Τι συμβαίνει με τη Γιόκο

Ρούμι, ύφαλοι & ναυάγια

Όταν η καρδιά σας είναι αποφασισμένη να επισκεφτείτε έναν δυσπρόσιτο προορισμό, πρέπει να ελπίζετε ότι η υποδομή κατάδυσης είναι στο ύψος της δουλειάς. Η LISA COLLINS επισκέπτεται τα νησιά Bonin, αλλά καθώς οι πολιτισμικές διαφορές γίνονται εμφανείς, οι δύτες αρχίζουν να ακολουθούν χωριστούς δρόμους…

ΤΙΣ ΥΓΡΕΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ, είναι συνήθεια μου να ανεβάζω τους Χάρτες Google στο δικό μου υπολογιστή και προσπαθήστε να βρείτε ασυνήθιστα ή παράξενα μέρη για να κάνετε καταδύσεις. Λατρεύω τις καταδύσεις οπουδήποτε, αλλά αρέσει στην περιπετειώδη πλευρά μου να επισκέπτομαι νησιά στη μέση του πουθενά.

Επρόκειτο να ταξιδέψουμε στο Τόκιο για να επισκεφτούμε έναν Ιάπωνα φίλο, τον Takuya, και να βουτήξουμε μαζί του στη χερσόνησο Izu, μερικές ώρες από την πόλη. Κοιτάζοντας τη δορυφορική προβολή του πού πηγαίναμε, επέκτεινα τον χάρτη και βρήκα μερικά μικροσκοπικά νησιά συγκεντρωμένα στα μέσα του Ειρηνικού.

Κάνοντας μεγέθυνση, βρήκα ένα αγγλικό όνομα - τα νησιά Bonin. Ενδιαφερόμενος, έκανα μια αναζήτηση και αυτό που βρήκα με έκανε να λαχταρήσω να βουτήξω εκεί.

Είναι τοπικά γνωστά ως νησιά Ogasawara, που ονομάστηκαν από έναν Σαμουράι που ισχυρίστηκε ότι ο πρόγονός του Ogasawara Sadoyon τα είχε ανακαλύψει το 1593. Οι Βρετανοί διεκδίκησαν την κατοχή τους το 1827, έγιναν οι πρώτοι άποικοι και τους έδωσαν το όνομά τους Bonin (από μια παλιά ιαπωνική λέξη για «ακατοίκητο»).

Οκτώ μήνες αργότερα, μετά από μια 26ωρη διαδρομή με το πλοίο από το Τόκιο με το πλοίο Ogasawara Maru χωρητικότητας 1000 επιβατών, πλησιάσαμε ένα νησί που μοιάζει με το Jurassic.

Οι οδοντωτές κορυφές καλυμμένες με ζούγκλα αναδύθηκαν από μια βαριά ομίχλη, που περιβάλλονταν από τον βαθύτερο γαλάζιο ωκεανό και τον περιστασιακά εκτυφλωτικά κολπίσκο με λευκή άμμο. Περιμένοντας να δούμε έναν γορίλα ύψους 15 μέτρων να κρέμεται σε έναν γκρεμό ή πτεροδάκτυλα να πετούν πάνω μας από την ομίχλη, δεν εντοπίσαμε κανένα σημάδι κατοίκησης μέχρι που, γύρω από ένα ακρωτήριο, εμφανίστηκε μια μικρή πόλη.

Ο Takuya είχε έρθει μαζί μας στην περιπέτειά μας, μαζί με άλλους δύο φίλους που ζούσαν στην Ινδονησία, την Ana και τον Miguel. Αν και κανείς από εμάς δεν είχε ακούσει για τα νησιά πριν, αποδείχθηκε ότι είχαν ταχυδρομικούς κώδικες του Τόκιο, παρόλο που ήταν περισσότερα από 600 μίλια νότια αυτής της πόλης.

