Ηπειρωτική Μέκκα ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΕΙ για τη σκέψη ότι η Οκινάουα είναι το μόνο μέρος στην Ιαπωνία για καταδύσεις. Το νησιωτικό συγκρότημα που φημίζεται για τους υφάλους του και την άφθονη θαλάσσια ζωή του προσελκύει έναν ορισμένο αριθμό διεθνών δυτών, αλλά θα μπορούσαν να χάσουν άλλες ιαπωνικές τοποθεσίες υψηλής ποιότητας;
Η μικρή πόλη Kushimoto στη Wakayama, στο ηπειρωτικό νησί Honshu, προσελκύει δύτες - από όλη την Ιαπωνία. Οι περισσότεροι ξένοι τουρίστες δεν το έχουν ακούσει ποτέ, αλλά αυτή η «ηπειρωτική Μέκκα» των καταδύσεων είναι μια δημοφιλής εναλλακτική λύση στην Οκινάουα για τους Ιάπωνες, ειδικά όταν οι τυφώνες προκαλούν την ακύρωση πτήσεων προς τα δυτικά νησιά.
Έτσι, πήδηξα στο τρένο Bullet από το Τόκιο στην Οσάκα πριν πάω με τοπικά τρένα μέχρι το Κουσιμότο για να δω αν εμείς οι Βρετανοί μπορεί να χάσουμε κάτι.
Κατά την άφιξη συνάντησα τον Kumiko-san, τον οδηγό μου. Aki-san, βουτιά μου εκπαιδευτή; και τον κ. Shimano, τον ιδιοκτήτη του Nanki Seaman's Club, όπου θα έκανα κατάδυση. Όλοι ήθελαν να μου δείξουν τι είχε να προσφέρει ο Κουσιμότο.
Ο καλύτερος χρόνος για να βουτήξετε στο Κουσιμότο, μου είπαν, είναι από τα τέλη Σεπτεμβρίου έως τα τέλη Νοεμβρίου, όταν η ορατότητα είναι στο καλύτερό της περίπου στα 15-25 μέτρα και η μέση θερμοκρασία του νερού είναι 27°.
Αν και οι συνθήκες είναι καλές και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, ο Ιούλιος και ο Αύγουστος είναι όταν ορδές Ιάπωνων δυτών κατευθύνονται στη μικρή πόλη για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, επομένως είναι καλύτερο να αποφύγετε αυτήν την περίοδο αιχμής, ιδιαίτερα λόγω των 25 περίπου καταδυτικών καταστημάτων στην στην πόλη, μόνο ένα ζευγάρι μπορεί επί του παρόντος να εξυπηρετήσει αγγλόφωνους επισκέπτες.
Τον υπόλοιπο χρόνο, η θερμοκρασία του νερού πέφτει στους 15°C περίπου. Ενώ οι Ιάπωνες το θεωρούν πολύ κρύο, οι Βρετανοί δύτες που είναι πρόθυμοι να ταξιδέψουν με τις δικές τους στεγνές στολές (το ιαπωνικό μέγεθος είναι πολύ μικρό!) θα μπορούσαν να απολαύσουν καθαρά νερά και καλές συνθήκες από τον Δεκέμβριο έως τον Απρίλιο.
Δυστυχώς, ο δικός μου χρόνος δεν ήταν ιδανικός. Την εβδομάδα πριν φτάσω, αρκετοί τυφώνες είχαν χτυπήσει το Κουσιμότο και όλες οι καταδύσεις ακυρώθηκαν για μερικές μέρες. Οπότε λογικά ήμουν νευρικός με την πρόγνωση του καιρού.
Ευτυχώς, όταν έφτασα ήταν δυνατό να βουτήξω ξανά και η ορατότητα βελτιωνόταν. Ωστόσο, ένας άλλος τυφώνας επρόκειτο να κατευθυνθεί κατευθείαν προς την Ταϊβάν, και δεν υπήρχε καμία ένδειξη εάν θα μπορούσε να παρεκκλίνει από αυτό το μονοπάτι και να μας χτυπήσει.
