Giants of the Undead Med

ΤΟΝ ΜΑΡΤΙΟ 2015, το επίκεντρο της παγκόσμιας προσφυγικής κρίσης ήταν ένα μικροσκοπικό ιταλικό νησί στη νότια Μεσόγειο Θάλασσα με το όνομα Λαμπεντούζα, περίπου 70 μίλια δια θαλάσσης από την Τυνησία, πολύ πιο κοντά από ό,τι στην ηπειρωτική Ιταλία.
Από το 2000, εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες από την Αφρική, την Ασία και τη Μέση Ανατολή έχουν ξεκινήσει από την Τυνησία με μικρές βάρκες, ελπίζοντας να φτάσουν στη Λαμπεντούζα και να πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Χιλιάδες έχουν πεθάνει στην απόπειρα.
Ο Δρ Simone Panigada περιπολούσε την ακτή της Lampedusa, δεμένος στην πλώρη μιας μικρής φουσκωτής βάρκας, κρατώντας ένα μεσαιωνικό όπλο στο στήθος του και έψαχνε για μετανάστες – όχι από το νότο, αλλά από το βορρά.
Μια ξαφνική λάμψη ανακλώμενου ηλιακού φωτός τον ειδοποίησε ότι κάποιος κολυμπούσε στο νερό ακριβώς μπροστά από το σκάφος του. Έδωσε σήμα στον Τζιανκάρλο Λαουριάνο, στο τιμόνι, και το σκάφος τράβηξε μπροστά, τρέχοντας μπροστά με πλήρη ταχύτητα. Ο Πανιγάδα σήκωσε το όπλο του και πυροβόλησε.
Το βλήμα πέρασε με τόξο στο νερό, χτυπώντας το λατομείο του με δύο αιχμηρά σημεία που έθαψαν στη σάρκα του.
Κατάφερε να ασφαλίσει ένα πακέτο ηλεκτρονικών ειδών μεγέθους βαρελιού στη ραχιαία πτερύγιο του μετανάστη – α πτερύγιο φάλαινα που είχε προηγουμένως παρατηρηθεί κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, να τρέφεται στη Θάλασσα της Λιγουρίας κατά μήκος των ιταλικών ακτών.
Η ετικέτα LIMPET (Low Impact Minimally Percutaneous Electronic Transmitter) θα επιχειρούσε να έρθει σε επαφή με έναν δορυφόρο Argos κάθε φορά που η φάλαινα εμφανιζόταν και θα μεταδώσει τη θέση της για τις επόμενες έξι εβδομάδες.
Σχεδόν ταυτόχρονα ο Nino Pierantonio, συνάδελφος του Dr Panigada στο Ερευνητικό Ινστιτούτο Tethys με έδρα το Μιλάνο, εκτόξευσε άλλη μια βαλλίστρα. Αυτό εκτόξευσε ένα βέλος με κούφια άκρη στο πλευρό της φάλαινας.
Το βέλος χτύπησε και έπεσε στο νερό, κρατώντας ένα μικρό βύσμα από δέρμα και λίπος για ανάλυση DNA και τοξινών. Η φάλαινα αντέδρασε και στις δύο προσβολές με μια μικρή σύσπαση, σαν να την τσίμπησε κουνούπι, και επέστρεψε στην επιχείρηση.
Αυτή η δουλειά ήταν η κατάποση τεράστιων ποσοτήτων κριλ, οι οποίες σμήνωναν σε επαρκή πυκνότητα για να χρωματίσουν τα μπλε επιφανειακά νερά με ένα συγκλονιστικό ροζ.
Το κριλ, που συνήθως βρίσκεται σε βάθος εκατοντάδων ποδιών, τρέφονταν στην επιφάνεια λόγω των τεράστιων ανυψώσεων που φέρνουν κρύο νερό πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά στην επιφάνεια γύρω από τη Λαμπεντούζα κατά τους πρώτους μήνες κάθε έτους.

ΤΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΜΑΤΩΝ από την αλληλεπίδραση βαθέων ρευμάτων με δραματική τοπογραφία πυθμένα. Ενώ η παρουσία του πτερύγιο Οι φάλαινες στη βόρεια Μεσόγειο κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού ήταν γνωστές από την αρχαιότητα, οι φήμες για συσσωματώσεις που τρέφονταν τον χειμώνα γύρω από τη Λαμπεντούζα δεν επιβεβαιώθηκαν παρά το 2004.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι φάλαινες όχι μόνο τρέφονταν «εκτός εποχής», αλλά το έκαναν ακριβώς στην επιφάνεια και καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας. τέλος οι φάλαινες στη Θάλασσα της Λιγουρίας τρέφονται κυρίως τη νύχτα και στο βάθος.
Γύρω από τη Λαμπεντούζα, οι φάλαινες τρέφονταν επίσης σε ομάδες, πιθανώς συνεργαζόμενες για να συλλέγουν θηράματα - μια συμπεριφορά που δεν είχε καταγραφεί προηγουμένως στις μεσογειακές φάλαινες.
Το ερώτημα που εξέπληξε περισσότερο τον ιδρυτή της Tethys Giuseppe Notarbartolo di Sciara ήταν αν αυτές οι φάλαινες ανήκαν σε ξεχωριστό πληθυσμό της νότιας Μεσογείου ή ήταν οι ίδιες φάλαινες που μελετούσε η οργάνωσή του το καλοκαίρι στη Θάλασσα της Λιγουρίας, στην περιοχή κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία και Ιταλία.
Η πτερωτή φάλαινα είναι ένα από τα πιο μυστηριώδη και άπιαστα μεγάλα ζώα στον πλανήτη και είναι, από πολλές απόψεις, μια ακραία παραξενιά του ζωικού βασιλείου.
Σε όλα σχεδόν τα σπονδυλωτά η αριστερή πλευρά του σώματος είναι μια κατοπτρική εικόνα της δεξιάς πλευράς. Οι φάλαινες πτερυγίων αποτελούν δραματική εξαίρεση. Η κάτω γνάθος στην αριστερή πλευρά είναι ένα τυπικό γκρι φάλαινας, ενώ στη δεξιά πλευρά είναι λαμπρό λευκό.
Η δεξιά ραχιαία επιφάνεια έχει επίσης καλλιτεχνικούς στροβίλους από κρεμώδη μοτίβα γνωστά ως blaze και chevron, τα οποία είναι μοναδικά για κάθε άτομο και επιτρέπουν στην ερευνήτρια Tethys Margherita Zanardelli να - Προσδιορίστε κάθε φάλαινα.
Οι επιστήμονες εικάζουν ότι η ανακλαστικότητα της λευκής κάτω γνάθου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να τρομάξει και να συλλάβει θηράματα, αλλά οποιοδήποτε λειτουργικό πλεονέκτημα της φλόγας και του chevron είναι πιο δύσκολο να υποτεθεί.

ΟΙ ΠΤΡΟΦΑΛΑΙΕΣ ΩΘΟΥΝ ΤΑ ΑΚΡΑ του ζωικού βασιλείου σε ταχύτητα, μέγεθος και οικολογία διατροφής. Είναι τα δεύτερα σε μέγεθος πλάσματα στον πλανήτη (μετά τις μπλε φάλαινες) και θα μπορούσαν να είναι οι ταχύτεροι κολυμβητές στον ωκεανό. Οι υπολογισμοί προβλέπουν ένα θεωρητικό μέγιστο περίπου 30 μίλια/ώρα και ο Pierantonio πιστεύει ότι έχει δει έναν να κολυμπάει τουλάχιστον τόσο γρήγορα.
