Έθνος πλούτου πολυτιμότερο από τον χρυσό

ΕΦΤΑΣΑ ΛΙΓΟ ΝΩΡΙΣ στη Μούντα, μια πόλη στη δυτική επαρχία των Νήσων Σολομώντα. Έκανα check in στο Agnes Gateway Hotel και μετά περπάτησα τη μικρή απόσταση κάτω από τροπική σκιά με τριπλό θόλο από την καμπάνα μου μέχρι το SIDE Dive Munda, πίσω από το κτήριο check-in.

Αν και η κράτησή μου για κατάδυση δεν έγινε μέχρι την επόμενη μέρα, ήμουν πρόθυμος να βρεθώ κάτω από το νερό το συντομότερο δυνατό, αν ήταν δυνατόν.

«Πιστεύω ότι ένας από τους δύτες έχει αποχωρήσει από την κατάδυση σήμερα το απόγευμα», divemaster είπε πολλά υποσχόμενα ο Τζος Σμούλντερς. «Είστε ευπρόσδεκτοι να συμμετάσχετε μαζί μας αν είναι έτσι – θα το ξέρω σίγουρα μετά το μεσημεριανό γεύμα».

Έδωσα στον Jos τον αριθμό της καμπάνας μου και τον ρώτησα αν θα περνούσε για να με ενημερώσει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Στη συνέχεια κατευθύνθηκα στο διπλανό αίθριο του εστιατορίου του ξενοδοχείου για να παραγγείλω μεσημεριανό γεύμα, πριν επιστρέψω στις ανασκαφές μου για να ετοιμάσω το κιτ μου.

Ανάμεσα σε μπουκιές νόστιμων ψαριών στα κάρβουνα και τσιπς ποιότητας ΗΒ, συναρμολόγησα προσεκτικά κάμερες, στροβοσκοπικά και άλλα απαραίτητα σύνεργα πριν ξαπλώσω για έναν γρήγορο υπνάκο.

Ξύπνησα αρκετές ώρες αργότερα, ανησυχώντας ότι ήταν σχεδόν σκοτάδι. «Λοιπόν», μουρμούρισα σε κανέναν συγκεκριμένα, καθώς επέστρεψα στο SIDE [Solomon Islands Dive Expeditions], «ο δύτης πρέπει να αποφάσισε να πάει τελικά».

Ο Τζος είχε σχεδόν τελειώσει το ξέπλυμα των κιτ κατάδυσης καθώς πλησίαζα. «Σου χτύπησα την πόρτα τρεις φορές», είπε απολογητικά, «αλλά δεν απάντησες».

Υποθέτω ότι το jet lag του ταξιδιού 36 ωρών με είχε επιτέλους προλάβει.

"Μην ανησυχείς!" τον διαβεβαίωσα. «Σήμερα το απόγευμα θα ήταν ούτως ή άλλως μια μπόνους κατάδυση.» Αλλά η απώλεια της κατάδυσης θα σήμαινε ακόμη μια νύχτα αναμονής και ταραχώδους ύπνου, ειδικά μετά από δυνατό συντριβή το απόγευμα.

Και ήταν μια ανήσυχη νύχτα. Οράματα συντριμμιών του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και παστέλ υφάλων δίπλα σε σμαραγδένια νησιά τοποθετημένα ανάμεσα σε κορδέλες από γαλαζοπράσινα νερά και λουλακί, επιτέθηκαν στο υποσυνείδητό μου. Ήταν μια νύχτα με «χίλιους υπνάκους», που με άφησαν σε έναν κόμπο σεντόνια μέχρι το ξημέρωμα.

ΤΑ ΝΥΧΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥ ΟΡΑΜΑΤΑ δεν ήταν χωρίς αξία. Το έθνος των Νήσων Σολομώντα, που ονομάστηκε από τον Ισπανό ναυτικό Alvaro de Mendana το 1568 από τον βιβλικό βασιλιά Σολομώντα, και με τη λανθασμένη υπόθεση ότι τα νησιά περιείχαν μεγάλο πλούτο, είναι πράγματι πλούσιο σε πολλά επίπεδα πέρα ​​από τον χρυσό και τους πολύτιμους λίθους.

Η πολιτιστική ιστορία του έθνους είναι εκπληκτική, από τις 74 ενδημικές του γλώσσες μέχρι την πρακτική του κυνηγιού κεφαλιού μεταξύ αντίπαλων αντιμαχόμενων φυλών για δύναμη, πολιτική, επιρροή και γενικά καλό juju.

