Τελευταία ενημέρωση στις 15 Ιουνίου 2024 από Ομάδα Divernet
Εικόνα: Αυτοκρατορικό Πολεμικό Μουσείο
Μια συνεργασία μεταξύ δύο βρετανικών πανεπιστημίων οδήγησε στον εντοπισμό στη βόρεια Ουαλία ενός αποβατικού σκάφους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που είχε καταγραφεί να βυθίζεται σε απόσταση μεγαλύτερη από 100 μίλια.
Ναυτικοί επιστήμονες από τη Σχολή Επιστημών Ωκεανών του Πανεπιστημίου Μπάνγκορ πραγματοποίησαν σάρωση σόναρ πολλαπλών ακτίνων σε ένα σημείο ναυαγίου βάθους 90 μέτρων στα ανοιχτά του νησιού Μπάρντσεϋ πέρυσι από το ερευνητικό τους σκάφος Πρίγκιπας Madog.
Διαβάστε επίσης: Οι νέες κατασκευές προσελκύουν την αστική θαλάσσια ζωή
Το ναυάγιο φαινόταν να είναι αυτό ενός Landing Craft Tank και η επακόλουθη αρχειακή έρευνα από τον θαλάσσιο αρχαιολόγο και ιστορικό Δρ Innes McCartney του Πανεπιστημίου του Bournemouth έδειξε ότι ήταν σχεδόν βέβαιο ότι ήταν LCT 326, που χάθηκε πριν από 77 χρόνια.
Το Mk III LCT είχε κατασκευαστεί στο Μίντλεσμπρο και κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1942. Τα LCT σχεδιάστηκαν για την προσγείωση τεθωρακισμένων οχημάτων κατά τη διάρκεια αμφίβιων επιχειρήσεων, με πολλά αργότερα να συμμετάσχουν στις προσγειώσεις D-Day του 1944.
Την 1η Φεβρουαρίου 1943, το LCT 326 κατευθυνόταν νότια με τον 7ο Στόλο LCT σε μια διαμετακομιστική κρουαζιέρα από το Troon στη Σκωτία στο Appledore στο Ντέβον, υπό την εποπτεία του HMS Κοτίλιο.
Διαβάστε επίσης: Πώς ανακαλύψαμε το ναυάγιο ενός τορπιλισμένου βρετανικού πλοίου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου
Ο στολίσκος είχε φύγει από το Troon την προηγούμενη ημέρα, αλλά προχωρούσε αργά σε έντονες καιρικές συνθήκες. Πέρασε από το Isle of Man την 1η Φεβρουαρίου και η εξέταση των εγγράφων των Εθνικών Αρχείων από τον McCartney αποκάλυψε ότι το LCT 326 σημειώθηκε για τελευταία φορά ότι παρέμενε με τη συνοδεία στις 6.30 μ.μ. εκείνη την ημέρα, ακριβώς βορειοδυτικά του νησιού Bardsey.
Το Ναυαρχείο εκείνη την εποχή είχε καταγράψει το σκάφος να βυθίζεται κοντά στο Isle of Man, ως αποτέλεσμα κακοκαιρίας ή σύγκρουσης με νάρκη. Τώρα αναμένεται να διορθώσει τα αρχεία του, επειδή το ναυάγιο βρέθηκε 25 μίλια νοτιότερα από την τελευταία παρατήρηση ανοιχτά του Μπάρντσεϊ, σχεδόν σε τέλεια ευθυγράμμιση με την πορεία του στολίσκου.
Αν και το ναυάγιο έσπασε σε δύο μέρη σε απόσταση 130 μέτρων, οι διαστάσεις του 58 επί 10 μέτρα ταίριαζαν με αυτές ενός Mk III LCT. Βασικά χαρακτηριστικά, όπως το διακριτικό διάδρομο προσγείωσης και το πρυμναίο κατάστρωμα ήταν επίσης αναγνωρίσιμα από τη σάρωση.
Το σκάφος πιστεύεται ότι βρισκόταν στη βαριά θάλασσα –αν και δεν μπορούσε να αποκλειστεί η ύπαρξη νάρκης– και πιθανότατα είχε σπάσει ακριβώς μπροστά από τη γέφυρα.
Η σάρωση ήταν μέρος του ερευνητικού έργου SEACAMS2 υπό την ηγεσία του Bangor, που εξετάζει την επίδραση των ναυαγίων στο θαλάσσιο περιβάλλον σε σχέση με την ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας στα ανοιχτά της Ουαλίας.
«Τα ναυάγια όπως το LCT 326 και τα σχετικά φυσικά και οικολογικά τους αποτυπώματα μπορούν συχνά να μας παρέχουν προκαταρκτικές γνώσεις για τη φύση και τις ιδιότητες του βυθού της θάλασσας που το περιβάλλει χωρίς να χρειάζεται να αναλάβουμε πιο περίπλοκες, απαιτητικές και δαπανηρές γεωεπιστημονικές έρευνες», εξήγησε ο επικεφαλής ερευνητής Dr Michael. Ρόμπερτς.
«Το ναυάγιο του LCT 326 είναι ένα από τα 300 σημεία στα ύδατα της Ουαλίας που έχουν ερευνηθεί από την Πρίγκιπας Madog», είπε ο Δρ ΜακΚάρτνεϊ.
«Ο στόχος αυτής της συγκεκριμένης έρευνας είναι να εντοπίσει όσο το δυνατόν περισσότερα ναυάγια στα ύδατα της Ουαλίας και να ρίξει φως στην αντίστοιχη θαλάσσια κληρονομιά τους.
«Αυτή η πτυχή του έργου είχε ως αποτέλεσμα πολλές νέες και συναρπαστικές ανακαλύψεις που σχετίζονται με τους δύο παγκόσμιους πολέμους, εκ των οποίων το LCT 326 είναι μόνο ένα παράδειγμα».