Οι εκτιμήσεις των υψηλότερων ταχυτήτων που επιτυγχάνονται από τα ψάρια και τα δελφίνια βασίζονται στο ότι τα ζώα πηδούν πάνω από το νερό ή κάνουν ιππασία. Οι καταδύσεις τροφοδοσίας των πτερυγοφάλαινες μπορεί επίσης να είναι οι βαθύτερες από οποιαδήποτε φάλαινα. Υπολογίζεται ότι θα βουτήξουν σχεδόν στα 600 μέτρα στη Μεσόγειο αναζητώντας κριλ.
Οι φάλαινες πτερυγίων δεν κολυμπούν απλώς μαζί με το στόμα ανοιχτό για να φιλτράρουν το πλαγκτόν, όπως και οι σωστές φάλαινες, αλλά αιχμαλωτίζουν τη λεία τους κριλ ή μικρών ψαριών εκτοξεύοντας επανειλημμένα με μεγάλη ταχύτητα, καταπίνοντας όγκο νερού που μπορεί να είναι μεγαλύτερος από ολόκληρο το σώμα του φάλαινα πριν ανοίξει το στόμα της.
Κάθε βόλτα απαιτεί γρήγορη επιτάχυνση και τεράστια δαπάνη ενέργειας. Αυτό περιγράφηκε ως «μία από τις πιο ακραίες μεθόδους διατροφής μεταξύ των υδρόβιων σπονδυλωτών» από ερευνητές στο Πανεπιστήμιο της Βρετανικής Κολομβίας.
Για να τροφοδοτήσει την έντονη ενεργειακή απαίτηση της διατήρησης ενός τεράστιου σώματος και της λειτουργίας του με υψηλή ταχύτητα, έχει υπολογιστεί ότι μια πτερυγοφάλαινα πρέπει να καταναλώνει έναν μετρικό τόνο κριλ κάθε μέρα.
Οι πτερυγοφάλαινες μπορούν επίσης να διατηρήσουν υψηλές ταχύτητες κολύμβησης σε μεγάλες αποστάσεις όταν ταξιδεύουν από μια περιοχή όπου υπάρχει τροφή σε επαρκή συγκέντρωση ώστε να τραφούν σε μια άλλη τέτοια περιοχή.
Αυτό απεικονίστηκε από μία από τις δύο φάλαινες με ετικέτα LIMPET από την Panigada τον Μάρτιο του 2015. Κολύμπησε από τη Λαμπεντούζα στο βόρειο άκρο της Κορσικής, διασχίζοντας τη Μεσόγειο από νότο προς βορρά σε πέντε ημέρες. Έκανε κατά μέσο όρο περισσότερα από 100 μίλια την ημέρα ενώ διέσχιζε μερικές από τις πιο πολυσύχναστες ναυτιλιακές λωρίδες του κόσμου.
Μια δεύτερη φάλαινα με ετικέτα την ίδια μέρα έκανε παρόμοια μετανάστευση, επιβεβαιώνοντας ότι οι ίδιες φάλαινες τρέφονται εποχιακά και στις δύο πλευρές της Μεσογείου. «Η ομίχλη που περιβάλλει την κατανόησή μας για τις κινήσεις των πτερυγίων στη Μεσόγειο φαίνεται να ανεβαίνει σε κάποιο βαθμό», δήλωσε ο Notarbartolo di Sciara.
Ωστόσο, τα δραματικά αποτελέσματα προκάλεσαν περισσότερο ανησυχία παρά πανηγυρισμούς. Οι απεργίες πλοίων είναι η κύρια γνωστή αιτία θανάτου στις πτερυγοφάλαινες και αυτές οι φάλαινες κολυμπούν κοντά στην επιφάνεια και ανεβαίνουν για να αναπνέουν τακτικά ενώ μεταναστεύουν.
Η επιβεβαίωση της περιοχής Lampedusa ως σημαντικής τροφοδοσίας προκαλεί επίσης ανησυχία λόγω της «εκθετικής αύξησης της αλιευτικής προσπάθειας» στην περιοχή, σύμφωνα με την έκθεση που υποβλήθηκε στη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας από τον Panigada και τους συναδέλφους του.
