Περνώντας από εκεί που ξέρουν πώς να κάνουν μια παράσταση

ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝ αλλά όταν πλημμυρίζεις την υποβρύχια κάμερά σου, αλλά πάντα πίστευα ότι θα ήμουν η εξαίρεση. Η φιλοσοφία μου ήταν να ασχολούμαι με το περίβλημα και τους δακτυλίους O όσο το δυνατόν λιγότερο, απλώς σύρετε την κάμερα μέσα και έξω γρήγορα σε ένα καθαρό περιβάλλον. Για χρόνια το τεμπέλικο κόλπο μου λειτούργησε σαν απόλαυση.

Τώρα, βρίσκομαι στα 15 μέτρα σε ένα θολό σημείο κατάδυσης μετά από μια καταιγίδα, και πάτησα το κουμπί και δεν εμφανίστηκε καθησυχαστικό λογότυπο "Canon". Το σκοτάδι στο περίβλημα δεν είναι απλώς απουσία φωτός, είναι θαλασσινό νερό.

Η υπόθεση έχει ανοίξει. Είχε περάσει από ένα ντουκ πριν από την κατάδυση σε μια δεξαμενή γλυκού νερού, αλλά δεν μπορούσε να έχει κλειδωθεί πλήρως. Κάνω μάταιες προσπάθειες να κλείσω την πόρτα με το άλογο πολύ βιδωμένο, να τραβήξω την προσοχή του φίλου μου, να ελέγξω έναν παράξενο πτερύγιο- λουράκι ταυτόχρονα. Μην πανικοβάλλεστε!

Αυτή η πρώτη κατάδυση στη Γρενάδα διήρκεσε και τα τέσσερα λεπτά. Τώρα κάθομαι στο σκάφος του Dive Grenada και γκρινιάζω στον καπετάνιο.

Αφαίρεσα την μπαταρία, βύθισα τόσο την κάμερα όσο και το περίβλημα σε γλυκό νερό και τα στέγνωσα με μια πετσέτα, αλλά για κάποιο άγνωστο λόγο το πλήρωμα δεν είχε σκεφτεί να φορτώσει το μεγάλο τσάντα ξηρού ρυζιού που οι ειδικοί μας λένε ότι χρειαζόμαστε σε αυτό το ενδεχόμενο.

Βάλτε την κάμερα, φύγετε για μερικούς μήνες και όλα θα πάνε καλά, λένε. Που ειναι ΑΥΤΟ τσάντα ρύζι όταν το χρειάζεστε;

Είχα χάσει μια βουτιά προθέρμανσης στο Μέλανα Δρυμό, την οποία είχα βουτήξει στο παρελθόν, και όταν οι άλλοι ήρθαν και συμφώνησαν μαζί μου για την απώλεια μου, ήταν σαφές ότι δεν είχα χάσει πάρα πολλά.

Και τώρα επρόκειτο να κάνουμε την πρώτη από τις καταδύσεις ναυαγίου που περίμενα με ανυπομονησία και δεν θα μπορούσα να το καταγράψω.

Ο κόλπος Tyrrel είχε βυθιστεί σκόπιμα στα 16 μέτρα μόλις πέντε ημέρες νωρίτερα, οπότε θα ήμασταν από τους πρώτους επισκέπτες. Το περιπολικό σκάφος μήκους 32 μέτρων στη Φλόριντα με κύτος αλουμινίου είχε δει μεγάλη δράση με την Ακτοφυλακή της Γρενάδας ως PB-01 από το 1984, αλλά ήταν αχρησιμοποίητο για μερικά χρόνια.

Η Grenada Scuba Diving Association (GSDA), της οποίας οι Βρετανοί ιδιοκτήτες του Dive Grenada Phil & Helen Saye είναι ενεργά μέλη, είχε πείσει την κυβέρνηση να βυθίσει τον κόλπο Tyrrel ως τεχνητό ύφαλο κοντά στον ύφαλο Boss Reef, και μόλις είχαν έρθει δύο χρόνια προετοιμασίας. καρποφορία.

