Scapa Flow 100 History & Wrecks

WRECK DIVING

Εκατό χρόνια μετά το ναυάγιο του γερμανικού στόλου ανοιχτής θάλασσας που άφησε δύτες τόσα πολλά εμβληματικά ναυάγια στα ανοιχτά του Όρκνεϊ, ο ένθερμος δύτης Scapa MIKE WARD εξετάζει την επική ιστορία πίσω από το γεγονός, τον καλύτερο τρόπο για να καταδυθεί το Flow και μιλά με τον Rod Macdonald , συγγραφέας αυτού που πολλοί θεωρούν ως τον οριστικό οδηγό κατάδυσης της τοποθεσίας

Διαβάστε επίσης: Οι νέες εικόνες των δυτών φωτίζουν τα πολεμικά πλοία Scapa

ΟΤΑΝ ΔΥΟ ΝΑΥΤΙΚΑ ΠΑΝΕ ΠΟΛΕΜΟ

Τα τελευταία χρόνια του 19ου και η πρώτη δεκαετία του 20ου αιώνα είδε μια ναυτική κούρσα εξοπλισμών μεταξύ Βρετανίας και Γερμανίας που αύξησε σημαντικά τις ευρωπαϊκές εντάσεις που οδήγησαν τελικά στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Είδε ότι ο πόλεμος ξεκίνησε με τους δύο μεγαλύτερους, πιο σύγχρονους και ισχυρότερους στόλους που είχε δει ποτέ ο κόσμος να κοιτάζουν ο ένας τον άλλον πολεμικά στα κρύα, γκρίζα νερά της Βόρειας Θάλασσας.

Ο βρετανικός στόλος στάλθηκε στη βάση του Scapa Flow εν καιρώ πολέμου λίγο πριν ξεκινήσουν οι εχθροπραξίες. Για τα επόμενα πέντε χρόνια ήταν το κέντρο της βρετανικής ναυτικής δύναμης – και μισούσαν παγκοσμίως οι άνδρες που πλήρωσαν τα πλοία και τις βάσεις, όπως θα ήταν και οι γιοι τους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Χωρίς να κάνει τίποτα και χωρίς κορίτσια να το κάνει, το Scapa Flow ήταν πολύ λιγότερο ευγενικό από τη γερμανική βάση του Wilhelmshaven. Αλλά και οι δύο πλευρές επικεντρώθηκαν στο Der Tag, την ημέρα που θα συναντούνταν στη μάχη για μια κατακλυσμιαία δοκιμή δύναμης.

Όχι ότι υπήρχε ποτέ μια ρεαλιστική πιθανότητα για έναν άμεσο αγώνα. Για κάθε δύο γερμανικά πλοία οι Βρετανοί είχαν τρία, και κανένας Γερμανός ναύαρχος δεν θα ήταν αρκετά ταλαντούχος για να εμπλακεί σε μια μάχη, γνωρίζοντας ότι ήταν τόσο πολύ μεγαλύτερος. Αντίθετα, οι Γερμανοί κατέληξαν σε ένα πονηρό σχέδιο και το χρησιμοποίησαν με παραλλαγές αρκετές φορές κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Η ιδέα ήταν απλή. Μια μικρή γερμανική δύναμη θα διέσχιζε τη Βόρεια Θάλασσα και θα άνοιγε πυρ στο Whitby ή στο Hartlepool ή στο Yarmouth, ελπίζοντας να διωχτεί από ένα μικρό μέρος του βρετανικού στόλου, το οποίο θα μπορούσε να δελεάσει κάτω από τα πυροβόλα του κύριου γερμανικού στόλου λίγο πάνω από τον ορίζοντα.

Κάντε το αρκετές φορές, βυθίστε μερικά βρετανικά πλοία κάθε φορά και ξαφνικά οι Βρετανοί μπορεί να μην ξεπερνούν πλέον σε αριθμό τους Γερμανούς. Θα μπορούσαν τότε να έχουν μια σωστή μάχη και να το λύσουν μια για πάντα.

Η ιδέα δεν λειτούργησε ποτέ. Οι Βρετανοί, ενοχλητικά, επέμεναν πάντα να στέλνουν τα σκάφη τους στη θάλασσα με ισχύ. Η μόνη σημαντική ναυτική ενέργεια του πολέμου ήταν η βαθιά μη ικανοποιητική Μάχη της Γιουτλάνδης.

Οι αντίπαλοι στόλοι βρίσκονταν στη θάλασσα στις 31 Μαΐου 1916, και οι δύο με την κύρια δύναμη των θωρηκτών λίγο πίσω από τα πολεμικά καταδρομικά τους.

Τα θωρηκτά ήταν ογκώδη σκάφη με τεράστια πυροβόλα όπλα και χοντρή πανοπλία, και τα πολεμικά καταδρομικά ήταν ακόμη μεγαλύτερα, με τεράστια όπλα αλλά μόνο ελαφριά θωράκιση, για να μειώσουν το βάρος και να αυξήσουν την ταχύτητα.

Τα πολεμικά καταδρομικά συναντήθηκαν πρώτα, αργά το απόγευμα. Τα βρετανικά πολεμικά σκάφη διοικούνταν από τον Ντέιβιντ Μπίτι, αφίσα του Πολεμικού Ναυτικού. Τα χόμπι του περιελάμβαναν το κυνήγι αλεπούδων και τις συζύγους άλλων αξιωματικών, και το ύφος διοίκησης του φαίνεται να συνοψίστηκε στο να φωνάζει: «Χρέωση!», κάτι που έκανε τώρα, πετώντας τα πλεονεκτήματα που είχε πάρει στη δράση.

