Πακέτο Surprise Mainland

ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ αρχαία ερείπια και αφήστε τη φαντασία σας να ξεσηκωθεί. Όσο λιγότερα γνωρίζετε για έναν ιστότοπο, τόσο πιο ταραχώδεις είναι οι φαντασιώσεις. Είτε πρόκειται για την Πομπηία, την Καρχηδόνα ή το Στόουνχεντζ, είναι εύκολο να χαθείς στο μυστήριο της ιστορίας – ωστόσο κατά κάποιο τρόπο τίποτα δεν ταιριάζει με το να βλέπεις τα ερείπια του παρελθόντος κάτω από ένα στρώμα θαλασσινού νερού.

Ονομάστε το Atlantis Factor, αλλά κατά κάποιο τρόπο η εμπειρία φαίνεται πιο αποκλειστική. Πριν από χρόνια μου έκαναν μια μεγάλη τελετή να βουτήξω σε μια τοποθεσία στα ανοιχτά του ελληνικού νησιού της Καλύμνου που αναφέρεται ως η Χαμένη Πόλη της Πόθας, ​​που λέγεται ότι παρέμεινε αόρατη σε όλους εκτός από λίγους αρχαιολόγους για 1500 χρόνια. Ήταν διασκεδαστικό, αλλά στα ανεκπαίδευτα μάτια μου μπορούσε να αναγνωριστεί ότι δεν έμοιαζε καθόλου με πόλη.

Αλλά τώρα εδώ παρασύρομαι ενθουσιασμένος πάνω από ένα δίκτυο λεπτοστρωμένων δρόμων και τοίχων, διάσπαρτα με ένα σαφώς καθορισμένο πηγάδι (γεμάτο νερό!) και τα υπολείμματα τεράστιων ενσωματωμένων σφαίρων, όλα σπασμένα στην κορυφή. Στην αρχαιότητα ονομάζονταν δόλια, πήλινα αγγεία πολύ μεγαλύτερα από αμφορείς και χρησιμοποιήθηκαν για την αποθήκευση κρασιού, λαδιού ή σιταριού.

Είναι συναρπαστικό με έναν τρόπο που δεν ήταν η αποκλειστική Πόθα, και όμως πρέπει να καθαρίσω, γιατί το φως του ήλιου που ακτινοβολεί ό,τι έχει απομείνει από έναν ρωμαϊκό οικισμό του 2ου αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα υποδηλώνει την αλήθεια – αυτά τα υπολείμματα δεν βρίσκονται πιο βαθιά από μερικά μέτρα και Απλώς κάνω κολύμβηση με αναπνευστήρα στην κορυφή για να πάρω τη θέα.

Ήρθαμε να συνδέσουμε την Ελλάδα με τη ζηλευτή διατήρηση του πλούτου των ιστορικών υποβρύχιων υπολειμμάτων της, ωστόσο αυτή η τοποθεσία, γνωστή ως η Βυθισμένη Πόλη, μπορεί να επισκεφθεί ελεύθερα όποιος θέλει να το κάνει.

Έχει γίνει λόγος να το εγκλωβίσουμε σε ένα γιγάντιο γυάλινο κλουβί, αλλά όλοι γνωρίζουν ότι αυτό δεν θα συμβεί ποτέ. Η Ελλάδα έχει τόσα πολλά να διατηρήσει, αλλά τόσα λίγα κεφάλαια για να διαθέσει για το έργο, επομένως ο πραγματισμός κυριαρχεί.

ΜΕΙΝΩ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ της Επιδαύρου στην ηπειρωτική Ελλάδα, μια εύκολη δίωρη διαδρομή με αυτοκίνητο νοτιοδυτικά της Αθήνας και από την άλλη πλευρά του Σαρωνικού, τόσο εύκολη πρόσβαση από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Αντιλαμβάνομαι ότι η Ελλάδα έχει πιθανώς περισσότερα «καλύτερα κρυμμένα μυστικά» από τα περισσότερα μέρη, αλλά η Επίδαυρος είναι ένα και είναι εξαιρετικό.

