ΒΑΛΤΙΚΟΣ ΔΥΤΗΣ
Στο πρώτο από μια διμερή εξερεύνηση ναυαγίου της Βαλτικής Θάλασσας, με τις ασυνήθιστες δυνάμεις διατήρησης της, η WILL APPLEYARD επισκέπτεται τη Σουηδία και τη Φινλανδία
«Οι συνθήκες του νερού θα είναι κρύες και σκοτεινές», ξεκινά η ενημέρωση για το ταξίδι κατάδυσης που μου εστάλη μέσω email μια εβδομάδα περίπου πριν από την αναχώρησή μου για τη Σουηδία. Και έτσι, με ανοιχτό μυαλό, καθαρίζω τις σακούλες μου με εξοπλισμό ζεστού νερού, αντικαθιστώντας τα απαραίτητα με drysuit, κρύο νερό κάτω στολή, κουκούλα Arctic και χοντρά γάντια που μειώνουν την επιδεξιότητα.
Διαβάστε επίσης: 2 λιοντάρια με μήλο: γλυπτά του 17ου αιώνα ζαλίζουν τους δύτες
Κάτι μου λέει ότι αυτό το καταδυτικό ταξίδι θα είναι Βαλτική!
Το ήσυχο χωριό Dalarö είναι ένα μικρό αλλά εξαιρετικά σημαντικό μέρος για τη Σουηδία ιστορικά, ή τουλάχιστον για την πρωτεύουσά της Στοκχόλμη. Το χωριό είναι όμορφο, τόσο τυπικά σουηδικό και, όπως πολλά άλλα χωριά σε αυτό το σύνθετο αρχιπέλαγος, αποτελείται από κόκκινα, κίτρινα, γκρι ή λευκά ξύλινα σπίτια που στέκονται όμορφα πίσω από τους φράχτες από λευκό ξύλο.
Σε μια στροφή του δρόμου, ένας ξενώνας δυτών και μια μαρίνα βρίσκονται δίπλα στην ακτή, η μαρίνα φιλοξενεί μικρά σκάφη που εξυπηρετούν τους ιδιοκτήτες αργία σπίτια σε όλα τα νησιά, μαζί με ένα σύμπλεγμα καταδυτικών σκαφών.
Τα νησιά, σε διαφορετικές αποστάσεις από την ακτή, δίνουν την εντύπωση ότι κανείς δεν είναι καθόλου δίπλα στη θάλασσα αλλά δίπλα σε μια λίμνη, και από την προβλήτα το νερό είναι καθαρό, επίπεδο και ανέγγιχτο από πνοή ανέμου.
Το Dalarö ήταν κάποτε το σπίτι του σουηδικού θαλάσσιου τελωνειακού σταθμού, το Tullhuset, που χτίστηκε το 1788 και ένα σημείο στάσης για τη θαλάσσια κυκλοφορία φορτίων προς τη Στοκχόλμη, η οποία σήμερα απέχει μόλις μία ώρα οδικώς.
Η θαλάσσια δραστηριότητα ήταν στο αποκορύφωμά της εδώ γύρω στα τέλη του 18ου αιώνα. Μεταξύ αυτών των ιστορικών κτιρίων είναι ο σταθμός των πιλότων, κάποτε το γραφείο για πιλότους σκαφών που πουλούσαν τις υπηρεσίες τους σε καπετάνιους που δεν ήθελαν να πλοηγηθούν οι ίδιοι σε αυτές τις γεωγραφικά περίπλοκες πλωτές οδούς.
Λίγοι τολμηροί που δεν ήταν εξοικειωμένοι με τη θάλασσα είχαν την τύχη τους, με αποτέλεσμα πολλά σκάφη να βυθιστούν στον βυθό της θάλασσας και, με την πάροδο του χρόνου, να δημιουργήσουν το σημερινό Πάρκο καταδύσεων Dalarö.
