Ηφαιστειακή δραστηριότητα

ΚΑΝΑΡΙΑ ΔΥΤΗΣ

Ένα δεκαπενθήμερο εκτός εποχής στο δυτικότερο νησί των Καναρίων είναι πιθανό να είναι πολύ ήσυχο στην επιφάνεια, αλλά με ξαφνικές εκρήξεις υποβρύχιας περιπέτειας. Ο JO CAIRD λέει την ιστορία, ο STEVE PRETTY τράβηξε τις φωτογραφίες.

κρατήρας El Bajon.

ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΣΕ ΕΞΑΦΑΝΙΣΜΕΝΟ το ηφαίστειο είναι όλα καλά, μέχρι να θυμηθείς ότι μερικές φορές εκρήγνυνται ηφαίστεια. Και ότι, στην πραγματικότητα, ήταν μόλις πριν από έξι χρόνια, και σε μικρή απόσταση με το RIB, που ένα άλλο υποθαλάσσιο ηφαίστειο εκτόξευσε λιωμένη λάβα και τοξικά αέρια σε αυτά τα νερά ανοιχτά της νότιας ακτής του El Hierro, του μικρότερου από τα Κανάρια Νησιά, για τρεις συνεχόμενους μήνες.

Αυτή η έκρηξη μετέτρεψε τη θάλασσα σε μια απόκοσμη απόχρωση του πράσινου, σκότωσε όλη τη θαλάσσια ζωή και προκάλεσε την εκκένωση του La Restinga, του χωριού όπου μένω.

Ευτυχώς το El Bajón, η πιο διάσημη τοποθεσία καταδύσεων του El Hierro, κόβει την ανάσα για να με αποσπάσει από αυτήν την ανησυχητική συνειδητοποίηση. Μέχρι τη στιγμή που έχω πέσει από τη σημαδούρα στην κορυφή του ψηλότερου των δύο πύργων του ηφαιστείου, κολυμπώντας ενάντια σε ένα ισχυρό ρεύμα δίπλα σε ένα τεράστιο κοπάδι από τσιπούρες, οι σκέψεις για επιπλέουσες βόμβες λάβας και τοξικές θάλασσες είναι μακριά από το μυαλό μου .

Σχεδόν το μόνο πράγμα που περνάει από το μυαλό μου σε αυτό το σημείο είναι: "Ουάου!"

Η πλειονότητα των καταδυτικών τοποθεσιών του La Restinga βρίσκονται αρκετά κοντά στην ακτή, με παραλλαγές σε ένα πολύ ευχάριστο θέμα - κεκλιμένο ύφαλο που σχηματίζεται από τη ροή λάβας στη θάλασσα σε κάποιο στάδιο στο αρχαίο γεωλογικό παρελθόν του El Hierro και μυριάδες ρηχά σπήλαια.

Η περιοχή αποικίζεται από έναν τεράστιο αριθμό θαλάσσιων ειδών, από ένα ουράνιο τόξο από φύκια έως τις τσιπούρες ζέβρες, και μας λένε ότι την επισκέπτονται περνώντας ακτίνες μαντάτας, φαλαινοκαρχαρίες, δελφίνια και χελώνες στα τέλη του καλοκαιριού και το φθινόπωρο.

Το Mar de Las Calmas, το οποίο εκτείνεται δυτικά από τη La Restinga, προστατεύεται από τους ανέμους που επικρατούν, πράγμα που σημαίνει ότι ακόμα κι αν πνέει θύελλα στο χωριό (που συνήθως είναι) και το ταξίδι σας έξω είναι ανώμαλο, η θάλασσα είναι σχεδόν πάντα επίπεδες σαν τηγανίτα στα σημεία κατάδυσης σε αυτήν την πλευρά του σημείου.
Το El Bajón, ωστόσο, είναι μια διαφορετική ιστορία. Βρίσκεται σε απόσταση 555 μέτρων από τη θάλασσα, σε νερά αρκετά ασταθή για να με κάνει να αγχώνομαι, το ηφαίστειο βρίσκεται στον βυθό της θάλασσας περίπου στα 60 μέτρα, ο μικρόσωμος κρατήρας του στα 20 μέτρα και οι πύργοι του ανεβαίνουν στα 6 και 9 μέτρα.

