Εορταστικό πνεύμα

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ ΤΡΑΠΕΖΕ και ξύπνησα από έναν μισο ύπνο. Παρακάτω, η μεξικανική Καραϊβική ήταν τόσο γαλάζια όσο οι φωτογραφίες στα φυλλάδια και, καθώς το αεροπλάνο χτύπησε ξανά, μπορούσα να δω το βαθύ μπλε να δίνει τη θέση του σε θραύσματα πάνω από τιρκουάζ ρηχά και παραλίες με κοραλλιογενή άμμο πριν κυριαρχήσει η σμαραγδένια ζούγκλα.
Αυτό ήταν το Κοζουμέλ, ένα νησί σε σχήμα δάκρυ, περίπου 30 μίλια από την άκρη μέχρι την ουρά από την ακτή της χερσονήσου Γιουκατάν. Το φως του ήλιου αντανακλούσε πίσω από την υγρή ζούγκλα από κάτω, δείχνοντας ότι είχε βροχή αργά, αλλά όπως θα μάθαινα, μια μικρή τροπική βροχή δεν θα κατέστρεφε την κατάδυσή μου.
Το καταπράσινο απείχε πολύ από την εξάπλωση της Πόλης του Μεξικού που είχα φύγει λίγες ώρες νωρίτερα, και ήθελα να το εξερευνήσω.
Καθώς το αεροπλάνο έχασε ύψος, εμφανίστηκε η δυτική ακτή, μια στενή λωρίδα παράκτιας ανάπτυξης που περιλαμβάνει την κύρια πόλη του San Miguel και τα καταστήματα και τα εστιατόρια που εξυπηρετούν τους τουρίστες που απολαμβάνουν τη χαλαρή ατμόσφαιρα, τον ήλιο, τις μαργαρίτες και τις καταδύσεις.
Μπορούσα να ξεχωρίσω τα μεμονωμένα δέντρα τώρα και σκέφτηκα ότι θα απολάμβανα μια ματιά-δείτε εκεί ανάμεσα στις βουτιές μου. Τότε θυμήθηκα γιατί αυτό το νησί ήταν τόσο διάσημο για την εξαιρετική υποβρύχια ορατότητα – είναι όλο από ασβεστόλιθο, που απορροφά τη βροχή.
Το Cozumel αποτελεί μέρος του δεύτερου μεγαλύτερου συστήματος υφάλων στον κόσμο, που εκτείνεται από τον Κόλπο του Μεξικού μέχρι την Ονδούρα, και η άφιξή μου συνέπεσε με το ετήσιο Scubafest του Cozumel, το οποίο θα έβλεπε τους πρωταθλητές διατήρησης της θάλασσας Jean-Michel Cousteau και Sylvia Earle να μοιράζονται μια σκηνή, μαζί με παρουσιάσεις από οργανισμούς διατήρησης, ειδικούς στην καταδυτική φυσιολογία και άλλους. Πρώτα όμως, ήρθε η ώρα να βραχώ.
Έκανα κατάδυση με το Scuba Du, που λέγεται ότι είμαι ένας από τους πιο σεβαστούς χειριστές καταδύσεων στο νησί, και ευτυχώς μαζευόμασταν μετά τις 9 το πρωί. Μετά από τη μακρά, αν και άνετη πτήση από το Λονδίνο, ήμουν ευγνώμων για την καθυστερημένη εκκίνηση και τον χρόνο να ρυθμίσω και να δοκιμάσω την κάμερά μου. Είναι πάντα υπέροχο να βλέπω ότι το μικρό πράσινο LED που κλείνει το μάτι στον ανιχνευτή διαρροής μου δεν αναβοσβήνει με κόκκινο χρώμα!

ΦΥΓΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ SCUBA DU'S παραθαλάσσιο κέντρο σε ένα καλά εξοπλισμένο σκάφος και κατευθύνθηκε νότια. Οι κατοικημένες περιοχές σύντομα υποχώρησαν στην απόσταση μαζί με τις κουκέτες για τα πλοία που σταματούν εδώ για να ξεφορτωθούν τους καλεσμένους τους. Ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος αλλά ο καιρός είχε βελτιωθεί.
Μετά από μισή ώρα πλησιάσαμε στο νότιο άκρο του νησιού και όταν κόπηκε το γκάζι φορτώσαμε μόλυβδο και ακούσαμε μια ολοκληρωμένη ενημέρωση. Στην Καραϊβική, οι συνάδελφοι και οι οδηγοί θα έχουν πιθανώς μετρητές που θα διαβάζουν σε PSI, όχι σε μπάρα, και τα σήματα που χρησιμοποιούν οι δύτες του Ηνωμένου Βασιλείου εδώ και χρόνια ενδέχεται να μην είναι άμεσα κατανοητά, επομένως όλοι επιβεβαιώσαμε τα σήματα που θα χρησιμοποιήσουμε για να υποδείξουμε τα επίπεδα αερίου μας.