Το Tullhuset είναι τώρα εν μέρει ένα μουσείο που περιέχει αντικείμενα και προσφέρει πληροφορίες για την ιστορία των πιο διάσημων ναυαγίων της περιοχής. Το γραφείο των πιλότων είναι πλέον ένας ξενώνας που συνδέεται με τη μαρίνα και στο οποίο συχνάζουν επισκέπτες δύτες.
Ο ρόλος μου εδώ, μαζί με αρκετούς άλλους επαγγελματίες καταδύσεων, είναι καθαρά να «δοκιμάζω» αυτές τις τοποθεσίες, που πρόσφατα σημαδεύτηκαν με ψηλούς κίτρινους δείκτες που οδηγούν σε τσιμεντόλιθους ακριβώς έξω από τα ναυάγια.
Έχουν συμμετάσχει επτά οργανισμοί με την προστασία και την προώθηση των ναυαγίων της Βαλτικής, και περιλαμβάνει όχι μόνο τη Σουηδία αλλά και τη Φινλανδία και την Εσθονία.
Αυτή η άσκηση στη διεθνή συνεργασία ονομάζεται «Project BALTACAR» (ή Βαλτική Ιστορία κάτω από την επιφάνεια). Συμμετέχει τα εθνικά συμβούλια πολιτιστικής κληρονομιάς της Φινλανδίας και της Εσθονίας, τα Σουηδικά Ναυτικά Μουσεία, ο δήμος Haninge (που διαχειρίζεται το πάρκο Dalarö Dive Park), μια εσθονική τουριστική ΜΚΟ και δύο ιδιωτικές επιχειρήσεις καταδύσεων στη Φινλανδία και την Εσθονία.
Το έργο προορίζεται να δημιουργήσει έναν ιστότοπο (projectbaltacar.eu), εκδόσεις και δημόσιες εκδηλώσεις που προωθούν τον καταδυτικό τουρισμό και τη ναυτική ιστορία.
Ο συνολικός προϋπολογισμός είναι 1.6 εκατ. ευρώ, με περισσότερο από το 80% αυτού να παρέχεται από το Πρόγραμμα Κεντρικής Βαλτικής «Interreg» του Ευρωπαϊκού Ταμείου Περιφερειακής Ανάπτυξης. Αλλά δεν αναμένεται να τα θυμάστε όλα αυτά!
Η ενημέρωσή μας πραγματοποιείται στον επάνω όροφο στο Tullhuset. Θα βουτήξουμε σε δύο μικρές ομάδες, η καθεμία συνοδευόμενη από έναν οδηγό – υποχρεωτικό σε πολλά από τα πιο παρθένα παραδείγματα συντριμμιών.
Οι οδηγοί και οι αντίστοιχοι καπετάνιοι τους δίνουν μια ενημερωτική ενημέρωση, επιδεικνύοντας το 3D τους ψηφιακό μοντέλα, περνώντας μέσα από τα σχέδια κατάδυσης και τα σημεία ενδιαφέροντος και μοιράζοντας μερικές ιστορικές λεπτομέρειες των ίδιων των ναυαγίων.
Το πρώτο και πιο ρηχό από τα δύο ναυάγια είναι το Riksäpplet. Βρίσκεται σε μέγιστο βάθος μόλις 14 μέτρων, επομένως απαιτείται προφίλ ανάστροφης κατάδυσης.
Μετά τη μάχη του Öland το 1676, η Riksäpplet και ο στόλος της αποσύρθηκαν στο Dalarö εν μέσω φόβων για επίθεση από τη Δανία. Ωστόσο, μόλις μετακόμισε στο νέο αγκυροβόλιο, μια καταιγίδα ξέσπασε και πήγε το πλοίο στο βυθό.
Καθελκυσμένο το 1661, το πλοίο δεν είναι σε ιδιαίτερα καλή κατάσταση για ναυάγιο στη Βαλτική, χάρη σε μια καταστροφική επιχείρηση διάσωσης για την ανάκτηση των πολύτιμων ξύλινων υπολειμμάτων του το 1921.