Τα σμέρνα μπορούν να εντοπιστούν παντού, αλλά όχι κρυμμένα σε τρύπες, όπως θα περίμενε κανείς. στο El Bajón βρίσκονται στην ύπαιθρο, περιπλανώνται σε προεξοχές καλυμμένες με φύκια και στον κρατήρα του ηφαιστείου.

Σκουρόχρωμη σφυρίδα – μερικά τόσο μεγάλα όσο αυτοκίνητα με προφυλακτήρες – περιπλανιέται στην περιοχή, με μεγάλη χαρά που αφήνει τους δύτες να φτάσουν κοντά στο gawp, ενώ καβούρια αράχνης με αιχμή βέλους τριγυρνούν σε κάθε ρωγμή και χαραμάδα.

Ένα δερμάτινο μπουφάν με σκαρίφημα που εμφανίζεται ακριβώς στο τέλος της κατάδυσής μου, μου δίνει μια απορροφητική στάση ασφαλείας.

ΚΑΘΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΣΟΥ το ηφαίστειο με το οποίο αντιμετωπίζετε μια διαφορετική τρέχουσα κατάσταση κάθε λίγα λεπτά, μια ευχάριστη μετατόπιση γίνεται ξαφνικά κολύμπι και το αντίστροφο.

Είναι κουραστικό, αλλά και συναρπαστικό - ειδικά δεδομένης της ποικιλίας της θαλάσσιας ζωής που εμφανίζεται.

Η ζωή εδώ είναι τόσο άφθονη εν μέρει λόγω της έκρηξης του 2011/12 (οι ντόπιοι αναφέρουν μια τεράστια αύξηση στον αριθμό των ψαριών σε σύγκριση με πριν το ηφαίστειο κάνει τη δουλειά του) αλλά και επειδή η περιοχή είναι προστατευόμενο θαλάσσιο καταφύγιο.

Το ψάρεμα ρυθμίζεται αυστηρά. Μόνο 12 δύτες επιτρέπονται σε καθεμία από τις 12 καταδυτικές τοποθεσίες εντός του αποθεματικού ανά πάσα στιγμή.

Είναι απασχολημένος εδώ όταν τα πελαγικά είναι στην πόλη, αλλά σε αυτό το ταξίδι εκτός εποχής στη La Restinga, ο φίλος μου κι εγώ έχουμε το μέρος λίγο πολύ για τον εαυτό μας.

Δύο ή τρία καταδυτικά σκάφη βγαίνουν κάθε μέρα, αλλά τα περισσότερα από τα 10 καταδυτικά κέντρα του χωριού είναι κλειστά και τα σκάφη που βγαίνουν δεν είναι καθόλου γεμάτα.

Ενώ τα άλλα Κανάρια Νησιά είναι σημαντικοί τουριστικοί προορισμοί, το El Hierro είναι ελάχιστα επισκέψιμο, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι που κάνουν την προσπάθεια να φτάσουν εδώ - σχεδόν όλοι είναι Ισπανοί, κυρίως ντόπιοι Κανάριοι Νήσοι, στην πραγματικότητα - έρχονται ειδικά για τις καταδύσεις.

Το La Restinga τον Ιανουάριο είναι πράγματι ένα πολύ ήσυχο μέρος, κάτι που είναι μια χαρά από εμένα.

Εκτός από τη θαλάσσια ζωή, το άλλο μεγάλο ενδιαφέρον για τους δύτες είναι η γεωλογία της ηφαιστειακής ακτογραμμής του El Hierro. Η πρώτη μου βουτιά στο ταξίδι είναι στο Cueva del Diablo (Σπηλιά του Διαβόλου), 15 λεπτά με βάρκα στο θαλάσσιο καταφύγιο μετά από πολλά μίλια άγονου αλλά όμορφου τοπίου με ροή λάβας.

