Γυρίζοντας το

ΛΙΓΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ προέκυψε η ευκαιρία να συμμετάσχω σε ένα ταξίδι στα ανοικτά των ακτών του Ειρηνικού του Μεξικού για να βουτήξω με μερικά από τα μεγαλύτερα ζώα στη θάλασσα, συμπεριλαμβανομένων διαφόρων ειδών καρχαρία, φαλαινοκαρχαρίες και, που με ενδιαφέρει περισσότερο, γιγάντιες ακτίνες μαντά του Ειρηνικού.
Έκανα κράτηση, αλλά μέχρι να έρθει το ταξίδι, είχα σχεδόν ξεχάσει τις λεπτομέρειες. Έπρεπε να πετάξουμε στο Λος Άντζελες, διανυκτέρευση εκεί και μετά να πετάξουμε στο Κάβο Σαν Λούκας στην άκρη της Μπάχα Καλιφόρνια πριν επιβιβαστούμε στο Nautilus Belle Amie, το οποίο θα μας πήγαινε 235 ναυτικά μίλια στην ανοικτή θάλασσα για ένα ταξίδι εννέα διανυκτερεύσεων.
Όλα πήγαν αρκετά καλά μέχρι να φτάσουμε στο αεροδρόμιο του Κάμπο στην αρχή των αμερικανικών εαρινών διακοπών. Η ουρά μέσω του μεξικανικού τελωνείου ήταν φρικτή και μας πήρε τρεις ώρες για να εκκαθαρίσουμε το αεροδρόμιο για τη δίωρη πτήση μας.
Επιβιβαστήκαμε στο liveaboard την Κυριακή το απόγευμα και ξεκινήσαμε γύρω στα μεσάνυχτα. Το επόμενο πρωί όλοι έψαχναν το χειρότερο για φθορά, χάρη στο αεράκι της δύναμης-5 που μας συνόδευε. Μας είχαν συμβουλεύσει να φέρουμε φάρμακα για τη ναυτία και οι περισσότεροι από εμάς τα χρειαζόμασταν, ακόμη και όσοι κανονικά δεν είχαν προβλήματα.
Ταξιδέψαμε μέρα και νύχτα, αφήνοντας τελικά άγκυρα στο San Benedicto, ένα νησί στο αρχιπέλαγος Revillagigedo.

Η ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΤΕΛΕΙΩΣΗΣ ήρθε πρώτο πράγμα το πρωί της Τρίτης. Βρεθήκαμε στο πίσω κατάστρωμα και χωριστήκαμε σε ομάδες και δώσαμε υποδοχές στο RIB.
Είχα νοικιάσει μια στολή στο σκάφος, μια πολύ άνετη 7mm Bare, και είχα ζητήσει μόνο 7 κιλά βάρος, ξεχνώντας τη διαφορά μεταξύ δεξαμενών αλουμινίου και χάλυβα.
Δεν μπορούσα να διαχειριστώ την αρνητική κατάντια. Στην πραγματικότητα δεν μπορούσα να κατέβω καθόλου, παρά τα επιπλέον 3.5 κιλά που μου φόρτωσε ο καπετάνιος!
Έχασα την κατάδυση. Την δεύτερη κατάδυση την κατάφερα, αλλά ήταν μια αμείωτη καταστροφή.
Δεν έχω κανονικό φίλο και, παρόλο που ήξερα ήδη μερικά άτομα στο ταξίδι, δεν βούτηζα με κανέναν που γνώριζα. Αυτό δεν είναι ασυνήθιστο για μένα, και αυτός είναι ο λόγος που πήρα το δικό μου Δύτης διάσωσης πτυχίο πριν από μερικά χρόνια, και ενημέρωσε την Πρώτη ανταπόκριση έκτακτης ανάγκης λίγο πριν από το ταξίδι.
Αλλά το ρεύμα ήταν πολύ δυνατό, και το κάναμε τέρμα. δεν συνέχιζα.
Λίγο πριν από την κατάδυση, χρειάστηκε να αφαιρέσω τον ηχητικό συναγερμό που είχαν συνδέσει στο BC μου, επειδή διέκοπτε τη ροή του αέρα μέσα και έξω από αυτό. Είχα βγάλει και την κουδουνίστρα από την τσέπη μου για να έχω επιπλέον βάρος.
My υπολογιστή δεν έπαιζε μπάλα, και είχα πάει στο back-up μου λίγο πριν την κατάδυση – αλλά δεν το είχα βάλει στο nitrox.