Η πρώτη βουτιά σε μια νέα τοποθεσία βρίσκω πάντα την πιο ενδιαφέρουσα. Δεν είχα βουτήξει σε ζεστό νερό για μερικούς μήνες, έτσι απλά το να βρίσκομαι σε ένα σορτς 3 χιλιοστών ήταν χαρά, αλλά απολαμβάνω αυτή την πρώτη ματιά στον ύφαλο και τα ψάρια που το αποκαλούν σπίτι – πώς θα συγκριθεί με άλλους υφάλους σε όλο τον κόσμο;
Αυτός ο ιστότοπος, το Palancar Gardens, κάνει μια εξαιρετική εισαγωγή στην κατάδυση Cozumel, με την εξαιρετική θαλάσσια ζωή και γενικά τα ήπια ρεύματα. Όπως και μεγάλο μέρος της δυτικής ακτής, βρισκόταν μέσα στο θαλάσσιο πάρκο, στο οποίο απαγορεύεται η αλιεία.
Οι μακριές κορυφογραμμές από ασβεστόλιθο που εκτείνονται παράλληλα με την ακτή θα αποτελούσαν κοινό στοιχείο στις καταδύσεις. Ήταν καλυμμένα με σφουγγάρια, θαλάσσια λοφία και μαλακά κοράλλια από πάνω, ενώ από κάτω, οι γραμμές από πέτρες προεξοχές και προεξοχές όπου τα ντροπαλά ψάρια και τα ζώα που τρέφονταν με φίλτρο μπορούσαν να κρυφτούν από το φως πρόσφεραν πλούσια συλλογή για τους φωτογράφους macro.
Μέσα σε λίγα λεπτά ο οδηγός έδινε σήμα στον καρχαρία και είδαμε έναν μεγάλο καρχαρία νοσοκόμα να ακουμπάει κάτω από μια προεξοχή. Δεν μου άρεσε το βλέμμα μας και σκαρφίστηκε πριν προλάβω να ρίξω μια βολή, αλλά χάρηκα που είδα πολλά μεγάλα ψάρια, από ζευγάρια Γάλλους και γκρίζους αγγέλους μέχρι έναν τεράστιο παπαγάλο, και ήλπιζα ότι αυτό ήταν μια ένδειξη ότι το όχι -Τηρήθηκαν οι κανόνες αλιείας και οι ύφαλοι ήταν υγιείς.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ Συζήτησα με τους συν-δύτες μου για ανανά και πεπόνι. Περνούσαμε στα βόρεια για να μας δώσουμε ένα αξιοπρεπές διάστημα επιφάνειας πριν από την επόμενη κατάδυση. Δεν απογοήτευσε, με μεγάλους αριθμούς μωβ κρεολών και κίτρινα ισπανικά γρυλίσματα.
Κάτω από τις προεξοχές υπήρχαν δεκάδες αστακός και ανάμεσα στο σωλήνα και τα σφουγγάρια του βαρελιού πετούσαν τριγύρω μικρά μπλε και κίτρινα ψάρια. Η προσεκτικότερη επιθεώρηση αποκάλυψε καβούρια βελών και σκουλήκια χριστουγεννιάτικων δέντρων.
Για τους δύτες που έχουν συνηθίσει περισσότερο στα σκληρά κοραλλιογενή τοπία του Ινδο-Ειρηνικού και της Ερυθράς Θάλασσας, η Καραϊβική, με τη χαμηλότερη ποικιλομορφία των κοραλλιών, είναι μια πραγματική αντίθεση. Τόσο μεγάλο μέρος της ζωής είναι μαλακό και - σπογγώδες! Αυτό δεν είναι πάντα καλό, και όταν οι ψαράδες αφαιρούν τα ψάρια που τρώνε σφουγγάρια, τα σφουγγάρια μπορεί να υπερκαλλιεργήσουν αργά αναπτυσσόμενα σκληρά κοράλλια, γι' αυτό οι ζώνες απαγόρευσης αλιείας είναι τόσο πολύτιμες για την υγεία του υφάλου.
Εκείνο το βράδυ έφαγα νόστιμα fajitas και παρακολούθησα την έναρξη του Scubafest στο Συνεδριακό Κέντρο του San Miguel. Μπορώ μόνο να φανταστώ ότι οι παρουσιάσεις ήταν καλές γιατί δεν μπορούσα να παρακολουθήσω το μεγαλύτερο μέρος τους.
