Μεξικανικά κύματα

ΔΥΟ ΛΕΠΤΑ ΠΕΡΠΑΤΗΣΗ κατά μήκος της αστραφτερής παραλίας με τη λευκή άμμο από το δωμάτιό μας στο Allegro στο Playacar μας οδήγησε στο καταδυτικό κέντρο 5* PADI της Pro Dive International, που βρίσκεται στο Royal Hideaway Hotel δίπλα. Είχαμε αφιερώσει οκτώ ημέρες για να ζήσουμε τις καλύτερες τοποθεσίες καταδύσεων στη χερσόνησο Γιουκατάν του Μεξικού.
Ήμασταν 50 λεπτά οδικώς από το Κανκούν και απέναντι από το νησί Cozumel. Ανυπομονούσα για την εβδομάδα, καθώς είχα βουτήξει Isla Mujeres και Cozumel αλλά ποτέ εδώ.
Αναλύσαμε τις δεξαμενές μας nitrox, που παρέχονται δωρεάν σε ειδικευμένους δύτες, προτού φορτωθούν στο καταδυτικό σκάφος που είναι αγκυροβολημένο στα ρηχά. Οι περισσότερες από τις τοπικές τοποθεσίες δεν απέχουν περισσότερο από 10 λεπτά, οπότε μετά από ενημέρωση από τον Gustavo, εκπαιδευτή για την εβδομάδα, φτιάχναμε μαζί στην ακτή. Υπήρξε μια μικρή διόγκωση καθώς μεταφέραμε τον εξοπλισμό μας στο σκάφος και ανεβήκαμε τη σκάλα. Το σκάφος έσπευσε νότια, αγκαλιάζοντας την ακτογραμμή.
Οι περισσότερες τοπικές καταδύσεις γίνονται στον ύφαλο των Μεγάλων Μάγια ή του Μεσοαμερικανικού υφάλου, ο οποίος απέχει μόλις 500 μέτρα από την ακτή και εκτείνεται σε μήκος 600 μιλίων της χερσονήσου μέχρι το Μπελίζ, τη Γουατεμάλα και τον Κόλπο της Ονδούρας. Ο Tortugas υποσχέθηκε να είναι μια απαλή εισαγωγή. Ήλπιζα να δω μια χελώνα καθώς γύριζα πίσω στην καθαρή Καραϊβική.
Ο βυθός της θάλασσας με λευκή άμμο στα 20 μέτρα ήταν διάσπαρτος με κοράλλια, και κολυμπήσαμε πάνω από ύφαλο γεμάτο με γιγάντια και γαλάζια σφουγγάρια αγγείων και θαλασσινούς που σμήνωναν ψάρια.
Ένα ελαφρύ ρεύμα μας οδήγησε με τη σωστή ταχύτητα για να δούμε τη θαλάσσια ζωή να τρέχει. Ήταν αρκετά εύκολο να σταματάς από καιρό σε καιρό για να πάρεις ένα , περιστρέφοντας και πτερύγια απαλά στο ρεύμα.
Ο Γκουστάβο εντόπισε μια χελώνα σχεδόν στην επιφάνεια, που κατευθυνόταν προς τα πάνω για να πάρει μια ανάσα.
Σχεδόν την ίδια στιγμή με οδήγησαν στο μονοπάτι ενός γιγαντιαίου μπαρακούδα, τρομακτικά ακίνητος στο ρεύμα πάνω από τον ύφαλο με τη μπουκιά από κοφτερά δόντια. Αφού τράβηξα μερικές φωτογραφίες, άφησα το ρεύμα να με πάει πιο πέρα ​​στον ύφαλο.
Ασυνήθιστα για αυτήν την περιοχή εντοπίσαμε δύο γυμνάσια κοντά το ένα στο άλλο, κάτι που ενθουσίασε τον Gustavo.
