Ξημέρωμα του καταδυτικού τουρισμού στην Ερυθρά Θάλασσα

Αναρωτηθήκατε ποτέ πώς ξεκίνησαν οι οργανωμένες επιχειρήσεις κατάδυσης στην Ερυθρά Θάλασσα; Ο ΧΟΟΥΑΡΝΤ ΡΟΖΕΝΣΤΑΪΝ ήταν ένας πρωταρχικός οδηγός, που έπαιρνε τους καλεσμένους του για βουτιές από ένα σιδηροδρομικό βαγόνι με αμμώδες δάπεδο στο Σαρμ ελ Σέιχ. Τώρα, στην 40ή επέτειο της ισραηλινής αποχώρησης από το Σινά, είναι έτοιμος να αναλογιστεί μια απίστευτη δεκαετία που διαμόρφωσε τον τρόπο με τον οποίο καταδυόμαστε σήμερα. Χαλαρώστε για μια μακρά ανάγνωση – και μια συναρπαστική.

Το 1970, ήμουν 23 και νέος μετανάστης στο Ισραήλ από την Αμερική. Η ηλικία και η απειρία μου δεν με εμπόδισαν να ανοίξω μια από τις πρώτες σχολές καταδύσεων στο Ισραήλ – το Mediterranean Diving Center στην παραλία Sidna Ali στην Herzliya – μόλις έξι μήνες μετά την απόκτηση της βασικής μου πιστοποίησης κατάδυσης στην πατρίδα μου, Καλιφόρνια. 

Ακολούθησαν και άλλα καταδυτικά κέντρα και σχολεία κατά μήκος της μεσογειακής ακτής του Ισραήλ στη Γιάφα και την Καισάρεια.

Την εποχή που ξεκινούσα τις επιχειρήσεις, ο πόλεμος φθοράς και οι μάχες κατά μήκος της διώρυγας του Σουέζ και του Σινά μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου κατέληγε. Υπήρχε μια κατάπαυση του πυρός, αλλά, χωρίς επίσημη συνθήκη ειρήνης στον ορίζοντα, η ισραηλινή κυβέρνηση αποφάσισε να δημιουργήσει αρκετούς πολιτικούς οικισμούς κατά μήκος της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας νότια του Εϊλάτ. Αυτά ήταν στη Nuweiba, στο Dahab και στο Sharm el Sheikh.

Ισραηλινοί κυβερνητικοί αξιωματούχοι με προσέγγισαν σχετικά με το άνοιγμα ενός υποκαταστήματος της επιχείρησής μας στο χωριό Neviot που άνοιξε πρόσφατα στην όαση Nuweiba. Εγώ και οι συνεργάτες μου Natan Vardi και Yitzhak Kastenbaum επιθυμούσαμε να έχουμε μια βάση στην Ερυθρά Θάλασσα, οπότε αυτή ήταν μια προσφορά που δεν μπορούσαμε να αρνηθούμε.

Το 1972 φόρτωσα εξοπλισμό από το Μεσογειακό μας Καταδυτικό Κέντρο και κατευθύνθηκα νότια προς την Ερυθρά Θάλασσα για να ανοίξω το καταδυτικό κλαμπ. Ένας συλλογικός οικισμός με σχέδια για τη γεωργία και ένα τουριστικό χωριό, το Neviot βρισκόταν σε ένα όμορφο, ήρεμο περιβάλλον, ιδανικό για τις καταδυτικές μας δραστηριότητες. 

Οι συνθήκες στον οικισμό ήταν ακόμα πολύ βασικές. Ιδρύθηκε από μια ομάδα Ισραηλινών στα 20 τους, το κατάλυμα ήταν απλό αλλά καθαρό και άνετο. Το καταδυτικό μας κέντρο ήταν μια μικρή καλύβα στην άκρη μιας όμορφης παραλίας. 