Δεν υπάρχουν αεροδρόμια στα νησιά και μόνο ένα ιαπωνικό ναυτικό ελικόπτερο είναι διαθέσιμο για καταστάσεις έκτακτης ανάγκης - ακόμα και τότε, είναι μια πτήση σχεδόν έξι ωρών μέχρι το πλησιέστερο αεροδρόμιο.

Το Ogasawara εκτελεί τη διαδρομή μεταξύ του Τόκιο και του κύριου νησιού Chichijima (Νησί του Πατέρα) κάθε 5-6 ημέρες, που σημαίνει ένα ταξίδι δύο διανυκτερεύσεων με το πλοίο και είτε τρεις ή 10 ημέρες στο νησί. Μπορούσαμε να μείνουμε μόνο για μικρότερη διάρκεια, οπότε έπρεπε να το μετρήσουμε.

Είχαμε ψάξει διαδικτυακά (online) για θέρετρα με κέντρα καταδύσεων όπου μιλούνταν αγγλικά. Ήταν λίγοι, αλλά επιλέξαμε το μικρό Urashiman, το οποίο είχε επίσης πέντε υπνοδωμάτια δυτικού τύπου, παρά το μεγαλύτερο τουριστικό ξενοδοχείο. Αυτό συνέβη επειδή πρόσφερε καταδύσεις σε μια απομακρυσμένη τοποθεσία κοντά στα νησιά Keita που ονομάζεται Tuna Hole, γνωστή για την εκπαίδευση τόνου και καρχαριών.

Συναντώντας μας στην αποβάθρα με το βαν του, ο ιδιοκτήτης του Urashiman, Pandanus, μας οδήγησε στη σύντομη διαδρομή προς το καταδυτικό κέντρο. Ξεσυσκευάσαμε στα βασικά αλλά πολύ άνετα και ευρύχωρα δωμάτια και φάγαμε ένα γρήγορο γεύμα σε ένα από τα πολλά καλά εστιατόρια που ευθυγραμμίζονται με την παραλία και το δρόμο πίσω από αυτό.

Στη συνέχεια φορτώσαμε ξανά τον καταδυτικό μας εξοπλισμό στο βαν για το σύντομο ταξίδι στο μεγάλο και καλά εξοπλισμένο καταδυτικό σκάφος του Urashiman.

Η ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΕΛΕΓΧΟΥ ΜΑΣ ήταν στο Ooiwa (Big Rock), 20 λεπτά με το πλοίο από τη μαρίνα. Ο Pandanus μιλούσε λίγα αγγλικά, αλλά ο Takuya μετέφρασε για μια πιο εμπεριστατωμένη ενημέρωση. Αυτό ήταν λίγο ανησυχητικό στην αρχή, αλλά ήταν εξαιρετικά εμπεριστατωμένο.

Υπήρχε ένας ντόπιος δύτης, που καταδύθηκε με έναν άλλο οδηγό, συν τους πέντε από εμάς, έτσι σε ένα σκάφος χωρητικότητας 20 δύτες είχαμε αρκετό χώρο.

Ήμασταν έκπληκτοι που μας έδωσαν μόνο ντεπόζιτα 10 λίτρων, αλλά μας είπαν ότι έπρεπε να ζητήσουμε 12 λίτρα – κάτι που κάναμε για τις υπόλοιπες καταδύσεις μας.

Με το όνομα Γκαλαπάγκος της Ανατολής, καθώς δεν έχουν συνδεθεί ποτέ με ηπειρωτική χώρα, τα νησιά Bonin έχουν έναν πλούτο ενδημικών ειδών, τόσο στην ξηρά όσο και κάτω από το νερό.

Ήμουν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος όταν παρακολούθησα ένα ντοκιμαντέρ για γιγάντια καλαμάρια και καρχαρίες μεγαστόμου που γυρίστηκε στην τάφρο Bonin βάθους 3780 μέτρων ακριβώς έξω από τα νησιά, και ένιωσα επίσης λίγη τρόμο.

