ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ?

"ΤΙ ΘΑ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ?" ρώτησε η Χάνα καθώς καθόμασταν στο έξυπνο παραθαλάσσιο γραφείο του Prodivers.
«Λοιπόν, υποθέτοντας ότι η κάμερά μου ανάβει… Θα ήθελα να δω ό,τι καλύτερο μπορείτε να προσφέρετε», απάντησα, έχοντας επίγνωση ότι ο φωτογραφικός εξοπλισμός μου ήταν κάπου μεταξύ Λονδίνου και Μαλέ, και πολύ μόνος του.
«Μην ανησυχείτε, το προσωπικό του ξενοδοχείου το κυνηγάει. Θα είναι μια χαρά», είπε η Χάνα καθησυχαστικά. «Ας προγραμματίσουμε για το καλύτερο. Μπορούμε να κάνουμε Fushivaru και Anemone Thila, και Kuredu Caves. Υπάρχουν χελώνες, πολλές χελώνες. Και για τους καρχαρίες, ας κάνουμε Kuredu Express.”
Και συνεχίσαμε, φτιάχνοντας ένα υπέροχο δρομολόγιο με κανάλια, γωνίες, giris και thilas, ακόμη και την υπόσχεση ενός ναυαγίου. Αυτό διαμορφωνόταν, με τύχη, να είναι ένα ιδιαίτερο ταξίδι.
Εκείνο το βράδυ, μετά τη μακρά πτήση από το Χίθροου μέσω του Κατάρ, κοιμήθηκα άσχημα. Αλλά το να ξυπνάω σε μια ευρεία θέα της γαλάζιας θάλασσας και της λευκής άμμου από τη βίλα μου πάνω από το νερό έκανε πολλά για να αποκαταστήσει τη διάθεσή μου.
Ξεκίνησα να φάω. Αρκετοί νεαροί μαυροκαρχαρίες κολυμπούσαν στα ρηχά της παραλίας, και αυτό το θεώρησα ως καλό οιωνό.
Μετά από ένα καλό πρωινό με αρτοσκευάσματα και φρούτα, ξεκινήσαμε με μια γρήγορη κατάδυση στον ύφαλο του σπιτιού. Είχε περάσει καιρός από τότε που φορούσα ένα σορτσάκι και ήταν λυτρωτικό να μην έχω μια μεγάλη κάμερα μαζί μου. Ήταν μια σπάνια απόλαυση να μπορώ να παρακολουθώ τα ψάρια στους σταθμούς καθαρισμού και να απολαμβάνω τον ύφαλο.
Οι Μαλδίβες μπορεί να έχουν ρεύματα και κακή όραση μερικές φορές, αλλά η κατάδυση εκεί είναι πάντα ανταποδοτική. Σε αυτό το απάνεμο σημείο, με ελάχιστο ρεύμα, μπορούσα να πάρω τα κοράλλια και τα ατελείωτα κοπάδια ψαριών.
Πράγματι, ψάρια υπήρχαν παντού. Θυμήθηκα έναν μαθητή από το κλαμπ μου, πριν από περισσότερο από μια δεκαετία, ο οποίος περιέγραψε τις Μαλδίβες ως ένα μέρος για «απλώς να παίζεις με τα ψάρια».
Όλα αυτά τα χρόνια αργότερα, θα έλεγα τώρα: «Ναι, είναι. Και ξέρεις τι? Είναι εκπληκτικό!»

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΥΣΗ, με βρήκε ο διευθυντής του ξενοδοχείου και μου είπε ότι ο εξοπλισμός της κάμερας θα έφτανε στο υδροπλάνο το επόμενο πρωί. Δεν είμαι σίγουρη αν ήθελε μια αγκαλιά, αλλά την πήρε ούτως ή άλλως.
Το Hurawalhi Resort αποπνέει κομψή, διακριτική πολυτέλεια. Μπορείτε εύκολα να βρείτε ένα ήσυχο μέρος για να μείνετε μόνοι και να παρακολουθήσετε τα αστέρια, αλλά και να παραγγείλετε κοκτέιλ με την ελάχιστη προσπάθεια και, αν σας πάρει η διάθεση, κλείστε τραπέζι σε ένα από τα δύο à la carte εστιατόρια.
