Τα βιβλία του ROD MACDONALD αναμένονται πάντα με ανυπομονησία και είναι το επίπεδο λεπτομέρειας που απολαμβάνουν οι λάτρεις των ναυαγίων.
Η τελευταία του προσφορά, Dive Palau: The Shipwrecks, δεν αποτελεί εξαίρεση. Αυτό το απόσπασμα, που αφορά ένα ιαπωνικό «μητρικό πλοίο καταστροφέα» που διακρίνεται για τις πρωτοποριακές τορπίλες του, δίνει μια γεύση.
Ο ΚΑΜΙΚΑΖΕ ΜΑΡΟΥ ΞΑΠΛΩΣΕ ΚΑΤΩ ως μη στρατιωτικό επιβατικό φορτηγό πλοίο 4950 τόνων στο Osaka Iron Works στη Sakurajima στις 31 Ιουλίου 1937 για την Todai Kisen KK της Οσάκα. Είχε μήκος 365.8 πόδια με δοκό 54.1 πόδια και βύθισμα 29.2 πόδια.
Καθελκύστηκε και ονομάστηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1937, και μετά την εγκατάσταση ολοκληρώθηκε στις 17 Μαρτίου 1938. Είχε πέντε αδελφά πλοία που κατασκευάστηκαν όλα το 1936-40: το Sanko Maru, Sinryu Maru, Sinsei Maru No 6, Yamahuku Maru και Tenryu Maru.
Κατασκευάστηκε με μοντέρνο σχεδιασμό ως σκάφος τριών νησιών με υπερυψωμένο φουσκωτό και τσουγκράνα τόξο, σύνθετη γέφυρα και υπερκατασκευή μηχανοστασίου στο μέσο του πλοίου – και ένα κάστρο στην πρύμνη. Τα μπροστινά και τα πίσω φρεάτια της παραδόθηκαν σε αμπάρια φορτίου και, ανάμεσα σε κάθε ζεύγος εμπρός και πίσω αμπάρια, οι πόλοι του τέρματος υψώνονταν από ένα κατάρτι. Πάνω από το δοκάρι των δοκών τοποθετήθηκε κορυφαίος ιστός.
Καμικάζι Μάρου τροφοδοτούνταν από έναν ατμοστρόβιλο με καύση άνθρακα που κατασκευάστηκε από την Ishikawajima Shipbuilding & Engineering Co. του Τόκιο. Αυτό της έδωσε μια κανονική ταχύτητα πλεύσης 12 κόμβων και μια μέγιστη ταχύτητα 15 κόμβων.
Μπορούσε να κρατήσει 900 τόνους άνθρακα, δίνοντάς της ακτίνα λειτουργίας 8000 ναυτικών μιλίων με ταχύτητα 12 κόμβων.
Η κυριότητα του σκάφους μεταβιβάστηκε στην Yamashita Kisen KK του Κόμπε την 1η Αυγούστου 1940 και στη συνέχεια, λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα, στις 3 Ιουνίου 1941, επιτάχθηκε από το Αυτοκρατορικό Ιαπωνικό Ναυτικό (IJN). Μεταφέρθηκε στο ναυπηγείο Uraga Dock Co στο Τόκιο, όπου στις 29 Ιουλίου άρχισαν οι εργασίες μετατροπής της για στρατιωτική χρήση, με όπλα με τόξο και πρύμνη.
Στις 15 Αυγούστου βαθμολογήθηκε ως βοηθητικό αντιτορπιλικό tender ή suirai-bokan. Αυτά χρησιμοποιήθηκαν ως μητρικά πλοία για αντιτορπιλικά και τορπιλοβάρκες. Οι εργασίες μετατροπής ολοκληρώθηκαν στις 30 Σεπτεμβρίου και ανατέθηκε στον 2ο Στόλο του Αντιναύαρχου Nobutake Kondo.
