Κατάδυση στους ώμους των γιγάντων

ΔΥΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΕΙΡΗΝΙΚΟΥ

Ένα μαντάτο που ονομάζεται Mathilde ήταν μόνο ένας μεγάλος λόγος για τον οποίο ο SIMON MORLEY δεν θα ξεχάσει ποτέ το πρόσφατο ταξίδι του στο Socorro, το San Benedicto και το Roca Partida - τα κύρια νησιά Revillagigedo

«ΤΙ ΜΠΥΡΑ ΘΕΣ ΝΑ ΠΙΕΙΣ;» Δεν είναι μια ερώτηση που σας κάνουν συνήθως όταν επιστρέφετε σε ένα RIB αφού ολοκληρώσετε την κατάδυσή σας για την ημέρα, αλλά σε αυτήν την περίπτωση ήταν ευπρόσδεκτη. Είναι μικρά πράγματα όπως το να σε περιμένει μια κρύα μπύρα ή μια ζεστή σοκολάτα που κάνουν την κατάδυση από ένα liveaboard τόσο ευχάριστη.

Επίσης, έκαναν ευχαρίστηση αυτό το ταξίδι ήταν οι συναντήσεις που θα είχα με την τοπική άγρια ​​ζωή, σε αυτήν την περίπτωση μερικές από τις πιο θεαματικές που είχα οπουδήποτε στον κόσμο.

Το Αρχιπέλαγος Revillagigedo είναι μια ομάδα ηφαιστειακών νησιών στον Ειρηνικό Ωκεανό, γνωστά για το μοναδικό τους οικοσύστημα και μερικές φορές αναφέρονται ως τα «μικρά Γκαλαπάγκος» του Μεξικού – και με πολύ καλό λόγο.

Επισκεπτόμασταν την απομακρυσμένη περιοχή στο Belle Amie, το μεγαλύτερο σκάφος του στόλου του Ναυτίλου, με ευρύχωρες καμπίνες, μεγάλα καταδύσεις, ειδικά τραπέζια με κάμερα και πολλά εξαιρετικά, φρεσκομαγειρεμένα γεύματα κάθε μέρα για να αναπληρώσετε τις θερμίδες που αναμένονται να καεί κατά τη διάρκεια πολλαπλών καθημερινών καταδύσεων.

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΜΑΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΜΕ ΖΩΑ είχε ξεκινήσει πριν φτάσει στο Revillagigedos, ωστόσο, με μια σύντομη βόλτα με βάρκα από το σημείο αναχώρησης του San Jose del Cabo για αρκετές καταδύσεις με την αποικία των θαλάσσιων λιονταριών στο Los Islotes.

Καθώς ετοιμάζεστε να ξεκολλήσετε από το RIB, ο ήχος των θαλάσσιων λιονταριών που γαβγίζουν μεταξύ τους είναι εκκωφαντικός και συνεχίζετε να τον ακούτε καθαρά μια φορά κάτω από το νερό. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μας εντάχθηκαν οι πτερυγιόποδοι φίλοι μας, που μας περνούσαν θολά σαν τορπίλες, αποκτώντας μια αίσθηση για εμάς και για το τι φτιάχναμε.

Μείνετε ρηχοί, περιμένετε υπομονετικά και θα έρθουν κοντά σας. Μόλις αισθάνθηκαν άνετα με την παρουσία μας, ήταν περισσότερο από χαρούμενοι που έπαιζαν μαζί μας, κάνοντας βαρέλια και θηλιές γύρω μας και κυνηγώντας ο ένας τον άλλον.

Ένα παιχνίδι κρυφτού ήταν σταθερά το αγαπημένο τους, κρυφά από πίσω μας για να τραβήξουν ένα πτερύγιο ή ένα στροβοσκόπιο κάμερας. Είναι πάντα μια εκπληκτική εμπειρία να βουτήξεις με αυτά τα περίεργα πλάσματα, αλλά αυτό ήταν απλώς μια προθέρμανση για το κύριο γεγονός.

