Κατάδυση με έναν δολοφόνο με τσεκούρι

ΣΑΙΠΑΝ ΔΥΤΗΣ

Οπωσδήποτε εκτός της πεπατημένης διαδρομής βρίσκεται το Saipan στα νησιά της Βόρειας Μαριάνας του Ειρηνικού, σε απόσταση αναπνοής από το Γκουάμ που κυκλοφορεί στις ειδήσεις και αποτελεί αποκάλυψη για τους δύτες όσον αφορά τη θαλάσσια ζωή και τον εξοπλισμό εν καιρώ πολέμου. Η μόνη αρχική ανησυχία της LISA COLLINS ήταν ποιος ακριβώς θα κανόνιζε την κατάδυση…

Μερικώς βυθισμένο τανκ Sherman από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Meeting the Dive Guide: Harry Blalock

Ο ΧΑΡΥ ΜΠΛΑΚΟΚ ΤΡΑΒΗΚΕ ΠΑΝΩ στο διαμέρισμά μας στο έντονο κόκκινο φορτηγό του με τα μαυρισμένα παράθυρα, αν και ήταν αδύνατο να τον βγάλουμε στη θέση του οδηγού.

Ανοίγοντας την πόρτα, βγήκε έξω.

Αφήσαμε έναν αναστεναγμό ανακούφισης καθώς μας χαιρετούσε με χαρά. Σίγουρα δεν είναι δολοφόνος με τσεκούρι!

Απλώς ο ιδιοκτήτης του Axe Murderer Tours στο νησί Saipan, στα κεντρικά νησιά της Βόρειας Μαριάνας, 135 μίλια βόρεια του Γκουάμ.

Ρώτησα τον Χάρι για το ενδιαφέρον όνομα της εταιρείας του. Ο πρώην DJ εξήγησε ότι είχε μετακομίσει από τις ΗΠΑ στο Saipan πριν από 21 χρόνια για να διευθύνει έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Είχε ξεκινήσει τις καταδύσεις με έναν φίλο του και σύντομα έγινε ειδικός στις τοποθεσίες καταδύσεων που περιβάλλουν το νησί.

Όταν δύο κυρίες του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ ρώτησαν αν θα μπορούσαν να τις κάνουν κατάδυση την ημέρα της άδειας τους, ο Χάρι κανόνισε να τις συναντήσει σε μια απομακρυσμένη παραλία την επόμενη μέρα. «Πώς ξέρουμε ότι δεν είσαι δολοφόνος με τσεκούρι;» είχαν ρωτήσει. Ο Χάρι απάντησε ότι δεν το έκαναν, αλλά αν ήθελαν να κάνουν κατάδυση θα έπρεπε να τον εμπιστευτούν.

Μετά από μερικές φανταστικές καταδύσεις, οι κυρίες δήλωσαν ότι ο Χάρι είναι η καλύτερη εταιρεία καταδύσεων που είχαν χρησιμοποιήσει ποτέ. Το συνέστησαν στους συναδέλφους τους στο Ναυτικό των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο και γεννήθηκε το Axe Murderer Tours, με τον Χάρι να γίνεται κατάδυση πλήρους απασχόλησης εκπαιδευτή και οδηγός.

Η Πρώτη Κατάδυση: Παραλία Lau Lau

Η πρώτη μας κατάδυση προοριζόταν να είναι μια κατάδυση στην παραλία Lau Lau, στη νοτιοανατολική πλευρά του νησιού, αλλά ο Χάρι είχε την τύχη και κατάφερε να μας επιβιβάσει σε ένα σκάφος υποστήριξης πληρώματος εμπορικού πλοίου του Αμερικανικού Ναυτικού.

Υπάρχει ένας συνδυασμός καταδύσεων στην ξηρά και με βάρκες σε όλο το νησί και ο Χάρι είχε κανονίσει μια εβδομάδα καταδύσεων για να μας δείξει τα καλύτερα και από τα δύο. Διευθύνει την εταιρεία ως μονοπρόσωπη μπάντα, προμηθεύοντας γεμίσματα δεξαμενών και νοικιάζοντας χώρο σκαφών από μικρούς χειριστές στο νησί, κάτι που φαίνεται να λειτουργεί καλά.

Οι καταδύσεις με σκάφος, ανάλογα με την τοποθεσία των τοποθεσιών, επιβαρύνονται με επιπλέον 50-75 $ ΗΠΑ επιπλέον των τιμών κατάδυσης στην ξηρά.

