Δεν πειράζει η εποχή

Μια στάλα νερού 22°C διέρρευσε μεταξύ των 5 εκατ. μου στολή και η σπονδυλική μου στήλη, που εκπέμπει ένα ρίγος στο σώμα μου. Είναι αλήθεια ότι το νερό ήταν πολύ πιο ζεστό από τον αέρα των 16°C, αλλά παρόλα αυτά ήταν δραματικά διαφορετικό από την τελευταία φορά που ήμουν εδώ τον Ιούλιο του 2015, όταν ο αέρας ήταν σαν σάουνα και η επιφάνεια της θάλασσας στους 28°C ήταν σαν νερό μπάνιου.

Ποιος ήξερε ότι η Ερυθρά Θάλασσα θα μπορούσε να κάνει τόσο κρύο στη μέση του χειμώνα;

Τακτοποίησα στα 5 μέτρα, έλεγξα το κιτ μου και έριξα ένα μπράβο στον καταδυτικό φίλο μου, τον Κρις Ντάσερ, λίγα μέτρα μακριά.

Ο Κρις είχε βουτήξει μαζί μου στο ταξίδι μας τον Ιούλιο και, όπως εγώ, ήταν πρόθυμος να δραπετεύσει από τον χειμώνα της Βόρειας Αμερικής για να δοκιμάσει το υποτροπικό κλίμα της Αιγυπτιακής Ερυθράς Θάλασσας για δεύτερη φορά.

Γι' αυτό και ο ίδιος είχε εκπλαγεί από το ζωηρό περιβάλλον. Προφανώς, η προκατασκευασμένη ιδέα μας να ζεσταίνουμε τα οστά του χειμώνα στην Ερυθρά Θάλασσα χρειαζόταν μια προσαρμογή.

Και ενώ μπορεί να μούδιαζα λίγο, οι πλούσιοι σε κοραλλιογενείς ύφαλοι κάτοικοι του ύφαλου του Δαίδαλου στη μέση της Ερυθράς Θάλασσας έμοιαζαν απόλυτα χαρούμενοι στο ωμό νερό, σας ευχαριστώ πολύ.

Είχαμε κατεβάσει το φουσκωτό με τη μικρή μας ομάδα δυτών ακριβώς έξω από το διάσημο τείχος της ανεμώνης κατά μήκος της νοτιοδυτικής πλευράς του Δαίδαλου. Ο τοίχος είναι κατακόρυφος και πέφτει από την επιφάνεια σε πάνω από 1000 m.

Ένα αποικιακό δάσος από πανέμορφες ανεμώνες Heteractis magnifica, φθορίζοντα κιτρινοπράσινα πλοκάμια ενάντια σε απίθανα σώματα ματζέντα, εκτείνεται από την επιφάνεια σε σχεδόν 20 μέτρα.

Την τελευταία φορά που βουτήξαμε εκεί το νεαρό ψαράκι τριών σημείων, το Dascyllus trimaculatus, είχε ξεπεράσει σχεδόν δύο προς ένα τους αληθινούς συμβιόντες της ανεμώνης, Amphiprion bicinctus, υποκείμενά μας. έμμονη ιδέα.

"φωτογραφία-βομβιστές!» Θυμάμαι που παραπονιόμουν στον εαυτό μου το καλοκαίρι του 2015, ενώ προσπαθούσα να πυροβολήσω το κατάλληλο ψάρι που φιλοξενούσε ανεμώνες ανάμεσα στα ψάρια που πετούσαν που έμοιαζαν περισσότερο με κινούμενο ντόμινο.

Και τώρα, ήρθαν ξανά, σε ισχύ τον χειμώνα του 2019.

The Red Sea Aggressor II κρατά τρεις επιχειρησιακές διαδρομές από το Port Ghalib της Αιγύπτου. Η βόρεια διαδρομή περιλαμβάνει το σύμπλεγμα Brothers Reef, τους υφάλους Daedalus και Elphinstone και μια σειρά από τοπικές καταδύσεις κατά μήκος της ανατολικής ακτής της ερήμου της Αιγύπτου κοντά στο Port Ghalib.

