Είναι ένας από αυτούς τους ιδιώτες ξαπλωμένος στο Anglesey; Ο Ρίκο Όλντφιλντ βρίσκεται κάτω από τα νερά του σε μια προσπάθεια να το ανακαλύψει.
Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΑΣ Η τοποθεσία είναι μια ρεματιά σε σχήμα μπολ στο τέλος ενός μακρού φυσικού ρήγματος στους σχιστόλιθους βράχους. Τα μακριά παράλληλα δρομάκια που οδηγούν κάτω από το νερό προς τον γκρεμό μας βοηθούν να μας κρατούν προσανατολισμένους χωρίς συνεχή αναφορά σε πυξίδα.
Βαθιά σε αυτά τα σοκάκια βρίσκονται τα υπολείμματα αυτού που υποπτευόμαστε ότι είναι τα τόξα ενός σκάφους. Και ανακαλύψαμε ότι μόνο ένα είδος ανιχνευτή μετάλλων είναι αξιόπιστο κάτω από το νερό – το πιο ακριβό!
Αλλά χρησιμοποιώντας μεταλλικά χτυπήματα ως σημεία αναφοράς, εργαζόμαστε μέσα και έξω από αυτές τις ρεματιές, αφαιρώντας σταδιακά και τυλίγοντας τμήματα σκυροδέματος μακράς διάρκειας.
Αυτή είναι μια ρηχή κατάδυση περιοχή, επομένως γνωρίζουμε τουλάχιστον ποιος δρόμος είναι προς τα πάνω, ανεξάρτητα από το ποιο είναι το vis – κάτι που μας κάνει να νιώθουμε περισσότερο σαν στο σπίτι μας κατά τη διάρκεια μακρών αγρυπνιών που εργαζόμαστε σε μια τρύπα.
Ένας από τους καλοδεχούμενους περισπασμούς που συνοδεύεται από επίπονη εργασία αρχαιολογικός η εκρίζωση είναι η αναπόφευκτη συντροφιά.
Από τις γωνίες της όρασής μου, έρχονται πρώτα μικρά κουκούτσια και γόμπι, που αισθάνονται φαγητό στην ταραγμένη λάσπη.
Ικανοποιημένοι που τα μικρά γόνοι δεν έχουν προσελκύσει κρυφά αρπακτικά, φτάνουν τα μεγάλα παιδιά, όπως ο Ballan Wrasse και ο Pollack.
Τελευταία, σαν κλέφτες από τις σκιές, έρχονται τα καβούρια, σε ένα φινάλε κρυφού ταΐσματος. Καμία αγγαρεία δεν είναι ποτέ βαρετή κάτω από το νερό!
ΟΤΑΝ Ο ΚΑΙΡΟΣ ΥΠΑΡΧΕΙ και το νερό καθαρίζει γύρω από το Anglesey, είναι εύκολο να θυμηθούμε γιατί πουληθήκαμε για πρώτη φορά στις καταδύσεις.
Προεξέχει όπως κάνει στη Θάλασσα της Ιρλανδίας και τις ναυτιλιακές λωρίδες της, έχει άφθονα ναυάγια και επειδή βρίσκεται ανάμεσα στην Αρκτική και τις βόρειες ζώνες, η ποικιλομορφία της τη θαλάσσια ζωή μπορεί να οδηγήσει σε αιφνιδιαστικές συναντήσεις.
Για αθλητικούς δύτες αλλά και για επαγγελματίες, το στοιχείο της ανακάλυψης είναι ζωντανό σε αυτά τα νερά.
Ένα από τα πολλά εκπληκτικά πράγματα το η θάλασσα με έχει μάθει είναι ότι κάθε ναυάγιο, ανεξάρτητα από το πόσο χτυπήθηκε από αιώνες καταιγίδων ή λεηλατήθηκε από γενιές δυτών που κυνηγούν αναμνηστικά, διατηρεί ορισμένα μυστικά.
