Τελευταία ενημέρωση την 17η Μαΐου 2023 έως Divernet
ΚΑΤΑΔΥΤΗΣ ΝΑΥΗΓΟΥ
Το ολλανδικό ατμόπλοιο του 19ου αιώνα, το Castor, μετέφερε κιβώτια με αρχαιότητες όταν βυθίστηκε στη Μάγχη το 1894, αλλά υπάρχουν κι άλλα αγάλματα που περιμένουν να ανακτηθούν; Ο ΣΤΕΦΑΝ ΠΑΝΗΣ, που επέστρεψε στο ναυάγιο αυτό το καλοκαίρι, θεωρεί ότι είναι κλασικό
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ στα αρχεία όλα αυτά τα χρόνια, σε αρκετές περιπτώσεις έχω σκοντάψει κατά λάθος σε ενδιαφέρουσες ιστορίες ναυαγίων.
Διαβάστε επίσης: Δύτες ερευνούν το αρχαίο μαρμάρινο ναυάγιο Med
Ένα τέτοιο ήταν αυτό του ολλανδικού ατμόπλοιου Castor, ενός ναυαγίου που αμέσως εκτοξεύτηκε ψηλά στη λίστα επιθυμιών μου με ναυάγια «να κάνω».
Το 2015 προσκάλεσα τον κυνηγό ναυαγίων Selçuk Kolay από την Τουρκία να μιλήσει σε μια διεθνή κατάδυση που είχα οργανώσει. Είχε ακούσει για την ιστορία του Κάστορα και μέσα από τις επαφές του απέκτησα μερικές πιο πολύτιμες λεπτομέρειες για την έρευνά μου.
Στη συνέχεια, ενώ βρισκόμασταν στη Μάγχη το περασμένο καλοκαίρι, αναγκαστήκαμε λόγω της κακοκαιρίας να βουτήξουμε στη σχετικά προστατευμένη περιοχή Dungeness και αποφασίσαμε πολύ γρήγορα να χρησιμοποιήσουμε την ευκαιρία για να βουτήξουμε στο Castor. Ήμουν τελικά έτοιμος να δω αυτό το ναυάγιο.
Το Castor κατασκευάστηκε το 1870 στη Γλασκώβη για την Koninklijke Nederlandse Stoomboot Maatschappij (KNSM) στην Ολλανδία. Ήταν ένα βιδωτό σκάφος με δικύλινδρο σύνθετο κινητήρα, είχε μήκος 77 μέτρα και εκτόπισμα 1360 τόνων.
Το 1873 το πλοίο ναυλώθηκε από την Holland Amerika Line για να μεταφέρει τους επιβάτες πέρα από τον Ατλαντικό στην Αμερική. Έκανε 12 ταξίδια επιστροφής προς Νέα Υόρκη, η τελευταία το 1883, όταν επέστρεψε για να εκτελεί δρομολόγια στη Μεσόγειο, μεταφέροντας γενικό φορτίο στο Άμστερνταμ, συχνά από την Τουρκία.
Ο Ολλανδός πρόξενος Van Lennep έκανε επίσης εμπόριο αρχαιοτήτων και έστελνε πολλά αντικείμενα σε ευρωπαϊκά μουσεία χρησιμοποιώντας το KNSM. Ένας από τους πελάτες του ήταν το Rijksmuseum στο Leiden της Ολλανδίας και ο Van Lennep βοήθησε στη δημιουργία της συλλογής του με ελληνορωμαϊκά αντικείμενα.
Το 1894, 14 τέτοια γλυπτά και επιγραφές συσκευάστηκαν σε δύο κιβώτια και στάλθηκαν από το τουρκικό λιμάνι της Σμύρνης (σημερινή Σμύρνη) στο Castor.
Δυστυχώς, δεν τα κατάφεραν ποτέ στην Ολλανδία. Ο καπετάνιος JR Visser πέρασε το Dungeness στις 28 Ιουλίου μέσα σε πυκνή ομίχλη και συγκρούστηκε με το γερμανικό barque Ernst.
Χτυπώντας στη μέση του πλοίου, η Κάστορ βυθίστηκε, αλλά και τα 25 μέλη του πληρώματος και οι επιβάτες της σώθηκαν και βγήκαν στη στεριά.
Δεν έγιναν προσπάθειες για διάσωση και η Κάστορ παρέμεινε, μαζί με το φορτίο της, στον βυθό για τα επόμενα 80 χρόνια.
ΣΕ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΜΟΥ ταξίδια στο Ντόβερ, ο φίλος μου Eddie Huzzey με έφερε σε επαφή με τον Colin Whyte, έναν από τους δύτες του BSAC Folkestone 501 που είχε ανακαλύψει το σημείο του ναυαγίου το 1985.
