Το Lundy Island παρέχει έναν ετήσιο τόπο προσκυνήματος για τον STEVE DOVER, τους φίλους και τα παιδιά – και τις περισσότερες φορές οι φώκιες είναι για γέλια.
ΜΑΣ ΦΥΣΑΝΕ με ανέμους 55 μίλια/ώρα από δυτικούς ανέμους και, όσο δραματικό μπορεί να είναι στη βόρεια ακτή του Ντέβον, δεν είναι ευνοϊκό για καταδύσεις.
Προσθέστε ότι η παλίρροια θα είχε υποχωρήσει γρήγορα όταν θα ήμασταν στα μισά του δρόμου από το Clovelly στο Lundy Island – δημιουργώντας το είδος της δίνης που ο καπετάνιος Ahab θα απέφευγε ακόμα κι αν ο Moby Dick κουνούσε μια λευκή σημαία – και θα καταλάβετε γιατί σταμάτησα η βουτιά.
Με τον βρετανικό καιρό, δεν υπάρχουν εγγυήσεις. Και ο Clive Pearson – ιδιοκτήτης και κυβερνήτης του ναυλωμένου σκάφους Jessica Hettie – ήταν ο πρώτος που μου το υπενθύμισε όταν έκανα κράτηση.
Το κάνει αυτό με συνέπεια από τότε που του έκλεισα για πρώτη φορά για να μας πάει στο Lundy το 1992.
Οι άλλες συνέπειές του Clive είναι η σχολαστική προσοχή στη λεπτομέρεια, η οικεία γνώση της βόρειας ακτής του Ντέβον και των παλιρροϊκών και καιρικών συστημάτων του Καναλιού του Μπρίστολ, καθώς και οι μαγειρικές του δεξιότητες επί του σκάφους.
Αλλά φέτος τον Ιούλιο η πρόγνωση του καιρού ήταν για ήπιους δυτικούς. Είχα επιλέξει τον Ιούλιο γιατί σε ένα προηγούμενο ταξίδι είχαμε συναντήσει επτά ή οκτώ καρχαρίες που τράτα πλαγκτόν στα μισά του δρόμου προς το νησί.
Η εμπειρία του κολύμβησης με αναπνευστήρα με αυτούς τους χορτοφάγους λεβιάθαν ήταν μια από αυτές τις ιδιαίτερες υποβρύχιες στιγμές και ήλπιζα να είμαι αρκετά τυχερός να το επαναλάβω.
Φτάσαμε στο Clovelly το βράδυ της Παρασκευής. Το χωριό πρέπει να είναι ένα από τα πιο γραφικά και μοναδικά στο Ντέβον και την Κορνουάλη.
Είναι συγκεντρωμένο σε ένα απότομο και στενό λιθόστρωτο δρόμο που ξεκινά από το δάσος πάνω και καταλήγει στο τείχος του λιμανιού εκατοντάδες πόδια κάτω.
Δεν υπάρχει πρόσβαση για αυτοκίνητα. Ο Ντέιβ δεν το ήξερε αυτό όταν άφησε πίσω του το πορτοφόλι του. Την ώρα που επέστρεψε, λαχανιάζοντας βαριά αλλά θριαμβευτικά κουνώντας το πορτοφόλι του, είχαμε κατεβάσει δύο πίντες.
Το πρωινό στο New Inn το πρωί του Σαββάτου ήταν εξαιρετικό. Ο γιος μου Fiohann απολάμβανε τα kippers. Είχα συμβουλέψει ξηρό τοστ και μπέικον, αλλά ειλικρινά δεν θα άκουγα ούτε αν ήμουν 15.
Εξερευνήσαμε το χωριό και είδαμε τον «διάσημο» καταρράκτη – λοιπόν, είναι διάσημος τις μέρες που οι χωρικοί γνωρίζουν ότι οι Αμερικανοί τουρίστες βρίσκονται στην πόλη.
