Παράθυρα καιρού

Είχε ξεκινήσει τόσο καλά. Πήραμε απευθείας πτήσεις της BA από το Λονδίνο προς το Μαϊάμι με £370 με επιστροφή. Λαμπρός! Έξι μέρες ζεστού Μαρτίου, κάπου που είχαμε επισκεφτεί αρκετές φορές αλλά δεν βουτήξαμε ποτέ πριν.

Επικοινώνησα με τη Lauderdale Divers μετά από αναζήτηση διαδικτυακά (online) για κέντρα στην περιοχή του Μαϊάμι. Πήρε χώρο σε διαφορετικά σκάφη που κυμαίνονταν από τα Keys μέχρι τον Δία, και είχε συνδέσεις με άλλα κέντρα καταδύσεων σε όλη τη Φλόριντα.

Θα μπορούσατε να κάνετε κράτηση για όλες τις καταδύσεις σας με μία κίνηση βάσει των συστάσεων του.

Αυτό μας ταίριαζε, γιατί είχαμε ένα σχέδιο τεσσάρων ημερών, οκτώ καταδύσεων για να επισκεφτούμε μερικές τοποθεσίες στο Μαϊάμι, να ανεβούμε στο Fort Lauderdale και να συνεχίσουμε βόρεια για να βουτήξουμε στη διάσημη γέφυρα Blue Heron Bridge. Ο Francis Belland, ιδιοκτήτης των εγκαταστάσεων PADI 5*, έστειλε με email μια προσφορά για να μας πάει στο σκάφος του και να μας δείξει τα καλύτερα από τα τοπικά καταδυτικά σημεία.

Φτάσαμε στο Μαϊάμι ένα ηλιόλουστο απόγευμα Κυριακής, παραλάβαμε το αυτοκίνητό μας και κάναμε check-in σε ένα διαμέρισμα στο Μαϊάμι Μπιτς, ένα τετράγωνο πίσω από τον ωκεανό. Ένας διάδρομος τεσσάρων μιλίων έτρεχε παράλληλα με την παραλία.

Η επίπεδη σμαραγδένια θάλασσα άστραφτε δελεαστικά, αντανακλώντας τις ψηλές πολυκατοικίες που πλαισιώνουν την ακτή. Η θερμοκρασία ήταν τέλεια 27°, ο αέρας ήσυχος και ήρεμος αλλά χωρίς υγρασία.

Η Δευτέρα θα ήταν μια μέρα χαλάρωσης, με ένα οδικό ταξίδι στο Key Biscayne. Αλλά τη στιγμή που ετοιμαζόμασταν να φύγουμε, ο Φράνσις έστειλε email για να πει ότι το σκάφος του χρειαζόταν ένα νέο εξάρτημα κινητήρα και δεν θα έφτανε παρά μόνο αφού φύγαμε. Υποσχέθηκε να μας κανονίσει καταδύσεις σε άλλα σκάφη.

Είχαμε αντιμετωπίσει προβλήματα με το κατάλυμα, έτσι μετακόμισε σε άλλο διαμέρισμα σε έναν από τους πολυώροφους που καλύπτουν την Intracoastal Waterway.

Ο 32ος όροφος παρείχε υπέροχη θέα στο νερό που χωρίζει την ηπειρωτική χώρα από το νησί-φραγμό του Miami Beach.

Το επόμενο πρωί καθώς ο ήλιος ανέτειλε ο ουρανός ήταν καθαρός. Φυσούσε ακόμα, αλλά λιγότερο, και το νερό φαινόταν αρκετά ήρεμο.

Ο Ταρπούν μας είπε ότι η προειδοποίηση θα παρέμενε σε ισχύ μέχρι εκείνο το βράδυ και ότι τα ήρεμα νερά της λιμνοθάλασσας διέψευσαν τα κύματα που θα ήταν τρία μίλια στον Ποσειδώνα.

Χάναμε την ελπίδα μας, αλλά ο Rob Davis, ο Γενικός Διευθυντής στο Lauderdale Divers, μας διαβεβαίωσε ότι θα βουτήξαμε όλοι μαζί το επόμενο πρωί. Μας είχε κλείσει χώρο στο καταδυτικό σκάφος American Dream II του Scuba Fort Lauderdale.

