Sumbawa

ΙΝΔΟΝΗΣΙΑ ΔΥΤΗΣ

Είναι πάντα καλό να αισθάνεσαι ότι μπορεί να είσαι μπροστά από το τσούρμο – ακούμε συχνά για το Μπαλί και το Λομπόκ από τη μια και το Κομόντο και τον Φλόρες από την άλλη, αλλά τι κρύβεται ανάμεσα; Ο JOHN LIDDIARD ανακαλύπτει.

Συναντώντας το Άγνωστο

ΑΦΟΥ ΕΠΙΣΗΜΑΝΕ ένα μεγάλο γυμνό κλαδί με έξι συστάδες τσιχλόφουσκας-ροζ μπρόκολου που φυτρώνουν από την πλάτη του, καθοδηγεί τις επιφάνειες του Semuel από την κατάδυση και μας λέει ότι δεν έχει ξαναδεί αυτό το είδος.

Ας το βάλουμε αυτό στο πλαίσιο. Ο Semuel ήταν ένας από τους πρώτους Ινδονήσιους που εκπαιδεύτηκαν ως οδηγός καταδύσεων στο Lembeh. Στη συνέχεια, εργάστηκε σε όλες τις τοποθεσίες στην ινδονησιακή λίστα κάδου οποιουδήποτε δύτη. Είναι ειδικός στην εύρεση περίεργων και υπέροχων μακροπλασμάτων.

Θα μπορούσατε να τον βάλετε στη μέση του υποβρύχιου ισοδύναμου ενός άδειου τσιμεντένιου πάρκινγκ και θα έβρισκε ένα χαλαρό τσιπ με κάτι μικρό και ενδιαφέρον από κάτω του για να το δει μέσα από ένα μακρο φακό.

Και μόλις είδε μια γυμνοσάλιαγκα που του είναι καινούργια. Απλώς βυθίζομαι στη ρηχή άμμο. Ήταν σίγουρα νέο για εμάς τους υπόλοιπους.

The Enthrallment of Discovery

Πίσω στην ακτή, ρωτάω τον Καναδό οικοδεσπότη μας Έρικ ΜακΆσκιλ, έναν ομολογουμένως εμμονικό γυμνό και δεν καταδύεται σήμερα. Ο Έρικ έχει δημοσιεύσει ακόμη και βιβλία για γυμνούς. Τον δείχνω στην οθόνη της κάμερας μου. «Το Κερατόσωμα του Άλεν!» αναφωνεί ο Έρικ. "Είναι σπάνιο και το νούμερο 3 στη λίστα με τα θέλω μου να δω."

Ρωτάω τον Έρικ για τους αριθμούς 1 και 2, αλλά μην κρατάτε σημειώσεις. Αυτά τα λατινικά ονόματα μπαίνουν στο ένα αυτί και βγαίνουν από το άλλο.

Αναζητώ το Ceratosoma του Allen στο βιβλίο του Paul Humann και είναι "γνωστό από την Ινδονησία και τις Φιλιππίνες".

Λίγο Googling και ανακαλύπτω ότι είναι καμουφλαρισμένο για να κρύβεται ανάμεσα σε μαλακά κοράλλια, οπότε η άμμος δεν είναι ο συνηθισμένος βιότοπός του. Είναι το μόνο είδος γυμνού κλαδιού με τόσο μακριές προεκτάσεις μπρόκολου.

Ανακαλύφθηκε στο Μιντανάο το 1993 και έκτοτε έχει αναφερθεί στη Δυτική Παπούα και στο Τιμόρ. Αυτό είναι πιθανώς το σημείο στο οποίο ένας αναγνώστης γράφει στον Editor και μας λέει ότι μπορεί να το δει παντού στο Wotsit Unpronounceable, και υπάρχουν 13 παρόμοιες ποικιλίες, αλλά είναι καινούργιο για μένα, καινούργιο για τον Semuel και το είδος του θέαση που κάνει ένα ταξίδι.

Αυτή είναι μια από τις συγκινήσεις που έχω από τις καταδύσεις. Για να βουτήξετε κάπου καινούργιο και να δείτε κάτι νέο, συχνά της ποικιλίας macro. Δεν χρειάζεται να είναι εξερεύνηση με την έννοια της αποστολής, απλώς κάπου που δεν είναι κύριος προορισμός, που δεν έχει ακόμη εμφανιστεί στα περιοδικά και έχει την προοπτική να αποκαλύψει πλάσματα που δεν έχω ξαναδεί.

