ΠΗΔΑΜΕ ΜΕΣΑ και κολύμπησε προς την αποικία της φώκιας. Επειδή οι φώκιες είναι ο πρωταρχικός μας στόχος κατάδυσης, αυτή δεν θα ήταν μια παραδοσιακή κατάδυση. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας θα περνούσαμε πολύ ρηχά, ελπίζοντας σε επισκέψεις από παιχνιδιάρικα κουτάβια.

Σχεδόν αμέσως βουίστηκα από μια γκρίζα φώκια που εμφανίστηκε ξαφνικά έξω από το θολό νερό, κουνώντας μου με τα βατραχοπέδιλά της πριν εξαφανιστεί ξανά.

Ο άνεμος έσπρωξε το νερό στην ακτή, δημιουργώντας μια μάλλον ενοχλητική αίσθηση καθώς παρασυρόμασταν πέρα ​​δώθε πάνω από φύκια, περιμένοντας τις φώκιες.

Οι υπερβολές της προηγούμενης, εορταστικής βραδιάς σίγουρα δεν βοήθησαν, αλλά ακόμη και όσοι απείχαν έπασχαν από ναυτία με κυριολεκτική έννοια.

Οι φώκιες δεν αποδείχτηκαν ιδιαίτερα διαδραστικές σε αυτή την κατάδυση, οπότε είχαμε περισσότερο χρόνο να σταθούμε στη φυσιολογική μας κατάσταση.

Μια απόδραση βρισκόταν λίγα μόλις μέτρα πιο βαθιά, στις κοιλάδες που έβγαιναν στη θάλασσα.

Εκεί μπορούσα να δω τη βάση των φύλλων φυκιών, που έφτανε πάνω - ένα υποβρύχιο δάσος με ρίζες τόσο πυκνές στο ράφι που δεν είχαμε καμία πιθανότητα να κολυμπήσουμε μέσα. Οι μικρές κοιλάδες που σκαλίστηκαν από την κίνηση του νερού μου επέτρεψαν να ρίξω μια ματιά σε αυτό το περιβάλλον .

Οι εδώδιμοι αχινοί διασκορπίζονταν στον βυθό της θάλασσας, έρχονται σε μια ευχάριστη παλέτα λευκών και ροζ. Τα φύκια θα μεγαλώνουν και θα αφανίζονται εποχιακά, και καθώς τα φύλλα σπάνε και πέφτουν στον βυθό της θάλασσας, οι αχινοί θα τα καταβροχθίζουν λαίμαργα.

Αυτό το δάσος με φύκια λειτουργεί τόσο ως ασφαλές καταφύγιο από μεγάλα αρπακτικά όσο και ως καλή τοποθεσία για να στήσετε ενέδρα στο θήραμά σας.

Τα έντονα κόκκινα μάτια ενός ζευγαρώματος από βελούδινα καβούρια που κολυμπούσαν κοίταξαν έξω από τις ρίζες. Ήταν στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο, με τα πίσω πόδια τους δεμένα γύρω από τα φύκια. Μπορεί να είναι κακή φόρμα, αλλά δεν μπορούσα παρά να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά. Με κοίταξαν με φλογισμένα μάτια.

Η έρευνά μου μετά την κατάδυση σχετικά με τη διάρκεια της αγάπης αυτού του είδους θα αποδεικνυόταν ασαφής, αλλά η αίσθηση μου ήταν ότι επρόκειτο για μια μακρόχρονη τελετή.

Πιο πέρα, ένα καβούρι αράχνη προσκολλήθηκε έντεχνα σε ένα φύλλο φύκια, επιδεικνύοντας περήφανα το κουφάρι του από φύκια.

Η μόνη περιοχή στην οποία η κατάδυση στο Ηνωμένο Βασίλειο έχει τις τροπικές περιοχές που ξεπερνούν την πολυτέλεια είναι ο ανελκυστήρας του δύτη.

Τελειώνοντας την πρώτη μας κατάδυση, κολυμπήσαμε στο πίσω μέρος του σκάφους και σηκωθήκαμε εντυπωσιακά έξω από το νερό καθώς στεκόμασταν σε μια μεταλλική πλατφόρμα – τώρα αυτό είναι ωραίο!