Το ένστικτό μου καθώς αιωρούμαι γύρω από το αστραφτερό, όρθιο παρθένο ναυάγιο είναι να αναζητώ τις φωτογενείς γωνίες και φυσικά νιώθω απελπιστικά ανεπαρκής, αλλά σύντομα παραδίδω τη διασκέδαση καθώς ο Cojack με οδηγεί κάτω από μια καταπακτή και εμείς στρίψτε μέσα από τους εσωτερικούς χώρους στο δωμάτιο ελέγχου και πάνω στη γέφυρα, όπου μπορούμε να σταθούμε και να προσποιηθούμε ότι πιλοτάρουμε το σκάφος. Τα πολυβόλα εξαφανίστηκαν αλλά όλα τα άλλα είναι στη θέση τους, από πυξίδα μέχρι τηλέφωνα. Είναι παιδική χαρά για δύτη.

ΕΧΩ ΣΤΟΧΟ ΝΑ ΜΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΩ οι ίδιοι καταδυτικοί προορισμοί πολύ συχνά, αλλά η Γρενάδα είναι από αυτές που με τραβάει συνέχεια πίσω. Αυτό είναι μόνο το πρώτο και το μικρότερο από τα τρία ναυάγια που πρόκειται να βουτήξω και τα οποία δεν βρίσκονταν στον βυθό πριν από έξι μήνες.

Ωστόσο, μην νομίζετε ότι η Γρενάδα έχει να κάνει με τεχνητούς υφάλους. Οι βυθίσεις του 2018 (είμαι εδώ τον Οκτώβριο) ανεβάζουν τον επίσημο απολογισμό σε 15. Αναφέρω αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της εβδομάδας παραμονής μου ότι πίστευα ότι ήταν μέχρι και 17 πριν από μια δεκαετία, αλλά φαίνεται ότι η Γρενάδα είναι τώρα τόσο συντρίμμια -πλούσιες που δεν κάνουν πλέον τον κόπο να μετρήσουν μερικά από τα πιο διαλυμένα αξιοθέατα.

Υπάρχει φυσικά η βασίλισσα-μητέρα των ναυαγίων της Καραϊβικής, το ιταλικό πλοίο της γραμμής Bianca C μήκους 180 μέτρων, στη βαθύτερη πλευρά, αλλά εξακολουθεί να είναι εντυπωσιακό για να διασχίσει κανείς. Υπάρχουν πολλά αυθεντικά και εντυπωσιακά ναυάγια, ιδιαίτερα αυτά στην πιο άγρια ​​πλευρά του Ατλαντικού, όπως το Hema και ο King Mitch.

Υπάρχουν ναυάγια για όλα τα επίπεδα, αλλά, όπως θα υπενθυμιζόμουν, η ποιότητα ζωής στους καλύτερους υφάλους παίρνει επίσης κάποιο χτύπημα. Και αυτό παρά την εισβολή των λεοντόψαρων που έχει ρημάξει μεγάλο μέρος της Καραϊβικής.

Καθώς ξεκινάμε την ανάβασή μας από τον κόλπο Tyrrel, μια ομάδα από Eco-Divers, συμπεριλαμβανομένου ενός δύτη με φουλ στολή camo και κουκούλα, προσγειώνεται στο ναυάγιο οπλισμένος με τρίαινα, αποφασισμένος να μην αφήσει τα κόκκινα φτερά αρπακτικά να πατήσουν στο νέο ναυάγιο .

Σε προηγούμενες επισκέψεις μου στη Γρενάδα, πάντα βούτηξα με την πολύ ωραία επιχείρηση Aquanauts στο True Blue, και είχα επισημάνει στο τουριστικό συμβούλιο ότι θα ήταν καλό να γνωρίσω και μερικά από τα άλλα κέντρα. Τώρα είχα την ευχή μου στα μπαστούνια, γιατί ήταν προγραμματισμένο να βουτήξω με διαφορετικό κατάστημα καταδύσεων κάθε μέρα της εβδομάδας.