Στις 11 φορτώσαμε το σκάφος, συμπεριλαμβανομένης της ανθρωποδρομίας των twin-12 του Andris κάτω από τα αρχαία σκαλιά.
Ο Κλάιβ συνοφρυώθηκε βλέποντας το βαρύ δίδυμο σετ, γνωρίζοντας ότι αν έπεφτε στο πόδι κάποιου θα προκαλούσε μόνιμη ζημιά.
Σύντομα όμως κοιτούσαμε πίσω στο χωριό που λιγοστεύει καθώς το σκάφος βούτηξε απαλά στα φουσκώματα.
Κατά την εκκαθάριση της προστασίας του Hartland Point, έγινε σαφές ότι η πρόβλεψη ήταν λανθασμένη. Τρέξαμε κατευθείαν σε μια Δύναμη 6 νοτιοδυτικά.
Μια ώρα μετά το ταξίδι, μας συνόδεψε ένας λοβός με 15-20 δελφίνια – ένα μαγικό θέαμα ανά πάσα στιγμή. Όλοι είχαν πιαστεί από τον ενθουσιασμό.
Τα μωρά δίπλα στις μητέρες παρακολουθούσαν το ξύπνιό μας για περίπου 10 λεπτά καθώς συνεχίζαμε να παλεύουμε ενάντια στο πρήξιμο.
Το δεύτερο μισό ενός ταξιδιού σε μια τέτοια θάλασσα είναι το μέρος που δοκιμάζει τις βλεννογόνους του στομάχου. Η σιωπή και το φούσκωμα. Πρήξιμο και η σιωπή. Βήμα και το κύμα. Το κύμα και το γήπεδο.
Το drone των ισχυρών κινητήρων και η διακοπτόμενη μυρωδιά των αναθυμιάσεων ντίζελ σύντομα οδήγησαν τους απατεώνες του Fiohann να επιχειρήσουν πραξικόπημα.
Κέρδισαν και πέρασα τα επόμενα 20 λεπτά για να τον καθησυχάσω ότι θα ένιωθε καλύτερα όταν τελειώσει και ότι μάλλον δεν θα υποφέρει ξανά.
Ο Φιόχαν πέρασε το τελευταίο σκέλος του ταξιδιού κουλουριασμένος με τα μάτια του κλειστά, το πρόσωπό του ελαφρώς κίτρινο.
Ωστόσο, το πρώτο θέμα που έπρεπε να ταξινομηθεί μια φορά στο νησί Lundy ήταν το μεσημεριανό γεύμα. Ο Clive μας έβγαλε έξω από τη ζώνη απαγόρευσης αλιευμάτων και μας έδωσε χειρολαβές και καλάμια.
Μέσα σε λίγα λεπτά τα πρώτα σκουμπρί έτρεχαν σε έναν κουβά, και μέσα σε 20 λεπτά είχαμε περίπου 20.
Ο Clive τα στρώνει με φρυγανιά και βότανα από τον κήπο του και τα μαγειρεύει ενώ βουτάτε. Αυτό είναι φρεσκάδα!
Μετά πήγαμε στο Gull Rock. Η κατάδυση με φώκιες –ή μάλλον η κατάδυση φώκιες μαζί μας– δεν ήταν εγγυημένη. είχα απόλαυσε μόνο μια σύντομη συνάντηση σε προηγούμενη επίσκεψη.
ΗΜΟΥΝ ΠΡΩΤΟΣ ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΜΑΚΡΙΑ προς τα βράχια. Η ορατότητα ήταν πολύ καλή, όπως συμβαίνει συχνά αυτή την εποχή του χρόνου.
Το κόλπο με τις φώκιες είναι να μην τις ψάχνεις. Απλώς καθίστε στα 4-5 μέτρα και περιμένετε χωρίς να κοιτάξετε τριγύρω.