ΚΑΤΑ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΕΡΟΣ ΤΟΥ 1941 και στις αρχές του 1942 Καμικάζι Μάρου ταξίδεψε στο Mako (σημερινό Magong στα νησιά Pescadores, μεταξύ Ταϊβάν και Κίνα), Saipan και Ponape.
Το Mako ήταν μια σημαντική βάση για το IJN και ένα σημείο επιβίβασης για την εισβολή στις Φιλιππίνες.
Επέστρεψε στη Γιοκοσούκα της Ιαπωνίας, όπου στις 14 Ιουλίου 1942, διορίστηκε στην 11η Διεύθυνση Προσφορών Υδροπλάνων και άρχισε να κάνει ταξίδια αναπλήρωσης στο λιμάνι Kure της νότιας Ιαπωνίας.
Τον Οκτώβριο του 1943 επαναβαθμολογήθηκε ως μεταφορέας και τον Δεκέμβριο του 1943 αναχώρησε από τη Σαγκάη με συνοδεία συνοδείας για το Σασέμπο. Στις αρχές Φεβρουαρίου 1944 βρισκόταν στη λιμνοθάλασσα Τρουκ, όπου σχεδόν αμέσως μετά την επιτυχημένη φωτογραφική υπερπτήση των ΗΠΑ στις 4 Φεβρουαρίου 1944, ο IJN και τα εμπορικά σκάφη άρχισαν να εγκαταλείπουν το Τρουκ, αναζητώντας ασφάλεια αλλού ενόψει μιας επικείμενης επακόλουθης αμερικανικής επίθεσης.
Στις 12 Φεβρουαρίου 1944, λίγες μέρες πριν από τις επιδρομές της επιχείρησης Hailstone, Καμικάζι Μάρου αναχώρησε από το Τρουκ για το Παλάου με μια συνοδεία αποτελούμενη από το πετρελαιοφόρο του στόλου IJN Sata, το δεξαμενόπλοιο Hishi Maru No 2, το πλοίο πυρομαχικών Nichiro Maru και το πλοίο αποθήκευσης Kitakami Maru, συνοδευόμενο από το αντιτορπιλικό Hamanami, τον υπο-κυνηγό Ch 30 και βοηθητικό υπο- κυνηγοί Takunan Maru No 2 και Shonan Maru No 5.
Στις 2200 στις 17 Φεβρουαρίου, πέντε ημέρες μετά το ταξίδι και την πρώτη ημέρα της επιχείρησης Hailstone στο Truk, η συνοδεία βρισκόταν περίπου 150 ναυτικά μίλια βορειοανατολικά του Παλάου όταν το αμερικανικό υποβρύχιο USS Sargo το αναχαίτισε και εκτόξευσε οκτώ τορπίλες στο κύριο βραβείο , το πολύτιμο λιπαντικό του στόλου Sata κλάσης Shiretoko. Μια τορπίλη χτύπησε το μεγάλο σκάφος μήκους 470 ποδιών και το ανάπηρε.
Έξι λεπτά αργότερα το USS Sargo εκτόξευσε δύο ακόμη τορπίλες στο πλοίο πυρομαχικών Nichiro Maru. το ένα πυροδότησε μια καταστροφική δευτερεύουσα έκρηξη που την έκανε να βυθιστεί αμέσως. Τα πλοία συνοδείας της νηοπομπής πίεσαν μια επίθεση βάθους σε αυτά που πίστευαν ότι ήταν δύο αμερικανικά υποβρύχια – οδηγώντας το Sargo βαθιά και επιτρέποντας στην πολιορκημένη συνοδεία να αποσυρθεί στα βορειοδυτικά.
ΛΙΓΟ ΜΕΤΑ ΤΟ 0900 στις 19 Φεβρουαρίου, την επομένη της ολοκλήρωσης της επιχείρησης Hailstone, η συνοδεία έφτασε στο Παλάου. Στις 11 Μαρτίου, ενώ εκεί, Καμικάζι Μάρου παρεχόταν από τον Kitakami Maru.