Η νότια διαδρομή περιλαμβάνει επίσης το Daedalus και το Elphinstone, αλλά ταξιδεύει επίσης νότια προς το σύμπλεγμα του St John's Reef και τις τοποθεσίες της ανατολικής ακτής κατά μήκος της διαδρομής προς τα βόρεια προς το Port Ghalib.

Και οι δύο πίστες είναι κρατήσεις επτά ημερών, τυπικές για τα σκάφη του στόλου Aggressor, με πεντέμισι ημέρες κατάδυσης και έως τέσσερις καταδύσεις την ημέρα (συμπεριλαμβανομένης της νυχτερινής κατάδυσης).

Μερικές φορές το χρόνο προσφέρεται ένα ταξίδι 10 ημερών, που περιλαμβάνει και τα δύο δρομολόγια σε ένα ταξίδι.

Επειδή ο Κρις και εγώ είχαμε ολοκληρώσει τη βόρεια διαδρομή τον Ιούλιο του 2015, αυτό το χειμωνιάτικο ταξίδι στο νότο θα παρείχε ένα τέλειο βιβλίο για την περιπέτεια μας για την Red Sea Aggressor II.

Η δημοτικότητα και η ευκολία πρόσβασης της Ερυθράς Θάλασσας για τους Ευρωπαίους είναι γνωστή. Πληθώρα ημερήσιων σκαφών και ζωντανών πλοίων λειτουργούν από κάθε λιμάνι υποστήριξης κατά μήκος της ανατολικής ακτής της Αιγύπτου και τα πλοία μπορούν να στοιβάζονται σε δημοφιλείς τοποθεσίες όπως το Brothers και το Elphinstone.

Ακόμα και σήμερα, η κατάδυση μπορεί να έχει κόσμο. Αλλά φαίνεται ότι ο Φεβρουάριος θα μπορούσε να είναι η καλύτερη εποχή για να το επισκεφτείτε αν δεν είστε αντίθετοι σε πιο σκληρές συνθήκες, φορώντας ένα πιο χοντρό κοστούμι για μόνωση και είστε σε θέση να διαχειριστείτε τον δροσερό, χειμωνιάτικο αέρα στο κατάστρωμα μεταξύ των καταδύσεων.

Όταν ο χειμώνας φτάνει στην Ερυθρά Θάλασσα, φέρνει και κόστος (συγκριτικά σκληρότερες συνθήκες) και όφελος (λιγότερα σκάφη, λιγότεροι δύτες).

Μακάρι να μην περίμενα μέχρι το 2015 για να κάνω την πρώτη μου επίσκεψη στην Ερυθρά Θάλασσα. Παρά το καλοκαιρινό πλήθος δυτών από άλλα σκάφη που μοιραστήκαμε στις τοποθεσίες καταδύσεων στη βόρεια διαδρομή, ήταν ευχάριστο να βρίσκουμε κάθε ύφαλο που επισκεφτήκαμε σε όμορφη κατάσταση.

Είμαι βέβαιος ότι η «όμορφη κατάσταση» είναι ένας σχετικός όρος και όσοι καταδύονται στην Ερυθρά Θάλασσα εδώ και δεκαετίες θα μπορούσαν να υποστηρίξουν το θέμα, αλλά από τις παρατηρήσεις και την οπτική μου γωνία πολλά μέρη των υπεράκτιων τοποθεσιών καταδύσεων φαινόταν να είναι σχεδόν παρθένα περιβάλλοντα το 2015, τουλάχιστον ως το αρχικό μου σημείο αναφοράς.

Έχοντας βουτήξει και τα δύο Elphinstone (η αγαπημένη μου τοποθεσία) και ο Daedalus μετά από αυτή την τετραετή παύση, δεν βρήκα καμία διακριτή διαφορά στο περιβάλλον των υφάλων.

Αυτό αποδεικνύεται από την ακόμα αξιοσημείωτη κάλυψη των κοραλλιών παλαιάς ανάπτυξης κοντά στις κορώνες των υφάλων, τους παραγωγικούς σχηματισμούς από μαλακά κοραλλιογενή στοιχεία κατά μήκος των εξωτερικών τοίχων και τα κοπάδια των πολύχρωμων ψαριών των υφάλων.