Πριν φύγει από το Dive Grenada, ο Phil μου έδειξε τα τετράγωνα αεράκι που χρησιμοποιεί για να κατασκευάσει τεχνητούς υφάλους στην παραλία Grand Anse μπροστά από το κέντρο καταδύσεων, μέρος του αξιέπαινου προγράμματός του να μοιράζεται με ντόπιους μερικές φορές ντροπαλούς ντόπιους τα θαύματα του υποβρύχιου κόσμου.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΑΝΩΤΕΡΗ στις περισσότερες περιπτώσεις, και η απώλεια της φωτογραφικής μου μηχανής αποκάλυψε τώρα τα καλύτερα της ανθρώπινης φύσης, καθώς κάθε καταδυτικό κέντρο με τη σειρά του ευγενικά ανέβαινε για να μου δανείσει μια ποικιλία μονάδων τις επόμενες ημέρες. Τα αποτελέσματα της χρήσης αυτών των άγνωστων καμερών ήταν ανάμεικτα, αλλά ήμουν πολύ ευγνώμων για την ευκαιρία να κρατήσω τα χέρια μου απασχολημένα κάτω από το νερό!

Το δεύτερο από τα νέα ναυάγια που βούτηξα ήταν με τους Peter & Gerlinde Seupel's Aquanauts την επόμενη μέρα. Το πλοίο μεταφοράς εμπορευματοκιβωτίων Anina μήκους 60 μέτρων βρίσκεται στα δεξιά, σε απόσταση 30 μέτρων, κοντά στον ύφαλο της Purple Rain, και αποδείχθηκε τόσο καλό όσο είχα ακούσει.

Βουτώντας αυτή τη φορά στο nitrox με τον διευθυντή του καταδυτικού κέντρου Paul Ward, ξεκινήσαμε από την πλώρη και βυθιστήκαμε στα μεγάλα ανοιχτά αμπάρια για μια εύκολη βουτιά. Σταδιακά ανεβήκαμε στο κατάστρωμα για να εξερευνήσουμε τον τεράστιο γερανό και το δωμάτιο ελέγχου του.

Στην πρύμνη θαυμάσαμε τους εγκλωβισμένους έλικες με τον περίφημο πληθυσμό των βασίλισσων αγγελόψαρων. Απίστευτα, αυτά είχαν κάνει τα στηρίγματα σπίτι τους όταν το Anina ήταν αγκυροβολημένο στο λιμάνι, και είχαν φύγει με τη ροή όταν ρυμουλκήθηκε αρκετά μίλια στη θάλασσα, μένοντας με το μητρικό πλοίο. Είναι αρκετά αξιοθέατο.

Ανεβήκαμε πάνω από την πρύμνη και τη γάστρα, θαυμάζοντας το κάλυμμά του από πορτοκαλί κοράλλια. Πάνω από αυτό, στη μέση του πλοίου, ένα κοπάδι από μικρά καλαμάρια ήταν παρέα και επιδεκτικά να τραβήξουν τις φωτογραφίες τους.

Ψάρια ράμφησαν τα φύκια στο κύτος, οι λοχίες και η κρεολική στεφάνη που έδωσαν το όνομά της στο Purple Rain πέταξε. Απολαμβάναμε τη θέα και μείναμε μέχρι κοντά στο deco πριν ανεβούμε.

Το Anina χτίστηκε στην Ανατολική Γερμανία πριν από σχεδόν 50 χρόνια. Μετά από μια καριέρα στα βόρεια νερά, είχε μετακομίσει στην Καραϊβική τη δεκαετία του 1990, αλλά ερήμωσε στη Γρενάδα, δημιουργώντας αυτό το πλούσιο κοραλλιογενές κάλυμμα στην αποβάθρα.

Για άλλη μια φορά η GSDA είχε συνεργαστεί με τις τουριστικές αρχές για τη διευθέτηση της βύθισης. Η Γρενάδα εκτιμά τους καταδυτικούς επισκέπτες της.

Το τελευταίο από τα νέα ναυάγια θα ήταν από το γειτονικό νησί Carriacou αργότερα μέσα στην εβδομάδα, αλλά προς το παρόν υπήρχε μια υπενθύμιση στη δεύτερη κατάδυση Aquanauts για το πόσο πλούσιοι μπορούν να είναι οι ύφαλοι της Γρενάδας.

