Στυλ Βανκούβερ

THE WOLF-EEL, A MASH-UP ενός σκορπιού και ενός σμέρνας, μόνο πιο οδοντωτό και άσχημο, βγάζει το τεράστιο κεφάλι του από μια τρύπα στον καλυμμένο με φύκια ύφαλο.
Σχεδόν κρυμμένο πίσω του στο λαγούμι είναι ένα θηλυκό, μικρότερο από το ταίρι της και πολύ πιο ντροπαλό – ή ίσως απλώς πιάνει όλο τον χώρο και δεν μπορεί να ρίξει μια ματιά.
Έχουν περάσει μόνο λίγα λεπτά από τότε που βυθίστηκα από τη ζέστη των 30° μιας καναδικής καλοκαιρινής μέρας σε αυτά τα ψυχρά πράσινα νερά στα ανοιχτά του νησιού Βανκούβερ. Αυτό που στην αρχή φαινόταν σαν μια μάλλον βαρετή τοποθεσία καταδύσεων ζωντανεύει μπροστά μου, γεμάτο με παράξενα πλάσματα που δεν έχω ξαναδεί.
Πρώτα τα λυκόχελα? Στη συνέχεια, μερικά υπέροχα θαλασσινά λεμόνια, λαμπερά κίτρινα και επίπεδα σαν τηγανίτες. μετά ένα θαλάσσιο στυλό, φαλλικό και παράξενο, που βήχει ένα σύννεφο άμμου καθώς προχωράω για μια πιο προσεκτική ματιά.
Ο Εντ Σίνγκερ, ιδιοκτήτης του Sundown Diving και ο κυβερνήτης μου σε αυτήν την ξενάγηση στις τοποθεσίες καταδύσεων έξω από την νυσταγμένη πόλη Nanaimo, καταδύεται σε αυτή τη συγκεκριμένη τοποθεσία για περισσότερες από δύο δεκαετίες.
Εκτός από το να έρχεται με βάρκα, μου λέει ο Εντ, κουνώντας το κεφάλι του για τη δική του νεανική ανοησία, το έκανε ως βουτιά στην ακτή. "Αξιζε?" Τον ρωτάω, αγναντεύοντας πάνω από 300 μέτρα κυματιστά νερά προς τα βόρεια προάστια του Ναναΐμο.
«Είναι καλύτερα με βάρκα», λέει χαμογελώντας.
Η ορατότητα δεν είναι φανταστική εδώ στο Clark Rock - υπήρξε μια ασυνήθιστα μεγάλη άνθιση φυκιών στη δυτική ακτή της Βόρειας Αμερικής αυτό το καλοκαίρι - αλλά 10 μέτρα είναι περισσότερο από αρκετά για να εντοπίσω τον γίγαντα που κατοικεί στην τοποθεσία του Ειρηνικού χταπόδι.
Οι οδηγίες του Ed – «στρίψτε αριστερά στην πινακίδα του δρόμου και συνεχίστε μέχρι να βρείτε έναν ογκόλιθο που περιβάλλεται από θρυμματισμένα κοχύλια καβουριών» – ακούγονται σαν να ήταν πιο χρήσιμες στην κορυφή παρά στο 1 μέτρο κάτω, αλλά αποδεικνύεται ότι είναι επιτόπου- on – ακόμα κι αν το χταπόδι εν λόγω δεν θα πειστεί να μου δείξει περισσότερα από μερικά ροζ πλοκάμια.
Το να βρω το δρόμο μου πίσω στην πινακίδα του δρόμου και από εκεί στη γραμμή όπου είναι αγκυροβολημένο το 8m Grady White, η Calle Sea του Ed, με ξεπερνά, ωστόσο, χάρη στην άφιξη ενός θερμοκλίνου τόσο πυκνού που μετά βίας μπορώ να δω το χέρι μου μπροστά στο πρόσωπό μου.
