Καταδύσεις με τον πρίγκιπα Τζον

Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΚΑΤΑΔΥΣΗΣ ΜΟΥ στο Prince John Resort, και είμαι σε δύο μυαλά να επαναλάβω μια βουτιά στην ακτή στον ύφαλο του σπιτιού και στο Green Wall. Μια βουτιά εκεί την πρώτη μου μέρα δεν ήταν καλή. Ένα ρεύμα που δεν μπορούσα παρά να κάνω πρόοδο, θολή ορατότητα και κανένα αξιόλογο πλασματάκι δεν βρέθηκε, εκτός από ένα γερακόψαρο με μακριά μύτη.
Υπήρχε ένας συνεχής θόρυβος από ταχύπλοα από πάνω, που απογειώνονταν από την παραλία του παρακείμενου θέρετρου με τέρμα το γκάζι που ρυμουλκούσε βόλτες με μπανάνα πίσω. Η πλοήγηση πίσω σε ένα ακριβές σημείο εισόδου είχε αποκτήσει ένα νέο επίπεδο κρισιμότητας με την υποβόσκουσα απειλή ενός κουρέματος με έλικα, και ακόμη και τότε τα ταχύπλοα μερικές φορές έκαναν φερμουάρ κατά μήκος της ακτογραμμής μας αντί να πυροβολούν κατευθείαν στη θάλασσα.
Η πρώτη μου εντύπωση ήταν απογοητευτική. Ήθελα πραγματικά να επαναλάβω την εμπειρία όταν υπήρχαν άλλες τοποθεσίες που δεν είχα βουτήξει ακόμα;
Ο διευθυντής Άλεξ με πείθει να το ξαναδώσω.
Είναι εκπληκτικό πώς δύο καταδύσεις στην ίδια τοποθεσία μπορεί να είναι τόσο διαφορετικές. Σήμερα, το διπλανό θέρετρο είναι ήσυχο - είναι απασχολημένο μόνο τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, όταν γεμίζει με ντόπιους από το Παλού. Η ορατότητα είναι καλή και το ρεύμα μόνο μια στάλα, αρκετό για να απομακρύνει τυχόν μικρές ενοχλήσεις στην άμμο και να προσανατολίσει τα ψάρια προς την ίδια κατεύθυνση.
Ο Οδηγός Manning βρίσκει τα πλάσματα πιο γρήγορα από ό,τι μπορώ να τα φωτογραφίσω, αν και υποθέτω ότι το "εύρεσις" θα μπορούσε να είναι ένας παραπλανητικός όρος, καθώς αυτός είναι ένας ιστότοπος που καταδύεται τις περισσότερες μέρες. Ξέρει σε ποιο γοργόνιο ζει ο πυγμαίος ιππόκαμπος και ποιο προτιμά το μακρυμύτη γεράκι.
Το χέλι με κορδέλα έχει μια τρύπα για να αποκαλέσει το σπίτι και διάφορες ανεμώνες φιλοξενούν γαρίδες και καβούρια από πορσελάνη. Αν έψαχνα για ευρυγώνιες φωτογραφίες, το δάσος από πράσινα κοράλλια δέντρων που δίνει το όνομά του στον Πράσινο Τείχος θα είχε αστράφτει σε ένα καθαρό μπλε φόντο.

Το PRINCE JOHN RESORT βρίσκεται στο δυτικό άκρο του κόλπου Talise, λίγα χιλιόμετρα έξω από το λιμάνι της Dongala και λίγο περισσότερο από μία ώρα με το αυτοκίνητο από την πόλη Palu, την περιφερειακή πρωτεύουσα του κεντρικού Sulawesi στο πίσω μέρος του κόλπου.