Καμικάζι Μάρου βρισκόταν ακόμα στο Παλάου, στην περιοχή του νησιού Urukthapel της Δυτικής Λιμνοθάλασσας, στις 30 Μαρτίου καθώς ξεκίνησε η Επιχείρηση Desecrate 1.
Το εμπρόσθιο αμπάρι της Νο 2 ήταν γεμάτο με ένα θανατηφόρο φορτίο 30 ποδιών τορπίλες Lance, το προπορευόμενο σκάφος της μετατράπηκε εκτενώς ως υπηρεσία για τέτοιες τορπίλες.
Καθώς ξεκίνησε το Desecrate 1, έφτιαξε μια κεφαλή ατμού για να ξεκινήσει.
Περίπου στις 0745, καθώς η IJN Iro δεχόταν επίθεση ακριβώς στα βόρεια της, ο Kamikaze Maru έκανε ελιγμούς ανάμεσα στα νησιά ντυμένα με ζούγκλα του Παλάου στα νοτιοδυτικά του Malakal Harbor με 3 κόμβους, όταν έξι Curtiss Helldivers από το Bunker Hill επιτέθηκαν με βόμβες 1000lb και 500lb. .
Χτυπήθηκε μπροστά από τη γέφυρα και στο μέσο του πλοίου - και τρεις παραλίγο αστοχίες έστειλαν λοφία λευκού νερού προς τον ουρανό.
Η δύναμη της έκρηξης που μεταδόθηκε μέσω του ασυμπίεστου νερού λύγισε και κατέστρεψε την επιμετάλλωσή της.
Το χτύπημα προς τα εμπρός της γέφυρας προκάλεσε σημαντική δευτερεύουσα έκρηξη, η οποία προκάλεσε πυρκαγιές. Λευκός καπνός ανέβηκε ψηλά στον αέρα - μια ένδειξη ότι δεν καίγονταν καύσιμα ή βενζίνη.
Καμικάζι Μάρου ακινητοποιήθηκε καθώς το πλήρωμά της πάλευε για να ελέγξει τη φωτιά και να αποκαταστήσει τη ζημιά.
Λίγο μετά το μεσημέρι, ωστόσο, δέχθηκε επίθεση από τορπιλοβομβιστές Grumman Avenger και επίσης χτυπήθηκε από ρουκέτες. Οι φωτογραφίες της επίθεσης δείχνουν τα μεσαία και πίσω τμήματα της να φλέγονται, με μαύρο καπνό να υψώνεται ψηλά στον αέρα. Πιστεύεται ότι βυθίστηκε λίγο αργότερα, ήλθε να ακουμπήσει όρθια στον πυθμένα σε περίπου 35 μέτρα με τις άκρες των ιστών της να φαίνονται λίγο πάνω από την επιφάνεια και να σημαδεύουν τη θέση της.
Αμέσως μετά το τέλος του πολέμου, πιστεύεται ότι οι ντόπιοι σωστές αφαίρεσαν την εύκολα προσβάσιμη προπέλα και τους πολύτιμους συμπυκνωτές της. Αρκετά χρόνια αργότερα, τη δεκαετία του 1950, η Fujita Salvage ξεκίνησε τις εμπορικές της δραστηριότητες διάσωσης, με σχέδια να διαλύσει το βυθισμένο σκάφος για σκραπ.
Καθώς οι δύτες επιθεώρησαν το ναυάγιο, βρήκαν το πίσω τμήμα που είχε υποστεί σοβαρές ζημιές από την επίθεση. Ανακάλυψαν επίσης τις τορπίλες Long Lance στο αμπάρι Νο 2 και μεγάλη ποσότητα πυρομαχικών στο αμπάρι Νο 1.
Από τότε, οι προσπάθειες διάσωσης ήταν πολύ προσεκτικές και αποφασίστηκε να μην χρησιμοποιηθούν εκρηκτικά στο ναυάγιο.
