Τον 13ο αιώνα, άτομα που είχαν καταδικαστεί για ένα σοβαρό έγκλημα μεταφέρονταν στον Επίσκοπο Ροκ και τα άφηναν εκεί με ψωμί και νερό για να τα καταστρέφει η θάλασσα. Ή έτσι προτείνει η ιστορία. Σήμερα ο βράχος είναι περισσότερο γνωστός ως το σημείο όπου ξεκινούν και ολοκληρώνονται οι προσπάθειες που καταρρίπτουν το ρεκόρ για να διασχίσουν τον Ατλαντικό.
Το Bishop Rock βρίσκεται στο πιο νοτιοδυτικό τμήμα του Ηνωμένου Βασιλείου, στη θέση 490 52.33N 060 26.68W. Μια ιστορία υποδηλώνει ότι πήρε το όνομά του από το σχήμα του, παρόμοιο με τη μίτρα του επισκόπου.
Το The Bishop πρέπει να είναι μία από τις καλύτερες καταδύσεις κορυφής στο Ηνωμένο Βασίλειο. Εάν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, είναι μια απολύτως εκπληκτική εμπειρία, δηλαδή μερικές φορές πάνω από 30 μέτρα – αυτή δεν είναι μια κατάδυση που θα ξεχάσετε ποτέ.
Στην εκτεθειμένη τοποθεσία του, το Bishop Rock είναι ανοιχτό σε φουσκώματα του Ατλαντικού. Οτιδήποτε περισσότερο από ένα Force 3 νοτιοδυτικά θα σας αποτρέψει, και ακόμη και με αυτόν τον ελαφρύ άνεμο μπορεί να αποφασίσετε ότι η περίφημη «ατλαντική καμπούρα» αποκλείει τις καταδύσεις.
Οι καλύτεροι άνεμοι είναι από βορειοανατολικούς και μια ήπια Δύναμη 2-3 θα βοηθήσει να ηρεμήσει το μεγάλο κύμα που έρχεται από τα νοτιοδυτικά. Λόγω της θέσης του, οι παλίρροιες είναι πάντα σε τρέξιμο, και το χαλαρό νερό είναι σπάνιο σε σκληρές πηγές. Η καλύτερη ώρα για κατάδυση είναι τρεις ώρες πριν από το High Water St Mary's στα νεύματα.
Κάτω από τα 20 μέτρα σπάνια υπάρχει μεγάλη κίνηση, αλλά πρέπει να είστε προσεκτικοί στην ανάβασή σας γιατί μπορεί να υπάρξουν πτώσεις πάνω από τις προεξοχές. Το βάθος μέχρι τα 48 μέτρα, σε συνδυασμό με την τοποθεσία και την παλίρροια, καθιστούν αυτή μια προκλητική και συναρπαστική κατάδυση – όχι για άπειρους ή λιπόψυχους!
Οι σημαντήρες σήμανσης είναι απαραίτητοι. Μερικοί δύτες χρησιμοποιούν μικρομεσαίες επιχειρήσεις, αλλά αυτές διατρέχουν τον κίνδυνο να πιαστούν στα φύκια, να παγιδευτούν σε βράχο ή να αρπάξουν ένα από τα πολλά συντρίμμια, επομένως προτιμώνται οι καθυστερημένες μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Αυτό είναι ένα εξαιρετικό site για φωτογραφία, ανεξάρτητα από τις συνθήκες. Εάν η εικόνα είναι κακή, μπορείτε να επιλέξετε έναν φακό μακροεντολής για να κάνετε κοντινή εργασία και υπάρχουν πολλά να δείτε.
Πριν κατεβείτε, πρέπει να τοποθετηθείτε κοντά στο βράχο για να αποφύγετε να παρασυρθείτε από την παλίρροια και να χάσετε το σημείο αναφοράς σας. Προσοχή, γιατί αν υπάρχει κατηφόρα, μπορεί να σπρωχτείτε στα βράχια.
Τι υπάρχει λοιπόν για να δουν οι δύτες γύρω από τον Επίσκοπο; Εφόσον το επιτρέπει το παλιρροιακό ρεύμα, είναι δυνατό να κολυμπήσετε γύρω από τον βράχο με μία κατάδυση, αλλά αν θέλετε να αποφύγετε τις υποχρεωτικές στάσεις αποσυμπίεσης, θα χρειαστεί να ολοκληρώσετε το ταξίδι σας σε μια ανοδική σπείρα.
Αυτό είναι πολύ κρίμα γιατί, με καλή ορατότητα – 10 μέτρα είναι συνήθως το ελάχιστο – ο βυθός του Bishop είναι αρκετά βουτιά.