Το ρεζερβουάρ μου δεν είχε συμπληρωθεί μετά το χτύπημα πάνω-κάτω κατά την πρώτη προσπάθεια κατάδυσης και χρησιμοποιούσα αέρα με ρυθμό κόμβων.
Είχα ένα SMB, αλλά την τελευταία φορά που το χρησιμοποίησα στην Ινδονησία, είχα πιαστεί από τον ιμάντα της κάμερας και τραβήχτηκα στην επιφάνεια μετά τη στάση ασφαλείας μου.
Ο φίλος μου που πρόσφατα μοιράστηκα ήταν μακριά από την ομάδα και δεν κοίταζε πίσω προς την κατεύθυνσή μου – στην πραγματικότητα, κανείς δεν κοίταζε προς την κατεύθυνση μου.
Τελικά συνάντησα έναν από την ομάδα, τον Τζιμ, ο οποίος είχε σταματήσει να βγάλει μια φωτογραφία. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήμουν σε καλό μέρος – είχα πέσει στα 50 bar!
Ο Τζιμ τράβηξε την προσοχή του divemaster οδηγούσε την ομάδα και ο φίλος μου τελικά συνειδητοποίησε ότι είχα πρόβλημα. Επέστρεψε και συμφωνήσαμε να ανέβουμε.

ΜΕΤΑ ΕΚΑΝΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΗΛΙΘΙΑ, και χρησιμοποίησα τη δική μου SMB και αέρα αντί της δικής της.
Είχα πρόβλημα με το φούσκωμα του SMB και χρησιμοποίησα ακόμα περισσότερο αέρα. Ξαφνικά έτρεχα άδειος, με τον φίλο μου ακόμα από κάτω μου και αγνοώντας την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν.
Της έδωσα την καθολική πινακίδα «εκτός αέρα», αλλά κάθισε εκεί και με κοιτούσε, χωρίς να φαίνεται να παίρνει το μήνυμα. Τότε τελικά ήρθε, μου έδωσε το οκτό της και βγήκαμε στην επιφάνεια.
Είχα σχεδόν 400 καταδύσεις κάτω από τη ζώνη μου και δεν είχα ξεμείνει ποτέ πριν. Είχα τρέξει κυλίνδρους κοντά στο άδειο, αλλά μόνο μετά από μια στάση ασφαλείας που πέρασα για να τραβήξω φωτογραφίες σε έναν κήπο με κοράλλια στα 2-3 μέτρα. Πώς επέτρεψα στον εαυτό μου να μπει σε τέτοιο χάος;
Ένα μάθημα SMB δεν θα ήταν άστοχο μετά το περιστατικό στην Ινδονησία (αν και δεν νομίζω ότι ήταν αποκλειστικά δικό μου λάθος), ή ακόμα και μια προπόνηση στο Capernwray. Λίγα λεπτά για να επαναφέρω το δικό μου υπολογιστή to nitrox θα με καθησύχαζε ότι δεν ήταν πιθανό να πάω στο deco.
Και τι σκεφτόμουν όταν χρησιμοποίησα τον αέρα μου για να φουσκώσω το SMB όταν ο φίλος μου είχε άφθονο; Αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή, δεν σκεφτόμουν πλέον ευθέως.
Τέλος πάντων, έζησα για να πω το παραμύθι και, ελπίζω, έμαθα κάτι στην πορεία. Δεν βούτηξα ξανά εκείνη την ημέρα και όσοι το έκαναν ανέφεραν ισχυρά ρεύματα. Πολλοί από αυτούς ήταν πιο έμπειροι από εμένα, αλλά είχαν εκπλαγεί από τις συνθήκες κατά την κατάδυση του check-out.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΑΝΗΣΥΧΗ ΝΥΧΤΑ Φαντάζομαι τον εαυτό μου χαμένο στη θάλασσα να περιμένει να με φάνε οι καρχαρίες, σηκώθηκα και μίλησα στους divemaster που είχε ηγηθεί της βουτιάς της προηγούμενης μέρας.
Εξετάσαμε το περιστατικό και συμφωνήσαμε ότι θα μπορούσα να είχα ανέβει μόνος μου και να αναπτύξω το SMB στην επιφάνεια εάν χρειαζόταν, και ότι η εμπειρία μου μέχρι σήμερα ήταν επαρκής για να μπορέσω να βουτήξω με ασφάλεια σε αυτό το ταξίδι.