Ευτυχώς για εμάς, όλα αυτά τα χρόνια ο Χάρι έχει διδάξει πολλούς ναυτικούς από τα τεράστια εμπορικά πλοία των ΗΠΑ που δένουν στα ανοιχτά του Σαϊπάν για έξι μήνες το χρόνο.

Σε αντάλλαγμα για τις καθοδηγητικές του ικανότητες, μας είχε εξασφαλίσει το δωρεάν ταξίδι με το σκάφος μεταφοράς πληρώματος, το οποίο χρειαζόταν γρήγορες θαλάσσιες δοκιμές μετά την τοποθέτηση νέου κινητήρα τζετ.

Ο Αρχιμηχανικός του Vadm KR Wheeler είχε ανέβει αργία και ήρθε μαζί μας στην αποβάθρα με τη βαλίτσα του, ελπίζοντας για μερικές πονηρές βουτιές πριν επιστρέψει στην υπηρεσία εκείνο το απόγευμα.

The Adventure at Banzai και Spotlight

ΟΙ ΤΟΠΟΘΕΣΙΕΣ ΤΟΥ BANZAI και το Spotlight ήταν μια τέλεια τοποθεσία για δοκιμές ταχύτητας στις επίπεδες ήρεμες θάλασσες και στο τιμόνι ήταν ο 2ος Αρχιμηχανικός του Wheeler, ενός τεράστιου σκάφους που παρέχει εύκαμπτους σωλήνες μήκους 10 μιλίων για να κινείται μεταξύ βυτιοφόρων καυσίμων και άλλων εμπορικών πλοίων .

Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο Banzai, ένα βυθισμένο θαλάσσιο βουνό ακριβώς έξω από τον διάσημο βράχο Banzai. Το μπανζάι! πολεμική κραυγή θα είχε ακουστεί κατά την ιαπωνική τελική άμυνα του Σαϊπάν, όταν οι Αμερικανοί εισέβαλαν τον Ιούνιο του 1944.

Ο Χάρι φούσκωσε το BC του και το έριξε στο πλάι, πριν το ακολουθήσει για να το βάλει στο νερό. Συνήθως καταδύεται με ένα τεράστιο ρεζερβουάρ 18 λίτρων, οπότε προτιμά αυτή την πρακτική εάν το νερό είναι ήρεμο.

Ανεβήκαμε στο σκάφος και πηδήξαμε μέσα, ακούγοντας φωνές και γέλια από την άλλη πλευρά καθώς ο Αρχιμηχανικός αποφάσισε να αντιγράψει τον Χάρι, εκσφενδονίζοντας τη δεξαμενή του στο νερό – αλλά παραλείποντας να φουσκώσει πρώτα το BC του!

Καθώς έπεσε προς τα βάθη των 150 μέτρων, ο Χάρι το κυνήγησε, καταφέρνοντας να το πιάσει στα 33 μέτρα και να το επαναφέρει.

Όπως μπορείτε να φανταστείτε, ο Αρχηγός χρειάστηκε να δεχτεί πολλές ραβδώσεις από το πλήρωμά του και έγινε το επίκεντρο των ιστοριών του Χάρι την επόμενη εβδομάδα.

Κατεβήκαμε στην κορυφή του βουνού στα 15 μέτρα και είδαμε μια μεγάλη μαρμάρινη αχτίδα να ακουμπάει σε μια προεξοχή βαθύτερα στα 24 μέτρα. Αφού τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες συνεχίσαμε γύρω από το βουνό, πιέζοντας σε ένα ελαφρύ ρεύμα.

Ο Χάρι μας είχε πει ότι αυτή η τοποθεσία κατάδυσης έχει συνήθως ρεύματα που φέρνουν μεγάλα πελαγικά. Σε αυτό που αποδείχτηκε ότι ήταν μικρό ρεύμα δεν περίμενα να δω κάτι πολύ μεγάλο, γι' αυτό με έκπληξη βρήκα μια κηλιδωμένη ακτίνα αετού πολύ κοντά στον φίλο μου. Καθώς πλησίασα, κολύμπησε στο μπλε.

Από την τοπογραφία και την ανάπτυξη των κοραλλιών είναι σαφές ότι αυτή η τοποθεσία είναι πολύ εκτεθειμένη στις τρέχουσες και σε τυχόν παροδικές καταιγίδες. Ισχυρά σκληρά κοράλλια κυριαρχούν σε ολόκληρο το θαλάσσιο βουνό, με μικρά μαλακά κοράλλια, μερικούς θαλασσινούς και φύκια Halimeda να καλύπτουν τα σχεδόν καθαρά τοιχώματα.

