Ειδήσεις κατάδυσης
Δεν είναι μόνο οι απειλές για τους κοραλλιογενείς υφάλους για τους οποίους πρέπει να ανησυχούν οι αυτοδύτες – τώρα είναι οι ρηχοί βιότοποι με θαλάσσιο χόρτο, δημοφιλείς για τη φιλοξενία ειδών που κυμαίνονται από ιππόκαμπους έως σκουπίδια, που προκαλούν ανησυχία στους επιστήμονες.
Πρώτον, μια νέα μελέτη αναφέρει ότι ένας θαλάσσιος καύσωνας στα ανοιχτά της Δυτικής Αυστραλίας πριν από οκτώ χρόνια οδήγησε σε διπλή σύγκρουση καθώς απελευθέρωσε εκατομμύρια τόνους παγιδευμένου άνθρακα ενώ κατέστρεψε τη μεγαλύτερη συλλογή λιβαδιών στον κόσμο με θαλάσσια χόρτα στο Shark Bay.
Διαβάστε επίσης: Το μεγαλύτερο φυτό του κόσμου αποκαλύφθηκε στο Shark Bay
Η έκλυση ισοδυναμούσε με περισσότερο από το ένα πέμπτο των καταγεγραμμένων εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου στην Αυστραλία.
Το θαλάσσιο χόρτο συλλέγει άνθρακα από το θαλασσινό νερό και τον θάβει με ασφάλεια κάτω από την επιφάνεια, όπου μπορεί να παραμείνει για χιλιάδες χρόνια, αλλά η θέρμανση των ωκεανών μπορεί να σκοτώσει το θαλάσσιο χόρτο, προκαλώντας τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα να διαφύγουν στην ατμόσφαιρα καθώς τα φυτά αποσυντίθενται και το οξυγόνο διεισδύει στο ίζημα.
Τον περασμένο αιώνα υπολογίζεται ότι σχεδόν το ένα τρίτο του θαλάσσιου χόρτου έχει καταστραφεί σε όλο τον κόσμο, κυρίως λόγω ανθρώπινης ενόχλησης.
Μια διεθνής ομάδα επιστημόνων διαπίστωσε ότι το 22% του θαλάσσιου χόρτου του Shark Bay είχε καταστραφεί από τον καύσωνα του 2010/11 και 2-9 εκατομμύρια τόνοι CO2 απελευθερώθηκαν μόνο τα επόμενα τρία χρόνια. Με τον αργό ρυθμό ανάκτησης του θαλάσσιου χόρτου, 21 εκατομμύρια τόνοι ήταν πιθανό να έχουν απελευθερωθεί έως το 2050.
Οι επιστήμονες έχουν προτείνει τη μεταφύτευση δενδρυλλίων στον βιότοπο για να περιοριστεί η ζημιά, ακόμη και χρησιμοποιώντας πιο σκληρά μη ιθαγενή είδη εάν είναι απαραίτητο. Τα ευρήματά τους δημοσιεύονται στο Nature Climate Change.
Πιο κοντά στο σπίτι, το άζωτο από ανθρώπινα και ζωικά απόβλητα που απελευθερώνεται στα παράκτια ύδατα βλάπτει τα λιβάδια με θαλάσσια χόρτα του Ηνωμένου Βασιλείου, σύμφωνα με την κοινή έρευνα του Cardiff και του Πανεπιστημίου Swansea που δημοσιεύτηκε στο Frontiers in Plant Science.
Η ρύπανση προκαλεί άνθηση φυκιών που εμποδίζουν το φως που επιτρέπει την ανάπτυξη του θαλάσσιου χόρτου.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το θαλάσσιο χόρτο δεν μπορεί να αναπτυχθεί περισσότερο από περίπου 7 μέτρα λόγω της περιορισμένης διείσδυσης του φωτός, ενώ στον καθαρότερο Ειρηνικό το ίδιο είδος μπορεί να αναπτυχθεί πέντε φορές πιο βαθιά από αυτό.
Οι ερευνητές μέτρησαν το άζωτο που συσσωρεύτηκε σε φύλλα θαλάσσιου χόρτου που συλλέχθηκαν από μέγιστο βάθος 3 μέτρων σε 11 ενδιαιτήματα του Ηνωμένου Βασιλείου, όλα εκτός από ένα από τα οποία ήταν ευρωπαϊκές θαλάσσιες προστατευόμενες τοποθεσίες.
Βρήκαν ότι τα επίπεδα ήταν 75% υψηλότερα από εκείνα που μετρήθηκαν αλλού στον κόσμο, ιδιαίτερα σε πιο πυκνές περιοχές ανθρώπινης κατοίκησης – το θαλάσσιο χόρτο από το Σάουθεντ κατείχε περίπου τρεις φορές περισσότερο από το ισότοπο άζωτο-15 από αυτό που καταγράφηκε σε μια τοποθεσία στα νησιά Scilly.
Ο επικεφαλής συγγραφέας Benjamin Jones είπε στο BBC ότι το θαλάσσιο χόρτο, το οποίο αναπτύσσεται σε αμμώδεις και λασπώδεις περιοχές γύρω από το Ηνωμένο Βασίλειο, ήταν 35 φορές πιο αποτελεσματικό στη δέσμευση άνθρακα από ένα τροπικό δάσος και απέτρεψε τη διάβρωση των ακτών σταθεροποιώντας τα ιζήματα.
Παρείχε επίσης «ένα φυτώριο βιότοπο για ένα ποικίλο φάσμα θαλάσσιας ζωής, που περιλαμβάνει μπακαλιάρο, χωματίδα, λάκα και, σε μέρη στη Νότια Ακτή όπως ο κόλπος Studland, ιππόκαμπους».
Οι ερευνητές έχουν ξεκινήσει ένα έργο επιστήμης πολιτών και θέλουν οι άνθρωποι να κατεβάσουν την εφαρμογή Seagrass Spotter από Έργο Seagrass και να συνεισφέρουν στη βάση δεδομένων τους.