Οι υπερκατασκευές κόπηκαν με το χέρι χρησιμοποιώντας πυρσούς ασετυλίνης - και περίπου 1000 τόνοι παλιοσίδερων αναφέρεται ότι είχαν ανυψωθεί πριν μείνει μόνος ο Kamikaze Maru. Λίγο καιρό αργότερα, έγιναν κάποιες λιγότερο επαγγελματικές απόπειρες διάσωσης από ντόπιους διασώστες χρησιμοποιώντας εκρηκτικά – όπου η Fujita είχε επιλέξει να μην το κάνει.
Μια σειρά από μικρές εκρήξεις σημειώθηκαν σε διάφορες τοποθεσίες στην πλώρη, δίπλα στο πρόσθιο πλοίο, στο μηχανοστάσιο και στην πρύμνη του πλοίου, αλλά μία πυροδότησε μια μεγάλη δευτερεύουσα έκρηξη καθώς πυροδοτήθηκαν πυρομαχικά στο ναυάγιο.
Μετά από μια σειρά από περαιτέρω τέτοιες δευτερεύουσες εκρήξεις, οι σωστές επέλεξαν να εργαστούν αλλού και οι βαριές ζημιές Καμικάζι Μάρου έμεινε τελικά στην ησυχία του.
ΤΟ ναυάγιο ΣΗΜΕΡΑ
Το ναυάγιο βρίσκεται κατά μήκος του επικρατούντος παλιρροϊκού ρεύματος, οπότε όταν η παλίρροια τρέχει το μαλακό ίζημα του βυθού μπορεί να αναδευτεί, θολώνοντας την ορατότητα.
Έχει εργαστεί σε μεγάλο βαθμό από διασωστές – επομένως, με τη δυνατότητα για κακή οπτική επαφή και επεξεργασμένο ναυάγιο, αυτό είναι ένα για τους λάτρεις του ναυαγίου και όχι για δύτες που αναζητούν καλή ορατότητα, ωραία κοράλλια και ζωή στα ψάρια.
Η ορατότητα ποικίλλει ανάλογα με την κατάσταση της παλίρροιας που καταδύεστε, αλλά αν μπορείτε να δείτε παρελθόν (ή μέσα από) την κακή ορατότητα και το κατεστραμμένο πλοίο και να το δείτε για αυτό που ήταν και ήταν, γίνεται μια ενδιαφέρουσα απόδειξη του πολέμου και της σωτηρίας έργα.
Αξίζει να βουτήξετε αυτό το ναυάγιο και να αντέξετε το φτωχό βλέμμα μόνο για να δείτε το τόξο και τις τορπίλες. Το βάθος μέχρι τον βυθό είναι 33 μέτρα και το κύριο κατάστρωμα, το υψηλότερο σημείο, είναι στα 28 μέτρα.
Μεγάλα τμήματα του πλοίου διαλύθηκαν και σώθηκαν. Οι υπερκατασκευές κόπηκαν με το χέρι με πυρσούς ασετυλίνης και υπήρξε σημαντική ανατίναξη του πλοίου.
Δεν περνάει απαρατήρητο ότι η πιο άθικτη περιοχή του αρχικού πλοίου είναι το αμπάρι No 2, το οποίο κρατά τις ισχυρές τορπίλες Type 93 Long Lance. οι σωστές έμειναν πολύ μακριά από αυτά τα επικίνδυνα όπλα.
Το πλοίο κατασκευάστηκε με ένα μαλακό τόξο με τσουγκράνα από λυγισμένο κέλυφος - σε αντίθεση με τη ράβδο στελέχους που φαίνεται σε άλλα παλαιότερα πλοία. Το fo'c'sle έχει ανατιναχτεί και έχει υποστεί ζημιά μεταξύ των αγκυροβολίων και του πίσω διαφράγματος fo'c'sle.
Το μπροστινό μέρος του πλοίου έχει ουσιαστικά φύγει από τις πλάκες του καταστρώματος στη μέση της λαβής αρ. 1.