Το έκανα αυτό και μέσα σε ένα λεπτό ένιωσα ένα τράβηγμα στο αριστερό μου πτερύγιο. Γύρισα αργά και είδα μια μεγάλη παιχνιδιάρικη φώκια να τη τσιμπολογάει.
Μερικές φορές η αντιμετώπισή τους τους κάνει να κάνουν πίσω, αλλά όχι αυτό. Απλώς ακούμπησε το κεφάλι του στα γόνατά μου, εκτοξεύοντας απαλά τις πτυχές μου drysuit.
Όταν οι άλλοι δύτες ήρθαν μαζί μου, η φώκια κολύμπησε για να τους χαιρετήσει, σαν ένα μεγάλο σκυλάκι.
Έπειτα συμμετείχαν και άλλοι, κάνοντας βουτιές και στριφογυρνώντας γύρω στα φρεάτια του ηλιακού φωτός.
Οι άνθρωποι αναρωτιούνται για την ευελιξία και την ικανότητα των φωκών όταν τις βλέπουν στην οθόνη, αλλά η αλληλεπίδραση μαζί τους στο νερό είναι κάτι άλλο.
Έχω κολυμπήσει δίπλα σε καρχαρίες με μαύρη άκρη. έκανε τούμπες με μαντάτα? Γυρισμένα χταπόδια ελεύθερης κολύμβησης σε κοντινή απόσταση. συνοδευόμουν από δελφίνια στις καταδύσεις και είχα μια επιφάνεια καμπουροφάλαινας κάτω από το σκάφος μου, όλα μαγικές εμπειρίες.
Αλλά το να είμαι με τις άγριες φώκιες του Lundy συγκαταλέγεται στις πιο συναρπαστικές και συγκλονιστικές υποβρύχιες συναντήσεις μου.
Κάποιοι λένε ότι οι δύτες πρέπει να αποφεύγουν τη σωματική επαφή με θαλάσσια πλάσματα, και θα συμφωνήσω σε μεγάλο βαθμό. Κανείς, ωστόσο, δεν είπε στις φώκιες να αποφεύγουν τη σωματική επαφή με τον άνθρωπο.
Ακόμα κι αν μπορούσατε να το κοινοποιήσετε, εικάζω ότι δεν θα έδιναν σημασία. Δεν έχω γνωρίσει ποτέ τόσο προσεκτικά πλάσματα.
Υπήρχαν μερικές φορές που οι φώκιες απλώς μεγέθυναν σε μια ίντσα από τη μάσκα μου και μετά άρχισαν να σπρώχνουν με τη μύτη τους.
Αυτό με άφησε να πιάσω το δικό μου χταπόδι για να τους κάνει μια γρήγορη εκκαθάριση, στέλνοντάς τους τούμπες προς τα πίσω. Σύντομα επέστρεψαν για να παίξουν κι άλλα.
ΥΠΗΡΧΕ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ να γεμίσω τις κάρτες μνήμης μου. Ο Άντρις τράβηξε πλάνα από τις αμυγδαλές των φώκιας καθώς προσπαθούσαν να τσιμπήσουν τον φωτογραφικό του φακό.
Μετά από 90 λεπτά επιστρέψαμε στο σκάφος - αλλά όχι χωρίς μερικές φώκιες που προσπαθούσαν να μας τραβήξουν πίσω από το πτερύγια.
Πίσω στην Jessica Hettie, σκεφτήκαμε την απίστευτη βουτιά μας ενώ τσιμπολογούσαμε φρεσκομαγειρεμένο σκουμπρί σε τριμμένη φρυγανιά και δεντρολίβανο. Θαυμάσιος!
Μας έμεινε λίγος χρόνος για να ξεφορτώσουμε τον εξοπλισμό κατασκήνωσης και τις δεξαμενές μας για αναπλήρωση, οπότε πήγα τον Fiohann, που είχε ήδη συνέλθει από το περιστατικό με το kipper, να κάνει αναπνευστήρα με τις φώκιες.