Είχαν βγει να βουτήξουν ένα άγνωστο ατμόπλοιο και στη συνέχεια έφεραν μέρος του μαρμάρου φορτίου.
Τελικά τα μάρμαρα μεταφέρθηκαν στο Canterbury Archaeological Thrust για ταυτοποίηση και δηλώθηκαν στον Receiver of Wreck. Η έρευνα οδήγησε τελικά στην ιστορία του Van Lennep και του Castor.
Σε μεταγενέστερες καταδύσεις, οι δύτες ανακάλυψαν μερικές πορσελάνινες πλάκες που έφεραν το μονόγραμμα KNSM, αποδεικνύοντας την ταυτότητα του πλοίου.
Η έρευνα της αλληλογραφίας του Van Lennep, που φυλάσσεται στο Μουσείο του Leiden, αποκάλυψε μια επιστολή που περιείχε λεπτομερή κατάλογο των αρχαιοτήτων.
Τα δύο κιβώτια που ανασύρθηκαν από το ναυάγιο ήταν, φαινόταν, τα λιγότερο σημαντικά αντικείμενα για αυτόν, επειδή ένα άλλο κιβώτιο που περιείχε ένα πλήρες άγαλμα περιγράφηκε από τον συλλέκτη ως «εκπληκτικό!» Αυτή και μια άλλη περίπτωση ακόμη περιμένει να ανακαλυφθεί.
Καθώς πήγαινα με τον ατμό στην τοποθεσία κατάδυσης, οι σκέψεις μου ήταν με τον Van Lennep και τις δύο υπόλοιπες περιπτώσεις. Σκεφτόμουν επίσης το ενδεχόμενο η αποστολή που προοριζόταν για το Μουσείο του Λάιντεν να μην ήταν η μόνη και ότι θα μπορούσαν να υπάρχουν περισσότερα εκεί κάτω.
Έγινα νευρικός από την προσμονή.
Όταν προσγειώθηκα στο ναυάγιο, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση περίπου 30 μέτρων, μπορούσα να δω τον Tony Goodfellow μέσα από το σάπιο κατάστρωμα μέσα σε ένα αμπάρι.
Φαινόταν ότι είχαμε γαντζωθεί στο πρυμναίο τμήμα του ναυαγίου, το οποίο εξακολουθούσε να στεκόταν περίπου 6 μέτρα ύψος.
Καθώς η γάστρα φθείρεται, μπορούσα εύκολα να διαπεράσω την πρύμνη, και ο Τόνι μου έδειξε κουτιά γεμάτα μπουκάλια με μπουκάλια (αυτά με πώματα μπάλας) που βρίσκονταν τριγύρω.
Το σημείο του ναυαγίου ήταν καλυμμένο με ελαφριά λάσπη και αν σταματούσα η ορατότητα μειώνονταν αμέσως στο μηδέν. Έκανα πίσω και συνέχισα την βουτιά μου προς την πλώρη.
Γύρω από το μέσο του πλοίου, παρατήρησα τον δικύλινδρο σύνθετο κινητήρα που, όπως ήταν περιτριγυρισμένος από ψάρια, ήταν ένα όμορφο θέαμα. Λίγο πιο πέρα είδα τα απομεινάρια της γέφυρας, και ένα σύνολο ογκόλιθων μπροστά της να φτιάχνουν ένα ωραίο πλαίσιο μέσα από το οποίο να τραβήξω μια βολή.
PAUL WILKIN, ΠΟΥ ΗΤΑΝ ψαχουλεύοντας σε αυτήν την περιοχή, μου έκανε σήμα. Μου έδειξε μια όμορφη ασημένια τσαγιέρα που είχε βρει σε έναν από τους νεροχύτες του πλοίου.
Ο μεταγενέστερος καθαρισμός και η συντήρηση θα αποκάλυπταν ότι έφερε το έμβλημα του πλοίου και το αντικείμενο δηλώθηκε στον Παραλήπτη του Ναυαγίου.
Προχώρησα και ήρθα στα αμπάρια λίγο πριν την πλώρη, όπου πρέπει να βρίσκονταν τα τελάρα με τα μάρμαρα.
Έψαξα προσεκτικά για τυχόν ενδείξεις ξύλου ή μαρμάρου, αλλά δυστυχώς δεν βρήκα κάτι σημαντικό.
Ακριβώς πριν από την πλώρη υπήρχε μια εφεδρική άγκυρα, ένα όμορφο μοντέλο, και ένα άλλο δίπλα στο ναυάγιο στον λάσπη βυθό.
Στην πλώρη ένα μέρος της υπερκατασκευής ήταν ακόμα όρθιο, καθιστώντας δυνατό να ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερικό. Ωστόσο, αφού βίωσα άλλη μια λάσπη, αποφάσισα ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψω.
