Χατ-τρικ Τουλαμπέν

ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΟΥ ολόκληρη την καταδυτική ζωή για να ρίξουμε μια ματιά σε ένα μόνο από αυτά τα αινιγματικά και σπάνια πλάσματα, που ξεπερνούν τα 100,000 μίλια ταξιδεύοντας στα μέρη όπου ζουν με τη μάταιη ελπίδα μιας συνάντησης με αυτόν τον σούπερ σταρ του κόσμου των υποβρύχιων φωτογράφων.
Στο παρελθόν με υποδέχτηκαν κυρίως: «Έπρεπε να ήσουν εδώ τον περασμένο μήνα» ή, ακόμα χειρότερα, «Όχι, δεν έχουμε δει ένα από αυτά εδώ και χρόνια».
Μπορείτε, λοιπόν, να φανταστείτε την έκπληξή μου όταν η καθοδηγήτρια κατάδυσης Nina άφησε αδιάφορα «και έχουμε δει μερικές Rhinopias και εδώ» στην πρόταση καθώς παρέδιδε την απογευματινή ενημέρωση κατάδυσης.
Οι τρίχες στα μπράτσα μου σηκώθηκαν και ένα ρίγος διέτρεξε το μήκος της σπονδυλικής μου στήλης καθώς τα επίπεδα ενθουσιασμού έφευγαν αμέσως από τη ζυγαριά. Αυτό ακολούθησε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα με ένα αίσθημα τρόμου όταν θυμήθηκα όλες τις φορές που είχα ακούσει τις ίδιες λέξεις, μόνο που βρήκα αυτό το άπιαστο ζώο να ξεχωρίζει από την απουσία του.
Μετά από 20 λεπτά άκαρπης αναζήτησης, ο σφυγμός μου επιταχύνθηκε στη θέα του οδηγού κατάδυσης και του παρατηρητή Norris να αιωρείται πάνω από τον βρώμικο βυθό της θάλασσας με τη μαύρη άμμο.
Χτυπούσε το νερό με το ένα χέρι και με το άλλο έδειχνε κάτι που έμοιαζε να είναι πεταμένα σκουπίδια.
Πέταξα πιο κοντά. Η προσμονή ήταν ηλεκτρική, αλλά γρήγορα εξατμίστηκε στη θέα ενός πανέμορφου, ριγέ θαύματος, με τα οκτώ εξαρτήματά του να πέφτουν σε διαφορετικές κατευθύνσεις καθώς τα στενόμακρα μάτια του στραμμένα στα κοτσάνια έβλεπαν την ταραχή.
Δεν έπρεπε να είχα καταρρεύσει, αλλά ήμουν – ήταν αδύνατο να κρύψω την απογοήτευσή μου. Οι ώμοι μου κατέρρευσαν και απλώς έκανα τις κινήσεις να τραβήξω μερικά στιγμιότυπα.
Ο Νόρις έβλεπε ότι η καρδιά μου δεν ήταν μέσα και με άρπαξε από το μπράτσο. Με ένα μπερδεμένο βλέμμα έδειξε ξανά, αυτή τη φορά λίγα μέτρα μετά το μικρό χταπόδι.
Ακολούθησα τις οδηγίες του για να δω την πιο άσχημη από τις κούπες να με κοιτάζει, ένα πλάσμα με χαρακτηριστικά προσώπου που μόνο η μητέρα του μπορούσε να αγαπήσει. Είχε τεράστια λευκά φρύδια σαν ομπρέλα και αναποδογυρισμένο ρύγχος που έμοιαζε με βικτοριανό μουστάκι. Το συγκεκριμένο είδος είναι κοινώς γνωστό ως paddleflap – περιμένετε το – Rhinopias!
Ήταν μια όμορφη στιγμή, και η απογοήτευση και οι μη παραγωγικές αναζητήσεις του παρελθόντος έλιωσαν καθώς η καρδιά μου χτυπούσε γρήγορα στο στήθος μου.
Αυτό το μικρό υδάτινο εικονίδιο βρισκόταν ακίνητο πάνω στα φύκια και τη μαύρη άμμο, στηριγμένο στο θωρακικό του πτερύγια και ποζάροντας σαν επαγγελματίας μοντέλο καθώς κατέγραψα λιτά την ομοίωσή του με την κάμερά μου.
Χάθηκα αυτή τη στιγμή, απολαμβάνοντας κάθε δευτερόλεπτο αυτής της πολυαναμενόμενης συνάντησης, ενώ προσπαθούσα να αγνοήσω το ξέφρενο χτύπημα του τανκς που ερχόταν από λίγα μέτρα μακριά.