Στην αρχή φαινόταν να υπάρχει λίγη ζωή, αλλά καθώς παρακολουθούσαμε τον ύφαλο ζωντάνεψε με χιλιάδες νεαρά ψάρια που είχαν κρυφτεί στην προστασία των σκληρών κοραλλιών δακτύλων. Φτεράστρα ήταν παντού και πολλοί διαφορετικοί τύποι πεταλούδων πετούσαν ανά δύο, βόσκοντας πάνω από τον ύφαλο.

The Underwater Cave: Spotlight

Η δεύτερη κατάδυσή μας ήταν κοντά, κάτω από το γκρεμό στο Spotlight. Θα βουτούσαμε σε ένα σπήλαιο που σχηματίστηκε από τη διάβρωση του ασβεστολιθικού γκρεμού, με την είσοδο στα 12μ. Μέσα υπήρχε μια μεγάλη τρύπα στην οροφή και ο ήλιος έτρεχε κάτω από το νερό, προκαλώντας ένα εφέ του προβολέα.

Πιο πέρα ​​μέσα στη σπηλιά, υπάρχει μια μικρή περιοχή όπου είναι δυνατό να βγούμε στην επιφάνεια σε απόλυτο σκοτάδι σε μια κοιλότητα αέρα, και οι δάδες μας ήταν πολύ χρήσιμες εκεί.

Καθώς κατεβαίναμε πάλι, μπορούσαμε να δούμε το απίστευτα ζωντανό και λαμπερό μπλε του ωκεανού πέρα ​​από το στόμιο του σπηλαίου. Η ορατότητα και στις δύο τοποθεσίες ήταν εκπληκτική στα 40 μέτρα και πλέον, γεγονός που έκανε το χρώμα του νερού τόσο ζωντανό.

Το Spotlight μπορεί να καταδυθεί μόνο για τέσσερις μήνες το χρόνο, μεταξύ Μαΐου και Αυγούστου, όταν ο καιρός είναι καλός. Κανονικά οι θάλασσες είναι αρκετά ταραγμένες στην περιοχή, καθιστώντας τις εισόδους και εξόδους δύσκολες.

Εκείνη την ημέρα είχαμε σχεδόν τέλειες συνθήκες, με πολύ απαλά κύματα να πέφτουν στον γκρεμό πάνω από τα κεφάλια μας καθώς ξεκινούσαμε τη στάση ασφαλείας μας.

Το νερό ήταν γαλήνιο 29°, μια τέτοια πολυτέλεια μετά την προηγούμενη κατάδυσή μας την προηγούμενη εβδομάδα στην Ιαπωνία, όπου η θερμοκρασία ήταν μόλις 17°!

Ο καιρός και η εποχή του τυφώνα του Σαϊπάν

ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΚΤΙΘΕΜΕΝΟ ΝΗΣΙ στη μέση του Ειρηνικού, το δεύτερο μεγαλύτερο στο αρχιπέλαγος των Νήσων Μαριάνα μετά το Γκουάμ, και κοντά στην τάφρο Μαριάνα, το βαθύτερο τμήμα του ωκεανού, το Σαϊπάν βρίσκεται συχνά στο άμεσο μονοπάτι των τυφώνων κατά την περίοδο μεταξύ Ιουλίου και Οκτωβρίου.

Το 2015 η Saipan υπέστη 15 απευθείας χτυπήματα, ένα από τα οποία προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές σε όλο το νησί, αφήνοντάς το χωρίς ρεύμα ή τρεχούμενο νερό για περισσότερο από τρεις μήνες. Ευτυχώς την επόμενη χρονιά δεν υπήρξε ούτε μία άμεση επιτυχία.

Τα σημάδια της καταστροφής που προκλήθηκε το 2015 εξακολουθούν να είναι ορατά παντού στο νησί, αν και η υποβρύχια θέα δεν φαίνεται να έχει υποφέρει.

Εξερευνώντας την Τοπική Θαλάσσια Ζωή και Ιστορία

Η έξοδός μας της επόμενης μέρας ήταν επίσης μια βουτιά με δύο άρματα μάχης, αλλά σε ένα από τα μικρά τοπικά ταχύπλοα. Μια εταιρεία ναύλωσης σκαφών που ονομαζόταν Fishguyz είχε αρκετά κατάλληλα μικρά σκάφη. Ο Χάρι μας πήρε ξανά από το διαμέρισμά μας και μας οδήγησε σε μικρή απόσταση σε μια προβλήτα δίπλα σε ένα παραθαλάσσιο χώρο για πικνίκ.

