Invincible με το πρωτότυπο 3

ΟΤΑΝ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΟ ΤΟΥ 1981 Το τεύχος του DIVER κυκλοφόρησε στα περίπτερα, το έγχρωμο έργο του από τον John R Terry, που απεικονίζει το πολεμικό πλοίο Invincible της Αυτού Μεγαλειότητας να προσαράσσεται επικίνδυνα στο Solent, θα είχε τραβήξει το βλέμμα μου – αν ήμουν αρκετά μεγάλος.
Σε ηλικία εννέα ετών, ήμουν απασχολημένος με την κατασκευή μοντέλων ιστορικών πλοίων, αλλά λίγο νέος για να έχω τις καταδύσεις στη λίστα με τις εξωσχολικές μου δραστηριότητες.
Το ναυτικό μου ενδιαφέρον είχε πυροδοτηθεί δύο χρόνια νωρίτερα σε μια επίσκεψη στη βιβλιοθήκη του σχολείου, όπου είχα συναντήσει ένα αντίγραφο του βιβλίου Πειρατές της Πασχαλίτσας.
Είχα κολλήσει στις ιστορίες θαμμένων θησαυρών και σημαιών με κρανίο που κυμάτιζαν σε πειρατικά πλοία.
Την ίδια στιγμή, στον μισό κόσμο μακριά, μια πραγματική θαλάσσια περιπέτεια εκτυλισσόταν για τον ψαρά του Πόρτσμουθ Άρθουρ Μακ και τον παλιό του φίλο και λάτρη των καταδύσεων Τζον Μπρούμχεντ. Στις 5 Μαΐου 1979, το ψάρεμα μιας κακής μέρας οδήγησε σε σκισμένα δίχτυα, αλλά επίσης αποκάλυψε ένα από τα πιο πολύχρωμα ναυάγια της Αγγλίας - το Invincible, που χάθηκε στο Dean Sands τον Φεβρουάριο του 1758.
Το πολεμικό πλοίο με 74 πυροβόλα είχε ληφθεί από το Βασιλικό Ναυτικό ως πολεμικό έπαθλο στη μάχη του Cape Finisterre στα ανοιχτά της Ισπανίας στις 3 Μαΐου 1747. Όμως η καριέρα του πλοίου είχε ξεκινήσει τρία χρόνια νωρίτερα ως L'Invincible, που ναυπηγήθηκε από τους Γάλλους στο Rochefort .
Τα γαλλικά πλοία ήταν προηγμένα σε σύγκριση με τα αγγλικά αντίστοιχά τους, οι κατασκευαστές των οποίων βασίστηκαν υπερβολικά στην καθιερωμένη «βέλτιστη πρακτική».
Οι Γάλλοι είχαν διαπιστώσει ότι το διώροφο πλοίο 74 πυροβόλων όπλων προσέφερε τον καλύτερο συνολικό συμβιβασμό ως προς το μέγεθος του σκάφους, τη δύναμη πυρός και την ευελιξία για να ανταποκρίνεται στο εύρος των καθηκόντων που έπρεπε να εκτελέσει ένα πολεμικό πλοίο και όταν το Invincible εξοπλίστηκε για αγγλική υπηρεσία μετά από αυτήν. σύλληψη, δεν υπήρχε άλλο πλοίο στο Ναυτικό του Βασιλιά που να ταιριάζει με τις προδιαγραφές της.
Η Invincible ήταν σχεδόν τόσο μεγάλη όσο το Nelson's Victory, ωστόσο κάτω από ένα πλήρες πάτημα του καμβά μπορούσε να ανοίξει δρόμο με ταχύτητα σχεδόν 14 κόμβων, ενώ μικρότερα αγγλικά πλοία με 60 πυροβόλα έκαναν 11 κόμβους στην καλύτερη περίπτωση.
Σε μια αποστολή του 1748 στο Ναυαρχείο, ο καπετάνιος Keppel προσέφερε την αξιολόγησή του για την Invincible ότι «αυτή ξεπερνά ολόκληρο το Ναυτικό της Αγγλίας». Το πλοίο χρησίμευσε ως πρότυπο για τον επόμενο σχεδιασμό πολεμικού πλοίου και από τον Trafalgar το 1805, τα «74s» αποτελούσαν περισσότερα από τα τρία τέταρτα του στόλου του Βασιλικού Ναυτικού.
