Τις επόμενες εβδομάδες εξερευνήσαμε τις ακτές και τις παραλίες της νότιας Πορτογαλίας και τους ελικοειδή ορεινούς δρόμους στην Ανδαλουσία της Ισπανίας.

Επισκεφθήκαμε τις ιστορικές πόλεις Αλάμπρα και Ρόντα και απολαύσαμε το όμορφο τοπίο στη Σιέρα Νεβάδα πριν πάρουμε το δρόμο μας για τον επόμενο καταδυτικό μας προορισμό, το Κάβο ντε Πάλος.

Έξω από το μικρό ψαροχώρι βρίσκεται ένα ευρωπαϊκό hotspot, το θαλάσσιο καταφύγιο Islas Hormigas. Η προσμονή μας ήταν τόσο υψηλή που προσπαθούσαμε να την αμβλύνουμε για να αποφύγουμε την απογοήτευση καθώς φορτώναμε το σκάφος για την πρώτη κατάδυση.

Χρειάστηκαν μόνο λίγα λεπτά για να φτάσουμε στο σημείο κατάδυσης και μόλις το σκάφος προσαρτήθηκε στη σημαδούρα – δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν άγκυρες στο αποθεματικό – αρχίσαμε να φτιάχνουμε τον εξοπλισμό.

Όπως και στη Σεσίμπρα, το ρεύμα στην επιφάνεια ήταν ισχυρό. Πιάσαμε τη γραμμή, τραβήξαμε τους εαυτούς μας μπροστά και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε. Στα καθαρά νερά μπορούσαμε να δούμε την κορυφή να υψώνεται από τα βάθη.

Μόλις κατεβήκαμε, αρχίσαμε να σπρώχνουμε ενάντια στο ρεύμα γύρω από τον τοίχο, αλλά δεν είχαμε πολύ να πάμε. Μέσα σε ένα λεπτό βρισκόμασταν στη μέση μιας σχολής μπαγκών.

Το φθινόπωρο αυτά τα ψάρια συγκεντρώνονται σε μεγάλα κοπάδια σε ρηχά νερά και το Islas Hormigas είναι το καλύτερο μέρος για να ζήσετε αυτό το φαινόμενο. Και όπου υπάρχουν ψεύτικοι, υπάρχουν και αρπακτικά.

Το πρώτο που εμφανίστηκε ήταν ένα σχολείο Barracuda, που περνούσε αργά. Μας επέτρεψαν να κολυμπήσουμε δίπλα και να είμαστε περιτριγυρισμένοι από αυτούς καθώς μας επιθεωρούσαν.

Αργότερα εμφανίστηκε ξαφνικά μια σχολή μεγαλύτερων κεχριμπαρένιων και στρίμωξε γύρω μας για αρκετά λεπτά πριν εξαφανιστούν κατά μήκος του υφάλου τόσο γρήγορα όσο είχαν εμφανιστεί. Τα κοινά dentex έπεφταν στον ύφαλο και το σκουμπρί ξεχώριζαν και κυνηγούσαν τον ψέμα με εκπληκτική ταχύτητα.

Τον ύφαλο περιπολούσαν επίσης τόσοι σφυρίδες που ήταν άσκοπο να προσπαθήσουμε να τους μετρήσουμε. Το Cabo de Palos και ένα άλλο καταφύγιο είναι τα μέρη στην Ισπανία για να βρείτε τους μεγαλύτερους αριθμούς σφυρίδας.

Μετά από εκείνη την πρώτη βουτιά, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε ότι οι προσδοκίες μας ήταν πολύ υψηλές. Αυτός ο ιστότοπος τους είχε ξεπεράσει.

Για δύο εβδομάδες βουτήξαμε γύρω από το αποθεματικό, και κάθε κατάδυση ήταν τόσο εντυπωσιακή όσο η πρώτη. Οι σφυρίδες ήταν πάντα εκεί σε μεγάλους αριθμούς και το προσωπικό του καταδυτικού κέντρου είπε ότι θα μπορούσε να εγγυηθεί ότι θα τους δει. Είδαμε barracuda και κοινό dentex σε κάθε κατάδυση.