Εκπαιδεύαμε ήδη εκατοντάδες δύτες ετησίως στο Ισραήλ, αλλά οι ασυνεπείς συνθήκες κατάδυσης στις ακτές της Μεσογείου αποτελούσαν σοβαρό εμπόδιο για την πραγματοποίηση των υποχρεωτικών καταδύσεων σε βαθιές απαραίτητες για την πιστοποίηση. 

Η νέα βάση της Ερυθράς Θάλασσας θα ήταν η λύση για τα τελικά στάδια του μαθήματος και ο τέλειος χώρος για να συμπληρώσει τα κέντρα Med. Είχαμε επίσης σχέδια για την προώθηση του τοπικού και διεθνούς καταδυτικού τουρισμού στο Σινά, σε αυτό που ήταν ακόμα η αυγή του καταδυτικού τουρισμού σε όλο τον κόσμο.

Τον Μάρτιο του 1972 καταφέραμε να γεμίσουμε το θέρετρο με δύτες και να γιορτάσουμε την έναρξη του Πάσχα από εκεί που ξεκίνησαν όλα. Μετά τη γιορτή, οργανώσαμε ομάδες για να κάνουμε τις βουτιές ανοιχτής θάλασσας από τις παρθένες παραλίες της όασης, όπου ο μεγαλύτερος κίνδυνος παραβίαζε μια περιφερόμενη καμήλα. 

Οι συνθήκες κατάδυσης ήταν ιδανικές για τους σκοπούς μας, με ρηχούς υφάλους ιδανικούς για κολύμβηση με αναπνευστήρα και καταδύσεις στο αρχικό επίπεδο καθώς και για πιο προηγμένη εκπαίδευση. Με καταλύματα δίπλα στο καταδυτικό κλαμπ, ήταν το τέλειο πακέτο καταδύσεων-διακοπών.  

Μάθαμε καθώς δουλεύαμε – «στην κατάδυση». Δεν υπήρχαν βιβλία ή άρθρα σχετικά με τον τρόπο λειτουργίας ενός καταδυτικού κλαμπ ή σχολής σε ένα τόσο απομακρυσμένο μέρος, και λίγα ήταν γνωστά για τις καταδύσεις στην περιοχή. Εξερευνήσαμε χιλιόμετρα κοραλλιογενών υφάλων, αναζητώντας τις καλύτερες τοποθεσίες και εξοικειωθούμε με τη θαλάσσια ζωή. 

Το φθινόπωρο του 1972, η πρώτη ομάδα ξένων τουριστών καταδύσεων έφτασε για ένα σαφάρι από το Εϊλάτ νότια κατά μήκος της ακτής του Σινά μέχρι το Σαρμ ελ Σέιχ και στη νότια άκρη της ακτής του Σινά στο Ρας Μοχάμεντ - το «κόσμημα στο στέμμα» της κατάδυσης της Ερυθράς Θάλασσας.

Μετά από 10 ημέρες κατάδυσης, ο Αμερικανός αρχηγός της ομάδας μου είπε ότι πίστευε ότι το νότιο Σινά είχε τις καλύτερες καταδύσεις στον κόσμο και ότι θα ήταν προς το συμφέρον μας να μεταφέρουμε τις δραστηριότητές μας στην περιοχή του Σαρμ. 

Ήξερε τι έλεγε και ήταν πρόθυμος να φέρει περισσότερες ομάδες την επόμενη χρονιά. Ακολούθησα τις συμβουλές του και μετέφερα τις δραστηριότητές μου στο Sharm στις αρχές του 1973.

1973: Η μετακόμιση στο Σαρμ

Το Σαρμ ελ Σέιχ ήταν η τελευταία στάση στο νέο δρόμο που κατευθυνόταν νότια από το Εϊλάτ. Υπήρχαν πολύ λίγοι κάτοικοι όταν φτάσαμε, κυρίως στρατιωτικό προσωπικό που υπηρετούσε σε τοπικές βάσεις. Βεδουίνοι είχαν μετακομίσει στην περιοχή αναζητώντας δουλειά, ενώ υπήρχαν και αρκετές δεκάδες Ισραηλινοί που εργάζονταν και για την πολιτική διοίκηση. 