Το άρθρο DIVER She’s Invincible παρουσίασε το συναρπαστικό φάσμα των αντικειμένων που προέκυψαν από την ανασκαφή στο σημείο του ναυαγίου και τη γνώση της προέλευσης του πλοίου που προέκυψε μέσω εντατικής αρχειακής έρευνας.
Μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο διοικητής του RN John M Bingeman, ένας έμπειρος δύτης και θαλάσσιος αρχαιολόγος, είχε ενταχθεί στους Arthur και John και ηγήθηκε του έργου ως κάτοχος άδειας ναυαγίου.
Με χώρισε μια γενιά από αυτούς τους κυρίους καθώς ξεκίνησαν μια δεκαετία αρχαιολογικών εργασιών στην τοποθεσία Invincible.
Και ενώ σε ένα ταξίδι του 1987 στην Αγγλία για να δω το HMS Victory, αγνοούσα τα απίστευτα τεχνουργήματα του Invincible που αποκαλύφθηκαν λίγα μόλις μίλια μακριά από το ναυπηγείο του Πόρτσμουθ.
Κατεβαίνοντας τον περίπατο του ναυπηγείου, μάλλον περπάτησα ακριβώς μπροστά από τις αποθήκες της Γεωργιανής εποχής που περιείχαν μια έκθεση των πρόσφατα ανακαλυφθέντων κειμηλίων του Invincible, χωρίς καμία ιδέα για μελλοντική σχέση και περιπέτεια.

ΤΟ 2010 ΣΥΝΕΒΗ www.Invincible1758.co.uk και την ιστορία του «πρώτου Invincible του Βασιλικού Ναυτικού». Ο δικτυακός τόπος δημιουργήθηκε από τον John Broomhead, ο οποίος τότε δεν είχε πλέον άμεση συμμετοχή στο έργο Invincible.
Η ιστορία μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Το πλοίο είχε χαθεί την ημέρα που ένας αγγλικός πολεμικός στόλος ετοιμαζόταν να διασχίσει τον Ατλαντικό σε μια προσπάθεια να καταλάβει το γαλλικό οχυρό του οχυρού Louisbourg, στη σημερινή Νέα Σκωτία του Καναδά.
Η πολιορκία του Λουισμπούργου θα άνοιγε το δρόμο στον υποστράτηγο Τζέιμς Γουλφ να πάρει το Κεμπέκ από τους Γάλλους το επόμενο έτος και να εξασφαλίσει τη φήμη στα χρονικά της καναδικής ιστορίας.
Βρήκα την ιστορία του John Broomhead τόσο συναρπαστική που το 2012 ταξίδεψα με τη σύζυγό μου Melanie από τον Καναδά στο νησί Hayling για να συναντήσω τον άντρα. Ήμουν πρόθυμος να ακούσω για τις καταδύσεις και τις αρχαιολογικές του περιπέτειες και να δω τη συλλογή του με τα Invincible αντικείμενα.
Πήρα το δρόμο μου προς τη θάλασσα, με θέα προς το σημείο του ναυαγίου στα μισά του δρόμου μεταξύ του Hayling και του Isle of Wight.
Είχε γίνει μια πρόταση χωρίς μανίκια να νοικιάσω εξοπλισμό κατάδυσης και να δω μόνος μου το ναυάγιο. Αυτό ήταν κάπως αυθόρμητο, καθώς το Invincible είναι ένα προστατευμένο ναυάγιο και δεν μπορεί να βουτήξει απλά από ιδιοτροπία.
Και μια άλλη μικρή λεπτομέρεια - δεν ήμουν δύτης! Παρά τα θαλάσσια ενδιαφέροντά μου, δεν με ενδιέφερε πολύ να βγω σε λίμνες ή ωκεανούς. Ως παιδί δεν άντεχα τη σκέψη να μπω σε νερό στο οποίο μπορεί να κρύβονται ζωντανά πράγματα.
Αλλά το 2014 άφησα αυτές τις αναστολές στην άκρη για να αναλάβω αυτό που για μένα ήταν η περιπέτεια μιας ζωής. Σύμφωνα με ένα ενημερωτικό δελτίο από την Nautical Archaeology Society (NAS), μέλη όπως εγώ θα μπορούσαν να εγγραφούν με μια ονομαστική αμοιβή και να βουτήξουν την τοποθεσία Invincible ως μέρος της ναυτικής-αρχαιολογικής τους εκπαίδευσης.