Είναι μια βολική σύντομη πτήση από την Τζακάρτα, επομένως, εκτός από ένα απόθεμα διεθνών δυτών, έχει επίσης τακτικούς εγχώριους και εκπατρισμένους επισκέπτες. Το άλλο αξιοθέατο είναι ένα οικονομικό κομμάτι από τα πάντα, από λάσπη μέχρι τοίχους και ναυάγια. Είναι ένα μενού γευσιγνωσίας για ινδονησιακές καταδύσεις, αλλά με λιγότερα ταξίδια από ορισμένες από τις πιο απομακρυσμένες τοποθεσίες.
Το στόμιο του κόλπου Talise έχει πλάτος επτά μίλια, ή περίπου 90 λεπτά με το παραδοσιακό ξύλινο σκάφος που χρησιμοποιεί το κέντρο καταδύσεων για ημερήσιες εκδρομές.
Χρειάζεται μια ώρα περισσότερο στην ημερήσια εκδρομή που κάνω, γιατί κατευθυνόμαστε πιο έξω κατά μήκος της απέναντι ακτογραμμής πριν φτάσουμε στον τοίχο στο Botu Saya.
Είναι ένας από αυτούς τους τοίχους που ξέρεις ότι πρέπει να είναι καλός. Η μία άκρη του σκάφους είναι πάνω από τα ρηχά νερά, όπου μπορούμε να κοιτάξουμε κάτω από την πλώρη μεμονωμένα κοράλλια και ψάρια. Στο μέσο των πλοίων μπορούμε να κοιτάξουμε κατευθείαν προς τα κάτω σε ένα μπλε τόσο σκοτεινό που φαίνεται πιο βαθύ από ό,τι θα πήγαινε λογικά οποιοσδήποτε δύτης.
Πιτσίλισμα, και λίγα μέτρα πιο κάτω νιώθω ένα ήπιο θερμόκλινο. Η θερμοκρασία του νερού είναι πάντα στα υψηλά 20s, και αρκετοί από τους δύτες πηγαίνουν χωρίς στολές. Νιώθω άνετα με μια χαλαρή εφαρμογή 3mm.
Όλοι οι οδηγοί έχουν ασορτί προσαρμοσμένες στολές. Ο διευθυντής Άλεξ παραγγέλνει μια νέα παρτίδα κάθε σεζόν, ενώ είναι δύσκολο να βρεθούν κοστούμια που ταιριάζουν με τους Ινδονήσιους.
Καθώς οι δύτες απλώνονται κατά μήκος του τοίχου, είναι εύκολο να διαχωρίσω τον οδηγό μου Nasrun από τους άλλους. Καθοδηγεί εδώ και 20 ή περισσότερα χρόνια και φαίνεται να κουβαλά κάθε κομμάτι κιτ που είχε ποτέ σαν μια σειρά από μετάλλια – ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο κιτ που θα έκανε τους καθαριστές του DIR να σεισθούν με τα Jetfin τους. Φοράει επίσης ένα έντονο πορτοκαλί καπέλο.

ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΩ ΤΟ ΒΑΘΟΣ ΜΟΥ. Είναι ο συνηθισμένος πειρασμός του μεγάλου τοίχου - ουδέτερα πλεούμενος με οριζόντια επένδυση, τα μάτια μου κοιτάζουν τι είναι ακριβώς μπροστά και κάτω από εμένα. Απλώς θα τσιμπήσω λίγο για μια καλή γωνία σε αυτό το σφουγγάρι. Απλώς θα τσιμπήσω για μια καλύτερη γωνία σε αυτό το μαύρο κοράλλι.
Απλώς θα απογοητευτώ λίγο για αυτό το χωράφι με γοργόνες. Μπορώ να μπω κάτω από το πηγούνι αυτής της σφυρίδας; Αναρωτιέμαι τι κρύβεται κάτω από αυτή την προεξοχή;
Κάθε τόσο κάνω έλεγχο ευεξίας, σηκώνομαι 10 μέτρα περίπου για να ελέγχω τον χρόνο και την κατανάλωση φυσικού αερίου και η διαδικασία επαναλαμβάνεται.