Φόρεσε στολή και εξοπλισμό για κολύμβηση με αναπνευστήρα, ενώ είχα αναμμένο το κιτ κατάδυσης.
Λίγες στιγμές αφότου έφτασα στα 4.5 μέτρα, ένα από τα πολλά φώκια ξέσπασε για να ικανοποιήσει την περιέργειά του σχετικά με τον Φιόχαν να χτυπάει στην επιφάνεια.
Παρακολούθησα τη φώκια να σκαρφαλώνει σε απόσταση λίγων εκατοστών από αυτόν, να στρίβει την τελευταία στιγμή και να βουτάει προς τα κάτω πριν γυρίσει πίσω γρήγορα – μετά σε επαφή!
Η κάμερα κατέγραψε μια χαμογελαστή φώκια με τα μπροστινά της βατραχοπέδιλα να κρατούν τους αστραγάλους του Fiohann – μια εξαιρετική και οικεία στιγμή επαφής, και όχι βραχύβια.
Ο Φιόχαν γύρισε να δει τη φώκια και ήταν ακόμα πιο χαρούμενος από μένα. Σκεφτόμουν συνέχεια: «Τι καταπληκτική εμπειρία που μοιράζονται πατέρας και γιος!» Αυτή η σπάνια στιγμή θα μείνει και στους δύο μας.
Η φώκια έσφιξε ανάμεσά μας, κάνοντας εθελοντική επαφή για περίπου 20 λεπτά. Μέχρι τότε η υποθερμία έμπαινε στην κακή εφαρμογή του Fiohann στολή, και ήρθε η ώρα για ζεστό τσάι πίσω στη βάρκα.
Κατά την προσγείωση διαπιστώσαμε ότι το Land Rover του νησιού είχε πάρει τον εξοπλισμό μας στο κάμπινγκ. Μείναμε να περπατάμε, μια εισαγωγή με κάθε βήμα στην ομορφιά και την τραχύτητα του Lundy.
Είναι μια απότομη ανάβαση, ωστόσο, και ο Άντρης ήταν κάπως πίσω. Είναι φτιαγμένος για αντοχή σε περιβάλλον μηδενικής βαρύτητας χωρίς απότομες κλίσεις – ή ίσως είναι στην ευχάριστη θέση να επιτρέψει πρώτα στους πιο πρόθυμους να μπουν στο μπαρ, έτσι ώστε να μπορούν να τον χαιρετήσουν με μια κερδισμένη αλλά αγορασμένη από άλλους πίντα.
Εκτός από το χωριό, το Lundy έχει δύο φάρους – τον Παλιό Φως και τον νεότερο. Το Old Light μπορεί να νοικιαστεί την εβδομάδα και είναι ένα από τα πιο αινιγματικά μέρη που έχω μείνει ποτέ.
Χτίστηκε στο υψηλότερο σημείο του Lundy για να προστατεύσει τα πολλά πλοία που θα συγκρούονταν με το νησί σε κακές καιρικές συνθήκες – ωστόσο τα πλοία συνέχιζαν να συγκρούονται με τους γκρεμούς.
Σταδιακά έγινε σαφές ότι οι χειρότερες συγκρούσεις συνέβησαν σε περιόδους ισχυρών δυτικών ή νοτιοδυτικών ανέμων σε συνδυασμό με εκτυφλωτικό χαμηλό σύννεφο ή ομίχλη της θάλασσας που ουσιαστικά κατέστησε το Παλαιό Φως αόρατο.
Εξ ου και το νεότερο στο χαμηλότερο ακρωτήρι στο νοτιότερο άκρο του νησιού.
Οι εποχές με και χωρίς το Old Light έχουν προσφέρει στους δύτες μια σειρά από ενδιαφέροντα ναυάγια, αλλά το Montague είναι σε μια δική του κατηγορία.