Καθώς βουτήξαμε στην ήπια πλαγιά του Big Rock στο νερό 22°, απογοητεύτηκα λίγο από την ορατότητα 10-15 μέτρων. Ισοπεδώνοντας στα 23 μέτρα περάσαμε πάνω από τον ύφαλο. Δεν υπήρχε διακριτό ρεύμα.

Τα σκληρά κοράλλια κυριαρχούσαν στον ύφαλο, χωρίς ουσιαστικά μαλακά κοράλλια. Μεγάλες παρέες από snapper, στρατιώτες και γρυλίσματα που μαθητεύτηκαν στο μπλε.

Αρκετά εντυπωσιακά μεγάλα κίτρινα, ασπρόμαυρα ριγέ ψάρια μαζεύτηκαν και κολύμπησαν κοντά μας πάνω από τον ύφαλο. το έκανα

μια διπλή λήψη καθώς παρατήρησα ότι όλοι τους έφεραν κατσίκες αντάξιες του τελευταίου μοντέλου μόδας της GQ. Δεν είχα ξαναδεί μουστάκια κάπρους. Μισοθαμμένη στην άμμο ήταν μια τεράστια μαρμάρινη ακτίνα.

Περάσαμε τον άλλο οδηγό και δεν χαρήκαμε να την δούμε να τοποθετεί ένα γυμνό κλαδί σε ένα κομμάτι ύφαλο για τον δύτη της, ο οποίος είχε μια υποβρύχια κάμερα.

ΟΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ της 36λεπτης κατάδυσής μας, περιορισμένης από το βάθος και το μέγεθος των δεξαμενών μας, εντοπίσαμε έναν καρχαρία λευκού υφάλου να κυνηγά μέσα από τον ύφαλο. Ελπίζαμε ότι η δεύτερη κατάδυσή μας θα ήταν τόσο καλή, καθώς το σκάφος μετακινήθηκε σε ένα κοντινό νησί, την Anijima.

Το Chichijima είναι ένα από τα 30 νησιά στις τέσσερις ομάδες που σχηματίζουν τα Bonins. Καλύπτει μόνο 32 τετραγωνικά μίλια κυρίως ζούγκλας.

Θυμήθηκα ένα άλλο από τα νησιά της αλυσίδας, το Iwo Jima, από τα σχολικά μου χρόνια. Ο δάσκαλός μας της ιστορίας, που είχε πολεμήσει στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μας είχε πει για μια από τις πιο σκληρές μάχες στον Ειρηνικό που έγινε εκεί το 2.

Το Τσιτσιτζίμα είχε καταληφθεί από τους Ιάπωνες κατά τη διάρκεια του πολέμου υπό τον Ταγματάρχη Σουέο Ματόμπα, ο οποίος φημολογούνταν ότι συμμετείχε στο κανιβαλισμό αιχμαλώτων πολέμου. Ο μελλοντικός πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, ένας πιλότος που συμμετείχε στη μάχη, καταρρίφθηκε και συνετρίβη στον ωκεανό κοντά. Ευτυχώς, σώθηκε.

Το Barachi (Scattered Wreck) θα ήταν η δεύτερη τοποθεσία κατάδυσής μας. Σε ύψος 16 μέτρων, το ναυάγιο έχει διαλυθεί, αλλά πολλές όρθιες κατασκευές που καλύπτονται κυρίως από ανάπτυξη σκληρών κοραλλιών είναι διάσπαρτες σε μια αρκετά μεγάλη περιοχή. Χωριστήκαμε σε ζευγάρια για να εξερευνήσουμε.

Σχολεία ψαριών προφυλαγμένα στο ναυάγιο, με μια μεγάλη ομάδα καρδινάλιων να κρύβονται σε ένα σπασμένο αμπάρι. Καθώς κολυμπούσαμε προς το μέρος τους, είδαμε ότι αρκετοί είχαν αυγά στο στόμα τους. Περνώντας πάνω από ένα σπασμένο πάνελ παραθύρου, εντοπίσαμε ένα μεγάλο, καλά καμουφλαρισμένο χταπόδι καθισμένος από πάνω.

