Βγάζω το μαγικό μου μάτι

Ίσως για πρώτη φορά στην καριέρα μου ως δύτης, Ήμουν ελαφρώς απογοητευμένος όταν μου είπαν ότι θα βουτήξαμε ξανά στον όμορφα υγιή κοραλλιογενή ύφαλο. Θα προτιμούσα να έλπιζα να περάσω μια ώρα κοιτάζοντας ένα κομμάτι άμμου. Οχι πραγματικά.

Επειδή η κατάδυση της Μαφίας είναι παλιρροϊκή, οι τοποθεσίες που επισκεφτήκαμε ήταν σε μεγάλο βαθμό εκτός ελέγχου μας. Το πρόγραμμα κατάδυσης σχεδιάστηκε γύρω από τις ώρες της παλίρροιας.

Είχαμε ξεκινήσει με τις πιο απομακρυσμένες καταδύσεις – έξω από τον κόλπο Chole – και πλησιάζαμε στον κόλπο καθώς περνούσαν οι μέρες.

Έξω από τον κόλπο Chole, αν το επέτρεπε ο καιρός, οι καταδύσεις ήταν βαθύτερες με καθαρούς τοίχους, ελαφρώς καλύτερη ορατότητα και παρασύρσεις σε μεγάλους, επικλινείς υφάλους.

Ακόμη και στις καταδύσεις που δεν πήγαιναν απόλυτα σύμφωνα με το σχέδιο βρήκαμε ενδιαφέρουσα θαλάσσια ζωή. Στη μία, το ύποπτα μακρύ κολύμπι και ο καταδυτικός οδηγός που έλεγχε νευρικά την πυξίδα του όλο και πιο συχνά άφηναν να εννοηθεί ότι μάλλον χαθήκαμε.

Αφού επιστρέψαμε στην επιφάνεια για να πάρει τον προσανατολισμό του ο οδηγός, αποβιβαστήκαμε ξανά, κολυμπώντας αποφασιστικά μέσα στο γαλάζιο μέχρι να φτάσουμε στον κοραλλιογενή ύφαλο που κάπως μας είχε διαφύγει.

Στο δρόμο παρατήρησα κάτι να σκαρφαλώνει στην άμμο ακριβώς από κάτω μου, με το γαλαζοπράσινο κέλυφος του πλειοχρωματικό, σαν λάδι.

Δεν είμαι σίγουρος τι ήταν, αλλά δεν περίμενε παρέα. Ρίχνοντας μια ματιά στη δυσοίωνη σκιά μου, είχε επιστρέψει βιαστικά στην τρύπα του και είχε τρυπώσει μακριά από τα μάτια αυτού του πιθανού αρπακτικού.

Προστατευμένος από τα στοιχεία, ο απάνεμος κόλπος Chole έχει τεράστια ποικιλία κοραλλιών και εντυπωσιακή βιοποικιλότητα. Οι καρχαρίες είναι σπάνιοι μέσα στον κόλπο, αλλά μπορούν να βρεθούν τέσσερα είδη ιππόκαμπων και τρεις ή τέσσερις παραλλαγές βατράχων.

Το θαλάσσιο πάρκο έχει εκτεταμένους υφάλους με διάφορα κοράλλια και πολλή θαλάσσια ζωή και πλάσματα που μπορείτε να θαυμάσετε, συμπεριλαμβανομένης μιας εκθαμβωτικής σειράς από υπέροχα μοτίβα γυμνών κλαδιών.

Είχα γίνει γνωστός ανάμεσα σε κάποιους στο καταδυτικό κατάστημα ως «αυτό το κορίτσι που αγαπά τα γυμνά». Δεν ήξεραν ότι, ως μέτρια φωτογράφος, η «αγάπη» μου για τα γυμνά είχε να κάνει πολύ με το γεγονός ότι είναι από τα πιο ακίνητα πλάσματα στον ύφαλο, γεγονός που καθιστά εύκολο να αποκτήσεις ένα μισοπρεπές χωρίς θαμπάδα ή πίσω όψη.