Το πραγματικό Cueva del Diablo είναι ένα μεγάλο σπήλαιο στον γκρεμό που κάποτε οι άνθρωποι μπορούσαν να φτάσουν με τα πόδια. Ωστόσο, από τους πολλούς σεισμούς που συνόδευσαν την έκρηξη του 2011/12, είναι πλέον προσβάσιμη μόνο από το νερό.

Αυτό που επισκέπτεστε ως δύτης είναι μια μικρότερη - αλλά ακόμα ευρύχωρη - σπηλιά κοντά, με ένα φαρδύ στόμιο που ανοίγει σε έναν αμμώδη βυθό που καλύπτεται από ογκόλιθους περίπου 8 μέτρα.
Είναι το σπίτι, όπως κάθε τόπος κατάδυσης εδώ, για πολλά τρομπετάψαρα και ένα γενναιόδωρο ράντισμα με κίτρινα σφουγγάρια. Είναι μια εύκολη και ευχάριστη πρώτη κατάδυση και θα ήταν μια καλή πρώτη κατάδυση με σπήλαιο για αρχάριους.

ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΧ λίγο έξω από τη σπηλιά, η οποία στέκεται σιλουέτα απέναντι στο λαμπερό μπλε των ρηχών νερών.

Υπάρχει μια άλλη υπέροχη αψίδα στο El Tacarón, μια τοποθεσία για καταδύσεις λίγο πιο μακριά κατά μήκος της ακτής που βρίσκεται ακριβώς έξω από την εντυπωσιακή φυσική πισίνα που της δίνει το όνομά της. Κατεβαίνοντας μια σημαδούρα από το σημείο, ακολουθώ τον οδηγό μου μέσα από ένα φαράγγι από λάβα καλυμμένη με φύκια πριν διασχίσω τον βραχώδη βυθό για να επιστρέψω στους γκρεμούς, όπου χώνω τη μύτη μου στις μικρές σπηλιές που ευθυγραμμίζονται με την ακτή.

Στο δρόμο εντοπίζω την πρώτη μου αχτίδα ταύρου, μια δελεαστική ματιά του πώς πρέπει να είναι εδώ όταν η μεγαπανίδα εμφανίζεται το φθινόπωρο.

Επιστρέφω στην πισίνα στο El Tacarón λίγες μέρες αργότερα, περνώντας το απόγευμα κολυμπώντας στα κρύα καθαρά νερά (και νιώθοντας πολύ το κρύο μετά την κατάδυση σε drysuit) και πλατσουρίζω σε πισίνες με την κόρη μου.

Ενώ τα άλλα μέρη για κολύμπι του νησιού βρίσκονται στο έλεος των σφοδρών χειμωνιάτικων ανέμων, αυτός ο απάνεμος κολπίσκος μπορεί να κολυμπήσει κάθε μέρα του χρόνου.

Καθώς το απόγευμα γίνεται βράδυ, ψήνουμε φρέσκο ​​ψάρι στο δημόσιο μπάρμπεκιου, προτού επιστρέψουμε στη La Restinga μέσω του δαιδαλώδους δρόμου μέσα από τις ηφαιστειακές κακοτοπιές.

Όσον αφορά τις εκδρομές μετά την κατάδυση, το El Tacarón είναι σχεδόν η μόνη επιλογή, χάρη στην εξαιρετική τοπογραφία του El Hierro.

Για να φτάσετε σχεδόν οπουδήποτε στο νησί, ένα σβησμένο ηφαίστειο, οι απότομες πλαγιές του οποίου πέφτουν κατευθείαν στη θάλασσα, πρέπει να ανεβείτε και ξανά, θέτοντας τον εαυτό σας σε κίνδυνο ασθένειας αποσυμπίεσης, αν δεν έχετε περιμένει αρκετό καιρό μετά την τελευταία σας κατάδυση.

Ο ενιαίος δρόμος έξω από το La Restinga ανεβαίνει περίπου στα 1200 μέτρα σε απόσταση μόλις 12 μιλίων, με μόνο τη νυσταγμένη πόλη El Pinar σε αρκετά χαμηλό υψόμετρο για να είστε ασφαλείς για να επισκεφθείτε αν κάνατε κατάδυση εκείνη την ημέρα.