Το σκουμπρί στροβιλιζόταν συχνά, και σε μια τοποθεσία ήμασταν περιτριγυρισμένοι από μεγαλύτερο κεχριμπαρένιο κυνηγό βόγκο κοντά στην επιφάνεια σε όλη τη στάση ασφαλείας μας.

Μια μέρα βουτήξαμε το ναυάγιο του Isla Gomera, το οποίο βυθίστηκε σε μια καταιγίδα το 1946.

Είναι κοινώς γνωστό ως El Naranjito - «μικρό πορτοκάλι» - λόγω του φορτίου εσπεριδοειδών που μετέφερε εκείνη την εποχή. Ο καρπός συνέχισε να ξεβράζεται για εβδομάδες.

Το ναυάγιο είναι αρκετά άθικτο και όρθιο.

Ξεκινά από τα 28 μέτρα, οπότε θα συνιστούσαμε να το βουτήξετε με nitrox. Με τον αέρα ο χρόνος κάτω ήταν πολύ περιορισμένος και δεν καταφέραμε να δούμε τόσο μεγάλο μέρος του ναυαγίου – αν και, ως φωτογράφοι/βιντεογράφοι, τείνουμε να κινούμαστε αργά.

Επειδή μείναμε για λίγο στο Κάμπο ντε Πάλος, βρήκαμε την ευκαιρία να μας στείλουν κάποια πράγματα από το σπίτι, αλλά το πακέτο δεν είχε φτάσει ακόμα όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε. Περιμέναμε μερικές μέρες, αλλά τελικά έπρεπε να προχωρήσουμε γιατί είχαμε μόνο δύο ημέρες για να φτάσουμε στο L'Estartit.

Το καταδυτικό κέντρο πρότεινε να στείλει το πακέτο. Φυσικά έφτασε στο κέντρο την επομένη της αναχώρησής μας.

L'Estartit σημαίνει το θαλάσσιο καταφύγιο των Νήσων Μήδων – το μέρος όπου, επτά χρόνια νωρίτερα, είχαμε βγάλει κάμερα κάτω από το νερό για πρώτη φορά.

Είχαμε πάει στη Βαρκελώνη και πήραμε μια μέρα για να κάνουμε δύο βουτιές στα νησιά. Με μόνο 20 περίπου καταδύσεις κάτω από τη ζώνη μας, ο Mattias είχε επενδύσει

μια GoPro με βάση στήριξης κεφαλής.

Περίπου 10 λεπτά μετά την πρώτη κατάδυση, είχα ανακαλύψει ότι δεν υπήρχε πλέον κάμερα στο κεφάλι του και είχαμε χαράξει το δρόμο μας πίσω στη γραμμή κατάβασης για να το βρούμε να βρίσκεται στο κάτω μέρος.

Συμβουλή για τους επίδοξους βιντεογράφους: μην τοποθετείτε κάμερα στο κεφάλι σας μέχρι να μάθετε να διαχειρίζεστε την άνωσή σας και να εστιάσετε σε πρόσθετο εξοπλισμό!

Το υλικό που προέκυψε δεν ήταν το καλύτερο, αλλά η επεξεργασία του είχε προκαλέσει ένα ενδιαφέρον που μας οδήγησε να συνεχίσουμε να μαθαίνουμε και να εξελισσόμαστε. Εξακολουθούμε να μαθαίνουμε κάτι νέο που θα μας βοηθά να βελτιωνόμαστε σε κάθε κατάδυση.

Αυτή τη φορά η πρώτη μας κατάδυση ήταν στο La Vaca, ένα τούνελ καλυμμένο με μωβ γοργόνες. Μπορείτε να κολυμπήσετε μέσα από αυτό στην άλλη άκρη του νησιού. Γύρω του κολυμπάει μεγάλη σφυρίδα συνηθισμένη αλλά ακόμα περίεργη για τους δύτες. Ένας κολύμπησε κοντά μου για να επιθεωρήσει την κάμερά μου και, μετά από λίγο, αποφάσισε να δοκιμάσει τον διαχύτη μου, έναν λευκό πλαστικό δίσκο που κρεμόταν από το στροβοσκόπιο. Τελικά ταξινομώντας το ως μη βρώσιμο, το άφησε να φύγει και κολύμπησε μακριά.