Νιώθοντας γαλήνιος, απορροφημένος και απολαμβάνοντας το καθαρό νερό των 28°C και το απαλό ρεύμα, τρόμαξα όταν με τίναξε και έδειξε μακριά. Εκεί, στην άκρη του τοίχου, κολυμπούσε ένας μεγάλος ταύρος καρχαρίας.
Οι έγκυοι ταύροι περιπολούν στην άκρη του τείχους από τον Δεκέμβριο έως τον Μάρτιο, αλλά συνήθως παρατηρούνται λίγο πιο βόρεια. Ήμασταν τυχεροί στο Tortugas.
Στον ύφαλο Barracuda, μια σειρά από πέντε εξάρσεις σαν δάχτυλα που χωρίζονται από λευκή άμμο αποδείχτηκε επίσης γεμάτη ζωή.
Ένα μεσαίο ρεύμα μας μετέφερε κατά μήκος της κορυφής των δακτύλων περίπου στα 7 μέτρα, όπου κολύμπησαν ζευγάρια γαλλικών και γκρι αγγελόψαρων. Πέσαμε πάνω από την άκρη του υφάλου, κρυβόμαστε έξω από το ρεύμα για να εξερευνήσουμε τις πλευρές των προεξοχών μέχρι τα 12 μέτρα.
Ένας άλλος γιγαντιαίος μπαρακούδα, με το στόμα ανοιχτό καθώς κυνηγούσε έναν σπαστήρα, εντοπίστηκε σε μικρή απόσταση. Το έκανε hightail μόλις προσπάθησα να πλησιάσω.

ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΠΟΚΛΗΣΗ ήταν μια μικρή προεξοχή με ένα swim-through. Τρεις βασίλισσες αγγελόψαρα κολυμπούσαν κωμικά ανάποδα κατά μήκος της οροφής, τροφοδοτώντας. Γυάλινα σάρωθρα και ένα κοπάδι χοιρινό ψάρι κρατούσαν σχηματισμό στην είσοδο.
Πέρα από τον καλυμμένο με θαλάσσιο χόρτο αμμώδη βυθό μακριά από τον ύφαλο, εντόπισα μια μεγάλη κόγχη να κινείται αργά. Κολυμπώντας, διαπίστωσα ότι ήταν ένας ερημίτης.
Και καθώς ανεβήκαμε στην κορυφή του υφάλου, εντοπίσαμε ένα σμέρνα με χρυσή ουρά να κάνει το σπίτι του σε μια τομή στον ύφαλο.
Ο Μεσοαμερικανικός Κοραλλιογενής Ύφαλος έχει περισσότερα από 500 καταγεγραμμένα είδη ψαριών, 350 μαλάκια και 65 κοράλλια. Πολλές περιοχές προστατεύονται, αλλά η εισβολή των λεοντόψαρων μετά τον τυφώνα Κατρίνα το 2005 προκάλεσε σοβαρές ζημιές, επειδή έφαγαν σχεδόν όλα τα είδη που φροντίζουν τους υφάλους, καταστρέφοντας μεγάλες εκτάσεις γρήγορα.
Η επιθετική σφαγή αυτών των λεοντόψαρων βοήθησε τον ύφαλο να αναγεννηθεί πρόσφατα και παρατήρησα τη διαφορά από όταν είχα βουτήξει προηγουμένως τη χερσόνησο Γιουκατάν τα τελευταία πέντε χρόνια.
Ελπίζαμε να κάνουμε ένα ταξίδι με ιστιοπλοϊκό από το Pro Dive σε μια περιοχή έξω από το Isla Mujeres, όπου συγκεντρώνονται τα ψάρια από τον Ιανουάριο έως τον Μάρτιο. Δυστυχώς για εμάς, ο καιρός ήταν λίγο συννεφιασμένος και φυσούσε, γεγονός που καθιστά δύσκολο τον εντοπισμό των συσσωματωμάτων στον ανοιχτό ωκεανό.