Είχαμε απολαύσει το διάλειμμά μας στην επιφάνεια στο νησί Φάουλερ, βλέποντας τις ακτίνες του αετού να κυκλώνουν νωχελικά το σκάφος και μετά κινηθήκαμε λίγο πιο έξω στον ρηχό ύφαλο με κορδέλα, γνωστό ως Shark Reef.

Όντας στην πλευρά του Ατλαντικού, αυτό μπορεί να υπόκειται στα ισχυρά ρεύματα που βοηθούν τα κοράλλια να ανθίσουν, αλλά σήμερα βρισκόμασταν σε μια ευχάριστη ήπια μετατόπιση.

Είχα ξεχάσει πώς αυτό το site σφύζει από ζωή. Τα σφουγγάρια του καλαθιού, τα κοράλλια του εγκεφάλου και τα μαλακά κοράλλια αφθονούν και γεμίζουν με ψάρια. Οι σκίουροι που καραδοκούν, η βασίλισσα σκανδάλη, το παπαγαλόψαρο και η σχολική λυχνία είναι αυτά που δεν μπορείτε να παραλείψετε να προσέξετε. Ο ύφαλος ονομάστηκε επειδή υπάρχουν τόσοι καρχαρίες νοσοκόμα εκεί (σπάνια βλέπετε άλλους τύπους καρχαριών στη Γρενάδα), που συνήθως κοιμούνται μισοκρυμμένοι δίπλα στον ύφαλο.

Οι ακανθώδεις αστακοί είναι παντού – μέτρησα οκτώ σε μια χαραμάδα – καθώς και μουράι, γαρίδες με ραβδώσεις, τσιμπήματα – τους είδα όλους σε αυτή την απορροφητική βουτιά.

Παραδόξως, ενώ φωτογράφιζα έναν υπερμεγέθη μοναχικό snapper με κίτρινη ουρά, αποσπάθηκα από έναν διαφαινόμενο σκανδαλόψαρο πριν ξαφνικά μαζευτώ από μια ντουζίνα βαρύ γαλλικό αγγελόψαρο. Έμοιαζαν να έρχονται κατευθείαν πάνω μου, φεύγοντας προς διαφορετικές κατευθύνσεις την τελευταία στιγμή

και φαίνομαι τόσο έκπληκτος όσο εγώ. Τώρα αυτό είναι που ονομάζω δεύτερη κατάδυση!

ΑΛΛΗ ΜΕΡΑ, άλλο ένα καταδυτικό κέντρο. Το Eco-Divers βρίσκεται στην παραλία Grand Anse, δίπλα στο εξαιρετικό Coyaba Resort όπου θα περνούσα τις τελευταίες μου νύχτες.

Διευθύνεται από την Christine Finney, η οποία, όπως όλοι οι άλλοι ιδιοκτήτες καταδυτικών κέντρων που γνώρισα

σε αυτό το ταξίδι, είναι πολύ ενεργή στη συλλογική προβολή της Γρενάδας. Είναι πάντα καλό σημάδι όταν τα καταδυτικά καταστήματα συνεργάζονται για το κοινό καλό και τείνει να είναι σημάδι εμπιστοσύνης στο προϊόν - προσέξτε εκείνα τα μέρη όπου επικρατεί ο σκληρός ανταγωνισμός.

Ένα παράδειγμα είναι το Grenada’s Dive-Fest, το οποίο ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο που έφυγα αλλά είναι αποτέλεσμα συνεργασίας μεταξύ των διαφόρων κέντρων και φορέων τουρισμού.

Η Christine ήταν μακριά, αλλά πήγα για καταδύσεις με τον Βρετανό Ben Frudd, ο οποίος μου δάνεισε μια κάμερα και με πήγε σε μια μακρά και απολαυστική βουτιά στον ύφαλο Molinere σε περίπου 15 μέτρα, δίνοντας τον τόνο σε μια θετική νότα με έναν μεγάλο πράσινο ιππόκαμπο και, όπως στο Shark Ύφαλος την προηγούμενη μέρα, εντυπωσιάζοντας με ένα θαλασσινό τοπίο από πλούσια μαλακά κοράλλια, σφουγγάρια βαρελιού, κοράλλια εγκεφάλου και πιάτων.

