Άγιο πνεύμα

Φτάνω στη Λα Παζ, πρωτεύουσα Baja Καλιφόρνια Sur, η πολιτεία του Μεξικού που εκτείνεται από τα δυτικά σύνορα με τις ΗΠΑ και αυτή η πιο γνωστή πολιτεία Καλιφόρνια. Μια φορά κι έναν καιρό, και οι δύο Καλιφόρνια ήταν μια οντότητα, αλλά το 1848 χωρίστηκαν μετά τον Μεξικανο-Αμερικανικό πόλεμο.

Καθώς οι πρωτεύουσες των πολιτειών πηγαίνουν, η Λα Παζ είναι ένα υποτονικό μέρος, αντιπροσωπευτικό της Μπάχα στο σύνολό της. Τα αστεία «Baja Way» είναι μια δημοφιλής επανάληψη. Ο υδραυλικός σας εμφανίστηκε με μια μέρα καθυστέρηση; Ώρα Μπάγια. Κάνουν ποδήλατο στον αυτοκινητόδρομο; Είναι ο τρόπος Baja. Παίρνετε την εικόνα.

Κάνω μια βόλτα στο Malecon, τον παραλιακό δρόμο περιπάτου που εκτείνεται σε όλο το μήκος της πόλης, και αποτίω φόρο τιμής στο χάλκινο άγαλμα του Jacques Cousteau. Η λεπτή του κατασκευή απεικονίζεται περίτεχνα και έχει ένα aqualung στην πλάτη του και ένα ατελείωτο, σκόπιμο βλέμμα προς τη θάλασσα.

Η Λα Παζ είναι η συνηθισμένη βάση για να επισκεφθείτε δύτες, αλλά οι οδηγοί μας, ο Cris και ο Pancha, έχουν ένα κόλπο στο μανίκι τους - θα κάνουμε κάμπινγκ στο ίδιο το θαλάσσιο καταφύγιο.

Αυτό έχει το διπλό πλεονέκτημα ότι μας φέρνει πολύ πιο κοντά σε όλους τους ιστότοπους και μας επιτρέπει να επισκεπτόμαστε όταν είναι λιγότερο απασχολημένοι. Εκτός από την αρχική ανησυχία για την προοπτική του κάμπινγκ, είμαι πλήρως πωλημένος στο σχέδιο.

Το ετερόκλητο πλήρωμά μας επιβιβάζεται σε ένα panga (όπως αποκαλούν τα σκάφη) και μας χαρίζουν πελάγη, λιακάδα και δελφίνια καθώς ταξιδεύουμε για μια ώρα στο στρατόπεδο.

Το θαλάσσιο καταφύγιο βρίσκεται γύρω από το νησί Espiritu Santo, ένα ακατοίκητο μέρος άγονης, ερημικής ομορφιάς, με βράχους από τερακότα που περιβάλλουν τα γαλάζια νερά. Ο Οκτώβριος και ο Νοέμβριος είναι οι καλύτεροι μήνες για να επισκεφθείτε, επειδή η θάλασσα είναι στην πιο ήρεμη και μπλε και με την καλύτερη ορατότητα.

Η τοποθεσία της κατασκήνωσης, σε έναν όρμο στο Espiritu Santo, είναι εντυπωσιακή και έχω την αίσθηση ότι αυτό θα είναι ένα πραγματικά καλό ταξίδι. Η διαμονή είναι βασική, αλλά όταν βρίσκεστε σε μια περιοχή τόσο παρθένας φυσικής ομορφιάς, με καταδύσεις παγκόσμιας κλάσης δίπλα, δεν είναι κάτι για το οποίο ανησυχείτε.

Γευματίζουμε με τον λύκο και κατευθυνόμαστε για την πρώτη μας βουτιά. Το Swanee είναι ένα μικρό κοραλλιογενές βουνό στο νότιο άκρο του θαλάσσιου καταφυγίου, διάσημο για μια σανίδα θαλάσσιων λιονταριών που τους αρέσει να κάνουν παρέα κοντά.

Τα βρίσκουμε να κάνουν ηλιοθεραπεία μαζικά, με βατραχοπέδιλα να βγαίνουν έξω από το νερό καθώς βρίσκονται στην επιφάνεια, φαινομενικά σε κώμα.

Πλημμυρισμένος από ενθουσιασμό, ετοιμάζομαι σε χρόνο ρεκόρ και γλιστράω στο νερό.