Περνώντας τα πτερύγια στην άλλη πλευρά του καταστρώματος, διαπίστωσα ότι οι νταβίτσες ήταν ακόμα εκεί. Τους θυμήθηκα από τις παλιές φωτογραφίες που είχα δει από το πλοίο. Τότε συνάντησα μια σειρά από νεκρά μάτια, ένα τρομακτικό θέαμα!
Βγήκα ακόμα χαμογελαστός μετά από αυτή τη συναρπαστική κατάδυση, νιώθοντας το προνόμιο να επισκεφτώ μια τόσο φανταστική τοποθεσία γεμάτη ιστορία και αγωνία.
COLIN WHYTE ΑΠΟ Το BSAC Folkestone 501 μου είπε ότι όλα τα μάρμαρα που βρέθηκαν από τους δύτες νωρίς είχαν επιστραφεί στον Τούρκο πρέσβη Ozdem Sanberk ως αποτέλεσμα της συνεργασίας μεταξύ των κυβερνήσεων του Ηνωμένου Βασιλείου και της Τουρκίας.
Το Βρετανικό Μουσείο είχε υπολογίσει την αξία τους σε 25,000 λίρες και οι δύτες είχαν λάβει βραβείο διάσωσης από τις τουρκικές αρχές μέσω του Receiver of Wreck.
Τα μάρμαρα εκτίθενται τώρα στο Μουσείο Πολιτισμών της Ανατολίας στην Άγκυρα.
Ο υπόλοιπος θησαυρός αγνοείται, ιδιαίτερα ένα άγαλμα της Nysa που ανέφερε ο Van Lennep στην επιστολή του προς το Μουσείο του Leiden.
Τον Ιούνιο του τρέχοντος έτους διοργανώσαμε μια Dover Wrexpedition, στην οποία συμμετείχε μια διεθνής ομάδα δυτών από το Ηνωμένο Βασίλειο, τις ΗΠΑ, την Ιταλία και το Βέλγιο. Για άλλη μια φορά ο καιρός και η ορατότητα «μας ανάγκασαν» να βουτήξουμε το Castor, και δεν μας απογοήτευσε. Αφού ενημέρωσαν τα παιδιά για την ιστορία του πλοίου, ήταν όλοι πρόθυμοι να πάνε πρώτοι!
Κατεβαίνοντας στο ναυάγιο, παρατήρησα ότι ο Brian Robinson και ο πλοίαρχος Dave Batchelor του Ποσειδώνα είχαν κάνει μια καλή έκκληση στην κατάδυση αυτής της τοποθεσίας, επειδή η ορατότητα ήταν η καλύτερη που είχαμε βιώσει όλη την εβδομάδα.
Είδα ότι ο Ιταλός φίλος μου Edoardo Pavia είχε κολυμπήσει τη γραμμή του προς την πλώρη και αποφάσισα να την ακολουθήσω. Παντού υπήρχαν οι λεπτομέρειες και τα εξαρτήματα του πλοίου, όπως τα όμορφα βαρούλκα, όπου ο φίλος Kenneth Dupont σταμάτησε για λίγο για να μου ποζάρει.
Στο αμπάρι ακριβώς μπροστά από την πλώρη εντόπισα έναν μεγάλο καπετάνιο που είχε πέσει μέσα από το σάπιο κατάστρωμα. Στο τμήμα της πλώρης, που εξακολουθεί να είναι αρκετά καλά διατηρημένο, είδα τον Edoardo και τον Eddie να πέφτουν στα αμπάρια για να ρίξουν μια ματιά μέσα.
Η ορατότητα είχε αρχίσει να ταράζεται, κι έτσι αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το πρυμναίο τμήμα. Η παλίρροια είχε πέσει και η ορατότητα ήταν ακόμα καλύτερη από πριν, καθιστώντας δυνατή τη θέαση ολόκληρου του κινητήρα, ένα υπέροχο θέαμα.
Σε ένα άλλο αμπάρι είδα τα υπολείμματα ξύλινων σανίδων και πρέπει να ομολογήσω ότι η καρδιά μου έχασε μερικούς χτύπους. Εξέτασα το περιεχόμενο, αλλά δυστυχώς ήταν μόνο μπουκάλια.
Η παλίρροια γύρισε και το ρεύμα ανέβηκε, έτσι χαιρέτησα τους Αμερικανούς φίλους μας, που εξακολουθούσαν να ερευνούν την πρύμνη, και κατευθύνθηκα πίσω στην επιφάνεια.
Δεν βρήκαμε το άγαλμα Nysa, αλλά συμφωνούσαμε όλοι ότι αυτή ήταν μια άλλη καταπληκτική κατάδυση στο Channel.