Εξερευνώντας την Καλιμάγια

Όταν η Sarah στο Dive Worldwide είχε προτείνει το θέρετρο Kalimaya Dive, δεν χρειαζόμουν να πειστώ. Το Kalimaya βρίσκεται στην ανατολική πλευρά του ινδονησιακού νησιού Sumbawa, το επόμενο νησί στα ανατολικά από το Μπαλί και το Lombok και το επόμενο νησί στα δυτικά από το Komodo. Σίγουρα το σωστό μέρος του κόσμου για ασυνήθιστα πλάσματα.

Επιπλέον, το μικρό θέρετρο είναι ανοιχτό μόνο για λίγους μήνες, είναι το μοναδικό καταδυτικό θέρετρο στο ανατολικό μισό της Sumbawa και το μόνο καταδυτικό κέντρο που καλύπτει μια περιοχή που προηγουμένως ήταν προσβάσιμη μόνο από liveaboard. Η ιδέα σημάδεψε όλα τα κουτάκια μου.

Το καθεστώς κατάδυσης είναι να ξεκινήσετε τη μέρα με δύο καταδύσεις με σκάφος με οδηγό και στη συνέχεια να ακολουθήσετε απεριόριστες καταδύσεις στην ξηρά με οδηγό μέχρι το απόγευμα.

Στην πράξη, αυτό λειτουργεί άνετα ως ένα χαλαρό μεσημεριανό γεύμα και μια ενιαία κατάδυση στην ξηρά το απόγευμα, με μια νυχτερινή κατάδυση για όσους έχουν τέτοια διάθεση.

Βουτήξτε στον ύφαλο του σπιτιού

Ο ΣΠΙΤΙΟΣ ΎΦΑΛΟΣ ΜΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ενδιαφέρον εύκολα σε όλο το ταξίδι. Είναι αρκετά μεγάλο για να χρειαστούν τρεις βουτιές για να τα καλύψουμε όλα. Ενώ υπάρχουν δάση από αγκαθωτά κοράλλια στην κορυφή του υφάλου και μερικές μεγαλύτερες κοραλλιογενείς κεφαλές στην πλαγιά, είναι μια βουτιά σε λάσπη και όχι μια τοποθεσία για θαύματα μεγάλης σκηνής.

Μόλις το γνωρίσω, ο ύφαλος του σπιτιού έχει το πλεονέκτημα ότι μου δίνει τη δυνατότητα να σχεδιάσω μια κατάδυση για συγκεκριμένα θέματα.

Αν έχω λάθος φακό για ένα θέμα μια μέρα, μπορώ να επιστρέψω στον ίδιο χώρο την επόμενη μέρα πιο κατάλληλα εξοπλισμένος.

Ένα κομμάτι από κοράλλια πλάκας φιλοξενεί τρία περίτεχνα ψάρια-φάντασμα, αλλά είναι λίγο μεγάλα για τον φακό μου 105 mm. Μια μέρα αργότερα επιστρέφω με έναν φακό 60 χιλιοστών, βρίσκω το κοράλλι, βρίσκω το ψάρι, βγάλω μερικές φωτογραφίες και μετά βρίσκω ένα άλλο περίτεχνο ψάρι-φάντασμα λίγα μέτρα μακριά.

Πρέπει να τα μετρήσω ξανά όλα για να βεβαιωθώ ότι είναι πραγματικά το νούμερο τέσσερα σε μια τόσο μικρή περιοχή. Κατά ειρωνικό τρόπο, οι πρώτες φωτογραφίες, αυτές που τραβήχτηκαν με τον «λάθος» φακό, είναι καλύτερες.

Απολαμβάνω την απλότητα όλων των τοπικών καταδύσεων. Το βάθος είναι συνήθως 10-15 μέτρα και συνήθως υπάρχει μικρή ποσότητα ρεύματος, αλλά τίποτα που απαιτεί σκληρή δουλειά. Οι στάνταρ κύλινδροι αλουμινίου 80 (11 λίτρων) διαρκούν για πάντα, ακόμη και για έναν αέρος σαν εμένα.

Κυνήγι Θησαυρού Υποβρύχιο

Οι τοπικοί ιστότοποι είναι ιδανικοί για αρχάριους και για μακροεντολές φωτογραφία, ειδικά όταν έχετε έναν ειδικό οδηγό για να σας βοηθήσει να εντοπίσετε τα πλάσματα.