Ξεκινά η προσπάθειά μου να πάρω κρυφά τα θαλάσσια λιοντάρια, αλλά δεν είναι τόσο κοιμισμένα όσο φαίνονται. Καθώς πλησιάζω πολύ, το κυρίαρχο αρσενικό ξεκολλάει από την αγέλη, με ελέγχει και μετά επιστρέφει στην οικογένειά του, απομακρύνοντάς τους απαλά.

Αυτό το μοτίβο επαναλαμβάνεται μερικές φορές πριν αποφασίσω να τους αφήσω στη σιέστα τους και να αντιμετωπίσω τον κοντινό ύφαλο.

Κολύμπι πίσω προς ο στολισμένος με κοράλλια ανάχωμα, βρίσκω τον βυθό καλυμμένο με μια τεράστια σχολή λυθρίνιων. Το κοπάδι μάς τυλίγει καθώς κολυμπάμε στη μέση του, και μαζεύω το μυαλό μου να βρω έναν τρόπο να αποτυπώσω το μεγαλείο του μέσα σε μια φωτογραφία.

Παλεύοντας ακόμα με αυτό το αίνιγμα, συνειδητοποιώ ότι φαίνεται να έχω κάνει έναν νέο φίλο: ένα Μεξικανό γουρουνόψαρο με ακολουθεί όπου κι αν πάω, τα περίεργα μάτια του και το οδοντωτό του χαμόγελο είναι μόνιμος σύντροφος. Χαίρεται να ποζάρει κι αυτός, κολλώντας το πολύχρωμο σώμα του ακριβώς πάνω στον θόλο καθώς σκοπεύω μακριά.

Απολαμβάνω απίστευτα τον χρόνο μας μαζί και θυμάμαι καλύτερα τη στιγμή μέσα από μια εικόνα του γουρουνόψαρου που ποζάρει περήφανα μπροστά από το τεράστιο κοπάδι ψαριών, όπως ο αρχηγός του στρατεύματος επικεφαλής μιας τεράστιας παρέλασης ψαριών.

Το σχολείο είναι πιο ταραγμένο τώρα, και σύντομα καταλαβαίνω γιατί. Ένας μοναχικός κορμοράνος τους βομβαρδίζει από την επιφάνεια, αναζητώντας με όρεξη το επόμενο γεύμα του.

Με έναν υπαινιγμό ενοχής, εγκαταλείπω το γουρουνόψαρο και κυνηγάω το πουλί, στραβοκοιτάζοντας την επιφάνεια καθώς προσπαθώ να παρακολουθώ τις κινήσεις του.

Οι κορμοράνοι είναι στην πραγματικότητα καλύτερα σχεδιασμένοι για κολύμπι από ό,τι να πετούν, και μόλις το πουλί αρχίσει να κατεβαίνει, πρέπει να πτερύγιο σε πλήρη δράση για να φτάσετε οπουδήποτε κοντά του.

Κρύβομαι στο κοπάδι των ψαριών, προσπαθώντας να προβλέψω πού θα πάει μετά, και λαμβάνω μια έκπληξη καθώς ο κορμοράνος σκάει μέσα από την αγέλη. Είναι συναρπαστικό και απογοητευτικό και συνεχίζω να παρατηρώ αυτόν τον παράξενο χορό μεταξύ του κορμοράνου και του θηράματός του έως ότου η παροχή αέρα μου απαιτεί επιστροφή στην επιφάνεια.

Είναι μια ραγδαία αρχή και οι καταδύσεις της ημέρας δεν έχουν ακόμη τελειώσει. Επιστρέφουμε στην κατασκήνωση για ένα γρήγορο γεύμα, πριν πέσουμε στα μελανώδη νερά του όρμου μας για ένα νυχτερινό θέαμα.

Ένα μοναδικό, ισχυρό φως είναι κρεμασμένο σε μια γραμμή από την επιφάνεια, και μια ασαφής μάζα πλαγκτόν σύντομα συγκεντρώνεται γύρω του.

Αυτό με τη σειρά του προσελκύει γρήγορα την προσοχή των τροφοδοτούμενων ακτίνων μομπουλών και φτάνουν από το σκοτάδι σε μοίρες.

Οι ακτίνες Mobula είναι σαν τα μίνι μαντάτα, και αυτά τα μεγαλοπρεπή ζώα πέφτουν πάνω μας καθώς αναρροφούν με ηλεκτρική σκούπα το πλαγκτόν.

