Χαμογελώντας μέχρι την ηλιόλουστη Ισπανία

ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΓΙΑ Νησί Μπενιντόρμ; Δεν το είχα κάνει μέχρι που το είδα να εμφανίζεται ως ένας από τους τέσσερις προορισμούς στο δρομολόγιο για ένα προγραμματισμένο ταξίδι για να ανακαλύψω τις καταδύσεις στην περιοχή της κοινότητας της Βαλένθια της ανατολικής Ισπανίας.

Οι άλλες περιοχές της λίστας περιελάμβαναν το θαλάσσιο καταφύγιο του νησιού Tabarca (ακούγεται ωραίο), τα ρωμαϊκά υπολείμματα ενός ναυαγίου που ονομάζεται Bou Ferrer (ακούγεται υπέροχο), Calpe (ακούγεται ενδιαφέρον) και… Benidorm. Μπενιντόρμ! Πραγματικά?

Λοιπόν, λέγεται ότι «η ποικιλία είναι το καρύκευμα της ζωής», οπότε με ανοιχτό μυαλό, πήγα να τα ελέγξω όλα.

Μια σύντομη βόλτα με το αυτοκίνητο νότια από το αεροδρόμιο του Αλικάντε με παρέδωσε στην πόλη Σάντα Πόλα. Τυπικά ηλιόλουστη και με ένα σχετικά επίπεδο τοπίο, αυτό είναι το πλησιέστερο σημείο εκκίνησης από το οποίο μπορείτε να φτάσετε στην Tabarca και το γύρω θαλάσσιο καταφύγιό της.

Μια μαρίνα δεσπόζει στην παραλία στη Santa Pola, πλαισιωμένη από ένα ζευγάρι αρκετά δημοφιλείς παραλίες. Περπατώντας δίπλα από τα μπαρ και τα εστιατόρια το βράδυ πριν από την προγραμματισμένη μου κατάδυση, προσπάθησα να ξεχωρίσω οποιεσδήποτε βρετανικές φωνές - φαινόταν ότι ήταν μια Ισπανική αργία προορισμός κατά κύριο λόγο.

Το Anthias Diving, ένα φιλικό καταδυτικό κέντρο που ιδρύθηκε και διευθύνεται από τον ωκεανογράφο Gonzalo Barrio και βρίσκεται εντός της ίδιας της μαρίνας Santa Pola, είχε την αποστολή να με πάει στην Tabarca.

«Χόλα! Σόγια θα! Τί ταλ;» Αναφώνησα κατά την άφιξή μου το πρωί της κατάδυσης. Στο μυαλό μου μιλάω άπταιστα ισπανικά, αλλά στην πραγματικότητα είναι αρκετά βασικό.

Αν δινόταν ένα βραβείο για το «καλύτερο σκάφος που βρίσκεται πλησιέστερα σε καταδυτικό κέντρο», ο Ανθίας θα το κέρδιζε κάθε χρόνο, γιατί κυριολεκτικά μόνο ένα μέτρο χωρίζει το σκάφος από το κτίριο του – καταπληκτικό.

Φορτώσαμε το σκάφος με τον κλομπέρ μας και μαζί με δύο μέλη της οικογένειας στο κέντρο καταδύσεων και μερικούς Ισπανούς δύτες ξεκινήσαμε για το θαλάσσιο καταφύγιο.

Για να βουτήξετε εκεί, πρέπει να προσκομίσετε το πιστοποιητικό κατάδυσής σας, τα στοιχεία ασφάλισης και ένα πρόσφατο ιατρικό έγγραφο που σας δηλώνει ικανό να βουτήξετε (το τελευταίο ήταν υπερβολικό, ένιωσα).

Οι θαλάσσιοι μπάτσοι σταμάτησαν το σκάφος μας καθ' οδόν για να ελέγξουν και τα έγγραφά μας, οπότε το παίρνουν στα σοβαρά. Η περιοχή γύρω από το νησί ανακηρύχθηκε θαλάσσιο καταφύγιο του υψηλότερου επιπέδου το 1984, το πρώτο του είδους του στην Ισπανία, χάρη στην έρευνα που διεξήχθη από το τμήμα θαλάσσιας επιστήμης του Πανεπιστημίου του Αλικάντε που προειδοποίησε τις αρχές για τη σημασία του. Μπράβο!

Η σφυρίδα, μου είπαν, θα ήταν το αποκορύφωμα της κατάδυσης και ο Pablo ο οδηγός και ο φίλος μου εξήγησαν πώς να τους προσεγγίσω. «Είναι αρκετά ντροπαλοί, οπότε θα χρειαστεί να τους προσεγγίσουμε κρυφά… χωρίς ξαφνικές κινήσεις και να προσπαθήσουμε να κινηθούμε αργά χωρίς να φυσήξουμε πολλές φυσαλίδες – διαφορετικά θα εξαφανιστούν», είπε.