Ολοκληρώθηκε στα τέλη του 2016, είναι επίσης ιδανικό για οποιονδήποτε μπορεί να έχει έναν σύντροφο που δεν καταδύεται και αναζητά κάτι περισσότερο από το να κουνάει τους αντίχειρές του δίπλα στην πισίνα. Το γυμναστήριο, οι συνεδρίες γιόγκα, οι αθλητικές δραστηριότητες, τα θαλάσσια σπορ, η αίθουσα παιχνιδιών και η μεγάλη ποικιλία περιποιήσεων που διατίθενται στο Duniye Spa είναι αρκετά εύκολα για να απασχολήσουν οποιονδήποτε. Το φαγητό στο εστιατόριο σε στιλ μπουφέ Canneli είναι επίσης μάλλον φανταστικό.
Το Hurawalhi βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά της ατόλης Lhaviyani, στη βορειοανατολική πλευρά των Μαλδίβων. Μπορείτε να περπατήσετε το νησί σε 20 λεπτά, αλλά μόνο από τον αέρα βλέπετε πώς ταιριάζουν όλα τα νησιά μεταξύ τους.
Αυτό που υπάρχει είναι παλιά κοράλλια και άμμος, που τα ρεύματα, οι παλίρροιες και οι άνεμοι έχουν συνωμοτήσει για να συσσωρεύσουν σε περίπου 1200 μεμονωμένα νησιά σε ολόκληρες τις Μαλδίβες, μερικά με μερικούς φοίνικες και άλλα αρκετά μεγάλα για αεροδρόμια και περίπτωση του Μαλέ, η πρωτεύουσα, ένας ολοένα και πιο πολυσύχναστος ορίζοντα.
Ανάμεσα στα νησιά υπάρχουν κανάλια μέσω των οποίων οι παλίρροιες και τα ρεύματα κινούνται αμέτρητα λίτρα νερού. Ακριβώς κάτω από την επιφάνεια υπάρχουν ρηχοί ύφαλοι που ονομάζονται giris και λίγο πιο βαθιά είναι οι ύφαλοι γνωστοί ως thilas. Η ποικιλομορφία της θαλάσσιας ζωής τροφοδοτείται από το πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά πλαγκτόν που φέρνουν τα ρεύματα.
Η πρώτη μου σωστή κατάδυση ήταν μια κοντά στο βόρειο άκρο της ατόλης - ένα σημείο που ονομάζεται Σπήλαια Kuredu. Υπόσχονταν χελώνες και ψάρια-ζωή σε αφθονία, και ήταν μόνο 10 λεπτά από το ξενοδοχείο.
«Αν είσαι άτυχος, μπορεί να δεις μόνο τρεις ή τέσσερις χελώνες», είπε η Χάνα. Μου ακουγόταν υποφερτό.
Η θάλασσα ήταν τόσο γαλάζια όσο οι φωτογραφίες στην ιστοσελίδα του θέρετρου και, καθώς πέφταμε στον ύφαλο, το ρεύμα ήταν λιγότερο δυνατό από ό,τι περίμενα. Κάτω από μένα, ο ύφαλος ήταν καλυμμένος με εύθραυστα φυτά από μαύρα κοράλλια, και στο μπλε τεράστιοι αριθμοί τζακ κολύμπησαν μπροστά, αντανακλώντας το ασήμι.
Τράβηξα μερικές λήψεις με snapper και sweetlips καθώς κατευθυνθήκαμε σε περίπου 20 μέτρα για να βρούμε μια σειρά από προεξοχές, το καθένα πλούσιο στη δική του ποικιλία θαλάσσιας ζωής, συχνά γκρι και καφέ μέχρι να αποκαλυφθεί ως πολύχρωμο
στα φώτα του μόντελινγκ μου. Η τοποθεσία είναι ένα σημαντικό σημείο για τις πράσινες χελώνες, οι οποίες απολαμβάνουν να χουχουλιάζουν ανάμεσα στα βράχια.
Η Χάνα, με τα μάτια ενός καλά εξασκημένου οδηγού κατάδυσης, έδειξε δύο άτομα που ξεκουράζονταν και πήραμε προσεκτικά ένα του να πλησιάζει.