Θεωρήθηκε ότι ήταν απαραίτητο να κουβαληθεί το κεφάλι ενός θύματος στο παρθενικό ταξίδι ενός κανό για να αποφευχθεί η σύγχυση (tamu garata). Αυτό, φυσικά, ήταν πριν από την παρέμβαση δυτικών ιεραποστόλων στις αρχές του 20ου αιώνα. Ένας μικρός αριθμός κρανίων πρώην ηγετών των φυλών και νικημένων εχθρών που δεν καταστράφηκαν στον πόλεμο έχουν διατηρηθεί στο ιερό νησί του κρανίου, στη λιμνοθάλασσα Ροβιάνα, σε ιερά διακοσμημένα με παραδοσιακά κοχύλια.

Στη συνέχεια, εξετάστε τη γεωγραφία. Το αρχιπέλαγος των Νήσων Σολομώντος εκτείνεται βορειοδυτικά προς νοτιοανατολικά περίπου 930 μίλια, ακριβώς κάτω από τον Ισημερινό μεταξύ της Θάλασσας των Κοραλλιών και του νοτιοδυτικού Ειρηνικού Ωκεανού.

Με συνολική έκταση 11,000 τετραγωνικών μιλίων, τα έξι μεγάλα νησιά και τα 900 και πλέον μικρότερα νησιά δημιουργούν σημαντική υποθαλάσσια ακίνητη περιουσία με τη μορφή βυθιζόμενων τοίχων, δυναμικών περιθωρίων, παράκτιων υφάλων και φραγμάτων, λιμνοθάλασσες γεμάτες μπόμι και βυθισμένες ατόλες με δακτυλίους υφάλου.

Και, με τα Νησιά του Σολομώντα να ταιριάζουν στον πιο εσωτερικό δακτύλιο δίπλα στο μάτι της θαλάσσιας βιοποικιλότητας στο Κοραλλιογενές Τρίγωνο, τα πλούτη περιμένουν τους δύτες στο υποβρύχιο βασίλειο του έθνους.

Τέλος, αναλογιστείτε τον εκπληκτικό πλούτο των ιστορικών συντριμμιών από τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο που βρέθηκαν σε όλη τη χώρα. Σφοδρές μάχες που διεξήχθησαν μεταξύ των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια στις Ιαπωνικές Αυτοκρατορικές Δυνάμεις από το 2 έως το 1942 άφησαν πολλά αεροσκάφη, μικρά σκάφη, φορτηγά και πολεμικά πλοία βυθισμένα σε αρκετά ρηχά νερά για εξερεύνηση σε εξέδρες κατάδυσης ανοιχτού κυκλώματος.

Γι' αυτό βρισκόμουν στη Μούντα, προσπαθώντας να επιβιβαστώ σε ένα καταδυτικό σκάφος μια μέρα νωρίτερα. Ένας δύτης που επισκέπτεται τα νησιά του Σολομώντα έχει πολλές γεωγραφικές επιλογές και είχα επιλέξει για δύο εβδομάδες χερσαίας εξερεύνησης:

μια βδομάδα στη Δυτική Επαρχία με κατάδυση από τη Μούντα και μια άλλη στα νησιά Φλόριντα της Ανατολικής επαρχίας (το θέμα μιας άλλης ιστορίας που θα ακολουθήσει).

Οι πρόσθετες επιλογές περιλαμβάνουν δύο liveaboard από την Honiara, την πρωτεύουσα στο μεγαλύτερο νησί, το Guadalcanal στην ανατολική επαρχία.

ΚΑΤΩ ΚΑΤΩ στο κατάστρωμα του εστιατορίου με θέα σε μια ομαλή λιμνοθάλασσα Roviana. Ήταν ακόμα πολύ νωρίς για όλους, συμπεριλαμβανομένων των θαλάσσιων ταξί που αποτελούν τη βέλτιστη μεταφορά τόσο για τους νησιώτες όσο και για τους τουρίστες.

Ο ήλιος ήταν αρκετά ψηλά για να κοιτάξω στα ρηχά νερά κάτω από το κατάστρωμα και θεώρησα καλό οιωνό να βρω μια γιγάντια ανεμώνη χαλιού που φιλοξενούσε μια οικογένεια ψαριών-κλόουν.

Μετά το πρωινό και μια διασκεδαστική συνεδρία που ρίχνει υπολείμματα ψωμιού στο παχύ τοξότο κάτω από το κατάστρωμα (απίστευτα, είναι σε θέση να ακολουθήσουν το τόξο ενός καλά πεταμένου σκραπ και να το συναντήσουν κατά την πρόσκρουση),

Συνάντησα τον Τζος στο κατάστημα καταδύσεων. Με μια μεγάλη ομάδα δυτών που μόλις αναχώρησε, θα είμαστε μόνο εγώ, ο Τζος και ένας άλλος δύτης από την Αυστραλία για τις επόμενες μέρες.