Μια σταθερή γραμμή πρόσδεσης παρείχε εύκολη κάθοδο από το RIB στον βυθό στα 26 μέτρα. Ένιωσα ωραία να βουτάς σε ένα στολή και πάλι μετά από αρκετό Ηνωμένο Βασίλειο drysuit-Καταδύσεις την προηγούμενη εβδομάδα και το νερό δεν ήταν μόνο καταγάλανο αλλά και 26°. Ένα ρεύμα κράτησε τους παλμούς της καρδιάς μου ψηλά καθώς φτάνουμε στο μέγιστο βάθος, φτάνοντας σε μια λωρίδα βράχου που αποτελεί τη συγκεκριμένη τοποθεσία κατάδυσης.

Ο Πάμπλο πήγε στη δουλειά, αναζητώντας ενδιαφέροντα μικρά πλασματάκια για να το μάθω.

Στη συνέχεια, ένα τεράστιο σχολείο Barracuda έκλεψε την παράσταση με ένα μύγα-παρελθόν, απλώς ξαφρίζοντας το κεφάλι μας – αυτοί οι τύποι δεν ήταν καθόλου ντροπαλοί.

Εδώ είναι ένα γεγονός barracuda για εσάς - μετρήστε τα δαχτυλίδια στη ζυγαριά του και στον ωτόλιθό του

(μια δομή μέσα στο εσωτερικό αυτί) και ο αριθμός θα ταιριάζει με την ηλικία του ψαριού!

Ο ΠΑΜΠΛΟ ΚΙΝΗΘΗΚΕ ΓΡΗΓΟΡΑ και τελικά με οδήγησε πάνω από την κορυφή του βράχου στον οποίο βουτήξαμε και σε ένα απέραντο χωράφι με χοντρό μεσογειακό θαλάσσιο χόρτο, την Posidonia oceanica.

Αργότερα έμαθα ότι αυτό το είδος θαλάσσιου χόρτου πιστεύεται ότι είναι τόσο παλιό όσο η αυγή της ίδιας της ανθρωπότητας και σε ορισμένες περιπτώσεις χρονολογείται πριν από περίπου 200,000 χρόνια. Και εκεί γνωρίσαμε τη σφυρίδα – πολλούς από αυτούς.

Σταμάτησα να μετράω σε 17 άτομα, βόσκοντας σαν κοπάδι αγελάδων μέχρι εκεί που μου επέτρεπε το vis.

Ο Πάμπλο είχε δίκιο – αυτοί οι τσαμπουκάδες ήταν σκωπτικά θηρία, και ακόμη και με τις πιο απαλές κινήσεις θα ήταν μακριά.

Οι τσιπούρες εμφανίστηκαν σε κοπάδια των 20 ή 30 τη φορά, και μου άρεσε να παρακολουθώ αυτά τα ψάρια καθώς έκαναν τη δουλειά τους στο γρασίδι. Ούτε φάνηκαν να ανησυχούν πολύ για την παρουσία μου και έδειχναν να κρατούν υπό έλεγχο την ανάπτυξη του θαλάσσιου χόρτου. Γυμνόχελοι ζουν εκεί σε μεγάλους αριθμούς, και η περιστασιακή σμέρνα έγινε γνωστή, αν και αυτά τα παλικάρια ήταν πιτσιρίκια.

Μετά τη βουτιά και μόλις ξεφορτώσαμε το σκάφος, πήγα πίσω στο νησί Tabarca για ένα γεύμα.

Τα τακτικά πλοία εκτελούν τουρίστες από εκεί και πίσω με λίγα ευρώ, και τα θαλασσινά που προσφέρονται στα εστιατόρια είναι πολύ καλά. Η Ταμπάρκα είναι ένα μικρό μέρος, που σίγουρα δεν έχει καταδυθεί, και τα οφέλη από την κατάσταση του θαλάσσιου καταφυγίου είναι αμέσως εμφανή.

ΕΠΟΜΕΝΟ ΣΤΟ ΜΟΥ Η μίνι περιοδεία με έδρα την Κόστα Μπλάνκα ήταν η πόλη Vila Joiosa, η οποία με πήγε πίσω βόρεια, πέρα ​​από το Αλικάντε και πάλι και προς την κατεύθυνση του Benidorm (γουλιά).

Το καθήκον μου ήταν να βουτήξω με αρχαιολόγους στο ρωμαϊκό ναυάγιο φορτίου του Bou Ferrer, χρησιμοποιώντας το RIB και τους κυλίνδρους του τοπικού καταδυτικού κέντρου Ali Sub – συναρπαστικές στιγμές!