Αν το αρχαιολογικό μου αναπνευστήρα ήταν μια ρηχή εμπειρία για έναν αυτοδύτη, πολλές άλλες εμπειρίες που προσφέρει το μοναδικό καταδυτικό κέντρο της πόλης Epidive βρίσκονται στη βαθύτερη πλευρά του ψυχαγωγικού φάσματος – όχι απαραίτητα επειδή πρέπει να είναι, αλλά επειδή έτσι αρέσει στην Epidive .

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας μου θα κάνουμε βουτιές 40 μέτρων για να επισκεφτούμε ένα σύγχρονο ναυάγιο και ένα άλλο με έναν αμφορέα (τον οποίο δεν θα προλάβω να δω, όπως θα εξηγήσω) και ένα εξαιρετικό σπήλαιο με ασυνήθιστους επιβάτες που θα άξιζε τον κόπο ταξίδι από μόνο του.

Οι καταδυτικές τοποθεσίες είναι διάσπαρτες κατά μήκος της ακτής ή στα κοντινά νησιά Κυρά, Αγκίστρι, Αίγινα στα ανατολικά και η ηφαιστειακή χερσόνησος των Μεθάνων στα νότια.

Συχνά έχω μια καλή αίσθηση για τα μέρη πριν τα επισκεφτώ – σε αυτήν την περίπτωση δεν ήμουν σίγουρος στην αρχή, αλλά μέχρι το τέλος της εβδομάδας σχεδίαζα ήδη στο μυαλό μου μια επιστροφή χωρίς δουλειά στην Επίδαυρο.

Το Epidive διευθύνεται τα τελευταία χρόνια από τον Yves le Jannou, έναν καταξιωμένο Γάλλο δύτη που μου λέει ότι καταδύεται από τα οκτώ του χρόνια (που σημαίνει εμπειρία περίπου μισού αιώνα).

Ο Yves θέλει οι καλεσμένοι του να διασκεδάζουν τόσο στο σκάφος όσο και κάτω από το νερό και, από όσο μπορούσα να δω, το κάνουν.

Ο Yves απασχολεί μια σχεδόν εξ ολοκλήρου γυναικεία ομάδα, με μια εναλλαγή νεανικών ασκουμένων, μερικοί που μαθαίνουν να καταδύονται ως μέρος της εμπειρίας και κάποιοι μόνιμοι.

Είχε επίσης δύο Βρετανούς βοηθούς εκπαιδευτές, τον Τζέιμς και τη Βίκυ Μάρτιν, οι οποίοι όχι μόνο ήταν εξαιρετική παρέα στις καταδύσεις, στο σκάφος ή στην ξηρά, αλλά δούλευαν σκληρά για να κάνουν πράξη τα σχέδια του Ιβ.

Θα έλεγα ότι μερικές φορές υπήρχε μια «δημιουργική ένταση» μεταξύ του Yves, ο οποίος εργάζεται ακούραστα από την αυγή μέχρι αργά, αλλά έχει την τάση να προσπαθεί να επικοινωνήσει τα σχέδιά του χρησιμοποιώντας τηλεπάθεια, και το πλήρωμά του που, κατά συνέπεια, έχει γίνει καλό δεύτεροι μαντευτές.

Παρ 'όλα αυτά, φάνηκε να είναι μια ανταποδοτική σχέση (αν και άκουσα αργότερα ότι ο James και η Vicky είχαν προχωρήσει).

Η Κάλυμνος μου έδωσε την πρώτη μου γεύση από καταδύσεις στα ελληνικά νησιά και το ταξίδι μου στην Επίδαυρο ήρθε λίγο μετά την πρώτη μου εμπειρία στην ηπειρωτική χώρα κοντά στην Αθήνα (In The Lap of The Sea Gods, Ιανουάριος 2017).

Απόλαυσα όλα αυτά και άλλα ταξίδια, σε μεγάλο βαθμό επειδή οι ελληνικές καταδύσεις γίνονται μέρος ενός απρόσκοπτου πακέτου που περιλαμβάνει εντυπωσιακά τοπία και αρχαία ερείπια, άφθονο φαγητό και ποτό, τον πολιτισμό και την εγγενή γενναιοδωρία.