Ευτυχώς, οι χελώνες έχουν συνηθίσει τους δύτες και μου υποσχέθηκαν ότι θα τα πάνε καλά με την παρουσία μας. Πράγματι ήταν. Το ίδιο ήταν και οι υπόλοιποι και, μετά από λίγο, έχασα το μέτρημα για το πόσους είχαμε δει. Αυτή ήταν μια ξεκαρδιστική αρχή!
Μου άρεσε πάρα πολύ η κατάδυση και η επόμενη στην άλλη πλευρά του καναλιού - ένα σημείο που ονομάζεται Kuredu Express. Ήμασταν μαζί με μερικούς γκρίζους καρχαρίες υφάλου που έκαναν κρουαζιέρες στο μπλε, αλλά μπορούσα να πω ότι η Hannah πίστευε ότι μπορούσαμε να τα πάμε καλύτερα.
«Έχετε χρησιμοποιήσει ποτέ σκούτερ;» ρώτησε, καθώς ξέπλενα την κάμερά μου στο μπροστινό μέρος του dhoni.
Έπρεπε να παραδεχτώ ότι η εμπειρία μου στο scooting ήταν περιορισμένη και θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω ένα με τα χέρια μου αφοσιωμένα στο να δουλεύω την κάμερά μου; Συμφωνήσαμε να κάνουμε μια ρηχή εξάσκηση την επόμενη μέρα, αλλά πρώτα υπήρχε το θέμα μιας μικρής μακροεντολής φωτογραφία.

ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΤΙ ΝΑ Περιμένω από τη ζωή στον ύφαλο του σπιτιού, αλλά, καθώς φύγαμε από το αμμώδης εκπαίδευση περιοχή πίσω, βρήκαμε ένα θαλασσινό τοπίο από μπομιέ και απομονωμένους βράχους.
Καθώς κινούμασταν, πέσαμε σε έναν χαρούμενο ρυθμό όπου η Hannah έδειχνε και εγώ περνούσα τα πτερύγια, ενώ η κάμερα ήταν έτοιμη.
Κατάλαβα ότι ήταν επιδέξιος παρατηρητής όταν έδειξε το κίτρινο της εναλλακτικής της ρυθμιστής και μετά χάραξε ένα τετράγωνο με το δάχτυλό της. Κίτρινο κουτόψαρο – εξαιρετικά νέα! Πάντα ήθελα να τραβήξω αυτό που είναι στην πραγματικότητα ένας μικροσκοπικός φωτεινός κίτρινος κύβος με κηλίδες και τεράστια μάτια.
Ο οδηγός μου συνέχισε και μου βρήκε μικροσκοπικές γαρίδες στα πλοκάμια των ανεμώνων, χαριτωμένα μικρά κουφέτα που κοιτούσαν έξω από τις σχισμές, χταπόδια, ψάρια κλόουν και ένα θεαματικό ανήλικο αυτοκράτορα αγγελόψαρο.
Αυτό μπορεί να μην ενθουσιάσει τους πάντες, αλλά για έναν ψαράκι σαν εμένα είναι κάτι πολύ, γιατί καθώς τα ψάρια μεγαλώνουν χάνουν τα «μωρά τους χρώματα» και έτσι δεν θα κυκλοφορούν για πολύ με αυτό το ένδυμα.
Θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί για αιώνες, αλλά, δυστυχώς, το αέριο δεν είναι άπειρο.
Η επόμενη μέρα μας βρήκε στον ύφαλο του σπιτιού για άλλη μια φορά, με τη Hannah να μου δείχνει πώς να δουλέψω ένα από τα σκούτερ Apollo της Prodivers.
Αρκετά εύκολο, σκέφτηκα, αλλά δεν είχα δοκιμάσει ποτέ ένα σε στυλ hands-free, το DPV ανάμεσα στα πόδια μου. Δεν ήμουν πεπεισμένος ότι θα απέφευγα να κάνω τον εαυτό μου, αλλά η Χάνα είχε περισσότερη πίστη σε μένα από ό,τι εγώ, διαφορετικά της άρεσε απλώς ένα καλό γέλιο.
Φορτώσαμε το dhoni και επιστρέψαμε προς τα βόρεια για άλλη μια φορά για να έχουμε μια καλύτερη ρωγμή στο Kuredu Express.