Το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να παρακολουθούμε στενά την πρόβλεψη και να ελπίζουμε για το καλύτερο.

ΜΙΑ ΕΛΑΦΡΗ ΒΡΟΧΗ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΤΥΠΩΝΕΙ στο παρμπρίζ καθώς κατεβαίναμε προς τη σχολή καταδύσεων. Μέσα σε πέντε λεπτά ήταν μια ολική βροχόπτωση. Καθώς στριμώχναμε μέσα περιμένοντας περισσότερα νέα για τον καιρό, δεν φαινόταν πολλά υποσχόμενο.
Όσο περιμέναμε, θαύμασα το υποβρύχια φωτογραφία πλαισιωμένο γύρω από το καταδυτικό κατάστημα, όλα τραβηγμένα από μαθητές του Aki-san και του Mr Shimano.
Μετά από μια πονηρή ματιά στην, ομολογουμένως, βασική φωτογραφική μηχανή μου, ο Aki-san είχε την καλοσύνη να μου δανείσει το Olympus Pen του – σύμφωνα με τον ίδιο, οι περισσότεροι Ιάπωνες υποβρύχιοι φωτογράφοι προτιμούσαν τη μάρκα Olympus.
Μετά από πολύ ξεσκόνισμα, σκούπισμα και γυάλισμα (οι Ιάπωνες είναι ιδιαίτερα προσεγμένοι και καθαροί – σίγουρα χωρίς σούβλα αντί για ξεθάμπωμα!), ήμασταν έτοιμοι για ένα σεμινάριο.
Ανησυχούσα μήπως δυσκολευόμουν τη χρήση της κάμερας ή ότι μπορεί να την σπάσω, αλλά χρειάστηκαν μόνο περίπου 30 δευτερόλεπτα για να μου δείξουν όλες τις ρυθμίσεις και, μετά από μια γρήγορη αναπαραγωγή, το Olympus Pen ήταν δικό μου για την εβδομάδα – αν η βροχή έπεσε αρκετά για να βγάλουμε τη βάρκα.
Τελικά ο κατακλυσμός άρχισε να χαλαρώνει και τα καταφέραμε. Ο καιρός ήταν πολύ κακός για να επισκεφτούμε τον ανοιχτό ωκεανό, οπότε βουτήξαμε στο Bizen, πιο κοντά στην ενδοχώρα.
Μόλις βλέπαμε τον ουρανό μέσα από τα σεντόνια της βροχής να πέφτουν δυνατά, και η θάλασσα ήταν ένα παχύρρευστο, μελάνι γκρι.
Το σκάφος πετάχτηκε τόσο πολύ από τα τεράστια κύματα που κατεβήκαμε αμέσως από τη γραμμή κατάβασης για να αποφύγουμε να παρασυρθούμε σε θάλασσες που πλημμύρισαν οι φουρτούνες.
Δεδομένου του γκρίζου ουρανού, των κυμάτων που κυλούν και της βροχής, εξεπλάγην από το πόσο καθαρό ήταν το νερό λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω. Ναι, ήταν πιο σκοτεινό από την γαλάζια Καραϊβική στην οποία είχα καταδυθεί λίγες εβδομάδες πριν, αλλά είχαμε κρυστάλλινη ορατότητα περίπου 15 μέτρων.
Προσγειώνοντας στον βυθό, είδαμε αυτό που έμοιαζε με ένα εκτεταμένο σεληνιακό τοπίο, με τεράστιους ογκόλιθους μέχρι εκεί που έβλεπε το μάτι. Υπήρχε άφθονη ζωή γύρω από τις βραχώδεις εξάρσεις – μακρόκερως αγελάδα, παπαγαλόψαρο κιτρινοουράς, λεοντόψαρο, ένα τεράστιο φουσκωτό ψάρι, ένα κοπάδι από λαμπερά ροζ και πορτοκαλί θαλασσινά χρυσαφικά και μια τεράστια σφυρίδα φράουλας.
