Αίγυπτος πάνω από εύκολο

Το EL QUSEIR ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΕΡΓΟ ότι πολλά ραντάρ δυτών. Για μένα, το παραδέχομαι, ήταν απλώς μια πόλη από την οποία είχα περάσει σε αυτόν τον μακρύ δρόμο από τα βόρεια, αυτόν που τελικά σε πάει στο Σουδάν και σε συνδέει με τα αεροδρόμια της Χουργκάντα ​​και του Μάρσα Αλάμ, καθώς και τη μαρίνα στο Port Ghalib.
Πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, το El Quseir ήταν ένα σημαντικό λιμάνι που βοήθησε στην εισαγωγή εξωτικών αγαθών από την Ανατολή στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Ο χρόνος, η παλίρροια και οι γεωλογικές αναταραχές έχουν δει τη θάλασσα να υποχωρεί και η περιοχή είναι πλέον έρημος.
Κοιτάξτε προσεκτικά και μπορείτε ακόμα να δείτε κοχύλια και παλιά κοράλλια, ανακατεμένα με λίγη ρωμαϊκή αρχαιολογία.
Σήμερα το El Quseir είναι ένα πολυσύχναστο μέρος, αλλά βασίζεται λιγότερο στο τουριστικό εισόδημα από άλλες πόλεις όπως το Sharm el Sheikh και η Hurghada. Για τον δύτη αυτό δεν είναι κακό, επειδή τα λίγα ξενοδοχεία και τα καταδυτικά του κέντρα έχουν πρόσβαση σε μερικές εξαιρετικές καταδύσεις στην ξηρά και υφάλους που βρίσκονται πολύ μακριά από την πεπατημένη και, κατά τη γνώμη μου, ξεπερνούν κατά πολύ εκείνους του πιο πολυσύχναστου βορρά.
Έμεινα στο Mövenpick Resort, ένα πολυτελές κατάλυμα χτισμένο γύρω από τον κόλπο του El Quadim, λίγο πιο βόρεια της πόλης. Τα θέρετρα Mövenpick έχουν τη φήμη για το εξαιρετικό φαγητό, μια φήμη που θα άξιζε.
Μόλις τελείωσα τη διασπορά των καταδύσεων και του εξοπλισμού φωτογραφικής μηχανής στο δωμάτιό μου σε ένα χαρούμενο χάος, πήγα να βρω το κέντρο καταδύσεων, το οποίο διευθύνεται από την γερμανική εταιρεία Extra Divers.
«Έχουμε ψηφιστεί ως έχοντας τον δεύτερο καλύτερο οικιακό ύφαλο στον κόσμο», μου είπε ο διευθυντής Marc Hügi.
«Ήταν Γερμανός περιοδικό – αγάπησαν τον ύφαλο μας. Θα το λατρέψετε κι εσείς!»
Ο Marc είναι ένας φιλικός Ελβετός που, μεταξύ της οργάνωσης εμένα και μιας ομάδας καταδυτών, βοηθούσε να κολλήσει στο πάτωμα μια μαρμάρινη πλάκα τύπου Hollywood Boulevard που έφερε ένα αστέρι, για έναν επισκέπτη που είχε κάνει 555 καταδύσεις.
«Ο δεύτερος καλύτερος ύφαλος σπιτιών στον κόσμο – αυτό σίγουρα ακούγεται ενδιαφέρον», σκέφτηκα καθώς περιπλανιόμουν κατά μήκος της παραλίας από το κέντρο προς το ξενοδοχείο και ένα υπέροχο δείπνο σε μπουφέ.
Αναρωτιόμουν επίσης πώς θα μπορούσα να αποφύγω να υποκύψω στο στερεότυπο ότι όλα όσα διοικούν οι Ελβετοί είναι καλά οργανωμένα. Το θέμα είναι… απλά ήταν, και υπέκυψα.
Όλοι είχαμε νούμερα, ντουλάπια, δώσαμε κιτ με ετικέτες, και όλα είχαν τη θέση τους και όλα είχαν νόημα. Όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι κάθε καταδυτικό κέντρο, σκέφτηκα – και με έναν οικιακό ύφαλο παγκόσμιας κλάσης.
Για πάνω από μια δεκαετία, είμαι λάτρης των liveaboards με τα πολύ πρωινά τους. Έτσι, η απόλαυση ενός χαλαρού πρωινού και μιας πρώτης βουτιάς μετά τις εννιά αισθάνθηκε πολύ παρακμιακή.