Κοντά στις δημοφιλείς τουριστικές παραλίες του κόλπου Treaddur βρίσκεται ένα ναυάγιο που ήταν πάντα γνωστό απλώς ως Cannon Wreck ή Privateer.
Τίποτα πραγματικής αξίας ή νότας δεν ανακαλύφθηκε ποτέ εκεί, αλλά το δέλεαρ των σκουριασμένων κανονιών ανάμεσα σε βράχους στους πρόποδες των βράχων το έκανε μια δημοφιλή ρηχή κατάδυση.
Ένας συχνός επισκέπτης στην αρχή της καταδυτικής του καριέρας ήταν ο Jay Usher. Ο Τζέι και εγώ είμαστε φίλοι κατάδυσης εδώ και 30 χρόνια, και παρόλο που το άθλημά μας έγινε επάγγελμα για εμάς εδώ και πολύ καιρό και μας πήγε σε μακρινές τοποθεσίες, συχνά αναρωτιόμασταν για μερικές από αυτές τις πρώιμες τοποθεσίες ναυαγίων στο Ηνωμένο Βασίλειο – συμπεριλαμβανομένου του Privateer.
Χρόνια αργότερα, η συμπτωματική έρευνα μας οδήγησε σε χρόνο και απόσταση σε μια εκπληκτική σχέση μεταξύ αυτού του ναυαγίου και του Αμερικανικού Πολέμου της Ανεξαρτησίας.
Για τους Αμερικανούς αποίκους του 17ου αιώνα, η νίκη σε αυτόν τον πόλεμο σήμαινε τα πάντα. Για τη Βρετανία, το χειρότερο που θα μπορούσε να φέρει η αποτυχία στη μάχη ήταν η απώλεια μιας αποικίας, αλλά για τους Αμερικανούς η νίκη σήμαινε να κερδίσουν ένα έθνος.
Αυτό ίσως τους έδωσε το προβάδισμα που οδήγησε στον τελικό τους θρίαμβο, αλλά πολλές πτυχές της σύγκρουσης δεν ήταν υπέρ των αποίκων.
Η Βρετανία πήρε πολύ περισσότερους αιχμαλώτους από τις επαναστατημένες αποικίες και τους κράτησε υπό συνθήκες που προκαλούσαν σοβαρή ανησυχία στον εχθρό της.
Δεκατρείς χιλιάδες Αμερικανοί πιστεύεται ότι πέθαναν σε βρετανικά πλοία φυλακών, σε αντίθεση με μόλις 4300 που χάθηκαν στη μάχη.
ΠΡΩΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΝΗΣΥΜΕΝΟΥΣ ΝΟΝΟΥΣ του αμερικανικού έθνους ήταν ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν.
Ο Φράνκλιν που τον θυμόμαστε για τα διασκεδαστικά του πειράματα με χαρταετούς και κεραυνούς, ήταν παρόλα αυτά ένας ισχυρός πολιτικός.
Αντιμέτωπος με την εύρεση μιας απάντησης στο πρόβλημα των αιχμαλώτων πολέμου, κατέληξε σε ένα ευφάνταστο σχέδιο.
Θα ανέθεσε έναν μικρό στόλο ιδιωτών, ένας στόχος του οποίου ήταν να αιχμαλωτίσει όσο το δυνατόν περισσότερους Άγγλους ναυτικούς, για να χρησιμοποιηθεί ως πιθανή ανταλλαγή για Αμερικανούς κρατούμενους.
Ένα κουβάρι πολιτικής και πρωτοκόλλου επρόκειτο να ματαιώσει αυτόν τον στόχο, αλλά ο ιδιωτικός του στόλος θα αποδεικνυόταν άξιος ανταγωνιστής του Βασιλικού Ναυτικού.
Σχεδόν όλα τα πλοία του στόλου ήταν γαλλικής κατασκευής και λειτουργούσαν εκτός Γαλλίας. Το πρώτο που τέθηκε σε λειτουργία ήταν το Black Prince, μια πλαγιά 60-65 ποδιών με κανόνια μεταξύ οκτώ και 16.