Στο μείγμα ήταν μια μικρή ομάδα φιλόδοξων επιχειρηματιών όπως εγώ, πρόθυμοι να ξεκινήσουν επιχειρήσεις στην περιοχή. Ο νέος οικισμός των Όφιρων μόλις άρχιζε να χτίζεται. Το Sharm έμελλε να γίνει το τουριστικό κέντρο ολόκληρης της ακτής της Ερυθράς Θάλασσας του Σινά.

Η διαμονή ήταν τρομερή όταν φτάσαμε, και ένα άλλο ξεχωριστό πρόβλημα ήταν η πολιτική και στρατιωτική αστάθεια της περιοχής. Κανείς δεν ήξερε πόσο καιρό το Ισραήλ θα συνέχιζε να ελέγχει το Σινά, κάτι που ήταν ίσως ο κύριος λόγος για την απροθυμία των επενδυτών που χρειάζονταν να χτίσουν σωστά ξενοδοχεία ή να προσφέρουν άλλες τουριστικές υπηρεσίες. 

Υπήρχε το εύστοχα ονομαζόμενο ξενοδοχείο Moses στο «στο κέντρο» των Όφιρα, αλλά, από την εμφάνισή του, ο ίδιος ο Μωυσής μπορεί να είχε μείνει εκεί κατά την Έξοδο. Μια βαθμολογία με μισό αστέρι θα ήταν ευγένεια. 

Στον κοντινό κόλπο Na'ama ήταν το Caravan Motel, αποτελούμενο από 30 μικρά ρυμουλκούμενα που κάθονταν ακόμα στους τροχούς τους. Αυτά χρησίμευαν ως δωμάτια, αλλά ήταν έτοιμα να ρυμουλκηθούν πίσω στο Εϊλάτ όταν η περιοχή επανήλθε στην αιγυπτιακή κυριαρχία. 

Το κοντινό Marina Sharm Motel είχε 30 γεωδαισιακά μπανγκαλόου από ίνες γυαλιού. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι λιγότερο κατάλληλο ή πιο άσχημο για το περιβάλλον της ερήμου. 

Μας δόθηκε γη στην παραλία στον κόλπο Na'ama δίπλα στη Marina Sharm για να δημιουργήσουμε το καταδυτικό μας κλαμπ. Η πρώτη μας κατασκευή ήταν ένα παλιό ξύλινο σιδηροδρομικό φορτηγό βαγόνι που πετάχτηκε ανεπιτήδευτα στην παραλία. Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας μας το πάτωμά μας ήταν άμμος παραλίας. 

Μετά από αρκετές εβδομάδες εργασίας, το κέντρο καταδύσεων "Train Car" ήταν σχεδόν έτοιμο για δουλειά, αλλά είχαμε ένα μεγάλο πρόβλημα - δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα. Τσούτζπα μπήκαμε ξανά και «δανειστήκαμε» ηλεκτρική ενέργεια για τον συμπιεστή τρέχοντας μια γραμμή ρεύματος υψηλής τάσης από τις γεννήτριες του μοτέλ σε απόσταση 100 μέτρων, θαμμένη 20 εκατοστά κάτω από την άμμο. 

Αγοράσαμε ένα πλεονάζον στρατό 4×4, βάφοντάς το πορτοκαλί σε περίπτωση που κολλούσε ποτέ σε κάποιο μονοπάτι της ερήμου και χρειαζόταν να το εντοπίσει εύκολα μια ομάδα αεροπορικής έρευνας. 

Χρησιμοποιήσαμε ένα σκιφ σχεδιασμένο για 8-10 δύτες με τον εξοπλισμό τους. Ονομάζεται στοργικά το "Χρυσή Παντόφλα”, ήταν βασικά μια γιγάντια σανίδα του σερφ με εξωλέμβιο κινητήρα. Ήμασταν τελικά έτοιμοι να βγούμε έξω και να βουτήξουμε στους όμορφους κοραλλιογενείς υφάλους έξω από τον κόλπο Na'ama.