Το μεγαλύτερο βεληνεκές όπλων, η μεγαλύτερη ταχύτητα και η υποστήριξη των τεσσάρων μεγαλύτερων, ταχύτερων, πιο βαριά πυροβολισμένων θωρηκτών στον κόσμο αγνοήθηκαν καθώς ο Μπίτι οδήγησε τα πολεμικά του καταδρομικά προς τα εμπρός.

Ο Γερμανός αντίπαλός του, Franz Hipper, ήταν ένας τέλειος επαγγελματίας του ναυτικού. Αναδύεται από το χάος της Γιουτλάνδης ως ο μόνος ανώτερος αξιωματικός και στις δύο πλευρές με σωστή αντίληψη της δουλειάς του.

Τα καταδρομικά μάχης του περίμεναν μέχρι τα βρετανικά πλοία να βρεθούν σε εμβέλεια και άνοιξαν ήρεμα πυρ, βυθίζοντας δύο σε λίγα λεπτά, και ταυτόχρονα κατευθύνθηκαν νότια προς υποστήριξη του δικού τους στόλου.

Εάν ο Hipper μπορούσε να δελεάσει τους Βρετανούς κάτω από τα όπλα των γερμανικών θωρηκτών, θα μπορούσαν τελικά να καταστρέψουν αυτό το απομονωμένο τμήμα του στόλου που ήλπιζαν.

Όταν τα μαχητικά καταδρομικά του Μπίτι είδαν τον κύριο γερμανικό στόλο, αυτός αντέστρεψε την πορεία του και κατευθύνθηκε βόρεια. Οι συνδυασμένοι πυροβολισμοί του γερμανικού στόλου ανοικτής θάλασσας δεν ήταν τόπος για τα εναπομείναντα πολεμικά καταδρομικά, υποστηριζόμενα ακόμη και από τα τέσσερα θωρηκτά που τελικά, σχεδόν, είχαν προλάβει.

Εξάλλου, όπως κατάλαβε ο Μπίτι, ήταν τώρα η σειρά του να δελεάσει τα γερμανικά πλοία κάτω από τα πυροβόλα του βρετανικού στόλου.

Ο διοικητής του γερμανικού στόλου, Scheer, είδε την ευκαιρία του και κυνήγησε, αγνοώντας ότι λίγα μίλια βόρεια βρισκόταν η κύρια δύναμη του βρετανικού στόλου, με σχεδόν διπλάσια θωρηκτά από τα γερμανικά. Μια δράση στόλου φαινόταν επιτέλους επικείμενη.

Ανώτερος Βρετανός Ναύαρχος Afloat ήταν ο John Jellicoe. Ειδωλοποιημένος από τους άνδρες του στόλου, ήταν μικρόσωμος, εργατικός και κατεβαίνει τα χρόνια ως μικροδιευθυντής, με σκοπό να διατηρήσει τον απόλυτο έλεγχο σε όλες τις περιστάσεις.

Γνωρίζοντας ότι αν η RN ηττηθεί, θα ήταν μόνο θέμα χρόνου να χάσει η Βρετανία τον πόλεμο, ήταν, όπως έγραψε αργότερα ο Τσόρτσιλ, ο μόνος άνδρας και από τις δύο πλευρές που θα μπορούσε να χάσει τον πόλεμο σε ένα απόγευμα.

Όπως ήταν αναμενόμενο, ο Γερμανός ναύαρχος έριξε μια ματιά στον βρετανικό στόλο και τον πόδισε. Είναι αλήθεια ότι, μετά την αρχική του απομάκρυνση, ο Scheer γύρισε σχεδόν αμέσως πίσω για να επιτεθεί στη βρετανική γραμμή, αλλά αυτό μάλλον είχε να κάνει περισσότερο με το πώς θα περιέγραφαν τη δράση οι γερμανικές αναφορές του Τύπου και ο στόλος του γρήγορα απομακρύνθηκε ξανά, αυτή τη φορά σε αταξία.

Λόγω της κακής ορατότητας, ο βρετανικός στόλος φαίνεται να αγνοούσε σε μεγάλο βαθμό ότι οι Γερμανοί είχαν αποσυρθεί μέχρι που ήταν πολύ αργά για να καταδιώξουν.

Ο στόλος του Jellicoe βρισκόταν μεταξύ των Γερμανών και της έδρας τους, οπότε περίμενε να ξαναρχίσει τη μάχη την επόμενη μέρα, αλλά κατά τη διάρκεια της νύχτας ο γερμανικός στόλος πέρασε από τους Βρετανούς, δίνοντας στα βρετανικά θωρηκτά μια σειρά από χρυσές ευκαιρίες που χάθηκαν με ντροπιαστικό τρόπο. .

Μέχρι το πρωί τα γερμανικά πλοία επέστρεψαν με ασφάλεια στο λιμάνι και οι Βρετανοί ανακτούσαν θύματα και συνειδητοποιούσαν τι θα μπορούσε να ήταν.

Μια αμερικανική εφημερίδα συνόψισε αργότερα τη Γιουτλάνδη σε μια πρόταση: ο γερμανικός στόλος, ανέφερε, είχε επιτεθεί στον δεσμοφύλακά του, αλλά ήταν ακόμα στη φυλακή.

Τα επακόλουθα είδαν τις διαμάχες να ξεκινούν στο RN που κράτησαν για χρόνια. Ο Jellicoe κατηγορήθηκε ότι δεν είχε παραδώσει ένα νέο Trafalgar, ενώ ο Beatty ισχυρίστηκε ότι όλα θα ήταν διαφορετικά αν ήταν επικεφαλής, φτάνοντας στο σημείο να παραποιήσει αναφορές δράσης από τα πλοία του για να υπογραμμίσει την υπόθεσή του.