Το πρωί ξημέρωσε καθαρά με ένα δυνατό αεράκι από τη θάλασσα, αλλά η παραλία και ο κόλπος ήταν καλά προστατευμένοι, και καθώς ο Marc και εγώ συζητούσαμε και πήραμε το σετ μας μαζί, εντόπισα μερικές από τις ειδοποιήσεις για εκδρομές και ταξίδια που προσφέρονται.
Η λέξη «Elphinstone» με πήδηξε και το ταξίδι έγινε λίγες μέρες αργότερα. Ήμουν ήδη χαρούμενος δύτης – είχα βουτήξει εκεί πριν, αλλά το να βουτήξω ξανά εκεί θα ήταν ένα μπόνους.
Μεταφέραμε το κιτ μας στην αποκλειστική προβλήτα του κέντρου, μαζέψαμε μόλυβδο και κυλίνδρους και κάναμε ένα τεράστιο βήμα στο ζεστό νερό. Ένα γρήγορο σημάδι ΟΚ και πέσαμε προς έναν ρηχό αμμώδη βυθό πριν κατευθυνθούμε αργά προς τη νότια πλευρά του κόλπου για να πάρουμε το καλύτερο από το πρωινό φως.
Ο Marc μου είχε δείξει έναν χάρτη του υφάλου, αλλά δεν μπορούσα να θυμηθώ λίγο από αυτόν. Ήταν ένα συνονθύλευμα κοραλλιών, σπηλαίων και καναλιών – καταπληκτικό για εξερεύνηση και γνωριμία, αλλά, επειδή προσαρμοζόμουν στο ενοικιαζόμενο κιτ και ταλαιπωρούσα την κάμερά μου, χάρηκα που είχα έναν οδηγό.
Ακολουθήσαμε την άκρη ενός τοίχου καλυμμένου με κοράλλια και κατευθυνθήκαμε σε έναν λαβύρινθο από κολυμπήθρες γεμάτους ροζ σκίουρους που κρύβονταν στις σκιές.
Ένα μεγάλο σμέρνα κολύμπησε πριν βγούμε σε μια ανοιχτή περιοχή με υπέροχα, παρθένα κοραλλιογενή κεφάλια προστατευμένα από τις χειμερινές καταιγίδες και τους δύτες». πτερύγια.
Κατευθυνθήκαμε πίσω στο σύστημα ανοιχτών σπηλαίων, με το «φως του καθεδρικού ναού» να τρέχει γύρω μας. Δούλευα σκληρά για να μην κολλήσω λάσπη και προσπαθούσα να ποζάρω τον Marc για μια φωτογραφία με σιλουέτα όταν πέρασε ένα κοπάδι χειρουργών ψαριών (πιθανώς τόσο χαμένο όσο ήμουν) και μπόρεσα να στριμώξω μερικές φωτογραφίες αυτών των ψαριών, που συνήθως τείνουν να μένουν σε ζευγάρια και όχι σε ομάδες 100 ατόμων.

ΕΥΤΥΧΩΣ, Ο ΜΑΡΚ ΓΝΩΡΙΖΕ όπου πήγαινε, και μετά από 50 λεπτά ήμασταν πίσω στην προβλήτα με μια λογική ποσότητα αερίου που είχε απομείνει. Ήταν εντυπωσιακό – με ενδιαφέρει πολύ η ποικιλομορφία των κοραλλιών και η θαλάσσια ζωή, και αυτός ο ύφαλος ήταν σαφώς καλά προστατευμένος.
Πέρασα τις επόμενες μέρες απολαμβάνοντας καλό φαγητό, μια άβολη βόλτα με καμήλα – πρέπει να το κάνετε τουλάχιστον μια φορά [δεν το κάνετε – Ed] , μια βόλτα στον αρχαιολογικό χώρο του Μυού Χόρμου και, φυσικά, λίγο χρόνο για διάβασμα στην παραλία ανάμεσα σε μερικές χαλαρές βουτιές.
Μερικά από αυτά ήταν και πάλι στον ύφαλο του σπιτιού και άλλα σε κοντινές τοποθεσίες πάνω ή κάτω από την ακτή που περιλάμβαναν λίγα λεπτά με το μίνι λεωφορείο.
Μια υπέροχη κατάδυση που θα θυμάμαι για καιρό ήταν σε ένα σημείο που ονομάζεται Zerib Kebir. Ήταν ένας άλλος απάνεμος κόλπος, που έφτανε από μια αμμώδη πλαγιά που αποκάλυπτε έναν ζωντανό, πολύχρωμο και σχεδόν χαοτικό ύφαλο, γεμάτο κολύμπι, κορυφές και κορυφές καλυμμένες με ένα μεγάλο τραπέζι και λεπτές φωλιές πουλιών κοράλλια, το καθένα γεμάτο καβούρια, Χριστούγεννα- σκουλήκια δέντρων και πολύχρωμες αχιβάδες. Αυτοί ήταν πράγματι καλοί ύφαλοι και, ακόμα καλύτερα, πήγαινα στο Elphinstone την επόμενη μέρα.