Οι φάλαινες πτερυγίων ταξινομούνται ως απειλούμενες παγκοσμίως. Ο πληθυσμός της Μεσογείου δεν έγινε ποτέ στόχος εμπορικής φαλαινοθηρίας, αλλά υπάρχουν σοβαρές απειλές από απεργίες πλοίων, αλιευτικές αλληλεπιδράσεις, χημική ρύπανση, ηχορύπανση και ενόχληση από επιχειρήσεις παρακολούθησης φαλαινών.
Οι μεσογειακές πτερυγοφάλαινες αποτελούν έναν γενετικά ξεχωριστό υποπληθυσμό που έχει απομονωθεί από τον πληθυσμό του Βόρειου Ατλαντικού εδώ και 200,000 χρόνια. Οι μεσογειακές φάλαινες σπάνια εγκαταλείπουν αυτή τη θάλασσα εκτός από σύντομες επιδρομές στον Ατλαντικό λίγο πιο πέρα ​​από το στενό του Γιβραλτάρ. Οι ερευνητές μπορούν να διακρίνουν τις φάλαινες Med και Atlantic από τα μοναδικά χαρακτηριστικά των κλήσεων τους.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΑΚΡΥΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ από το Ινστιτούτο Tethys, το Pelagos Sanctuary for Mediterranean Marine Mammals δημιουργήθηκε το 2002 από την Ιταλία, τη Γαλλία και το Μονακό. Ήταν η πρώτη θαλάσσια προστατευόμενη περιοχή (MPA) στον κόσμο που είναι διεθνής και η πρώτη που βρίσκεται κυρίως σε πελαγικά ύδατα.
Το καταφύγιο καλύπτει σχεδόν 34,000 τετραγωνικά μίλια, που εκτείνεται από τη γαλλική και την ιταλική Ριβιέρα σχεδόν μέχρι τη βόρεια ακτή της Σαρδηνίας. Περιλαμβάνει χωρικά ύδατα τριών εθνών, αλλά μεγάλο μέρος τους βρίσκεται σε διεθνή ύδατα ή ABNJ (Περιοχές πέρα ​​από την εθνική δικαιοδοσία).
Με παράδειγμα το Ιερό Πέλαγος, υπάρχει τώρα μια διαδικασία στον ΟΗΕ για τη δημιουργία πρόσθετων MPA στο ABNJ, που καλύπτουν το 40% της επιφάνειας της γης.
Η αφθονία των φαλαινών σε αυτή την περιοχή δεν αναγνωρίστηκε από τους επιστήμονες μέχρι που ο Notarbartolo di Sciara άρχισε να μελετά τα κητώδη εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 1980.
Πολλοί δύτες εξακολουθούν να θεωρούν ότι «ο Med είναι νεκρός». «Αυτό δεν είναι αλήθεια», λέει ο συνεργάτης της Tethys, Sylvan Oehen. «Η Μεσόγειος υπεραλιεύεται για ορισμένα είδη, αλλά η πρωταρχική παραγωγικότητα εξακολουθεί να υπάρχει και υποστηρίζει πολλή ζωή!»
Ο φωτογράφος Danny Kessler εξεπλάγη και κίνησε το ενδιαφέρον όταν έμαθε για την έρευνα της Tethys ενώ βρισκόταν αργία στη Σαρδηνία. Είχε υποθέσει ότι τα καταγάλανα νερά της Μεσογείου έδειχναν ένα αποστειρωμένο περιβάλλον, χωρίς να συνειδητοποιήσει ότι οι γίγαντες των ωκεανών βουτούσαν βαθιά για να χρησιμοποιήσουν πόρους τροφίμων εκατοντάδες έως χιλιάδες πόδια κάτω από την επιφάνεια.