Η SIDE έχει δημιουργήσει περισσότερες από 40 τοποθεσίες κατάδυσης μέσα σε 5-40 λεπτά βόλτα με το σκάφος και το προηγούμενο βράδυ είχα δώσει στον Jos τη λίστα επιθυμιών μου για τα όντα και το ναυάγιο. Για να ξεκινήσει, είχε επιλέξει το Shark Point, ένα κύμα φραγμού υφάλου που εκτείνεται στο βαθύ ωκεανό στη θαλάσσια πλευρά της επεκτατικής λιμνοθάλασσας Roviana.

Ξεκινήσαμε την κατάδυση στα 30 μέτρα κατά μήκος ενός κατακόρυφου τοίχου στολισμένου με τζάμπο θαλασσινούς σε ποικιλία χρωμάτων και ακολουθήσαμε τη σάρωση του ρεύματος μέχρι το σημείο. Σχεδόν αμέσως μας επισκέφτηκε ένας καρχαρίας γκρίζος ύφαλος, ίσως ο μεγαλύτερος που είχα δει ποτέ, αλλά κράτησε ένα τυπικό μήκος του βραχίονα μακριά, εμποδίζοντας μια καλή εικόνα με το ευρυγώνιο κιτ μου.

Καθώς πλησιάζαμε στο τέλος του κουνίσματος, ο τοίχος άρχισε να γέρνει απαλά και οι θαλασσινοί έδωσαν τη θέση τους σε πολύχρωμα επιτραπέζια κοράλλια, που ανταγωνίζονταν για περιορισμένο χώρο. Παρατήρησα μια μεγάλη υπέροχη ανεμώνη που φιλοξενούσε ένα ζευγάρι ροζ skunk anemonefish, που ταιριάζει περισσότερο στο set-up της κάμεράς μου.

Καθώς βουτούσαμε όλη τη μέρα, συγκέντρωσα μια ικανοποιητική συλλογή εικόνων που θα με απασχολούσαν αργότερα στο υπολογιστή – υποθέτοντας ότι μπορούσα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά.

Την επόμενη μέρα ο Jos είχε ένα σχέδιο για εμάς να ολοκληρώσουμε τέσσερις καταδύσεις, ξεκινώντας από την άκρη της περιοχής καταδύσεων του SIDE. «Θέλω να ξεκινήσω από το Mbigo Mbigo, γιατί πρέπει να έχουμε καλημέρα φως για να συλλάβουμε τις ακτίνες του ήλιου σε εικόνες», εξήγησε. «Ο ύφαλος βρίσκεται στην εξωτερική άκρη της λιμνοθάλασσας, δίπλα σε γαλάζια νερά, οπότε θα πρέπει να έχουμε εξαιρετική ορατότητα. Και το σύστημα υφάλων σπιρούνι και αυλάκωσης θα πρέπει να προσφέρει κάποια δραματική φωτογραφία. "

Ο πιλότος μας panga περιηγήθηκε με δεξιοτεχνία γύρω από ρηχά καφέ και πράσινα μπουμάκια και πάνω από μαργαριταρένιες ράβδους άμμου ανάμεσα στα νησιά των ονείρων μου. Ο Walt Disney δεν θα μπορούσε να σχεδιάσει μια καλύτερη βόλτα με βάρκα σε έναν τροπικό παράδεισο.

Στις 8.30 π.μ. κυλήσαμε σε έναν ομαλό καθαρό ωκεανό. Πήγα με το φωτεινό ρεύμα κάτω από το βαθύ φαράγγι στον ύφαλο, σταμάτησα για να απορροφήσω την εντυπωσιακή θέα και μετά γλίστρησα απαλά πάνω από το χείλος του εξωτερικού τοίχου σε 300 μέτρα νερού.

Η κατάδυση ήταν ό,τι είχε υποσχεθεί ο Τζος, ιδανική για λήψη ακτίνων του ήλιου με φόντο ένα φαράγγι με δομή υφάλου. Μακάρι τα στροβοσκοπικά μου να πετύχουν την αδύνατη ενέργεια που απαιτείται για να φωτίσει τη μακρινή παστέλ θέα που ήξερα ότι υπήρχε στα 20 μέτρα.