Αυτή η αποστολή απαιτούσε ένα πρωινό λίγο νωρίτερα από το κανονικό και μια μικρή διαδρομή μέχρι το Port Ghalib για να παραλάβει το ημερήσιο σκάφος, το οποίο στη συνέχεια χρειάστηκε δυόμισι ώρες για να φτάσει στον ύφαλο Elphinstone.
Αυτό μπορεί να ακούγεται πολύ καιρό, αλλά θα άξιζε τον κόπο.
Πηδήσαμε από τη βάρκα και βγήκαμε πάνω από το οροπέδιο για να ψάξουμε για καρχαρίες. Το νερό ήταν λίγο θολό, και κάθε μακρινή σκιά ήταν μια πιθανή σφυροκεφαλή ή ασπίδα, αλλά σε αυτήν την κατάδυση δεν ήταν έτσι, και επιστρέψαμε στους τοίχους για να απολαύσουμε τα χρώματα των απαλών κοραλλιών και της πορτοκαλί ανθίας. χιλιάδες.
Αυτή είναι μια παγκόσμιας κλάσης κατάδυση υφάλων. Ο οδηγός μου Amor πόζαρε χαρούμενος για φωτογραφίες και, πίσω στο σκάφος, μιλήσαμε για το πώς, ενώ η ύφεση της οικονομίας είχε κάνει τη ζωή πιο δύσκολη για όλους, η έλλειψη δυτών στους υφάλους και τα ναυάγια ήταν ευεργετική.
Η επόμενη βουτιά θα ήταν στην άλλη άκρη του υφάλου, όπου είχε αγκυροβολήσει το ημερήσιο σκάφος, και καθώς πηδούσαμε και προσανατολιστήκαμε στο ρεύμα, το σήμα για τον καρχαρία κυκλοφόρησε.
Μια ωκεάνια λευκή άκρη περνούσε μέσα στο νερό, με ένα κοπάδι πιλότων στο κύμα της πλώρης.
Εμπρός και πίσω ήρθε, τσεκάροντας μας όλους. Στη συνέχεια, ο Amor σηματοδότησε «δύο καρχαρίες», και πράγματι υπήρχαν δύο, ο καθένας εύκολα αναγνωρίσιμος από τη μοναδική ζημιά στις ράχες τους.
Γύρω στα 10 μέτρα, ένα ψάρι έφτασε κατευθείαν προς το μέρος μου και πήρα τη λήψη που ήθελα πριν κολυμπήσει μέσα σε λίγα εκατοστά και χτυπήσει απαλά τη φωτογραφική μου μηχανή. «Ωραίο δαγκωτό ψάρι. Ωραίο μεγάλο ψάρι», μουρμούρισα στον εαυτό μου μέσα από το reg μου, ενώ γελούσα σαν ηλίθιος.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ ΣΚΑΦΟΣ, όλοι έλαμπαν από αυτί σε αυτί. Ήταν χαρά να βλέπω τα πρόσωπα μερικών από τους νεότερους δύτες που είχαν πρόσφατα πιστοποιηθεί, οι οποίοι μόλις είχαν απολαύσει την καλύτερη κατάδυση της ζωής τους.
Το να περάσω 45 λεπτά με δύο ωκεάνια λευκά θα ήταν μια μεγάλη πρόκληση, αλλά ήθελα να δω όσο περισσότερο μπορούσα, έτσι, οπλισμένος με τον φακό μακροεντολής μου και μια νέα κάρτα μνήμης, άρχισα να φωτογραφίζω λίγη από τη μικρότερη ζωή στο ύφαλος.
Λατρεύω τη μακροεντολή φωτογραφία και ειδικά πορτρέτα ψαριών, αλλά έχω πάντα υπόψη μου ότι το να έρθετε από κοντά σε έναν ύφαλο μπορεί να διακινδυνεύσετε να καταστρέψετε τα εύθραυστα κοράλλια. Έτσι βγήκα στις άκρες του κόλπου για να κοιτάξω τις μπομιέρες που αναδύθηκαν από τη λαμπερή λευκή άμμο.
