Οδήγηση βόρεια του Τομπάγκο

SPECIAL ΚΑΡΑΪΒΙΚΗΣ – ΤΟΜΠΑΓΚΟ

Δεν είναι τόσο μεγάλο νησί, αλλά έχει πολλές καταδύσεις. Μετά τις εμπειρίες της στο νότιο Τομπάγκο τον Οκτώβριο, η LISA COLLINS ετοιμάζεται να κατευθυνθεί βόρεια για να βουτήξει με τον πρωτοπόρο Sean Robinson – αλλά πρώτα, μερικές ημιτελείς δουλειές…

ΗΤΑΝ Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΑΣ ΝΥΧΤΑ στο νότο. Οι Plantation Beach Villas περιβάλλονται από όμορφα λουλούδια, φυτά και δέντρα που προσελκύουν πολλά διαφορετικά είδη πουλιών. Καθώς καθόμασταν στο κατάστρωμα απολαμβάνοντας ένα ηλιοβασίλεμα, τα κολίβρια αιωρούνταν, πίνοντας νέκταρ.

Τα μάνγκο είναι παντού στο νησί και δεν είχαμε παρά να μαζέψουμε ώριμα για το αυριανό πρωινό.

Οι βίλες βρίσκονται σε μια παραλία όπου φωλιάζουν γεράκι, πράσινες και δερμάτινες χελώνες από τον Ιανουάριο έως τον Σεπτέμβριο. Ο διευθυντής Sean είχε κανονίσει να μας καλέσει η Hans Tours αν εντοπίστηκαν να φωλιάζουν εκείνο το βράδυ. Το SOS Turtles βοηθά στη διατήρηση και την προστασία τους και ο Hans φέρνει μαζί τους επισκέπτες που πληρώνουν για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση του εθελοντικού προγράμματος.

Τελικά υποκύψαμε στα κρεβάτια μας, νομίζοντας ότι δεν είχαμε τύχη, αλλά στις 12.40 χτύπησε το τηλέφωνο. Μια μεγάλη δερμάτινη πλάτη γεννούσε αυγά στην διπλανή παραλία.

Μας πήραν και μας οδήγησαν εκεί που την φύλαγαν οι εθελοντές SOS. Δεν είχα ξαναδεί δερμάτινη πλάτη. Μας είχε λείψει η ωοτοκία, αλλά την παρακολουθούσαμε καθώς περνούσε σχεδόν μια ώρα μετατοπίζοντας άμμο πάνω από τη φωλιά με τα τεράστια βατραχοπέδιλά της. Τα φώτα δεν επιτρέπονται καθώς μπορεί να μπερδέψουν τις χελώνες, οι οποίες χρησιμοποιούν το φως του φεγγαριού για να επιστρέψουν στον ωκεανό.

Μετά από λίγο ψάξιμο, ξεκινήσαμε το ταξίδι μας βόρεια για να βουτήξουμε με τον Sean Robinson της Tobago Dive Experience, μένοντας σε μια από τις εξοχικές κατοικίες που διαχειρίζεται η γυναίκα του Kat ως μέρος των Tobago Dive Specialists.

Σταματήσαμε σε πολλά καταπληκτικά σημεία θέασης στη διαδρομή, περνώντας καταρράκτες, σκαρφαλώνοντας πάνω από κορυφές ντυμένες με τροπικό δάσος και εντοπίσαμε πολλά διαφορετικά πουλιά πριν φτάσουμε στο γραφικό ψαροχώρι Speyside.

Ο Sean έφτασε στο Τομπάγκο πριν από περισσότερα από 30 χρόνια από την πατρίδα του το Τρινιντάντ, δημιουργώντας τρία καταδυτικά κέντρα και πρωτοποριακή κατάδυση στο νησί. Έχτισε και κατείχε το Manta Inn στο Speyside πριν το πουλήσει το 2014 όταν παντρεύτηκε την Kat.

Το ζευγάρι, στη διαδικασία επέκτασης του καταδυτικού κέντρου και κατασκευής νέων διαμερισμάτων για επισκέπτες δίπλα στο σπίτι του, μας υποδέχτηκε σαν παλιούς φίλους. Η Kat μας έδειξε στο εξοχικό μας, σε ένα λόφο με θέα στη θάλασσα.