Οι ντόπιοι Chamarro λατρεύουν να συγκεντρώνονται για κοινόχρηστα πικνίκ κατά μήκος των παραλιών με λευκή άμμο που περιβάλλουν μεγάλο μέρος του νησιού. Η κυβέρνηση έχει κατασκευάσει ειδικούς χώρους μπάρμπεκιου με χώρο στάθμευσης και συχνά εγκαταστάσεις όπως ντους και τουαλέτες για αυτούς.

Καθώς ξεφορτώναμε το κιτ κατάδυσης από το πίσω μέρος του φορτηγού (ο Χάρι είχε κρατήσει τα BC και ρυθμ για να μπορέσει να τα ξεπλύνει και να τα κρεμάσει για να στεγνώσουν στην εγκατάσταση κατάδυσης δίπλα στο σπίτι του), ανέβηκε ένα μικρό ταχύπλοο. Ήμασταν οι μόνοι δύτες εκείνη την ημέρα.

Ο Χάρι δεν παίρνει περισσότερα από τέσσερα ούτως ή άλλως, και μας έδωσε μερικές επιλογές τοποθεσίας.

Με την έντονη ιστορία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επιλέξαμε δύο καταδύσεις στη ρηχή λιμνοθάλασσα που εκτείνεται σε όλο το μήκος του νησιού. Έχοντας υποστεί χιλιάδες θύματα στη στεριά, στον αέρα και στη θάλασσα, ολόκληρο το νησί και τα γύρω νερά είναι σαν ιερό.

The Wreck Dive: Floating Emily

Η πρώτη μας κατάδυση, μόλις 20 λεπτά κατά μήκος της ακτής, ήταν στο Floating Emily, ένα μεγάλο ιπτάμενο σκάφος H8K του Αυτοκρατορικού Ιαπωνικού Ναυτικού. Συχνά συγχέεται με ένα αμερικανικό βομβαρδιστικό B-29 λόγω του ονόματός του, το οποίο στην πραγματικότητα χρησιμοποιήθηκε ως κωδικό όνομα από το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ σε ραδιοφωνικά μηνύματα.

Αν και αρκετά διαλυμένο, τόσο από την πρόσκρουση όσο και από τους πολλούς τυφώνες με τα χρόνια, εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά αναγνωρίσιμα χαρακτηριστικά. Δύο έλικες στέκονται όρθιες στον ρηχό πυθμένα με λευκή άμμο βάθους 9 μέτρων. Ο πυργίσκος κάθεται σε μικρή απόσταση μόνος του, πάλι όρθιος.

Μεγάλο μέρος της ατράκτου είναι διαλυμένο και θαμμένο στην άμμο, αλλά τα ογκώδη φτερά είναι σε μεγάλο βαθμό άθικτα και φιλοξενούν ένα μεγάλο σχολείο μεγαλόφθαλμων.

Το πολύχρωμο πεταλούδα τρέχει γύρω από το ναυάγιο, το οποίο είναι γεμάτο κοράλλια και γεμάτη θαλάσσια ζωή.

Ο Χάρι ήταν πολύ χαρούμενος που βουτήξαμε για όση ώρα θέλαμε. Ήμασταν τόσο ρηχοί που δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε για τον χρόνο απορρόφησης και βουτήξαμε για πάνω από μία ώρα, βρίσκοντας πολλά ενδιαφέροντα μέρη του αεροπλάνου διάσπαρτα σε μια περιοχή μεγάλου μεγέθους.

Το πιλοτήριο, πλήρες με κάθισμα και χειριστήρια, αλλά μείον την άτρακτο και τον θόλο, ήταν αρκετά μακριά, πιθανότατα μεταφέρθηκε εκεί κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας.

The Wreck Dive: Chin Sen Maru

Η ΕΠΟΜΕΝΗ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΗΤΑΝ ένα μεγάλο κορεάτικο φορτηγό πλοίο, το Chin Sen Maru, το οποίο ανέλαβαν οι Ιάπωνες και τορπιλίστηκαν από τους Αμερικανούς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τα συντρίμμια βρίσκονται σε μια περιοχή, αλλά η γάστρα είναι αρκετά θρυμματισμένη και χτυπημένη.

