Λυκίσκος δύο νησιών

ΑΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΟΙ ΑΠΟ ΕΜΑΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ Το υποβρύχιο ταξίδι μας στα απαλά, καθαρά νερά της Καραϊβικής, δεν συνεχίζουμε πάντα εκεί την εξερεύνηση των ωκεανών του κόσμου.

Είναι η έλλειψη ενθουσιασμού ή οι ύφαλοι που ωχριούν σε σύγκριση με άλλους πιο ζωντανούς προορισμούς – ή απλώς η υπόθεση ότι ολόκληρη η περιοχή είναι πολύ τουριστική; Όποια και αν είναι η αντίληψη, η κατάδυση στα νησιά της Καραϊβικής αξίζει σίγουρα μια πιο προσεκτική ματιά.

Πριν από μερικά χρόνια - δεκαετίες στην πραγματικότητα - επιλέξαμε να εστιάσουμε την προσοχή μας στην κατάδυση στο Coral Triangle και τα liveaboards. Το Τρίγωνο μας άρπαξε για την εξαιρετική του ποικιλομορφία και τα liveaboards γιατί ευδοκιμούμε όταν ξυπνάμε την αυγή και μετά βλέποντας την ανατολή του ηλίου πάνω από ένα απομακρυσμένο νησί με τίποτα άλλο στη θέα.

Αυτή η στρατηγική μας απομάκρυνε (αισθανθήκαμε) από πολυσύχναστα θέρετρα και άψυχους υφάλους. Πιο πρόσφατα, ωστόσο, κληθήκαμε να συμμετάσχουμε σε ένα liveaboard που ταξίδεψε γύρω από τα υπήνεμα νησιά στο βορειοανατολικό άκρο της Καραϊβικής Θάλασσας. Ήταν καιρός να ανακαλύψουμε ξανά τι υπήρχε εκεί και να μάθουμε πόσο σωστή ή λάθος ήταν η σκέψη μας.

Ταξιδεύαμε με το Caribbean Explorer II, ένα σκάφος με χαλύβδινο κύτος που ταξιδεύει σε αυτά τα νερά εδώ και αρκετό καιρό. Το ταξίδι μας ξεκίνησε από το νησί St Maarten. Για να φτάσετε εκεί από το Ηνωμένο Βασίλειο χρειαζόταν μια απευθείας πτήση προς ένα από τα μεγαλύτερα νησιά, την Αντίγκουα, και στη συνέχεια σύνδεση με ένα μικρό αεροπλάνο με χοάνη μετά από στάση τεσσάρων ωρών.

Αυτό έκανε το ταξίδι να φαίνεται αργό, αλλά μέχρι να προσγειωθούμε στον γαλήνιο βραδινό αέρα, οι ώρες φάνηκαν να άξιζαν τον κόπο. Το St Maarten είναι ακριβώς αυτό που θα περιμένατε, χαρακτηριστικό της Καραϊβικής με αστραφτερές παραλίες με λευκή άμμο, τροπικά λουλούδια και φοίνικες και ναι, πολλές πολύ πολυσύχναστες λωρίδες ξενοδοχείων.

Είχαμε μόνο μία νύχτα εκεί πριν επιβιβαστούμε στο Caribbean Explorer II και ήμασταν στην ευχάριστη θέση να εγκατασταθούμε στην καμπίνα μας. Δεν ήταν ακριβώς το μεγαλύτερο που έχουμε δει ποτέ, αλλά είχε ιδιωτικό μπάνιο και κλιματισμό και αποδείχθηκε πολύ άνετο.

Τα άλλα καταστρώματα ήταν προσεκτικά τοποθετημένα, με καλό χώρο εργαλείων και αποθηκευτικό χώρο στο κατάστρωμα κατάδυσης και ένα μεγάλο τραπέζι κάμερας, ενώ στο επάνω κατάστρωμα το σαλόνι και οι ανοιχτοί χώροι είχαν διαμορφωθεί για χαλάρωση μεταξύ των καταδύσεων.

ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΕΦΥΓΕ αμέσως μετά, και είδαμε μόνο μερικές γραφικές αναλαμπές του νησιού καθώς αποπλεύσαμε από την αποβάθρα. Από ό,τι μπορούσαμε να δούμε από την επιφάνεια, οι τοπικοί ύφαλοι δεν φαινόταν να είναι τόσο παραγωγικοί.

Το πλήρωμα υποστήριξε αυτή τη σκέψη, γιατί δεν βουτήξαμε εκεί, πλέοντας αντ' αυτού κατευθείαν στον πρώτο μας καταδυτικό προορισμό, τη Σάμπα.

Όταν ρωτήσαμε γιατί δεν πετάξαμε κατευθείαν στο Saba, μας είπαν ότι έχει το μικρότερο αεροδρόμιο στον κόσμο. Καθώς πλησιάζαμε, καταλάβαμε. Αυτό το ηφαιστειακό νησί είναι μια πυραμίδα με απότομες πλευρές που ξεσπά επιθετικά από τη θάλασσα. Μια αρχαία έκρηξη έχει αφήσει αιχμηρά βράχια που είναι σχεδόν κάθετα σε σημεία.

Το δραματικό τοπίο είναι διάσπαρτο με επιφάνειες ντυμένες με τροπικό δάσος και παρά την ακραία γεωγραφία υπάρχουν πολλά μικρά χωριά που προσκολλώνται σε λόφους και φωλιάζουν σε κοιλάδες. Υπάρχει επίσης μια ευχάριστη έλλειψη κύριας τουριστικής ανάπτυξης, με μια χαλαρή ατμόσφαιρα που μοιάζει μάλλον με νησί της Μεσογείου.

Κάτω από τη θάλασσα διαφέρει και η Σάμπα. Βραχώδεις ακτές αντικαθιστούν τις τυπικές αμμώδεις παραλίες της Καραϊβικής, ενώ οι απόκρημνοι βράχοι εκτείνονται κάτω από το νερό για να συναντήσουν ψηλές, βυθισμένες κορυφές και τεράστιους ογκόλιθους. Τα νερά γύρω από το νησί είναι Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο, άρα οι καταδύσεις είναι μέσα σε προστατευμένη ζώνη και αυτό φαίνεται από την ποσότητα και το διαμέτρημα της ζωής των υφάλων.

Οι καταδύσεις γίνονται σε όλο το νησί και η πρώτη μας ήταν στην αγορά Big Rock, έναν μακρύ ύφαλο σε σχήμα φραντζόλας που έπεφτε εκατέρωθεν σε βραχώδεις εξάρσεις.

Μπήκαμε κοντά σε μια μικρή κορυφή, μετά κολυμπήσαμε στον κύριο ύφαλο όπου, ενδεικτικά, ένας καρχαρίας ύφαλο της Καραϊβικής κολύμπησε μέσα, αξιολόγησε τους δύτες και κολύμπησε ξανά.

Κατά μήκος του υφάλου υπήρχαν πολλά κοράλλια και μερικά μπαλώματα φυκιών που προστατεύουν γυμνοσάλιαγκες με φύλλα μαρουλιού, μικρές γαρίδες, γαρίδες κοραλλιών, κοραλλιογενείς πέστροφες και πολλά πεταλούδα.

Αυτή η απαλή κατάδυση ακολούθησε το Dave's Drop-off, το οποίο βρίσκεται στην θυελλώδη, πιο τραχιά πλευρά του νησιού και ακριβώς κάτω από τον τοίχο του βράχου. Ένα μεγάλο στρώμα από ογκόλιθους πέφτει σε περίπου 24 μέτρα σε μια ευρεία ζώνη που καλύπτει την περιοχή.

Η τοπογραφία ήταν εντυπωσιακή, μεγάλο μέρος της ήταν καλυμμένο με σφουγγάρια και μαλακά κοραλλιογενή λοφία. Ήταν πιο πολύχρωμο από ό,τι περιμέναμε, ειδικά στις ρηχές περιοχές ακριβώς κάτω από τον τοίχο, μια ζώνη υπερχείλισης.