Έτσι, ο σύντροφός μου Steve και εγώ αναλαμβάνουμε εκ περιτροπής να εξερευνήσουμε το νησί με την κόρη μας τις μέρες που δεν κάνουμε κατάδυση. Λειτουργεί καλά για εμάς γιατί ούτως ή άλλως συνεργαζόμαστε με τις καταδύσεις και τη φροντίδα των παιδιών, αλλά δεν θα χαρούν όλοι να μείνουν σε ένα τόσο απομακρυσμένο σημείο κατά τη διάρκεια της αργία.

Με λίγα εστιατόρια, δύο σούπερ μάρκετ και μια μικρή παραλία, το La Restinga βαριέται αρκετά γρήγορα, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι το El Hierro προσφέρει εκπληκτικά όμορφες διαδρομές, υπέροχα μονοπάτια πεζοπορίας μέσα από αρχαία δάση και περισσότερους από δώδεκα γραφικούς βραχώδεις όρμους και παραλίες για κολύμπι. Είναι ένα νησί που θέλετε να αφιερώσετε χρόνο για να το εξερευνήσετε.

Από τις τοποθεσίες καταδύσεων κοντά στην ακτή στο Mar de Las Calmas, τα αγαπημένα μου είναι το El Salto και το El Desierto.

Βρίσκεται εκεί όπου ο ηφαιστειακός ύφαλος συναντά μια «έρημο» λευκής άμμου που εκτείνεται περίπου έξι μίλια μέχρι την Punta de Orchilla,

Το El Desierto φιλοξενεί αυτό που ο οδηγός μου, ο Iñaki Cayón από το Centro de Buceo El Hierro, ισχυρίζεται ότι είναι ο μεγαλύτερος πληθυσμός χελιών κήπου στον κόσμο.

ΜΕΤΑ ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΚΟΛΥΜΒΗΜΑ από τη σημαδούρα, η ομάδα μας παρατάσσεται στην άκρη μιας φαινομενικά ατελείωτης άμμου. Λίγες στιγμές αργότερα τα χέλια αρχίζουν να αναδύονται, βγαίνοντας όλο και πιο έξω από τις τρύπες τους καθώς συνηθίζουν την παρουσία μας. Τεντώνονται μέχρι εκεί που μπορεί να δει το μάτι (που είναι γύρω στα 30 μέτρα, δεδομένου του vis σήμερα), αριθμούνται σε χιλιάδες, αν όχι δεκάδες χιλιάδες.

Το να κολυμπήσετε πάνω από το κομμάτι άμμου για να φτάσετε στον ύφαλο είναι σαν να παίζετε ένα τεράστιο παιχνίδι χωρίς επαφή - τα χέλια εξαφανίζονται καθώς πλησιάζετε, για να ξαναβγούν μόλις το παρατήσετε.

Το γειτονικό Ελ Σάλτο είναι μια χώρα των θαυμάτων με μικρά, ρηχά σπήλαια, όμορφα φωτισμένα από ψηλά από φυσικά παράθυρα στον βράχο. Οι δύο επισκέψεις μου στον ιστότοπο – η πρώτη με οδηγό από ένα καταδυτικό κέντρο που άνοιξε πέρυσι, η δεύτερη με τον Iñaki, ο οποίος είναι εδώ από το 2001 – αποτελούν ένα αντικειμενικό μάθημα για τη σημασία της κράτησης με έναν καθιερωμένο χειριστή.

Η κατάδυση νούμερο ένα είναι απολύτως απολαυστική, αλλά στη δεύτερη κατάδυση μου παρουσιάζεται η πλήρης έκταση αυτής της μαγικής τοποθεσίας, και ο φωτογράφος-φίλος μου έχει τον χρόνο που χρειάζεται, αντί να τον παρασύρουν βιαστικά.

Ο Ινάκι γνωρίζει επίσης πού θέλει να κρύβεται το καλό πράγμα, επισημαίνοντας πολλές θαλάσσιες ζωές που διαφορετικά θα μου έλειπε, από σκαντζόψαρα στο El Desierto μέχρι αστακούς στο El Río, μια τοποθεσία ακριβώς έξω από το τείχος του λιμανιού του La Restinga.