Το ρεύμα ήταν αρκετά δυνατό και, καθώς ξεκινούσαμε από την πλευρά του καναλιού, το πήγαμε αργά, σημειώνοντας μικρή πρόοδο.
Προσπαθούσα να οδηγήσω χρησιμοποιώντας το πάνω μέρος του σώματός μου για να προσδιορίσω την κατεύθυνση και έκανα κακή δουλειά, μέχρι που προσπάθησα να οδηγήσω το σκούτερ με τα γόνατά μου.
Μέσα σε λίγα λεπτά, περπατούσαμε με τελική ταχύτητα, και δεν είμαι σίγουρος ότι είχα ποτέ μια τέτοια αίσθηση απόλυτης ελευθερίας κάτω από το νερό. Προσέχοντας να μην υπερβούμε το όριο βάθους μας (οι καταδύσεις περιορίζονται στα 30 μέτρα, όπως και οι απαιτήσεις του μείγματος αερίων μας), περάσαμε με ταχύτητα.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΣΤΟ ΜΠΛΕ, περάσαμε γκρίζους ύφαλους και καρχαρίες λευκής άκρης. Έχασα το μέτρημα στα 40. Καμία δεν θα πλησίαζε, δυστυχώς, και η ορατότητα ήταν λίγο πιο τυπικά Μαλδίβες.
Στο γαλάζιο, μια σπάνια περίτεχνη αχτίδα αετού πέρασε και, καθώς αρχίσαμε να ρηχά, ο γρύλος και το κοπάδι χώρισαν.
Περισσότερες χελώνες τράβηξαν το μάτι μου, όπως και μια ακτίνα τσίμπημα, την οποία πλησιάσαμε προσεκτικά και αργά. Ήταν μια επική βουτιά.
Έβρεχε όταν βγήκαμε στην επιφάνεια. ένα τρισεκατομμύριο μικροσκοπικά σφυριά είχαν χτυπήσει τη θάλασσα ήρεμα. Παραδόξως, μια γκρίζα μέρα ήταν ακριβώς αυτό που θέλαμε καθώς κατευθυνθήκαμε σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Anemone Thila.
Αυτός ο ρηχός ύφαλος είναι μια αρκετά γνωστή τοποθεσία στις Μαλδίβες και, όπως θα περίμενε κανείς, καλύπτεται από έναν όχι ουσιαστικό αριθμό «nems». Πρέπει να υπάρχουν εκατοντάδες από αυτά που καλύπτουν τον ύφαλο, ο οποίος φτάνει περίπου στα 14 μέτρα.
Χαμηλό φως σημαίνει ότι οι ανεμώνες κλείνουν λίγο και αποκαλύπτουν τα έντονα χρώματα του μανδύα τους, τα οποία κυμαίνονται από πορτοκαλί έως βιολετί, με όλες τις αποχρώσεις του ροζ ενδιάμεσα. Ένας καλός φακός φέρνει πραγματικά τα «αληθινά» μας χρώματα.
Είναι μια μοναδική τοποθεσία καταδύσεων και δεν μπορούσα να μην αναρωτηθώ: «Γιατί εδώ; Τι είναι αυτό που επιτρέπει σε όλες αυτές τις ανεμώνες, πολλές από το αποτέλεσμα ενός προηγούμενου «nem που χωρίστηκε στα δύο, να ευδοκιμήσουν σε αυτό το σημείο;» Τα ψάρια κλόουν κολύμπησαν ελεύθερα από το ένα στο άλλο – όχι κάτι που θα έβλεπες συνήθως.
Είχα αρκετές ακόμη καταδύσεις τις επόμενες μέρες: Khalifushivaru Kandu, Fushivaru, Tinga Giri, η καθεμία τόσο υπέροχη όσο υποδηλώνουν τα ονόματά τους. Η τελευταία κατάδυση που θέλω να μοιραστώ, ωστόσο, είναι κάτι που δεν περίμενα – ένα ναυάγιο, και όχι μόνο ένα αλλά δύο.
Η τοποθεσία, κοντά στο εργοστάσιο ψαριών στο Felivaru και γνωστή ως Ναυπηγείο, διαθέτει δύο παλιά φορτηγά από το εργοστάσιο, τα οποία ναυάγησαν και τα δύο τη δεκαετία του 1980.