Ταξιδεύοντας 235 ναυτικά μίλια νότια, φτάσαμε στο San Benedicto και την πρώτη μας στάση, το Boiler. Αυτή η τοποθεσία περιλαμβάνει δύο υποθαλάσσιες κορυφές, μία μεγάλη και μία μικρή, σε απόσταση περίπου 50 μέτρων μεταξύ τους και με πολλαπλά ισχυρά ρεύματα που φαινομενικά εισέρχονται από όλες τις γωνίες.

ΜΟΛΙΣ ΚΟΛΛΑΣΑΜΕ μέσα στο νερό μπορούσαμε να ακούσουμε τα δελφίνια να κουβεντιάζουν και να γελούν γύρω μας, αλλά δυστυχώς επέλεξαν να μείνουν στο μπλε, ακριβώς έξω από την εμβέλεια της κάμερας.

Γύρω στα 18 μέτρα υπάρχουν μερικά μπαλκόνια στα οποία μπορείτε να δείτε λευκούς καρχαρίες στοιβαγμένους ο ένας πάνω στον άλλο, να σας παρατηρούν καθώς περνάτε, με την περιστασιακή γιγάντια μούρη να κυματίζει πάνω στο βράχο, αναζητώντας το επόμενο γεύμα του. Η ένταση ήταν αισθητή. Θα βλέπαμε μαντάτα; Πόσα? Που ήταν αυτοί?

Καθώς κάναμε το πέρασμα ανάμεσα στις κορυφές, πιεζόμενοι με κάθε τρόπο καθώς πηγαίναμε, δεν άργησε να εμφανιστούν τα μεγάλα αγόρια για να συμμετάσχουν στο πάρτι. Ήμουν τόσο απασχολημένος με το να κοιτάζω μακριά που χρειάστηκαν μερικά δευτερόλεπτα για να καταγράψω την τεράστια σκιά που εκτοξεύτηκε απευθείας και μόλις μερικές ίντσες από πάνω. Μαντάς αχόι!

Το πρώτο ενώθηκε γρήγορα από ένα άλλο, και σύντομα το έπαιρναν εναλλάξ για να γλιστρήσουν γύρω μας και να παίξουν στο ρεύμα των εκπνεόμενων φυσαλίδων μας σε ένα εξαιρετικά χορογραφημένο μπαλέτο.

Ήταν ένα μαγικό θέαμα και χαιρόμασταν βλέποντας τα swoops, τις στροφές και τα rolls καθώς έδειχναν περισσότερη χάρη και ευαισθησία από ό,τι θα μπορούσαμε να ελπίζουμε εμείς οι αδέξιοι δύτες.

ΟΙ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΜΕΓΑΛΟΙ ΜΑΣ ΦΙΛΟΙ φαινόταν να χαίρεται με το να έχουμε ανθρώπους να παίξουν πριν, προφανώς προσπαθώντας να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον όσον αφορά το πόσο κοντά θα μπορούσαν να μας φτάσουν και τα όλο και πιο περίτεχνα κόλπα που μπορούσαν να κάνουν. Θα είχαμε μείνει κάτω όλη την ημέρα αν μπορούσαμε, αλλά τα όρια χωρίς deco εμπόδιζαν.

Ένα από τα κυριότερα σημεία του ταξιδιού φυσικά είναι το ίδιο το νησί Socorro, το οποίο βρίσκεται στο δρομολόγιο και έχει υψηλή βαθμολογία μεταξύ των δυτών σε όλο τον κόσμο. Εάν είστε τυχεροί και αν ο καιρός και ο χρόνος το επιτρέπουν, υπάρχει επίσης η επιλογή να κάνετε νυχτερινό αναπνευστήρα με μεταξωτούς καρχαρίες. Οι συνθήκες δεν ήταν οι καλύτερες μέχρι να εμφανιστεί η ευκαιρία, αλλά δεν θα έχανα την ευκαιρία.