Σε αυτό το σημείο, το Ισραηλινό Ναυτικό μας ενημέρωσε ότι η καταδυτική δραστηριότητα έπρεπε να περιοριστεί στον ίδιο τον κόλπο Na’ama. Νόμιζα ότι αυτή ήταν μια τρελή παραγγελία που θα σκότωνε την επιχείρηση ακόμη και πριν ξεκινήσει, και αποφάσισα να την αγνοήσω. Θα τολμούσαμε να βγούμε από τον κόλπο και, αν συλλαμβάναμε, θα έπρεπε απλώς να αποδείξουμε την υπόθεσή μας.

Το επόμενο πρωί, βγήκαμε σε ένα από τα σημεία κατάδυσης λίγο έξω από τον κόλπο. Ένα περιπολικό του Πολεμικού Ναυτικού μας εντόπισε και μας διέταξε να επιστρέψουμε στον κόλπο. Απάντησα στα εβραϊκά που ήταν ακόμη στοιχειώδης ότι εάν η ισραηλινή κυβέρνηση ήθελε να αναπτύξει τον καταδυτικό τουρισμό στο Σαρμ, θα αποτύγχανε εάν δεν επιτρεπόταν στους δύτες να εξερευνήσουν τους υφάλους ολόκληρης της περιοχής. 

Ο κυβερνήτης επέμεινε ότι οι παραγγελίες ήταν εντολές και μας είπε να επιστρέψουμε. Τον συμβούλεψα ότι δεν θα το κάνουμε και ότι θα έπρεπε να μας συλλάβουν. Κάλεσε τον διοικητή του στο Σαρμ, και υποθέτω ότι του έδωσε σοφά οδηγίες να μας επιτρέψει να συνεχίσουμε τις καταδύσεις μας προς το παρόν.

Εκείνο το βράδυ, έλαβα μια κλήση στη ναυτική βάση, όπου συνάντησα τον διοικητή και το ανώτερο προσωπικό καθώς και εκπροσώπους της πολιτικής κυβέρνησης του Σινά στο Σινά. Εξήγησα σε αυτήν την διακεκριμένη ομάδα ότι είχα καλεσμένους με επιρροή που έκαναν κατάδυση μαζί μου, δοκιμάζοντας τις δυνατότητες του καταδυτικού τουρισμού στην περιοχή. 

Εάν αυτοί οι «influencers» ήταν ικανοποιημένοι με την περιοχή και τη συνεργασία των τοπικών υπηρεσιών, χιλιάδες δύτες θα έρχονταν στο Sharm – κάτι που ακριβώς ήθελε η ισραηλινή κυβέρνηση, έτσι δεν είναι;

Το θέμα μεταφέρθηκε στην Ιερουσαλήμ και, μετά από λίγες ημέρες, ο τρελός περιορισμός άρθηκε και ήμασταν ελεύθεροι να βουτήξουμε σε οποιαδήποτε τοποθεσία κατά μήκος της ακτής του Σινά. Ήταν μια τεράστια νίκη για εμάς και για όλους όσους θα μας ακολουθούσαν.

1973: Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ

Μετά τις διακοπές της εβραϊκής Πρωτοχρονιάς, και λίγο πριν το Γιομ Κιπούρ, πήγα βόρεια για να δω τη γυναίκα μου Σαρόν. Το επόμενο πρωί ξέσπασε ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ και δεν μπόρεσα να επιστρέψω στο Σαρμ, το οποίο ήταν ήδη υπό την επίθεση των Αιγυπτίων. 

Όταν τελικά επέστρεψα, ανησυχούσα για τους γείτονές μου που είχαν παγιδευτεί στο Σαρμ κατά τη διάρκεια του πολέμου και, φυσικά, σε ποια κατάσταση θα έβρισκα το καταδυτικό μου κέντρο και τον εξοπλισμό μου. 

Ανακουφίστηκα όταν έμαθα ότι δεν υπήρξαν τραυματισμοί ή θάνατοι στην περιοχή του Σαρμ. Ο Τζούμα, ο πιστός Βεδουίνος εργάτης μου, είχε χειριστεί την κατάσταση πολύ υπεύθυνα. 