Ο καπετάνιος Τοντ και η χαρούμενη οδηγός του κατάδυσης Κέιτ έκαναν την ενημέρωση. Μόνο 10 από εμάς κάναμε κατάδυση, οπότε μπορούσαμε να απλωθούμε στο σκάφος των 14 μέτρων. Στον ανοιχτό ωκεανό είδαμε μόνο μικροσκοπικά φουσκώματα κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό.

Επρόκειτο να βουτήξουμε το Hog Heaven Barge, έναν τεχνητό ύφαλο από το 1986, στον οποίο είχαν προστεθεί νέες εγκαταστάσεις τα τελευταία χρόνια. Η φορτηγίδα των 55 μέτρων είχε αναποδογυρίσει καθώς βυθιζόταν, έτσι ξάπλωσε ανεστραμμένη στη λευκή άμμο στα 22 μέτρα.

Μισή ώρα αφότου φύγαμε από τη μαρίνα, φορέσαμε τα ρούχα μας καθώς η Κέιτ έφτιαχνε το σχοινί πρόσδεσης και έλεγξε το ρεύμα.

Ανέβηκε φορώντας ένα πλατύ χαμόγελο. Οι συνθήκες ήταν εξαιρετικές, είπε, με πάνω από 20 μέτρα ορατότητας παρά τις καταιγίδες και σχεδόν καθόλου ρεύμα.

Το Fort Lauderdale είναι μια από τις πόλεις που βρίσκονται πιο κοντά στο Ρεύμα του Κόλπου. Αυτό το πλάτος 62 μιλίων, ταχέως ρέον και θερμό ωκεάνιο ρεύμα τρέχει κατά μήκος της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ και είχε γρήγορα απομακρύνει τυχόν υπολείμματα που είχε απομείνει από την καταιγίδα.

Κανονικά, το Ρεύμα του Κόλπου σημαίνει ότι τα σημεία κατάδυσης στην περιοχή Greater Fort Lauderdale έχουν ποικίλους βαθμούς ρεύματος, αλλά μπορεί να μετατοπιστεί με τον άνεμο λίγο πιο μακριά από τη στεριά, όπως τώρα.

Το Hog Heaven, συνήθως μια κατάδυση με «ρεύμα», ήταν χωρίς ροή στο βάθος καθώς ακολουθούσαμε τη γραμμή πρόσδεσης μέχρι την κορυφή του ναυαγίου. Με εξέπληξε επίσης ευχάριστα η ένδειξη θερμοκρασίας νερού 25° στο δικό μου υπολογιστή.

Το ναυάγιο είχε παραμείνει άθικτο μέχρι τον τυφώνα Irma το 2017, αλλά δεν ήταν τόσο διαλυμένο όσο περίμενα. Ακολουθήσαμε τον Rob προς την πρύμνη, όπου υπήρχε πρόσβαση από το αμπάρι στην άλλη πλευρά. Μας είχε πει ότι μερικές φορές έβρισκε μέσα μια σφυρίδα Γολιάθ.

Δυστυχώς, είτε κρυβόταν πιο μέσα στο ναυάγιο είτε είχε κολυμπήσει μακριά εκείνη την ημέρα. Η Κέιτι οδήγησε την ομάδα της στην άλλη πλευρά και κολυμπήσαμε με τη σειρά μας μέσα από το στρωμένο με κοράλλια αμπάρι, ζωντανοί με κοπάδια λυθρίνι και σφυρίδα Nassau.

Καθώς βγαίναμε ένας ένας, ο Ρομπ μας έγνεψε στο σημείο όπου το κύτος συναντούσε την άμμο. Κοιτάζοντας έξω ήταν ένας μεγάλος καρχαρίας νοσοκόμος.

Κατευθυνθήκαμε 30 μέτρα προς τα βόρεια του ναυαγίου και μια μεγάλη κατασκευή που ονομάζεται Jungle Gym. Αυτός ήταν κάποτε ο φάρος των υφάλων του Ειρηνικού, που κρατούσε ασφαλείς τους ναυτικούς στο Εθνικό Πάρκο Biscayne. Είχε χρησιμοποιηθεί για να διακοσμήσει το Hog Heaven το 1989, μαζί με 60 μέτρα σωλήνα βυθοκόρησης.

Γύρω από τη δομή στριφογύριζαν σύννεφα από γρύλισμα και γρύλισμα. Δεν περίμενα τόσα πολλά ψάρια ή τέτοια ποικιλομορφία, και μεγάλοι κόκκινοι θαλασσινοί, σφουγγάρια όλων των σχημάτων και χρωμάτων και κοράλλια με επικάλυψη είχαν αποικίσει τη δομή.