Λόγω της έλλειψης ανάπτυξης στην παραλία, ο Sean μας είπε ότι οι ύφαλοι ήταν υγιείς ακόμη και κοντά στην ακτή. Οι περισσότερες από τις 40 καταδυτικές τοποθεσίες μεταξύ του χωριού και του νησιού Goat, όπου ο Ian Fleming είχε κρυφτεί ενώ έγραφε τα μυθιστορήματα του Bond, και το καταφύγιο πουλιών Little Tobago, απέχουν πέντε έως 15 λεπτά με το πλοίο.

Το Speyside είναι γνωστό για τις επισκέψεις του από τις ωκεάνιες ακτίνες manta. Δεν είναι εποχιακά, είπε ο Sean, αλλά περνούν όλο το χρόνο και θα μπορούσαν να εμφανιστούν σε οποιαδήποτε από τις τοποθεσίες. Θα κρατούσαμε σταυρωμένα τα δάχτυλά μας.

Το λοφίο του ποταμού Orinoco μεταφέρεται πέρα ​​από το Speyside στο ρεύμα της Γουιάνας, γεμάτο θρεπτικά συστατικά που προσελκύουν πελαγική θαλάσσια ζωή και παράγουν υγιείς υφάλους με ψάρια μεγαλύτερα από το μέσο όρο.

ΟΙ ΘΑΛΑΣΣΕΣ ΗΤΑΝ ΛΙΓΟ ΤΑΧΥΜΕΝΕΣ καθώς πήγαμε στο Bookends την επόμενη μέρα. Οι δύο βράχοι που δίνουν το όνομά της στην τοποθεσία σηκώθηκαν από το νερό, με κύματα να σκάνε πάνω τους, λίγο πιο πέρα ​​από το Little Tobago. Ο Sean είπε ότι είχε επιλέξει την τοποθεσία επειδή μερικές φορές υπήρχαν δύο σπάνια αγγελόψαρα.

Λόγω των επιφανειακών ρευμάτων, ο Sean μας ζήτησε να κάνουμε μια αρνητική καταχώρηση. Το νερό, όπως και στα νότια, ήταν περισσότερο πράσινο παρά μπλε, με ορατότητα 15-20μ. Δεν υπήρχε κανένα ορατό σημάδι της ροής του Orinoco, και αναρωτήθηκα αν πέρασε πιο έξω στη θάλασσα ή μήπως είχε διαλυθεί περισσότερο στο βορρά από ότι στο νότο.

Ο πυθμένας της άμμου ήταν διάσπαρτος με ύφαλο και γιγάντια σφουγγάρια και μαλακά κοράλλια μας συνάντησαν στα 29 μέτρα. Είχαμε πέσει ακριβώς πάνω σε ένα μικρό κομμάτι όπου πολλά από τα σπάνια ψάρια έτρεχαν. Ο Σον ενθουσιασμένος μας έδωσε το σήμα για τα χερουβείμ αγγελόψαρα τραβώντας τη χορδή ενός φανταστικού τόξου και βέλους.

Αυτό το ζωηρό ψαράκι είναι ένα από τα επτά μόνο είδη αγγελοψαριών της Καραϊβικής και δεν το βλέπουμε συχνά επειδή είναι τόσο μικρό.

Προχωρήσαμε αργά στην πλαγιά με το ρεύμα και ακολουθήσαμε τον Sean μέσα από μια τομή ανάμεσα σε δύο βράχους, περνώντας αρκετά χλωμά γιγάντια σφουγγάρια με ασυνήθιστα εξαρτήματα, απόδειξη ότι το ρεύμα είναι σταθερά ισχυρό.

Κάνοντας καμπύλες στα δεξιά του μεγαλύτερου, πέσαμε σε ένα φυσικό βράχο αμφιθέατρο με δάπεδο άμμου μήκους περίπου 40 μέτρων και πλάτους 25 μέτρων, σε βάθος 14 μέτρων. Το κύμα ήταν αρκετά δυνατό και μπορούσαμε να δούμε τα κύματα να σκάνε στους βράχους από πάνω. Η άμμος είχε ανακατευτεί, μειώνοντας την ορατότητα στα 10-12μ.