Η ατμόσφαιρα ήταν λίγο σιωπηλή κατά τη διάρκεια του διαστήματος της επιφάνειας, συνάρτηση της παρατεταμένης ναυτίας και της δράσης της φώκιας που έπεσε κάτω από τα αναμενόμενα ύψη. Είχαμε χρονομετρήσει την επίσκεψή μας στα τέλη του καλοκαιριού ώστε να συμπέσει με τη στιγμή που τα κουτάβια ήταν αρκετά μεγάλα ώστε να αισθάνονται αρκετά σίγουροι για να απομακρυνθούν από τους γονείς τους, αλλά μέχρι στιγμής οι φώκιες αποδείχτηκαν μάλλον σκοτεινές.

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗ, σε μια τοποθεσία που ονομάζεται Hopper, θα αποδεικνυόταν επίσης απογοητευτικό από την άποψη της φώκιας, αλλά διασκέδαζα τόσο πολύ στα φύκια που δεν με πείραζε πολύ.

Τα ίδια τα φύλλα από φύκια είναι όμορφα και η χάλκινη γοητεία τους ταιριάζει τέλεια με το γαλαζοπράσινο νερό. Καθώς η προστατευτική λάμψη στα φύλλα έχει φθαρεί, τα μικρά ζώα έρχονται να το τσιμπήσουν.

Στο Farnes έβρισκα φύλλα στολισμένα με γαλαζοπράσινες πεταλούδες, συγκεντρωμένες σε μικρές αποικίες και με μερικά άτομα τόσο μεγάλα όσο μια μικρογραφία (που είναι ένα αξιοπρεπές μέγεθος για μια πεταλούδα με μπλε ακτίνες).

Όλα αυτά μπορεί να φαίνονται σαν υπερβολικός ενθουσιασμός για μια πεταλούδα, αλλά οι ιριδίζουσες μπλε γραμμές που τρέχουν κατά μήκος του κελύφους αυτών των μαλακίων τα κάνουν οπτικά αξέχαστα.

Χαράζουν ένα μικρό λάκκο στα φύκια όπου κρατούν γερά. Κοιτάξτε προσεκτικά και θα δείτε επίσης σημεία με τσέπες στα φύκια που έχουν ήδη αδειάσει.

Αλλού στα ρηχά κρεβάτια με φύκια, συνάντησα μικρές κοινότητες γκόμπι δύο σημείων. Διακρίνοντας (το μαντέψατε) δύο σκοτεινά σημεία μπροστά και πίσω, τα αρσενικά αυτού του μικρού είδους ψαριού αποδείχτηκαν πολύ πιο σίγουροι στην παρουσία μου από τις φώκιες, αιωρούμενοι στη θέση τους καθώς πλησίαζα σε απόσταση λίγων εκατοστών από αυτά.

ΥΠΟΧΩΡΗΣΑΜΕ ΣΤΟ Θαλασσινά για το βράδυ πριν επιστρέψουμε την επόμενη μέρα. Τα πνεύματα ήταν στα ύψη καθώς ο ήλιος διέσχιζε τα σύννεφα και οι ήρεμες θάλασσες μας περίμεναν. Τα ουρλιαχτά των φωκών μας χαιρέτισαν για άλλη μια φορά και ανέβηκαν αμήχανα από τα βράχια καθώς ανέβαινε η παλίρροια.

Μόλις μπήκαν στο νερό, ήταν για άλλη μια φορά στο στοιχείο τους, μεταμορφώθηκαν σε ευέλικτους κολυμβητές με μια έκρηξη επιτάχυνσης τύπου Lewis Hamilton.

Πετάξαμε κι εμείς στο νερό, αν και δυστυχώς δεν μπορούσαμε να ταιριάξουμε τις φώκιες για την υδρόβια χάρη.

Ο Dave και ο Paul απολάμβαναν κάποια τεράστια δραστηριότητα φώκιας σε αυτή την κατάδυση.

Παλιά χέρια σε αυτήν την τοποθεσία, βρήκαν έναν ρηχό κόλπο κοντά στην αποικία φώκιας και βασικά ξάπλωσαν ανάσκελα στον βράχο.

Αυτή η ευάλωτη θέση, και το τεντωμένο πτερύγια από τους δύτες, φαινόταν να είναι γατόσκυλο για τα κουτάβια της φώκιας, τα οποία τώρα ένιωθαν αρκετά σίγουροι για να επισκέπτονται επανειλημμένα και από κοντά, συχνά τσιμπολογώντας το πτερύγια.