Το πρωί που ξεκίνησε ο πόλεμος, με τα αιγυπτιακά αεροσκάφη να πλήττουν την κοντινή στρατιωτική βάση, ήταν αρκετά γενναίος για να ορμήσει γύρω από τον κόλπο, μαζεύοντας όλο τον ενοικιαζόμενο εξοπλισμό και τον πέταξε στο κέντρο καταδύσεων πριν τον ανεβάσει στα βουνά, όπου ζούσαν οι γονείς του. 

Επανενωθήκαμε μήνες μετά τον πόλεμο και χρειάστηκε σχεδόν ένας χρόνος για να επιστρέψουν οι επιχειρήσεις στην κανονικότητα. Ο πόλεμος του Γιομ Κιπούρ ήταν πολύ οδυνηρός, με μεγάλες απώλειες ζωών και από τις δύο πλευρές, και μια συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ απείχε ακόμη έξι χρόνια. 

1974: Η πρώτη αποστολή του National Geographic

Το έτος μετά τον πόλεμο, ξεναγήσαμε και προσφέραμε υπηρεσίες σε μια ομάδα από το κύρος National Geographic περιοδικό. Είχαν έρθει για να γράψουν ένα άρθρο για την υποβρύχια ζωή της Ερυθράς Θάλασσας, χρησιμοποιώντας το κέντρο καταδύσεων Sharm ως βάση τους. 

Όταν έφτασαν στις αρχές του φθινοπώρου του 1974, πρέπει να είχαν σοκαριστεί βλέποντας το πρωτόγονο στήσιμο μας – το παλιό φορτηγό βαγόνι με τον έναν μικρό συμπιεστή, ένα μικρό σκάφος και ένα ιδιοσυγκρασιακό πορτοκαλί στρατό-πλεόνασμα 4×4.

Επικεφαλής της ομάδας ήταν η Δρ Eugenie Clark, γνωστή παγκοσμίως ως η «Κυρία του Καρχαρία». Η ειδικότητα της Τζίνι ήταν η συμπεριφορά του καρχαρία και είχε γράψει πολλά βιβλία, μεταξύ των οποίων και τα best-seller Η κυρία και οι καρχαρίες. 

Ήταν επίσης ο David και η Anne Doubilet, υποβρύχιοι φωτογράφοι στην πρώτη τους αποστολή για το περιοδικό. Αν ανησυχούσαν να τοποθετήσουν όλο τον ακριβό φωτογραφικό εξοπλισμό τους στο μικρό μας σκάφος, έκρυβαν τις ανησυχίες τους και φροντίσαμε να βάλουν τα πάντα με ασφάλεια.

Η Τζίνι, ο Ντέιβιντ και η Άννα είχαν έρθει για να μελετήσουν, να βουτήξουν και να απαθανατίσουν θεαματικές εικόνες της Ερυθράς Θάλασσας. Η λειτουργία μας έμαθε πολλά και από αυτούς. Η ιστορία τους στο τεύχος Σεπτεμβρίου 1975 είχε τεράστια επιτυχία και έδωσε την πρώτη εικόνα εξωφύλλου του David Doubilet για National Geographic, ξεκινώντας μια λαμπρή καριέρα που εκτείνεται σε περισσότερα από 50 χρόνια. 

Μου έδωσε τα πρώτα μου μαθήματα υποβρύχιας φωτογραφίας – και συμβουλή μια φωτογραφική μηχανή Nikonos II. Η συνεργασία με τους Doubilets ενίσχυσε την επιθυμία μου να φωτογραφίσω κάτω από το νερό και τελικά θα ξεκινήσει την καριέρα μου στην υποβρύχια φωτογραφία. Στη συνέχεια δουλέψαμε μαζί σε έξι ακόμη άρθρα σχετικά με την Ερυθρά Θάλασσα και τον Ινδικό Ωκεανό. 