Ήταν άσχημο και περιττό. Τα πλοία του Jellicoe είχαν κάνει ό,τι έπρεπε να κάνουν και το γερμανικό ναυτικό, που κατασκευάστηκε με τόσο τεράστιο προπολεμικό κόστος, παρέμεινε άσχετο με τον πόλεμο. Αντίθετα, ο βραχίονας U-boat ανέλαβε την πτήση και σχεδόν πέτυχε αυτό που οι επιφανειακές δυνάμεις δεν μπορούσαν να προσφέρουν, στοχεύοντας την εμπορική ναυτιλία.

Την επόμενη φορά οι Βρετανοί είδε ο γερμανικός στόλος ήταν το 1918, μετά την ανακωχή που τερμάτισε τις μάχες. Οι Γερμανοί διέσχισαν τη Βόρεια Θάλασσα με ατμό στο Clyde και μετά στο Scapa Flow για να εγκλωβιστούν κάτω από τα μάτια του RN, του μοναδικού ναυτικού στον κόσμο αρκετά ισχυρό για να τους συγκρατήσει, τώρα φυλακισμένο στην πραγματικότητα καθώς και στη μεταφορά.

Για οκτώ μήνες τα γερμανικά πλοία, επανδρωμένα από πληρώματα σκελετών, αγκυροβολούσαν στη Σκάπα, σάπιο καθώς οι διαπραγματεύσεις για την ανακωχή καθυστερούσαν στις Βερσαλλίες. Ο ναύαρχος φον Ρόιτερ, που διοικούσε τον εγκλωβισμένο στόλο, δεν έλαβε πρόσβαση σε ειδήσεις. Τον Ιούνιο του 1919 πίστευε ότι ο πόλεμος επρόκειτο να ξαναρχίσει και ότι το RN επρόκειτο να καταλάβει τα σκάφη του, μια ενέργεια που δεν μπορούσε να επιτρέψει.

Στις 21 Ιουνίου, πριν από έναν αιώνα, διέταξε τα δικά του πλοία να αγκυροβολήσουν εκεί που βρίσκονταν στο Scapa Flow. Βύθισε περισσότερα πλοία σε μια μέρα από ό,τι οποιοσδήποτε άλλος ναυτικός έχει ή θέλει ποτέ.

Οι Βρετανοί δεν διασκέδασαν, προσπαθώντας υπό την απειλή όπλου να σταματήσουν τα πληρώματα να βυθίζουν τα πλοία τους, προσπαθώντας να παρασύρουν σκάφη στην ακτή και ακόμη και ανοίγοντας πυρ εναντίον Γερμανών ναυτικών.

Αργότερα υπήρξαν παθιασμένες ομιλίες και άρθρα σε εφημερίδες για την ατίμωση και την πειρατεία, αλλά μέχρι τότε τα καλύτερα πολεμικά πλοία στον κόσμο αξίας πολλών εκατομμυρίων λιρών ακουμπούσαν στον καθαρό βυθό του Scapa Flow.

Αλλά το ερώτημα τι να κάνει με τον δεύτερο μεγαλύτερο στόλο στον κόσμο είχε λυθεί πολύ τακτοποιημένα και οι πολιτικοί ξέχασαν γρήγορα τα πλοία.

Τα ναυάγια παρέμειναν ήσυχα για λίγο και μετά τα αγόρασε ο Έρνεστ Κοξ. Δεν φαίνεται προφανής κίνηση για έναν ηλεκτρολόγο μηχανικό, αλλά αποφάσισε να ανεβάσει τα πλοία για να τα πουλήσει για σκραπ.

Η μέθοδός του ήταν απλή αλλά βάναυση. Οι δύτες έφτιαχναν κάθε τρύπα που μπορούσαν να βρουν στο ναυάγιο προτού γεμίσει με αέρα που διοχετευόταν από πάνω μέχρι να βγει στην επιφάνεια.

Οι γνώσεις αποσυμπίεσης των δυτών ήταν στην καλύτερη περίπτωση πρόχειρες. Ένας από αυτούς θυμήθηκε ένα τυπικό ντεκό 15 λεπτών στο τέλος κάθε βάρδιας, ανεξάρτητα από το βάθος ή την ώρα της κατάδυσης. Ωστόσο, υπήρξαν εκπληκτικά λίγα σοβαρά ατυχήματα.

Τα πρώτα πλοία που ανυψώθηκαν χρειάστηκαν χρόνο, αλλά καθώς η εμπειρία, οι τεχνικές και οι δεξιότητες βελτιώθηκαν, μπορούσαν να αναπτυχθούν σχετικά γρήγορα.

Τα ναυάγια κείτονταν ως επί το πλείστον ανεστραμμένα, τα μεγαλύτερα ειδικά, και δεν έγινε προσπάθεια να διορθωθούν. Μια μικρή καλύβα θα χτιζόταν στη γάστρα για να στεγάσει ένα πλήρωμα διέλευσης και ο συμπιεστής να κρατά αρκετό αέρα στον σκελετό για να επιπλέει καθώς ρυμουλκούνταν νότια προς το Rosyth και την αυλή του διακόπτη.

Η εργασία ήταν δαπανηρή, και κατά τη διάρκεια της ζωής της εταιρείας του, μια καλύτερη εκτίμηση υποδηλώνει ότι ο Cox κέρδισε περίπου τόσα χρήματα από την πώληση των πλοίων όσα ξόδεψε για την εκτροφή τους.

Άφησε πίσω του τρία θωρηκτά και τέσσερα καταδρομικά, μαζί με κάθε ποσότητα άλλου υλικού, όπως τους πυργίσκους του θωρηκτού Μπάγερν.

Αυτή είναι μόνο η ιστορία του γερμανικού στόλου. Το Scapa ήταν το σπίτι του RN σε δύο παγκόσμιους πολέμους, οπότε φυσικά υπάρχουν και ναυάγια στο Flow.