Μαζί του έγινε η μεγαλύτερη Μαύρη Πριγκίπισσα και το Fearnot ήταν το τελευταίο σκάφος που εντάχθηκε στις τάξεις.
Κάθε πλοίο λέγεται ότι είχε μια μαύρη βαμμένη γάστρα, δίνοντας στη μικρή αρμάδα το περιβόητο όνομα του Μαύρου Στόλου του Μπέντζαμιν Φράνκλιν.
Κυνηγώντας σε ένα κρυφό τρίο, αυτή η αγέλη λύκων αποδείχθηκε τόσο άπιαστη όσο και αποτελεσματική στην παρενόχληση των Βρετανών.
Κατά τη διάρκεια της ιστορίας της σύγκρουσης, ο αναφερόμενος απολογισμός του Μαύρου Στόλου θα περιελάμβανε 76 πλοία που καταλήφθηκαν και λύθηκαν, 16 εισήχθησαν, 126 αποφυλακίστηκαν, 11 χάθηκαν ή βυθίστηκαν και 11 ανακαταλήφθηκαν.
Τυχόν λάφυρα μοιράστηκαν μεταξύ του πληρώματος και των ιδιοκτητών. Το μόνο μερίδιο του Φράνκλιν ήταν η χαρά για την πολιτική αμηχανία που προκάλεσε ο στόλος του στη Βρετανία.
Τα πληρώματα των ιδιωτών του Φράνκλιν δεν ήταν οι γενναίοι Αμερικανοί πατριώτες που θα περίμενες. Ο Φράνκλιν χρησιμοποίησε Ιρλανδούς λαθρέμπορους και πειρατές που γνώριζαν τα νερά της πατρίδας μας καθώς και, αν όχι καλύτερα από το Βασιλικό Ναυτικό.
Γύρω στο 1780, τα αρχεία δείχνουν ότι ένας «Γάλλος ιδιώτης» έκανε επιδρομή στο λιμάνι του Χόλιχεντ στο Άνγκλεσι και κράτησε είτε πλοία είτε την ίδια την πόλη για λύτρα.
Το σκάφος λέγεται ότι τράπηκε σε φυγή πριν από μια καταιγίδα για να ξεφύγει από το Πολεμικό Ναυτικό και ότι είχε χαθεί ακριβώς δίπλα από τον φάρο που είναι γνωστός ως South Stack - στην ίδια περιοχή με το ναυάγιο μας.
Περαιτέρω έρευνα αποκάλυψε αρχεία ενός Αμερικανού ιδιώτη που αιχμαλώτιζε δύο πλοία πακέτων και τα κρατούσε για λύτρα στο Χόλιχεντ.
Η συντριπτική λογική υποδηλώνει ότι τα δύο περιστατικά είναι πιθανώς τα ίδια.
Οι ημερομηνίες και οι ιστορίες έθεσαν την τοποθεσία μας στο ναυάγιο Privateer ως πειστικό υποψήφιο για ένα πιθανό μέλος του διαβόητου Μαύρου Στόλου.
Η DEEPTREK ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΔΙΕΘΝΗΣ ΚΟΙΝΟΠΡΑΞΙΑ επαγγελματιών δυτών από την Αυστραλία, τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Ένας από τους συναδέλφους μου είναι ο επικεφαλής θαλάσσιος αρχαιολόγος μας Jim Sinclair, και ήταν ο Jim, με τις γνώσεις του για την αμερικανική ιστορία, που ανακάλυψε αυτόν τον σύνδεσμο.
Ήταν απίθανο να υπήρχε κάτι αξιόλογο σε αυτόν τον ιστότοπο, επομένως δεν υπήρχε δέλεαρ για επένδυση σε οποιοδήποτε είδος ερευνητικού έργου.