Πράγματι κατάφερα, με τα τρομερά ισπανικά μου, να συνομιλήσω με μερικές τοπικές ομάδες προστασίας που είχαν στάσεις, συμπεριλαμβανομένης μιας που ζητούσε από τους ανθρώπους να υποβάλουν εικόνες με στικτές ακτίνες αετού για να σχηματίσουν μια βάση δεδομένων με τα μοναδικά μεμονωμένα σημάδια τους.
Υποσχέθηκα ότι θα έδινα οπωσδήποτε φωτογραφίες, ελπίζοντας ότι ο αλτρουισμός μου θα διασφάλιζε με κάποιο τρόπο ότι θα έβλεπα μερικές ακτίνες εκείνη την εβδομάδα.
Το επόμενο πρωί, ο καιρός είχε βελτιωθεί περαιτέρω, το φούσκωμα είχε ηρεμήσει και μια γρήγορη περιήγηση στις ασβεστολιθικές λίμνες έξω από το ξενοδοχείο μου αποκάλυψε ένα στίγμα, το οποίο θεώρησα ως καλό οιωνό για την επόμενη μέρα.
Η ανατολική ακτή του Cozumel χτυπά τον ωκεανό, ειδικά όταν οι τροπικές καταιγίδες συσσωρεύονται από τον Ατλαντικό, και επειδή η κατάδυση είναι ευκολότερη στα δυτικά, εκεί τείνουν να συμβαίνουν όλα.
Έτσι και πάλι κατευθυνθήκαμε νότια, αυτή τη φορά σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Devil's Throat. Αυτή θα ήταν μια βαθύτερη κατάδυση, που δημιουργήθηκε πάλι από τη γεωλογική ιστορία του Cozumel, και δεν προσφέρεται συνήθως.
Πέσαμε στον ύφαλο και περίπου στα 25 μέτρα ο οδηγός μας έδειξε μια είσοδο σπηλιάς. Είχαμε διαβεβαιωθεί ότι άνοιγε σε ένα αρκετά μεγάλο σπήλαιο, με άφθονο φως και μια καθαρή έξοδο, αλλά ήμουν έτοιμος να προσέξω περισσότερο καθώς πέφταμε σε αυτό και κατευθυνθήκαμε πιο βαθιά.

ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΓΙΑΤΙ ήταν γνωστό ως «λαιμός», γιατί ήταν σαν να είχε ανοίξει ο ύφαλος για να μας καταπιεί στα μεγάλα σπλάχνα του. Μέσα σε ένα ή δύο λεπτά βγήκαμε από ένα φαρδύ σπήλαιο στα 40 μέτρα, ποζάραμε για λίγο για φωτογραφίες και μετά επιστρέψαμε μέσα από ένα συνονθύλευμα σπασμένων βράχων που σχηματίζουν βαθιές ρεματιές ανάμεσα σε πολύχρωμες κορυφές, με σφουγγάρια και θαλάσσια λοφία.
Καθώς σηκωνόμουν αργά στη στήλη του νερού, έσφιξα μερικές βολές και ήλπιζα ότι δεν είχα ρίξει πολλή λάσπη για τους δύτες πίσω μου.
Μέχρι εδώ καλά. Το vis ήταν πολύ πάνω από τα 30 μέτρα και το Cozumel με εντυπωσίαζε.
Μετά το μεσημεριανό γεύμα έκανα μια βόλτα στην παραλία για να φωτογραφίσω τους καφέ πελεκάνους που κρέμονται γύρω από τα μικρότερα λιμάνια και εκείνο το βράδυ μπόρεσα να απολαύσω μια παρουσίαση για την επικίνδυνη θαλάσσια ζωή από έναν γιατρό που εργαζόταν για την DAN.
Όπως είναι ο τρόπος με τα ταξίδια κατάδυσης, η εβδομάδα πέρασε, αλλά το Cozumel εξοικονομούσε ίσως τα καλύτερα μέχρι τελευταία. Ήμασταν αγκυροβολημένοι σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Paso Del Cedral, η οποία, από τη βάρκα, φαινόταν σαν κάθε άλλη, αμμώδης με μια κορυφογραμμή από ασβεστολιθικό ύφαλο.