Ταρακουνηθήκαμε πέρα ​​δώθε καθώς κολυμπούσαμε γύρω από τα βράχια, κοιτάζοντας αστακούς κάτω από τις προεξοχές, βρίσκοντας ένα μεγάλο πράσινο μώλο και προσέχοντας το ταρπόν που συναντάμε συχνά εδώ.

Καθώς ο Σον μας έκανε σήμα να τον ακολουθήσουμε από το μπολ στα ρηχά, ένα τεράστιο ψάρι πλησίασε από το θολό νερό. Μόλις μας εντόπισε το ταρπόν, γύρισε μακριά, δείχνοντάς μας πόσο τρομερά γρήγορα μπορεί να κολυμπήσει.

ΒΓΗΚΑΜΕ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ σε ασταθή νερά για να βρούμε τον Λάπι, τον καπετάνιο του σκάφους, που περίμενε να μας πάρει, και μετακόμισα στην υπήνεμο του Μικρού Τομπάγκο, ακριβώς έξω από τη μικροσκοπική παραλία και την προβλήτα που χρησιμοποιείται για περιηγήσεις παρατήρησης πουλιών.

Η δεύτερη κατάδυσή μας ήταν να είμαστε στο Coral Gardens, που φημίζεται για το μεγαλύτερο κοράλλι εγκεφάλου στον κόσμο. Βρίσκεται στο κανάλι μεταξύ Little Tobago και Goat Island, ήταν λίγο πιο προστατευμένο από το Bookends.

Κατηφορίσαμε στον κοραλλιογενή πυθμένα στα 23 μέτρα, μια ταραχή από κίτρινα, πράσινα και κόκκινα σφουγγάρια, λαμπερά πορτοκαλί κοράλλια με κύπελλο και σκληρούς κοραλλιογενείς ογκόλιθους, διάσπαρτους με φαρδιούς αμμώδεις διαδρόμους, αρκετά διαφορετικούς προς τα νότια.

Η ορατότητα ήταν καλύτερη στα 20 μέτρα περίπου και ο ύφαλος φαινόταν πολύ υγιής, χωρίς σημάδια λεύκανσης κοραλλιών. Ένα κίτρινο-πτερύγιο ο τόνος πέρασε από κοντά μας. Συναντήσαμε μια ακτίνα τσιμπήματος που ακουμπούσε στην άμμο, μετά ο Σον εντόπισε ένα χταπόδι κάθεται όρθια μακριά από τον ύφαλο σε ένα αμμώδες κομμάτι.

Λίγο αργότερα, ο Σον σταμάτησε και άπλωσε το χέρι του. Έδειχνε ένα κοραλλιογενές τετράγωνο καλυμμένο με κοράλλια εγκεφάλου, το οποίο μας έκανε νανό καθώς προσπαθούσα να τα βάλω όλα στο κάδρο της φωτογραφικής μου μηχανής. Ήταν εντυπωσιακό ότι κάτι τόσο μεγάλο φαινόταν να ευδοκιμεί υγιεινά.

Την επόμενη μέρα θα βουτήξαμε με τον κύριο οδηγό της κατάδυσης Tooley, ο οποίος ήταν γεμάτος διασκέδαση, ενέργεια και αγάπη για τις καταδύσεις.

Ο Σον έβγαζε ένα νεαρό ζευγάρι στις πρώτες του βουτιές σε ανοιχτό νερό. Η Andrea και ο Jaime ήταν Κολομβιανοί αλλά ζούσαν στη Φλόριντα. Ο Jaime εξήγησε ότι ήταν επιστήμονας με αποστολή στο Τρινιντάντ και ο Andrea, ένας τραγουδιστής-τραγουδοποιός, είχε τελειώσει για μια επίσκεψη. Την είχαν πείσει να επισκεφτεί το Τομπάγκο για να μάθει να βουτά μαζί του και ήταν αρκετά νευρική, αλλά ο Σον σύντομα την έκανε να χαλαρώσει με τις αστείες ιστορίες του.