Οι οδηγοί μου με άγρια ​​χειρονομίες ήταν αμείλικτοι και αποφασισμένοι να τραβήξουν την προσοχή μου, έτσι άφησα απρόθυμα το ροζ πτερύγιο με κουπί, αναρωτώμενος περί τίνος πρόκειται για όλη τη φασαρία. Έπειτα πάγωσα, με χαλαρό σαγόνι, καθώς κοίταξα, όχι μία, αλλά δύο ακόμη Ρινοπίες που ήταν λίγα μέτρα μακριά η μία από την άλλη.
Και τα δύο είχαν βαθύ κατακόκκινο χρώμα αλλά πολύ διαφορετικά στην εμφάνιση – το ένα ήταν ένα άλλο κουπί με λείο δέρμα, ενώ το άλλο είχε δαντελωτά εξαρτήματα σε όλο το κηλιδωμένο κόκκινο σώμα του.
Αυτό το είδος, η φροντόσα, είναι ίσως το πιο εκπληκτικό πλάσμα που είχα το προνόμιο να δω κάτω από το νερό.
Οι Rhinopias είναι ένα πλάσμα που στοίχειωσε τα όνειρά μου, εμπνέοντάς με να ταξιδέψω στις μακρινές γωνιές της Ασίας και πέρα ​​– και εδώ ήμουν, πρόσωπο με πρόσωπο με τρεις από αυτούς. Ένιωσα σαν να είχα πετύχει το απόλυτο χατ-τρικ.

Η TULAMBEN ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΩΣ το επίκεντρο κατάδυσης στα βορειοανατολικά του Μπαλί. Φωλιασμένο στη σκιά του όρους Agung, αυτό το παραθαλάσσιο ψαροχώρι έχει πολλά καταδυτικά θέρετρα διάσπαρτα κατά μήκος της ηφαιστειακής ακτογραμμής του, αλλά λίγα είναι τόσο πολυτελή ή καλύτερα τοποθετημένα για δύτες από το σπίτι μας για ένα δεκαπενθήμερο, τη Villa Markisa.
Το θέρετρο είναι το πνευματικό τέκνο και το σπίτι της Christiane Waldrich, η οποία βούτηξε για πρώτη φορά τις πλαγιές της μαύρης άμμου Tulamben το 2002. Βρήκε ένα υποβρύχιο βασίλειο πλούσιο σε βιοποικιλότητα, αλλά ήταν η αγάπη της για τα γυμνά κλαδιά που την παρακίνησε να εξερευνήσει περαιτέρω την περιοχή και η διαδικασία που έχει ανακαλύψει και έχει καταγράψει περισσότερα από 600 είδη αυτών των πολύχρωμων θαλάσσιων γυμνοσάλιαγκων.
Η Christiane έχτισε τη Villa Markisa δίπλα στο αγαπημένο της κυνήγι πλασμάτων στο Seraya Secrets. Το θέρετρο αποτελείται από μπανγκαλόου, βίλες και άρτια εξοπλισμένα δωμάτια στην κεντρική κατοικία, πισίνα, μπαρ, εστιατόριο, σπα και, φυσικά, ένα πλήρως εξοπλισμένο κέντρο καταδύσεων.
Από την ανακάλυψή του, το Seraya Secrets έχει καθιερωθεί ως ένα από τα καλύτερα σημεία καταδύσεων στον κόσμο. Πλάσματα που είναι φαινομενικά σπάνια σε άλλα μέρη της Ινδονησίας κάνουν την εμφάνισή τους τακτικά εδώ.
Γαρίδες αρλεκίνου, πιπιόψαρο φάντασμα, μίμηση χταπόδι και οι πυγμαίοι ιππόκαμποι είναι μόνο μερικά από τα πλάσματα που βρίσκονται συνήθως σε λίγα πτερύγιο- λάκτισμα του καταδυτικού κέντρου της Villa Markisa.
Στην πρώτη μας κατάδυση εκεί, ο μπαλινέζος οδηγός Σουμάτρα επεσήμανε μια σειρά από όμορφα σημαδεμένες γαρίδες τίγρης. Βρήκαμε επίσης μερικά πραγματικά μικροσκοπικά βατράχια - συγγνώμη, είπα; Μερικά ήταν τόσο μικρά που δεν μπορούσα να τα δω χωρίς τη βοήθεια ενός μεγεθυσμένου σκόπευτρου, που έπρεπε να βασιστώ αποκλειστικά στα αιχμηρά μάτια και την εμπειρία του νεότερου άνδρα.