Στη συνέχεια μίλησα με τον Ντάριν, τον divemaster που θα μας έβγαζε έξω τη δεύτερη μέρα και εξήγησε ότι έπρεπε να κάνω μια καλή βουτιά διαφορετικά ήταν πιθανό να περνούσα το υπόλοιπο ταξίδι στο κατάστρωμα ηλιοθεραπείας! Και οι δύο divemaster ήταν υπέροχοι, και ο Darryn συμφώνησε να με κολλήσει.
Φτιάξαμε και σκαρφαλώσαμε στο RIB. Επιχειρήσαμε ξανά αρνητική καταχώρηση. Καθώς χτυπούσα το νερό, θυμάμαι ότι σκέφτηκα ότι είχε πάει καλύτερα, γιατί τουλάχιστον ήξερα πού βρισκόμουν.
Ένα χιλιοστό του δευτερολέπτου αργότερα, ένας κύλινδρος με χτύπησε στον κρόταφο – ο δύτης δίπλα μου είχε διστάσει και μπήκε λίγο στο νερό μετά από όλους τους άλλους.
Ευτυχώς η μάσκα μου έπιασε το μεγαλύτερο χτύπημα και κατέληξα μόνο με ένα μώλωπα. Αργότερα μέσα στην εβδομάδα ένας άλλος δύτης χτυπήθηκε στο πλάι του κεφαλιού και κατέληξε με διάτρητο τύμπανο. Αλλά ένιωθα ότι τίποτα δεν πήγαινε καλά.
Μόλις βεβαιωθήκαμε ότι ήμουν καλά, κάναμε τη βουτιά. Δεν μπορούσα να σας πω τι είδαμε, μόνο ότι το ολοκλήρωσα σε ένα κομμάτι και βγήκα στην επιφάνεια με εφεδρικό αέρα.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ Ήμουν καλά στον αέρα μου και βογκούσα, έχοντας δει τίποτα θεαματικό και αναρωτιόμουν τι έκανα εκεί όταν ένα μαντάτο κολύμπησε δίπλα μας και έφυγε. Ωραίος!
Στα 50 bar, ξεκίνησα την ανάβασή μου. Για άλλη μια φορά φαινόταν να έχω χωρίσει από τον φίλο μου, αλλά προς όφελός μου αυτή τη φορά. Στο σταμάτημα ασφαλείας μου το μαντάτο επέστρεψε με έναν φίλο. Και είχα την κάμερα μου. Τελείως φανταστικο!
Είδαμε άφθονα μαντάτα στο ταξίδι, αλλά κανένα δεν πλησίασε τόσο πολύ όσο αυτό. Το μόνο που μετανιώνω είναι ότι έβαλα την κάμερα ανάμεσα σε εμένα και το ζώο στο πιο κοντινό σημείο και η φωτογραφία είναι θολή! Αλλά είχα έρθει να δω μαντάδες και δεν απογοητεύτηκα.
Οι υπόλοιπες καταδύσεις ωχριάστηκαν συγκριτικά. Ήταν προκλητικό, με ρεύμα και κύμα στις περισσότερες καταδύσεις, και δεν ένιωσα ποτέ πραγματικά άνετα στο νερό.
Στην τελευταία κατάδυση τελικά τακτοποίησα το βάρος μου, αλλά παρόλα αυτά τελείωσα τον αέρα πριν από οποιονδήποτε άλλον.
Κάναμε κατάδυση σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Boiler, όπου τα κύματα σκάνε πάνω από τα βράχια. Είχα κολλήσει σε μια κολόνα, κυνηγώντας έναν ντροπαλό χταπόδι για την τέλεια βολή, και πήγα προς την κορυφή και κοίταξα. Ένα μαντάτο κρεμόταν στο νερό περίπου 15 μέτρα μακριά, ταλαντευόταν στο κύμα.
Άφησα τον βράχο και είδα τις φυσαλίδες των συνδυτών μου να χάνονται στο μπλε. Ανέπτυξα το SMB μου και βγήκα στην επιφάνεια αρκετά μακριά από το σκάφος, αν και κοντά σε μερικούς άλλους δύτες. Δεν είχα ιδέα πού ήταν ο φίλος μου.
Αργότερα ανακάλυψα ότι δύο από τους πιο έμπειρους δύτες, ο Nick και ο RJ, περίμεναν στο νερό για μισή ώρα πριν εντοπιστούν, αφού παρασύρθηκαν περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον.