Πολλές καταδυτικές τοποθεσίες στο Speyside είναι κατάλληλες τόσο για αρχάριους όσο και για πιο έμπειρους δύτες, αλλά κατευθυνθήκαμε στους Japanese Gardens, μπροστά από το Goat Island, για να δούμε το μαύρο κοράλλι που, ασυνήθιστα για την Καραϊβική, φυτρώνει εκεί.

Το μαύρο κοράλλι, χλωμό χρώμα, αλλά πήρε το όνομά του από τον μαύρο σκελετό του, βρίσκεται συνήθως πολύ βαθιά στα νερά της Καραϊβικής, αλλά στα βόρεια του Τομπάγκο μπορεί να βρεθεί λίγο περισσότερο από 30 μέτρα. Πήγαμε στα 35μ.

Αυτή η πανέμορφη τοποθεσία ήταν γεμάτη από πορτοκαλί κοράλλια tubastraea, το χρώμα της ήταν ζωντανό στο πράσινο νερό. Η τοποθεσία πήρε το όνομά της από τα πολλά θαλάσσια μαστίγια της, που πιστεύεται ότι μοιάζουν με ιαπωνικά δέντρα μπονσάι.

Είχαμε ακόμα καλύτερη ορατότητα με τα λιγότερο θολά νερά. Το ρεύμα αυξήθηκε σημαντικά καθώς ανεβήκαμε στον ύφαλο και γύρω από μια στροφή στον βράχο και μέσα από μια μικρή σχισμή που ονομάζεται Kamikaze Cut, προτού μας φτύσει κοντά σε μικρούς προεξοχές όπου κοιμούνται συχνά καρχαρίες.

Αργότερα ο Tooley μας είπε ότι το ρεύμα συνήθως τρέχει ψηλά μέσα από το κόψιμο, κάνοντας πάντα μια συναρπαστική κατάδυση.

Πίσω στο σκάφος, παρακολουθήσαμε τον Sean να βγαίνει με τον Andrea και τον Jaime. Έβλεπα ένα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο του Jaime και η Andrea, με τα μάτια της ανοιχτά σαν πιατάκια, ήταν σχεδόν δάκρυα. «Δεν έχω λόγια», συνέχιζε να λέει – κάτι για έναν τραγουδοποιό που μένει άφωνος.

Ανυπομονούσε για την επόμενη κατάδυση και αν ο Σον δεν τους υπενθύμιζε την ανάγκη να αφαιρέσουν το αέριο, είμαι σίγουρος ότι αυτή και ο Τζέιμι θα είχαν αρπάξει φρέσκα τανκς και θα είχαν βουτήξει κατευθείαν πίσω.

Ο LAPPY ΜΑΣ ΑΠΟΔΕΙΞΕ σε μια σημαδούρα πρόσδεσης που ακολουθήσαμε μέχρι το Roundhouse, ένα ρυμουλκό 24 μέτρων βυθίστηκε σκόπιμα το 2003 στο βυθό ενός επικλινούς υφάλου μεταξύ του Batteaux Bay και του κύριου κόλπου του Speyside.

Το ναυάγιο κάθεται όρθιο στον αμμώδη βυθό στα 30 μέτρα, με την κορυφή της τιμονιέρας στα 20 μέτρα, αν και μετά βίας μπορούσα να το δω για τα ψάρια που εκπαιδεύονται να το κάνουν κύκλους.

Χώρισαν για να με αφήσουν να περάσω και μετά ανέλαβαν ξανά τον σχηματισμό.

Έπεσα ελαφρώς για να δω τον Tooley μέσα στην τιμονιέρα, προσποιούμενος ότι κατευθύνει το σκάφος. Το κατάστρωμα και η τιμονιέρα ήταν καλυμμένα με σφουγγάρια και μαλακά κοράλλια, αν και η γάστρα από αλουμίνιο δεν ήταν τόσο καλυμμένη, καθώς το μέταλλο δεν ταιριάζει στα κοράλλια.