Έμεινε επίσης έκπληκτος όταν η Διευθύντρια του έργου Cetacean Sanctuary Sabina Airoldi του έδειξε χάρτες με εποχιακές εξάρσεις και έμαθε ότι οι φάλαινες με πτερύγια θα μπορούσαν να διανύσουν εκατοντάδες μίλια για να περάσουν από τη μια βραχύβια παραγωγική περιοχή σίτισης στην άλλη.
Ο Κέσλερ με προσκάλεσε να πάω μαζί του σε μια προσπάθεια να λάβω τις πρώτες υψηλής ποιότητας υποβρύχιες φωτογραφίες πτερυγοφάλαινες που θα έδειχναν το εκπληκτικό μήκος ολόκληρου του σώματος. Συνειδητοποίησα ότι αυτό θα ήταν μια δύσκολη προσπάθεια, αλλά αποδείχτηκε πολύ, πολύ δύσκολη, ακόμη και με τη βοήθεια ειδικών των επιστημόνων της Τηθύος.
Οι ερευνητές μας είχαν διαβεβαιώσει ότι μερικές φορές οι πτερυγοφάλαινες θα εμφανίζονταν ακριβώς δίπλα στο ερευνητικό τους σκάφος, και ακόμη και θα ξεκουράζονταν εκεί στιγμιαία. Ωστόσο, ακόμη και χρησιμοποιώντας μια ειδική συγκολλημένη κάμερα 5 μέτρων, δεν κατάφερα να λάβω υποβρύχιες εικόνες από τη θαλαμηγό Pelagos με ψηλά όπλα. Θα έπρεπε να μπούμε στο νερό για να επιχειρήσουμε τις βολές.
Όσοι δεν προσπάθησαν ποτέ να βάλουν τον εαυτό τους στη φωτογραφική εμβέλεια μιας μεγάλης φάλαινας, θα μπορούσαν να φανταστούν ότι ένα τόσο τεράστιο και δυνατό ζώο δεν θα φοβόταν ένα σχετικά μικροσκοπικό πλάσμα, το οποίο θα μπορούσε να στείλει στην αιωνιότητα με ένα απλό χτύπημα της ουράς του.
Αντίθετα, οι περισσότερες μεγάλες φάλαινες είναι εξαιρετικά σκιρτούρες και αποφεύγουν τους δύτες στο νερό, καθώς και τις βάρκες.

ΜΠΛΕ ΚΑΙ ΦΑΛΑΙΝΕΣ SEI, που συγκεντρώνει το μέγεθος της φάλαινας με πτερύγια, τείνει να ταξιδεύει σε ευθεία μονοπάτια και μερικές φορές μπορεί να αναχαιτιστεί εάν τοποθετήσετε τον εαυτό σας πολύ μπροστά από τη φάλαινα και ελπίζετε ότι δεν αντιληφθεί έγκαιρα να στρίψει.
Εκτός από το γεγονός ότι οι φάλαινες σπάνια κολυμπούν σε ευθείες γραμμές όταν τρέφονται, οι πτερυγοφάλαινες δεν μοιάζουν σε τίποτα με τις καρικατούρες των μπλοκ φαλαινών στη δημόσια παράδοση. Είναι μακριά, λεπτά πλάσματα που μοιάζουν με γιγάντια χέλια και είναι σχεδόν το ίδιο ελαστικά.
Οι φάλαινες Baleen δεν έχουν ικανότητα εντοπισμού ηχούς, ωστόσο αυτοί οι κύριοι επιζώντες ήταν κατά κάποιο τρόπο ικανοί να μας εντοπίσουν και να μας αποφύγουν πριν τις δούμε ποτέ.
Αν όντως έμπαιναν εντός οπτικού εύρους, μπορούσαν να λυγίσουν τα εκπληκτικά εύκαμπτα σώματά τους και να κάνουν σφιχτές στροφές για να αποφύγουν να μπουν στην εμβέλεια της κάμερας.
Αν μια φάλαινα μας απέφευγε δύο φορές, ξέραμε ότι δεν θα είχαμε καμία ευκαιρία. Ήταν καλύτερα να τα παρατήσουμε και να αποφύγουμε την παρενόχληση του ζώου.