Αντί να περάσουμε μια άκαρπη μέρα στη θάλασσα σε ασταθή νερά, αποφασίσαμε να αναβάλουμε το ταξίδι και να κάνουμε την κατάδυση με ταύρο-καρχαρία που προσφέρεται. Οι συναρπαστικές μας συναντήσεις με τους ταυροκαρχαρίες που περιέγραψα τον περασμένο μήνα, καθώς ήταν αρκετά εξαιρετικοί ώστε να αξίζουν τη δική τους σκηνή. Αυτές οι καταδύσεις είναι μια δύσκολη επιλογή μεταξύ Δεκεμβρίου και Μαρτίου.
Οι καταδύσεις με ταύρο-καρχαρία γίνονται συνήθως το πρωί, ακολουθούμενες από μια κατάδυση σε ρηχό ύφαλο πριν το σκάφος επιστρέψει.
Κάναμε μία από αυτές τις δεύτερες καταδύσεις σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Jardine, όπου ο πυθμένας 10 μέτρων άμμου φαινόταν κατεστραμμένος από την καταιγίδα. Αυτό είναι αρκετά φυσιολογικό σε πιο ρηχές καταδύσεις στην Καραϊβική, όπου οι ύφαλοι αισθάνονται τη δύναμη της εποχής των τυφώνων καθ' όλη τη διάρκεια του φθινοπώρου μας.
Ταΐζονταν ανάμεσα στα καφέ μαλακά κοράλλια και τα φύκια στο Jardine, ωστόσο, ήταν πλήθη από snapper, tang, wrasse και σφυρίδα. Δύο μεγάλα φουσκωτά ψάρια πλησίασαν, το ένα επιθεώρησε το λιμάνι μου και πόζαρε για λίγα λεπτά. Αργότερα το ίδιο έκανε και μια μεγάλη σουπιά. Νιώθω μια προνομιακή αίσθηση όταν η θαλάσσια ζωή αλληλεπιδρά με αυτόν τον τρόπο.

ΑΛΛΟ ΑΠΟ ΑΥΤΑ Οι καταδύσεις μετά τον ταύρο-καρχαρία έγιναν αργότερα μέσα στην εβδομάδα στο Moc-Che Shallow, το οποίο ο Gustavo είχε πει ότι ήταν μια εξαιρετική τοποθεσία για μικρότερα πλάσματα. Έβαλα φακό macro.
Στα 10 μέτρα ο βυθός υψωνόταν περισσότερο σαν ρηχή άνοδος στην άμμο παρά σαν ύφαλος, καλυμμένος με θαλασσινούς, μαλακά κοράλλια και πολύχρωμα σφουγγάρια. Ακολούθησε μια ήπια κατάδυση με ελάχιστο ρεύμα, δίνοντάς μας άφθονο χρόνο για να ψάξουμε στις γωνιές.
Μια γαρίδα Pederson χόρευε μέσα σε μια τιρμπουσόν ανεμώνη, σαν να είχε ελατήρια για μπράτσα. Ο Γκουστάβο βρήκε ένα μικροσκοπικό μωρό κουτόψαρο να μουτρώνει όμορφα. Εντοπίσαμε επίσης ένα εξαιρετικά καλά καμουφλαρισμένο μωρό ψάρι, κρυμμένο σε ένα σκληρό κοράλλι. Μετά από σχεδόν 70 λεπτά, που φαινόταν να περνούν σε δευτερόλεπτα, επιστρέψαμε στην επιφάνεια.
Ο καιρός χειροτέρευε ελαφρώς. Τα ιστιοφόρα ήταν ακόμα εκτός ημερήσιας διάταξης. Φαινόταν κρίμα, γιατί ο ήλιος έλαμπε και μόνο το περίεργο σύννεφο αμαύρωνε τον γαλάζιο ουρανό, αλλά ο άνεμος ανέβαζε την επιφάνεια της θάλασσας, καθιστώντας σχεδόν αδύνατο να εντοπίσεις μια μπάλα σαρδέλας στον ανοιχτό ωκεανό.
