Ανακαλύψατε ποτέ ότι γνωρίζετε τη γενική κατεύθυνση επιστροφής προς το σημείο όπου ξεκίνησε η κατάδυση στην ακτή, αλλά στη συνέχεια πρέπει να κυνηγήσετε για να βρείτε το σημείο εξόδου;
Μην ανησυχείτε, οι χελώνες γερακιού έχουν παρόμοια προβλήματα. Οι δεξιότητές τους ναυσιπλοΐας δεν είναι, όπως φαίνεται, το μόνο που κάποτε είχαν καταφέρει να είναι.
Ακολουθώντας τις διαδρομές που ακολούθησαν 22 γεράκια εξοπλισμένα με ιχνηλάτες Fastloc-GPS υψηλής ανάλυσης, επέτρεψε σε μια ομάδα επιστημόνων να βγάλουν συμπεράσματα σχετικά με το πώς τέτοια θαλάσσια πλάσματα βρίσκουν τον δρόμο τους στον ανοιχτό ωκεανό – και η επιμονή και η τύχη φαίνεται να παίζουν μεγαλύτερο ρόλο από ό,τι στο παρελθόν σκέψη.
Οι θαλάσσιες χελώνες θεωρούνται από καιρό υποδειγματικοί ωκεάνιοι μετανάστες, επειδή καλύπτουν συχνά τεράστιες αποστάσεις για να φτάσουν σε μικρούς, απομονωμένους στόχους για ζευγάρωμα και αναπαραγωγή. Κατόπιν, οι ενήλικοι κρυστάλλοι επιλέγουν να επιστρέψουν στις αρχικές τους περιοχές αναζήτησης τροφής και επειδή δεν έχουν καμία πιθανότητα να τραφούν με τα αγαπημένα τους φύκια και σφουγγάρια μέχρι να φτάσουν εκεί, μπορεί να αναμένεται να επιστρέψουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Οι χελώνες στη μελέτη, με επικεφαλής τον βιολόγο Graeme C Hays του Πανεπιστημίου Deakin στην Αυστραλία, μετανάστευαν σε σχετικά μικρές αποστάσεις - κατά μέσο όρο 106 χιλιόμετρα - σε απομακρυσμένους στόχους σε βυθισμένες όχθες στον Ινδικό Ωκεανό. Ωστόσο, ένας από αυτούς βρέθηκε να ακολουθεί μια κυκλική διαδρομή λίγο πάνω από 1,300 χλμ. για να επιστρέψει σε ένα πεδίο αναζήτησης τροφής που θα ήταν μόλις 176 χιλιόμετρα μακριά αν κολυμπούσε σε ευθεία γραμμή.
Κατά μέσο όρο, οι 22 χελώνες κολύμπησαν δύο φορές όσο χρειάζονταν, με πολλή αναζήτηση να συνεχίζεται στα τελευταία στάδια του ταξιδιού τους.
Εκτός beeline
«Όταν έφτασαν στο στόχο τους, μερικές φορές οι χελώνες διόρθωναν την πορεία τους τόσο στον ανοιχτό ωκεανό όσο και όταν αντιμετώπιζαν ρηχά νερά», λέει η έκθεση, προσθέτοντας ότι τα αποτελέσματα παρέχουν πειστικές αποδείξεις ότι οι χελώνες γερακιού έχουν μόνο μια «σχετικά ωμή» αίσθηση χάρτη. έξω στη θάλασσα.
Αν και αποδείχθηκε ότι οι χελώνες διαθέτουν μια μορφή ενσωματωμένου γεωμαγνητικού συστήματος διεύθυνσης σε εργαστηριακά πειράματα πριν από 20 χρόνια, η νέα έρευνα δείχνει ότι αυτό δεν τους επιτρέπει να παραμείνουν σε μια περίπου σωστή κατεύθυνση, αντί να εντοπίσουν συγκεκριμένους στόχους.
«Σε ορισμένες περιπτώσεις, ένας ακατέργαστος χάρτης μπορεί να είναι το μόνο που χρειάζεται: για παράδειγμα, να κατευθύνει τις χελώνες μετά την εκκόλαψη που ζουν στον ανοιχτό ωκεανό να κολυμπήσουν ευρέως βόρεια, νότια, ανατολικά ή δυτικά για να βρουν κατάλληλες περιοχές», λένε οι επιστήμονες.
«Ομοίως, οι ενήλικες που μεταναστεύουν σε έναν στόχο της ηπειρωτικής χώρας για τροφή ή αναπαραγωγή μπορεί απλώς να χρειάζονται μια κατά προσέγγιση κατεύθυνση για να ακολουθήσουν και στη συνέχεια να διορθώσουν την πορεία τους όταν συναντήσουν γη».
Τα ρεύματα και ο καιρός που επικρατούσε φαινόταν να έχουν μικρή επίδραση στην εύρεση διαδρομής των χελωνών. Και ενώ ορισμένα ζώα είναι γνωστό ότι αναπτύσσουν μια καλή ανάμνηση των προηγούμενων διαδρομών μετανάστευσης, αυτό είναι απίθανο να ισχύει στον ανοιχτό ωκεανό, που προσφέρει τόσο λίγους δείκτες ή ενδείξεις. Η έρευνα έχει μόλις δημοσιεύτηκε στο Εφημερίδα της Βασιλικής Εταιρείας.
Επίσης στο Divernet: Έκπληξη χελώνας