Είναι μια απίστευτη σκηνή και μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σημείο που θα βάλουμε το κεφάλι μας απόψε, σίγουρα ξεπερνά το Netflix για βραδινή διασκέδαση.

Το Los Islotes είναι το σημείο που προσελκύει πραγματικά τα πλήθη και πηγαίνουμε εκεί την επόμενη μέρα. Είναι το σπίτι σε μια τεράστια αποικία θαλάσσιων λιονταριών και το μεγάλο σημείο πώλησης είναι ότι μπορούν να βρεθούν σε ζεστά, μπλε νερά (καλά, τουλάχιστον για μερικούς μήνες το χρόνο).

Ενημερωνόμαστε ότι τα θαλάσσια λιοντάρια είναι συνήθως παιχνιδιάρικα, αλλά ότι θα πρέπει επίσης να είμαστε προσεκτικοί με τα προειδοποιητικά σημάδια ότι εισχωρούμε πολύ μακριά στην επικράτειά τους.

Τα ενήλικα αρσενικά, με τα σκοτεινά σώματά τους, τα κεφάλια και τα λευκά μουστάκια, θα είναι αυτοί που θα στείλουν αυτό το μήνυμα. Αυτά τα κυρίαρχα αρσενικά είναι τα πιο γκρινιάρικα και πιο θορυβώδη στην αποικία και μια εκφοβιστική παρουσία όταν σας περνούν κάτω από το νερό.

Το πρώτο προειδοποιητικό σημάδι θα στείλουν είναι πιθανό να γαβγίζουν κάτω από το νερό. Εάν το αγνοήσετε, το επόμενο σημάδι θα μπορούσε να είναι να κολυμπάτε κοντά και να φυσάτε φυσαλίδες. Εάν παραβλέψετε όλες αυτές τις προειδοποιήσεις, το επόμενο βήμα μπορεί να είναι ένα τσίμπημα.

Μερικοί άνθρωποι έχουν πεθάνει εδώ ως αποτέλεσμα του δαγκώματος και της μόλυνσης που προέκυψε. Πριν από την εφαρμογή αυστηρότερων κανόνων, θα μπορούσαν να υπάρχουν τεράστιες ορδές από χαοτικά ψαροντούφεκο, και μου είπαν ότι αυτά τα ατυχήματα συνέβησαν με κακώς εποπτευόμενους τουρίστες, οι οποίοι έκαναν το λάθος να σκαρφαλώσουν έξω από το νερό και στους βράχους που τα λιοντάρια της θάλασσας αποκαλούν σπίτι τους. .

Τα λιοντάρια της θάλασσας είναι περίφημα διασκεδαστικά, ιδιαίτερα τα κουτάβια, αλλά είναι επίσης ισχυρά, άγρια ​​ζώα. Έτσι θυμάμαι να προσπαθώ να διαβάζω τις συναντήσεις καθώς συμβαίνουν, ανταποκρινόμενος στη συμπεριφορά τους. Αν θέλουν να παίξουν, μπορείτε να έρθετε σε κοντινή απόσταση, αλλά αν θέλουν να επιστρέψετε, να θυμάστε ότι είστε στον τομέα τους.

Ο οδηγός μας αναφέρει ένα μικρό σπήλαιο όπου τα θαλάσσια λιοντάρια θέλουν να κάνουν παρέα, και του κάνω μια γραμμή μελισσών κάτω από το νερό. Τεράστιοι ογκόλιθοι έχουν ενωθεί εδώ για να σχηματίσουν μια αψίδα, και περιμένω για δράση.

Ένα ενήλικο θηλυκό είναι το πρώτο που εμφανίζεται. Έχει μεγάλα, εκφραστικά μάτια, λεπτά χαρακτηριστικά και ένα πλατινέ-γκρι παλτό. Με κοιτάζει για μια στιγμή και, ικανοποιημένη που δεν απειλώ, φωλιάζει σε μια γωνιά του σπηλαίου, με τα μάτια κλειστά.

Αφήνω κάτω την κάμερα και απολαμβάνω τη στιγμή, αιωρούμενος σε εκατοστά από το πρόσωπό της. Ανοίγει τα μάτια της, κοιταζόμαστε και νιώθω την αποδοχή της παρουσίας μου καθώς κλείνει ξανά τα μάτια της.

Έχω μια σχεδόν πνευματική αίσθηση σύνδεσης με τη θάλασσα και τη φύση εκείνη τη στιγμή.