Έτσι νωρίς το επόμενο πρωί ένα ταξί μας πήγε στη μικρή απόσταση μέχρι τον τερματικό σταθμό των φέρι, όπου συναντήσαμε τον Gustavo. Η διάβαση 45 λεπτών μας έδωσε χρόνο για ένα χαλαρό αν δροσερό πρωινό στο επάνω κατάστρωμα.
Μεταφερθήκαμε στο σκάφος Cozumel του Pro Dive για δύο πρωινές drift-dives, η πρώτη στο Santa Rosa Wall. Υπήρχε ένα ρεύμα, αρκετά δυνατό και ορατό από την επιφάνεια. Το Cozumel φημίζεται για την απίστευτη ορατότητα και τα ρεύματα, καθώς και για τους όμορφους τοίχους και την άφθονη θαλάσσια ζωή.
Η Santa Rosa δεν απογοήτευσε. Βουτήξαμε σε ορατότητα άνω των 40 μέτρων σε έναν τοίχο με κατακόρυφη πτώση και καθώς παρασυρθήκαμε κατά μήκος του τοίχου είδαμε όμορφους υγιείς μαλακούς και σκληρούς κοραλλιογενείς σχηματισμούς διάσπαρτους με ρωγμές και προεξοχές όπου κρύβονταν τεράστιοι αστακοί.
Μια μεγάλη αγέλη από βαλέδες με άλογα μάτια κυνηγήθηκαν στο μπλε. Πεταλούδα και αγγελόψαρο έτρεξαν σε όλο τον τοίχο του υφάλου, ραμφίζοντας το κοράλλι. Ο τοίχος ήταν πολύχρωμος, αλλά καθώς το ρεύμα ανέβαινε ξέχασα να τραβήξω φωτογραφίες και τον άφησα να με παρασύρει.
Κοντά στο τέλος της κατάδυσής μας, ανηφορίσαμε πάνω από την άκρη του τοίχου σε ένα αμμώδες κρεβάτι όπου έτρεχε μια νότια αχτίδα.
Η δεύτερη κατάδυση, στον ύφαλο Tormentos, ήταν μόλις περίπου 10 λεπτά μακριά. Το ρεύμα ήταν πιο ήπιο από ό,τι στη Santa Rosa καθώς κατεβήκαμε σε ένα σωρό από παλιά κοχύλια στα 15 μέτρα. Μας μετέφερε απαλά σε έναν ύφαλο διάσπαρτο με σταθμούς καθαρισμού.
Μεγάλα σχολεία γρύλισμα και snapper κολύμπησαν πάνω από τον ύφαλο σε σχηματισμό. Βγαίνοντας ελαφρά έξω από το ρεύμα για να κοιτάξω κάτω από μια προεξοχή, εντόπισα ένα γιγάντιο πράσινο μοσχάρι να ταλαντεύεται απαλά ενώ μια καθαρότερη γαρίδα διακινδύνευσε τη ζωή της καθαρίζοντας τα δόντια του χελιού.
Σε μια μεγάλη σχισμή ένα μεγάλο κόκκινο καβούρι φύλαγε το δέρμα του, σηκώνοντας να μας χτυπήσει ένα νύχι καθώς πλησιάζαμε. Κολυμπήσαμε πάνω από ένα αμμώδες κομμάτι στον ύφαλο, όπου ένα κιτρινωπό χτύπημα φτερών έδινε μια ηλεκτρική ακτίνα που αιωρείται πάνω από την άμμο. Κρύβεται σε κοινή θέα, ένας τεράστιος ύφαλος χταπόδι μας κοίταξε επιφυλακτικά.