1975: Κατάδυση σε πηγάδι

Λίγο μετά την αναχώρηση του National Geographic ομάδα, οι τοπικές αρχές με κάλεσαν για να πουν ότι αναζητούσαν έναν εθελοντή δύτη για να τους βοηθήσει να βγάλουν μια αντλία νερού που είχε χαλάσει μέσα σε ένα αρχαίο πηγάδι. 

Υπήρχαν λίγοι επαγγελματίες δύτες διαθέσιμοι το 1975, οπότε προσφέρθηκα να βοηθήσω. Έμεινα έκπληκτος όταν διαπίστωσα ότι το πηγάδι ήταν έξω από το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, στους πρόποδες του όρους Σινά.

Μάζεψα τον καταδυτικό εξοπλισμό μου και ετοιμαζόμουν να φύγω όταν ανέφερα σε έναν επισκέπτη από την Ελβετία πού επρόκειτο να βουτήξω. Απάντησε: «Απλά φροντίστε να βουτήξετε σύμφωνα με τους πίνακες αποσυμπίεσης σε μεγάλο υψόμετρο».

Δεν είχα ακούσει ποτέ για κάτι τέτοιο και ρώτησα αν έτυχε να έχει ένα αντίγραφο μαζί του. Αυτός χαμογέλασε. «Ήρθα για να βουτήξω στην Ερυθρά Θάλασσα, όχι στα βουνά», απάντησε.

Αυτή η περιπέτεια σε υψόμετρο 1,500 μέτρων ήταν ίσως η πιο επικίνδυνη της καταδυτικής μου καριέρας. Δεν ήταν μια απλή κατάβαση στο πηγάδι, που ήταν ουσιαστικά μια στενή, βαθιά, σκοτεινή τρύπα στο έδαφος, και δεν είχα ιδέα για τους κινδύνους που εμπεριείχε. 

Μετά βίας επιβίωσα από εκείνη την κατάδυση, αφού κόλλησα για μερικά λεπτά που χτυπά την καρδιά μου, αλλά τελικά μπόρεσα να ελευθερώσω τον εαυτό μου και την αντλία και να βοηθήσω να την φέρω στην επιφάνεια. 

Ήμουν ανακουφισμένος – αλλά και συνειδητοποιούσα ότι εκείνη την ευκαιρία είχα αναλάβει ένα δύσκολο έργο για το οποίο ήμουν ανεκπαίδευτος και ανέτοιμος.

1976: Αναβάθμιση του οράματος

Θέλοντας να επεκτείνουμε τις δραστηριότητές μας, έφερα δύο νέους συνεργάτες – τον ​​Yossi Kvashni, έναν έμπειρο πρώην αξιωματικό του Navy SEAL και τον Michael Daniel, επιχειρηματία του Τελ Αβίβ.

Δώσαμε στην εταιρεία μας ένα νέο όνομα, Red Sea Divers, και αναλάβαμε ένα σοβαρό πρόγραμμα επέκτασης, συμπεριλαμβανομένης της κατασκευής ενός ευρύχωρου κέντρου καταδύσεων και θαλάσσιων σπορ ακριβώς δίπλα στο Train Car.

Αγοράσαμε 100 νέους καταδυτικούς κυλίνδρους αλουμινίου, έναν τεράστιο νέο συμπιεστή και καταδυτικά σκάφη κατάλληλα για τις αυξανόμενες δραστηριότητές μας. Ένιωσα μια μεγάλη αίσθηση υπερηφάνειας και ολοκλήρωσης βλέποντας το νέο καταδυτικό κέντρο να γίνεται πραγματικότητα. 

Ιδιαίτεροι φίλοι

Η εργασία στην καταδυτική επιχείρηση σε μια τόσο όμορφη τοποθεσία μου επέτρεψε να γνωρίσω πολλούς ενδιαφέροντες ανθρώπους και να δημιουργήσω φιλίες ζωής. Στην κορυφή της λίστας ήταν ο Samuel W Lewis, ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στο Ισραήλ την περίοδο 1977-1985 και δάσκαλος Λέοναρντ Μπερνστάιν. 