Οι καρχαρίες έλκονται από τους προβολείς του σκάφους και στην αρχή αντιλαμβάνεσαι μόνο έναν ή δύο να ταξιδεύουν γύρω σου. Πριν το καταλάβετε, υπάρχουν πάνω από 20 που τρέχουν εδώ κι εκεί, περίεργοι για εσάς, αλλά ταυτόχρονα και προσεκτικοί.

Είναι πολύ συναρπαστικό να βρίσκεσαι ανάμεσα σε τόσους πολλούς καρχαρίες στην επιφάνεια ταυτόχρονα, και δεν έχω συναντήσει ποτέ έναν καρχαρία σαν αυτόν.

Καθώς περνούσε το βράδυ, ο καιρός χειροτέρευε γρήγορα, και ο καπετάνιος αποφάσισε σοφά να προχωρήσει αντί να μείνει για τις προγραμματισμένες δύο μέρες με την ελπίδα να μπορέσει να μπει στο νερό.

Μερικές φορές, ανεξάρτητα από το πόσο άσχημα θέλετε να βουτήξετε, απλά πρέπει να ξέρετε πότε να το χτυπήσετε στο κεφάλι και να προχωρήσετε. Υπάρχει πάντα μια άλλη μέρα για βουτιά.

Το αποκορύφωμα του ταξιδιού για εμάς ήταν σε κάθε περίπτωση η Roca Partida. Είναι μέρος της στρατιωτικής ζώνης του Μεξικού, οπότε χρειάστηκε να λάβουμε άδειες από την τοπική ναυτική βάση πριν αγκυροβολήσουμε.

Το Roca Partida - ή Split Rock - έχει μήκος περίπου 100 μέτρα και υψώνεται σε δύο κορυφές πάνω από την ίσαλο γραμμή. Γλάροι και μπούμπες το κάνουν το σπίτι τους (και το μπάνιο τους), αλλά ήμασταν εκεί για τη δράση κάτω από το νερό. Και πάλι είχαμε προγραμματιστεί να μείνουμε για δύο ημέρες και να προχωρήσουμε, αλλά μετά τις πρώτες βουτιές έγινε σαφές ότι αυτό ήταν το μέρος που έπρεπε να είμαστε.

Ο καπετάνιος είπε ότι δεν είχε δει ποτέ τόσα μαντάτα και καρχαρίες εκεί σε κανένα από τα προηγούμενα ταξίδια του, οπότε ψηφίσαμε ομόφωνα να μείνουμε εκεί για το υπόλοιπο του δρομολογίου.

Υπάρχουν κάποια σοβαρά ρεύματα στη Roca Partida. δεν είναι κάπου για να βουτήξετε ελαφρά, αλλά οι ανταμοιβές είναι θεαματικές, με πολλά ράφια στα οποία μπορούν να συγκεντρωθούν τα λευκά άκρα, και μεγάλα σχολεία καρχαριών και σφυροκέφαλων Γκαλαπάγκος που περνούν τακτικά.

ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΑΥΤΟ, τεράστια κοπάδια από γρύλο και τόνο κάνουν κρουαζιέρα, και μπορείτε να χάσετε τον εαυτό σας ανάμεσά τους, αλλά μην εκπλαγείτε αν ο περιστασιακός καρχαρίας έρχεται μερικές φορές να γλιστρήσει μέσα στα ψάρια, φαινομενικά από το πουθενά, για να σας ελέγξει. Στη συνέχεια θα ξεφύγει ξανά, το ψάρι θα χωρίσει και θα κλείσει γύρω του σαν ένα σάβανο από μετάξι.

