Το Κουτί των Θαυμάτων της Πανδώρας

ΗΤΑΝ ΣΛΑΚ ΝΕΡΟ πλησίαζε και υπήρχε απλώς ένα ήπιο ρεύμα για να αντιμετωπίσουμε καθώς ακολουθούσαμε τη γραμμή βολής προς τα κάτω. Το νερό έγινε γρήγορα πράσινο-δάσος και, καθώς φτάσαμε στο ναυάγιο λίγο πάνω από 20 μέτρα, χρειαζόμουν τον πυρσό μου για να μπορώ να δω τα σήματα των χεριών του φίλου μου.
Συμφωνήσαμε να εξερευνήσουμε τους λέβητες του πλοίου πριν κατευθυνθούμε προς την πλώρη. Το ρεύμα ήταν ελάχιστο τώρα, όπως ακριβώς είχε υποσχεθεί ο κυβερνήτης.
Καθώς περνούσαμε αργά γύρω από τον τεράστιο όγκο του σιδήρου, ήμουν χαρούμενος που μπορούσα να κρατήσω τη θέση μου με ευκολία.
Εστίασα τον μακρο φακό μου στη ζωή που κρύβεται μέσα, σέρνομαι και στεγάζομαι σε κάθε γωνιά, σχισμή, τρύπα με πριτσίνια, πυροσωλήνα και σκουριασμένη πλάκα καταστρώματος του ss Pandora, μια σύντομη βόλτα με RIB έξω από το North Shields κοντά στο Newcastle upon Tyne .
Το Pandora κυκλοφόρησε το 1902 και κατασκευάστηκε στο Μίντλεσμπρο. Αγορασμένη από το Ναυαρχείο το 1913, ξεκίνησε μια νέα ζωή από το Χάργουιτς ως πλοίο αποθήκης υποβρυχίων, προτού μετατραπεί σε κατάλυμα το 1923 για να εξυπηρετήσει τη Σχολή Υποβρυχίων του Βασιλικού Ναυτικού στο Gosport (HMS Dolphin).
Η Πανδώρα χτύπησε σε νάρκη όταν ρυμουλκήθηκε το 1939, αλλά δεν χάθηκαν ζωές.
Είχα βουτήξει αυτό το ατμοσφαιρικό ναυάγιο το περασμένο καλοκαίρι και περιόδευσα όσο περισσότερο από τα 50 μέτρα του μπορούσα να βρω – όχι πάντα εύκολο όταν η ορατότητα μπορεί να είναι τόσο περιορισμένη όσο 2 μέτρα.
Όταν φτάσετε στον πάτο, οι τρεις λέβητες είναι τα πρώτα εμφανή σημάδια του ναυαγίου. Κοντά βρίσκεται ο επιβλητικός στροφαλοφόρος άξονας, παχύς όσο ο κορμός ενός άνδρα, με τις κεφαλές του προωστικού άξονα πίσω.
Η στροφή προς τα αριστερά οδηγεί στην εντυπωσιακή ακόμα πλώρη, αν και η μέση του πλοίου είναι αρκετά διαλυμένη. Στην πλώρη, κοπάδια από σαλιάρες προφυλάσσονται στο τμήμα της υπερκατασκευής καθώς κολυμπάτε στα ερείπια αυτού που κάποτε ήταν ίσως το ντουλάπι της αλυσίδας (δεν είμαι ειδικός στη ναυτική μηχανική).
Όπου κι αν κοιτάξετε, το απόκοσμο λευκό των δακτύλων των νεκρών ανδρών φτάνει στο ρεύμα για να παγιδεύσει σωματίδια ζωοπλαγκτού και άλλα κομμάτια θρεπτικής οργανικής ύλης. Αυτές είναι πολύ πλούσιες θάλασσες, άλλωστε, και ικανές να παράγουν τόση ζωή όσο κάθε τροπική ακτή. Έστρεψα την κάμερά μου προς ένα μικρό πεταλούδα που είχα εντοπίσει και άρχισα να κάνω κλικ μακριά.

ΗΜΟΥΝ ΕΔΩ ΓΙΑ ΔΥΟ απλοί λόγοι: ένας, για να κάνω περισσότερες καταδύσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο, και δύο, για να προσπαθήσω να αποδείξω ότι τόσοι πολλοί από τους καταδυτικούς φίλους μου κάνουν λάθος που πιστεύουν ότι οι καταδύσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο είναι κρύες, άθλιες και δεν έχουν τίποτα να δουν.