Επιμένω για λίγο, κοιτάζοντας μέσα από το σκοτάδι ένα ουράνιο τόξο βράχου που τρέφεται ανάμεσα στα άφθονα φύκια laminaria, αλλά δεν είναι καλό – έχασα τον προσανατολισμό μου και όσο πιο γρήγορα το παραδεχτώ τόσο το καλύτερο.

ΕΩΣ ΣΤΙΣ 15 Μ. ΤΟ VIS είναι πολύ βελτιωμένο, και ανταμείβομαι με το ένδοξο θέαμα των φαρδιών φύλλων φύκια ταύρου που κυματίζουν στο φουσκωμένο από τον ήλιο.
Μετά από σχεδόν μια ώρα σε νερό 13°, κρυώνω μέσα μου drysuit, αλλά επεκτείνω αυτή την εμπειρία για όσο αντέχω, απρόθυμος να απομακρυνθώ από τα συνεχώς μεταβαλλόμενα μοτίβα του φωτός και του χρώματος.
Δεν χρειάζεται πολύς χρόνος για να ζεσταθώ όταν επιστρέψω στο σκάφος – ο φωτογράφος-φίλος μου έχει το αντίθετο πρόβλημα, στην πραγματικότητα, να πάρει ένα άγγιγμα από ηλιακό έγκαυμα καθώς περιμένουμε να τελειώσει το διάστημα της επιφάνειας στον φλογερό ήλιο της Δυτικής Ακτής.
Στη συνέχεια, μας λέει ο Εντ, βγάζοντας ένα σωρό συστατικά σάντουιτς από ένα ψυγείο, είναι το Rivtow Lion, ένα σκάφος διάσωσης που χρησιμοποιήθηκε από τους Βρετανούς στον βόρειο Ατλαντικό κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου προτού επαναχρησιμοποιηθεί ως ρυμουλκό ναυπηγείου.
Ως μέλος της Ένωσης Καταδύσεων Nanaimo (NDA), ο Εντ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην καταστροφή της, η οποία έλαβε χώρα σε ρηχά, προστατευμένα νερά στον κόλπο αναχώρησης το 2005.
Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς το σχήμα του ναυαγίου κατά τόπους, τόσο καλυμμένο είναι από λοφώδεις ανεμώνες. Φαντασιακά λευκά, μερικά τόσο μακριά και παχιά όσο ο πήχης σας με ένα λοφίο τόσο μεγάλο όσο το πρόσωπό σας, κάνουν μια κατάδυση σε αυτό το σκάφος μήκους 48 μέτρων μια αναμφισβήτητα απόκοσμη εμπειρία.
Ρίχνω μια ματιά στην πανίσχυρη προπέλα πριν περάσω πτερύγια πάνω από το κατάστρωμα – λίγο πολύ επίπεδο σε βάθος περίπου 18 μέτρων – και πέφτω στο μηχανοστάσιο, που είναι κατάμαυρο, κάθε επιφάνεια παχιά από σκουριά.
Υπάρχει κάτοικος χταπόδι κι εδώ, αλλά δεν είμαι πιο τυχερός με αυτό από ό,τι με το τελευταίο – είναι κρυμμένο κάτω από το κύτος στην όχθη του λιμανιού, μόνο μερικά πλοκάμια ορατά αν ξαπλώνω με την κοιλιά μου στον βυθό της θάλασσας με χρωματισμό φυκιών στα 27 μέτρα.
Ένα γρήγορο ταξίδι μέχρι την πλώρη, τότε ήρθε η ώρα να βρείτε ξανά τη γραμμή πρόσδεσης και να κατευθυνθείτε προς την επιφάνεια.
Λίγα λεπτά αργότερα, επιστρέφουμε στην προβλήτα της πόλης – κάνοντας αυτή μια από τις πιο βολικές και εύκολες καταδύσεις με ναυάγιο που έχω κάνει ποτέ.