Το μεγαλύτερο ναυάγιο στο κανάλι του Μπρίστολ, αυτό ήταν ένα τεράστιο dreadnought του πανίσχυρου βρετανικού στόλου, αλλά χτύπησε τη νοτιοδυτική γωνία του Lundy μια νύχτα με φεγγάρι το 1907.
Τα ογκώδη υπολείμματά του είναι διάσπαρτα στα χωράφια με φύκια σε όχι περισσότερο από 10 μέτρα.
ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΠΙΝΤΕΣ και δείπνο στην ταβέρνα Marisco, αποσυρθήκαμε στις σκηνές μας με έναν αέρα που ξεκάθαρα ανέβαινε.
Ξύπνησα στις 3 τα ξημερώματα από τη βροχή που έπεσε στη σκηνή, οδηγούμενη από μια θύελλα Force 8. Τίποτα δεν ακουγόταν πάνω από το σφυροκόπημα του νερού και το χτύπημα του υφάσματος σκηνής.
Όταν βγάλαμε το κεφάλι μας από τη σκηνή στα ακόμα δυνατά γουέστερν το επόμενο πρωί, παρατήρησα ότι υπήρχε μια άλλη σκηνή στην ομάδα μας – ένα μικρό πράσινο πράγμα.
Η σκηνή του Ντέιβ είχε καταρρεύσει. Κάθε στύλος από ανθρακονήματα είχε εκραγεί από τη δύναμη του ανέμου, αναγκάζοντας τον Ντέιβ και τον γιο του να εκκενώσουν και να βάλουν την εφεδρική σκηνή δύο ατόμων.
Μαζέψαμε τα πράγματά μας, πετάξαμε τη σκηνή που εξερράγη σε ένα skip και βουτήξαμε.
Ο Κλάιβ υπολόγισε ότι ο άνεμος ήταν ακόμα στη Δύναμη 7 και ήταν αμφίβολος για το αν θα μπορούσε να κάνει το πέρασμα της επιστροφής αργότερα το απόγευμα όπως είχε προγραμματιστεί.
Αυτό με ανησύχησε, καθώς επρόκειτο να πετάξω στην Τουρκία για δύο εβδομάδες αργία το απόγευμα της Δευτέρας.
Λόγω του καιρού, μείναμε κοντά στην ανατολική πλευρά του νησιού για να βουτήξουμε τους Knoll Pins, δύο μεγάλους πυλώνες βράχου που υψώνονται από τα 32 μέτρα για να σπάσουν την επιφάνεια σε χαμηλά νερά.
Συνδεδεμένα με μια στενή σέλα στα 9 μέτρα περίπου, τα Pins στέκονται μακριά από τα βράχια και ακριβώς στην παλιρροιακή ροή, έτσι καλύπτονται από ζωή.
Τα μεγάλα φύλλα φύκια μέχρι τα 12 μέτρα δίνουν τη θέση τους σε βαθιές και δραματικές ρεματιές στις οποίες χουχουλιάζουν τα σκυλόψαρα.
Ο κούκος με έντονα χρώματα και μεγαλύτερος κούκος κολυμπούν ανάμεσα στα φύλλα. Στο ρεύμα είναι κοπάδια από σαλιάρα και πόλακ.
Στα 25 μ. βρήκα ένα κουφάρι να κρυφοκοιτάζει κάτω από έναν μεγάλο βράχο και, καθώς πλησίασα, παρατήρησα έναν αστακό δίπλα του.
Πηγαίνοντας στο πλάι μπόρεσα να βάλω το χέρι μου πίσω από τον αστακό, ο οποίος πυροβόλησε έξω και έφυγε προς τα πίσω. Είναι πολύ σπάνιο να τους δεις να κολυμπούν ελεύθερα.