Το θωρηκτό HMS Vanguard απλώς ανατινάχθηκε το 1917 και ως πολεμικός τάφος δεν επιτρέπεται η κατάδυση στο ναυάγιο. Το 1939 ο Gunther Prien έβαλε το U-boat του στο Flow και βύθισε το θωρηκτό HMS Royal Oak κάτω από τη μύτη του βρετανικού στόλου, εκθέτοντας τις μέτριες άμυνες του Flow.

Λίγοι τυχεροί καταφέρνουν να βουτήξουν αυτόν τον πολεμικό τάφο από καιρό σε καιρό και το Πολεμικό Ναυτικό επισκέπτεται κάθε χρόνο για να υψώσει μια σημαία.

Υπάρχουν επίσης μπλοκ πλοία που βυθίστηκαν στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο για τη φύλαξη των εισόδων Scapa Flow, U-boats, άλλα πολεμικά πλοία, μηχανότρατες, μικρά σκάφη και αεροσκάφη, καθώς και τις υπολειμματικές κατασκευές από τα διασωθέντα πλοία.

Περισσότερα συντρίμμια εντοπίζονται κάθε χρόνο, και αυτό χωρίς να κοιτάξουμε έξω από το Flow, όπου μπορεί να βρεθεί το HMS Hampshire. Θα υπάρξουν κι άλλοι.

Αλλά είναι τα πλοία του άτυχου γερμανικού στόλου της ανοικτής θάλασσας και η ιστορία τους που συνεχίζει να προσελκύει δύτες στο Scapa Flow, πολλοί που κάνουν ετήσιο προσκύνημα σε αυτό που είναι αναμφισβήτητα η πιο ιστορική τοποθεσία καταδύσεων στον κόσμο.

ΚΑΤΑΔΥΣΗ SCAPA FLOW

Ο σύντροφός μου ο Paul ανήκει σε δύο καταδυτικούς συλλόγους και πρόσφατα ξεκίνησε να οργανώσει ένα ταξίδι για έναν από αυτούς στη Σκάπα. Ένα από τα μέλη είναι ο δύτης που τα έχει δει όλα, τα έχει κάνει όλα και τα ξέρει όλα. Όποιο πρόβλημα κι αν έχετε, θα σας πει τι κάνετε λάθος. Ό,τι κιτ αγοράσετε, αυτό που χρησιμοποιεί είναι καλύτερο και ό,τι καταδύσεις θέλετε να κάνετε, το έχει κάνει, σε καλύτερη οπτική γωνία.

Πονάει σωστά στην πλάτη, αλλά ο Σκάπα τον τακτοποίησε. Όχι ότι έφτασε ποτέ εκεί.

Σε μια ειλικρινή στιγμή εκμυστηρεύτηκε στον Paul ότι ο Scapa ήταν η κατάλληλη κατάδυση για τα μεγάλα αγόρια και το είδος της κατάδυσης που αγαπούσε περισσότερο, αλλά δεν μπορούσε να κάνει αυτή την προτεινόμενη εβδομάδα. Ή οποιαδήποτε άλλη εβδομάδα.

Κάτι που ήταν κρίμα, γιατί η Scapa δεν είναι πραγματικά δύσκολη κατάδυση. έχει απλώς τη φήμη του κακού παιδιού που αποδεικνύεται δύσκολο να κλονιστεί.

Τούτου λεχθέντος, το άλλο μου μισό και εγώ κάναμε κατάδυση στα ανοιχτά της Μομπάσα στην Κένυα πριν από μερικά χρόνια και η σχολή καταδύσεων ρώτησε τι καταδύσεις κάναμε πρόσφατα καθώς εγγραφήκαμε για μερικά πράγματα για ημερήσιο σκάφος.

«Ω», είπε η δεσποινίς, «μόλις επιστρέψαμε από τη Σκάπα». Αυτό ήταν, κάναμε κατάδυση για το υπόλοιπο της εβδομάδας. Η φήμη έχει τις χρήσεις της.

Το κλαμπ ταξίδι στη Σκάπα είναι μια ιεροτελεστία για πολλούς Βρετανούς δύτες και τα ναυάγια και η ιστορία τους προσελκύουν δύτες από όλο τον κόσμο και ειδικά από τη Γερμανία. Λοιπόν, όταν ξεπεράσετε τη φήμη, πώς είναι μια εβδομάδα κατάδυσης στο Scapa;

Τα Orkneys απέχουν πολύ από παντού, ακόμη και πολλά μέρη της Σκωτίας. Αν ζείτε νοτιότερα και πιστεύετε ότι έχετε κάνει πολύ δρόμο για να φτάσετε στο Εδιμβούργο ή τη Γλασκώβη, πιθανότατα έχετε ακόμα πολύ δρόμο να πάτε ξανά.

Την τελευταία φορά που πήγα, ξεκινήσαμε γύρω από το τσάι και οδηγήσαμε όλη τη νύχτα για να φτάσουμε στο πλοίο για τα νησιά νωρίς το επόμενο πρωί. Αυτές τις μέρες μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα στην κλασική διαδρομή Scrabster-Stromness ή στην πολύ πιο σύντομη διαδρομή John o’Groats-St Margaret’s Hope. Αυτό σας αφήνει μια διαδρομή γύρω από τα νησιά που χτυπούν το Flow για να φτάσετε στο Stromness, όπου εδρεύουν τα περισσότερα σκάφη.

Και οι δύο διαδρομές προσφέρουν υπέροχη θέα στο Pentland Firth, την άγρια ​​παλιρροϊκή οδό που χωρίζει τη Σκωτία από το Orkney και, στη συνέχεια, τα βράχια των κακοτράχαλων νησιών που θα είναι το σπίτι σας για μια εβδομάδα.

Μπορείτε να πάρετε ένα αξιοπρεπές μπέικον, αλλά η διάβαση John o'Groats είναι φθηνότερη και πιο σύντομη.