Ο Aki-san με κάλεσε εκεί όπου ένας ιστιοπλοϊκός γόμπι καθόταν δίπλα σε ένα λαγούμι, κουνώντας το σκοτεινό, διάστικτό του πτερύγιο από πλευρά σε πλευρά. Πίσω από αυτό, ακριβώς έξω από τα μάτια, βρισκόταν η σχεδόν τελείως τυφλή γαρίδα με την οποία έχει μια συμβιωτική σχέση, ο γόβις που μοιραζόταν το σπίτι του σε αντάλλαγμα για την προειδοποίηση ότι πλησίαζαν αρπακτικά.
Ένα ιδιαίτερο θέαμα ήταν ένα μικροσκοπικό ανήλικο αυτοκρατορικό αγγελόψαρο, το ναυτικό του σώμα και τα κυκλικά λευκά σημάδια σχεδόν αγνώριστα από τις μπλε και κίτρινες ρίγες που θα ανέπτυξε ως ενήλικας.

ΜΕ ΤΟΣΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ Μείναμε κάτω όσο μπορούσαμε, αλλά δεν φαινόταν καθόλου χρόνος πριν έρθει η ώρα να ανέβουμε.
Μετά από ένα γρήγορο μεσημεριανό γεύμα, επιστρέψαμε στην κοντινή τοποθεσία καταδύσεων Sumisaki, η οποία ήταν ομοίως γεμάτη ζωή: μακρυμύτη γεράκι, ιαπωνική πεταλούδα, άνθια που εκρήγνυται από τον ήλιο, ιαπωνικός αγκαθωτός αστακός και τα έντονα κόκκινα πέταλα μιας μάζας αβγών γυμνών που κυματίζουν απαλά στο ρεύμα .
Από μακριά είδαμε μια ακτίνα που περνούσε και πιάσαμε τη σιλουέτα μιας χελώνας να βγαίνει στην επιφάνεια πολύ από πάνω μας.
Πολλοί από τους οργανισμούς ήταν σαφώς τακτικοί θεατές, καθώς το πλήρωμα ήξερε ακριβώς πού να τους βρει: πτερύγιο σκόπιμα προς ένα συγκεκριμένο τμήμα κοραλλιών και, σίγουρα, θα κρυβόταν μια καταθλιπτική αράχνη-καβούρι ή ένα μικροσκοπικό γκόμπι.
Ωστόσο, ακόμη και οι άλλοι εκπαιδευτές ζήλευαν που είχαμε πιάσει μια σπάνια ματιά ενός μικρού ροζ βατράχου.
Ήταν αρκετά ήρεμα γύρω στα 20 μέτρα, οπότε είχα σχεδόν ξεχάσει πόσο τραχύ ήταν στην επιφάνεια. Αφού με τράνταξε πάνω-κάτω από τη γραμμή κατάβασης κατά τη διάρκεια της στάσης ασφαλείας μας και πάλευα με τα κύματα για να επιστρέψω στο σκάφος (αποφεύγοντας ελάχιστα μια σκάλα στο πρόσωπο), με κυρίευσε ένα κύμα ναυτίας.
Χάρη στην τυπική ιαπωνική απόδοση, ήταν μόλις λίγα λεπτά μέχρι να βάλουμε στροφές στον κινητήρα μας και να επιστρέψουμε στην ακτή, με το αεράκι στο πρόσωπό μου να ανακουφίζει αμέσως τη ναυτία μου.
Ήμουν έτοιμος να χαλαρώσω πίσω στο Kushimoto Royal Hotel όπου έμενα, το οποίο έχει το δικό του onsen - μια δημόσια πισίνα που θερμαίνεται από φυσικές πηγές.
Μόλις είχα ψυχολογηθεί για να μπω (είναι συνηθισμένο να λούζομαι εντελώς γυμνός!), άφησα τα κουρασμένα μου μέλη στο καταπραϋντικό μεταλλικό νερό και απόλαυσα την εντυπωσιακή θέα στους βραχώδεις σχηματισμούς Hashigui-Iwa κατά μήκος της ακτογραμμής.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ επισκεφθείτε ξανά τις ίδιες περιοχές με την προηγούμενη μέρα, επειδή ήταν ακόμα πολύ δύσκολα για να βγείτε στον ανοιχτό ωκεανό. Ωστόσο, χάρη στην εξειδικευμένη γνώση της ομάδας του κ. Shimano, οι καταδύσεις μας ήταν γεμάτες με διαφορετικές θεάσεις.