Ανεβαίνοντας ξανά στο σκάφος, φορέσαμε μεγάλα χαμόγελα. Το Cozumel είχε ανταποκριθεί στη φήμη του και φαινόταν τόσο υγιές και ζωντανό όσο όταν το είχα καταδυθεί τελευταία φορά.

ΎΦΑΛΟΙ (ΚΑΙ ΤΑΥΡΟΚΑΡΧΑΡΙΑ) Εκτός αυτού, το Μεξικό είναι διάσημο για τις ασβεστολιθικές καταβόθρες που έχουν διαβρωθεί εδώ και χιλιετίες και σχηματίζουν σπήλαια γεμάτα γλυκό νερό. Ανακαλύπτονται στην πυκνή βούρτσα και τη ζούγκλα που καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος της χερσονήσου Γιουκατάν, και ιδιαίτερα γύρω από το Τουλούμ.
Πολλά σπήλαια έχουν σήραγγες που φτάνουν στη θάλασσα, προκαλώντας ένα μείγμα γλυκού και αλμυρού νερού που ονομάζεται halocline - λίγο σαν να κοιτάς μέσα από μια λερωμένη βαζελίνη μάσκα.
Την ημέρα που επρόκειτο να βουτήξουμε στα σπήλαια, ξυπνήσαμε από βροχή και πυκνή σύννεφα. Αυτό δεν προοιωνόταν καλά για τη λήψη των εικόνων που είχα δει από άλλους φωτογράφους, των ακτίνων του ήλιου να πέφτουν σε αυτές τις κενώσεις από την επιφάνεια.
Ο Γκουστάβο μας πήρε, φέρνοντας το κιτ μας από το καταδυτικό κέντρο. Το ταξίδι από το Playacar στο Tulum θα διαρκούσε μισή ώρα, συν 10 λεπτά για να παραλάβετε σνακ και ποτά.
Επρόκειτο να βουτήξουμε δύο παρακείμενα και φωτογενή cenotes, το Kulkankan και το Chakmol. Τα είχαμε βουτήξει στο παρελθόν, διεισδύοντας αρκετά βαθιά στο σύστημα, αλλά ήταν δέσμες φωτός στα καθαρά νερά κοντά στην είσοδο που θέλαμε τώρα.
Καθώς αφιερώσαμε τον χρόνο μας για την προετοιμασία, η βροχή σταμάτησε και το στρώμα του σύννεφου φαινόταν να λεπταίνει. Κατηφορίσαμε τα πέτρινα σκαλοπάτια προς την είσοδο και από τα σύννεφα ξεφύτρωναν σημεία μπλε.
Τα cenotes βρίσκονται όλα σε ιδιωτική γη και οι εγκαταστάσεις τους διαφέρουν ανάλογα με τον ιδιοκτήτη. Το Kulkankan και το Chakmol είναι πολύ δημοφιλή και διαθέτουν καλές εγκαταστάσεις, όπως τουαλέτες, ντους και αποδυτήρια. Τα μονοπάτια είναι καλά συντηρημένα και τα σκαλοπάτια μέσα στο νερό κάνουν την πρόσβαση εύκολη.
Το νερό ήταν λογικό 25°, λίγο πιο ζεστό από ό,τι περίμενα. Είχα κρυώσει πολύ στην προηγούμενη επίσκεψή μου.
Κατεβήκαμε γύρω στα 8 μέτρα, κολυμπώντας μέσα από μια τομή στα βράχια για να μπούμε σε ένα πολύ μεγάλο σπήλαιο με πολλές προσβάσεις στην επιφάνεια. Τελικά, ο ήλιος βγήκε και πέρασε έντονα κάτω από το νερό. Ένα μαγικό συναίσθημα μας κυρίευσε καθώς παίζαμε στο φως του ήλιου. Δεν θέλαμε να πάμε βαθύτερα στο σύστημα και περάσαμε όλη την κατάδυση απολαμβάνοντας την ομορφιά της ηλιόλουστης σπηλιάς.