Η ενδιαφέρουσα άγρια ​​ζωή αφθονεί, αν και μερικές φορές μπορεί να χρειαστεί λίγη δουλειά για να βρεθεί. Μπορείτε να βασιστείτε στον Semuel για να εντοπίσετε μια σταθερή ροή πλασμάτων, αλλά όλοι έχουμε στιγμές ανακάλυψης και τις μοιραζόμαστε μεταξύ μας.

Τα μικροσκοπικά χνουδάκια αποδεικνύονται γυμνά που δεν μπορώ να δω σωστά παρά μόνο μέσω ενός μακροσκοπικού φακού. Σε ένα χωράφι με γκρίζα σφουγγάρια με αυτιά ελέφαντα, αυτό που μοιάζει με σπασμένο κομμάτι αποδεικνύεται ότι είναι μια μεγάλη ρινοπία με paddleflap.

Σηκώνω τον φακό μου και πέφτει προς το μέρος μου. Πρέπει να κάνω πίσω για να τα χωρέσω όλα στην εικόνα, ενώ σκέφτομαι ότι το πρόσωπο μοιάζει με αυτό του ηθοποιού Τζέφρι Πάλμερ.

Εκτός από το σπάνιο και ασυνήθιστο, υπάρχουν πολλά από αυτά που οι τακτικοί ταξιδιώτες σε αυτό το μέρος του κόσμου θα αποκαλούσαν «οι συνήθεις ύποπτοι» – διάφορα είδη σμέρνας, ανεμώνης, καρδινάλιου, γερακόψαρου και μια ατελείωτη προσφορά γυμνιστών και καρκινοειδών.

Βλέπω το πρώτο μου πορσελάνινο καβούρι με στίγματα μόλις κατεβαίνουμε στην πρώτη μου βουτιά στον ύφαλο του σπιτιού, χωμένο στο σπίτι της ανεμώνης. Υπάρχει κάτι για τα καβούρια από πορσελάνη που τα κάνει τόσο χαριτωμένα και εμφανίζονται όμορφα απέναντι στους τυπικά πράσινους οικοδεσπότες τους.

Πριν από πολλά χρόνια θα είχα ρίξει μια ολόκληρη ταινία για αυτό το θέμα και μετά θα είχα περάσει την υπόλοιπη κατάδυση εύχομαι να μην το είχα κάνει. Τέτοιες σκέψεις έχουν γίνει ένα κλισέ του ουσιαστικά απεριόριστου ψηφιακό φωτογραφία.

ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΕΣ Ψηφιακό Φωτογράφοι: Μια ευλογία

ΠΑΡΑ ΠΑΝΤΩΣ, ΚΑΤΑ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ Συνεχίζω να φωτογραφίζω κάθε πορσελάνινο καβούρι που βρίσκουμε και τελικά συναντώ κάτι ακόμα πιο χαριτωμένο. Είναι ένα μικροσκοπικό ψάρι ανεμώνης δίπλα του, μικρότερο από το νύχι του καβουριού και όχι πολύ μεγαλύτερο από την άκρη ενός πλοκαμιού ανεμώνης.

Παρά τις ομοιότητες που υπαγορεύονται από τη γεωγραφία και τη γεωλογία, κάθε τοποθεσία κατάδυσης έχει το δικό της χαρακτήρα και το δικό της εύρος κατοίκων.

Στο Snake Island τα πλάσματα είναι τα διάφορα καρκινοειδή που κατοικούν στους αχινούς, ή ίσως απλώς υπάρχουν πολλοί αχινοί για να ζήσουν τα πλάσματα. Απολαμβάνω μερικές βουτιές με ατελείωτα ριγέ καβούρια ζέβρα, γαρίδες Coleman και κίτρινες γαρίδες αχινού του Brook.

Αυτό δεν σημαίνει ότι βλέπουμε μόνο αυτά τα πλάσματα. Άλλα κυριότερα σημεία της κατάδυσης είναι ένας σκορπιός με φύλλα και τουλάχιστον δύο ποικιλίες κρινοειδών γαρίδων.

Λέω «τουλάχιστον» γιατί, ακόμη και με φωτογραφίες, μπορεί να είναι δύσκολο να είμαστε σίγουροι για το τι ακριβώς βλέπουμε ανάμεσα στα φτερωτά μπράτσα των οικοδεσποτών τους.

Καταδύσεις στο Pearl Farm

ΦΑΡΜΑ ΜΑΡΓΑΡΑΡΤΗΡΙΩΝ, ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ το αγρόκτημα πιο μακριά στον κόλπο όπου βουτάμε στο ακρωτήριο, είναι η μόνη τοπική τοποθεσία που θα σημείωνα για μεγαλύτερο τοπίο. Το ακρωτήρι εξελίσσεται σε έναν πολύχρωμο κοραλλιογενή τοίχο από 5 μέτρα έως 12 μέτρα, ένα ωραίο πλεονέκτημα για τον τεράστιο όγκο των μακροευρημάτων.