Φυσάει πολύ για να βουτήξω έξω από το Mar de Las Calmas σε όλες εκτός από μερικές μέρες του ταξιδιού μου, αλλά χαίρομαι για τις καταδύσεις που καταφέρνω να στριμώξω σε αυτήν την περιοχή.

Το El Río έχει να κάνει με τις χαράδρες, ενώ στο El Veril η πλατφόρμα λάβας καταλήγει σε έναν απόκρημνο τοίχο που την κάνει μια από τις πιο θεαματικές και δραματικές καταδύσεις του ταξιδιού.

Τυχαίνει να είναι και το τελευταίο, το οποίο είναι τυχερό γιατί καθώς τραβάω το δικό μου drysuit πάνω από το κεφάλι μου, έτοιμος να περπατήσω τη μικρή απόσταση πίσω στο καταδυτικό κέντρο από το λιμάνι, τα σχίσματα της φώκιας.

Λες και το κοστούμι αποφάσισε ότι έχω δει αρκετά εδώ και ήρθε η ώρα να πάω σπίτι. Έχοντας επισκεφθεί τις περισσότερες από τις καταδυτικές τοποθεσίες του El Hierro κατά τη διάρκεια δύο εβδομάδων, συμπεριλαμβανομένων των επαναλαμβανόμενων επισκέψεων στα καλύτερα της δέσμης, τείνω να συμφωνήσω.

Αλλά θα επιστρέψω – αν υπάρχει κάτι που ξεπερνά τις καταδύσεις σε ένα σβησμένο ηφαίστειο, αυτό θα ήταν να δεις μια ακτίνα μάντα ενώ βρίσκεσαι σε αυτό. Φέρτε το φθινόπωρο.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΡΚ ΤΑΞΙΔΙ σίγουρα επωφελήθηκε από την παρουσία του Dr Elke Bojanowski, ιδρυτή και διευθυντή της φιλανθρωπικής οργάνωσης Red Sea Sharks. Οι ομιλίες της ήταν πάντα καλές και αυτές οι χαλαρές παρουσιάσεις ήταν γεμάτες με πληροφορίες για το πώς να αναγνωρίζεις τους καρχαρίες και να συμπεριφέρεσαι μαζί τους στο νερό – ζωτικής σημασίας για αυτό το ταξίδι καρχαρία.

Ο Έλκε μετέδωσε επίσης πολλά στοιχεία όχι μόνο για τις προσαρμογές και την εξέλιξη των καρχαριών, αλλά και για τον θλιβερό χαμό τους ως αποτέλεσμα κυρίως του πτερυγίου του καρχαρία.

Νομίζω ότι κάθε δύτης που έφευγε από το σκάφος είχε ανανεώσει το σεβασμό, τον θαυμασμό και την κατανόηση αυτών των θαυμάσιων αρπακτικών κορυφαίων, που ενισχύθηκαν από το θαύμα να τους δεις στο νερό αλλά και από τις ενημερωτικές συνομιλίες του Έλκε.

Φαίνεται τόσο προφανώς καλή ιδέα να μάθουμε περισσότερα για το θαλάσσιο περιβάλλον μας ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδια live. Με λίγη επιπλέον κατανόηση μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε παθιασμένοι θεματοφύλακες του θαλάσσιου περιβάλλοντος μας.

Έφυγα από την Ερυθρά Θάλασσα νιώθοντας σίγουρος για τις καταδυτικές μου ικανότητες, καλύτερα μορφωμένος, πιο εμπνευσμένος και απελπισμένος να κλείσω το επόμενο ταξίδι μου. Μέχρι τότε, θα επιστρέψω με χαρά στην ακτή του Ντέβον και θα βουτήξω στις βρετανικές θάλασσές μας, περνώντας μέσα από δάση φυκιών και πολύχρωμα φύκια.

Θα εξασκήσω τις καταδυτικές μου δεξιότητες και θα ονειρεύομαι την επόμενη φορά που θα δω ένα μαντάτο να πετάει δίπλα μου ή ένα σφυροκέφαλο καρχαρία φίδι από κάτω μου σε γαλανές θάλασσες.