Diving Mafia Island Marine Park's Οι κοραλλιογενείς ύφαλοι ήταν απολαυστικοί, αλλά άλλοι δύτες που βρίσκονταν στο νησί για λίγες μέρες είχαν εκφράσει ξεκάθαρη προτίμηση για καταδύσεις. Όταν πέσεις στον πάτο, μου είπαν, θα νομίζεις ότι είσαι χαμένος ή σε λάθος μέρος, γιατί δεν υπάρχει κοράλλι ή χρώμα – το μόνο που θα δεις είναι άμμος.

Αλλά μην απογοητεύεστε. Είναι όταν ξεκινάς να κυνηγάς πράγματα στον βυθό, με διαβεβαίωσαν, ότι θα καταλάβεις πόσο cool είναι αυτή η τοποθεσία κατάδυσης. Δεν είναι κλασικά όμορφο, αλλά σφύζει από ζωή.

Υπήρχαν ισχυρισμοί ότι είδα 18 ιππόκαμπους σε μία κατάδυση την ημέρα πριν φτάσω. Δεκαοκτώ ιππόκαμπες; Εγγέγραψέ με.

Έτσι, μετά από λίγες μέρες έξω με τους Mafia Island Divers, ήρθε η ώρα να δούμε τι ήταν η φασαρία και να δούμε τις καταδύσεις στην ακτή. Αλλά πρώτα, ένα ελαφρύ λάθος ξεκίνημα.

Για να μας γλυτώσει το κολύμπι, παίρναμε μια βάρκα σε απόσταση 300 μέτρων σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Nudi City. Δεν ήταν η βουτιά που ήλπιζα, αλλά το σπίτι σε έναν όμορφο κοραλλιογενή ύφαλο, περίπου 9 μέτρα βάθος, γεμάτο μακροζωία.

Όπως θα περίμενε κανείς, μια εκθαμβωτική σειρά από γυμνόκλαδα και επίπεδα σκουλήκια ήταν διάσπαρτα σε όλο τον ύφαλο – καθώς και ιππόκαμποι, σκορπιόψαρα, λεοντόψαρα, φρουροί και ακτίνες.

Δεν ήταν πολύ περισσότερο πριν Κατάφερα να δω τις βουτιές της Μαφίας. Ο χώρος κατάδυσης ήταν ακριβώς μπροστά από το κέντρο, οπότε φτιάχναμε τα ρούχα και περπατήσαμε λίγα μέτρα μέχρι την ακτή – αν και αισθανόμουν τεμπέλης, θα μπορούσα να είχα δεχτεί την πρόταση ενός από τους οδηγούς να μου μεταφέρει το κιτ μου.

Μέχρι τη μέση μέσα στο νερό, βάλαμε λίγο αέρα στο BC μας, καθίσαμε και φορέσαμε πτερύγια πριν ξεκινήσουμε το μπάνιο μας.

Σύντομα κατάλαβα τι μιλούσαν οι άλλοι. Ήμασταν μόνο 6-7 μέτρα βάθος, κλωτσώντας βατράχια πίσω από τον οδηγό μας για να αποφύγουμε να ενοχλήσουμε τον αμμώδη βυθό. Η ορατότητα είχε ήδη μειωθεί σε λίγα μέτρα, οπότε δεν χρειαζόταν να το κάνουμε χειρότερο.

Τι μπορούσαμε να δούμε; Άμμος, κλαδιά και κομμάτια θαλάσσιου χόρτου. Πότε θα φτάναμε στο σημείο κατάδυσης; Αναρωτήθηκα.

Λίγα λεπτά αργότερα, ο αετωπός οδηγός μας έδειξε ένα λασπώδες καφέ κομμάτι θαλάσσιου χόρτου. Κοίταξα αλλά δεν υπήρχε τίποτα εκεί, μόνο άμμος και γρασίδι. Κοίταξα πιο σκληρά, βλεφάρισα, ξανακοίταξα.

Σαν μια εικόνα με μαγικά μάτια, το συνονθύλευμα των σιωπηλών σχημάτων μπροστά μου έγινε ξαφνικά καθαρό και εμφανίστηκε ένας μικροσκοπικός καφέ ιππόκαμπος. Αν δεν είχε επισημανθεί, σίγουρα θα το είχα κολυμπήσει αμέσως.