Οποιαδήποτε τοποθεσία βρέχεται τακτικά από ισχυρά ρεύματα, βασικό παράγοντα για τη διατήρηση υγιών κοραλλιών, εμφανίστηκε αμετάβλητη.

Το βρίσκω αξιοσημείωτο λαμβάνοντας υπόψη την επισκεψιμότητα των δυτών που βιώνουν αυτοί οι ιστότοποι καθ' όλη τη διάρκεια του έτους.

Η δημοτικότητα της Ερυθράς Θάλασσας ως καταδυτικού προορισμού φαίνεται να προσφέρει το πλεονέκτημα σε έναν σκοπευτή ότι τα θαλάσσια θέματα συνηθίζουν τη συνεχή παρουσία δυτών και έτσι είναι λιγότερο ντροπαλά.

Πολλοί από τους υφάλους κατά μήκος των διαδρομών RSAII προσφέρουν τη δυνατότητα συναντήσεων με μεγάλα ζώα όπως ο Ναπολέοντας, οι χελώνες, τα μαντάτα, τα θαλάσσια θηλαστικά και ακόμη και οι καρχαρίες, όπως ο Κρις και

Ένιωσα ότι έχω μεγαλύτερη ανοχή για την παρουσία μας από ό,τι σε πιο απομακρυσμένα μέρη που έχουμε επισκεφτεί.

Το Daedalus είναι συνήθως το πρώτο μεγάλο εγχείρημα μετά τις απαραίτητες απογευματινές καταδύσεις λίγο έξω από το Port Ghalib. Είναι ένας ατμός εξίμισι ωρών για τον Δαίδαλο, που ολοκληρώνεται εν μία νυκτί.

Ο τοίχος της ανεμώνης μπορεί να καταδυθεί όλο το χρόνο και η ζεστή, καλοκαιρινή κολόνα του νερού προσελκύει σφυροκέφαλους καρχαρίες, οι οποίοι εκκολάπτονται από τη νοτιοανατολική πλευρά του Δαίδαλου, 50 μέτρα ή περισσότερο από τον τοίχο.

Η κατάδυση γίνεται ουσιαστικά σε γαλάζια νερά, συνήθως έξω από την ορατότητα του τοίχου του υφάλου και σε βάθος μεγαλύτερο από 20 μέτρα.

Οι καρχαρίες είναι περίεργοι και συχνά έρχονται για τουλάχιστον μια διαδρομή, αν όχι για να μείνουν

να συναναστραφεί με τους δύτες για αρκετά λεπτά. Κάθε κατάδυση κάναμε ειδικά για τους καρχαρίες που παραδίδονταν.

Είτε πυροβολούν ανεμώνες είτε καρχαρίες, οι καταδύσεις σχεδιάζονται να παρασύρουν τους δύτες πίσω προς το σκάφος που είναι αγκυροβολημένο στην ηρεμία του ρεύματος που επικρατεί.

Στην πορεία, μπορείτε συχνά να βρείτε χελώνες, Ναπολέοντες, περιστασιακά μαντάτα και άλλα πλάσματα υφάλου, μερικά ενδημικά της Ερυθράς Θάλασσας.

Ενώ οι σφυροκέφαλοι εγκαταλείπουν τον Δαίδαλο το χειμώνα, οι ωκεάνικοι καρχαρίες εκτιμούν το πιο δροσερό νερό και είναι περισταστικοί επισκέπτες στους υπεράκτιους υφάλους κατά τους χειμερινούς μήνες. Αλλά ενώ ο Κρις και εγώ σκοράραμε με τις σφυροκέφαλες, οι ωκεανοί που ελπίζαμε να δούμε στη χειμερινή μας επίσκεψη έλειπαν στη δράση.

Το The Brothers ήταν ο επόμενος σταθμός μας, ένα ζευγάρι υποθαλάσσιων βουνών που υψώνονταν από τα βάθη για να ξεπεράσουν την επιφάνεια περίπου οκτώ ώρες βορειοδυτικά του Port Ghalib. Με την ποικιλία των καταδύσεων που προσφέρεται γύρω από τις δίδυμες κορυφές, το RSAII επιτρέπει γενικά δύο ημέρες για εξερεύνηση.