Η άγκυρα, η οποία θα βρισκόταν στο κατάστρωμα εστίασης στο κατεστραμμένο τμήμα, λείπει, όπως λείπουν οι άγκυρες, η αλυσίδα και τα θυρίδες αλυσίδων - όλα πιθανώς ανασύρθηκαν στην επιφάνεια.
Η μπροστινή άκρη της πλώρης, τώρα απαλλαγμένη από το πλοίο, έχει γείρει και έχει πέσει προς τα εμπρός και προς τα δεξιά, έτσι ώστε η στρογγυλεμένη πλώρη με τις δίδυμες μύτες πάνω της να βρίσκεται τώρα μόλις λίγα μέτρα πάνω από τον πήλινο βυθό.
Οι δύο πλάκες και οι σωλήνες που τοποθετούνται στο κατάστρωμα πλαισιώνονται από τις δύο πλευρές του καταστρώματος με αγκυροβόλια πρόσδεσης και δύο κολώνες πρόσδεσης. Υπάρχει ένα κενό αρκετών μέτρων από τις γωνίες άγκυρας στο τμήμα της πλώρης μέχρι εκεί που θα ήταν το πρυμναίο διάφραγμα - τώρα επίσης λείπει σε μεγάλο βαθμό - και μόνο η καρίνα συνδέει τώρα τα δύο τμήματα. Το πλοίο επαναλαμβάνει κάτι από το αρχικό του σχήμα στο κατάστρωμα του πηγαδιού.
ΤΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΕΡΟΣ της λαβής αριθ. 1 έχει καταστραφεί – με τις πλάκες γάστρας προς τα εμπρός φουσκωμένες. Το αμπάρι είναι ορθάνοιχτο, χωρίς να ανοίγει η καταπακτή, και έχει ένα άδειο κατάστρωμα tween. Το κάτω τμήμα του αμπάρι περιέχει μερικά κιβώτια με πυρομαχικά και ξύλινα κιβώτια με είκοσι οβίδες των 250 mm το καθένα.
Στο κατάστρωμα υπάρχουν τα ερείπια ενός ιστιοσπιτιού που ισοπεδώθηκε σε περίπου 1 μέτρο πάνω από το κατάστρωμα και τα υπολείμματα των βασιλικών δοκών.
Το Hold No 2 είναι επίσης ορθάνοιχτο και είναι σε μεγάλο βαθμό άθικτο – λόγω του επικίνδυνου φορτίου του από 20-30 τορπίλες, τώρα σε κάποια αταξία, αλλά αδύνατο να γίνει λάθος.
Το ίδιο το μέγεθός τους είναι τρομακτικό – και όταν θυμάστε ότι με τα χρόνια, καθώς οι φιάλες καυσίμου οξυγόνου υψηλής πίεσης τελικά σκουριάστηκαν, αρκετές από αυτές φημολογούνται ότι έχουν εκραγεί αυθόρμητα, ξαφνικά αισθάνονται ακόμη πιο απειλητικοί.
Οι περισσότεροι είναι στοιβαγμένοι οριζόντια στο κάτω μέρος της λαβής με τα κεφάλια τους στραμμένα προς τα πίσω, αλλά άλλοι στέκονται μισόόρθιοι, ανακατεμένοι σε άβολες γωνίες. Φαίνεται ότι αρκετές από τις φιάλες οξυγόνου έχουν πράγματι διαβρωθεί και διασπαστεί.
Δεν υπάρχουν κεφαλές που έχουν τοποθετηθεί σε αυτές τις τορπίλες. Το μπροστινό μέρος κάθε τορπίλης τελειώνει εκεί που θα στερεωθεί η κεφαλή, αποκαλύπτοντας τις εσωτερικές στρογγυλεμένες κορυφές των κυλίνδρων οξυγόνου hp που χρησιμοποιούνται για την πρόωση.