Το τελευταίο εμφανίζεται πραγματικά στην Επίδαυρο, η οποία φαίνεται να έχει αποκτήσει ένα συγκεκριμένο καθεστώς από στόμα σε στόμα, αλλά, όπως μου είπαν αρκετοί, το κόστος ζωής μπορεί να είναι το μισό από αυτό των νησιών της μόδας.

Παρά τα οικονομικά δεινά της χώρας, αυτό είναι ένα μέρος όπου θα επιμείνουν να παρέχουν ξεχειλισμένα ορεκτικά, σαλάτες και γλυκά ακόμα κι αν ζητήσατε μόνο ένα κύριο, και μετά βίας θα παρατηρήσετε τη διαφορά στον λογαριασμό. Εάν μια τέτοια φιλοξενία δίνει ευχαρίστηση, είμαι ευγνώμων που είμαι παραλήπτης.

Το κέντρο του Epidive είναι κοντά στην προβλήτα και ακριβώς δίπλα στο άνετο ξενοδοχείο Posidon, όπου έμενα. Είναι καλό να μπορείτε να περπατάτε μπροστά για πρωινό και να παρακολουθείτε τους πάντες να προετοιμάζουν το κιτ και τα σκάφη – δεν υπάρχει τίποτα σαν να παρακολουθείτε άλλους να δουλεύουν. Αποχωρήσαμε στις πολιτισμένες 9.30 ή 10.

Η κατάδυση σε βαθιά αμφορέα που ανέφερα ήταν σίγουρα περίεργη. Έχω δει πολλούς αμφορείς όλα αυτά τα χρόνια και δεν ήθελα να δω ούτε έναν, όσο όμορφο κι αν ήταν το σπόγγο που μου είπαν ότι τον διακοσμούσε.

Σε αυτήν την περίπτωση, κατεβήκαμε στα 38 μέτρα περίπου και ανασυντασσόμασταν όταν αποδείχθηκε ότι ένας πολύ έμπειρος επισκέπτης δύτης, ο οποίος είχε επιλέξει να δοκιμάσει ένα drysuit στα σοβαρά για πρώτη φορά, είχε παρεξηγήσει τις οδηγίες του και παρέλειψε να βάλει βαρίδια στα σακουλάκια του π.Χ.

Φοβούμενος οποιαδήποτε προσπάθεια από την πλευρά του να ανέβει σε αυτή τη λεπτή κατάσταση, τα βάρη αποστέλλονταν και τοποθετήθηκαν δεόντως, ενώ άλλοι δύτες φρόντισαν να μην βαλλιστεί ακούσια ο επισκέπτης.

Μέχρι να τακτοποιηθούν όλα, ήμουν έτοιμος να πάω στο deco και, καθώς δεν φαινόταν άξιζε να μείνω, αποδοκίμασα.

Δεν υπήρχε κανένα σημάδι από τον αμφορέα, έτσι είχα πυροβολήσει μερικά στιγμιότυπα από κάτι που φαινόταν να είναι ένα εγκαταλελειμμένο κεφαλόποδα ανάμεσα σε πεταμένα κοχύλια.

Μόνο αργότερα η Βίκυ μου είπε ότι είχε δει τον ιδιοκτήτη του ιστότοπου, έναν χταπόδι «Σχεδόν τόσο μεγάλο όσο εγώ», προσπαθώντας να κρυφτεί κάτω από τα υπολείμματά του στην προσέγγισή μου.

Δεν χρειαζόταν να βιαζόμουν – δεν είχα συλλάβει τόσο πολύ όσο ένα προεξέχον πλοκάμι στην κάρτα μνήμης μου.

ΛΟΙΠΟΝ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΒΟΥΤΙΑ ΓΙΑ ΞΕΧΑΣΜΑ, αν και φυσικά είμαι υποχρεωμένος να καταγράψω τυχόν ασυνήθιστες εμπειρίες για τους αναγνώστες DIVER.