Το Molinere, που βρίσκεται στη Θαλάσσια Προστατευόμενη Περιοχή της Γρενάδας, αποτελείται από κοράλλια που διασπώνται από αμμώδη κανάλια. Υπήρχαν αρκετά μοναχικά τρομπέτα για να σχηματίσουν ένα ορχηστρικό ορειχάλκινο τμήμα, και μεγάλα μάτια, παπαγαλόψαρα και πεταλούδα έμοιαζαν να είναι παντού, με σόλο χοιρινόψαρο και snapper τις μεγαλύτερες παρουσίες. Τα κυριότερα σημεία ήταν ένα πολύ λευκό χταπόδι και, προς το τέλος της κατάδυσης, μια πράσινη χελώνα.

Συνεχίσαμε με μια ελαφρώς βαθύτερη κατάδυση στο Buccaneer, ένα ναυάγιο γιοτ που είχα βουτήξει στο παρελθόν αλλά το οποίο διατηρεί σημαντική γοητεία, σκόπιμα ναυάγιο αλλά πριν από περίπου 40 χρόνια.

Καλυμμένο με κίτρινα κοράλλια που αποίκιζαν ήδη το χαλύβδινο κύτος πριν βυθιστεί, βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του με τα καταστρώματα του να έχουν φύγει από καιρό, επομένως είναι εύκολο να βυθιστεί μέσα.

Το καλό με το να ξεκινάς στο Buccaneer είναι ότι κατευθυνόμενος στην ενδοχώρα στη συνέχεια, ακολουθώντας ύφαλο που δεν είναι ιδιαίτερα πολύχρωμος αλλά γεμάτος ζωή, σταδιακά κινείσαι πιο ρηχά και μπαίνεις σε διαδρόμους πριν ξαφνικά τρομάξεις από το θέαμα ενός τραπεζιού με

μπουκάλια κρασιού.

Είναι η αρχή των Κήπων Γλυπτικής που δημιουργήθηκαν πριν από 12 χρόνια από τον Βρετανό καλλιτέχνη Jason deCaires Taylor, και κάτι που μου είχε λείψει σε προηγούμενες επισκέψεις, καθώς τα καταδυτικά κέντρα τείνουν να επισκέπτονται μόνο μία φορά την εβδομάδα.

Χαίρομαι πολύ που το είδα, γιατί τώρα εκτιμώ πόσο καλά ενσωματωμένα στο σύστημα των υφάλων είναι τα γλυπτά. Δεν είναι σαν αυτές τις αυτόνομες εγκαταστάσεις που μπορεί να έχετε δει αλλού. Πολλά από τα αγάλματα είναι πλέον κατάφυτα, ορισμένες φιγούρες έχουν καταρρεύσει και όλα αυτά συνθέτουν μια όλο και πιο «αυθεντική» εμπειρία.

Εξήντα πέντε γλυπτά από σκυρόδεμα και χάλυβα είναι διάσπαρτα σε διάφορες καταστάσεις μετάβασης, καθώς ο ύφαλος και η ζωή των ψαριών τα αγκαλιάζουν, και θα ήθελα πολύ να το κάνω ως νυχτερινή κατάδυση. Η ώρα πέρασε γρήγορα.

ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ επρόκειτο να περάσουν στο Carriacou, το μικρό αδελφό νησί βόρεια της Γρενάδας. Είναι ένα μικρό αεροπλάνο μακριά, και είναι ζεστό στα όρια αποσκευών. Μπόρεσα να αφήσω λίγο από τον εξοπλισμό μου στο Cobaya και να εγκατασταθώ στο Mermaid Hotel, λίγο πιο βασικό από το True Blue ή το Cobaya της Grenada, αλλά αρκετά άνετο.