Μας διακόπτουν τα κουτάβια της, ορμώντας στο σπήλαιο από ένα άνοιγμα στην κορυφή για να βγάλουν τη μητέρα τους από το σημείο ανάπαυσής της.

Ξαφνικά η ενέργειά τους αλλάζει όλη τη διάθεση στο νερό και ένα άλλο κουτάβι μπαίνει για να συμμετάσχει στη διασκέδαση. Τρέχουν γύρω-γύρω καθώς η μητέρα κοιτάζει, και τσακώνονται για ένα φτερό.

Όλη αυτή η ταραχή προσελκύει τον πατέρα και η επιβλητική φιγούρα του εμφανίζεται στο σπήλαιο. Ερευνά, αλλά φαίνεται να έχω κερδίσει και την έγκρισή του.

Αυτός και η μητέρα θαλάσσιο λιοντάρι μοιράζονται μια αγκαλιά, πιέζουν τα κεφάλια μεταξύ τους και φυσούν μικρές φυσαλίδες, μια στιγμή τρυφερότητας που πρέπει να μοιάζει με φιλί.

Διστάζω να αποδώσω ανθρώπινα συναισθήματα στα ζώα, αλλά με τα θαλάσσια λιοντάρια είναι δύσκολο να μην το κάνω. Είναι παιχνιδιάρικοι, στοργικοί, εδαφικοί, επιθετικοί και σαφώς πολύ έξυπνοι.

Μετά από σχεδόν μια ώρα με τα θαλάσσια λιοντάρια, ο χώρος κατάδυσης είναι αρκετά ρηχός που έχω ακόμα άφθονο αέρα, οπότε κινούμαι σε ένα υποβρύχιο πέρασμα.

Το Los Islotes μοιάζει περισσότερο με τρεις ή τέσσερις τοποθεσίες κατάδυσης, επειδή καλύπτει μια μεγάλη περιοχή και χρειάζεστε αρκετές επισκέψεις για να εξερευνήσετε όλα όσα έχει να προσφέρει. Εκτός από τα λιοντάρια της θάλασσας, φιλοξενεί έναν όμορφο ύφαλο και, καθώς πυροδοτώ τα στροβοσκοπικά μου, τα χρώματα των ζωντανών κοραλλιών αρχίζουν να σκάνε.

Από πάνω, οι ακτίνες του ήλιου πιάνουν το άνοιγμα της σήραγγας, δημιουργώντας ένα ηλεκτρικό φως. Ένα μαυριτανικό είδωλο ξεπροβάλλει από τον ύφαλο και το παλιό μου αγαπημένο, ένα μεξικάνικο γουρουνόψαρο, εμφανίζεται επίσης. Τα θαλάσσια λιοντάρια τρέχουν μέσα και έξω από το τούνελ, προκαλώντας σας να τα απαθανατίσετε στο κάδρο της κάμεράς σας. Είναι μια εντελώς συναρπαστική εμπειρία και το Los Islotes πρέπει να είναι μια από τις καλύτερες καταδύσεις στον κόσμο.

Το γεγονός ότι η κατασκήνωσή μας επέτρεψε την επίσκεψη σε ασυνήθιστες στιγμές και να έχουμε το μέρος για τον εαυτό μας είναι το κερασάκι στην τούρτα.

Το υπόλοιπο της παραμονής μας στο Espiritu Santo ήταν ένα φεστιβάλ θαλάσσιων λιονταριών την ημέρα και ακτίνων μομπούλας τη νύχτα, και με βαριά καρδιά πρέπει τελικά να φύγουμε.

Η παρηγοριά είναι να γνωρίζουμε ότι έχουμε ραντεβού με το μεγαλύτερο ψάρι της θάλασσας στο δρόμο της επιστροφής στη Λα Παζ.

Οι φαλαινοκαρχαρίες συγκεντρώνονται στον κόλπο από τον Οκτώβριο έως τον Μάιο καθώς το πλαγκτόν ανθίζει και παρέχει άφθονο σνακ. Τρέφονται ακριβώς στην επιφάνεια, έτσι αφήσαμε τον εξοπλισμό κατάδυσης και πιάσαμε τις αναπνευστήρες μας.

Το πλαγκτόν κάνει επίσης το νερό πρασινωπό, οπότε η ορατότητα μειώνεται. Ωστόσο, αυτή είναι η εμπειρία. Μόλις μισή ώρα από την πόλη, και εδώ είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με όχι έναν αλλά πολλούς ευγενικούς γίγαντες.