Ο Σαμ βρισκόταν στο Ισραήλ κατά τη διάρκεια ταραχώδους αλλά ιστορικής περιόδου, που περιλάμβανε ολόκληρη την ειρηνευτική διαδικασία. Ένας πραγματικός ειρηνοποιός, έπαιξε βασικό ρόλο στην εδραίωση της ειρήνης μεταξύ του Ισραήλ και της Αιγύπτου. 

Λίγο αφότου ο Σαμ είχε αναλάβει τη νέα του θέση στο Ισραήλ, προσκλήθηκα να του μάθω να καταδύεται, στην πισίνα της κατοικίας. Μόλις πιστοποιήθηκε, κατέβηκε στο Sharm για να βουτήξει μαζί μας σε κάθε ευκαιρία. Αυτό συνεχίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια της θητείας του ως πρεσβευτής και για χρόνια μετά. Η φιλία μας θα κρατούσε 40 χρόνια.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, οι επιχειρήσεις άρχισαν να αναπτύσσονται. Μετά από μια μέρα κατάδυσης, επέστρεψα στο καταδυτικό κέντρο και έλεγξα τα έντυπα ημερήσιας ενοικίασης που οργάνωνε ο Βεδουίνος υπάλληλος Mahmoud.

Στην κορυφαία φόρμα ήταν ένα γνωστό όνομα. Ένας Leonard Bernstein από τη Νέα Υόρκη είχε νοικιάσει μια μάσκα, αναπνευστήρα και ένα ζευγάρι πτερύγια. Θα μπορούσε να είναι ο ίδιος διάσημος συνθέτης και μαέστρος που έβλεπα στην τηλεόραση κάθε εβδομάδα όταν μεγάλωνα στο Λος Άντζελες, δίνοντας τις διάσημες παιδικές του συναυλίες; Ο άνθρωπος πίσω West Side Story και Στην πόλη?

Πήγα στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου δίπλα και η περιγραφή του επισκέπτη από τον ρεσεψιονίστ σίγουρα ταίριαζε με τις εικόνες που είχα στο μυαλό μου. Βρήκα την ευκαιρία και έβαλα ένα σημείωμα στο κλειδί του, προσκαλώντας τον να βουτήξει ως καλεσμένος μου την επόμενη μέρα. 

Εμφανίστηκε το επόμενο πρωί, πρόθυμος να βουτήξει και κάπως έμπειρος, έχοντας προηγουμένως βουτήξει στην Καραϊβική. Επιβιβάστηκε στο καταδυτικό μας σκάφος και είχε αυτό που περιέγραψε ως «την ώρα της ζωής του». Προσιτός και φιλικός, του άρεσε να βρίσκεται στα γαλάζια νερά του κοβαλτίου, να κάνει κολύμβηση με αναπνευστήρα και να κάνει καταδύσεις ή απλώς να κάνει παρέα με το πλήρωμά μας και τους καλεσμένους μας. 

Μετά από αυτό, κάθε φορά που επισκεπτόταν το Ισραήλ για μια συναυλία ή άλλη εκδήλωση, έπαιρνε πάντα μερικές μέρες άδεια για να κάνει παρέα μαζί μας στο Red Sea Divers. Ήταν μια απόδραση από τα πλήθη και τον ξέφρενο τρόπο ζωής και το πρόγραμμά του. Για λίγες μόνο μέρες θα γινόταν ο Lenny, ένας από την συμμορία και τόσο πολύ διασκεδαστικό να περνάει. 

Το 1981 το Ισραήλ ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει το Σινά και να το επιστρέψει στην Αίγυπτο ως μέρος των Συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ που εκπονήθηκαν μεταξύ του Προέδρου Κάρτερ, του Προέδρου Σαντάτ και του πρωθυπουργού Μεναχέμ Μπέγκιν. Κατά τύχη, ο Lenny επέστρεψε μαζί μας στο Sharm μετά από μια συναυλία στο Τελ Αβίβ, και είχαμε επίσης ένα National Geographic παραμονή της ομάδας.