Κάθε χρόνο από τότε που προκρίθηκα, σχεδόν μιάμιση δεκαετία πριν, δηλώνω ότι πρέπει να κάνω περισσότερες καταδύσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Το κλαμπ του οποίου υπήρξα περιστασιακά μέλος, ο Ρομπέν των Δασών στο Δυτικό Γιορκσάιρ, με έχει δει σπάνια και κάθε ταξίδι υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι θα κάνω περισσότερα.
Το club-diving μπορεί να είναι ένα θαυμάσιο μείγμα ανταλλαγής γνώσεων, ανταλλαγής ιστοριών, εκμάθησης νέων δεξιοτήτων και η αιτία για πολύ γέλιο καθώς κοροϊδεύετε απαλά τον τύπο που αφήνει το δικό του πτερύγια στο σπίτι ή (στην περίπτωσή μου) πρέπει να δανειστεί μόλυβδος.
Παρά την εύκολη πρόσβαση σε καταπληκτικές τοποθεσίες καταδύσεων γύρω από τις πλούσιες σε ιστορία και άγρια ​​φύση ακτές μας, ορισμένοι δύτες είναι αδιέξοδοι ενάντια στις καταδύσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο. Μιλούσα με έναν μόλις την περασμένη εβδομάδα. «Θεέ μου, όχι!» είπε. «Είμαι δύτης με ζεστά νερά και τι υπάρχει να δεις στη Γη;»
Της έδειξα μερικές από τις φωτογραφίες μου και παραδέχτηκε ότι ήταν «εκπληκτικά όμορφες», αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι είχα αμφισβητήσει τις προκαταλήψεις της.
Τον προηγούμενο χρόνο, άρπαξα τον πολύπαθο φίλο μου να ποζάρει ενάντια στους λέβητες της Πανδώρας για να προσθέσω κλίμακα και ένα ανθρώπινο στοιχείο στο , αλλά φέτος δεν ήταν έτοιμος, χρησιμοποιώντας τη δάδα του για να κοιτάξει στην περίπλοκη δομή των λεβήτων, αναζητώντας καβούρια και άλλα πλάσματα.
Κάθε τόσο, η ακτίνα του ξεχώριζε τα έντονα κόκκινα μάτια ενός βελούδινου καβουριού που κολυμπούσε – ενός όμορφου και φαινομενικά ατρόμητου θηρίου με μπλε γραμμές στα νύχια και τις λαβίδες του.
Καθώς κάναμε αργό δρόμο προς την πλώρη, το ναυάγιο ήταν πολύ πιο διαλυμένο.
Ένα μείγμα από σπάρους και πλάκες καταστρώματος, εν μέρει καλυμμένο με άμμο, πρόσφερε κάλυψη για τους αστακούς, κουνώντας προκλητικά τα νύχια τους προς το μέρος μας.
Υπήρχε επίσης αρκετά πιο σύγχρονα υπολείμματα: μια πλαστική καρέκλα, ένα μουσκεμένο παλιό δερμάτινο ποδόσφαιρο και ένα ενιαίο πηγάδι, μισοκαλυμμένο από ένα περιπλανώμενο αστέρι του ήλιου.
Προσέχοντας προσεκτικά τα μονόινα και τα άγκιστρα, ασχολήθηκα μαζεύοντας μολύβδινους βυθιστές που είχαν απομείνει από τα ταξίδια με ψάρεμα. Μέχρι το τέλος της βουτιάς, είχα τουλάχιστον ενάμιση κιλό.
Σίγουρα υπήρχε πολλή ζωή εκεί. Πέρασε ένας μπαλανός, ίσως συνηθισμένος στους δύτες, και ελπίζοντας ότι θα ενοχλούσα κάτι φαγώσιμο. Στα φώτα εστίασής μου, οι θαμπές ελιές του αποκαλύφθηκαν ζωηρά κόκκινα, τόσο πολύχρωμα όσο κάθε τροπικό είδος.