Όμως, εκτός από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, μας είχαν χορηγήσει ιχνηλάτες GPS Nautilus για χρήση σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης – οι δύτες σκέφτονταν να χρησιμοποιήσουν τους δικούς τους όταν τους εντόπισαν και τους παρέλαβαν. 
Το σύστημα στο Nautilus Belle Amie (και, είμαι βέβαιος, τα δύο αδελφά σκάφη) ήταν επί τόπου. Οι χειριστές του RIB ήταν σε συνεχή ραδιοεπικοινωνία με το σκάφος για να αναφέρουν τον αριθμό των δυτών στο νερό ανά πάσα στιγμή και ποιοι περίμεναν να παραληφθούν. Τα ραδιόφωνα ήταν επίσης εξαιρετικά για να παραγγείλετε ζεστή σοκολάτα με τον Baileys μετά την τελευταία κατάδυση.
Είναι απίθανο ο Nick και ο RJ να κινδύνευαν να χαθούν, αλλά η κατάδυση σε τέτοιες απομακρυσμένες τοποθεσίες ενέχει σαφώς μεγαλύτερους κινδύνους από αυτούς που συνήθως συνδέονται με το άθλημά μας.

ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ του ταξιδιού είχα κάνει νέους φίλους και είχα κάποιες εμπειρίες που δεν θα ξεχάσω. Η κατάδυση ήταν προκλητική και δεν ήμουν ο μόνος που υπέστη ατυχίες, παρά το γεγονός ότι πολλοί από τους δύτες είχαν περισσότερη εμπειρία και προσόντα από εμένα.
Νομίζω ότι η ομάδα είχε μεγαλύτερες προσδοκίες για το τι θα δούμε, αλλά τα άγρια ​​ζώα έρχονται και φεύγουν όπως θέλουν. Δεν υπάρχει τσούξιμο σε αυτήν την περιοχή και τα πληρώματα κατάδυσης δεν ταΐζουν τα ζώα για να τα φέρουν στις τοποθεσίες.
Το γεγονός ότι οι σφυροκέφαλοι παρέμειναν πεισματικά σε απόσταση τουλάχιστον 60 μέτρων ήταν μόνο ένα από αυτά τα πράγματα – μια ομάδα καυχιόταν ότι παρατήρησε τη στάση ασφαλείας τους, αλλά είχαν αφήσει τις κάμερές τους μακριά, επομένως δεν υπάρχουν φωτογραφικά στοιχεία!
Δύο από τις τέσσερις ομάδες είδαν έναν φαλαινοκαρχαρία, παρόλο που υποτίθεται ότι ήταν εκτός εποχής. η υπόλοιπη ομάδα έκανε κολύμβηση με αναπνευστήρα με μεταξωτούς καρχαρίες ένα βράδυ από το πίσω μέρος του σκάφους. 
Πείτε με μάγκα, αλλά δεν μου άρεσε να μπω ανάμεσα σε έναν καρχαρία και το τσάι του. Ωστόσο, το ταξίδι με έκανε πιο άνετο για τις καταδύσεις όπου επιτρέπεται στους καρχαρίες να κάνουν τις δουλειές τους.
Εκτός από τις λευκές άκρες και τα μεταξένια, τα Γκαλαπάγκος, η τίγρη, η ασημένια άκρη και μια ωκεάνια λευκή άκρη ήταν μεταξύ των θεαμάτων.

ΤΟ ΑΛΛΟ ΥΠΕΡΟΧΟ για αυτό το ταξίδι ήταν το πλήρωμα. Ήταν φανταστικοί, ειδικά ο σεφ, και όλοι βάλαμε βάρος, παρά τις καταδύσεις.
Οι οικοδέσποινες ήταν εξαιρετικές, και οι divemasters επαγγελματίες στα άκρα, ο καθένας έφερε τις δικές του δυνάμεις για να φτιάξει μια δυνατή ομάδα.
Ένας από τους συναδέλφους μου συνόψισε την εμπειρία στο καθημερινό ιστολόγιο ως «απαίσια αλλά υπέροχη!».
Αν σχεδίαζα ξανά αυτό το μη φτηνό ταξίδι, ίσως σκεφτόμουν να προσπαθήσω να το συνδυάσω με τον χρόνο για να βουτήξω στη Θάλασσα του Κορτέζ ή να μείνω στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αλλά θα το έκανα ξανά, γνωρίζοντας αυτό που ξέρω τώρα; Βάζετε στοίχημα - και θα ήμουν σίγουρος ότι θα κοιτούσα αυτό το μαντάτο στα μάτια!