Υπάρχουν περιοχές στις οποίες, ρουφώντας ελαφρά το στομάχι μας, θα μπορούσαμε να στριμωχτούμε στους χώρους μεταξύ των χώρων φορτίου, οι οποίοι στη συνέχεια ανοίγουν στη θάλασσα.

Το ναυάγιο είναι, πάλι, μόνο 9 μέτρα βάθος, μια σύντομη βόλτα με βάρκα μέσα στη λιμνοθάλασσα από το Floating Emily.

Μας ακολουθούσε γύρω από το ναυάγιο, σαν ένα θυμωμένο κουτάβι, ήταν ένα τεράστιο κόκκινο λυθρίνι, συνηθισμένο στο κίτρινο υποβρύχιο που φέρνει τους τουρίστες να δουν το ναυάγιο, από το οποίο πετάγονται υπολείμματα τροφής για να προσελκύσουν ψάρια. Είδαμε πολλές πράσινες χελώνες να ταξιδεύουν στο ναυάγιο.

Κάτω από μια σπασμένη πλάκα φορτίου, αρκετοί καρχαρίες λευκής κορυφής ξεκουράζονταν, ενώ στρατιώτες και μεγαλόφθαλμα μαζεύονταν στις σκιές οποιασδήποτε κατασκευής που πρόσφερε καταφύγιο. Ένα μεγάλο όπλο 7.7 χιλιοστών προεξείχε, καλυμμένο με κοραλλιογενή ανάπτυξη, από το ναυάγιο.

Η λιμνοθάλασσα σε αυτή την πλευρά του νησιού είναι πολύ μεγάλη, με τον περιθωριακό ύφαλο σε αρκετή απόσταση από την ακτή στις περισσότερες περιοχές. Υπάρχει μόνο μια κύρια τομή σε αυτό, κατάλληλο για να περάσουν τα πλοία στον ανοιχτό ωκεανό, αν και ένα μικρό σκάφος μπορεί να διασχίσει τον ύφαλο σε μία ή δύο περιοχές κατά την παλίρροια.

Το βαθύτερο που παίρνει η λιμνοθάλασσα είναι μόνο 10 μέτρα, με την πλειοψηφία πολύ λιγότερο. Σε ορισμένες περιοχές είναι δυνατό να περπατήσετε αρκετές εκατοντάδες μέτρα μέχρι τον περιθωριακό ύφαλο κατά την άμπωτη.

Saipan: Ένας μοναδικός τουριστικός προορισμός

Το Saipan είναι ένα έδαφος της Κοινοπολιτείας των ΗΠΑ και το μόνο μέρος εντός των ΗΠΑ που Κινέζοι και Κορεάτες μπορούν να επισκεφθούν χωρίς να χρειάζονται βίζα. Πολλά μεγάλα ξενοδοχεία που κατασκευάστηκαν από την Κίνα και την Κορέα φιλοξενούν πλήθη τουριστών, όλοι είτε συμμετέχουν στις πολλές εκδρομές με πούλμαν που επισκέπτονται τα κύρια ιστορικά μνημεία των νησιών είτε νοικιάζουν έντονο ροζ Mustang κάμπριο.

Αποφυγή του πλήθους

Νοικιάσαμε ένα αυτοκίνητο για την εβδομάδα, αλλά καταφέραμε σε μεγάλο βαθμό να αποφύγουμε τους τουρίστες επισκεπτόμενοι τις τοποθεσίες πριν ή μετά τις περιηγήσεις ή βρίσκοντας ερημικές παραλίες και μέρη ιστορικού ενδιαφέροντος που δεν επισκέπτονται οι ορδές.

Εξερευνώντας την απόκρημνη ακτή και το Σπήλαιο

Στην άλλη πλευρά του νησιού, η ακτή είναι πολύ πιο τραχιά, με οδοντωτούς ασβεστολιθικούς βράχους και χωρίς παραλίες. Εδώ πραγματοποιήσαμε μια βουτιά στην ακτή στο πιο διάσημο καταδυτικό σημείο του νησιού - το Grotto.

Το Υποβρύχιο Ταξίδι στο Σπήλαιο

Αφού ανεβήκαμε στο φορτηγό, κατεβήκαμε 116 σκαλοπάτια και διασχίσαμε έναν μεγάλο σχηματισμό βράχου για να μπούμε στο γαλάζιο νερό της καταρρακωμένης ασβεστολιθικής καταβόθρας.