Τουλάχιστον εδώ θα μπορούσα να πυροβολήσω και, στηριζόμενος στην άμμο, να πάρω το χρόνο μου και να πάρω τις λήψεις που ήθελα χωρίς να χαλάσω τίποτα. Κάπως έτσι νόμιζα, μέχρι που ο πολύπαθος φίλος μου (το καημένο το παλικάρι έπρεπε να με βλέπει να κοιτάζω το κοράλλι για μια ώρα), άρχισε να δείχνει την άμμο, σε τίποτα.
Μετά το «τίποτα» κουνήθηκε, και κοίταζα ένα ζευγάρι θαλάσσιους σκόρους, ψάρια που μοιάζουν μισοδράκος/μισοστριμωγμένος βάτραχος.
Ήμουν στον παράδεισο των ψαράδων και ορκίστηκα να προσέχω περισσότερο την φαινομενικά άδεια άμμο από εδώ και στο εξής.
Οι μπομπονιέρες δεν απογοήτευσαν, και σύντομα πυροβολούσα ψάρια-κλόουν, υπέροχα κόκκινα κοραλλιογενή οπίσθια και εξαιρετικά χαριτωμένα ψάρια. Θα μπορούσα να είχα μείνει εκεί κάτω όλη μέρα.
Καθώς η εβδομάδα άρχισε να πλησιάζει στο τέλος της, σκεφτόμουν ότι υπάρχει σε όλους εμάς τους δύτες η επιθυμία να στριμώξουμε όσο το δυνατόν περισσότερες καταδύσεις σε ένα ταξίδι. Ωστόσο, ήμουν εδώ, συνήθως πολύ ανυπόμονος να βρεθώ πάνω και στο νερό, απολαμβάνοντας μόνο δύο βουτιές την ημέρα και διασκεδάζοντας σε αυτό.
Υπάρχει κάτι συναρπαστικό στο να έχεις την πολυτέλεια να επιλέξεις τις καλύτερες καταδύσεις και να χαλαρώσεις ανάμεσά τους.
Αυτό ίσχυε και για αρκετούς από τους άλλους καλεσμένους που συνάντησα – κυρίως Ελβετούς και Γερμανούς που ήταν εκεί με τους συντρόφους ή τις οικογένειές τους και επιδόθηκαν σε μερικές βουτιές, ενώ εξακολουθούσαν να αισθάνονται ότι μπορούσαν να απολαύσουν μια οικογένεια αργία.

ΕΠΡΕΠΕ ΑΚΟΜΑ διαχειρίζομαι μια νυχτερινή κατάδυση και με ένα σαφάρι 4×4 που έχει κλείσει για την ημέρα αποσυμπίεσης, τοποθέτησα για άλλη μια φορά τον φακό μακροεντολής μου και έκανα ένα τεράστιο βήμα από την προβλήτα, λίγο μετά τη δύση του ηλίου.
Λατρεύω τις νυχτερινές καταδύσεις και αυτή ήταν μια απόλαυση, με κοιμισμένα παπαγαλόψαρα, κοράλλια με κύπελλο, ένα κιτρινοκέφαλο μούρα και μια ολόκληρη στοίβα από πλάσματα που ποζάρουν για μένα.
Ωστόσο, δεν φαινόταν γυμνό, ούτε καν οι πορτοκαλί και μαύρες ρίγες μιας πιτζάμα γυμνοσάλιαγκας, οπότε αφαιρέθηκαν μερικοί πόντοι.
Με μια εύκολη ενημέρωση "κρατήστε τον ύφαλο στη δεξιά πλευρά", ήταν χαλαρωτικό να κάνω pootle μαζί με τον φίλο μου, να εξερευνώ τις άκρες των υφάλων και να κοιτάζω τα κοραλλιογενή κεφάλια για να παρακολουθήσω τη νυχτερινή βάρδια.
Είχα απολαύσει το El Quseir και το θέρετρο Mövenpick πολύ περισσότερο από ό,τι περίμενα.
Αν ήμουν σε liveaboard για μια εβδομάδα, θα ένιωθα εξαπατημένος με μόνο 10 καταδύσεις, αλλά μερικές φορές εξαρτάται η ποιότητα παρά η ποσότητα.
Κάθε κατάδυση ήταν υπέροχη, καμία δεν ήταν βιαστική και, ενδιάμεσα, μπορούσα να απολαύσω λίγη πολυτέλεια (και, αν είμαι ειλικρινής, λίγο πολύ φαγητό) και μερικά απογευματινά snoozes.
Μπορεί να είναι ένα κλισέ, αλλά φαινόταν σαν το καλύτερο και των δύο κόσμων – και ποτέ δεν υπήρξε καλύτερη στιγμή για να το επισκεφτείτε.