Ή πάρτε το πλοίο από το Αμπερντίν μια νύχτα με άνεση και φτάστε στο Stromness ανανεωμένοι. Το Flying προσφέρει εκπληκτική θέα διαφορετικού τύπου.

Οι στρατιώτες που πέρασαν τους πολέμους τους στο Scapa ταξίδευαν βόρεια με γεμάτο τρένο και χρησιμοποιούσαν το Scrabster. Τα ταξίδια τους δεν ήταν τόσο άνετα ή γρήγορα όσο τα δικά σας, αλλά φτάνεις εκεί.

Στο Orkney η κλασική επιλογή είναι χερσαία καταλύματα και ένα καθημερινό σκάφος, αλλά πάντα υπήρχαν και liveaboard, παρόλο που το βράδυ επιστρέφουν στη στεριά, οπότε θα μπορείτε ακόμα να φτάσετε στην παμπ.

Στα περισσότερα σκάφη εγκαθιστάτε το κιτ σας στην αρχή της εβδομάδας και αυτό το ταξινομήσατε. Η πλήρωση αερίου γίνεται επί τόπου και θα υπάρχει μια προστατευμένη περιοχή, συχνά κάτω από το κατάστρωμα, όπου μπορείτε να αλλάξετε drysuit και αργότερα το αφήνουμε να στεγνώσει όλη τη νύχτα.

Όσον αφορά το κιτ, δεν χρειάζεστε τίποτα ιδιαίτερο ή διαφορετικό. Είναι τυπική θαλάσσια κατάδυση στο Ηνωμένο Βασίλειο, αν και καθώς πρόκειται για επαναλαμβανόμενες πολυήμερες καταδύσεις, μπορεί να φροντίσετε να προσθέσετε ένα επιπλέον στρώμα κάτω από τα ρούχα, εάν είστε επιρρεπείς στο να αισθάνεστε την ψύχρα ή τουλάχιστον να έχετε μερικές επιπλέον στρώσεις.

Το Scapa μπορεί να γίνει τέλεια χρησιμοποιώντας έναν μόνο κύλινδρο αέρα, όπως έκαναν οι δύτες εδώ και χρόνια. Δεν χρειάζεται καν να πάρετε κύλινδρο και βάρη, καθώς οι περισσότεροι χειριστές και σκάφη παρέχουν ένα μπουκάλι και μόλυβδο 12 λίτρων (αν και συχνά όχι τις ζώνες) και τα απαραίτητα γεμίσματα ως μέρος του πακέτου κατάδυσης.

Ναι, οι καταδύσεις σας μπορεί να είναι λίγο πιο σύντομες, αλλά θα μπορείτε να δείτε όλα τα ναυάγια του Στόλου της Υψηλής Θάλασσας.

Αν θέλετε να ασχοληθείτε με όλες τις τεχνολογίες και να πάρετε λίγο ήλιο στο μείγμα σας και να βουτήξετε δίδυμα και να χρησιμοποιήσετε αέρια πλούσια σε οξυγόνο για ντεκόρ ή αναπνευστήρα, θα βρείτε υποστήριξη και για αυτό. Περισσότερο αέριο σημαίνει μεγαλύτερες καταδύσεις και δυνατότητα προβολής περισσότερων, αλλά αν συνήθως δεν καταδύεστε με αυτόν τον τρόπο, μην το κάνετε για πρώτη φορά στο Scapa.

Πολύ καλύτερα να παραμείνετε μονοκύλινδροι παρά να χρησιμοποιήσετε άγνωστο κιτ και να περάσετε τις πρώτες σας καταδύσεις σκεπτόμενοι περισσότερο το στήσιμο παρά τα ναυάγια. Τέλος πάντων, είναι μόνο η πρώτη σας επίσκεψη - θα επιστρέψετε.

Μια τυπική μέρα καταδύσεων ξεκινά με ένα αξιοπρεπές πρωινό, με ένα πλήρες σκωτσέζικο να είναι η κορυφαία επιλογή για να παρέχει αρκετή χοληστερόλη για να σας βοηθήσει να περάσετε την ημέρα. Την πρώτη μέρα, έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι πηγαίνουν για τηγανητά, αλλά καθώς προχωρά η εβδομάδα, ο χυλός, τα δημητριακά και το τοστ ξαναμπαίνουν στο τραπέζι.

Συζητάτε την πρόγνωση και τα ναυάγια της ημέρας. Το αγαπημένο μου μετεωρολογικό κανάλι Scapa συχνά συμβουλεύει ότι "δεν αναμένεται σημαντικός καιρός", κάτι που δεν είναι πολύ λεπτομερές αλλά σημαίνει ότι θα καταφέρετε να βουτήξετε.

Κάθε μέρα θα γίνονται δύο καταδύσεις, το πρώτο σε ένα από τα επτά γερμανικά ναυάγια, εκτός και αν ο καιρός είναι «απαισιόδοξος, όταν μπορεί να χρειαστεί μια μέρα αποκλεισμού.

Από τα γερμανικά ναυάγια, τέσσερα είναι καταδρομικά και τρία θωρηκτά. Τα καταδρομικά βρίσκονται πιο ρηχά, οπότε είναι λογικό να ξεκινήσετε την εβδομάδα μαζί τους και να κάνετε τα θωρηκτά ως την πρώτη κατάδυση των επόμενων ημερών.

Ποιο καταδρομικό; Η Κολωνία είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα, με πολλές επιλογές διείσδυσης, αλλά η Καρλσρούη είναι η πιο ρηχή και έχει αυτόν τον θωρακισμένο πύργο και τα όπλα καταστρώματος. Και πάλι, ο Μπρούμερ μου θυμίζει την κατάδυση που πέρασα κολλημένος στο εξωτερικό του ναυαγίου, ενώ ο φίλος μου ο Στιβ εξερεύνησε μέσα, και ξαναβγήκε όταν υπολογιστή χτυπούσε και σφύριζε για μερικά λεπτά ντεκό. Ήταν πίσω όταν ήμουν μωρό δύτης.