Είπα στον Τζον ότι αν μπορούσα να πάρω τα προσόντα, θα έκανα άλλο ένα ταξίδι στην Αγγλία για να βουτήξω το Invincible – θα τον ενδιέφερε να με συνοδεύσει;
Ο Τζον δεν βρισκόταν στο ναυάγιο για σχεδόν 25 χρόνια και έκτοτε είχε κάνει ελάχιστες καταδύσεις, αλλά σε ηλικία 65 ετών υπέκυψε σε μια διαρκή επιθυμία να «δει το παλιό κορίτσι» για τελευταία φορά.

Ένα LED ΣΥΣΤΑΣΗ εμένα στο Diver City Scuba στο Γουίνιπεγκ και έγραψα το PADI του Open Water Μάθημα κατάδυσης. Θυμάμαι ότι ήμουν δεμένος στο ρηχό άκρο μιας πισίνας πόλης στο πρώτο μου μάθημα και σκεφτόμουν πόσο ανόητη καθόμουν εκεί στο κάτω μέρος και λαχανιάζω για την επόμενη ταραγμένη μου ανάσα.
Η προοπτική της κατάδυσης στον στροβιλιζόμενο ωκεανό φαινόταν σαν ένα μη ρεαλιστικό όνειρο.
Ήμουν απογοητευμένος, αλλά ολοκλήρωσα την πισίνα εκπαίδευση και θεωρία. Στη συνέχεια πήγα σε μια λίμνη μετεωρίτη-κρατήρα βαθιάς γλυκού νερού στα πάρκα Whiteshell της Μανιτόμπα. Αυτό επίσης παρουσίαζε προσωπικές προκλήσεις, αλλά έγινα - πολύ πράσινος - OWD.
Τέσσερις μήνες αργότερα, ένα οικογενειακό ταξίδι στην Κούβα μου έδωσε την ευκαιρία να κάνω βουτιές στην ανοικτή θάλασσα σε σύγχρονα ναυάγια στα ανοιχτά του Βαραδέρο.
Τα γαλήνια νερά της Καραϊβικής ήταν ένας κόσμος μακριά από την κρύα, σκοτεινή και λάσπη λίμνη West Hawk. Ενθουσιασμένος από τη φαινομενικά ατελείωτη όραση και τη γεμάτη υδρόβια ζωή, ήμουν πλέον κολλημένος στις καταδύσεις.
Τα αξιοθέατα ορίστηκαν σε μια κατάδυση την άνοιξη του 2015 στο Invincible, επειδή εκείνη την εποχή η ανάπτυξη ζιζανίων σε αυτή τη ρηχή κατάδυση (8-9 μέτρα) θα ήταν ελάχιστη και θα μπορούσε να επιτευχθεί η καλύτερη ορατότητα.
Το ταξίδι έπρεπε να αναβληθεί, αλλά βρήκα την ευκαιρία να επιστρέψω στο West Hawk και ολοκλήρωσα το δικό μου Προηγμένο ανοιχτό νερό και Στεγνωτήριο πιστοποιήσεις. Μέχρι το τέλος της σεζόν είχα κάνει 18 καταδύσεις και ένιωθα πολύ καλύτερα προετοιμασμένος για το Solent.

ΑΡΧΕΣ 2016, ο John Broomhead επικοινώνησε με τον Arthur Mack και τον John Bingeman για να δει αν θα τους ενδιέφερε μια επανένωση στο ναυάγιο όταν το βουτήξαμε οι δυο μας. Ο John Bingeman επικοινώνησε με τη σειρά του με τον τρέχοντα κάτοχο άδειας, Dan Pascoe, ο οποίος συμφώνησε να μας οδηγήσει σε μια εκδρομή στο Invincible.
Έφτασα στο Hayling και ο John και εγώ προσλάβαμε καταδυτικό εξοπλισμό από το Triton Scuba. Συνδεθήκαμε στον κήπο του για να ελέγξουμε τον εξοπλισμό μας και δοκίμασα το GoPro μου ώστε να καταγράψω την επανένωση και να βουτήξω.
Εκείνο το βράδυ, μέσα σε μια συσσώρευση ενθουσιασμού, νεύρων, jet-lag και της φόρτισης πολλών μπαταριών κάμερας και φακών, δεν κατάφερα να κοιμηθώ περισσότερο από μία ώρα. Αλλά ο παλιός κακός καιρός είχε φύγει, και ηλιόλουστος ουρανός και ήρεμοι άνεμοι επικράτησαν εκείνη την 1η Μαΐου.