Δεν είναι το καλύτερο προφίλ κατάδυσης, αλλά αφιερώνω το χρόνο μου στις αλλαγές βάθους και είμαι αρκετά βαθιά ώστε η αναλογία πίεσης να είναι λιγότερο σοβαρή από ό,τι θα ήταν σε ρηχά νερά.
Ξοδεύω καλά 30 λεπτά καταναλώνοντας αέριο στα ρηχά στο τέλος της κατάδυσης.
Το χείλος του τοίχου σηκώνεται πολύ ρηχό για την ασφάλεια μου κατά τόπους. Μπορούμε να ακούσουμε τη βροχή να πέφτει. Κοιτάζοντας ψηλά, βλέπω σταγόνες βροχής να πέφτουν στην επιφάνεια. Παρατείνουμε τη στάση μέχρι να μπούμε τελευταίοι στο σκάφος.
Ο καπετάνιος μας δείχνει το σκάφος πίσω κατά μήκος της ακτογραμμής ενώ τρώμε μεσημεριανό γεύμα και περνάμε μερικές ώρες αποσυμπιέζοντας πριν βουτήξουμε έναν άλλο τοίχο στο Eriu.
Είχα σχεδιάσει να αλλάξω σε φακό μακροεντολής, αλλά η βροχή υπαγορεύει μια αλλαγή σχεδίου και τραβάω ευρυγώνιες φωτογραφίες του Νασράν που δείχνει πυγμαίους ιππόκαμπους, αστακούς με σφουγγάρι βαρελιού, γυμνούς και όλους τους συνήθεις ύποπτους. Μέχρι να βγούμε στην επιφάνεια, ο ήλιος έχει βγει και δύσκολα θα πιστεύατε ότι έβρεχε.
Το πρωί που περίμενα φτάνει. Ήρθε η ώρα να βουτήξετε το Gili Raja, ένα ινδονησιακό πλοίο που μετέφερε στρατιωτικές προμήθειες που βομβαρδίστηκε και βυθίστηκε ενώ ήταν αγκυροβολημένο στα ανοιχτά της Dongala κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της Permesta (βλ. πίνακα).
Ο Άλεξ μας ενημερώνει διεξοδικά και κουβαλά μερικές δεξαμενές διάσωσης για κάθε ενδεχόμενο. Ο βυθός κάτω από την πλώρη είναι 51 μέτρα, αν και περιορίζουμε την κατάδυσή μας στα 48 μέτρα. Όταν πρόκειται για χρόνο βυθού και νάρκωση σε βάθος, κάθε λίγο βοηθάει.
Το ναυάγιο βρίσκεται στη δεξιά πλευρά του, πλώρη ελαφρώς πιο βαθιά. Από πολλές απόψεις είναι σαν άλλα βαθιά ναυάγια σε τροπικές συνθήκες – αρκετά βαθιά ώστε να είναι σε πραγματικά καθαρά νερά. μαύρα κοράλλια, σφουγγάρια και γοργόνες που κρέμονται από κατάρτια και κάγκελα. Ως «σύγχρονο» πλοίο, έχει μια χαλύβδινη υπερκατασκευή και ένα εύκολα προσβάσιμο μηχανοστάσιο με κινητήρα ντίζελ που βρίσκεται πίσω. Το πηδάλιο και η χαλύβδινη προπέλα είναι ακόμα στη θέση τους.

ΟΜΩΣ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΦΟΡΤΙΟ στρατιωτικών φορτηγών, Jeep και ενός θωρακισμένου αυτοκινήτου στοιβαγμένο στα αμπάρια που κάνουν το Gili Raja διαφορετικό. Ήταν εξοπλισμός που προοριζόταν για τις κυβερνητικές δυνάμεις που πολεμούσαν τους αντάρτες.
Από την πρύμνη ακολουθούμε την απαλά ανερχόμενη άμμο πίσω στον ρηχό ύφαλο, μια μάζα από ακανθώδη κοράλλια σε καλή κατάσταση, δεδομένου ότι βρίσκονται ακριβώς έξω από μια πόλη και το λιμάνι εργασίας.