Δεν υπήρχε κανένα όσο ήμασταν εκεί, αλλά είδαμε μερικά σημαντικά κοράλλια έλκορν που έλαμπαν σε μουσταρδί χρώμα και περιβάλλονταν από πολλούς μικρούς κίτρινους και λευκούς βεντάλιες και κίτρινα σφουγγάρια.

Κάτω από τον τοίχο, δύο είσοδοι ήταν το σπίτι για χελώνες, φλάουτο και σαυρόψαρα.

ΕΝΩ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ ΑΥΤΕΣ ΒΟΥΤΑΙ ήταν εντυπωσιακά με τον τρόπο τους, η μεγάλη έκρηξη αδρεναλίνης ήταν το Eye of the Needle, μια βαθιά κατάδυση κορυφής. Πέσαμε σε ένα πλάτωμα περίπου 30μ. Στο πλάι που είδαμε

μια ψηλή κορφή βελόνας παρόμοια με αυτές που σπάνε το νερό από πάνω.

Με την κορυφή στα 28 μέτρα, ο χρόνος ήταν περιορισμένος, αλλά όχι τόσο που θα σας λείψουν οι καρχαρίες barracuda και οι καρχαρίες, τα κοπάδια του κρεολικού wrasse και πολλά μικρά ψάρια. Η ίδια η βελόνα είναι πολύ όμορφη και πολύχρωμη και το ρεύμα προσελκύει τον κυνηγετικό τζακ. Γύρω από την πλευρά του οροπεδίου υπάρχουν τρεις προεξέχοντες βράχοι, ο καθένας καλυμμένος με όμορφα κοράλλια και σφουγγάρια.

Οι υπόλοιπες καταδύσεις γύρω από το Saba ήταν παρόμοιο σε στυλ με αυτές τις τρεις, αλλά αισθανθήκαμε ότι ήταν οι χαρακτηριστικές καταδύσεις, καθεμία αποκαλύπτοντας ένα νέο πλάσμα ή ένα νέο τοπογραφικό χαρακτηριστικό.

Το δεύτερο μισό του ταξιδιού μας περιελάμβανε ιστιοπλοΐα βόρεια προς το St Kitts. Μαζί με το αδελφό νησί Νέβις, αυτή είναι μια πολύ πιο πολυσύχναστη τοποθεσία, με ζωντανή ατμόσφαιρα και μια τεράστια προβλήτα κρουαζιερόπλοιων.

Το αγνοήσαμε επιμελώς καθώς ο εξερευνητής μας έπλεε κατά μήκος της ακτής, περνώντας απαλούς κυματιστούς λόφους και μερικά διάσημα ιστορικά ορόσημα. Ο Χριστόφορος Κολόμβος ανακάλυψε το νησί το 1493 και το διεκδίκησε για την Ισπανία, αλλά, τυπικά, οι Γάλλοι και οι Βρετανοί σύντομα επιστρατεύτηκαν.

Οι άποικοι έλκονταν από τους ήρεμους και προστατευμένους κόλπους στη δυτική πλευρά του St Kitts, έτσι πολέμησαν με τις τοπικές φυλές των Ινδιάνων της Καραϊβικής και μεταξύ τους μέχρι τον 18ο αιώνα.

Οι ύφαλοι που δημιουργούσαν ασφαλές αγκυροβόλιο τότε παρέχουν τώρα ρηχές και εύκολες συνθήκες για τους δύτες. Και με αρκετές εκπλήξεις – οι αρχαίες άγκυρες είναι απόδειξη προηγούμενων μαχών, ενώ οι ξύλινες γαλέρες έχουν διαλυθεί. Υπάρχουν ακόμη αρκετά ενδιαφέροντα ναυάγια για εξερεύνηση, αλλά είναι πολύ πιο πρόσφατα.

Η ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΜΑΣ ΞΕΚΙΝΗΣΕ στη βορειοανατολική ακτή, όπου τα νερά ήταν πράγματι ήρεμα. Το Anchors Aweigh είχε έναν επίπεδο, αμμώδη βυθό που περιβαλλόταν από υπερυψωμένους υφάλους. Μπήκαμε μέσα και εντοπίσαμε αμέσως ένα μικρό μαύρο βατραχόψαρο να κάθεται σε ένα μαύρο σφουγγάρι. Στη συνέχεια, απέναντι στην άμμο, με έκπληξη είδαμε το πρώτο μας blenny λούτσων.