Αυτά ήταν κατασκευασμένα από ένα κράμα χάλυβα νικελίου χρωμίου-μολυβδαινίου που αναπτύχθηκε αρχικά για ζώνες θωράκισης θωρηκτών.
Οι προηγούμενες τορπίλες τύπου 91 είχαν χρησιμοποιήσει πεπιεσμένο αέρα ως οξειδωτικό με έναν εσωτερικό κύλινδρο αέρα 11 ποδιών φορτισμένο σε περίπου 2500-3000psi – την ίδια πίεση με τους σημερινούς συμβατικούς κυλίνδρους κατάδυσης.
Ο πεπιεσμένος αέρας, ωστόσο, άφησε ένα αισθητό ίχνος φυσαλίδων.
Το Type 93 χρησιμοποιούσε συμπιεσμένο οξυγόνο ως οξειδωτικό καυσίμου, με κινητήρα υγρού θερμαντήρα που έκαιγε ένα καύσιμο όπως μεθανόλη ή αιθανόλη για να παράγει την κινητήρια δύναμη για τους δύο αντίθετα περιστρεφόμενους έλικες.
Το συμπιεσμένο οξυγόνο είναι επικίνδυνο στο χειρισμό, αλλά οι μηχανικοί της IJN διαπίστωσαν ότι ξεκινώντας τον κινητήρα της τορπίλης με πεπιεσμένο αέρα και στη συνέχεια μεταβαίνοντας σταδιακά στο οξυγόνο, μπόρεσαν να ξεπεράσουν τις εκρήξεις που εμπόδιζαν τη χρήση του πριν.
Για να κρύψουν τη χρήση καθαρού οξυγόνου από το πλήρωμα του πλοίου, οι Ιάπωνες ονόμασαν τη δεξαμενή οξυγόνου «δευτερεύουσα δεξαμενή αέρα».
Δεδομένου ότι ο αέρας είναι μόνο 21% οξυγόνο και 78% άζωτο, το 100% οξυγόνο παρέχει πέντε φορές περισσότερο οξειδωτικό στον ίδιο όγκο δεξαμενής, και αυτό αυξάνει σημαντικά το εύρος των τορπιλών.
Η απουσία αδρανούς αζώτου είχε επίσης ως αποτέλεσμα την εκπομπή σημαντικά λιγότερων καυσαερίων – τα οποία αποτελούνταν μόνο από διοξείδιο του άνθρακα και υδρατμούς.
Το υποπροϊόν της καύσης CO2 είναι σημαντικά διαλυτό στο νερό και το προκύπτον μείγμα καυσαερίων μείωσε σημαντικά τις ενδεικτικές φυσαλίδες στην τροχιά του.
Ο ΙΑΠΩΝΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ Η τορπίλη 93 είχε μέγιστο βεληνεκές περίπου 25 μίλια στους 38 κόμβους και έφερε μια κεφαλή 1080 λίβρες με υψηλή εκρηκτική ισχύ. Το μεγάλο βεληνεκές, η υψηλή ταχύτητα και η βαριά κεφαλή του το σημάδεψαν ως ένα κβαντικό άλμα προς τα εμπρός στην ανάπτυξη τορπιλών – και ήταν πολύ μπροστά από οποιαδήποτε συμμαχική τορπίλη της εποχής.
Η τυπική τορπίλη εκτόξευσης επιφανείας του αμερικανικού Ναυτικού του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, η Mark 15, είχε μέγιστη εμβέλεια μόλις 7.4 ναυτικά μίλια στους 26 κόμβους ή 3 ναυτικά μίλια στους 45 κόμβους και έφερε μικρότερη κεφαλή 826 lb.
Μεγάλα σετ συμπιεστών είναι τοποθετημένα στο πρυμναίο διάφραγμα No 2 στο tween deck, με μεγάλους κυλίνδρους, συναφή μηχανήματα, χειροκίνητους τροχούς και πάνελ μετρητή για την παραγωγή αέρα hp ή, πιο πιθανό, το καύσιμο οξυγόνου για τις τορπίλες.