Μετά από 10 λεπτά ο Tooley μας οδήγησε μακριά από το ναυάγιο και ανέβηκε σε μια αμμώδη πλαγιά όπου συναντήσαμε τον Sean, την Andrea και τον Jaime στα ρηχά. Περάσαμε την υπόλοιπη ώρα κουνώντας γύρω από τον ύφαλο, βρίσκοντας περισσότερους ζωγραφισμένους αστακούς, τόσα πολλά γκρίζα και γαλλικά αγγελόψαρα που έχασα το μέτρημα, λευκές κηλίδες και γιγάντια μούρα και μια νεαρή χελώνα γεράκι. Ο Αντρέα ήταν ακόμα χαμένος για λέξεις στο σκάφος και ο Τζέιμε χαμογελούσε από αυτί σε αυτί.

Η Kat προσφέρει ένα μικρό μεσημεριανό μενού στο κατάστημα καταδύσεων, που περιλαμβάνει σεβίτσε με λιοντάρι και σάντουιτς. Η σφαγή του χωροκατακτητικού είδους λαμβάνει χώρα σε όλη την Καραϊβική, με τους divemaster να αναλαμβάνουν το μάθημα ειδικότητας PADI και να ψαρεύουν ενεργά για να αφαιρέσουν τυχόν λεοντόψαρα που βλέπουν στα σημεία κατάδυσης.

Για την απόρριψή τους έχουν γίνει τακτικά μενού της Καραϊβικής, γεγονός που ταυτόχρονα μειώνει την κατανάλωση άλλων τοπικών ειδών.

Ο Tooley μας είπε ότι θα ήταν στο μενού το επόμενο βράδυ της τελευταίας μας νύχτας, όταν ήμασταν προσκεκλημένοι με τον Andrea και τον Jaime για να απολαύσουμε φαγητό, ρούμι και μια νότα "lymin" στο κατάστρωμα του Sean και της Kat.

Ο TOOLEY ΕΙΧΕ ΤΟ ΔΟΧΙ ΤΟΥ μαζί του το επόμενο πρωί καθώς ξεκινούσαμε για το TDE Special, που πήρε το όνομά του από τη συχνά απροσδόκητη θαλάσσια ζωή που θα μπορούσε να βρεθεί εκεί.

Το νερό ήταν πιο ήρεμο τώρα, και παρακάμψαμε ελαφρά φουσκώματα, περνώντας από το Little Tobago σε μια μικρή ομάδα βράχων που μόλις έσπασαν την επιφάνεια. Κατεβαίνοντας δίπλα στην ηφαιστειακή κορυφογραμμή με την άκρη του μαχαιριού με κοράλλια, μπορούσαμε να δούμε τον Ατλαντικό να σφυροκοπά τους βράχους από πάνω.

Στα 20 μέτρα φτάσαμε σε μια πλαγιά με ένα μείγμα άμμου και κοραλλιογενών υφάλων, μια άλλη ταραχή χρώματος αλλά που κάλυπτε περισσότερο τούμπαστρες από οποιαδήποτε άλλη τοποθεσία που είχαμε δει.

Ο Tooley άρχισε να χειρονομεί άγρια. Είχε εντοπίσει ένα άλλο αγγελόψαρο χερουβείμ αλλά και ένα ακόμα πιο σπάνιο αγγελόψαρο φλόγας, που βρέθηκε μόνο στη νότια Καραϊβική και τη βόρεια Βραζιλία. Περνώντας το χέρι του πάνω από τα μαλλιά του, μας έδειξε την πινακίδα για να υποδηλώσει τη λαμπερή χρυσαφένια σκούπα χρώματος από το πρόσωπο του μικροσκοπικού ψαριού πάνω από την πλάτη του, σε αντίθεση με το ζωηρό μπλε σώμα του.

Ο Σον μας είχε συμβουλεύσει να μην κολυμπήσουμε πάνω από αυτά τα ψάρια αν τα βλέπαμε, γιατί θα κρύβονταν στον ύφαλο. Ξεχνώντας τον εαυτό μου μέσα στον ενθουσιασμό μου, έκανα ακριβώς αυτό. Ωχ! Είχαν φύγει.

Σηματοδοτώντας τη συγγνώμη μου, απομακρυνθήκαμε και περιμέναμε να επιστρέψουν.