Καθώς εξερευνούσαμε, το σκουμπρί και ο γρύλος με την κίτρινη ουρά κολυμπούσαν συνεχώς πάνω από το κεφάλι, αλλά ήμασταν επικεντρωμένοι στα μικρότερα πλάσματα όπως το ψαρόψαρο (γνωστό ως μπαλονόψαρο εδώ), τα καβούρια και τα νεανικά και εφηβικά τύμπανα. Αρκετές παλιές άγκυρες είναι ενσωματωμένες στον ύφαλο, καλυμμένες από σφουγγάρια.

Το Paradise Reef είναι το μέρος όπου έδεσαν τα πλοία τους περασμένους αιώνες και ήταν ο τόπος πολλών μαχών μεταξύ Γάλλων και Άγγλων. Υπάρχουν ακόμη περισσότερες άγκυρες διάσπαρτες γύρω από τον ύφαλο, με τις υπερυψωμένες κορυφογραμμές και τις ρεματιές του που σχηματίζουν ένα καταφύγιο για μούρες και μεγάλα καβούρια.

Μια χελώνα έμεινε τριγύρω για μεγάλο μέρος της κατάδυσης, χαρούμενη που μασούσε τα σφουγγάρια.

Εντοπίσαμε άλλο ένα blenny λούτσων, και το δικό μας divemaster μας έδειξε μια τεχνική για να τον πείσει να σηκωθεί από την τρύπα του – τοποθετώντας έναν καθρέφτη όρθιο στην άμμο τον ξεγέλασε να πιστεύει ότι είχε αντίπαλο και βγήκε να πολεμήσει την αντανάκλασή του!

Τα ναυάγια ήταν ευχάριστη κατάδυση, γιατί βρίσκονται σε ρηχά νερά και όλα είναι εύκολα προσβάσιμα. Το River Taw ήταν ένα φορτηγό πλοίο που έσπασε σε δύο κύρια τμήματα κατά τη διάρκεια ενός τυφώνα. Ο χώρος έχει επίσης το σασί ενός φορτηγού και μιας μπουλντόζας στο πλάι.

Το ίδιο το ναυάγιο ήταν πολύ καλό, το κύτος του ήταν επικαλυμμένο με κοράλλια και σφουγγάρια, χιτώνες και μικρούς ανεμιστήρες. Σμήνη ψαριών περιελάμβαναν κοπάδια λυθρίνι και ανθίας γύρω από την πλώρη, καθώς και μερικές μικρές συμμορίες τζακιών. Κολυμπώντας μέσα στη γάστρα, εντοπίσαμε καβούρια με βέλη και μια ποικιλία από γαρίδες πριν βγούμε από τα αμπάρια.

Οι περισσότερες από τις καταδύσεις μας εδώ ήταν ένα δυνατό μείγμα μικρών πλασμάτων στην άμμο με τεχνητές κατασκευές που κάθονταν στον βυθό της θάλασσας για να τον εξισορροπήσουν. Ίσως η αγαπημένη μας κατάδυση ήταν η τελευταία – η Κορινθιακή.

Κατεβήκαμε πάνω από ένα αρκετά γλυκό μικρό ναυάγιο ρυμουλκών όρθιο στην επίπεδη άμμο. Πολλά ψάρια εκπαιδεύονταν γύρω από την τιμονιέρα και υπήρχαν σημάδια κοραλλιών που αναπτύσσονταν στη γάστρα.

Ένα σύντομο πτερύγιο Στο πλάι υπήρχε ένας μίνι υπερυψωμένος τοίχος καλυμμένος με μικρά κοράλλια και σφουγγάρια, με μια αλυσίδα που οδηγούσε απέναντι στα υπολείμματα ενός γερανού. Αυτό μοιάζει σαν να σκάει σχεδόν από τον ύφαλο, ενώ εκεί κοντά υπάρχει το μοναχικό σασί ενός λεωφορείου.