Παραδόξως, οι θεάσεις γυμνιστών ήταν λίγες και πολύ, το αντίθετο από την επίσκεψή μας σε αυτόν τον ιστότοπο πέρυσι, όταν εμφανίστηκαν άφθονα.
Αυτό οφείλεται αναμφίβολα στο σημερινό Ελ Νίνιο που σαρώνει τον πλανήτη, ανεβάζοντας τις θερμοκρασίες της θάλασσας και αναγκάζοντας τα αναξιοπαθούντα ζώα να αναζητήσουν τα βαθύτερα, πιθανώς πιο δροσερά νερά πιο μακριά από την ακτογραμμή.
Εκείνοι που δεν μπορούν να κινηθούν υποφέρουν συχνά από τις συνέπειες, όπως συνέβη με μερικές ανεμώνες, με τα λευκασμένα λευκά πλοκάμια τους, αν και όμορφα στην όψη, που σηματοδοτούν τον τελευταίο θλιβερό πόνο της ζωής τους.

Η ΤΟΥΛΑΜΠΕΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ καταδύσεις, ωστόσο. Πέντε λεπτά βόρεια στο μικρό καταδυτικό σκάφος του Markisa βρίσκεται ένα από τα πιο διάσημα ναυάγια στον κόσμο.
Το USAT Liberty τορπιλίστηκε και καταστράφηκε καθ' οδόν από το στενό Lombok το 1942. Ρυμουλκήθηκε προς το λιμάνι στη Singaraja αλλά, παίρνοντας πολύ νερό, παραλήθηκε στο Tulamben για να επιτρέψει τη διάσωση του φορτίου και των εξαρτημάτων της.
Τα υπολείμματα έμειναν να σκουριάζουν στην παραλία μέχρι την έκρηξη του όρους Agung το 1963, και οι δονήσεις της γης και η ροή του μάγματος που προέκυψαν λέγεται ότι έκαναν το ναυάγιο να κυλήσει από την ακτή.
Τώρα βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του, περίπου 30 μέτρα από την παραλία, πλήρως επικαλυμμένο με πλούσια βλάστηση κοραλλιών.
Τα προηγούμενα χρόνια το ναυάγιο ήταν το σπίτι για μια μεγάλη σχολή τζακ, σχηματίζοντας σφιχτούς ανεμοστρόβιλους πάνω και γύρω από την υπερκατασκευή του Liberty. Απογοητεύτηκα όταν ανακάλυψα ότι αυτά τα πολυφωτογραφημένα ψάρια δεν υπάρχουν πλέον, αφού είχαν μετακομίσει σε πιθανώς πιο ήσυχα ή πιο παραγωγικά κυνηγετικά πεδία πριν από μερικά χρόνια.
Οι τρέχοντες Liberty A-listers είναι οι κάτοικοι παπαγαλόψαρο. Αυτά τα τεράστια κοραλλοφάγα περνούν τη νύχτα ξεκουράζονται στο καταφύγιο του κύτους πριν συγκεντρωθούν στην πρύμνη καθώς οι ακτίνες του ήλιου αρχίζουν να διαπερνούν το νερό. Πραγματοποιούν μια σύντομη κρουαζιέρα στις πλαγιές των υφάλων, προτού διασκορπιστούν για να γευματίσουν γύρω από τους πολυάριθμους κοραλλιογενείς υφάλους του Tulamben.
Η καλύτερη ώρα για να βρεθείτε στο νερό είναι γύρω στις 6 το πρωί, με τον ήλιο να ανατέλλει λίγα λεπτά αργότερα. Αυτό σήμαινε ένα ξεκίνημα πριν από την αυγή με ξυπνητήρια και δυνατό καφέ, ωστόσο ακόμα και αυτή την ασεβή ώρα άλλοι δύτες μπορούσαν ήδη να φανούν στο νερό καθώς κατεβαίναμε από το σκάφος, μια απόδειξη της δημοτικότητας αυτού του καταδυτικού χώρου.
Οι μπαμπούλες ήταν ήδη ξύπνιες και φαινομενικά έκαναν την πλύση τους καθώς κυλιόντουσαν νωχελικά γύρω από τις αμμώδεις πλαγιές. Η θέα αυτών των θηρίων που έμοιαζαν με τον Νεάντερταλ έδιωξε όλες τις σκέψεις στέρησης ύπνου από το μυαλό μου καθώς ένωσα στο πλήθος των θαυμαστών τους.