Το τοπίο γύρω από τη βάση είναι άκρως εντυπωσιακό. Το κάτω μέρος αποτελείται από βράχο και λεπτή λευκή άμμο και η χρωματική αντίθεση μπορεί να είναι πολύ εντυπωσιακή. Μερικοί βράχοι είναι τόσο μεγάλοι όσο τα σπίτια, που ξεπερνούν τα 10 μέτρα κατά τόπους, ενώ άλλοι κορυφές υψώνονται 30 μέτρα από τον πυθμένα της θάλασσας.
Σχεδόν όλοι οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με ζωή. Για όσους αγαπούν το χρώμα, υπάρχουν όλα όσα θα μπορούσατε να θέλετε σε αυτόν τον ιστότοπο, αλλά για να εκτιμήσετε την πλήρη μεγαλοπρέπεια χρειάζεστε μια ισχυρή λάμπα.
Ένας ενδιαφέρον ένοικος στις προεξοχές του βράχου είναι η καραβίδα ( Palinurus elefhas). Μπορείτε να το αναγνωρίσετε από τις μακριές κεραίες του, οι οποίες κάνουν ένα τρίξιμο θόρυβο όταν τρίβονται – εξ ου και η τοπική ονομασία «creaker».
Καθώς φτάνετε περίπου στα 10 μέτρα, τα φύκια αρχίζουν να πυκνώνουν και μπορεί να δείτε το φιλικό μπαλάνι που συχνάζει στην τοποθεσία. Σε αυτό το βάθος θα αρχίσετε να νιώθετε την παλίρροια να ανεβαίνει και αυτό θα σας υπενθυμίσει να μείνετε κοντά στο βράχο.
Υπάρχει κάθε πιθανότητα να δείτε ένα κοπάδι σκουμπρί. Εάν ο ήλιος λάμπει, θα έχετε μια καταπληκτική εμπειρία καθώς εκτοξεύονται πέρα δώθε με τέλειο συγχρονισμό.
Αν βουτήξετε με ένα υπολογιστή, αξίζει να περιμένετε λίγο εδώ, αλλά καθώς φτάσετε στα 3-4 μέτρα θα πρέπει να κολυμπήσετε μακριά από το πρόσωπο, ανεξάρτητα από την παλίρροια, για να διασφαλίσετε ότι εσείς και το σκάφος δεν θα πλυθείτε στα βράχια.
Στα 45 μέτρα υπάρχει κάτι που μοιάζει με τα υπολείμματα μιας καμπάνας, με το πάνω μέρος να έχει σπάσει. Στις 30 Ιανουαρίου 1860, μια τεράστια καταιγίδα παρέσυρε την καμπάνα της ομίχλης από τον πύργο του φάρου και έπεσε στη θάλασσα. Θα μπορούσε να είναι αυτό;
Καθώς ανεβαίνετε, υπάρχει μια ωραία κεκλιμένη προεξοχή στα 27 μέτρα περίπου, και πάνω της βρίσκεται μέρος μιας σιδερένιας κολόνας που χρησιμοποιήθηκε για να στηρίξει την κεντρική στήλη του αρχικού φάρου.
Μπορείτε να βρείτε άλλα συντρίμμια που φαίνεται να είναι από την ίδια περίοδο, οπότε η κατάδυση σε αυτήν την τοποθεσία είναι σαν να κάνετε ένα βήμα πίσω στο χρόνο. Άλλα κομμάτια και κομμάτια που βρίσκονται σε όλο το βράχο σε διάφορα βάθη περιλαμβάνουν χάλκινους σωλήνες, ορείχαλκο, καλωδίωση με πλαστική επίστρωση και γαλβανισμένες πλάκες.
Καθώς εξετάζετε τα διάσπαρτα κομμάτια, μπορεί κάλλιστα να κοιτάτε συντρίμμια από ξεχασμένα πλοία, αλλά είναι τέτοια η πληθώρα σιδήρου γύρω από τους βράχους που δεν θα γνωρίζετε με βεβαιότητα.
Τα πλοία ναυάγησαν στα ανοιχτά του Bishop Rock μέχρι το 1847, όταν το Trinity House αποφάσισε να ανεγείρει έναν φάρο. Αποτελούνταν από μια μεγάλη κεντρική σιδερένια στήλη στην κορυφή της οποίας υπήρχε μια ελαφριά εξέδρα και οι χώροι του φύλακα, περίπου 37 μέτρα πάνω από τη μέση επιφάνεια της θάλασσας.