Δεν καταφέρνω να χωρέσω το μικρότερο και πιο ρηχό ατμόπλοιο Moro στο πρόγραμμά μου. Ο Alex λέει ότι είναι ένα λιγότερο ενδιαφέρον ναυάγιο επειδή τα αμπάρια είναι άδεια και η ορατότητα λιγότερο καλή.
Αντίθετα, βουτάω σε μια παλιά άγκυρα τύπου Admiralty στο Anchor Reef. Είναι μπλοκαρισμένο στην άκρη του υφάλου και θα μπορούσε να προέρχεται από οποιαδήποτε στιγμή από 100 έως 300 χρόνια πριν.
Ίσως αποκόπηκε όταν μπλοκάρει, ή το καλώδιο έσπασε σε μια καταιγίδα - κανείς δεν ξέρει. Από πάνω υπάρχουν επιτραπέζια κοράλλια, μερικά με μικρούς καρχαρίες υφάλου που κρύβονται από κάτω.
Το Anchor Reef είναι το πρώτο από μια αλυσίδα υφάλων Pasi που εκτείνεται νότια έξω από τον κόλπο Talise. Καθένα υψώνεται σε καμπούρα σε απόσταση μόλις λίγων μέτρων από την επιφάνεια, αν και το καθένα συναντά τον βυθό της θάλασσας σε διαφορετικό βάθος και έχει τον δικό του χαρακτήρα.
Στο Pasi Utara, ο Nasrun με βρίσκει ένα καβούρι μπόξερ και αυτό που μου αρέσει να το θεωρώ σαν σωληνοειδές ψάρι-φάντασμα – ένα περίτεχνο σωληνοειδές-φάντασμα τόσο κοντά στο διάφανο που είναι ένα απλό φάντασμα από μόνος του.
Έχοντας βουτήξει διάφορους τύπους υφάλων, τοίχων και συντρίμμια, το εναπομείναν αστέρι της κατάδυσης σε αυτό το μέρος του κόσμου είναι λάσπη. Θα ήταν δύσκολο να βρεις μια τοποθεσία πιο γεμάτη από τις προβλήτες Pelebuhan στο Dongala.
Ο παλιός, μικρότερος λιμενοβραχίονας έχει μεγαλύτερη κάλυψη ζωής, η οποία παρέχει πλουσιότερο βιότοπο και καλό καμουφλάζ για τα πλάσματα. Η νέα προβλήτα 50 μέτρα μακριά προσφέρει λιγότερο βιότοπο για τα πλάσματα, αλλά αυτά που ζουν σε αυτήν είναι πιο εύκολο να εντοπιστούν.
Ένα τυπικό σχέδιο κατάδυσης είναι να κολυμπήσετε ανάμεσα στα πόδια της παλιάς προβλήτας, στη συνέχεια να διασχίσετε τα βράχια και τη λάσπη στη νέα προβλήτα και να ακολουθήσετε τα πόδια ξανά προς τα έξω. Ή αντιστρόφως.
Στην πρώτη μου κατάδυση έχουμε δύο οδηγούς και τέσσερις δύτες, οπότε χωριστήκαμε και βουτήξαμε σε αντίθετες κατευθύνσεις.
Ενενήντα πέντε λεπτά αργότερα βρήκαμε μια μικρή σουπιά, μια περίτεχνη αυλόψαρα-φάντασμα και πολλές γαρίδες και γυμνόκλαδα, αρκετά ζευγάρια από τα οποία είναι απασχολημένα με τη δημιουργία κι άλλων γυμνών.
Δεν μπορώ να αντισταθώ στο να αναφέρω την παλιά σειρά ότι είναι μια φωτογράφιση γυμνού πορνό.