Για άλλη μια φορά οι πολύ μεγάλοι πελαγίσιοι φίλοι μας βγήκαν να παίξουν μαζί μας, μερικές φορές σε μονά ή μερικές φορές σε ζευγάρια, κάνοντας τις καλύτερες ακροβατικές ρουτίνες τους για έκπληξη και χαρά μας.

Πρέπει να ήξεραν ότι είχαμε εκπαιδευμένες κάμερες πάνω τους, γιατί ήταν πάντα πρόθυμοι να παίξουν.

Κάθε μαντάτο έχει μοναδικά σημάδια και υπήρχε ένας κατάλογος στο liveaboard όλων εκείνων που είναι γνωστό ότι συχνάζουν στην περιοχή.

Μια συγκεκριμένη ακτίνα που ονομαζόταν Mathilda έμοιαζε πάντα να έρχεται για να μας βρει στο νερό. Είτε αυτό ήταν επειδή πάντα οι δυο μας βουτούσαμε μακριά από όλους τους άλλους, άρα ήταν ωραίο και ήσυχο, ή αν απλώς της άρεσε το βλέμμα μας, δεν το ξέρουμε, αλλά η Mathilda μας ακολουθούσε όπου κι αν

πήγαμε σαν μεγάλο κουτάβι, απαιτώντας προσοχή. Αν είχα μια μπάλα να πετάξω, ορκίζομαι ότι θα πήγαινε να τη φέρει κουνώντας την ουρά της.

Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι τα μαντάτα έχουν την υψηλότερη αναλογία μάζας εγκεφάλου προς σώμα από όλα τα ψάρια και εμφανίζουν εξαιρετικό επίπεδο νοημοσύνης.

Η κεφαλική πτερύγια Και στις δύο πλευρές του κεφαλιού τους δεν υπάρχουν μόνο για τη διοχέτευση του πλαγκτόν στο στόμα, φαίνεται – οι επιστήμονες πιστεύουν ότι χρησιμοποιούνται και για επικοινωνία.

Η άμεση οπτική επαφή θεωρείται επίσης μια φιλική σύνδεση και δίνουν κάθε εντύπωση ότι απολαμβάνετε την αλληλεπίδραση. Θα ήθελα πολύ να ήξερα τι σκεφτόταν η Ματθίλντα καθώς μας ακολουθούσε συνεχώς με αυτά τα μεγάλα, βαθιά μάτια, εκείνη πτερύγια κουλουριάζεται και συσπάται κάθε φορά που ερχόταν κοντά για να παίξει στις φυσαλίδες μας ή απλώς για να ποζάρει για φωτογραφίες.

ΣΤΟ ΑΜΕΣΗΜΕΝΟ τελευταία βουτιά του ταξιδιού Η Mathilda ήταν εκεί δίπλα μας από τη στιγμή που μπήκαμε στο νερό, ακολουθώντας μας καθώς κάναμε κρουαζιέρα γύρω από τη Roca Partida για τελευταία φορά, απολαμβάνοντας τα αξιοθέατα και απαθανατίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερες εικόνες.

Καθώς ο χρόνος μας περνούσε σιγά σιγά και ήμασταν έτοιμοι να αναπτύξουμε το SMB μας, η Mathilda γλίστρησε προς το μέρος μας και άπλωσε το φτερό της προς το μέρος μου, βουρτσίζοντας το χέρι μου σαν να ήθελε να πει τον τελευταίο αντίο. Ήταν κάτι εντελώς απροσδόκητο, σε αντίθεση με οτιδήποτε άλλο στις καταδυτικές μου εμπειρίες.

Δεν είναι κάθε μέρα που κάνεις έναν νέο φίλο, ειδικά έναν τόσο μεγάλο, αλλά χαιρόμαστε που το κάναμε. Μια μέρα σύντομα ελπίζω να επιστρέψουμε για να δούμε ξανά τη Ματθίλντα και όλους τους συγγενείς της. Αν βούτηξα περισσότερο, ήταν βουτώντας στους ώμους γιγάντων.