Ωστόσο, την προσοχή μου είχε τραβήξει κάτι άλλο, καθώς έπεσα 20 μέτρα κατά μήκος ενός θεαματικού τοίχου.

Εκεί, τα φύκια έδωσαν τη θέση τους στα δάχτυλα των νεκρών ανδρών που πέφτουν σε καταρράκτη σε μια καθαρή επιφάνεια βράχου. Το πορτοκαλί και το άσπρο σώμα τους απλώνονταν στη στήλη του νερού, με πολύποδες να τρέφονται από τη στήλη του νερού.

Πέφτουν ουσιαστικά σε χειμερία νάρκη κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα, χωρίς να επεκτείνουν πλέον καθόλου τους πολύποδές τους μέχρι να έρθει η άνοιξη.

ΟΠΩΣ ΓΕΡΑΝΩ Ο λαιμός μου για να κοιτάξω πίσω προς τα φύκια που κυματίζουν μακριά, ένιωσα σαν να άρχισα να καταλαβαίνω αυτό το οικοσύστημα στο οποίο η φύκια παίζει ζωτικό ρόλο και όπου μια ολόκληρη, εποχιακή τροφική αλυσίδα είναι χτισμένη κάθετα. Το νερό ήταν 12°C αλλά για μένα αυτό το υποβρύχιο τοπίο ήταν τόσο λαμπερό όσο ένας κοραλλιογενής ύφαλος.

Καθώς κοίταξα πιο κοντά, η παρουσία μικρότερων πλασμάτων έγινε επίσης εμφανής: ένας πολύχρωμος αστακός οκλαδόν εδώ, ένας χαρακτήρας του Yarrell's blenny εκεί, γεμάτος με φουντωτά πλοκάμια.

Είχα αρχίσει να μου λείπει ο φακός μακροεντολών μου – αυτός ήταν ένας ιστότοπος που μπορούσε να προσεγγιστεί από τόσες πολλές οπτικές γωνίες.

«Οι Farnes δεν αφορούν μόνο τις φώκιες». Μόλις μου ήρθε αυτή η σκέψη, τρόμαξα από το είδωλό μου από ένα τσιμπολόγημα στο πτερύγιο μου. Στριφογυρνώντας, με υποδέχτηκαν ένα μπερδεμένο πρόσωπο και αναιδή μάτια. Δύο κουτάβια είχαν βουτήξει για να με ενώσουν, ξεκάθαρα αναρωτιούνται γιατί δεν προσπαθούσα να παίξω μαζί τους.

Μετά βίας πρόλαβα να σηκώσω τη φωτογραφική μου μηχανή για μια φωτογραφία προτού ξεφύγουν ξανά, γρήγορα σαν λήψη. Ακολούθησα τα ίχνη τους μέσα από το λούκι, ανεβαίνοντας απαλά κοντά στην επιφάνεια, όπου οι περισσότεροι από τους άλλους δύτες είχαν τοποθετηθεί για βέλτιστες συναντήσεις φώκιας.

Αυτή η μετεγκατάσταση ανταμείφθηκε από μια φώκια που ήρθε να με συναντήσει στην επιφάνεια, στριμώχνοντας το σώμα της σε ένα εντυπωσιακό κατόρθωμα ευελιξίας. Καθώς κοίταξα το δικό μου μάσκα πάνω από τον μηνίσκο, εντόπισα μεγάλα χαμόγελα από τον Ντέιβ και τον Πολ, τόσο ψηλά στις καταδύσεις όσο και στη θαλάσσια ζωή.

Εκατοντάδες πουλιά πέρασαν από πάνω, πλαισιωμένα από τέλειους γαλάζιους ουρανούς, και, για μια στιγμή, όλα ήταν καλά με τον κόσμο.

Οι συναντήσεις της φώκιας δεν ήταν ακριβώς όπως ήλπιζα, αλλά τα νησιά Farne με εντυπωσίασαν με πολλούς άλλους τρόπους. Σκοπεύω να συμμετάσχω στην ετήσια κοινότητα δυτών σε αυτό το σπουδαίο βρετανικό καταδυτικό σημείο.