Είναι μια δημοφιλής τοποθεσία για κολυμβητές και κολυμβητές, γι' αυτό χαρήκαμε να κατεβούμε κάτω από την επιφάνεια και να κατευθυνθούμε προς τις τρεις υπέροχες κυανές εξόδους στην ανοιχτή θάλασσα.

Το βάθος του σπηλαίου είναι 15μ. Οι τεράστιοι πορτοκαλί θαλασσινοί κυριαρχούν στον βραχώδη βυθό, κάνοντας μια εκπληκτική αντίθεση με το γαλάζιο πέρα. Κατευθυνθήκαμε προς την τρίτη έξοδο του σπηλαίου και κολυμπήσαμε σε ένα επικλινές τοίχο που έπεσε πέρα ​​από τα 60 μέτρα.

Επίσκεψη στη σπηλιά των νυχτερίδων

Ο ΧΑΡΥ ΕΙΧΕ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ότι υπήρχαν πολλές τοποθεσίες που μπορούσαν να επισκεφθούν από το εξωτερικό του Σπήλαιο. Μας πήγε στα αριστερά για να επισκεφτούμε το Σπήλαιο Νυχτερίδων, το οποίο ήταν σχεδόν τόσο μεγάλο όσο το σπήλαιο, με την κορυφή στα 14 μέτρα και τη βάση στα 23 μέτρα. Μεγάλα ροζ κοράλλια δαντέλας κρέμονταν από την οροφή και γυάλινα σάρωθρα κρύβονταν προς τα πίσω.

Καθώς επιστρέψαμε στο Σπήλαιο, εξετάσαμε τα βράχια στο κάτω μέρος, ανεβάζοντάς τα σταδιακά προς το σημείο εξόδου καθώς κάναμε τη στάση ασφαλείας μας. Ο Χάρι επεσήμανε ένα ενδημικό και σπάνιο γυμνόκλαδο που ζει στη σπηλιά.

Shore-Dive στην παραλία Lau Lau

Μετά τη μεγάλη ανάβαση στα σκαλιά, οδηγήσαμε στην παραλία Lau Lau για μια βουτιά στην ακτή. Περπατώντας σε ένα μικρό αμμώδες μονοπάτι μέσα από τη ζούγκλα βγήκαμε σε μια όμορφη ερημική παραλία. Ο Χάρι μας είχε προειδοποιήσει να φέρουμε στολή μπότες, καθώς το κοράλλι έμπαινε σχεδόν στην ακτή.

Περπατήσαμε γύρω στα 100 μέτρα σε ένα σκαλοπάτι στον ύφαλο, όπου ξαφνικά έπεσε στα 3 μέτρα περίπου. Φορέσαμε τα δικά μας πτερύγια και ακολούθησε ένα σταθερό σχοινί που μας καθοδηγούσε σε μια τομή στον ύφαλο.

Εκεί που τελείωσε το σχοινί-οδηγός, ο ύφαλος άνοιξε σε ένα θαλασσινό τοπίο που έμοιαζε με εξωγήινους με παράξενους κοραλλιογενείς σχηματισμούς που δεν είχα ξαναδεί.

Δάχτυλα κοραλλιού τύπου σταλαγμίτη απλώνονταν μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι, και ανάμεσά τους έτρεφαν τα πεταλούδα του Meyer και της σέλας, ενώ ανάμεσα στις οδοντωτές κορυφές σκαρφάλωσαν πολλά διαφορετικά είδη γερακιών.

Μια πράσινη χελώνα κολύμπησε αργά πάνω από τον ύφαλο, αναζητώντας ένα μέρος για να ξεκουραστεί. Μια μεγάλη αποικία ανεμώνων γεμάτη με διαφορετικά ψάρια ανεμώνης απλώθηκε σε μια από τις πιο επίπεδες περιοχές του υφάλου.

Με πολύ λίγο ρεύμα, η τοποθεσία ήταν όμορφη, συναρπαστική και σουρεαλιστική.

Ταξίδι στην Τηνιακή νήσο

ΠΕΝΤΕ ΝΑΥΤΙΚΑ ΜΙΛΙΑ στα νότια βρίσκεται το νησί της Τηνίας. Ο Χάρι είχε κανονίσει ένα ελαφρώς μεγαλύτερο σκάφος ναύλωσης για να μας μεταφέρει μαζί με άλλους δύο δύτες στη βαθιά θαλάσσια τάφρο ανάμεσα στα νησιά.