Το ίδιο το ναυάγιο είναι ένας θησαυρός της θαλάσσιας ζωής. Τα περισσότερα τετραγωνικά εκατοστά σκουριασμένου μετάλλου έχουν στολιστεί με ένα καλειδοσκόπιο από πολύχρωμα σφουγγάρια, κοράλλια και γοργόνιες βεντάλιες με αμέτρητα είδη ψαριών, καρκινοειδών, κεφαλόποδων και μαλακίων που μοιράζονται την ακίνητη περιουσία.
Κάθε κατάδυση που έχω κάνει στο Liberty μοιάζει με επίθεση στις αισθήσεις μου, με απροσδόκητες συναντήσεις. Αυτή η κατάδυση δεν ήταν διαφορετική, με τη θέαση δύο πυγμαίων ιππόκαμπων φωλιασμένων στον κίτρινο θαλασσόφωνό τους στην πλώρη και ένα γυμνό κλαδί Chromodoris με μια αυτοκρατορική γαρίδα που έκανε ωτοστόπ στο στικτό πλευρό του.

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ ΣΕ ΛΥΧΗ Ή ΝΑΥΣΙΑ δεν ανάβει τη φωτιά σας, η περιοχή αμέσως νότια του Liberty προσφέρει πλούσιους κοραλλιογενείς υφάλους και θα ήταν ο προορισμός μας για μια βουτιά το πρωί.
Διαψεύδοντας το αδιανόητο όνομα του Coral Garden, η τοποθεσία μπορεί να υπερηφανεύεται για ένα εκπληκτικό πεδίο ανεμώνης που φιλοξενεί διαφορετικά είδη ψαριών-κλόουν στην κορυφή του. Πιο κάτω από την πλαγιά του υφάλου, η τοπογραφία αλλάζει στην γνωστή πλέον ηφαιστειακή μαύρη άμμο με σποραδικές εξάρσεις κοραλλιών.
Σε ένα από αυτά σύχναζαν γαρίδες με μεντεσέδες, ρίγες καραμέλας και καθαρότερες γαρίδες με κόκκινες ταινίες, όλες προσφέροντας υπηρεσία πλυσίματος και βουρτσίσματος στα ψάρια που κατοικούσαν.
Παρακολουθήσαμε με δέος μια κατακόκκινη κοραλλιογενή πέστροφα να κολυμπάει αργά γύρω από αυτόν τον καθαριστικό σταθμό, με τη φυσική της επιφυλακτικότητα να παραμερίζεται καθώς στέκεται τολμηρά, περιμένοντας υπομονετικά να πηδήξουν μερικές από τις γαρίδες και να μαζέψουν σχολαστικά τα παράσιτα από το σώμα της.
Ήταν συναρπαστικό να βλέπεις ένα πιθανό δείπνο γαρίδας να κινείται με σιγουριά στη σειρά από αιχμηρά λευκά δόντια αυτού του τρομερού μίνι αρπακτικού, κερδίζοντας το δικό του γεύμα μέσω μιας συνεργασίας που γεννήθηκε επί χιλιετίες αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Είμαι ύφαλος και, όσο ωραίοι είναι οι Κήποι των Κοραλλιών, ήθελα κι άλλα. «Αυτό δεν είναι πρόβλημα, Νάιτζελ», μου είπε η Κρίστιαν. "Πηγαίνουμε νοτιότερα για να επισκεφτούμε έναν πραγματικά εντυπωσιακό ύφαλο αύριο - έρχεσαι"; Αυτή πρέπει να είναι μια ερώτηση κόλπο, σκέφτηκα, συγκλονισμένη από την προσμονή της κατάδυσης της επόμενης μέρας.
Φεύγοντας πάλι πριν την ανατολή του ηλίου, ο πλοίαρχος πέρασε με ταχύτητα τη βάρκα του πάνω από γυάλινα νερά, αγκαλιάζοντας την ακτογραμμή καθώς η κορυφή του όρους Agung έπιασε την πρώτη από την κόκκινη λάμψη του ανατέλλοντος ήλιου. Αυτό το εξαιρετικό θέαμα από μόνο του άξιζε την προσπάθεια της πρώιμης εκκίνησης, αλλά έμειναν κι άλλα θεάματα.