Πίσω στο Bizen βρήκαμε αυτό που έμοιαζε, με την πρώτη ματιά, σαν ένα κομμάτι μωβ κοράλλι. Σε μια πιο προσεκτική εξέταση είδα να κρυφοκοιτάζει από κάτω τα μάτια και τα τσιμπιδάκια ενός καβουριού Lauridromia dehaani, που φέρει κοράλλια στην πλάτη του για καμουφλάζ.
Σε κοντινή απόσταση, βρήκαμε ένα καβούρι Calvactaea tumida περίπου στο μέγεθος ενός αυγού ορτυκιού, με δέρμα ανησυχητικά κοντά στο χρώμα της ανθρώπινης σάρκας και διογκωμένα, πορτοκαλί μάτια. Υπήρχε επίσης μια αυτοκρατορική γαρίδα που σκαρφαλώνει στο πίσω μέρος ενός μεγάλου κόκκινου γυμνού κλαδιού.
Κολυμπήσαμε μπροστά από ένα μικρό μεταμεσονύκτιο snapper με όμορφα ασπρόμαυρα σημάδια και μακρύ πτερύγια συρόμενος στο νερό πριν εντοπίσει μια μαύρη μπλένια με χτενάκι να βγάζει το κεφάλι της από μια τρύπα, φαινομενικά απορημένος γιατί πέντε τεράστιοι δύτες υλοτόμων το κοιτούσαν όλοι.
Ένας σταθμός καθαρισμού έσφυζε από ψάρια όλων των σχημάτων και μεγεθών, αλλά ήταν οι διαφανείς γαρίδες του αυτοκράτορα σε μέγεθος καρφίτσας που καθάριζαν καθεμία από αυτές με τη σειρά τους που κράτησαν την προσοχή μας μέχρι το τέλος της κατάδυσης.
Πίσω στο Sumisaki βρήκαμε ένα μεγάλο γυμνό κλαδί στο χρώμα των φύλλων του φθινοπώρου, με άσπρες κουκκίδες με χοντρό περίγραμμα σε μαύρο χρώμα και κορδέλες αυγών να βγαίνουν σπειροειδή από αυτό.
Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος της ομάδας το έχασε, καθώς ήταν απασχολημένοι με έναν δράκο μουράι που ποζάρει για φωτογραφίες μέτρα μακριά.
Ένα συναρπαστικό ζευγάρι γαρίδες αρλεκίνου με ζωηρές σταγόνες χρώματος στο καβούκι τους φύλαγαν ένα σνακ αστερίας. Είναι σαφές ότι βλέπονταν τακτικά εδώ, γιατί ο Άκι-Σαν ήξερε ακριβώς πού να τους βρει.
Το ίδιο ισχύει και για τις μικροσκοπικές γαρίδες που διάλεξε εύκολα από το φόντο του σπιτιού της με θαλάσσια ανεμώνη.
Και πάλι η κατάδυση φαινόταν να πετάει πολύ γρήγορα, και τη στιγμή που ξεκινούσαμε να ανεβαίνουμε, ένας άλλος λαμπερός πορτοκαλί δράκος μοράι έσκασε το κεφάλι του για να μας χτυπήσει τα σαγόνια του.
Το Good Wrasse World ήταν η επόμενη τοποθεσία κατάδυσής μας. Εδώ βρήκαμε λιγότερα καβούρια και γαρίδες, αλλά μια μεγαλύτερη ποικιλία ψαριών: ένα ζωγραφισμένο κουφέτα, μια μικροσκοπική νεαρή χρυσή κοπέλα να τριγυρίζει και πολλά κόκκινα πυρόψαρα με χαρακτηριστική μακριά ράχη. πτερύγια.
Προχωρώντας σε ένα κομμάτι άμμου, είδαμε μια χούφτα μικροσκοπικά γόμπι με κίτρινα πρόσωπα να κολυμπούν κοντά στον βυθό.