Το Big Brother φιλοξενεί κάθε είδους ευκαιρίες κατάδυσης, από πλαγιές μέχρι κάθετους τοίχους μέχρι ναυάγια και οροπέδια.

Δύο από τις πιο δημοφιλείς καταδύσεις είναι ένα ζευγάρι ναυάγια στον βόρειο ύφαλο, όπου κυριαρχούν τα ισχυρά ρεύματα, αλλά εάν το πλήρωμα μπορεί να προγραμματίσει ανάλογα, οι καταδύσεις μπορούν να γίνουν σε χαλαρή παλίρροια. Κατά τη διάρκεια της καλοκαιρινής μας επίσκεψης, η ομάδα το σχεδίασε τέλεια, και μπορέσαμε να βουτήξουμε και τα δύο ναυάγια.

Το Aida, ένα μεταφορικό πλοίο μήκους 75 μέτρων που συνετρίβη στον ύφαλο το 1957, είναι το ευκολότερο αλλά και το βαθύτερο από τα δύο ναυάγια για να βουτήξει κατά μήκος της πλαγιάς του βόρειου υφάλου. Αρχίζει στα 30μ, όπου ακουμπάει η πλώρη, και πέφτει στα 60μ.

Είχαμε αστρική ορατότητα, γεγονός που καθιστούσε πολύ πιο δύσκολο να εγκαταλείψουμε το ναυάγιο όταν έληξε ο χρόνος πυθμένα μας.

Το Numidia είναι ένα πιο τρομερό ναυάγιο σε πιο ρηχά νερά, αρκετά μεγάλο για να το διεισδύσει εάν είστε κατάλληλα εκπαιδευμένοι. Αρχίζει στα 8μ και πέφτει από την απότομη πλαγιά στα 80μ.

Και πάλι, χρονομετρήσαμε όμορφα τις παλίρροιες και μπορέσαμε να βουτήξουμε όχι μόνο εξωτερικά, αλλά και να διεισδύσουμε σε ένα από τα αμπάρια πριν ο χρόνος και τα ρεύματα μας κυνηγήσουν πίσω στην επιφάνεια.

Σε σχήμα δάκρυ Little Brother βρίσκεται 500 μέτρα νότια του αδελφού του και προσφέρει δύτες κάθετους τοίχους και μια ήπια κλίση στη βόρεια πλευρά.

Η πλαγιά είναι διάσημη για τους ασημένιους καρχαρίες της, αλλά υποψιάζομαι ότι ο αριθμός των δυτών που βιώσαμε στην πλαγιά από άλλα σκάφη τους κράτησε πιο βαθιά από όσο μπορούσαμε να βουτήξουμε. Ωστόσο, ένας πολύ περίεργος και αρκετά μεγάλος Napoleon wrasse φάνηκε αδιάφορος για τα πλήθη και ενθουσίασε την ομάδα μας πετώντας μαζί μας wingman στο μεγαλύτερο μέρος της κατάδυσης.

Στο νότιο δρομολόγιο, το συγκρότημα St John's Reef ακολουθεί την κατάδυση στο Daedalus, ένα ατμό 10 ωρών νότια.

Διασχίζοντας τον Τροπικό του Καρκίνου, αυτό είναι μέχρι το σημείο που πλέει το Red Sea Aggressor II. Χαρακτηρίζεται από ρηχά οροπέδια με μεγάλα σπήλαια και σήραγγες στη δομή των υφάλων, δίνοντας στις τοποθεσίες μια εμπειρία που μοιάζει με καθεδρικό ναό.

Οι κοραλλιογενείς μπομπονιέρες είναι άφθονες, πολλές υψώνονται από 20 μέτρα μέχρι την επιφάνεια, τοποθετημένες οριζόντια με μεγάλες πλάκες από επιτραπέζια σκληρά κοράλλια. Και εδώ, το πανταχού παρών και ατρόμητο Napoleon wrasse συνόδευε τους δύτες μας στις περισσότερες τοποθεσίες.

Στα μέσα της εβδομάδας, το Red Sea Aggressor II γυρίζει βόρεια και επισκέπτεται μια σειρά μοναδικών τοποθεσιών.