Η θάλασσα έγινε λίγο ταραγμένη και τα ρεύματα στροβιλίστηκαν σε όλη την επιφάνεια, αλλά μόλις στα προστατευμένα νερά γύρω από το νησί, έγινε ξανά ήρεμη.

Τοποθεσίες κατάδυσης στο νησί Tinian: Flemming Wall και Tinian's Grotto

Δέσμευση κοντά σε ένα μικρό βράχο, έπρεπε να βουτήξουμε πρώτα το Flemming Wall, ακολουθούμενο από το Σπήλαιο Tinian σε μικρή απόσταση.

Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε την ορατότητα. Ήταν ακόμα καλύτερος από τον Saipan, στα 50 μέτρα και πλέον!

Η άκρη του Flemming Wall ξεκίνησε στα 20 μέτρα και έπεσε σε πάνω από 90 μέτρα σε σχεδόν κάθετη πτώση. Καθώς κατεβαίναμε μέσα από μια σχισμή που ξεκινούσε στα 8 μέτρα, μπαίνοντας στον τοίχο γύρω στα 25 μέτρα, μπορούσαμε να δούμε τον πάτο από τη λευκή άμμο από κάτω μας.

Το τείχος έμοιαζε πολύ με το Μπανζάι, με μια όψη βράχου καλυμμένη από μικρούς σχηματισμούς κοραλλιών και φυκιών, διάστικτη με θαλασσινούς.

Ο χρόνος Deco ήρθε γρήγορα καθώς ξεχάσαμε να ελέγξουμε το βάθος μας στην απίστευτη ορατότητα. Πολύ σύντομα επιστρέψαμε στο σκάφος για μια ωριαία στάση ασφαλείας πριν προχωρήσουμε στο Tinian Grotto.

Καθώς αρχίσαμε να κατεβαίνουμε, μπορούσαμε να δούμε μια μεγάλη τρύπα στην κορυφή του υφάλου στα 5 μέτρα. Κατεβαίνοντας μέσα από την τρύπα μπήκαμε σε ένα σπήλαιο γεμάτο με έντονο μπλε, όπου τρύπες στη σπηλιά άφηναν τον ηλιόλουστο ωκεανό να μπει.

Κολυμπώντας μέσα από το Σπήλαιο, κολυμπήσαμε από μια από τις τρύπες και κατά μήκος του τοίχου του υφάλου για να εισέλθουμε σε μια άλλη τρύπα που μας έφερε πίσω σε αυτήν.

Στη σπηλιά βρήκαμε φλόγες, αστακούς και πολλά διαφορετικά γυμνά κλαδιά. Ήταν μια εντυπωσιακή βουτιά, τόσο ζωντανό ήταν το γαλάζιο νερό στις εξόδους.

Καθώς ο αέρας μας έτρεχε λίγο, ανηφορίσαμε μέσα από μια από τις τρύπες για να βρούμε το καταδυτικό σκάφος ακριβώς από πάνω μας. Προσπαθώντας να παραμείνουμε κάτω από το νερό όσο το δυνατόν περισσότερο, κολυμπήσαμε προς τα κύματα που έσπασαν στο γκρεμό μέχρι να φτάσουμε στα τελευταία 10 μπαρ, απολαμβάνοντας την ομορφιά της κατάδυσης.

Τελική κατάδυση στο Wing Beach

Η κατάδυση της τελευταίας μας ημέρας ήταν στο Wing Beach, μια άλλη κατάδυση στην ακτή, η οποία μπορεί να καταδυθεί, και πάλι, μόνο για περίπου τέσσερις μήνες το χρόνο, όταν ο καιρός και η θάλασσα είναι ήρεμοι.

Όπως και με το Lau Lau, μπήκαμε στην παραλία μέσω ενός μονοπατιού της ζούγκλας. Η παραλία Wing είναι ακόμα πιο όμορφη, έρημη εκτός από φρέσκα ίχνη από μια χελώνα που είχε έρθει να γεννήσει αυγά το προηγούμενο βράδυ.

Ο ΜΟΝΟΣ ΤΡΟΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ τα κύματα που σκάνε στον ύφαλο είναι να περπατήσετε μέχρι το άκρο της παραλίας και να περπατήσετε προσεκτικά στους βράχους και στον ρηχό ύφαλο δίπλα στον γκρεμό που σχηματίζει τον κόλπο. Στην άκρη του είναι μια πολύ μικρή περιοχή όπου μπορείτε να προσπεράσετε τον περιθωριακό ύφαλο.