Συναντηθήκαμε στον τερματικό σταθμό Eastney-Hayling Ferry. Ένα μικρό αλιευτικό σκάφος με το όνομα Νικόλ, του οποίου ήταν ιδιοκτήτης και πιλότος ο Μέλβιν Γκόφτεν, έμεινε στο ρελαντί μέχρι την αποβάθρα.
Καθώς επιβιβαζόμασταν, μπήκα σε ένα χρονοντούλαπο – στις 5 Μαΐου 1979, ο Άρθουρ είχε βγει για ψάρεμα με τον Μέλβιν στη βάρκα του στη Βανέσα, όταν άρπαξαν τα δίχτυα τους στα ξύλα του Invincible.
Τώρα ήμουν εκεί, 37 χρόνια μετά, γεμάτος με τους άντρες που γνώριζα μόνο από βιβλία στο μικρό κατάστρωμα της Νικόλ.
Πήγαμε νότια από το λιμάνι του Λάνγκστοουν και άκουσα αυτούς τους κυρίους να θυμούνται τα γεγονότα που είχαν αλλάξει τη ζωή τους.
Ο Τζον Μπρούμχεντ αργότερα μου είπε ότι ήταν ένα συναισθηματικό πρωινό για εκείνον, και πρέπει να ήταν και για τους άλλους.
Η ανακάλυψη άλλαξε τη ζωή τους, επειδή ο καθένας επένδυσε σημαντικά στους δικούς του τρόπους για να αποκαλύψει την ιστορία του Invincible.
Έπρεπε να χρηματοδοτήσουν αμέτρητες καταδύσεις, να αγοράσουν εξοπλισμό και να πάρουν άδεια από τη δουλειά, το σπίτι και τις οικογένειές τους.
Περίπου τέσσερα ναυτικά μίλια νοτιοανατολικά του Πόρτσμουθ, ο Νταν Πάσκο μπήκε πρώτος για να εκτιμήσει τις συνθήκες του βυθού.
Ήταν η πρώτη του κατάδυση εκεί εκείνη τη σεζόν και η ευθύνη του να αξιολογήσει τυχόν επιπτώσεις από τις καταιγίδες των περασμένων χειμώνων. Το ναυάγιο μπορεί να καλύπτεται από μετατόπιση άμμου ή να είναι περισσότερο εκτεθειμένο.
Ο John Bingeman, τώρα 82 ετών, ετοιμάστηκε για την κατάδυση. Εξακολουθώ να θαυμάζω την αποφασιστικότητά του να επιστρέψει στο πλοίο, σε μια ηλικία που οι περισσότεροι δύτες έχουν κρεμάσει τον εξοπλισμό τους.

ΕΙΧΑ ΕΚΤΟΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ η βάρκα μετά του Τζον Μπρούμχεντ. Πήρα τη σειρά μου για να κατέβω τη γραμμή άγκυρας, διαπιστώνοντας ότι παρά την αρκετή ποσότητα αιωρούμενου πλαγκτόν το vis ήταν περίπου 4 μέτρα – εξαιρετικό για το Solent, όπως μου είπε ο John αργότερα.
Στον βυθό βρήκαμε τον John Bingeman να ξαναζεί τη δουλειά του ως πρώην κάτοχος άδειας, ερευνώντας το σημείο του ναυαγίου
Είχαμε ρίξει περίπου στο μέσο του μεγαλύτερου εναπομείναντος τμήματος του κύτους, μήκους περίπου 52 μέτρων από την πλώρη μέχρι την πρύμνη. Το μεγαλύτερο μέρος του ήταν καλυμμένο από άμμο, αλλά με δοκούς καταστρώματος, σιδερένια γονατοσιδεράκια και ξύλα γάστρας να προεξέχουν προς τα πάνω.
Ο Dan είχε στρώσει μια γραμμή για να ακολουθήσουμε κατά μήκος τμημάτων του ναυαγίου, εκτείνοντας βόρεια κατά μήκος της πλευράς του λιμανιού και μετά προς τα βορειοανατολικά, όπου τα δεξιά τμήματα του κύτους είχαν αποσπαστεί καθώς το εγκαταλειμμένο σκάφος είχε σιγά-σιγά διαλύσει σε ανελέητες θάλασσες στο περασμα του χρονου.