Η ίδια η στήλη δεν αναμενόταν να επιβιώσει από τη μανία των χειμερινών θυελλών του Ατλαντικού, έτσι κατασκευάστηκε δικτυωτό πλέγμα γύρω από αυτό για να στηρίξει το κάτω μέρος της πλατφόρμας, αφήνοντας τη βάση ανοιχτή για να επιτρέψει στη θάλασσα να περάσει.
Δυστυχώς, η κακή αντοχή σε εφελκυσμό των υλικών δεν αποδείχθηκε ίση με την εργασία και η κατασκευή παρασύρθηκε σε μια καταιγίδα τη νύχτα της 5ης Φεβρουαρίου 1850.
Ευτυχώς, ο φάρος δεν είχε ολοκληρωθεί και δεν υπήρξαν θύματα, αλλά οι κολόνες και η κεντρική κολόνα είχαν χαθεί, αφήνοντας μόνο περίπου 1-2 μέτρα σιδήρου να προεξέχουν από το βράχο.
Ένα νέο σχέδιο επινοήθηκε, και αυτό περιελάμβανε την κατασκευή ενός πύργου από γρανίτη. Μέχρι το 1851, η κατασκευή ενός ιδρύματος ήταν σε εξέλιξη και χρειάστηκε ένας ολόκληρος χρόνος για να ολοκληρωθεί. Τεράστια σιδερένια μανταλάκια χώθηκαν στον βράχο πριν τοποθετηθούν οι βασικοί λίθοι και τα πρώτα 14 μέτρα του πύργου ήταν συμπαγή.
Στις αρχές του 1852, το κύριο μέρος του φάρου είχε ανοίξει, αλλά λόγω της δυσκολίας στην εκτέλεση ενός μεγάλου μηχανικού έργου σε μια τόσο απομακρυσμένη και προκλητική τοποθεσία, το έργο χρειάστηκε έξι χρόνια για να ολοκληρωθεί.
Το φως, περίπου 44 μέτρα πάνω από τη μέση επιφάνεια της θάλασσας, λειτούργησε την 1η Σεπτεμβρίου 1858. Η κατασκευή του Bishop Rock Lighthouse πρέπει να συγκαταλέγεται μεταξύ των μεγαλύτερων βικτοριανών επιτευγμάτων πολιτικού μηχανικού.
Το 1860, ο φάρος υπέστη σημαντικές ζημιές από καταιγίδα, που περιελάμβανε πλημμύρα του πύργου και απώλεια της καμπάνας ομίχλης. Μια καταιγίδα το 1874, ακόμη πιο βίαιη, προκάλεσε σημαντικές εξωτερικές ζημιές.
Το 1882, άρχισαν οι εργασίες για την ενίσχυση της κατασκευής, με την τοποθέτηση πέτρινων επενδύσεων γύρω από τον αρχικό πύργο. Μια καταιγίδα το 1925 κατέστρεψε το εξωτερικό τζάμι και έσβησε το φως - απόδειξη ότι η θάλασσα μπορεί να φτάσει μέχρι την κορυφή του πύργου - ένα φοβερό θέαμα!
Είναι απίστευτο, αν και μια λάμπα τόξου άνθρακα είχε επιδειχθεί στους αδελφούς της Τριάδας από τον Φρέντερικ Χολμς το 1857, και μια είχε εγκατασταθεί στον Φάρο του Νότου Φόρλαντ τον Δεκέμβριο του 1858, το φως στον Επίσκοπο ήταν λάδι μέχρι το 1973!
Ήταν το 1976 πριν γίνει η επόμενη προσθήκη - το μαξιλάρι του ελικοπτέρου. Μέχρι τότε, οι φύλακες μεταφέρονταν από και προς τον φάρο με βάρκα και γραμμή, κάτι που στην καλύτερη περίπτωση ήταν άβολο, αλλά κάποιες μέρες δύσκολες ή ακατόρθωτες.
Η πιο πρόσφατη τροποποίηση ήταν η αυτοματοποίηση το 1992 - ο Bishop Rock ήταν ο τελευταίος από τους φάρους της West Country που παρέμεινε επανδρωμένος.
Σήμερα, το φως είναι εξοπλισμένο με μια επιχειρησιακή πλατφόρμα ελικοπτέρου, η κορυφή της οποίας έχει ύψος σχεδόν 58 μέτρα. Το φως είναι λευκό, έχει ονομαστική εμβέλεια 24 ναυτικών μιλίων και αναβοσβήνει κάθε 15 δευτερόλεπτα. Στην ομίχλη, μια κόρνα εκπέμπει το σήμα μορς για Ν κάθε 90 δευτερόλεπτα.