Φουσκώνοντας τα BC μας, πέσαμε προς τα πίσω στο βαθύτερο νερό για να βάλουμε τα δικά μας πτερύγια ενεργό ενώ επιπλέει. Το κύμα που δημιουργήθηκε από τα κύματα που έσπασαν πάνω από τον ύφαλο στο πλάι μας το έκανε λίγο δύσκολο, αλλά σύντομα κατεβαίναμε, ακολουθώντας σχοινιά-οδηγούς στον ύφαλο.

Περάσαμε ένα τεράστιο αλλά ντροπαλό Napoleon wrasse και φτάσαμε σε μια στενή τομή στον ύφαλο, κολυμπώντας μέσα από αυτό για να μπούμε στον τοίχο στα 23 μέτρα.

Επιστρέφοντας προς την παραλία, είδαμε πολλά υγιή κοράλλια, ενδιαφέροντες βραχώδεις σχηματισμούς, κοψίματα, σχισμές και κολυμπήματα. Χιλιάδες νεαρά ψάρια έτρεξαν γύρω από τον ύφαλο και τα κοπάδια του snapper κολύμπησαν σε σχηματισμό στο μπλε.

Η κατάδυση ήταν όμορφη και ξεκούραστη, αλλά μπορούσαμε να δούμε πόσο δύσκολη θα γινόταν όταν άλλαζε ο καιρός, καθώς βγαίναμε από τον τρόπο που είχαμε μπει μέσα από ένα μεγάλο κύμα.

Το σταθερό σχοινί-οδηγό ήταν χρήσιμο καθώς βγαίναμε στα ρηχά.

Μια ματιά στην ιστορία: Τα τανκς του Σέρμαν

Η κατάδυσή μας τελείωσε, περιμέναμε την άμπωτη την τελευταία μας ολόκληρη μέρα, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε σε δύο από τα τρία μισοβυθισμένα

Τα τανκς Sherman των ΗΠΑ, που εγκαταλείφθηκαν κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ειρηνικού το 1944, αφού υπέστησαν ζημιές από ιαπωνικά όπλα καθώς περνούσαν μέσα από τα ρηχά της λιμνοθάλασσας.

Περπατήσαμε για 200 μέτρα στο γρασίδι, τη θάλασσα στο ύψος της μέσης. Το πρώτο τανκ που φάνηκε από κοντά ήταν εντελώς άθικτο, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν σκαρφαλώσει πάνω του, και ήταν ένα κινούμενο θέαμα με το όπλο του να δείχνει προς τη στεριά.

Η δεύτερη δεξαμενή, περίπου 100 μέτρα πιο έξω και κοντά στον περιθωριακό ύφαλο, έκανε τη φαντασία μου να περιστρέφεται καθώς κοιτούσα πίσω της προς τη στεριά και σκεφτόμουν πώς πρέπει να ένιωθε το πλήρωμά της πριν από περισσότερα από 70 χρόνια, στις 14 Ιουνίου 1944. κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ειρηνικού.

Το σταθερό σχοινί-οδηγό ήταν χρήσιμο καθώς βγαίναμε στα ρηχά.

Η κατάδυσή μας τελείωσε, περιμέναμε την άμπωτη την τελευταία μας ολόκληρη μέρα, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε σε δύο από τα τρία μισοβυθισμένα

Τα τανκς Sherman των ΗΠΑ, που εγκαταλείφθηκαν κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ειρηνικού το 1944, αφού υπέστησαν ζημιές από ιαπωνικά όπλα καθώς περνούσαν μέσα από τα ρηχά της λιμνοθάλασσας.

Περπατήσαμε για 200 μέτρα στο γρασίδι, τη θάλασσα στο ύψος της μέσης. Το πρώτο τανκ που φάνηκε από κοντά ήταν εντελώς άθικτο, παρά το γεγονός ότι οι άνθρωποι έχουν σκαρφαλώσει πάνω του, και ήταν ένα κινούμενο θέαμα με το όπλο του να δείχνει προς τη στεριά.

Η δεύτερη δεξαμενή, περίπου 100 μέτρα πιο έξω και κοντά στον περιθωριακό ύφαλο, έκανε τη φαντασία μου να περιστρέφεται καθώς κοιτούσα πίσω της προς τη στεριά και σκεφτόμουν πώς πρέπει να ένιωθε το πλήρωμά της πριν από περισσότερα από 70 χρόνια, στις 14 Ιουνίου 1944. κατά τη διάρκεια της Μάχης του Ειρηνικού.