Μετά από αυτό το κράτημα, το μπροστινό διάφραγμα της σύνθετης υπερκατασκευής της γέφυρας στο μέσο του πλοίου υψώνεται μερικά μέτρα. Αυτή η σύνθετη υπερκατασκευή συγκρατούσε τη γέφυρα μπροστά και το λέβητα και τα μηχανοστάσια πίσω.
Ωστόσο, η υπερκατασκευή έχει αφαιρεθεί σχεδόν ολοκληρωτικά από τους διασώστες, αφήνοντας μια μάζα από λυγισμένα, στριμμένα και κομμένα δοκάρια και πλάκες, με ένα συνονθύλευμα λυγισμένων σωλήνων ατμού και σχάρες πασαρέλας μηχανοστασίου σκορπισμένες τριγύρω.
Ο ίδιος ο πολύτιμος ατμοστρόβιλος, μαζί με τους συμπυκνωτές και άλλα εξαρτήματα μηχανοστασίου και λεβητοστασίου, έχει ξεριζωθεί από το ναυάγιο. Το μηχανοστάσιο, τώρα ένας σε μεγάλο βαθμό άδειος χώρος, εξακολουθεί να πέφτει κάτω από πολλά επίπεδα καταστρώματος, αλλά είναι κάτι σαν σκηνή χάους.
Ακριβώς προς τα εμπρός, η καπνοδόχος έχει πέσει και τώρα βρίσκεται καταρρέοντας από μόνη της στα πλοία. Η κατεστραμμένη υπερκατασκευή του μεσαίου σκάφους δίνει τη θέση της στο πίσω φρεάτιο όπου το σκάφος αποκτά ξανά κάτι σαν πλοίο - αν και έχει ξεκάθαρα δουλέψει πολύ.
Τα δύο πίσω αμπάρια χωρίζονταν από ένα τμήμα του κύριου καταστρώματος με ένα κατάρτι – και το άνοιγμα για την καταπακτή αρ. 3 είναι ακόμα αναγνωρίσιμο. Μαζί με αυτήν την καταπακτή, υπάρχει ζημιά από έκρηξη στην πλευρά του λιμανιού του κύτους και ένα σχίσιμο σε σχήμα ζιγκ-ζαγκ στο κατάστρωμα.
ΣΤΗΝ ΠΛΕΥΡΑ ΤΟΥ ΣΤΑΡΤΙΟΥ Η δύναμη της έκρηξης έχει εκτοξεύσει την επένδυση του κελύφους προς τα έξω και διαχώρισε την επένδυση του κύτους από το κατάστρωμα και το πλαίσιο του ιστού.
Τα τεντωμένα καλώδια απαλλαγής που περνούσαν κατά μήκος των πλευρών του κύτους έχουν ξεπηδήσει και, ακόμα υπό τάση, έχουν απελευθερωθεί από την πλευρά του πλοίου.
Αυτά τα καλώδια έχουν ξεπηδήσει εσωτερικά και τώρα είναι στριμμένα κατά μήκος της καταπακτής αριθ. 3.
Μέσα στο αμπάρι υπάρχει ένα άλλο σετ μηχανημάτων hp και κυλίνδρων παρόμοιο με αυτό που βρίσκεται στο αμπάρι No 2 στο foredeck.
Πίσω από το συγκρότημα αρ. 3, η ανατίναξη διάσωσης έχει παραμορφώσει το κύριο κατάστρωμα, το οποίο ανεβαίνει σε ένα μεγάλο ομαλό κυματισμό των πλοίων σχεδόν από τη μια πλευρά του πλοίου στην άλλη, ενώ σε άλλα σημεία τα τμήματα του καταστρώματος είναι παραμορφωμένα και βρίσκονται σε περίεργες γωνίες.