Και μην ξεχνάτε τη Δρέσδη, η οποία είναι λίγο σκοτεινό στη μνήμη μου και αξίζει καλύτερα.

Τα βάθη του καταδρομικού κυμαίνονται από 25-35 μέτρα μέχρι τον βυθό της θάλασσας. Δεν χρειάζεται να πάτε τόσο βαθιά, καθώς βρίσκονται στο πλάι, ώστε να μπορείτε εύκολα να εξερευνήσετε το επίπεδο του καταστρώματος.

Ίσως αφήσετε τον κυβερνήτη να αποφασίσει, στη συνέχεια, και να χαλαρώσετε για να απολαύσετε το τρέξιμο μέχρι την πρώτη βουτιά, καθισμένος στο κατάστρωμα και απολαμβάνοντας το εντυπωσιακό θέαμα ενός από τα καλύτερα φυσικά λιμάνια του κόσμου.

Σχεδόν εξ ολοκλήρου από τα νησιά Orkney, το Flow είναι μια τεράστια, προστατευμένη λιμνοθάλασσα με επίπεδο, ανοιχτό πυθμένα που κρατά μια άγκυρα με ασφάλεια.

Έχετε το μάτι ανοιχτό για τα υπολείμματα των τοποθετήσεων όπλων στην ξηρά που παρείχαν πρόσθετη ασφάλεια στα πλοία που ήταν αγκυροβολημένα στα σχετικά ήρεμα νερά από κάτω.

Στην πρώτη σας έξοδο, θα λάβετε μια ενημέρωση για την ασφάλεια του σκάφους και μια ενημέρωση εθιμοτυπίας σχετικά με τις γραμμές προς τα ναυάγια. Εάν υπάρχουν δύτες που αποσυμπιέζονται στη γραμμή που ανεβαίνει, μην τρακάρετε πάνω τους καθώς κατεβαίνετε και όταν βγείτε στην επιφάνεια απομακρυνθείτε από τη γραμμή για παραλαβή.

Οι ενημερώσεις κατάδυσης ποικίλλουν πολύ. Μερικοί εξακολουθούν να προσφέρουν το κλασικό ("There's the shot, το άλλο άκρο της γραμμής είναι δεμένο στο ναυάγιο, κουνήστε όταν θέλετε να σηκώσετε"). Άλλοι πηγαίνουν ολόκληρο το Monty, με λεπτομερείς χάρτες, προτεινόμενες διαδρομές και φωτογραφίες για να δουν.

Μου αρέσουν και τα δύο. Λατρεύω την αίσθηση εξερεύνησης να το κάνω απλώς, αλλά το μισώ όταν κάποιος με ρωτάει μετά την κατάδυση αν παρατήρησα το αριστερόχειρα doodah σφηνωμένο ακριβώς κάτω από το πράγμα κοντά στο καπάκι της πλώρης και πρέπει να κουνήσω το κεφάλι μου άσχημα.

Το Vis κυμαίνεται από 3-10 μέτρα, τουλάχιστον αξιοπρεπές έναντι του Ηνωμένου Βασιλείου, και λίγες τοποθεσίες έχουν κάποιο ίχνος ρεύματος που να παρεμβαίνει στο σχέδιό σας. Η πλοήγηση είναι εύκολη. Σημειώστε το βάθος στο οποίο η γραμμή είναι δεμένη στο ναυάγιο, ακολουθήστε τα συντρίμμια προς μία κατεύθυνση, γυρίστε και ακολουθήστε το πίσω - ή τοποθετήστε το DSMB σας όταν χορτάσετε.

Μεταξύ των καταδύσεων πιθανότατα θα κατευθυνθείτε τουλάχιστον μία φορά, αν όχι καθημερινά, στο συναρπαστικό ναυτικό μουσείο στο Lyness. Αφιερώστε χρόνο για να περπατήσετε μέχρι το Ναυτικό Νεκροταφείο, που περιέχει Γερμανούς και Βρετανούς ναυτικούς και μην παραλείψετε το μνημείο για τις νηοπομπές της Αρκτικής.

Τα θωρηκτά είναι όλα της ίδιας κλάσης. Το καμάρι του γερμανικού στόλου στη Γιουτλάνδη, τώρα βρίσκονται σχεδόν εξ ολοκλήρου ανάποδα, επομένως θα χρειαστεί να βρίσκεστε στο επίπεδο του βυθού ή κοντά στη θάλασσα για να αξιοποιήσετε το καλύτερο από την κατάδυση. Σκεφτείτε το ελάχιστο 35 μέτρα, μέχρι τα 45 μέτρα περίπου.

Κολυμπήστε κάτω από το ναυάγιο του Kronprinz Wilhelm και μπορείτε να τρέξετε τα χέρια σας κατά μήκος των κυρίων πυροβόλων όπλων που κάποτε πέταξαν οβίδες μισού τόνου σε 10 μίλια ανοιχτής θάλασσας στα πλοία του Βρετανικού Μεγάλου Στόλου, κάνοντας ό,τι μπορούν για να σκοτώσουν τον παππού μου, έναν 18χρονο -γέρος ναυτικός ικανός ναυτικός σε ένα βρετανικό θωρηκτό, ο οποίος απλώς προσπαθούσε να κάνει τη δουλειά του.

Φυσικά, αυτή η δουλειά ήταν η αποστολή οβίδων στα κύρια όπλα του HMS Valiant. Αν παρατηρήσετε το πλήρωμα από εκείνο το πλοίο όταν επισκέπτεστε το μουσείο Lyness μην ξεχάσετε να πείτε ένα γεια στον παππού μου. Είναι κάπου εκεί!