ΒΡΗΚΑ ΕΝΑ ΩΡΑΙΟ PACH από την πορτοκαλί μορφή των δακτύλων των νεκρών ανδρών (ένα από τα λίγα είδη μαλακών κοραλλιών μας) και προσπάθησε να βγάλει μερικές ακραίες κοντινές λήψεις. Όταν τα βλέπει κανείς μέσα από έναν μακρο φακό, τα πλοκάμια ταΐσματος των ζώων είναι εκπληκτικά όμορφα, το καθένα με μια λεπτή δομή. Κάτω από ένα τεχνητό φως, η θαμπή κεχριμπαρένια σάρκα αποκτά μια ζεστή λάμψη ηλιοβασιλέματος.
«Τίποτα να δω», σκέφτηκα μέσα μου. “Απόλυτο σκουπίδι!” Οι βρετανοί άνθρωποι που κάνουν καταδύσεις σε κλαμπ γνωρίζουν ότι δεν είναι αλήθεια και κάθε αναφορά για ταξίδι σε κλαμπ θα αναφέρει «καλή ζωή με ψάρια» ή «πολλά λόμπι». Ωστόσο, έχω χάσει την αίσθηση του πόσοι άνθρωποι μίλησα σε liveaboard που δεν είχαν σκοπό να εξερευνήσουν τα νερά λίγα μίλια από το σπίτι τους.
«Υπάρχει περισσότερη βιομάζα στις θάλασσές μας από ό,τι εδώ», θα μπορούσα να υποστηρίξω σε αμφισβητούμενους Βρετανούς, καθώς αγκυροβολούμε πάνω από έναν κοραλλιογενή ύφαλο. «Έχετε κολυμπήσει ποτέ μέσα από ένα κρεβάτι με φύκια;» Ανατριχιάζουν στη σκέψη του.
Εντάξει, η κατάδυση είναι σχετικά πιο κρύα, αλλά γι' αυτό χρησιμεύουν τα στεγνά κοστούμια και τα γάντια.
Είχα έναν κύλινδρο 15 λίτρων και ένα συμπληρωμένο πόνυ για αυτήν την κατάδυση 22 μέτρων και ο φίλος μου και εγώ παρακολουθούσαμε στενά το όριο χωρίς ντεκό καθώς κατευθυνόμασταν πίσω προς τη λήψη. Το καταδυτικό μας προφίλ θα έχει σχήμα κάδου. Δεν είχα ακόμα φωτογραφίσει κάτι πραγματικά ιδιαίτερο και τόσο λεπτομερές, λεπτό και υπέροχο όσο θα έβρισκες σε οποιαδήποτε τροπική θάλασσα, που ήταν ο στόχος μου.
Το μόλυβδο στην τσέπη μου στο BC ήταν ένα εντάξει αναμνηστικό και είχα σφηνάκια με μερικά καβούρια, μερικές ωραίες ανεμώνες και ένα κύπελλο κοράλλι, αλλά ήθελα κι άλλα.
Στη συνέχεια, από τα ελαφρώς πιο διαταραγμένα νερά που άφησε ένας άλλος δύτης που επίσης κατευθύνεται προς τη γραμμή βολής, τα φώτα εστίασής μου διάλεξαν μια πλάκα καταστρώματος καλυμμένη με ένα ζωηρό σφουγγάρι, έντονο κόκκινο στο φως. Και εκεί, χωρίς αμφιβολία βόσκοντας μακριά στο λεπτό γεύμα του, ήταν το πρώτο μου γυμνό στο Ηνωμένο Βασίλειο - η εύστοχα ονομαζόμενη βιολετί θαλάσσια γυμνοσάλιαγκα.
Το Flabellina pedata, για να είμαστε επιστημονικά ακριβείς, είναι τόσο πολύχρωμο όσο υποδηλώνει η κοινή του ονομασία – ροζ-μοβ με λευκές άκρες στις προεξοχές cerata κατά μήκος του σώματός του.
Θα μπορούσα εύκολα να αναπτύξω μια γοητεία για αυτές τις πολύχρωμες και εξωγήινες μικρές σταγόνες, και τώρα πρέπει να είχα χτυπήσει το Nudibranch City, γιατί εκεί στο σκοτάδι, περιπλανώμενος πάνω από ένα κομμάτι του αποικιακού βρυόζωου hornwrack, ήταν ένα άλλο γυμνό, αυτή τη φορά ακόμη περισσότερο με το απολαυστικό όνομα Janolus cristatus, ο κρυστάλλινος θαλάσσιος γυμνοσάλιαγκος.