Ένα πανέμορφο, σχεδόν λαμπερό, χρυσό και τιρκουάζ βασίλισσα αγγελόψαρο είχε επίσης κάνει το κτίριο σπίτι. Στις αντηρίδες είδα έναν πλούτο μακροζωής – διαφορετικά είδη λουλουδιών, γυμνιστών και γκόμπι, καθώς και πυροσκώληκες. Έμοιαζε περισσότερο με την Καραϊβική παρά με την ακτή του Ατλαντικού της Φλόριντα.

Πλένοντας μέσα και έξω από τη δομή, μετά από 35 λεπτά ο χρόνος ντεκό μας ήταν σχεδόν μονοψήφιος και επιστρέψαμε στη γραμμή πρόσδεσης στην πλώρη της φορτηγίδας. Παραδόξως, κάποιος είχε εγκαταστήσει επίσης ένα μεγάλο χριστουγεννιάτικο δέντρο εκεί.

Ο Τοντ έκανε ελιγμούς με το σκάφος πιο κοντά στην ακτή, όπου ο τριπλός ύφαλος φραγής έτρεχε κατά μήκος της ακτής. Ο ύφαλος της Φλόριντα, ο μόνος έξω από την ηπειρωτική χώρα των ΗΠΑ, εκτείνεται από το Παλμ Μπιτς νότια μέχρι το Κις.

Ο πρώτος ύφαλος απέχει μόλις 275 μέτρα από την ακτή και έχει βάθος περίπου 5 μέτρα. Ο δεύτερος, λίγο πιο πίσω, πηγαίνει από περίπου 10-18 μέτρα και ο τρίτος ύφαλος είναι ένα μίλι από τη θάλασσα σε βάθη 25-30 μέτρων.

Βουτούσαμε στον δεύτερο ύφαλο στα Σπήλαια, που πήρε το όνομά του από τα μικρά σπήλαια ψαριών και τους προεξοχές και όχι από το είδος που είναι αρκετά μεγάλο για να φιλοξενήσει δύτες. Εδώ, σε αυτό που συνήθως ήταν μια ήπια κατάδυση, το ρεύμα είχε σχεδόν εξαφανιστεί.

Αφιερώσαμε το χρόνο μας εξερευνώντας τις ρωγμές. Ο ύφαλος υψώθηκε ένα ή δύο μέτρα πάνω από την άμμο και ήταν επικαλυμμένος με πράσινα, πορτοκαλί και κόκκινα σφουγγάρια, γαλάζια σφουγγάρια για βάζα και ανεμιστήρες. Στις απάνεμες περιοχές στεγάζονταν πολλά μικρά κοπάδια ψαριών – λυθρίνι, σκούρο σάρωθρο και σφυρίδα.

Ο ύφαλος δεν είναι ζωντανός από κοράλλια, αλλά σχηματίζεται από μια μαλακή αμμώδη πέτρα, καλυμμένη με ένα περίπλοκο μοτίβο κηρήθρας φτιαγμένο από θαλάσσια σκουλήκια.

Η βάση του είναι ασβεστόλιθος που καλύπτεται από συμπιεσμένο σχηματισμό πέτρας από κόκκους άμμου και θρυμματισμένα κοχύλια ηλικίας άνω των 100,000 ετών.

Σε μια σκοτεινή χαραμάδα, σχεδόν κρυμμένη στις σκιές, ένα γιγάντιο όργανο άνοιξε και έκλεισε αργά το στόμα του και βγήκε πιο έξω από την τρύπα του για να ερευνήσει την κάμερά μου.

Οι ζωγραφισμένοι αστακοί, οι μακριές κεραίες που κυμάτιζαν, ήταν διαδεδομένοι σε όλη τη διάρκεια της κατάδυσης, που ήταν μια τέλεια τοποθεσία για αυτούς – προστατευμένοι και ρηχοί με λίγα αρπακτικά. Την εποχή, όμως, ένιωθα σίγουρος ότι θα ήταν οι πρώτοι που θα πήγαιναν, καθώς ήταν τόσο κοντά στην ακτή.

Η κορυφή του υφάλου, λιγότερο προστατευμένη από τα κύματα και τις καταιγίδες, ήταν αρκετά άγονη.