Θα επιστρέψετε στην ξηρά 4:XNUMX, σε άφθονο χρόνο για να δείτε άλλες τοποθεσίες του Orkney. Το Νεολιθικό χωριό Skara Brae, ο Τάφος των Αετών, το Δαχτυλίδι του Brogar και το Maes Howe είναι από τους σημαντικότερους αρχαίους χώρους των Βρετανικών Νήσων.

Έπειτα, υπάρχει το αποστακτήριο Highland Park, ξεναγήσεις σε εγκαταλελειμμένες βάσεις κατά τη διάρκεια του πολέμου ή, και το αναφέρω μόνο εν συντομία, καθώς συνειδητοποιώ ότι λίγοι δύτες θα ενδιαφέρονται, υπάρχει η περίεργη ή δύο παμπ.

Πηγαίνετε χαλαρά στο ποτό? το νερό θα είναι δροσερό έως κρύο και με δύο μεγάλες καταδύσεις την ημέρα και έξι ημέρες κατάδυσης θα καταλάβετε γιατί η Πέμπτη ονομάζεται μερικές φορές Bend Thursday από τους δύτες.

Και παρόλο που συμπληρώνονται εκατό χρόνια και τα γερμανικά ναυάγια καλούν, μην ξεχνάτε τα blockships.

Μπορείτε να κάνετε κρυφά μια επιπλέον βουτιά στην ακτή σε κάποια μετά την ολοκλήρωση των ημερήσιων καταδύσεων με σκάφος, αν θέλετε ή να επισκεφθείτε τις φώκιες γύρω από το Barrel of Butter και στα ανοιχτά της Fara, απέναντι από τη βάση Lyness.

Η καλύτερη κατάδυση στον κόσμο; Το Scapa Flow πρέπει να είναι μέσα με μια κραυγή. Όλο αυτό το ιστορικό σε παρασύρει θετικά εκεί, και πρέπει να είναι στο ημερολόγιό σου.

Η ΑΠΟΨΗ ΤΟΥ ΕΙΔΙΚΟΥ

Οι αθλητικοί δύτες επισκέπτονται το Scapa Flow για όσο διάστημα υπήρχαν αθλητικοί δύτες. Η δεκαετία του 1970 ήταν μάλλον η αρχή.

Κατάλληλοι δύτες, σκληροί τύποι σε εξωτερικούς χώρους, ρυμουλκούσαν το κλαμπ squidgy oop βόρεια και στρατοπέδευαν στην παραλία, βγαίνοντας κάθε μέρα με ένα χάρτη του Admiralty και μια πυξίδα για να βρουν τα ναυάγια χρησιμοποιώντας το «ρίξε την άγκυρα μέσα και ρυμούλκ’ το γύρω μέχρι να πιάσουμε ένα θωρηκτό» τεχνική.

Εκείνες τις μέρες τα ναυάγια ανήκαν στον Ντούγκαλ Κάμπελ και εξακολουθούσαν να σώζονται, επομένως ένα ζωτικό μέρος του σχεδίου κάθε ημέρας ήταν μια κλήση για να δούμε σε ποια πλοία εργάζονταν, ώστε να μπορούν να καταδυθούν χωρίς να εμπλακούν στην ανατίναξη.

Έτσι περιγράφει ο Rod Macdonald τα πρώτα του ταξίδια στη Σκάπα, χωρίς όμως το κάμπινγκ ή τα εκρηκτικά. Οι εργασίες διάσωσης σταμάτησαν στα τέλη της δεκαετίας του 1970 και ο Rod δεν το επισκέφτηκε παρά το 1981, αν και δεν έχει χάσει ούτε ένα χρόνο από τότε, και έχει καταφέρει να κάνει χίλιες βουτιές στο Flow.

Ένα πρόβλημα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν αυτός και άλλοι πρώτοι δύτες ήταν η έλλειψη πληροφοριών για τα ναυάγια. Αυτές ήταν οι μέρες πριν από το Διαδίκτυο, οπότε αν ήθελες να μάθεις για ένα ναυάγιο πήγαινες στη βιβλιοθήκη και παρήγγειλες βιβλία και επισκέφτηκες ναυτικά μουσεία, και αν το πλοίο ήταν γερμανικό, οι πληροφορίες θα ήταν στα γερμανικά και πιθανώς στη Γερμανία. Για τον Ροντ, ήταν μεγάλος εκνευρισμός. Η κατάδυση ήταν φανταστική, αλλά τι κοιτούσε στην πραγματικότητα; Είναι μια φαγούρα που μπορώ να καταλάβω καλά.

Λίγα ταξίδια μέσα, λέει ο Rod, και «βρέθηκα να κάθομαι όρθια στο κρεβάτι ένα βράδυ γύρω στις 2.30 π.μ. και να αποφασίσω να γράψω έναν κατάλληλο οδηγό για το Scapa Flow». Τέσσερις πίντες Γκίνες είχαν εμπλακεί νωρίτερα, παραδέχτηκε.

Έγραψε μια περίληψη τριών σελίδων, συμβουλεύτηκε την Επετηρίδα Συγγραφέων & Καλλιτεχνών και έστειλε επιστολές σε δώδεκα πρακτορεία, τρία από τα οποία του πρόσφεραν συμβόλαια – ένα εντυπωσιακό ποσοστό μετατροπής!

Επέλεξε έναν εκδότη του Εδιμβούργου επειδή ήταν ευκολότερο να φτάσει από το σπίτι του στη Σκωτία και σύντομα βρέθηκε να υπογράφει ένα συμβόλαιο που του ζητούσε να παραδώσει το χειρόγραφο σε έξι μήνες.

Ο ίδιος περιγράφει την άμεση αντίδρασή του ως «Τι το *@&; έχω αφήσει τον εαυτό μου;» αλλά έκανε την προθεσμία.