Τοποθετήθηκα για να τραβήξω μια φωτογραφία, φροντίζοντας να μην προσκρούσω σε τίποτα ή να μην δημιουργήσω ρεύμα που θα έδιωχνε το μικρό πλάσμα στο σκοτάδι. Πλησίασα αργά το ζώο μήκους 5 εκατοστών, χρησιμοποιώντας το φως εστίασής μου για να φωτίσω το σχεδόν εντελώς ημιδιαφανές σώμα του.
Το Crystal είναι το τέλειο όνομα για αυτό το ζώο. Κάθε ένα από τα φουσκωμένα κεριά του καλύπτεται από μπλε-λευκή χρωστική ουσία που λάμπει λίγο στο φως του πυρσού.
Καθώς έβγαζα φωτογραφίες, σκεφτόμουν φράσεις όπως «κόσμημα στο σκοτάδι» και «διαμάντι στο τραχύ», αλλά τι θα έλεγαν αυτοί οι δύτες των θερμών υδάτων όταν έδειχναν κάτι τόσο όμορφο και λεπτό;
Βάζω στοίχημα ότι οι περισσότεροι δεν θα πίστευαν ότι τα γυμνά είναι κοινά στις ακτές του Ηνωμένου Βασιλείου.
Σύντομα, του φίλου μου υπολογιστή, λίγο πιο συντηρητικός από τον δικό μου, πρότεινε να ανέβουμε. Ήμασταν κοντά στη συμφωνηθείσα ποσότητα φυσικού αερίου με την οποία θα φύγουμε από τον πάτο και ξεκινήσαμε την αργή μας ανάβαση στη γραμμή βολής.
Η πράσινη χροιά του νερού έγινε πιο εμφανής καθώς το επίπεδο φωτός αυξανόταν και, με λίγη προσπάθεια, μπορούσα να διακρίνω μια πληθώρα από αιωρούμενες μορφές ζωής - μικρά φεγγάρια, φραγκοστάφυλα με τις βλεφαρίδες που χτυπούν δημιουργώντας ένα εφέ ουράνιου τόξου και ένα τεράστιο ζελέ χαίτη λιονταριού που κατευθυνόταν κατευθείαν προς το μέρος μου.

ΗΜΟΥΝ ΣΕ ΣΤΑΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ ΜΟΥ, με δύτες από πάνω και τον φίλο μου από κάτω, οπότε θα έπρεπε να το πάρω αυτό για την ομάδα καθώς τα πλοκάμια του άρπαξαν το σχοινί και τα χέρια μου και μετά βουρτσίστηκαν απαλά πάνω από το πάνω χείλος μου και το εκτεθειμένο πηγούνι μου.
Ορκίστηκα λίγο καθώς βγαίναμε στην επιφάνεια και περίμενα τη βάρκα να κατευθυνθεί προς το μέρος μας καθώς κρεμιόμασταν σε μια γραμμή από τη σημαδούρα.
Τα τσιμπήματα άξιζαν τον κόπο. Το ξύδι από έναν φίλο του συλλόγου βοήθησε πολύ, όπως και ο ζεστός καφές και ένα πακέτο μπιφτέκια – το κλαμπ μου έχει κάτι για Hobnobs σοκολάτας!
Ήμουν επίσης τέλεια ζεστή, άνετη και είχα μια κάρτα μνήμης γεμάτη χαρούμενες εικόνες. Είχα φωτογραφίσει τα πάντα, από κοράλλια μέχρι γυμνόκλαδα, πολύχρωμες ράγες μέχρι αστεράκια με 12 ακτίνες.
Κανείς δεν πρέπει να βουτήξει αν δεν νιώθει άνετα, αλλά μην αγνοήσετε τις εκπληκτικές ακτές και τις ακτές του Ηνωμένου Βασιλείου μόνο και μόνο επειδή κάποιος σας είπε κάποτε ότι κάνει κρύο και δεν υπάρχει τίποτα εκεί.
Πρέπει να καταρρίψουμε αυτόν τον μύθο - ω, και τα μπισκότα είναι επίσης καλύτερα.