Ο σκοπός αυτής της κατάδυσης, Ωστόσο, είναι να διασφαλιστεί ότι όλοι οι δύτες αισθάνονται άνετα με τις κρύες, σκοτεινές συνθήκες και ότι η άνωση όλων είναι έντονη.
Η ομάδα μας θα βουτήξει δύο φορές από το μεγαλύτερο σκάφος Mapas σε στυλ καμπίνας, ενώ η ομάδα δύο καταδύσεις από το MAJ, σχεδιασμένο για λιγότερους δύτες, μια είσοδο πίσω και τοπικές τοποθεσίες.
Τα ναυάγια της Βαλτικής διατηρούνται ασυνήθιστα καλά. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η αλατότητα είναι πολύ χαμηλότερη από αυτή του τυπικού νερού των ωκεανών, χάρη στην άφθονη απορροή γλυκού νερού. Αυτό, μαζί με τη χαμηλή περιεκτικότητα σε οξυγόνο, παρέχει ιδανικές συνθήκες για ναυάγια ξυλείας.
Το υφάλμυρο νερό κρατά επίσης αυτά τα ναυάγια απαλλαγμένα από σκουλήκια, ένα πλασματάκι που μοιάζει με αχιβάδα που προτιμά να βάζει τις προνύμφες του σε πιο αλμυρό νερό.
Μετά από μια σύντομη έξοδο του κινητήρα, ο καπετάνιος δένει στην κίτρινη σημαδούρα και βαδίζουμε σε παγωμένο πράσινο νερό.
Λόγω της κακής κατάστασης αυτού του ναυαγίου δεν χρειάζεται να μείνουμε με την οδηγό μας Susanne, έτσι ο Σουηδός φίλος μου και εγώ εξερευνούμε την ξύλινη δομή πλευρών και το κύτος παραμένουν μόνοι μας καθώς η υπόλοιπη ομάδα καταδύσεων διασκορπίζεται σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Το ναυάγιο εξακολουθεί να είναι ενδιαφέροντα αναγνωρίσιμο ως σκάφος, με τα σκελετικά του υπολείμματα να υψώνονται περίπου 2 μέτρα από τον βυθό της θάλασσας.
Είμαι ο μόνος δύτης που φοράει βρεγμένα γάντια και πολύ σύντομα στην κατάδυση τα δάχτυλά μου αρχίζουν να παραπονιούνται για το κρύο.
Ο χειρισμός μιας κάμερας σε τέτοιες συνθήκες είναι δύσκολος. Το νερό λάμπει με μια φωτεινή πράσινη απόχρωση, αλλά είναι πολύ καθαρό και οι συνθήκες χαμηλού φωτισμού μας κάνουν να νιώθουμε ότι είμαστε πιο βαθιά από ό,τι είμαστε.
Είναι μια τέλεια τοποθεσία για εγκλιματισμό στη θερμοκρασία του νερού, και ακόμη και εξοπλισμένη με καταδυτικό εξοπλισμό Αρκτικής, είναι δύσκολο για μένα να μείνω περισσότερο από 35-40 λεπτά. Αποφασίζω ότι το κρύο θα είναι πάντα ο αποφασιστικός παράγοντας για τον χρόνο βυθού ή την κατανάλωση αέρα εδώ.
Μας λείπει η σημαδούρα επιστροφής και στέλνουμε ένα SMB για να ολοκληρώσουμε την κατάδυση. Όταν βγαίνουμε στην επιφάνεια, διαπιστώνουμε ότι δεν απέχουμε περισσότερο από 5-6 μέτρα από τη σημαδούρα και, μάλιστα, από το σκάφος.
Γευματίζουμε πίσω στο Dalarö και ετοιμαζόμαστε για τη βαθύτερη απογευματινή κατάδυση, και πάλι μόνο μια σύντομη βόλτα από τη μαρίνα.