Τη δεύτερη μέρα βουτήξαμε σε ένα κανάλι ανάμεσα σε δύο από τα νησιά. Στο ρηχό μέρος, όπου ο βυθός κατηφορίζει σε κάθε πλευρά των νησιών, βρήκαμε εκατοντάδες μεγάλα μπαρακούδα, που εκτείνονται από τον βυθό μέχρι την επιφάνεια.

Η ορατότητα κοντά στον βυθό δεν ήταν η καλύτερη, αλλά πιο κοντά στην επιφάνεια το νερό καθάρισε και μπορούσαμε να απολαύσουμε την παρέα αυτών των μεγάλων αρπακτικών.

Το να επιπλέεις μέσα σε ένα σχολείο barracuda είναι, κατά τη γνώμη μας, μια από τις καλύτερες εμπειρίες στις καταδύσεις.

Για την απογευματινή βουτιά κολυμπήσαμε μπροστά από έναν τοίχο καλυμμένο με μωβ γοργόνιες, είδαμε ένα κοπάδι με τσιπούρες, πλησιάσαμε σε πιο σφυρίδα και για άλλη μια φορά περικυκλωθήκαμε από ένα σχολειό κεχριμπαριού.

Ο τρόπος που εμφανίζονται από το πουθενά και σε περιβάλλουν πριν εξαφανιστούν ξανά στο μπλε είναι εντυπωσιακός.

Την τελευταία μέρα βουτήξαμε στην άλλη πλευρά του καναλιού και αποφασίσαμε να δούμε αν θα μπορούσαμε να βρούμε ξανά το barracuda.

Στο δρόμο μας είδαμε περισσότερη σφυρίδα, μεγαλύτερο κεχριμπαρένιο και κοινό dentex - και βρήκαμε ξανά το barracuda.

Φιλικά ως συνήθως, μας επέτρεψαν για άλλη μια φορά να κολυμπήσουμε ανάμεσά τους, δίνοντάς μας μια γεύση από το πώς είναι να είσαι barracuda.

Μιλώντας με ανθρώπους που εργάζονται στην τουριστική βιομηχανία στην Ισπανία, ήταν σαφές ότι η πανδημία είχε επηρεάσει έμμεσα πολλούς από αυτούς. Μας είπαν σε ένα κατάστημα καταδύσεων ότι είχε χάσει περίπου το 60% των εσόδων της για τη σεζόν. Αυτό που φαινόταν ότι έσωσε τα καταδυτικά κέντρα ήταν ο αριθμός των ντόπιων που είχαν κάνει την ανοιχτή τους πορεία και ανακάλυψαν καταδύσεις.

Τα εστιατόρια είχαν επίσης αναγκαστεί να κλείσουν ξανά καθώς φτάσαμε στην Καταλονία, οπότε ξέραμε τι δύσκολα περνούσαν οι ιδιοκτήτες και οι υπάλληλοί τους.

Είχαμε τελειώσει τις καταδύσεις στο Islas Medes, αλλά έπρεπε ακόμα να περιμένουμε το πακέτο μας να μας φτάσει. Χρειάστηκαν τέσσερις μέρες για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας στα Πυρηναία για να απολαύσουμε τα όμορφα φθινοπωρινά χρώματα στα βουνά.

Σε μεγαλύτερα υψόμετρα τα φύλλα άρχισαν να αλλάζουν τα χρώματά τους και το τοπίο ήταν εκπληκτικό. Περπατήσαμε στα βουνά στην ισπανική πλευρά για μια εβδομάδα, με το σχέδιό μας να συνεχίσουμε να εξερευνούμε τα Γαλλικά Πυρηναία πριν κατευθυνθούμε πίσω στην ακτή προς την Ιταλία.

Αλλά για άλλη μια φορά ο Covid-19 μας ανάγκασε να αλλάξουμε τα σχέδιά μας. Η Γαλλία είχε αρχίσει να κλείνει και τελικά αποφάσισε να επιστρέψει σε εθνικό lockdown.

Έτσι όπως γράφουμε είμαστε ακόμα στην Ισπανία για να περιμένουμε τις εξελίξεις στη Γαλλία και την Ιταλία, ενώ προσπαθούμε να απομονωθούμε όσο το δυνατόν περισσότερο. Ακολουθήστε το ταξίδι Instagram (@ocean.exposure), Facebook και YouTube (@Ocean Exposure).