Καθώς δεν είχαμε αέρα, η Ana και ο Miguel μας κάλεσαν. Είχαν βρει ένα μικροσκοπικό καβούρι αρλεκίνο στο πίσω μέρος ενός αγγουριού της θάλασσας.

Την επόμενη μέρα, με τον ήλιο να λάμπει, φορτώσαμε τον εξοπλισμό μας στο σκάφος, περιμένοντας τρεις βουτιές και γεύμα στο πλοίο. Είχαμε ζητήσει, τόσο εκ των προτέρων μέσω email όσο και την προηγούμενη μέρα, να κάνουμε Tuna Hole αυτή τη μέρα ή την επόμενη μέρα, αλλά ο Pandanus μας είπε ότι ο καιρός θα έπρεπε πρώτα να βελτιωθεί.

Τρεις ντόπιοι δύτες ενώθηκαν μαζί μας. Ο Pandanus θα τους οδηγούσε και θα ήμασταν με τον άλλο καταδυτικό οδηγό, μια αρκετά νεαρή γυναίκα που λεγόταν Yoko, η οποία δεν φαινόταν πολύ ευχαριστημένη με τη ρύθμιση.

Καθώς κατευθυνθήκαμε στην πρώτη μας τοποθεσία καταδύσεων, την Otoutojima Shikahama (Παραλία Ελαφιών), έδωσε την ενημέρωση για την κατάδυση πολύ σοβαρά, με την Takuya να μεταφράζει. Η θάλασσα ήταν ήρεμη και οι συνθήκες έμοιαζαν πολύ καλές.

Ο Pandanus και οι ντόπιοι δύτες μπήκαν πρώτοι στο νερό και εξαφανίστηκαν γρήγορα – ακολουθούμενος από τον οδηγό μας.

Αυτό ήταν λίγο ανησυχητικό, γιατί δεν είχε μείνει κανένας υπεύθυνος για το σκάφος. Γρήγορα ετοιμαστήκαμε και βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον στην πρύμνη καθώς το σκάφος λικνιζόταν στο ελαφρύ φούσκωμα.

ΑΚΟΜΑ ΠΡΙΝ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ από εμάς βρισκόμασταν στην πλατφόρμα κατάδυσης έτοιμοι να πηδήξουν, ο Pandanus, η Yoko και οι ντόπιοι δύτες κατέβηκαν. Η Ana και ο Miguel είναι και οι δύο πολύ έμπειροι εκπαιδευτές PADI, οπότε περιμέναμε ήρεμα μαζί τους, κολυμπώντας ενάντια σε ένα ελαφρύ ρεύμα, μέχρι να βρεθούμε όλοι στο νερό και να κατέβουμε ως ομάδα.

Μπορούσαμε σχεδόν να εντοπίσουμε τις φυσαλίδες της Γιόκο και των άλλων δυτών από μακριά και να κολυμπήσουμε προς το μέρος τους.

Στα 20μ ένας βραχώδης βυθός διάσπαρτος με ογκόλιθους και ελάχιστη ζωή μας υποδέχτηκε. Κρατώντας αρκετά κοντά ο ένας στον άλλο, ακολουθήσαμε τους ντόπιους δύτες και τη Yoko. Ο εντοπισμός πολύχρωμων γυμνών κλαδιών και μιας μωβ αχιβάδας που ξεχωρίζει στους γυμνούς ογκόλιθους ήταν αρκετά εύκολο.

Καθώς στρογγυλεύαμε έναν μεγάλο ογκόλιθο, είδαμε έναν από τους ντόπιους δύτες, με τον Pandanus να κοιτάζει, να παίρνει ένα μικρό βάζο από την τσέπη του π.Χ. και να αδειάζει το περιεχόμενό του σε έναν βράχο. Ήταν ένα nudibranch, που έτρεχε στο ρεύμα και δυσκολευόταν να αγοράσει.