Αυτή είναι μια βουτιά βιτρίνας για το πάρκο, σε ένα ναυάγιο που «σχεδόν σίγουρα» έχει αναγνωριστεί ως Bodekull, αλλά συχνά αναφέρεται τοπικά απλώς ως Ναυάγιο Dalarö. Το Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης πιστεύει ότι αυτό το σουηδικό πλοίο του Ναυτικού κατασκευάστηκε μεταξύ 1659-61 και βυθίστηκε τον Οκτώβριο του 1678. Μετέφερε αλεύρι προερχόμενο από την Αγγλία ή τη Γερμανία και πέτρινες κανάτες Bartman που πιθανότατα περιείχαν κρασί.
Αν αυτή η βύθιση είχε συμβεί σχεδόν οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, σίγουρα δεν θα είχε απομείνει τίποτα από το πλοίο σήμερα.
Το Bodekull ξεκουράζεται λίγο κάτω από τα 30 μέτρα και το περιβάλλον είναι πολύ κρύο και πολύ σκοτεινό – δυνητικά ένα σοκ για το σύστημα, εξ ου και η πρωινή κατάδυση.
Αν και πάλι, παρά αυτές τις συνθήκες, το νερό είναι αρκετά καθαρό.
Εκεί που η γραμμή σταματά στον βυθό, το ίδιο κάνει και το φως, και ακολουθούμε ένα μήκος σχοινιού μέχρι να φτάσουμε στην πρύμνη.
Η ξύλινη γάστρα είναι το πρώτο μέρος του πλοίου που βλέπω και μετά, κοιτάζοντας πάνω και πάνω από την κορυφή, το κατάστρωμα.
Το πηδάλιο είναι ακόμα στη θέση του και, κάνοντας το δρόμο μας κατά μήκος της πλευράς του λιμανιού, μπορώ σχεδόν να διακρίνω έναν από τους δύο ιστούς που στέκονται ακόμα περήφανοι στο κέντρο του ναυαγίου.
Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό πρωτόγνωρο αλλού στον κόσμο των ναυαγίων ούτε καν 50 ετών.
Σε ένα μόνο αρχείο ακολουθούμε τον οδηγό μας, ο οποίος μας φέρνει στην πλώρη και στο μέγιστο βάθος λίγο πάνω από 30 μέτρα. Απαγορεύεται το πτερύγιο πάνω από την κορυφή αυτού του ξύλινου ναυαγίου σε οποιοδήποτε σημείο. Η πανίσχυρη δάδα του οδηγού αποκαλύπτει την άγκυρα και στη συνέχεια ένα σκαλισμένο ξύλινο χαρακτηριστικό λιονταριού, κάποτε το αιχμή του Bodekull.
Στη δεξιά πλευρά η δική μου δέσμη πυρσού αποκαλύπτει ένα κυκλικό πέτρινο αντικείμενο, που τώρα βρίσκεται επίπεδη στο κατάστρωμα του καιρού. Αυτό το εργαλείο, μαθαίνω, χρησιμοποιήθηκε για το ακόνισμα των μαχαιριών στο σκάφος. Φαίνεται σαν να είχε χρησιμοποιηθεί μόλις χθες.
Τρεις ή τέσσερις κλωτσιές αργότερα και ανακαλύπτουμε ένα κανόνι που γέρνει στο πλάι, καθισμένο ακόμα στο καρότσι του, το μέταλλο φουσκωμένο τώρα από αιώνες κάτω από το νερό.
Αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπω ένα κανόνι να κάθεται στο κατάστρωμα ενός ναυαγίου.
Εργαλεία, γυάλινα μπουκάλια, ένα μουσκέτο και ένα πιστόλι βρίσκονται επίσης σε αυτήν την πλευρά του καταστρώματος, δίνοντας την εντύπωση ότι το πλοίο βυθίστηκε γρήγορα, χωρίς χρόνο για το πλήρωμα να αφαιρέσει αυτά τα αντικείμενα πριν το εγκαταλείψει.
Το ναυάγιο είναι αρκετά μικρό στα 20 μέτρα περίπου, επομένως είναι δυνατό να κάνουμε δύο γύρους σε ένα ντεπόζιτο, αν και η ομάδα μας χρειάστηκε λίγο περισσότερο χρόνο για να απορροφήσει όλες τις λεπτομέρειες και έκανε μόνο έναν γύρο, οπότε τα δάχτυλά μου είχαν παγώσει. Φωτογράφοι είναι προκλητική σε αυτές τις συνθήκες, με ελάχιστη επιδεξιότητα να απομένει.