Πιο μακριά, η κατάδυση αλλάζει από εύκολη μακροεντολή σε μεγάλο τοπίο, μερικές φορές με αρκετά διεγερτικά ρεύματα – το είδος της κατάδυσης όπου μερικοί δύτες θέλουν να χρησιμοποιούν τρέχοντα γάντζους, αν και είμαι αρκετά χαρούμενος χρησιμοποιώντας το σχήμα του υφάλου και τις δονήσεις για να διαλέξω στον δρόμο μου.

Τα ρεύματα είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Εκτός από τις συνηθισμένες παλίρροιες έχουμε εποχιακά ρεύματα και ανταλλαγή νερού μεταξύ δύο ωκεανών. Κάθε μέρα είναι δυνατό να μαντέψουμε την πιο πιθανή ώρα για τις καλύτερες συνθήκες κατάδυσης σε αυτές τις τοποθεσίες, αν και ποτέ με βεβαιότητα.

Κατευθυνόμενοι νότια κατά μήκος της ακτής της Sumbawa και βγαίνοντας στο στενό Sape, το σχέδιο είναι να βουτήξετε στο Roger's Wall.

Το πλυντήριο που μας υποδέχεται είναι απλώς πολύ ταραχώδες, και αντ' αυτού βουτάμε στην υπήνεμο του Roger's Island.

Λίγες μέρες αργότερα και κοντά στο φαράγγι Kalimaya το ρεύμα είναι εύκολα διαχειρίσιμο, όπως και το κύμα. Το φαράγγι είναι μια τομή μέχρι τη μέση ενός μικρού νησιού, πλάτους μόλις λίγων μέτρων. Στενεύει και διοχετεύεται σε μια σήραγγα πριν ξεσπάσει ως ρηχή τάφρο στον ύφαλο στην άλλη πλευρά. Αυτό το μέρος της κατάδυσης θυμίζει μερικές από τις σήραγγες που φτύνουν στο St Kilda.

Μόλις διασχίσετε το φαράγγι, ο ύφαλος πλαγιάζει γύρω από το τέλος του νησιού και πάνω σε έναν όμορφο τοίχο από επιτραπέζια κοράλλια.

Ξοδεύω καλά 10 λεπτά σκιάζοντας ένα θαλάσσιο φίδι που πνίγεται ανάμεσα στα βράχια χωρίς να νοιάζεται στον κόσμο.

Εξερεύνηση του J's Dream και του Lula's Hat

Μια δεύτερη κατάδυση κοντά στο J's Dream περιλαμβάνει την πάπια πίσω από το χείλος ενός τοίχου καθώς το ρεύμα προσπαθεί να μας απωθήσει. Μόλις κρυφτεί με ασφάλεια, το back-eddy μας κρατά μέσα.

Κρυμμένοι σε μικρές σπηλιές και προεξοχές βρίσκουμε καρχαρίες μπαμπού και καρχαρίες υφάλου λευκής άκρης. Μια μεγαλύτερη άκρη λευκού περιπολεί από τον τοίχο. Αυτή είναι μια τοποθεσία που φημίζεται ότι είναι καλή για μεγάλα ψάρια, αν και δεν βλέπουμε μεγαλύτερους καρχαρίες ή ακτίνες μάντα σήμερα.

Βλέπουμε μερικά μακρινά μαντά στο Galley Rock στα ανοιχτά του Gili Banta, ένα νησί περίπου στα δύο τρίτα της διαδρομής προς το Komodo.

Η επόμενη κατάδυσή μας είναι στο Lula's Hat, που πιθανώς πήρε το όνομά του από το σημείο όπου η Lula έχασε το καπέλο της. Το νερό κυκλοφορεί σε έναν μεγάλο κόλπο, βγάζοντας θρεπτικά συστατικά και πλαγκτόν, οπότε θα μπορούσε να είναι ένα άλλο καλό σημείο για ακτίνες μαντάτα. Μετατρέπεται σε μια όμορφη βουτιά στον ύφαλο με ένα ωραίο κοπάδι από γυάλινα ψάρια, αλλά όχι μαντάτα.

Bubble Reef: Μια μοναδική εμπειρία

Μια τοποθεσία που ανταποκρίνεται στην υπόσχεσή της είναι το Bubble Reef στο ηφαίστειο Sangeang, ένα από τα πιο ενεργά στην Ινδονησία. Τελευταία έκρηξη έγινε το 2014.