Ωστόσο, καθώς περνούσαμε κατά μήκος, συνειδητοποίησα ότι η πρώτη κορυφογραμμή ήταν δίπλα σε μια άλλη και μια άλλη ελαφρώς βαθύτερη που σήμαινε την άκρη μιας πτώσης. Ένας δύτης με καλή κατανάλωση αερίου θα μπορούσε εύκολα να μεταβεί σε τρία διαφορετικά περιβάλλοντα σε μία κατάδυση.
Εντόπισα δύο μεγάλα αγγελόψαρα να βόσκουν μακριά σε κάτι, το οποίο αποκάλυψε ότι ήταν μια εντελώς αδιάφορη χελώνα που ίσως επωφελούνταν από ένα έλατο. Τράβηξα μερικές λήψεις και απομακρύνθηκα για να αφήσω έναν συν-δύτη και εντόπισα έναν μικρό καρχαρία νοσοκόμα λίγα μέτρα μακριά – καθόλου άσχημα για τα πρώτα πέντε λεπτά.
Και πάλι ο ύφαλος ήταν γεμάτος ζωή – αγγελόψαρα, κίτρινες και μαύρες ομορφιές του βράχου, γρατζουνισμένα ψάρια, κοπάδια snapper και περιστασιακά barracuda.
Ίσως ήταν όλος ο ενθουσιασμός, αλλά έβγαζα στον αέρα μου. Κάθε τόσο σκέφτομαι ότι πρέπει να βουτήξω χωρίς τη φωτογραφική μου μηχανή, αλλά δεν μπορώ να διακινδυνεύσω να χάσω τίποτα. Ίσως θα έπρεπε απλώς να γίνω καλύτερος;
Είχα χάσει πολλές από τις διαδικασίες του φεστιβάλ στο Συνεδριακό Κέντρο –δεν μπορείς να τα κάνεις όλα– αλλά ήθελα να ακούσω τον Κουστώ και τον Ερλ. Είχα συμμετάσχει σε μερικούς δύτες του Τύπου για μια φωτογράφιση των αποκαλυπτηρίων ενός γλυπτού του Δρ Ερλ κοντά στο Sand Dollar Dive Centre, που δεν ήταν τόσο μακριά από έναν από τους Jacques Cousteau, τον πατέρα του Jean-Michel.
Για 40 χρόνια η Sylvia Earle κάνει εκστρατεία για να ευαισθητοποιήσει μας σε θέματα διατήρησης των ωκεανών, προειδοποιώντας για τους κινδύνους της υπεραλίευσης πριν γεννηθούν πολλοί από εμάς.
Υπέροχη ομιλήτρια, έλαβε όρθιους χειροκροτητές όταν της απονεμήθηκε ένα βραβείο από τον άλλον θρύλο (και «κακό», σύμφωνα με τον Δρ Earle) Jean-Michel Cousteau. Εμπνευσμένα πράγματα και ένας πολύ καλός τρόπος για να κλείσετε την εβδομάδα.

ΚΑΤΑΦΕΡΑ για να εξερευνήσετε λίγο τη ζούγκλα, αφού συναντηθείτε με έναν παιδάκι που ονομάζεται Σέρτζιο, ο οποίος κάνει περιηγήσεις στο εσωτερικό του νησιού. Καθώς έβγαζα αέρια πριν από την πτήση μου, κατευθυνθήκαμε στη ζούγκλα που ήταν ακόμα υγρή για να εξερευνήσουμε μερικά παλιά ερείπια των Μάγια και να αναζητήσουμε άγρια ​​ζωή.
Το εσωτερικό αποκάλυψε τη γεωλογία που ταιριάζει με αυτή των υφάλων, με περισσότερες μακριές κορυφογραμμές από ασβεστόλιθο. Καθένα ήταν ένα παλιό σύστημα υφάλων, και ανάμεσα στα απορρίμματα των φύλλων ο ασβεστόλιθος ήταν γεμάτος απολιθωμένα κοχύλια και κοράλλια από χιλιάδες χρόνια πριν, που ένωναν παρελθόν και παρόν.
Είχα απολαύσει τέσσερις υπέροχες μέρες κατάδυσης, και θα μπορούσα να το κάνω με άλλη μια εβδομάδα, αλλά ξέρω ότι θα επιστρέψω, με την ελπίδα να δω αυτή τη στικτή αχτίδα αετού.
Μου λένε ότι το νησί έχει αλλάξει καθώς αναπτύχθηκε η τουριστική βιομηχανία και αυτά τα κρουαζιερόπλοια μεγάλων εμπορικών κέντρων συνεχίζουν να έρχονται. Ευτυχώς, όμως, δεν είναι δύσκολο να ξεφύγεις και να απολαύσεις ένα πιο άγριο Cozumel, τόσο πάνω όσο και κάτω από το νερό.