Η τελευταία έκδοση του Dive Scapa Flow έχει επεκταθεί σημαντικά και καλύπτει λεπτομερώς τα γερμανικά ναυάγια, με έναν συνδυασμό ιστορικών πληροφοριών και όσων πρέπει να γνωρίζετε πριν καταδυθείτε στα ναυάγια, και είναι όμορφα εικονογραφημένη.

Αν θέλετε να μάθετε για την ιστορία και την κατάδυση κάθε ναυαγίου, είναι το μέρος που πρέπει να πάτε.

Δεδομένου ότι κάνει κατάδυση τα ναυάγια σχεδόν το ήμισυ της βυθισμένης ζωής τους, τι αλλαγές έχει δει ο Rod;

Κάτω από το νερό, «τα θωρηκτά φαίνονται αμετάβλητα» και είναι τα αγαπημένα του, λέει. «Υπάρχει πάντα κάτι νέο να δεις και να καταλάβεις».

Μια πλάκα πανοπλίας δεν πρόκειται να σκουριάσει γρήγορα, αλλά τα καταδρομικά σιγά σιγά καταρρέουν. «Η Δρέσδη και η Κολωνία εξακολουθούν να είναι σε σχήμα πλοίου», λέει, «αλλά ο Μπρούμερ και η Καρλσρούη βρίσκονται στο δρόμο για να γίνουν σωροί σκραπ».

Στα θετικά, αυτό σημαίνει ότι η πρόσβαση στο εσωτερικό τους είναι πλέον καλύτερη από ποτέ, με νέα χαρακτηριστικά να έρχονται στο φως και να εμπλουτίζουν την εμπειρία κατάδυσης.

Πάνω από το νερό, λέει, η μεγαλύτερη αλλαγή έγινε στα σκάφη και στην καταδυτική εμπειρία. Τα οπτικοακουστικά σλιπ πριν από την κατάδυση με λεπτομερείς διαδρομές είναι πλέον κοινά και ουσιαστικά αυξάνουν τον χρόνο σας. Σημαίνουν λιγότερο ψάξιμο, περισσότερη εύρεση και περισσότερα πράγματα που φαίνονται.

Μετά την κατάδυση, οι σκάλες έχουν εξαφανιστεί, οι οποίες αντικαταστάθηκαν από ανελκυστήρες για να μεταφέρουν εσάς και το βαρύ κιτ σας πίσω στο σκάφος. «Υπάρχουν λιγότερα σκάφη κατάδυσης από ό,τι πριν από μια δεκαετία, αλλά η ποιότητα έχει σίγουρα ανέβει», λέει ο Rod, οπότε δεν χρειάζεται να είστε πια τυφλοί.

Στο βιβλίο του Rod θα βρείτε τοποθεσίες που σπάνια καταδύονται. Η πρότασή του για κάτι διαφορετικό είναι μια βουτιά στους τέσσερις τεράστιους πυργίσκους του γερμανικού θωρηκτού Bayern. Έγινε χελώνα όταν βυθίστηκε, και όταν σηκώθηκε, στον αέρα, απλώς έπεσαν στον βυθό.

Κάθονται σε δύο ζευγάρια σε μια ουλή βάθους 4 μέτρων εκεί που ήταν η γάστρα. «Αν τους βουτήξατε καθόλου, βουτήγατε είτε στο βόρειο είτε στο νότιο ζευγάρι, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, όταν περάσαμε ένα σχοινί ανάμεσά τους, οπότε τώρα μπορείτε να δείτε και τους τέσσερις πυργίσκους σε μία κατάδυση», λέει.

Η νέα φυλή των Scapa skippers δεν αρκείται απλώς να μεταφέρει δύτες στα ναυάγια του Στόλου της Ανοιχτής Θάλασσας. ωστόσο; προωθούν άλλες ευκαιρίες κατάδυσης και ερευνούν νέες τοποθεσίες.

Τα μεγαλύτερα νέα για δύτες και μη είναι η ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τεχνικές τρισδιάστατης απεικόνισης για να αναδημιουργήσουν τα ναυάγια σε ξηρά.

Ο Ιούνιος του 2019 είναι η εκατονταετηρίδα από το ναυάγιο του Στόλου της Ανοιχτής Θάλασσας, αλλά είναι η 80η επέτειος τον Οκτώβριο από τη βύθιση του HMS Royal Oak το 1939.

Ένας πολεμικός τάφος, είναι σχετικά άθικτη, αλλά απεριόριστη, ακατάδυτη και μη καταδυόμενη, ωστόσο μπορεί να είναι ακόμα προσβάσιμη στον εικονικό κόσμο. «Είναι μια συναρπαστική προοπτική», ενθουσιάζει ο Rod.

Και το Scapa δεν αφορά μόνο τις καταδύσεις. Μία από τις μόνιμες αναμνήσεις του Rod είναι ένα ceilidh, όπου το περίεργο ποτήρι κάτι μπορεί να είχε πιαστεί, ακολουθούμενη από μια επιστροφή στο σκάφος για μια νύχτα, οπότε ο πλοίαρχος αποφάσισε να επανατοποθετηθεί μέσω του Burra Sound και των Hoy Skerries σε πέντε ρεύμα κόμπου.

«Είναι η μόνη φορά που έχω δει ποτέ ένα τσιμπούρι βάθους να φθάνει αργά στο μηδέν», θυμάται ο Rod, αλλά υπήρξε ένα ξύσιμο και «επόμενο, Inverlane», είπε ο κυβερνήτης κάπως σκυθρωπά.

Αλλά τους έλειπε και όλα ήταν καλά.

Θα αφήσω την τελευταία λέξη στον Ροντ. Θα κάνουμε ακόμα κατάδυση στη Σκάπα τα επόμενα χρόνια, τον ρωτάω;

«Ναι, δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό», είπε.