Ο πλοίαρχος μου είχε εξηγήσει νωρίτερα ότι η καλύτερη εποχή για να βουτήξεις εδώ ήταν το χειμώνα, όταν το νερό πλησίαζε τους 0°. Αυτή την εποχή του χρόνου, οι δύτες μπορούν συχνά να δουν ολόκληρο το ναυάγιο από την πρύμνη μέχρι την πλώρη, είπε. Κατά τη διάρκεια της κατάδυσής μας τον Μάιο, η χαμηλότερη θερμοκρασία που πετύχαμε ήταν 5°C.
Το ναυάγιο ανακαλύφθηκε το 2003 αλλά δεν δημοσιοποιήθηκε μέχρι το 2007 και είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα συντήρησης ναυαγίων που έχω δει ποτέ.
Οι καταδύσεις γύρω από το Dalarö είναι προκλητικές, όχι για τους αρχάριους και μόνο για εκείνους που αισθάνονται άνετα με τις καταδύσεις σε κρύες και σκοτεινές συνθήκες, με τον κατάλληλο εξοπλισμό. Για τον ναυτικό αρχαιολόγο, η εμπειρία είναι κορυφαία.
Και για μένα, αυτού του είδους το ταξίδι είναι η ουσία της κατάδυσης περιπέτειας.
Απαιτείται προσπάθεια για να επισκεφθείτε αυτές τις χρονοκάψουλες, μαζί με μια ορισμένη ταλαιπωρία (και πάλι αυτά τα δάχτυλα), ωστόσο η εμπειρία αξίζει κάθε σιωπή.
Όσοι εμπλέκονται στην προστασία του ναυαγίου είναι γνώστες και παθιασμένοι με αυτήν την ιστορία στο κατώφλι τους, και το να βουτήξουν με αυτούς τους ανθρώπους ως οδηγούς σίγουρα ενισχύει την εμπειρία.
Η επόμενη στάση μου σε αυτή τη Βαλτική Θάλασσα Η περιήγηση στο αρχαιολογικό ναυάγιο θα είναι στη Φινλανδία και είμαι περίεργος να ανακαλύψω πώς θα συγκριθεί αυτή η εμπειρία με τη Σουηδία. Έτσι, μετά από ένα διάστημα δύο εβδομάδων, προχωράω στην πόλη Χάνκο στο νοτιοδυτικό άκρο της χώρας.
Σε σύγκριση με το σουηδικό ταξίδι, η κατάδυση στη Φινλανδία θα είναι σχετικά ρηχή, η βαθύτερη κατάδυση δεν υπερβαίνει τα 18 μέτρα.
Είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακαλύψω ότι το νερό είναι επίσης πιο ζεστό, στους 10°C. βάλσαμο σε σύγκριση με τους 5°C που είχα αντέξει στη Σουηδία.
Τα ναυάγια της Σουηδίας, της Φινλανδίας και της Εσθονίας εντός της αποστολής του BALTACAR επισημαίνονται με σημαδούρες και οποιαδήποτε υπολείμματα θεωρείται ότι είναι άνω των 100 ετών προστατεύονται από τον νόμο περί πολιτιστικής κληρονομιάς.
Ένας πίνακας πληροφοριών προσαρτημένος σε ένα τσιμεντόλιθο σηματοδοτεί την αρχή κάθε εμπειρίας υποβρύχιου μουσείου στη Φινλανδία, με λεπτομερείς χάρτες του ναυαγίου και βασικές πληροφορίες για την ανακάλυψή του.
Οι δύτες θα βρουν επίσης την υποχρεωτική φράση σχετικά με τη «λήψη μόνο φωτογραφιών και αφαίρεση μόνο φυσαλίδων».