Στην πραγματικότητα, βγήκα το πρώτο πρωί για να βρω έναν ένοπλο φρουρό κοντά στην πόρτα μου - αποδείχθηκε ότι ο πρωθυπουργός της Γρενάδας έμενε τη νύχτα για ένα άνοιγμα λιμανιού με πορθμεία. Αν του είναι αρκετά καλό…

Έχω συνηθίσει να πηγαίνω σε καταδυτικά κέντρα όπου επιμένουν να σου φτιάχνουν τα πάντα, και συχνά μου λένε ότι το προτιμούν έτσι γιατί υπάρχουν λιγότερα μπλέξιμο. Το κέντρο του PADI 5* Deefer Divers, του οποίου ανήκει ένας άλλος φιλικός Βρετανός, ο Gary Ward, δεν αποδίδει σε αυτή τη φιλοσοφία, που ξέρω ότι θα ταιριάζει σε πολλούς βρετανούς δύτες – εγκαθιστάτε το κιτ σας στο κέντρο καταδύσεων και το ρίχνετε παραλία στο σταθερό και ευρύχωρο καταμαράν καταδύσεων 10 μέτρων του Deefer.

Το Carriacou έχει περισσότερες από 30 τοποθεσίες καταδύσεων που περιμένουν στη δυτική του ακτή, αλλά είχα ακούσει πολλά για την τοποθεσία Sisters, που λέγεται ότι επωφελείται πολύ από την τροφή που προσφέρουν τα ενθουσιώδη ρεύματα που στροβιλίζονται γύρω από αυτές τις δίδυμες κορυφές, και ήμουν πρόθυμος να τις ζήσω μόνος μου .

Τι υπέροχη εισαγωγή στο Carriacou!

Υπήρχαν ελάχιστες αποδείξεις για το ρεύμα καθώς μπαίναμε, όσο λίγο στο δυτικό εύρος της Γρενάδας, αλλά ο πολλαπλασιασμός της γοργόνας και άλλων μαλακών κοραλλιών με εξέπληξε – οι Αδελφές έμοιαζαν πιο καταπράσινο δάσος παρά κήπος.

Τα σφουγγάρια και τα σκληρά κοράλλια ήταν επίσης εκεί, αλλά η αίσθηση ήταν μια ταλαντευόμενη λάμψη. Μια μεγάλη χελώνα πέρασε στο παρελθόν. η σκηνή ήταν ειδυλλιακή.

Το ρεύμα αυξήθηκε καθώς φτάσαμε σε αυτό που πιστεύω ότι ήταν το Barracuda Point – πρέπει να ήταν, επειδή ένα μεγάλο barracuda αιωρούνταν από πάνω – και ήταν λίγο πτερύγιο καθώς γυρνούσαμε τη γωνία, αλλά όχι αρκετά για να μας σταματήσει να φτάσουμε σε πιο ήπια νερά, όπου απολαύσαμε την παρέα με μεσαίου μεγέθους ακτίνες τσιμπήματος και μερικούς μικρούς καρχαρίες που χουζουρεύονταν.

Η επακόλουθη κατάδυση στον ύφαλο στο Whirlpool δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί για την πλούσια βλάστηση –λίγες τοποθεσίες μπορούσαν– και, αν και γενικά ρηχή, περιελάμβανε μια βαθύτερη εκτροπή για να εξερευνήσετε ένα μικρό ναυάγιο ρυμουλκού, όρθιο και καλά αποικισμένο. Το όνομα Whirlpool δεν προέρχεται από φαύλο αντίθετα ρεύματα αλλά από τις μικρές φυσαλίδες που στάζουν από βαθιά κάτω από τον βυθό της θάλασσας.

Καταλήξαμε σε μια περιοχή με βραχώδεις διαδρόμους όπου περισσότερες ακτίνες τσίμπημα φουσκώνουν την άμμο και χταπόδι φερόταν παράξενα στο ύπαιθρο, κινούμενος λίγα βήματα τη φορά καθώς μια κοραλλιογενής πέστροφα έτρεχε επιφυλακτικά προς το μέρος της. Ίσως ήταν άρρωστο.

ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΤΗΣ Οι δημιουργίες του ναυαγίου του 2018 ήταν στο μενού την επόμενη μέρα και τώρα ήμασταν με το Lumbadive στον κόλπο Tyrell (που γράφεται διαφορετικά από το ναυάγιο), το οποίο διευθύνει το πολύ διασκεδαστικό ζευγάρι Diane Martino και Richard Laflamme.