Έμεινα έκπληκτος από το τεράστιο μέγεθος των πλαισίων του Invincible, περίπου 35 εκατοστά τετράγωνο, και τη σημαντική ποσότητα ξυλείας που απομένει. Μπορούσα να διακρίνω κουφώματα futtock, σανίδες οροφής στο αμπάρι, ογκώδεις αναβάτες δαπέδου και άλλα δομικά στοιχεία, τόσο σε τμήματα όσο και χαλαρά σε κομμάτια.
Και μέσα σε αυτά τα ξύλα υπήρχαν τεχνουργήματα. Περίπου 10 λεπτά μετά την κατάδυση, χτύπησα τον John στον ώμο για να του δείξω ένα άθικτο καπάκι βαρελιού τοποθετημένο ανάμεσα σε δύο ξύλα.
Υπήρχε ένα πηνίο από σχοινί στο κατάστρωμα ορλόπ, μισοθαμμένο στην άμμο. Αρκετές φλάντζες μολυβένιες ράβδους καταστρώματος που προεξέχουν μέσα από τα πλαίσια του κύτους. παραμορφωμένο φύλλο μολύβδου. σχαρες? και σιδερένιες λωρίδες αρματωσιάς.
Ήταν προφανές ότι ο Invincible εξακολουθούσε να εγκαταλείπει περισσότερα τεχνουργήματα καθώς η άμμος μετατοπιζόταν για να αποκαλύψει περισσότερα από το ναυάγιο.
Σε εκείνη την κατάδυση, ο Dan Pascoe πήρε από τον βυθό ένα μπλοκ αρματωσιάς με διπλή τροχαλία φτελιάς με στάχυα και καρφίτσες lignum vitae και ένα μεγάλο δερμάτινο παπούτσι.
Καλέσαμε την κατάδυση μετά από 35 λεπτά. Ο Τζον είχε ενοχλήσεις σε ένα από τα αυτιά του, αφού μόλις συνήλθε από μια μόλυνση του κόλπου. Ήμουν κουρασμένος από τον αγώνα μου να μείνω στον βυθό, έχοντας μπει στο νερό ανεπαρκώς ζυγισμένος.
Ανηφορίσαμε για να βρούμε τον Dan και τον John στο κατάστρωμα. Η κατάδυση είχε επιτυχία και υπήρχαν χαμόγελα παντού.
Λίγες ακόμη μέρες στην περιοχή του Πόρτσμουθ μου επέτρεψαν να περάσω περισσότερο χρόνο με τους «Original Three». Με κάλεσαν στα σπίτια τους και άκουσα τις ιστορίες τους από τις προηγούμενες μέρες του έργου.
Η κατάδυση ήταν μια περιπέτεια που δεν θα ξεχάσω, αλλά το καλύτερο ήταν να συναντήσω τους άντρες των οποίων οι προσπάθειες έβαλαν τον Invincible στα βιβλία της ιστορίας.
Νέα κεφάλαια της ιστορίας ετοιμάζονται να γραφτούν. Τον Ιούλιο του 2016, ανακοινώθηκε επιχορήγηση 2 εκατομμυρίων λιρών για την ανασκαφή του ναυαγίου και για την ανάκτηση, τη συντήρηση και τη δημόσια έκθεση των ξύλων και των αντικειμένων του.
Φέτος ο Dan Pascoe ξεκινά ένα τετραετές πρόγραμμα με το Maritime Archaeology Sea Trust, το Πανεπιστήμιο του Bournemouth και το Εθνικό Μουσείο του Βασιλικού Ναυτικού.
Μπορώ να φανταστώ πόσο ευχαριστημένοι πρέπει να είναι ο Άρθουρ και οι δύο Τζον για αυτό.
Είχα βάλει στο στόχαστρό μου το ναυάγιο Invincible, με τις καταδύσεις να είναι απλώς ένα μέσο για έναν σκοπό.
Τώρα, αν μια οικογένεια αργία έρχεται, ελέγχω ανυπόμονα τις τοπικές τοποθεσίες κατάδυσης. Το Scuba μου άνοιξε έναν άλλο κόσμο και ανυπομονώ για μια ζωή υποβρύχιες περιπέτειες.

Μάθετε περισσότερα για την ιστορία Invincible στο The First HMS Invincible (1747-58): Her Excavations (1980-2010) του John M Bingeman. Δεύτερη έκδοση 2015.
ISBN: 9780993447013. Χαρτόδετο, 260 σελ, 30 £