Δομικά εξασθενημένο, το πλοίο έχει καταρρεύσει από μόνο του, έτσι υπάρχει μικρό βάθος στις περιοχές φύλαξης.
Στο μέσον των πλοίων, στα κατεστραμμένα βάθη της λαβής αρ. 3, ο άξονας και η σήραγγα του άξονα που τρέχουν πίσω από το μηχανοστάσιο (ακριβώς προς τα εμπρός) είναι εκτεθειμένα. Το οπίσθιο διάφραγμα προς την λαβή αρ. 4 άντεξε εν μέρει τη δύναμη των εκρήξεων και τώρα είναι παραμορφωμένο και διογκωμένο.
Το Hold No 4 είναι καλά αναδιπλωμένο, αλλά περιέχει κάρβουνο και πολλά μεγάλα τύμπανα – τα περισσότερα είναι ανοιχτά και θρυμματισμένα.
Οι υπόλοιπες πλάκες κύτους στην πλευρά του λιμανιού αυτού του αμπάρι έχουν εκτοξευθεί από μια εσωτερική έκρηξη, πιθανότατα από πυρομαχικά για το πυροβόλο όπλο που μαγειρεύτηκε στις φωτιές που κατέκαψαν το πλοίο μετά την επίθεση.
Στη δεξιά πλευρά η ζημιά είναι βαρύτερη και πιο διαδεδομένη, και ένα μεγάλο μέρος της επιμετάλλωσης της γάστρας έχει φουσκώσει ή κοπεί.
Η πρύμνη έχει κατακαθίσει καλά στον βυθό και πλέον είναι μόνο λίγα μέτρα περήφανη. Το fantail είναι αρκετά κατεστραμμένο και ελαφρώς προς τα δεξιά και υπάρχει ένα μεγάλο κενό στην επιμετάλλωση της γάστρας, πιθανότατα το αποτέλεσμα μιας έκρηξης διάσωσης που χρησιμοποιήθηκε για να ανατινάξει το στήριγμα και τον άξονα της πρύμνης.
Στην πλευρά του λιμανιού του πρώην sterncastle, η επένδυση του κελύφους είναι κομμένη σε λίγα μόλις μέτρα από τον βυθό της θάλασσας.
DIVE PALAU: Τα ναυάγια
Ο Rod Macdonald ξεκίνησε τις καταδύσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1980 και σύντομα έγινε ειδικός σε ναυάγια. Η έλλειψη καταδυτικών πληροφοριών σχετικά με τα ναυάγια του Γερμανικού Στόλου του Α' Παγκοσμίου Πολέμου οδήγησε στη δημοσίευση του πρώτου του βιβλίου, Dive Scapa Flow, το 1, και το ακολούθησαν πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένου του πιο πρόσφατου Dive Truk Lagoon.
Το τελευταίο του βιβλίο, Dive Palau: The Shipwrecks, καλύπτει τη δημιουργία και την εφαρμογή της Επιχείρησης Desecrate 1 - η αεροπορική επιδρομή των ΗΠΑ του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που πραγματοποιήθηκε για την καταστροφή ιαπωνικών πλοίων και αεροσκαφών στις λιμνοθάλασσες του Παλάου.
Αποκαλύπτει λεπτομερώς καθένα από τα 20 μεγάλα ναυάγια που βρίσκονται σε αυτές τις λιμνοθάλασσες σήμερα, καλύπτει δύο ναυάγια που βρέθηκαν πρόσφατα, αλλά ακόμη άγνωστα, και αποκαλύπτει την ταυτότητα του «ναυαγίου κράνους» που βρέθηκε το 1989.
Το κείμενο υποστηρίζεται από υποβρύχιες φωτογραφίες και την εικονογράφηση του Rob Ward.
Το Dive Palau: The Shipwrecks είναι ένα σκληρό εξώφυλλο 240 x 170 mm με 304 σελίδες, που εκδόθηκε από την Whittles Publishing (ISBN 9781849951708). Η λιανική του τιμή είναι 30 £.