Οι υψηλοί πυροβολισμοί του Pelagos έκαναν ανέφικτο να βάλουμε δύτες στο νερό, έτσι έπρεπε να νοικιάσουμε ένα φουσκωτό για να προσπαθήσουμε να μας ρίξουμε στο μονοπάτι των φαλαινών.
Αυτό εισήγαγε ένα άλλο εμπόδιο. Ενώ μερικές από τις φάλαινες έμοιαζαν να δέχονται το μεγαλύτερο, αργά κινούμενο γιοτ, οι περισσότερες απομακρύνονταν από το φουσκωτό με εξωλέμβια μηχανή. Έπρεπε να τους συνηθίσουμε την παρουσία μας σταδιακά.
Πρώτα περάσαμε ώρες παρακολουθώντας τους στο Pelagos. Στη συνέχεια εκτοξεύσαμε το φουσκωτό, αλλά το κρατήσαμε στη σκιά του γιοτ. Τελικά, μετακινήσαμε το μικρότερο σκάφος μακριά από το μητρικό πλοίο και ανταμειφθήκαμε με μια φάλαινα που βγήκε στην επιφάνεια ακριβώς δίπλα μας.
Όλα μου υποβρύχια Οι «φύλακες» από τέσσερις εβδομάδες στη θάλασσα είναι αυτού του ζώου. Ποτέ δεν βρήκαμε άλλον «παίχτη». Κάθε φορά έπρεπε να σταματήσουμε τις προσπάθειές μας για να αποφύγουμε την αδικαιολόγητη αναστάτωση στις φάλαινες.
Ο αριθμός των πτερυγοφάλαινες στο Sanctuary μειώνεται τα τελευταία χρόνια, αλλά μπορεί απλώς να αντικατοπτρίζει μια μετακίνηση σε άλλα μέρη του Med. Οι ερευνητές της Tethys παρακολούθησαν επίσης πληθυσμούς σπερματοζωαρίων, ραμφοφάλαινες πιλότου του Cuvier και με μακριά πτερύγια. ριγέ, κοινά, Risso και ρινοδέλφινα. γιγάντιες ακτίνες του διαβόλου? και θαλάσσια ζελέ.
Οι μελέτες σε συνεργασία με το Ιταλικό Εθνικό Ινστιτούτο Προστασίας & Έρευνας του Περιβάλλοντος και τη Διεθνή Επιτροπή Φαλαινοθηρίας χρηματοδοτούνται από το Ιταλικό Υπουργείο Περιβάλλοντος και χρησιμοποιούν εναέριες έρευνες για την καταμέτρηση του αριθμού των ακτίνων και των κητοειδών καθώς και των χελωνών καρέτα καρέτα, του τόνου και του ξιφία .
Τα κητώδη εδώ όπως και αλλού αντιμετωπίζουν ποικίλες απειλές. Ωστόσο, η μοναδική διεθνής δομή του Sanctuary θέτει μεγάλες προκλήσεις για τη θέσπιση κανονισμών για τη διαχείριση αυτών των απειλών.
Αντίθετα, η Tethys συνεργάζεται με ομάδες χρηστών, όπως εταιρείες εκμετάλλευσης πορθμείων, εταιρείες παρακολούθησης φαλαινών και ψαράδες για να προσπαθήσει να μετριάσει αυτές τις απειλές. Το πιο σημαντικό, η έρευνα συνεχίζει να βελτιώνει τις γνώσεις μας για τις βιολογικές ανάγκες αυτών των ειδών και πώς επηρεάζονται από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες στο περιβάλλον.

Κάθε καλοκαίρι η Tethys ανοίγει ερευνητικές κρουαζιέρες σε εθελοντές που βοηθούν στην έρευνα και βοηθούν στην κάλυψη του κόστους των αποστολών. Για περισσότερες πληροφορίες, ανατρέξτε στο www.tethys.org.