Η πρώτη κατάδυση ήταν στο ίδιο βάθος 40 μέτρων, με τον Τζέιμς και τη Βίκυ να βγαίνουν πάνω από την άμμο από το σημείο πρόσδεσης και να κατευθύνονται σε έναν απόκρημνο τοίχο.

Τα ψάρια κάτω στον τοίχο ήταν μεμονωμένα παραδείγματα των κύριων ειδών που έχετε συνηθίσει να βλέπετε σε αυτά τα νερά – η πολύχρωμη περίτεχνη και ουράνιο τόξο ράσα, οι όμορφες ζωγραφισμένες χτένες ανάμεσα στο σμήνος μαύρο μεσογειακό χρώμιο.

Τα σφουγγάρια ήταν τόσο πλούσια και πολύχρωμα σε κατακόκκινα και χρυσά όπως μου είχαν υποσχεθεί, με πού και πού να φαινόταν ένας πυροσκώληκας ή ένας αστερίας, και μετά την ανάβαση ήταν ευχάριστο να εξερευνήσεις τις διάφορες ρεματιές στην κορυφή του τοίχου.

Στον Λαβύρινθο του Δία, στην εμβέλεια των 25 μέτρων, υπήρχαν μερικές ωραίες μικρές κολυμβητικές κολυμβήσεις με φεγγαρόπιτες και μικρές ακτίνες τσιμπήματος έβγαιναν από την άμμο όταν ενοχλήθηκαν από το πέρασμα ενός δύτη.

Στην τοποθεσία πολλαπλών επιπέδων που ονομάζεται Ενυδρείο, αγωνίστηκα στην πρώτη μου επιδρομή να επικεντρωθώ ακόμη και σε κατοίκους τόσο μεγάλους όσο τα σμέρνα, χάρη σε ένα ενοχλητικό και εξοργιστικό πρόβλημα ομίχλης με την έμπιστη παλιά μου μάσκα Bigeye.

Μετά από λίγο ανέβηκα, το άλλαξα και πήγα κατευθείαν κάτω για άλλη μια ρωγμή στο Aquarium μόνος μου στη σκιά του σκάφους. Πέρασα χαλαρά τραβώντας πορτρέτα ψαριών σε αυτό το γνωστό site – η απόκρημνη τοπογραφία του δίνει ενδιαφέρον, και ενώ τα ψάρια μπορεί να ήταν μικρά, ήταν άφθονα και πολύχρωμα, με τη ράσα, τις χτένες και τις κοπέλες, αλλά και αρκετές ασημένιες τσιπούρες.

Εντόπισα επίσης μερικά μικροσκοπικά αφίνια Flabellina, τα αιχμηρά ιώδες γυμνά κλαδιά που είναι κοινά σε μέρη της Μεσογείου.

Το Epidive κάνει πολλές δοκιμαστικές βουτιές για τους επισκέπτες. Μου έλειψε αυτό που έκανα κατά τη διάρκεια της παραμονής μου για τα παιδιά της πόλης, που ακουγόταν σαν άσκηση βοσκής γατών, αλλά συμμετείχε στη διασκέδαση όταν ένα φορτίο με κυρίως Αμερικανούς φοιτητές σε ένα καταφύγιο γιόγκα αργία στην Επίδαυρο επέλεξε μια μέρα δραστηριότητας. Οι περισσότεροι από αυτούς πήγαιναν για καθάρισμα παραλίας, αλλά μισή ντουζίνα ήθελαν να δοκιμάσουν και τις καταδύσεις. Αυτό το έκαναν από μια από τις βάρκες σε έναν ρηχό, προστατευμένο κόλπο.

Αντί για μια άβολη είσοδο με σκάφος, τα κιτ τοποθετήθηκαν στους κολυμβητές στο νερό – μια καλή διάταξη, και οι μαθητές φαινόταν όλοι χαλαροί.