Η πρώτη μου ερώτηση σχετικά με το Bou Ferrer θα ήταν πιθανώς δική σας – το ναυάγιο είναι σχεδόν 2000 ετών, οπότε πώς ξέρετε πώς λέγεται;

Ο Antonio Espinosa Ruiz, διευθυντής ενός τοπικού μουσείου που σχετίζεται με τα ρωμαϊκά λείψανα, μπόρεσε να με βοηθήσει σε αυτό. «Ουσιαστικά δεν είναι γνωστό πώς ονομαζόταν το σκάφος, επομένως του έχουν δοθεί τα επώνυμα και των δύο δυτών που την ανακάλυψαν πριν από περίπου επτά χρόνια». Οι δύτες Bou & Ferrer βρήκαν την τοποθεσία τυχαία αφού γλίστρησαν άγκυρα από μια κοντινή περιοχή αρχικού ενδιαφέροντος.

Το RIB συναντήθηκε με το ερευνητικό σκάφος των αρχαιολόγων που ήταν ήδη αγκυροβολημένο πάνω από την τοποθεσία Bou Ferrer, και κατάφερα να πάρω μια χαλαρή κατάδυση από τον Carlos de Juan, τον υπεύθυνο για το συντονισμό του έργου της ανασκαφής.

Ο Κάρλος μου είπε ότι τέσσερις έως πέντε αρχαιολόγοι εργάστηκαν στην τοποθεσία σε βάρδιες 40 λεπτών, χρησιμοποιώντας τραπέζια κατάδυσης του Γαλλικού Ναυτικού που τους έδιναν 40 λεπτά στα 26 μέτρα με ένα ζευγάρι σχετικά σύντομες στάσεις.

Έκανα κατάδυση σε ένα μείγμα 29% nitrox και τραπέζια ψυχαγωγίας, το ίδιο έκανα και το δικό μου. Ακολούθησα τους δύτες κάτω μέσα από κρυστάλλινο νερό μέχρι να φτάσουμε στα 26 μέτρα, όπου τα πράγματα άλλαξαν εντελώς.

Το να πούμε ότι κάποιος είχε «πατήσει κάτω» θα ήταν υποτιμητικό!

Αυτή ήταν η πρώτη μου φορά που επισκέφτηκα έναν λειτουργικό υποθαλάσσιο αρχαιολογικό χώρο, αλλά θα έπρεπε να είχα μαντέψει ότι οι συνθήκες οπτικά μπορεί να μην είναι αργία- πρότυπα κατάδυσης.

Μια μάζα σωλήνων που έφερναν αέρα στις βιομηχανικές ηλεκτρικές σκούπες από το παραπάνω σκάφος αιωρούνταν, ενώ τεράστιοι σωλήνες φαινόταν να κινούνται ελεύθερα στον βυθό της θάλασσας δίπλα σε μεγάλους πλαστικούς κουβάδες που περιείχαν το καλό ξέρει τι.

Η ορατότητα δεν ήταν πάνω από ένα ή δύο μέτρα στην καλύτερη περίπτωση. Οι αρχαιολόγοι συνέχισαν τη δουλειά τους ρουφώντας άμμο από μια τάφρο που είχαν φτιάξει για να αποκαλύψουν τα υπολείμματα του ξύλινου κύτους του ρωμαϊκού σκάφους και να σκοράρουν έναν αριθμό αμφορέων σε καλή κατάσταση.

Αυτά τα δοχεία σχεδιάστηκαν για να μεταφέρουν μπαχαρικά, ψάρια, λάδια και κρασί, και έμαθα ότι μερικά από τα παραδείγματα που βρέθηκαν περιείχαν ακόμα μέρος αυτού του φορτίου.

Προς το τέλος του χρόνου μου στον ιστότοπο, η ορατότητα καθαρίστηκε δραματικά. Έφυγα από τον βυθό πριν από τους άλλους δύτες λόγω των ορίων χρόνου που είχα στον βυθό, αλλά μπόρεσα να απολαύσω 10 λεπτά θέασης από 15 μέτρα πάνω από τα ερείπια ενώ βρισκόμουν στη γραμμή πρόσδεσης.

Τι προνόμιο ήταν να βουτήξατε σε ένα κομμάτι της ιστορίας που έχει αγγίξει τόσο λίγοι άνθρωποι για σχεδόν δύο χιλιετίες.

Άφησα το νερό αρκετά ζεστό εκείνο το απόγευμα!

ΤΟ ΒΑΡΚΑΚΙ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΟ, και όλοι ακολουθούσαμε τον Γκόσια. Σκέφτηκα ότι αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει χάος, αλλά καταφέραμε να ξεχωρίσουμε και να βρούμε τον δικό μας χώρο.