Το επόμενο πρωί βιώνω την κατάδυση ναυαγίου Nanaimo σε εντελώς διαφορετική κλίμακα. Έχοντας ανακτήσει τον εξοπλισμό μου από το κλείδωμα του Ed στην προβλήτα, βγαίνουμε κάτω από ένα μονοπάτι πτήσης υδροπλάνου προς το νησί Snake Island, όπου δύο τεράστια καναδικά πολεμικά πλοία βρίσκονται από άκρη σε άκρη περίπου 40 μέτρα βάθος.
Το HMCS Saskatchewan και το HMCS Cape Breton, με μήκος 112m και 125m αντίστοιχα, θα χρειάζονταν αμέτρητες καταδύσεις για να εξερευνήσετε. Έχω χρόνο για μόνο ένα και επέλεξα το "The Sask" (όπως το αποκαλεί ο Ed), καθώς ήταν το πρώτο από τα τεχνητά ναυάγια του Nanaimo (που βυθίστηκε το 1997) και έτσι φιλοξενεί περισσότερη θαλάσσια ζωή από το γειτονικό του σκάφος.

ΜΕ ΣΗΜΑ ΦΩΤΕΙΝΗ Από το Sundown Diving ως οδηγός μου, ακολουθώ τη γραμμή του μεσαίου πλοίου προς τα κάτω (υπάρχουν γραμμές και στην πλώρη και στην πρύμνη) για να βάλω τα κατάρτια, τη γέφυρα, την τιμονιέρα και τα όπλα από ψηλά.
Το Rockfish ξεχωρίζει σκούρο σε σχέση με τη φωτεινότητα χιλιάδων λοφίων ανεμώνων και οι μικροσκοπικές μέδουσες κρέμονται στο νερό παντού γύρω μου.
Καθώς φτάνω στην πρύμνη και γυρίζω για να ρίξω μια ματιά στην απόσταση που μόλις διένυσα (με βλέμμα γύρω στα 15 μέτρα, είναι αξιοθέατο), αναστατώνω μια μεγάλη καμπίνα, παρόμοια με έναν σκορπιό.
Δυσαρεστημένο, μετακινείται σε ένα πιο προστατευμένο σημείο στο κατάστρωμα.
Το παρακολουθώ για λίγο και μετά κατευθύνομαι προς την τιμονιέρα προσέχοντας τον χρόνο μου χωρίς ντεκό – στα 25 μέτρα κάτω, το κατάστρωμα του Sask είναι απατηλά βαθύ.
Μπαίνοντας από μια πόρτα στην άκρη του λιμανιού, κολυμπώ δίπλα από μια μικροσκοπική καμπίνα τουαλέτας, ανεβαίνω μια σκάλα και μέσω μιας καταπακτής μπαίνω σε ένα πάνω τμήμα του καταστρώματος – ανεμώνες, σφουγγάρια σύννεφων και φτερά σχεδόν κλείνουν το δρόμο μου κατά τόπους.
Υπάρχει σαφώς ένα τεράστιο ποσό που πρέπει να δω - θα ήθελα πολύ να πάω πιο κάτω στο ναυάγιο, ιδιαίτερα - αλλά θα πρέπει να περιμένουμε άλλη φορά. Είμαι χαμηλά στον αέρα και κάνει κρύο εκεί κάτω.
Καθώς ο Εντ δένει τη Θάλασσα της Κάλε κοντά στην προστατευμένη νότια πλευρά του νησιού των Φιδιών, βλέπω έναν φαλακρό αετό να σκαρφαλώνει σε έναν μικρό φάρο. Οι φώκιες του Χάρμπορ κολυμπούν νωχελικά σε έναν ημικύκλιο από βράχους από ψαμμίτη κοντά, πέφτοντας περιστασιακά στο νερό με ένα απαλό χτύπημα.
Είμαστε πραγματικά πολύ κοντά τους, αλλά οι φώκιες δεν ενοχλούνται καθόλου από το σκάφος – ο Εντ φέρνει δύτες και ψαροντούφες εκεί εδώ και χρόνια και όλοι τα πάνε πάντα πολύ όμορφα, λέει.