Μόνο ένας από τους νέους δύτες αποφάσισε μετά από μια σύντομη βύθιση ότι ο καθαρισμός της παραλίας θα ήταν προτιμότερο χόμπι, αλλά οι άλλοι ήταν ξεκάθαρα βουίσιμοι.

Η Jolisa, μια φοιτήτρια περιβαλλοντικής επιστήμης, είχε βουτήξει στο παρελθόν – έξι φορές σε μια κρύα λίμνη της Πενσυλβάνια – έτσι μπόρεσε να συμμετάσχει μαζί με τον Yves και εμένα σε έναν γρήγορο υποβρύχιο καθαρισμό σε ελαφρώς βαθύτερα νερά πάνω από κρεβάτια θαλάσσιων χόρτων με κουκκίδες.

Τριγυρνούσε ακούραστα, μαζεύοντας περισσότερα πεταμένα αντικείμενα από όσα χωρούσε η τσάντα του Ιβ, σαν να το έκανε για να ζήσει.

Αργότερα συμμετείχαμε στον καθαρισμό μιας μικροσκοπικής παραλίας που χρησιμοποιείται συχνά για μπάρμπεκιου και πικνίκ. Έμοιαζε αρκετά αθώο από σκουπίδια καθώς κολυμπούσαμε προς το μέρος του, αλλά πολύ διαφορετικό από κοντά.

Το σοκ ήρθε καθώς το κατάλαβα ακόμα και με πολλούς σακούλες γεμισμένα, κυρίως με πλαστικά μπουκάλια, είχαμε απλώς γρατσουνίσει την επιφάνεια. Αλλά ο ενθουσιασμός για τους καθαρισμούς κάτω από έναν λαμπερό ήλιο ήταν καλό να δεις.

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ ήταν αυτό που μου έμεινε στο μυαλό. Το Aventis III ήταν ένα φορτηγό πλοίο μήκους 85 μέτρων, ηλικίας 27 ετών όταν, τα ξημερώματα μιας νύχτας του Νοεμβρίου του 2004, χτύπησε σε βράχους σε ένα μικρό νησί δυτικά της Άγκιστρας, περίπου 15 μίλια από την Επίδαυρο.

Ο καιρός ήταν καλός και ήταν μια καθαρή νύχτα. Λέγεται ότι ο καπετάνιος αποσπούσε την προσοχή από μια κυρία στην καμπίνα του εκείνη τη στιγμή.

Το σκάφος βρίσκεται στην πλώρη του λιμανιού, στα 18 μέτρα, αυτό το τμήμα είναι καθαρά ορατό από το σκάφος κατάδυσης μέσα από τα κρυστάλλινα νερά. Η πρύμνη βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 50 μέτρων, οπότε υπάρχει κάτι για όλους στην τοποθεσία.

Διασχίσαμε την έκταση της δεξιάς πλευράς του κύτους, πάνω από τη γέφυρα και προς τα κάτω προς τον βυθό της θάλασσας, όπου έχουν καταλήξει διάφορα αντικείμενα στο κατάστρωμα, πριν υφανθούμε με χαλαρό τρόπο πάνω από τα καταστρώματα. Υπήρχαν πολλά για εξερεύνηση στο άθικτο ναυάγιο, μετά από το οποίο περάσαμε χρόνο για απαέρωση στους βράχους. Αυτή η βύθιση ήταν ευλογία για τους δύτες.

Αργότερα κατευθυνθήκαμε σε μια τοποθεσία βόρεια της Επιδαύρου - ο Yves δεν διαφημίζει την ακριβή τοποθεσία του «σπηλαίου μινώταυρων» του, και για καλό λόγο. Δέσαμε κοντά στην είσοδο, μια μεγάλη σχισμή σε βάθος περίπου 5 μέτρων προς τη βάση του τοίχου.

Προειδοποιημένος, είχα προσθέσει ένα shortie στα 3 χιλιοστά μου στολή και μια κουκούλα επίσης. Χάρηκα για την προφύλαξη καθώς ακολούθησα τον Yves μέσα από τη ρωγμή και σε ένα θερμόκλινο που παραμορφωνόταν.