Το πιο αξιομνημόνευτο ήταν ένα πρωινό κολύμβησης με αναπνευστήρα με μια μεγάλη λοβό από δελφίνια στο απομακρυσμένο οροπέδιο Fury Shoals, το οποίο φτάνει στα 10 μέτρα σε μια έκταση με λευκή άμμο πίσω από έναν προστατευτικό ρηχό ύφαλο.

Όπως και οι άλλοι μεγάλοι κάτοικοι της Ερυθράς Θάλασσας, αυτά τα θηλαστικά είχαν σημαντικές αλληλεπιδράσεις με τους ανθρώπους, μετατρέποντάς τους σε «φιλικό προς τον αναπνευστήρα» και τέλεια θέματα για λήψη ευρείας γωνίας, διαθέσιμου φωτός, εάν έχουν παιχνιδιάρικη διάθεση.

Ευτυχώς για εμάς, ήταν. Με φορέματα και αναπνευστήρες (δεν επιτρέπονται βάρη για την επίτευξη ουδέτερης άνωσης), κολυμπήσαμε με το λοβό για το μεγαλύτερο μέρος των δύο ωρών έως ότου τα πόδια μας λύγισαν από πτερύγιο κόπωση.

Ο εμβληματικός ύφαλος Elphinstone θα είναι ο τελικός προορισμός σας και κατά τη γνώμη μου είναι ο καλύτερος τρόπος για να κλείσετε τις καταδύσεις μιας εβδομάδας στην Ερυθρά Θάλασσα.

Αυτό το θαλάσσιο βουνό σε σχήμα πούρου εκτείνεται από βορρά-νότο για 400 μέτρα κοντά στο Marsa Alam, ακριβώς έξω από την ακτή. Πήρε το όνομά του από έναν Βρετανό ναυτικό διοικητή που υπηρέτησε στην Αίγυπτο κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων στις αρχές του 1800.

Είχα βρει το Elphinstone εντυπωσιακό το 2015, με ίσως την καλύτερη ορατότητα που έχω δει. Θυμάμαι έντονα την πρώτη μου κατάδυση, που έπεσε στα 40 μέτρα στο νότιο άκρο του υφάλου και ανέβηκε την πλαγιά σε μια μικρή ομάδα δυτών που φαινόταν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια.

Τόσο καθαρό ήταν το νερό που διασκορπιζόταν πίσω στις εικόνες μου ήταν ανύπαρκτο και η ευκρίνεια των μακρινών θεμάτων αξιοσημείωτη.

Καθώς ανέβαινα την πλαγιά και μετά παρασύρθηκα κατά μήκος του τοίχου, ανεβαίνοντας σταδιακά πάνω μου υπολογιστήΗ συμβουλή του, εντυπωσιάστηκα από τη λάμψη των μαλακών κοραλλιών και μετά τα πέτρινα κοράλλια ακριβώς κάτω από την επιφάνεια.

Ο Κρις και εγώ παραμείναμε για όσο μας επέτρεπε το μείγμα αερίων σε εκείνη την τελευταία κατάδυση, καθώς ήλπιζα να επαναλάβω αυτή την εμπειρία στο χειμερινό μας ταξίδι. Δυστυχώς, το πιο κρύο νερό φέρνει περισσότερα θρεπτικά συστατικά και μειωμένη ορατότητα.

Ωστόσο, σχεδόν στα 30 μέτρα η διαύγεια του νερού παρέμενε εντυπωσιακή και οι λεγεώνες των ανθίων που αιωρούνταν πάνω από υπέροχα επιτραπέζια κοράλλια παλιάς ανάπτυξης κοντά στην επιφάνεια έμοιαζαν να απολαμβάνουν το πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά νερό περισσότερο από όσο θυμόμουν από την κατάδυση εκείνου του καλοκαιριού.

Με τον αντίθετο κύκλο παλίρροιας, μπορέσαμε να εξερευνήσουμε το οροπέδιο στο βόρειο άκρο του υφάλου, κάτι που δεν ήταν δυνατό στο καλοκαιρινό μας ταξίδι.

Το οροπέδιο αποδείχθηκε επικό, με ένα πυκνό δάσος από μαλακά κοράλλια στα 30 μέτρα και μια ακμή του ενδημικού Anthias taeniatus της Ερυθράς Θάλασσας.