Από το τσιμεντόλιθο, μια γραμμή οδηγεί τη Susanne και εμένα στο πρώτο μας ναυάγιο, με το παρατσούκλι "the Figurhead". Είχαμε βουτήξει καλά μαζί στο σουηδικό ταξίδι, οπότε αποφασίστε να συνεχίσετε με αυτήν την υποβρύχια συνεργασία ενώ βρίσκεστε στη Φινλανδία.
Τα αρχικά μου δεινά με μηδενική ορατότητα λιώνουν στο πράσινο καθώς κατεβαίνουμε, με τη διαύγεια του νερού να φαίνεται πολύ καλύτερη από ό,τι στην αρχική μου εμφάνιση από την επιφάνεια.
Αν και εξακολουθεί να είναι αρκετά σκοτεινό, τόσο το λιμάνι όσο και η δεξιά πλευρά του ναυαγίου είναι ορατά από την πλώρη κατά την άφιξη. Μόνο τα κορυφαία 2-3 μέτρα νερού έχουν μια γλυκιά όψη.
Το όνομα του ναυαγίου προέρχεται από τη γυναικεία μορφή που κάποτε έπεφτε προς τα εμπρός από την πλώρη. Αυτό τελικά διαλύθηκε, έπεσε από το ναυάγιο και ανασύρθηκε από τον βυθό το 2001. Εκτίθεται στο Maritime Centre Vellamo στην Kotka, 60 μίλια ανατολικά του Ελσίνκι.
Ο Päivi Pihlanjärvi, ένας από τους δύο Φινλανδούς υποβρύχιους αρχαιολόγους που καταδύονται μαζί μας, μου εξηγεί ότι το ναυάγιο ήταν ένα ιστιοφόρο με δύο ιστούς, μήκους 28 μέτρων και πλάτους 7 μέτρων.
«Η ιστορία του πλοίου παραμένει κάπως μυστηριώδης», λέει. «Η θέση, το μέγεθός του και οι λεπτομέρειες του πλαισίου υποδεικνύουν ότι θα μπορούσε να είναι το αγγλικό brig Osborn & Elisabeth, που κατασκευάστηκε στο Ramsgate το 1857».
Υπό τον καπετάνιο Ράιτ και με οκτώ πλήρωμα, το πλοίο ναυάγησε κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας του Σεπτεμβρίου το 1873, ενώ έπλεε με έρμα από το Λονδίνο προς το εμπορικό λιμάνι της Αγίας Πετρούπολης, την Κρονστάνδη.
Το ναυάγιο έχει διατηρήσει το τρισδιάστατο σχήμα του και κάθεται όρθιο σε έναν βυθό από λάσπη που είναι εύκολο να διαταραχθεί με κακή τοποθέτηση πτερυγίων. Είμαστε οι πρώτοι δύτες στο νερό, επομένως μπορούμε να εξερευνήσουμε την τοποθεσία ως επί το πλείστον μόνοι μας.
Είμαι ενθουσιασμένος που βλέπω ότι το ξύλινο κατάστρωμα παραμένει στη θέση του, εκτός από μερικές περιοχές στις οποίες οι άγκυρες έχουν αφαιρέσει μέρος του πριν από την τοποθέτηση γραμμών πρόσδεσης και τσιμεντόλιθων.
Απολαμβάνω την κατάδυση απίστευτα καθώς, από τη δεξιά πλευρά, πετάμε πτερύγια πάνω και κατά μήκος του ναυαγίου και κοιτάμε με τα φώτα μας στα σκοτεινά αμπάρια.
Ανακαλύπτουμε το τεράστιο ξύλινο πηδάλιο που βρίσκεται ακόμα στη θέση του στην πρύμνη, και μετά ακολουθούμε το κύτος του λιμανιού πίσω προς την πλώρη, όπου βρίσκουμε την υπόλοιπη ομάδα να κατεβαίνει τώρα τη γραμμή πρόσδεσης.
Καθώς είναι μια ρηχή κατάδυση και το ναυάγιο έχει μήκος μόλις 28 μέτρα, μπορούμε να ολοκληρώσουμε τρεις γύρους πριν από την ανάβασή μας για να κάνουμε μια στάση 5 μέτρων στη γραμμή.
