Το ένοπλο βρετανικό υπερατλαντικό πλοίο μετέφερε περισσότερους από 800 επιβάτες, συμπεριλαμβανομένων τραυματισμένων καναδικών στρατευμάτων, μαζί με τιμαλφή όπως χρυσό, ασήμι και κοσμήματα, στο Μόντρεαλ στις 6 Σεπτεμβρίου 1915.
Διαβάστε επίσης: Πλοίο που κρατήθηκε σε σχέση με βρετανικές λεηλασίες τάφων
Ήταν 85 μίλια μακριά από το Fastnet Rock όταν μια τορπίλη από το γερμανικό υποβρύχιο U-20 χτύπησε το μηχανοστάσιό της.
Το σκάφος των 11,000 τόνων έμεινε στη θάλασσα για δύο ημέρες, αλλά τελικά βυθίστηκε σε μια καταιγίδα ενώ βρισκόταν υπό ρυμούλκηση.
Όλοι οι επιβάτες εκτός από 32 και 300 μέλη του πληρώματος επέζησαν. Τα θύματα ήταν ως επί το πλείστον προσωπικό της κουζίνας που ανατράπηκε σε μια σωσίβια λέμβο.
Αιματοβαμμένες αιώρες που χρησιμοποιούσαν οι στρατιώτες στο πλοίο Εσπεριανός Αναφέρεται ότι έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια τις τελευταίες εβδομάδες, ενώ οι ψαράδες βρίσκουν ορειχάλκινες βρύσες και σωλήνες νερού στα δίχτυα τους, υποδηλώνοντας πρόσφατη αναστάτωση στο σημείο του ναυαγίου.
Ο θαλάσσιος βιολόγος Kevin Flannery του ενυδρείου Dingle Oceanworld είπε στους Times ότι ένα μη αναγνωρίσιμο σκάφος είχε δει κοντά στο σημείο του ναυαγίου.
«Υπάρχει προφανώς παρέμβαση στο ναυάγιο γιατί όλα αυτά τα πράγματα θα είχαν ξεπλυθεί τα τελευταία 100 χρόνια, δεν πειράζει μια κακή καταιγίδα», είπε ο Φλάνερι. «Αυτοί είναι πειρατές κυνηγοί θησαυρών που δεν σέβονται τους νεκρούς».
Είπε ότι νόμιζε ότι χρησιμοποιούσαν εκρηκτικά και περιέγραψε τις ενέργειές τους ως «ληστεία τάφων».
Η βύθιση του Hesperian πυροδότησε διπλωματική διαμάχη εκείνη την εποχή, επειδή παραβίασε τη γερμανική υπόσχεση να σώσει ζωές αμάχων που είχε δοθεί λίγους μήνες νωρίτερα, αφού το ίδιο U-boat, με κυβερνήτη τον Capitanleutnant Walther Schwieger, βύθισε το πλοίο. Lusitania.
Διπλό θύμα της U-20 ήταν η Φράνσις Στέφενς, η οποία είχε πεθάνει στην επίθεση στη Λουζιτανία και της οποίας το φέρετρο στάλθηκε πίσω στο Μόντρεαλ στην Εσπερία για να ταφεί μαζί με τον σύζυγό της, έναν εξέχοντα πολιτικό.
Αν και το ναυάγιο βρίσκεται εκτός του ορίου των 12 μιλίων της Ιρλανδίας, αναμένεται να συμπεριληφθεί στην επικείμενη νομοθεσία για την προστασία της αρχαιολογικής κληρονομιάς της χώρας.