Στην άλλη πλευρά αυτού του υγρού φραγμού, το ζεστό αλμυρό νερό είχε αντικατασταθεί με ένα σοκ ψυχρότερου νερού στους περίπου 14°C.

Οποιαδήποτε ανατριχίλα ξεχάστηκε γρήγορα στον ενθουσιασμό του να βρίσκεσαι στο εκτεταμένο σπήλαιο που τώρα εμφανιζόταν. Τα φώτα της ομάδας μας των τεσσάρων φώτισαν έναν κήπο γλυπτών με αρχαίους σταλαγμίτες ανάμεσα σε γκρίζες πλάκες και ογκόλιθους και έστειλαν σκιές να κυνηγούν γύρω από τους τοίχους. Αυτά μπέρδεψαν το μάτι. Ήλπιζα να δω πράγματα που κινούνταν γρήγορα, αλλά όχι σκιές.

ΜΕΤΑ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΥΒ τις διάλεξε, όχι σκιές ακόμα σαν στριμωγμένες – μεγάλες φώκιες, δύο από αυτές, πετούσαν κατά μήκος των τοίχων πολύ γρήγορα, από τη μύτη στην ουρά. Ο θάλαμος ήταν πολύ μεγάλος για να πιάσει η κάμερά μου κάτι περισσότερο από μια σκιερή ματιά. Συνεχίσαμε, παράλληλα με τη θάλασσα και μόνο τώρα μπορούσα να διακρίνω τα στενά μπλε παράθυρα μακριά στα αριστερά μου.

Περάσαμε από ένα μικρό θερμόκλινο και σε έναν περαιτέρω θάλαμο. Υπήρχε μια μεγάλη σεληνιακή πισίνα εδώ, αλλά καθώς ανεβήκαμε μέσα της, ο Yves έδειξε ότι θα ήταν κακή ιδέα να αφαιρέσουμε τα ρέματά μας. Ο χώρος είχε μια ανθυγιεινή ποσότητα αερίου φώκιας.

Πίσω στον πρώτο θάλαμο είδαμε ξανά τις φώκιες που πετούν. Και μετά πάλι, κατευθυνόμενοι με τον ίδιο δρόμο με εμάς, αλλά τρέχοντας μπροστά από την αργή πομπή μας – μόνο που αυτή τη φορά υπήρχαν τρία από τα φαντάσματα, το ένα λίγο μικρότερο από τα άλλα.

Αυτό εξέπληξε ακόμη και τον Yves, ο οποίος περίμενε να βρει περισσότερα από δύο. Αποδείχτηκε ότι ήταν ένα ζευγάρι με ένα μεγάλο παιδί.

Ούτε αυτές ήταν συνηθισμένες σφραγίδες. Οι μεσογειακές φώκιες έχουν τη διάκριση ότι είναι χωρίς αυτιά και συγκαταλέγονται στα πιο απειλούμενα θαλάσσια θηλαστικά στον κόσμο. Υπολογίζεται ότι δεν έχουν μείνει περισσότεροι από 600 τριγύρω.

Κάποτε σε ένα σπήλαιο στη Μαδέρα μια μοναχική φώκια με είχε ξαφνιάσει βγαίνοντας από το πουθενά και περνώντας από τον ώμο μου με μαστίγωμα, οπότε ήξερα πόσο γρήγορα κινούνταν – ούτε εγώ είχα καταφέρει να τη φωτογραφίσω. Αλλά δεν περίμενα μια τέτοια συγκλονιστική εμπειρία στην Επίδαυρο.

Λέγεται ότι οι φώκιες επιστρέφουν λίγο στο Αιγαίο, γι' αυτό η μυστικότητα του Yves είναι μια λογική προφύλαξη.

Οι άνθρωποι που δέχονται τα ψαροτούφεκα υπάρχουν σε μεγαλύτερους αριθμούς από τις φώκιες μοναχών σε αυτά τα μέρη, επομένως είναι σκόπιμο να τα κρατάτε καλά μακριά.