ΓΙΑ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΔΥΣΗ στην προβλήτα και την τελευταία μου με τον Πρίγκιπα Τζον, οι οδηγοί υιοθετούν μια διαφορετική στρατηγική. Και οι δύο ακολουθούν την ίδια διαδρομή από το παλιό στο νέο και, συνεργαζόμενοι, βρίσκουν δύο βατράχια εκτός από όλα όσα είχαμε δει στο παρελθόν. Οι γυμνοί είναι ακόμα σε αυτό.
Ενενήντα περίπου λεπτά αργότερα, αντί να τελειώνουμε στην παλιά προβλήτα, συνεχίζουμε κατά μήκος του τείχους του λιμανιού, σε μερικά σημεία με βάθος λιγότερο από 2 μέτρα σε έναν ρηχό βυθό από βράχια και λάσπη.
Η περιοχή είναι ένα καταφύγιο για τους κατοίκους του βυθού με καμουφλαρισμένες λάσπες – ιπτάμενους φρουρούς, δρακόντες, σκορπιόψαρα, πετρόψαρα, χταπόδια και αρκετούς διαβολόσκορπιους. Ένα από αυτά είναι τόσο καλά καμουφλαρισμένο που δεν το παρατηρώ καν να κολλάει στο πίσω μέρος του μεγαλύτερου που φωτογραφίζω μέχρι να πεταχτεί. Έχω διακόψει κάτι;
Το καμουφλάζ παίρνει πολλές μορφές. Αυτό που σε απόσταση μοιάζει με μια άλλη ακίδα σε έναν πορτοκαλί, ασπρόμαυρο αστερία, αποδεικνύεται ότι είναι ένα μικροσκοπικό toby, ένα μικρό ψαράκι.
Παραμελώντας τελείως το καμουφλάζ, η περιοχή κατακλύζεται από γαρίδες mantis, πολλές από τις οποίες βυθίζονται στην ύπαιθρο. Ίσως είναι η εποχή του χρόνου, ή ίσως ο ρηχός βιότοπος.
Πάνω από δύο ώρες, ακόμα και σε ρηχά νερά, αναπνέω αναθυμιάσεις από έναν κύλινδρο 15 λίτρων. Αν μου ρυθμιστής είχε γίνει σφιγμένος, θα είχα χρησιμοποιήσει τις τελευταίες μου ανάσες για να σηκωθώ. Όπως είναι, ενώ το κιτ πλυσίματος πίσω στο κέντρο κατάδυσης αργότερα, έχω αρκετό αέριο για να σβήσει ρυθμιστής σκουπάκι.

Γκίλι Ράτζα και η εξέγερση της Περμέστας
Το ινδονησιακό μηχανοκίνητο πλοίο 1013 τόνων Gili Raja ήταν ένα από τα δύο πλοία που βομβαρδίστηκαν και βυθίστηκαν στην άγκυρα στα ανοιχτά της Dongala στις 28 Απριλίου 1958. Επίσης βυθίστηκε στην επίθεση το ατμόπλοιο του Παναμά 549 τόνων Moro.
Το επιτιθέμενο αεροσκάφος ήταν ένα B26 Invader που πετούσε από τον πρώην πιλότο της USAF Άλεν Πόουπ και το χειριζόταν η CIA υπό την κάλυψη της μπροστινής οργάνωσης Civil Air Transport (CAT).
Ο Πόουπ, ο οποίος είχε πετάξει στον πόλεμο της Κορέας, στρατολογήθηκε από τη CIA για να πετάξει για το CAT στην Ινδοκίνα. Μεταξύ άλλων αποστολών, πέταξε ένα C119 στην τελευταία αεροπορική ρίψη ανεφοδιασμού προς τις πολιορκημένες γαλλικές δυνάμεις στο Dien Bien Phu, την ημέρα πριν παραδοθούν στις κομμουνιστικές δυνάμεις στις 6 Μαΐου 1954.