Ο δύτης έσπρωξε με το δάχτυλό του το γυμνό κλαδί στον βράχο και το φωτογράφισε. Στη συνέχεια το αντικατέστησε στο βάζο και πήγε για να επαναλάβει την παράσταση σε άλλη τοποθεσία.

Μετά από 30 λεπτά, η Yoko επέστρεψε και μας έκανε σήμα να ανεβούμε. Σηματοδοτώντας ότι μας είχε μείνει αρκετός αέρας, επέμενε αρκετά να βγούμε στην επιφάνεια.

Νομίζοντας ότι κάτι δεν πάει καλά, κάναμε όπως μας ζητήθηκε. Βοηθήσαμε ο ένας τον άλλον να επιστρέψουμε στο πλοίο επειδή η Yoko είχε βγει πρώτα, βοήθησε ένα άτομο να βγει και μετά εξαφανίστηκε. Τη βρήκαμε να φτιάχνει τσάι στην καμπίνα – προφανώς δεν υπήρχε τίποτα λάθος.

Η δεύτερη κατάδυσή μας ήταν στο Chichijima Kitahitotsuiwa (North Single Rock), έναν σχηματισμό που προεξείχε από τη θάλασσα και κατέβαινε σε έναν βραχώδη βυθό στα 18μ. Η είσοδος ήταν παρόμοια με την προηγούμενη φορά, αλλά αυτή τη φορά η Ana και ο Miguel ακολούθησαν τη Yoko για να δουν πού πήγε.

Ο Μιγκέλ τη βρήκε με ένα άλλο βάζο, αναποδογυρίζοντας άλλο ένα γυμνό κλαδί για τους ντόπιους δύτες. Εντοπίζοντας τον Μιγκέλ να την παρακολουθεί, άφησε το βάζο και κολύμπησε προς το μέρος μας, οδηγώντας μας για ένα αρκετά μεγάλο μπάνιο σε ένα ρεύμα σε μια σπηλιά.

Ο Pandanus έφτασε με τους ντόπιους δύτες και, καθώς ακολουθούσαμε τη Yoko, ήταν σαφές ότι ήμασταν πάρα πολλοί εκεί.

Βγαίνοντας πάλι πίσω, οι πέντε από εμάς περιμέναμε να καθαρίσει η σπηλιά από τους δύτες. Η Άνα και ο Μιγκέλ μπήκαν μέσα, στη συνέχεια εμφανίστηκαν αρκετά σύντομα μετά, αλλά δεν τους ακολούθησαν άλλοι δύτες.

Τους κάναμε σήμα, ρωτώντας πού ήταν η Γιόκο, αλλά μπορούσαν μόνο να σηκώσουν τους ώμους τους. Περιμέναμε για αρκετά λεπτά ακόμα και μετά αποφασίσαμε να επιστρέψουμε προς τη γραμμή πρόσδεσης.

ΜΕ ΜΙΑ ΕΛΑΦΡΑ τρέχοντας τρέχοντας, χρησιμοποιήσαμε τους ογκόλιθους για να προστατευτούμε από πίσω, ενώ ψάχναμε στους βράχους, βρίσκοντας πολλούς αστακούς. Κολυμπώντας πάνω από τον ύφαλο σε ζευγάρια είδαμε όμορφα λεπτομερή πεταλούδα από σφυρήλατο σίδερο, ενδημικά στα ιαπωνικά νερά.

Μετά από 35 λεπτά, η Yoko εμφανίστηκε ξανά ξαφνικά και μας έκανε σήμα να ανεβούμε. Δείξαμε με σηκωμένα τα χέρια και σηκώνοντας τους ώμους την απορία μας γιατί έπρεπε να τελειώσουμε την κατάδυση τόσο γρήγορα όταν είχαμε αρκετό αέρα. Ο Pandanus και οι ντόπιοι δύτες έμειναν κάτω για άλλα 10-15 λεπτά αφού είχαμε επιστρέψει στο σκάφος.