Δεν μπορούσα να πιστέψω την τύχη μου όταν, περίπου 10 μέτρα μακριά, εντόπισα μια άλλη ομάδα από αυτούς να τρέχουν. τράβηξα την προσοχή

των άλλων δυτών, και καταφέραμε να πλησιάσουμε αργά από τα πλάγια για να τους παρακολουθήσουμε.

Ένα ζωηρό, σχεδόν φθορίζον αγγελόψαρο βασίλισσας δίπλα σε ένα γιγάντιο σφουγγάρι πέρασε μερικά δευτερόλεπτα για να με τσεκάρει. Ο Mateusz χάρηκε που βρήκε πολλά μικροσκοπικά πλάσματα – καβούρια-βέλη, πιο καθαρές γαρίδες,

ένα μικροσκοπικό ασυνήθιστο καβούρι σε ένα σφουγγάρι, πολλά διαφορετικά καβούρια μπόξερ, ένα με φωτεινά μπλε αυγά και ένα άλλο με κίτρινα νύχια και κίτρινα αυγά. Ήταν πραγματικά μια ιδιαίτερη βουτιά.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΗΤΑΝ ΣΤΟ Curry & Coconut, που πήρε το όνομά του από τη σάλτσα στην οποία ο Sean και ο Tooley λατρεύουν να μαγειρεύουν αστακό. Είχαμε δει μόνο μερικά λιοντόψαρα σε προηγούμενες καταδύσεις, αλλά εδώ βρήκαμε αρκετά, κυρίως επειδή η τοποθεσία είναι λιγότερο καταδυμένη από άλλες.

Εξερευνήσαμε με χαρά τη βυθισμένη κορυφή με ύφαλο στα 27 μέτρα, καθώς ο Tooley έριξε ακόντια τα λεοντόψαρα, κρατώντας τα σε ένα σπιτικό δοχείο για προστασία από τα δηλητηριώδη αγκάθια τους.

Ξαναβρέθηκα στον Sean, ο οποίος μου έκανε σήμα να στρίψω καθώς ήμουν τυλιγμένος σε ένα σχολείο με τους μεγαλύτερους δρομείς ουράνιου τόξου που έχω δει.

Ο Jaime, νιώθοντας τολμηρός στην τελευταία του κατάδυση στην ανοιχτή πίστα, εξερευνούσε μόνος του, ενώ ο Andrea κρατούσε τον Sean.

Βλέποντάς τον να αιωρείται ουδέτερα πάνω από τον ύφαλο, κολύμπησα για να δω τι είχε δει. Ένας ζωγραφισμένος αστακός κρυβόταν κάτω από έναν βράχο, με τις κεραίες του μήκους 50 εκατοστών να ανεμίζουν. Καθώς μπήκα για να το φωτογραφίσω, είδα, ψηλότερα στην πλαγιά του υφάλου, ένα πράσινο μώλο που ήταν τόσο παχύ που φαινόταν θετικά κωμικό. Τα μάτια του Jaime άνοιξαν διάπλατα καθώς του το υπέδειξα.

Πίσω στο κέντρο καταδύσεων, ο Tooley άδειασε το δοχείο του – είχε πιάσει 24 ψάρια σε αυτή τη βουτιά των 45 λεπτών!

Υπό τον απαλό ήχο του τελευταίου άλμπουμ της Andrea που παίζει στο τηλέφωνό της (Busca y Encuentra του Andrea Del Pilar, βρείτε το στο Spotify ή στο Amazon) απολαύσαμε φρέσκο, με καλή γεύση και νόστιμο σεβίτσε λεοντόψαρο και μαυρισμένο λιοντάρι, μαγειρεμένα με επιδεξιότητα από την Kat.

Καθισμένος στο κατάστρωμα με θέα στον ωκεανό, μια πανσέληνος που ρίχνει μια ασημένια αντανάκλαση πάνω από το νερό, ήμουν σίγουρος ότι είδα τα φτερά ενός μαντάτα να κυματίζουν στην επιφάνεια.

Ίσως ήταν αληθινό – ο Sean μας είχε πει ότι τα μαντάτα μπορούσαν συχνά να φαίνονται κοντά στην ακτή από το κατάστρωμά τους – ή ίσως να ήταν ένα πάρα πολλές μπουνιές με ρούμι.