Μονό παπαγαλόψαρο, σφυρίδα, γουρουνόψαρο και μπλε χειρουργόψαρο ράμφησαν τα φύκια.

Ένα παράξενο φουσκωμένο ψάρι, αρκετά μεγάλο, κιτρινωπό με οριζόντιες ρίγες και μακριές ακίδες, κινούνταν γύρω από τον ύφαλο. Ένα γκρίζο αγγελόψαρο ξεκουράστηκε ενώ καθαριζόταν.

Είδαμε πολλούς θαλασσινούς θαλασσινούς με λεπτή εμφάνιση και μεγάλα κόκκινα σφουγγάρια βαρελιού. Μαλακά κοράλλια κυμάτιζαν τριγύρω.

Βρήκαμε μια ηλεκτρική ακτίνα σε μια μεγάλη αμμουδιά. Ένα πετρόψαρο, μουσταρδί και όχι καμουφλαρισμένο όπως θα περίμενε κανείς, ξεχώριζε έντονα απέναντι στη λευκή άμμο.

Θα μπορούσα να είχα μείνει περισσότερο από τη βουτιά μας των 62 λεπτών, αλλά η αργή βουτιά μας είχε κρυώσει λίγο μέχρι εκείνη τη στιγμή και μπορούσα να δω τον Ρομπ να τρέμει, οπότε ανηφορίσαμε απαλά για να ζεσταθούμε.

Οι συνθήκες και η θαλάσσια ζωή ήταν πολύ καλύτερα από ό,τι θα μπορούσα να φανταστώ και στις δύο τοποθεσίες. Είχα εντυπωσιαστεί επίσης από τον επαγγελματισμό και τη βοήθεια που έδωσαν οι Rob και Francis.

Το West Palm Beach βρίσκεται μια ώρα βόρεια του Fort Lauderdale και η Blue Heron Bridge τη συνδέει με την παραλία Riviera. Με πρόσβαση από την παραλία κάτω από τη γέφυρα, αυτή η κατάδυση στην ακτή είναι γνωστή για τη μακροοικονομική ζωή γύρω από τα μεγάλα στηρίγματα και τα ναυάγια και τους τεχνητούς ύφαλους γύρω από την τοποθεσία. Υπάρχει χώρος στάθμευσης, ντους και τουαλέτες και ράμπες για να επιτρέπεται στους δύτες με ειδικές ανάγκες να έχουν πρόσβαση στο νερό.

Η παλίρροια είναι ένας μεγάλος παράγοντας, επειδή τα ρεύματα μπορούν να παρασυρθούν και η ορατότητα πέφτει γρήγορα, επομένως είναι καλύτερο να μπείτε με χαλαρά 30 λεπτά σε κάθε πλευρά της υψηλής παλίρροιας. Τα Σαββατοκύριακα είναι πολύ απασχολημένα, ειδικά το καλοκαίρι – κανένα πρόβλημα, ήμασταν εκεί την Παρασκευή.

Είχαμε επικοινωνήσει με την Pura Vida Divers για να προσλάβουμε έναν οδηγό που θα μας βοηθήσει να αξιοποιήσουμε στο έπακρο την κατάδυσή μας. Οι παλίρροιες σήμαιναν ένα νωρίς ξεκίνημα, οπότε συναντήσαμε τον Andrea στο κατάστημα στις 7.30 – αλλά, για άλλη μια φορά, η απογοήτευση σήμανε.

Ένα μεγάλο κύμα ωκεανού την προηγούμενη μέρα είχε φέρει νερό πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά στον προστατευμένο κόλπο – εξαιρετικό για τη θαλάσσια ζωή, αλλά τρομερό για ορατότητα.

Η Άντρεα είχε ελέγξει το vis το προηγούμενο βράδυ και μπήκε ξανά στη δουλειά. Ήταν κάτω στο μισό μέτρο! Αδύνατο να τραβήξω τις ευρυγώνιες εικόνες της γέφυρας που ήθελα, δύσκολο να βρω τη μικροσκοπική μακρο-ζωή και δύσκολο για τον Andrea να μας περιηγηθεί με ασφάλεια στην τοποθεσία.

Άλλη μια κατάδυση ακυρώθηκε. Στη γέφυρα για να τραβήξουμε φωτογραφίες από την κορυφή είδαμε αρκετούς δύτες, αλλά όλοι επιβεβαίωσαν ότι δεν υπήρχε ουσιαστικά τίποτα να δούμε παρά θολό νερό.