Ζητήσαμε από τον Takuya να μεταφέρει τις ανησυχίες μας στη Yoko. Δεν φαινόταν χαρούμενη.

Μετά από ένα νόστιμο μεσημεριανό γεύμα, αγκυροβολημένο 200 μέτρα από έναν πανέμορφο όρμο με λευκή άμμο, προχωρήσαμε στο Ebimaru (Shrimp Boat). Η Γιόκο έδωσε την ενημέρωση και εξαφανίστηκε για άλλη μια φορά κάτω από την επιφάνεια πριν βρεθούμε όλοι στο νερό.

Μαζευτήκαμε στη γραμμή πρόσδεσης και κατεβήκαμε στην κορυφή του ναυαγίου, όπου βρήκαμε τη Γιόκο. Ήμασταν έκπληκτοι, καθώς η κορυφή της τιμονιέρας - το πιο ρηχό μέρος του ναυαγίου - ήταν στα 25 μέτρα.

Για μια τρίτη κατάδυση η επιλογή της τοποθεσίας ήταν περίεργη. Σίγουρα θα έπρεπε να είχαμε κάνει αυτή την κατάδυση στην αρχή της ημέρας;

Η ορατότητα ήταν κακή, γύρω στα 10 μέτρα. Μένοντας όσο πιο ρηχά μπορούσαμε, και μόνο γύρω από την τιμονιέρα, είδαμε έναν αστακό με παντόφλες και ένα μακροβούτι γεράκι σε έναν θαλασσινό. Αναμενόμενα, μετά από 30 λεπτά σηκωθήκαμε σε στάση ασφαλείας πριν βγούμε στην επιφάνεια.

Ο ήλιος έλαμπε ακόμα και η θάλασσα ήρεμη καθώς επιστρέψαμε στη μαρίνα, περνώντας αρκετά κοντά στα νησιά όπου βρισκόταν η Tuna Hole. Γιατί δεν καταφέραμε να πάμε εκεί; Μπορούσαμε μόνο να σκεφτούμε ότι οι ντόπιοι δύτες δεν ήθελαν να πάνε.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΠΑΝΔΑΝΟΣ μας είπε ξανά ότι ο καιρός δεν ήταν αρκετά καλός για το Tuna Hole. Ήμασταν πολύ απογοητευμένοι, καθώς φαινόταν τόσο καλό όσο και την προηγούμενη μέρα, και είχαμε επιλέξει το κέντρο με βάση ότι διαφήμιζε τον ιστότοπο.

Άλλοι τρεις ντόπιοι δύτες έκαναν κατάδυση με τον Pandanus. Τον ρωτήσαμε εάν, για τις καταδύσεις της τελευταίας μας ημέρας, μπορούσαμε να κάνουμε πιο ρηχές και μεγαλύτερες καταδύσεις. Συμφώνησε και μίλησε στη Γιόκο.

Το Kujirazaki (Ακρωτήρι Φάλαινας) ήταν ένας μικρός προστατευμένος όρμος. Συναντήσαμε τη Yoko στα 14 μέτρα σε μια τοποθεσία που έμοιαζε πολύ με τη δεύτερη κατάδυσή μας την προηγούμενη μέρα, με ογκόλιθους φυκιών να κυριαρχούν στην τοπογραφία.

Σύντομα χάσαμε τη Γιόκο, αν και ο Μιγκέλ την είχε ακολουθήσει και τη βρήκε με τους ντόπιους δύτες, βοηθώντας τους να αδειάσουν γυμνά κλαδιά από μπουκάλια για να φωτογραφίσουν στους ογκόλιθους.

Υπήρχε μικρή ανάπτυξη κοραλλιών ή άλλη ζωή, εκτός από μερικά (μη εισαγόμενα) γυμνά κλαδιά, έναν αστερία, πολλά γεράκια με καμάρες και ένα μικροσκοπικό καβούρι σε μια τρύπα σε έναν ογκόλιθο.