Ο ήλιος χτυπά κάτω στο νερό, φωτίζοντας τα λαμινάρια φύκια στον βραχώδη βυθό 9 μέτρα πιο κάτω όταν μπαίνω για την τελευταία βουτιά του ταξιδιού.
Ωστόσο, μέχρι να φτάσω στην κορυφή του Τείχους του Snake Island, περίπου 20 μέτρα κάτω, αυτή η φωτεινότητα φαίνεται ένας κόσμος μακριά.
Δεκαπέντε μέτρα κάτω από αυτό, όπου μια τεράστια, επικαλυμμένη με ανεμώνη προεξοχή κόβει βαθιά τον τοίχο, το σκοτάδι έχει σχεδόν ολοκληρωθεί, φωτίζεται μόνο από μια αχνή αύρα πράσινου που φιλτράρεται από ψηλά.
Από κάτω μου, δεν υπάρχει τίποτα – περισσότερα από 200 μέτρα αδιαπέραστης μαυρίλας που κάνει το κεφάλι μου να κολυμπάει ακόμα και για να το σκεφτώ. Έχω βουτήξει τοίχους τόσο βαθιά σε τροπικές θάλασσες, αλλά αυτή είναι μια διαφορετική εμπειρία: συναρπαστική, παράξενη και σχεδόν τρομακτική.
Ανεβαίνοντας αργά προς τα πίσω στον τοίχο και μετά διασχίζοντας τον κεκλιμένο βυθό που οδηγεί στην ακτή, εντοπίζω προϊστορικούς χιτώνες, γιγάντια βελανίδια σαν ηφαίστειο και μικροσκοπικές γαρίδες που κρύβονται σε ρωγμές του βράχου.
Πιο ρηχά ακόμα, τα κόκκινα φυλλώδη φύκια φυτρώνουν κάτω από τα λαμινάρια, τον βυθό της θάλασσας ένας καταπράσινος κήπος όσο φτάνει το μάτι.

Ο ΕΔ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ για τις φώκιες του λιμανιού στο τέλος της κατάδυσης –συχνά παίζουν με ανθρώπους στο νερό, λέει– οπότε βγαίνω στην επιφάνεια για να δω αν μπορώ να τις βρω.
Δεν φαίνονται πουθενά, και πρόκειται να το ονομάσω μια μέρα που ξαφνικά εμφανίζεται ένα λείο γκρι κεφάλι στην επιφάνεια περίπου 20 μέτρα μακριά.
Κατεβάζω την πάπια για να προσπαθήσω να το δω κάτω από το νερό, αλλά το vis, αν και καλό, δεν είναι αρκετά καλό.
Απτόητος, Ι πτερύγιο προς το μέρος που είδα τελευταία φορά τη φώκια, τεντώνοντας τα μάτια μου στο πράσινο. Τίποτα. Ξαναβγάζω στην επιφάνεια – εκεί είναι. Πέφτω πίσω – τίποτα.
Τέλος, η υπομονή μου ανταμείβεται: μια μικρή φώκια του λιμανιού, με σκούρες γκρι φακίδες που σημαδεύουν τη σχεδόν γαλαζωπή γούνα της, κολυμπάει προς το μέρος μου, πριν κάνει κύκλους και απομακρύνεται. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα είναι πίσω, αρκετά κοντά για να κοιτάξω τα όμορφα, μαύρα, κουταβώδη μάτια του.
Στέκομαι στον αμμώδη βυθό, με τη φώκια να κολυμπάει χαριτωμένα γύρω μου ξανά και ξανά, τόσο περίεργη για μένα όσο κι εγώ γι' αυτό.
Το νερό είναι ζεστό εκεί ακριβώς κάτω από την επιφάνεια αυτή την ηλιόλουστη μέρα του Ιουνίου, και έχω αρκετό αέρα στη δεξαμενή μου. Είναι πολύς καιρός μέχρι να επιστρέψω στη βάρκα.