Ο Jos πρότεινε ότι ίσως ήρθε η ώρα να μεταβούμε σε macro για την τελευταία μας κατάδυση της ημέρας στο Secret Spot. "Αυτός είναι ένας από τους αγαπημένους ιστότοπους της SIDE", είπε. «Είναι ένας κατακόρυφος τοίχος με ισχυρό ρεύμα που πιέζει προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, ανάλογα με την παλίρροια. Και ο τοίχος έχει τις περισσότερες ποικιλίες γυμνών κλαδιών από οποιονδήποτε ύφαλο βουτήξουμε.»

ΗΤΑΝ ΑΡΓΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑ Μέχρι τη στιγμή που είχαμε εκτοξεύσει αρκετά αέρια για να βουτήξουμε στο Secret Spot, αλλά δυσκολευόμουν να βρω γυμνί σε χαμηλό φωτισμό και ισχυρό ρεύμα. Ωστόσο, ξαφνικά χάρηκα με το κιτ macro όταν έπεσα πάνω σε μια σπάνια μωβ-βιολετί υπέροχη ανεμώνη με ένα ζευγάρι πολύ ροζ skunk anemonefish.

Το ζευγαρωμένο ζευγάρι πόζαρε τέλεια, και συγχαρώ τον εαυτό μου όταν ο Τζος έδειξε το στέμμα του υφάλου στην κορυφή του τοίχου. Εκεί, σε βάθος 2 μέτρων, χιλιάδες χειρουργόψαρα άρχισαν να γεννούν. εκτοξεύονταν γρήγορα από το τεράστιο σχολείο σε μικρές ομάδες για να αρμέγουν το νερό με απελευθερωμένους γαμέτες και από τα δύο φύλα.

Κούνησα το κεφάλι μου με δυσπιστία. Είχα το λάθος κιτ, αλλά απλώς απόλαυσα τη θεαματική επίδειξη ακατέργαστης βιολογίας μέχρι να έρθει η ώρα να βγω στην επιφάνεια.

Τις επόμενες μέρες δούλεψα τη λίστα επιθυμιών μου, συμπεριλαμβανομένου του ενδημικού λευκού ψαριού ανεμώνης. Με ένα φορητό υπολογιστή με ύφαλο, ήρθε η ώρα να βουτήξουμε μερικά αεροσκάφη που καταρρίφθηκαν κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Οι τελευταίες μας καταδύσεις περιελάμβαναν το μικρό εναέριο μαχητικό P-2 Airacobra και το Douglas SBD-39 Dauntless dive-bomber.

Ανακαλύφθηκε μόλις το 2011, λίγα είναι γνωστά για το μαχητικό, το οποίο ο Jos πιστεύει ότι ήταν μέρος της 68ης Μοίρας της USAAF.

Βρίσκεται σε αμμώδη βυθό στα 27 μέτρα, σε ένα σχετικά καθαρό κανάλι μεταξύ δύο νησιών. Μια όαση ζωής στο κατά τα άλλα άγονο κανάλι, παραμένει φωτογενής με την προπέλα, το πιλοτήριο, το αριστερό φτερό και την ουρά του ακόμα ανέπαφα. Ήταν μια εξαιρετική κατάδυση και βγήκα στην επιφάνεια ικανοποιημένος.

Το Dauntless αναπαύεται αιώνια σε μόλις 13 μέτρα στο λιμάνι Rendova. Τα ιαπωνικά αντιαεροπορικά πυρά το έπιασαν κατά τη διάρκεια μιας εναέριας επιδρομής στη Μούντα τον Ιούλιο του 1943, αλλά ο πιλότος Τζιμ Ντόγκερτι κατάφερε να συντριβεί χωρίς θύματα.

Σε μια εκπληκτική ιστορία, επέστρεψε στη Munda στην 50ή επέτειο της μάχης και βούτηξε το ναυάγιο! (βλέπω Lost Warriors of the South Pacific on YouTube).

Σκέφτηκα τη γενναιότητα του Dougherty και άλλων αεροπόρων και στις δύο πλευρές του πολέμου καθώς κατέβαινα μέσα από το θολό νερό του λιμανιού στο καλοδιατηρημένο ναυάγιο.

Στη μύτη στάθηκα προσεκτικά στο μαλακό κάτω μέρος, αποφεύγοντας ένα λοφίο λάσπης, και περίμενα τον Jos να κολυμπήσει στο σκόπευτρο. Τον διαβεβαίωσα πίσω στο panga ότι η αποστολή μου ήταν να τον κάνω «ροκ σταρ» με ένα περιοδικό πλάνο εξωφύλλου.

Γελάσαμε με την ιδέα και υποσχεθήκαμε να κρατήσουμε επαφή καθώς κάναμε την τελική επιστροφή μας στο SIDE και στο Agnes κάτω από ένα άλλο Disneyesque ηλιοβασίλεμα.