Είχαμε χωριστεί σε μικρές ομάδες, η Ana και ο Miguel πήγαιναν για να εξερευνήσουν πιο κοντά στην ακτογραμμή ενώ ο Mateusz, ο Takuya και εγώ μείναμε εξερευνώντας τους ογκόλιθους. Μετά από σχεδόν 50 λεπτά, η Yoko ήρθε ξανά μαζί μας και μας έκανε σήμα να ανεβούμε στην ασφαλή στάση μας. Είχαμε μια μεγαλύτερη κατάδυση, αλλά θα θέλαμε να ήταν στην πρώτη μας τοποθεσία την προηγούμενη μέρα.

Την ώρα που βγήκαμε στην επιφάνεια, εισερχόμενοι από το πουθενά, μια νεανική ωκεάνια μαντάτα μας βούισε, πτέρυγα- οι άκρες πετούσαν πάνω από την επιφάνεια καθώς χόρευε για αρκετά λεπτά, πριν εξαφανιστεί τόσο μυστηριωδώς όσο είχε φτάσει.

Η Ana και ο Miguel, βγαίνοντας στην επιφάνεια λίγα λεπτά αργότερα πιο κοντά στην ακτή, κολύμπησαν μέχρι το αγκυροβολημένο κατάδυτο. Τους είχαν λείψει το μαντάτο!

Ο Pandanus μετέφερε το σκάφος στην τελευταία μας τοποθεσία κατάδυσης στην παραλία της Ουάσιγκτον, που ονομάστηκε από τους πρώτους άποικους από τον Αμερικανό Πρόεδρο. Ένας λοβός από ρινοδέλφινα του Ειρηνικού κολύμπησε στο πλώρη μας.

Παραλία Ουάσιγκτον είναι μια πολύ γραφική τοποθεσία από την επιφάνεια, και έπρεπε να κάνουμε μια ρηχή βουτιά στον γύρω κόλπο. Με έναν αμμώδη βυθό στα 10 μέτρα καλυμμένο με κοραλλιογενείς κοραλλιογενείς κοραλλιές, περάσαμε περισσότερα από 70 λεπτά εξερευνώντας, βρίσκοντας πολλά διαφορετικά γυμνά κλαδιά, εκπαιδεύοντας ψάρια, περισσότερα ζευγάρια όμορφων πεταλούδων από σφυρήλατο σίδηρο και ένα μεγάλο χταπόδι κρύβεται σε μια τρύπα στον ύφαλο.

Η ορατότητα ήταν αρκετά καλή στα 15-20 μέτρα και δεν υπήρχε ρεύμα, οπότε απλωθήκαμε πάνω από τον ύφαλο, βλέποντας ο ένας τις φυσαλίδες του άλλου. Ο Pandanus, αφήνοντας τους ντόπιους δύτες στη Yoko, ήρθε μαζί μας για να μας επισημάνει διάφορα πλάσματα, συμπεριλαμβανομένης μιας τριχωτής γαρίδας.

Παρά τα προβλήματα με τη Yoko, συνολικά οι καταδύσεις μας ήταν ευχάριστες. Ίσως η καλύτερη κατάδυση κρατήθηκε για το τέλος, για να μας δελεάσει πίσω. Όλοι συμφωνήσαμε ότι θα θέλαμε να επιστρέψουμε.

Καθώς η Ogasawara Maru αναχωρούσε την επόμενη μέρα, όλα τα τοπικά καταδυτικά και ψαροκάικα εντάχθηκαν στο φέρι, χτυπώντας τα κόρνα τους, το πλήρωμά τους φώναζε και κουνώντας την, ενώ τη συνόδευαν έξω από τον κόλπο Chichijima – ένας υπέροχος αποχαιρετισμός.

Εντοπίζοντας το σκάφος του Ουρασίμαν, παρακολουθήσαμε τη Γιόκο να κάνει μια ανατροπή από το επάνω κατάστρωμα. Ίσως χάρηκε που μας είδε να πηγαίνουμε…