Το σκάφος κατάδυσης πάνω από το ρυμουλκό της βαριάς αλυσίδας πρόσδεσης καθώς περιμένουμε, με τον άνεμο να αρχίζει να επικρατεί στην επιφάνεια.
Πίσω στο σκάφος μέσω της σκάλας της πρύμνης, βρίσκουμε έναν μπουφέ με φρούτα και μπισκότα για τους δύτες που επιστρέφουν, οι οποίοι είναι όλοι ενθουσιασμένοι που μπόρεσαν να εξερευνήσουν ένα ναυάγιο ξυλείας σε τόσο εξαιρετική κατάσταση.
Ένα δεύτερο καταδυτικό σκάφος εμφανίζεται και δένει στην πρύμνη μας, περιμένοντας ευγενικά να βγει στην επιφάνεια η ισορροπία της ομάδας μας πριν κατέβουν οι δύτες.
Περισσότεροι από 8-10 δύτες σε αυτό το ναυάγιο σίγουρα θα ένιωθαν υπερπληθυσμένοι.
Μαθαίνω από τους ντόπιους στην ομάδα καταδύσεων μας ότι η ορατότητα μπορεί να ποικίλλει από ό,τι θεωρούσα αρκετά καλή για αυτό το βάθος την ημέρα σε όχι περισσότερο από 1-2 μέτρα.
Και έτσι, με μια υπέροχη πρώτη κατάδυση κάτω από τη ζώνη μας, φτιάχνουμε το επόμενο φινλανδικό λείψανό μας στη Βαλτική Θάλασσα – το Garpen.
Μαθαίνω από τους ντόπιους στην ομάδα καταδύσεων μας αυτή η ορατότητα μπορεί να ποικίλλει από ό,τι θεωρούσα αρκετά καλή για αυτό το βάθος την ημέρα σε όχι περισσότερο από 1-2 μέτρα.
Και έτσι, με μια υπέροχη πρώτη κατάδυση κάτω από τη ζώνη μας, φτιάχνουμε το επόμενο φινλανδικό λείψανό μας στη Βαλτική Θάλασσα – το Garpen.
• Σε Εξερευνώντας το ναυάγιο της Βαλτικής στη Φινλανδία και την Εσθονία, οι περιπέτειες του Γουίλ θα συνεχιστούν στη Φινλανδία προτού μετακομίσει στην Εσθονία.
FACTFILE (Σουηδία)
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ> Ο Γουίλ πέταξε με τη Norwegian Air στη Στοκχόλμη. Ένα ταξί από εκεί στο Dalarö κοστίζει £100, αλλά οι κυβερνήτες σχεδιάζουν να κανονίσουν τις μεταφορές σύντομα.
ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ> Μάπας, Λοχαγός Άντερς Τολ, divecharter.se. MAJ, Λοχαγός Krister Jonsson, dykbaten.se
ΔΙΑΜΟΝΗ> Divers Hostel (πάνω), vandrarhemmetlotsen.se
ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΕΙ> Τα φύκια ανθίζουν τον Ιούλιο και τις αρχές Αυγούστου, επομένως η καλύτερη ορατότητα είναι Σεπτέμβριος-Νοέμβριος και Μάρτιος-Μάιος.
ΧΡΗΜΑΤΑ> σουηδική κορόνα.
ΤΙΜΕΣ> Πτήσεις με επιστροφή από Λονδίνο από 86 £. Ο ξενώνας του δύτη έχει δωμάτια (δύο κοινόχρηστα) με 700 κορώνες (περίπου 60 £) τη βραδιά ή κάντε κράτηση και για τα 12 κρεβάτια για μια ομάδα με 4400 κορώνες. Μια μονοήμερη βουτιά-ταξίδι (δύο καταδύσεις) με μεσημεριανό γεύμα κοστίζει από 900 κορώνες pp με Divecharter, dykcharter.se
Πληροφορίες επισκεπτών> visitweden.com