Η Νταϊάν μου δάνεισε ευγενικά τη δική της φωτογραφική μηχανή, το ίδιο μοντέλο με τη δική μου – το εκτίμησα ιδιαίτερα καθώς μου είπε ότι δεν είχε δανείσει ποτέ την κάμερά της σε άλλον δύτη και φρόντισε πολύ και κατανοητά να την κόψει στο άτομό μου στο νερό. Επιτέλους γνωστά χειριστήρια!

Το ρυμουλκό Troll Mammoth, το οποίο βυθίστηκε τον Απρίλιο, κατασκευάστηκε το 1956, έχει ιστορία και φαίνεται το μέρος. Είχε δουλέψει για τελευταία φορά στο St Kitts και ο Richard είχε παίξει καθοριστικό ρόλο στην προετοιμασία της για βύθιση, όπως καταγράφηκε με υπευθυνότητα στο YouTube.

Τα λιοντόψαρα είχαν κατακλύσει αμέσως μετά τη βύθιση και είχαν αποσταλεί δεόντως. Τώρα τα μικρά ψάρια ραμφίζουν το παχύ φύκι του καθώς βρίσκεται, μήκους περίπου 40 μέτρων και βάθους περίπου 20 μέτρων, όχι μακριά από τις Αδελφές.

Και πάλι, είναι όρθιο, πολύ γραφικό σε αυτό που ήταν τώρα πολύ καλύτερο σε σχέση με τα 20 μέτρα και άνω, και είχε πολλά να εξερευνήσετε καθώς κάναμε κύκλους και βυθιζόμασταν μέσα, από τα όργανα στη γέφυρα μέχρι τα ανοιχτά αμπάρια. Κολυμπήσαμε κατά μήκος ενός συνοδού στο εσωτερικό και έπρεπε να αναπνεύσω για να βγω. Ο Τζακ κοίταξε τη σκηνή.

Πριν από το μεσημεριανό γεύμα βουτήξαμε ένα ακόμη ναυάγιο στο ίδιο βάθος, το γιοτ 17 μέτρων το Rose, όχι πολύ μακριά από την ακτή στον κόλπο Tyrell. Η ιδέα ήταν να πάρουμε το σκάφος, το οποίο βυθίστηκε το 2003, ώστε να έχει και πάλι μεγάλη ανάπτυξη, και μετά να διασχίσουμε τη μεγάλη έκταση με χελώνα ανάμεσα στο ναυάγιο και την ακτή.

Όπως αποδείχτηκε, ένα ισχυρό υπεράκτιο ρεύμα το έκανε να ιδρώσει αρκετά, αν και ανταμειφθήκαμε βλέποντας μια σειρά από ιπτάμενους φρουρούς - πάντα μια ευχαρίστηση, ειδικά όταν απλώνουν τα ηλεκτρικά μπλε κουμπιά τους και ο περίεργος αγκαθωτός αστακός και η ακτίνα τσιμπήματος έξω το ανοιχτό.

Μπορεί να περίμενα με ανυπομονησία το τέλος αυτού του slog, αλλά δεν θα το είχα κάνει αν ήξερα ότι θα ήταν η τελευταία μου βουτιά στο ταξίδι.

Παρευρέθηκα σε ένα πάρτι εκτόξευσης για το DiveFest εκείνο το βράδυ και επέστρεψα στη Γρενάδα λόγω κατάδυσης με ένα κέντρο που ονομάζεται Scuba Tech, αλλά ήταν μια θυελλώδης νύχτα και έφτασα για να διαπιστώσω ότι η κατάδυση είχε διακοπεί. Πετούσα την επόμενη μέρα, οπότε αυτό ήταν το μέρος μου.

Δεν μπορούσα να παραπονεθώ. Είχα χάσει τη φωτογραφική μου μηχανή, αλλά είχα απολαύσει μερικές εξαιρετικές καταδύσεις στους υφάλους, ειδικά το Sisters and Shark Reef, έναν κήπο με γλυπτά και τζακούζι στον βυθό της θάλασσας και περίπου επτά ναυάγια διαφόρων μεγεθών, συμπεριλαμβανομένων όλων των νεότερων.