Μετά τη σύντομη βόλτα φτάσαμε στις Πυραμίδες. Αυτή η τοποθεσία αποτελείται από δεκάδες τεχνητές κατασκευές, κατασκευασμένες από μια ποικιλία δομικών υλικών που περιλαμβάνουν τσιμεντόλιθους, ελαστικά και μεταλλικούς σωλήνες.

Η ΠΡΩΤΗ ΚΟΙΛΗ ΠΥΡΑΜΙΔΑ η κατασκευή χτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1990, ενώ αργότερα προστέθηκαν άλλες που έγιναν η μόνιμη κατοικία για αμέτρητα θαλάσσια ζώα, σφουγγάρια και κοράλλια.
Το πρώτο που επισκεφτήκαμε ήταν τυλιγμένο από ένα σμήνος χρυσών σάρωθρων, που αγκάλιαζαν τα περιγράμματα της κατασκευής καθώς επεκτάθηκαν και συστέλλονταν κατά τη διάρκεια της ατελείωτης αναζήτησής τους για διερχόμενο πλαγκτόν.
Άλλα ήταν καλυμμένα με κρινοειδή, με τα φτερωτά φύλλα τους να φαίνονται να μαλακώνουν τις σκληρές γραμμές των δομών. Οι πυραμίδες δίνουν τη θέση τους σε έναν περιθωριακό ύφαλο που αποτελείται κυρίως από μεγάλες κοραλλιογενείς κοραλλιογενείς κοραλλιογενείς κοραλλιογενείς κοραλλιογενείς κορώνες, και πάλι σφύζουν από ζωή.
Ενθάρρυνα τη Νίνα να ποζάρει για μερικές φωτογραφίες δίπλα σε μια πυκνοκατοικημένη περιοχή και, επικεντρωμένοι στην απαθανάτιση της στιγμής, χάσαμε και οι δύο ένα όμορφα καμουφλαρισμένο περίτεχνο ψάρι-φάντασμα.
Η ζωντάνια του ήταν σχεδόν αόρατη δίπλα στο κρινοειδές που μιμούνταν – έκανε εξαιρετική δουλειά στο να μένει κρυμμένο σε κοινή θέα, τόσο πολύ που δεν ανακαλύψαμε την ύπαρξή του μέχρι να δούμε τις εικόνες αργότερα εκείνο το απόγευμα. Οι Πυραμίδες και οι παρακείμενοι ύφαλοι τους είχαν αποδειχθεί τόσο θεαματικές όσο είχε υποσχεθεί η Christiane.
Η νυχτερινή κατάδυση στις τοποθεσίες με τη μαύρη άμμο μπορεί επίσης να δώσει μερικές αξέχαστες συναντήσεις. Βυθιζόμενος αφού ο ήλιος είχε πέσει κάτω από τον ορίζοντα στο Sidem, το σπίτι των τριών Rhinopias, ο οδηγός με μάτια αετού Νόρις βρήκε κάποιο σπάνια νηματοειδές σκορπιόψαρο.
Αυτά τα μικροσκοπικά δείγματα έχουν μια απίστευτη ομοιότητα με τα Rhinopias, αλλά έχουν μήκος μόνο μια ίντσα περίπου.
Μια άλλη πρώτη για μένα ήταν η ανακάλυψη ενός mototi χταπόδι. Αυτός είναι ένας στενός συγγενής του μπλε-δαχτυλιδιού χταπόδι και έχει το ίδιο θανατηφόρο κοκτέιλ τοξινών αποθηκευμένο στο σάλιο του. Σε αντίθεση με τον διάσημο ξάδερφό του, ωστόσο, το mototi έχει μόνο δύο ιριδίζοντες μπλε δακτυλίους, ο ένας σε κάθε πλευρά του σώματός του, και αυτοί εμφανίζονται όταν το ζώο είναι ενθουσιασμένο ή αισθάνεται ότι απειλείται.
Για μένα, το Μπαλί είναι το στολίδι στο στέμμα των ασιατικών καταδύσεων. Αυτό ήταν το πέμπτο ταξίδι ανακάλυψης μου εκεί, απολαμβάνοντας υποβρύχιες συναντήσεις τις οποίες μόνο ονειρευόμουν.
Το Tulamben εμφανίζεται ως ένα μικροσκοπικό σημείο στον χάρτη του Μπαλί, αλλά οι καταδύσεις γύρω από αυτό το παραδοσιακό ψαροχώρι έχει αποκτήσει σχεδόν θρυλική θέση.