Καθώς πλησιάζουμε, μια ρουφηξιά καπνού υψώνεται από τον κρατήρα. Στη συνέχεια, μια παλιά ροή λάβας εμφανίζεται ως ένα συμπαγές πια γκρι-καφέ ποτάμι που γυρίζει πίσω από την παραλία και δεν φαίνεται προς την κορυφή.

Η BUBBLE REEF ΕΙΝΑΙ Ο ΦΙΛΟΞΕΝΤΗΣ ΜΑΣ Η αγαπημένη τοποθεσία του Έρικ, ειδικά για μακροεντολές, οπότε αφιερώνει χρόνο από τη δουλειά στο θέρετρο για να έρθει μαζί μας για την ημέρα. Καταδύεται μόνο κάθε λίγες μέρες, επειδή είναι απασχολημένος με την επίβλεψη της κατασκευής μιας νέας βίλας και, πιο άμεσα, μιας προβλήτας που πρόκειται να ολοκληρωθεί εντός εβδομάδων. Αυτό θα απλοποιήσει σημαντικά την επιβίβαση στο σκάφος και θα παρέχει εύκολη πρόσβαση στον ύφαλο του σπιτιού.

Οι καταδύσεις τείνουν να ξεκινούν με ένα συγχρονισμένο ρολό προς τα πίσω από το σκάφος με το μέτρημα «τρία, δύο, ένα, πήγαινε!». Ο Έρικ έχει το δικό του σύστημα και φωνάζει «a bibbidi, a bobbidi, a boo!», και συνεχίζουμε το μπου. Έχει να κάνει περισσότερο με το μάθημα μαθηματικών του Mr Garrison στο South Park παρά με τον Walt Disney.

Σπιρούνια μαύρης άμμου με μικρές εξάρσεις υφάλου πέφτουν από την ακτή, μερικές μικροσκοπικές φυσαλίδες που στάζουν που ξεφεύγουν από το ηφαίστειο.

Είναι η μόνη κατάδυση στην οποία βλέπουμε ένα δικτυωτό γυμνό chromodoris.

Αμφιβάλλω αν αυτό έχει σχέση με την τοποθεσία, εκτός από το ότι ξεχωρίζει όμορφα απέναντι στους σκοτεινούς βράχους.

Αυτό το υπόβαθρο έρχεται επίσης σε καλή αντίθεση με μερικά από τα πιο κανονικά πλάσματα, όπως το γυμνό χρωμόσωμα Kunie's chromodoris με μπλε κηλίδες.

Ο Σέμουελ με καλεί σε γοργόνιο. Βρήκε μια οικογένεια πυγμαίων ιππόκαμπων, τώρα ένα από τα βασικά πλάσματα για κάθε ταξίδι στην Ινδονησία.

Βρισκόμαστε πάνω από το χείλος ενός τοίχου και προς το τέλος της κατάδυσης. Έχοντας τραβήξει μερικές φωτογραφίες, κατευθύνομαι ξανά πιο ρηχά για να εξοικονομήσω αέρα, αλλά με καλεί πίσω για να μου επισημάνει ένα άλλο πλάσμα που είχα κολυμπήσει - ένα μικροσκοπικό φύκι χταπόδι καμουφλαρισμένο ανάμεσα στον φλοιό των σφουγγαριών και των υδροειδών στο βράχο.

Συμπέρασμα: Komodo Dragons

Είναι η τελευταία μου μέρα, και έχουμε ένα ζευγάρι βουτιές σε έναν μακρύ βράχο που μοιάζει με βουβάλι από το πλάι. Με το ρεύμα να ανακατεύει ξανά ένα πλυντήριο, αγκαλιάζουμε την πλευρά και θαυμάζουμε τη μεγάλη σκηνή, με κοπάδια ψαριών και περιστασιακά λευκούς καρχαρίες υφάλου.

Το ρεύμα γυρίζει και τελειώνουμε σε μια πλατφόρμα υφάλου κάτω από το σημείο που θα ήταν η ουρά. Ωραίες βουτιές, αλλά είναι το διάστημα της επιφάνειας που μου φτιάχνει τη μέρα.

Η σημερινή τοποθεσία επιλέχθηκε επειδή είναι κοντά στο Komodo. Δύσκολα θα μπορούσα να ταξιδέψω όλη αυτή τη διαδρομή και να πάω σπίτι χωρίς να σταματήσω για να δω έναν από τους διάσημους δράκους.