Οι κυνηγοί του ωκεανού είχαν έρθει στη ζωή και μας συνάντησαν αρκετά χταπόδια στα πρώτα λεπτά.

Ένα ζευγάρι μικρά χέλια άρπαξαν ψάρια από τον ύφαλο και ένα μεγάλο, μοναχικό και γκρινιάρικο μπαρακούντα προκάλεσε μια ακούσια κραυγή από εμένα καθώς εμφανίστηκε απροσδόκητα σε απόσταση εκατοστών από το αριστερό μου μάτι (με άκουσε η Γκόσια).

Μόνο τα τελευταία χρόνια άρχισα να απολαμβάνω τις νυχτερινές καταδύσεις – υποθέτω ότι τα γούστα μας αλλάζουν καθώς μεγαλώνουμε. Αυτή η κατάδυση, αν και δεν ήταν γεμάτη ψυχαγωγία, ήταν ενδιαφέρουσα και έδωσε μερικά πραγματικά σημαντικά στιγμιότυπα, συμπεριλαμβανομένης μιας φρενίτιδας τροφοδοσίας στην κορυφή.

Πολλά είδη θαλάσσιου σκορπιού ζουν στην τοποθεσία και ήταν υπέροχο να τα δεις δίπλα στον μεγάλο ερημίτη και τον αγκαθωτό αστακό.

Δεν είμαι ξένος με τις καταδύσεις στην Ισπανία, αλλά από την εμπειρία μου, πολλοί Βρετανοί είναι.

Μόνο δύο ή τρεις προηγούμενες φορές έχω δει Βρετανούς δύτες σε ισπανικό σκάφος και μέχρι στιγμής σε αυτό το ταξίδι δεν είχα συναντήσει ακόμη κανέναν.

Με τη φασαρία και τη φασαρία του Μπενιντόρμ πίσω μου, και με την όψη μου για το μέρος αλλοιωμένη ως ένα βαθμό, κατευθύνθηκα προς την πόλη Κάλπε, βορειότερα ακόμα.

Ένα μεγάλο κομμάτι βράχου, ή Penon de Ifach όπως ονομάζεται, κυριαρχεί σε αυτή τη λωρίδα της ακτής. Είναι ένα πανέμορφο θηρίο – ένα τεράστιο ύψος 332 μέτρων και χαρακτηρισμένο ως «φυσικό πάρκο» το οποίο, αν και παρέχει κάποια προστασία, δεν περιλαμβάνει ό,τι βρίσκεται κάτω από το νερό – και θα μπορούσατε να πείτε.

CALPE'S DIVE & DIVE το dive-centre με έβγαλε με το σκάφος του για να ρίξω μια ματιά και συνδυάστηκα με τον Ολλανδό οδηγό Robert.

Μέρος της περιπέτειας για μένα περιλαμβάνει πάντα το ταξίδι σε μια τοποθεσία κατάδυσης, και αυτή η τοποθεσία δεν αποτελεί εξαίρεση – ο βράχος Penon de Ifach είναι ένας λόγος για να βουτήξετε εκεί για δικό του λογαριασμό.

Αυτή επρόκειτο να είναι η τελευταία και πιο ρηχή μου κατάδυση της εβδομάδας, σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Los Arcos (το έχετε μαντέψει, το Arches).

Ο Ρόμπερτ με οδήγησε σε μια σειρά από όμορφες μικρές διαδρομές με χαλαρό ρυθμό, με το φως να αιμορραγεί σε όμορφα θραύσματα σε κάθε ένα από τα σημεία εξόδου.

Περισσότερο από εκείνο το θαλάσσιο χόρτο τύπου Tabarca φύτρωσε εκεί, αλλά η αντίθεση στο τμήμα της ζωής των ψαριών ήταν αμέσως εμφανής. Εμφανίστηκαν ένα ή δύο χταπόδια, αλλά μόνο μια λωρίδα ψαριών.

Παραμείναμε περίπου στα 10 μέτρα για όλη τη διάρκεια, κινούμενοι πιο ρηχά μόνο για να σκάσουμε πάνω από μερικούς από τους κολοσσιαίους ογκόλιθους αν δεν μπορούσαμε να τους προσπεράσουμε.

Στην επιφάνεια μετά από μια ώρα ευχάριστης κατάδυσης, ο Ρόμπερτ μου είπε ότι πίστευε ότι το ψαροντούφεκο είχε επηρεάσει την περιοχή, γεγονός που ευθύνεται για την έλλειψη αστακών και τα παρόμοια.

Είναι ένα εντυπωσιακό μέρος, τόσο πάνω όσο και κάτω από το νερό, αλλά η βαθύτερη κατάδυση εδώ θα μπορούσε, νομίζω, να προσφέρει περισσότερα για να δει κανείς σε επίπεδο ψαριού.