Το racon στο Bishop Rock Lighthouse αναφέρεται ως Νο 1 στο Ηνωμένο Βασίλειο, λειτουργεί στα μήκη κύματος 3 cm (ζώνη X) και 10 cm (ζώνη S), έχει εμβέλεια περίπου 18 ναυτικών μιλίων και την κωδικοποίηση morse του T.
Ο φάρος δεν ήταν αρκετός για να αποτρέψει αμέτρητα ναυάγια όλα αυτά τα χρόνια, αλλά οι φύλακές του έχουν κρατήσει ακριβή αρχεία. Τον Σεπτέμβριο του 1839, για παράδειγμα, το Theodorick 140 τόνων, στο πέρασμα από το Mogodore στο Δυτικό Μαρόκο στο Λονδίνο, χτύπησε τον Επίσκοπο. το πλήρωμα διασώθηκε.
Τις πρώτες πρωινές ώρες της 12ης Οκτωβρίου 1842, το Brigand, ένα κουπί πακέτων 600 τόνων στο πέρασμα προς την Αγία Πετρούπολη μέσω Λονδίνου από το Λίβερπουλ, χτύπησε το βράχο με τέτοια δύναμη που έφτιαξε δύο μεγάλες πλώρες πλάκες.
Στη συνέχεια, οι βράχοι λειτούργησαν ως άξονας, και εκείνη ταλαντεύτηκε γύρω-γύρω και φτέρνα στην άκρη του βράχου, συνθλίβοντας τον τροχό και το κουτί σε τέτοιο βαθμό που διείσδυσε στο μηχανοστάσιο. Παρασύρθηκε για δύο ώρες, διανύοντας επτά μίλια πριν βυθιστεί στα 90 μέτρα. Και πάλι, όλο το πλήρωμα σώθηκε.
Στις 26 Ιουνίου 1854, το Belinda, που έπλεε από το Κάρντιφ στο Κορκ με ασβεστόλιθο, χτύπησε τον Επίσκοπο μέσα σε πυκνή ομίχλη. Και πάλι το πλήρωμα διασώθηκε. Το σουηδικό barque Sultana εγκαταλείφθηκε κοντά στον Επίσκοπο στις 17 Φεβρουαρίου 1895, αφού οι διαρροές έγιναν ανεξέλεγκτες.
Πιο δραματικά, στις 22 Ιουνίου 1901, το Φώκλαντ, μια τετράστιχη μπάρκα, χτύπησε τον φάρο. Ήταν 135 ημέρες έξω από την Τακόμα στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών, φορτωμένη με σιτηρά με προορισμό το Φάλμουθ, όταν, σε μια θύελλα στα νοτιοδυτικά, χτύπησε τον βράχο στην πλαγιά, και η κύρια αυλή της έπεσε στον πύργο.
Αφού παρασύρθηκε περίπου μισό μίλι προς τα βόρεια του Επισκόπου, έπεσε στα άκρα των δοκών της και βυθίστηκε. Είκοσι πέντε από το πλήρωμα, συν τη σύζυγο και το παιδί του καπετάνιου, δραπέτευσαν στο λιμάνι πριν κατέβει. Ο καπετάνιος Gracie και τα υπόλοιπα πέντε μέλη του πληρώματος χάθηκαν στην προσπάθειά τους να εκτοξεύσουν το δεξιό σκάφος.
Τα ξημερώματα της 11ης Μαρτίου 1945, ένα γερμανικό υποβρύχιο, το U-681, χτύπησε είτε τον Bishop είτε το Crebinicks, ενώ έτρεχε βυθισμένο. Το πού βυθίστηκε δεν είναι γνωστό, αλλά η αναφορά του πληρώματος δείχνει μια θέση τρία ναυτικά μίλια δυτικά του Επισκόπου.
Άλλοι λένε ότι κατέβηκε τέσσερα ναυτικά μίλια βόρεια του Mincarlo.
Υπήρχαν 40 επιζώντες και οκτώ από το πλήρωμα αναφέρθηκε ότι σκοτώθηκαν. Το βάθος του ναυαγίου, στα 80 μέτρα, αποκλείει την επίσκεψη αθλητικών δυτών, αλλά πρέπει να είναι μια ενδιαφέρουσα χρονοκάψουλα.
Ο Jim Heslin (01720 422595) διευθύνει το Underwater Center στο St Mary's και ο Tim AlIsop (01720 422848) λειτουργεί το BSAC School στο St Martin's.