Μόλις πλησιάσαμε πολύ, έτρεξαν πίσω στα λαγούμια τους, με πρόσωπα που ξεσήκωσαν ελαφρά για να προσπαθήσουν να καταλάβουν ποιοι ήμασταν και τι συνέβαινε.
Πίσω στη βάρκα το ψιλόβροχο είχε αρχίσει πάλι με εκδίκηση και, πάνω από το κυλιόμενο πλοίο, ο ουρανός ήταν ένα σκοτεινό γκρίζο.
Αν και συνήθως δεν επηρεαζόταν από τη ναυτία, το πρήξιμο ήταν υπερβολικό και ξαφνικά έπρεπε να τρέξω στην άκρη του σκάφους για να κάνω εμετό. Γνωρίζοντας την τάση των Ιαπώνων για καθαριότητα, τρόμαξα.
Ευτυχώς η ναυτία πέρασε όσο γρήγορα είχε φτάσει και μέσα σε λίγα λεπτά επιστρέψαμε στην ακτή για να ζεσταθούμε στα ζεστά ντους.

ΠΑΝΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΓΕΥΜΑ ΜΕ ΚΟΥΤΙΑ BENTO και miso σούπα, συζητήσαμε για τον τυφώνα που πλησιάζει. Ήμουν πραγματικά άτυχος με τον χρόνο του ταξιδιού μου. Αν και η Ιαπωνία επηρεάζεται από τυφώνες τον Ιούλιο, τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο, ήταν σπάνιο να πλησιάζουν τόσοι πολλοί ο ένας μετά τον άλλο σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Η πρόβλεψη για τις τελευταίες μου μέρες χειροτέρευε. Απογοητευτικά, μετά από μια γεμάτη εμπλοκή δύο ημερών απολαυστικών μακροοικονομικών εμπειριών, οι καταιγίδες που πλησίαζαν δεν μας άφησαν άλλη επιλογή από το να κόψουμε τις βουτιές μου για την εβδομάδα.
Το θετικό είναι ότι δεν χρειάστηκε να ανησυχούμε για ένα πρόωρο ξεκίνημα την επόμενη μέρα. Ο Kumiko-san, ο Aki-san και ο κύριος Shimano με πήγαν σε μια τοπική ταβέρνα izakaya για σούσι και σάκε πριν πάμε σε ένα καραόκε μπαρ για να τραγουδήσουμε την καρδιά μας πάνω από ένα μπουκάλι μπέρμπον μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες.
Εντάξει, ήμασταν ελαφρώς εύθραυστοι το επόμενο πρωί, αλλά υπήρχαν τόσα πολλά να δούμε πάνω από το έδαφος που ήταν σίγουρο ότι θα αξιοποιούσαμε στο έπακρο τις τελευταίες μας μέρες.
Το υπέροχο πράγμα με τις καταδύσεις από την ηπειρωτική χώρα είναι ότι υπάρχουν τόσα πολλά να κάνετε κατά τη διάρκεια της απαγόρευσης πτήσεων. Το Kushimoto βρίσκεται σε μικρή απόσταση με το αυτοκίνητο από τους εντυπωσιακούς ναούς στο Kumano Kodo - μια βόλτα προσκυνήματος σε συνδυασμό με το διάσημο Camino de Santiago στην Ισπανία - και έναν από τους πιο γνωστούς καταρράκτες της χώρας, τον Nachi.
Επιπλέον, τα τουριστικά hotspots Οσάκα, Κιότο και Τόκιο απέχουν μόλις λίγες ώρες με το τρένο.
Η Ιαπωνία είναι μια τόσο συναρπαστική χώρα με τόσα πολλά να βιώσεις πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας που ήταν δύσκολο να απογοητευτείς ακόμη και εν μέσω των επίμονων τυφώνων.
Το πρώτο στιγμιότυπο αυτού του λιγότερο γνωστού καταδυτικού προορισμού με έκανε να θέλω να επιστρέψω στο Kushimoto για περισσότερα.