Μπήκαμε στο Chakmol μέσω ενός πιο εύκολα προσβάσιμου cenote που ονομάζεται Little Brother. Και πάλι, κολυμπήσαμε μέσα από μια σχισμή στα βράχια ακριβώς κάτω από την επιφάνεια για λίγα μέτρα σε προσωρινό σκοτάδι πριν μπούμε σε μια όμορφη μεγάλη σπηλιά με οβάλ πρόσβαση στην επιφάνεια καθώς και μικρότερα πλευρικά ανοίγματα.
Η επιφάνεια ήταν μισογεμάτη με φύκια και συντρίμμια από μια πρόσφατη καταιγίδα, αλλά μπορούσαμε ακόμα να δούμε τον ήλιο να ακτινοβολεί. Ήταν πιο συγκεντρωμένος στα μικρότερα ανοίγματα, και έκανα σήμα στον Γκουστάβο να προσπαθήσει να πιάσει μια ακτίνα στο χέρι του.

ΜΕ SAILFISH ΑΚΟΜΑ ΕΚΤΟΣ την ατζέντα αποφασίσαμε να επισκεφτούμε ένα άλλο cenote. Ζήτησα όμορφο, σαν λιμνούλα Carwash. Δυστυχώς, μετά από δύο εβδομάδες καταρρακτώδους βροχής, το νερό είχε γίνει πορτοκαλί λόγω της έκπλυσης από τα κόκκινα μαγγρόβια.
Θυμήθηκα μια παραμυθένια χώρα με μικροσκοπικά ψάρια να τρέχουν ανάμεσα σε υποβρύχια κρίνα με μακρύ στέλεχος. Είχαμε προχωρήσει αρκετά μέσω του συστήματος στο προηγούμενο ταξίδι, αλλά αυτή τη φορά ρώτησα αν μπορούσαμε να μείνουμε στη ρηχή λίμνη των 5 μέτρων.
Η μέρα ξημέρωσε ξανά συννεφιασμένη, αλλά ήλπιζα ότι θα αναδυόταν ο ήλιος, ή τουλάχιστον ένας μικρός μπλε ουρανός. Μπορούσαμε να δούμε το ροζ των κρίνων γύρω από την περίμετρο της λίμνης, μέχρι το κάτω μέρος. Μου φαινόταν τόσο διαφορετικό από το πώς το θυμόμουν.
Ακολουθώντας τα ενσωματωμένα σκαλοπάτια στη λίμνη, είδαμε δύο τεχνικούς δύτες να ετοιμάζονται να διεισδύσουν στο τεράστιο σύστημα των σπηλαίων.
Κρατώντας μακριά τους και περνώντας απαλά γύρω από την άκρη της λίμνης στα 4 μέτρα για να αποφύγουμε τη λάσπη, περάσαμε πολύ χαλαρωτικά υφαίνοντας μέσα και έξω από τα ροζ και πράσινα κρίνα και παρακολουθώντας τα μικροσκοπικά ψάρια του γλυκού νερού να χορεύουν.
Μετά από 40 λεπτά ο Γκουστάβο μας έκανε σήμα να ανεβούμε, αργά και ήρεμα, στην άκρη της πισίνας. Εκεί, ακίνητος, ήταν ένας κροκόδειλος 1.5μ! Παρακολουθήσαμε για αρκετά λεπτά, βγάζοντας μερικές διακριτικές φωτογραφίες χωρίς να το ενοχλήσουμε. Ήταν το κερασάκι στην τούρτα μιας εξαιρετικής βδομάδας κατάδυσης.
Την τελευταία μας μέρα χαλαρώσαμε και απολαύσαμε μια άλλη απόλαυση για την οποία φημίζεται το Μεξικό – την τεκίλα! Το ιστιοφόρο θα έπρεπε να είναι η δικαιολογία μας για άλλη μια επίσκεψη.