Το 1957, ενώ οι ΗΠΑ υποστήριζαν δημόσια την ινδονησιακή κυβέρνηση, η CIA υποστήριζε την εξέγερση στην Ινδονησία, φοβούμενη ότι το καθεστώς «Καθοδηγούμενης Δημοκρατίας» του Προέδρου Σουκάρνο ήταν πολύ κοντά στον κομμουνισμό.
Οι αντάρτες της Περμέστα, με επικεφαλής τους πρώην αξιωματικούς του ινδονησιακού στρατού, ανακήρυξαν ανεξάρτητο κράτος στο βορειοανατολικό Σουλαουέζι. Ο Πόουπ ήταν ένας από τους δύο πιλότους CAT των ΗΠΑ που στάλθηκαν για να υποστηρίξουν την εξέγερση – άλλοι ήταν Φιλιππινέζοι και εθνικιστές Κινέζοι.
Η πρώτη αποστολή του Πόουπ στην Ινδονησία ήταν στις 27 Απριλίου 1958, πετώντας από την αεροπορική βάση που ελέγχεται από τους αντάρτες στο Μανάντο. Το B26 Invader του ήταν βαμμένο μαύρο για να κρύψει όλα τα σημάδια. Στη συνέχεια, στις 28 Απριλίου, πέταξε μια αποστολή στο κέντρο του Σουλαουέζι όπου βύθισε το Gili Raja και το Moro στα ανοιχτά της Dongala και επιτέθηκε σε φορτηγά του στρατού στο Παλού.
Ο Πόουπ πέταξε και άλλες αποστολές έως ότου, στις 18 Μαΐου, καταρρίφθηκε από έναν συνδυασμό αντιαεροπορικών πυρών και μιας ινδονησιακής Πολεμικής Αεροπορίας P51 Mustang ενώ επιτέθηκε σε κυβερνητικό στρατό στα ανοιχτά του Άμπον.
Ο Πόουπ και ο επαναστάτης ασυρματιστής του διέσωσαν και στη συνέχεια συνελήφθησαν.
Αντιμέτωπος με την αμηχανία ενός Αμερικανού πιλότου που αιχμαλωτίστηκε πετώντας για τους αντάρτες, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ προσπάθησε να αποκηρύξει τον Πάπα ως μισθοφόρο. Οι εντολές της CIA ήταν για τους πιλότους να πετούν χωρίς στοιχεία ταυτότητας ή έγγραφα, μια εντολή που αγνοήθηκε σε μεγάλο βαθμό, επειδή η τεκμηρίωση θα μπορούσε να είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να σώσει τη ζωή ενός πιλότου εάν συλλαμβανόταν.
Τα ιπτάμενα κούτσουρα και άλλα έγγραφα που έφερε ο Πάπας παρείχαν δημόσια απόδειξη της υποστήριξης της CIA.
Ο Πάπας δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο, αλλά κρατήθηκε σε κατ' οίκον περιορισμό και τελικά αφέθηκε ελεύθερος στις 2 Ιουλίου 1962. Η εξέγερση της Περμεστά τελείωσε σύντομα. Τον Ιούνιο του 1958 οι κυβερνητικές δυνάμεις κατέλαβαν τα εδάφη που κατείχαν η Περμέστα.
Η υποστήριξη της CIA για την εξέγερση στην Ινδονησία αποσύρθηκε και οι ΗΠΑ μεταπήδησαν στην υποστήριξη της κυβέρνησης της Ινδονησίας ενάντια στο κομμουνιστικό κόμμα, το PKI. Ένας μικρός ανταρτοπόλεμος συνεχίστηκε στη ζούγκλα μέχρι που οι τελευταίοι αντάρτες παραδόθηκαν το 1961 σε αντάλλαγμα για χάρη.
Τα υπόλοιπα B26 πετάχτηκαν αθόρυβα πίσω στις ΗΠΑ – και χρησιμοποιήθηκαν στην επίθεση στον Κόλπο των Χοίρων το 1961 στην Κούβα.