Προχωρήσαμε προς τα πάνω στην ανατολική πλευρά των Pins, με διάφανους τοίχους καλυμμένους με κοράλλια κύπελλου Ντέβον και φωτεινές ανεμώνες με κοσμήματα, και περισσότερα σκυλόψαρα σε προεξοχές.
Στρίψαμε στη γωνία, κατευθυνόμενοι προς τα δυτικά τώρα, φτάσαμε στη σέλα των 9 μέτρων που ενώνει τις δύο Πείρες και περάσαμε έτοιμοι να βγούμε στην επιφάνεια στη βόρεια πλευρά.
ΦΑΓΑΜΕ ΤΟ ΣΚΟΥΜΠΡΙ ΜΑΣ γεύμα στο καταφύγιο του Gull Rock, λοιπόν βούτηξε με τις φώκιες πάλι. Ήταν ακόμα καλύτερα από την προηγούμενη μέρα, και ήταν περισσότερα. Χορέψαμε και κολυμπήσαμε μαζί τους για πάνω από μία ώρα.
Μετά την κατάδυση, ο γιος μου ρώτησε τον Κλάιβ αν οι φώκιες έτρωγαν γλάρους. «Όχι, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για αυτούς», απάντησε.
Ο Φιόχαν είχε κάνει την ερώτηση επειδή ένα κουτάβι μας είχε ακολουθήσει μέχρι το σκάφος και κολυμπούσε απαλά τριγύρω.
Ένας μεγάλος γλάρος κάθισε κοντά στο νερό, περιμένοντας τυχόν υπολείμματα από το σκουμπρί.
Όλοι παρακολουθούσαμε τη φώκια να κρυφά κρυφά πίσω από τον γλάρο και να πέφτει στα φτερά της ουράς του, προκαλώντας το να χτυπάει σε συναγερμό.
Στα 30 χρόνια που πήγαινε δύτες και ψαράδες στο Lundy, ο Clive παραδέχτηκε ότι δεν είχε ξαναδεί αυτό το κόλπο.
Επιστρέψαμε με το μηχανάκι στην προβλήτα για να παραλάβουμε τον εξοπλισμό μας για κάμπινγκ. Ο Κλάιβ είχε αποφασίσει να κάνει μια προσπάθεια στο πέρασμα.
Δεν ήταν ομαλή, αλλά τουλάχιστον δεν ήμασταν αντιμέτωποι με τον άνεμο, και θα περνούσε άλλη μια ώρα πριν τα νερά να πάρουν φρενίτιδα από την επίδραση του ανέμου στην παλίρροια.
Ο Clive χρησιμοποίησε τα 15 πόδια swells για να σπρώξει την Jessica Hettie προς το Clovelly. Κατά καιρούς σερφάραμε κάτω τους, αγγίζοντας ταχύτητες 16 κόμβων. Κανείς δεν ήταν πελαγωμένος και όλοι απολάμβαναν αυτό το ταξίδι.
Ήταν ένα φανταστικό Σαββατοκύριακο.
Δεν είναι μόνο οι καταδύσεις που κάνουν το ταξίδι στο Lundy να αξίζει τον κόπο – είναι η όλη εμπειρία του Clovelly, του Marisco και ένα σωρό γέλια εν μέσω του απρόβλεπτου καιρού, με ασφάλεια στη φροντίδα ενός από τους πιο έμπειρους κυβερνήτες charter του Ηνωμένου Βασιλείου.
Με τον βρετανικό καιρό δεν υπάρχουν εγγυήσεις, αλλά όταν καταφέρετε να βουτήξετε στο Lundy, μπορείτε να εγγυηθείτε μερικά μοναδικά καταδυτικές εμπειρίες. Προσευχηθείτε για καλό καιρό, επιμείνετε και πηγαίνετε εκεί.
Ένα ημερήσιο ταξίδι για έξι δύτες στο Jessica Hettie κοστίζει 420 £ ή μια διαμονή στο Lundy 390 £. ιστοσελίδα clovellycharters.