Η ομάδα μας, ωστόσο, ήθελε να πραγματοποιήσει αποστολές με τον τίτλο «μύθοι και μυστήρια», για να σώσει όχι θησαυρούς, αλλά ιστορίες περιπέτειας που περίμεναν στον βυθό της θάλασσας – και να κάνει ταινίες ντοκιμαντέρ για αυτούς.
Θεωρήσαμε ότι ο ιστότοπος Privateer άξιζε την κορυφαία χρέωση σε μια μακρά λίστα ελπιδοφόρων, έτσι πριν από τρία χρόνια η ομάδα άρχισε να συγκεντρώνεται τακτικά στη Βρετανία για να ερευνήσει την τοποθεσία και να δοκιμάσει νέο εξοπλισμό.
Ο χώρος εργασίας σύντομα κέρδισε το παρατσούκλι «το καζάνι». Η παλίρροια και τα κύματα στροβιλίζονταν παράφορα γύρω από το φυσικό βραχώδες χωνευτήριο, κάνοντας συχνά δύσκολη την κατάδυση, ακόμη και για έμπειρους επαγγελματίες δύτες.
Σκουριασμένες μπάλες κανονιού και τσακισμένο σίδερο συνδυάζονται με άμμο και βράχο με την πάροδο του χρόνου για να σχηματίσουν τους δύτες σκυροδέματος που είναι γνωστό ως «ακατέργαστο».
Η ανατομή αυτού του ανυποχώρητου στρώματος με επιστημονική ακρίβεια χρειάστηκε όλη μας την πείρα. Η ακραία έκθεση στο σημείο του ναυαγίου σήμαινε ότι τα περισσότερα αντικείμενα που βρέθηκαν ήταν εξαιρετικά κατακερματισμένα.
Ωστόσο, η προσοχή που μπορέσαμε να δώσουμε σε αυτά τα κακοποιημένα παλαιά λείψανα πλοίων μας βοήθησε να συγκεντρώσουμε αρκετές πληροφορίες για να αξιολογήσουμε το Privateer ως γνήσιο υποψήφιο για την αμερικανική σύνδεση.
Η οριστική σύνδεση με τον Μαύρο Στόλο δεν έχει ακόμη αναδειχθεί, αλλά πέρυσι το κανάλι National Geographic είδε αρκετή ουσία στην έρευνά μας για να κινηματογραφήσει τις καταδυτικές μας δραστηριότητες για μια τηλεοπτική παραγωγή για τους ιδιώτες του Μπεν Φράνκλιν.
Το πρώτο μας ντοκιμαντέρ έκανε την πρεμιέρα του στις ΗΠΑ τον Απρίλιο.
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΣΚΑΦΟΥ μπορεί να πρέπει ακόμη να εδραιωθεί, αλλά παραμένει μια συναρπαστική ένδειξη.
Ο παλιός μου φίλος Ken Berry ζούσε στο κοντινό Trefor στη χερσόνησο Lleyn.
Εκτός από κυβερνήτης αλιευτικού σκάφους και βοηθός ακτοφυλακής, ήταν δύτης για πολλά χρόνια και είχε εκτεταμένη γνώση των τοπικών ναυαγίων.
Ο Ken ανέκαθεν αναφερόταν σε αυτό το ναυάγιο όχι απλώς ως τον Privateer, αλλά ως τον "Black Privateer". Δυστυχώς, πέθανε προτού αυτό το έργο αποκτήσει φτερά, οπότε ποιες πληροφορίες μπορεί να τον οδήγησαν να αναφερθεί σε αυτό το ναυάγιο με αυτό το όνομα πέθανε μαζί του.
Όχι μόνο οι μελλοντικές ανακαλύψεις βρίσκονται αόρατες κάτω από τα κύματα, αλλά πολλά ναυάγια που φαινομενικά καλά καταδύθηκαν μπορεί να κρύβουν ακόμα μυστικά που μόνο οι πιο εμμονικοί ντετέκτιβ της ιστορίας θα αποκαλύψουν.