Διάβασα έναν λογαριασμό που υποδηλώνει ότι το ναυάγιο δεν πήγε πολύ καλά για ένα πλοίο, καθώς ξέσπασε φωτιά στο πλοίο.
Το άλλο σκάφος βυθίστηκε στο ίδιο σημείο, αλλά σταμάτησε με την πλώρη του να δείχνει κατευθείαν έξω από το νερό, μέχρι που μια καταιγίδα το έσπασε και το πλοίο έπεσε σε μια πιο αξιοσέβαστη γωνία.
Τα σκάφη βρίσκονται στα 30 μέτρα στο χαμηλότερο σημείο τους και ίσως είναι καλύτερα να τα εξερευνήσετε σε δύο καταδύσεις (ειδικά αν το σχέδιο σας είναι να τραβήξετε φωτογραφίες). Κανένα από τα δύο δεν έχει ενδιαφέρον εσωτερικά, και τα δύο αφαιρέθηκαν από οτιδήποτε πολύτιμο, αλλά μέσα σε λίγες δεκαετίες έχουν γίνει υπέροχοι τεχνητοί ύφαλοι.
Σπρέι κοραλλιού μαύρου κύπελλου κοσμούν την υπερκατασκευή και τα ψάρια είναι απλά παντού. Είναι εύκολο να σε πιάσουν τα ρεύματα, ωστόσο, και βλέποντας τα κοπάδια της ανθίας θα σου δείξει αν η ροή έχει αυξηθεί.
Εάν κολυμπούν δυνατά και είναι χωμένοι στην υπερκατασκευή, η έξοδος από το καταφύγιο του ναυαγίου θα σημαίνει σκληρό πτερύγιο για να μείνετε με τον φίλο σας.

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΤΟ HURAWALHI. Αποθήκευσα τις κάρτες μνήμης μου με ασφάλεια και ξεκίνησα να απολαύσω μερικά deco κοκτέιλ και ένα υπέροχο γεύμα στο 5.8, το υποβρύχιο εστιατόριο του θέρετρου.
Αυτή η ασυνήθιστη εγκατάσταση είναι φανταστική, ειδικά για όποιον δεν έχει βουτήξει ποτέ. Τη νύχτα τα φώτα του προσελκύουν άφθονη ζωή, από batfish μέχρι λεοντόψαρο, και αποδεικνύεται πολύ ατμοσφαιρικό. Υπάρχει μια περιοχή με ανεμώνες, ακόμη και μερικοί σταθμοί καθαρισμού που προφανώς λειτουργούν.
Οι συνάδελφοί μου το λάτρεψαν, και ακόμη και για έμπειρους δύτες είναι απολαυστικό, ακόμα κι αν νιώθετε σαν να βρίσκεστε στο τούνελ ενός μεγάλου ενυδρείου.
Την τελευταία μου μέρα πριν από την πτήση με υδροπλάνο της επιστροφής στο Μαλέ, είχα μια συνομιλία με τη θαλάσσια βιολόγο του θέρετρου, τη Λίζα από το Manta Trust.
Το θέρετρο υποστηρίζει τη δουλειά της και προσφέρει εκδρομές για κολύμβηση με αναπνευστήρα και εκτελεί ένα έργο για τον εντοπισμό των τοπικών πράσινων χελωνών, με τη βοήθεια δυτών.
Οι επισκέπτες μπορούν να υποβάλουν φωτογραφίες και, αν εντοπιστεί μια νέα, μπορούν να την ονομάσουν. Μέχρι στιγμής, έχουν εντοπιστεί περισσότερες από 100 πράσινες χελώνες από την ατόλη.
Αυτό είναι το είδος του υπεύθυνου τουρισμού που οι Μαλδίβες μπορούν να κάνουν τόσο καλά, και προσφέρει ένα επιπλέον στοιχείο στο α αργία. Έστειλα στη Λίζα τις φωτογραφίες μου, αλλά δεν έχω βρει ακόμα κατάλληλο όνομα, αν είχα βρει μια νέα χελώνα. Υποψιάζομαι ότι το Turtly McTurtleface έχει ήδη ληφθεί.