Λίγο αργότερα, μερικοί φωτογράφοι άρχισαν να τραβούν φωτογραφίες από ένα κομμάτι σκουπιδιών που είχα ρίξει μια σύντομη ματιά στο παρελθόν και με πτερύγια.

Θυμόμενος τον ιππόκαμπο, ήξερα ότι όλα δεν ήταν όπως φαινόταν, και κολύμπησα.

Πετάχτηκα κοντά για να καταλάβω τι έβλεπαν, και ένα μικρό ψαρόψαρο εμφανίστηκε. Το κοίταζα κατάματα όλη την ώρα.

Ξαφνικά οι φωτογράφοι ξέσπασαν από ενθουσιασμό, στροβοσκόπια εκπαιδευμένοι σε ένα μικροσκοπικό κομμάτι θαλάσσιου χόρτου. Γλίστρησα για να δω τι ήταν η φασαρία.

Κοίταξα τριγύρω, ακολούθησα την κατεύθυνση των φακών τους, κολύμπησα και κοίταξα από το πλάι. Τίποτα, τίποτα, τίποτα.

Προσπάθησα να χαλαρώσω τα μάτια μου και να μην εστιάσω πολύ συγκεκριμένα σε ένα τμήμα του βυθού σε περίπτωση που θα μπορούσε να βοηθήσει να εμφανιστεί η εικόνα του μαγικού ματιού. ΑΚΟΜΑ ΤΙΠΟΤΑ.

Όταν τελείωσαν τη λήψη των φωτογραφιών τους, ήρθα πιο κοντά για μια προσεκτική ματιά από όλες τις γωνίες, αλλά και πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω τίποτα. Μόνο όταν επιστρέψαμε στην ακτή οι άλλοι εξήγησαν ότι είχαν βρει έναν άλλο μικροσκοπικό ιππόκαμπο.

Αν ήξερα τι έψαχνα, μπορεί να το είχα δει. Ή ίσως όχι.

Σε επόμενες καταδύσεις Εξέτασα προσεκτικά κάθε κομμάτι του βυθού για να δω αν μπορούσα να εντοπίσω ένα πλάσμα κρυμμένο σε κοινή θέα. Μερικές φορές αυτά τα κυνήγια ήταν πετυχημένα, με αγελάδες, βατράχια, γαρίδες, καβούρια και σουπιές να μου αποκαλύπτονται, αλλά πάντα ήμουν πεπεισμένη ότι μου έλειπαν πολλά. Η κουβέντα μετά τις καταδύσεις επιβεβαίωσε τις υποψίες μου.

Με είχαν ενημερώσει για έναν φιλικό κάτοικο χταπόδι που ζούσε σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία κατάδυσης. Είχε δει συχνά σε ένα μπουκάλι μπύρας, που αναδύθηκε για να επιδείξει όταν έφτασαν οι δύτες.

Το ανακαλύψαμε στο ύπαιθρο και ήταν κάτι παραπάνω από εξυπηρετικό. Σε αντίθεση με πολλά από τα πλάσματα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια της κατάδυσης, αυτό δεν ήταν ένα μαγικό παζλ. ο χταπόδι φαινόταν να απολαμβάνει την προσοχή καθώς φούσκωσε και περνούσε στην άμμο.

Αναπροσαρμόστηκε, κοιτώντας δεξιά και αριστερά σαν να ρωτούσε: «Κατάλαβες την καλύτερή μου πλευρά;» Θα μου άρεσε πολύ να μάθω τι σκεφτόταν, περιτριγυρισμένο από τρεις ενδιαφέροντες δύτες και τον εξοπλισμό της κάμεράς τους.

Μετά από αρκετά λεπτά αποφάσισε ότι τελικά δεν ήμασταν τόσο ενδιαφέροντες και είχαμε πολύ καλύτερα μέρη να βρεθούμε. Καθώς απομακρυνόταν, το σασ στο βήμα του άφησε να εννοηθεί ότι γνώριζε ότι είχε ακόμα κοινό.

Η έξοδός του ήταν τόσο παρατεταμένη όσο αυτή ενός αστεριού του Μπρόντγουεϊ και σήμανε το τέλος της κατάδυσης.