Απροσδόκητα οι αρχές μας ενημέρωσαν ότι όλοι οι επισκέπτες έπρεπε να εκκενώσουν την περιοχή, επειδή ο Σαντάτ και ο Μπεγκίν είχαν αποφασίσει να πραγματοποιήσουν μια συνάντηση κορυφής στο Σαρμ. Αυτά ήταν άσχημα νέα για εμάς, για προφανείς λόγους, γι' αυτό έκανα έκκληση στον στρατιωτικό σύμβουλο του Begin και, προς έκπληξή μου, έλαβα ειδική άδεια τόσο για τον Lenny όσο και για την ομάδα του περιοδικού να παραμείνουν. Το όνομα του πρώτου είχε πάντα μεγάλο βάρος στο Ισραήλ! 

Κατά τη διάρκεια της εβδομάδας προετοιμασίας για τη σύνοδο κορυφής, το καταδυτικό μας κέντρο έγινε το κέντρο για τις εκατοντάδες αμερικανικές και ευρωπαϊκές ομάδες μέσων ενημέρωσης που το κάλυπταν. Αυτό ήταν όταν το Σαρμ ήταν ακόμα μια νυσταγμένη μικρή πόλη με 2.5 μοτέλ, τρία εστιατόρια, τρία κέντρα καταδύσεων και πολλά άλλα. 

Τίποτα δεν συνέβαινε παρά μόνο αν ασχολείσαι πραγματικά με τις καταδύσεις και το άκουσμα ότι ένας Αμερικανός (εγώ) εκτελούσε καταδυτικές δραστηριότητες, προσέλκυσε το ABC, το NBC και το CBS να έρθουν για να πάρουν λίγο τοπικό χρώμα. Όταν είδαν τον Λένι να γευματίζει στο μικρό μας εστιατόριο, βαλλίσθηκαν. Ήταν πολύ καλύτερη ιστορία από εμένα! 

Μου ζήτησαν ιδέες για ιστορίες που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν περιμένοντας να εμφανιστούν ο Begin και ο Sadat. Ανυπομονώντας να διατηρήσω την προσοχή τους και ίσως κερδίσω κάποια δημοσιότητα και εισόδημα για την ταλαιπωρημένη επιχείρησή μας, τους είπα για αναφορές ότι ακριβώς νότια του Sharm, σε ένα μέρος που ονομάζεται Ras Mohammed, Ισραηλινός και Αιγύπτιος ψαράς αγκυροβολούσαν τη νύχτα για να ψαρέψουν δίπλα-δίπλα για την πρώτη φορά ποτέ. 

Αυτό ήταν σχεδόν επαναστατικό για όποιον γνωρίζει τον ιστορικό ανταγωνισμό, αν όχι καθαρό μίσος και βία, μεταξύ Ισραηλινών και Αιγυπτίων πριν από αυτήν την ειρηνευτική διαδικασία. 

Η άγκυρα του ABC ναύλωσε το καλύτερο καταδυτικό μας σκάφος για να βγει για κινηματογράφο εκείνο το βράδυ και ο Λένι επέμεινε αμέσως να έρθει κι αυτός μαζί. Το πλήρωμα του ABC λάτρεψε την ιδέα και η συμφωνία επιτεύχθηκε. 

Ακούγοντας τα σχέδιά μας, ο David και η Anne Doubilet ρώτησαν αν μπορούσαν να έρθουν κι αυτοί – έχοντας το ABC News και National Geographic στο σκάφος μας ήταν το απόλυτο «υγρό όνειρο» για εμάς.

Το μόνο μου πρόβλημα ήταν να καταλάβω πώς να μπω κρυφά σε μια περιοχή που ήταν απαγορευμένη σε τουριστικά σκάφη όπως το δικό μας. Οι Ισραηλινοί ψαράδες είχαν ειδικές άδειες που δεν ήταν διαθέσιμες σε εμάς. Αποφάσισα να αποφύγω το ναυτικό κατευθυνόμενος βόρεια προς το νησί Tiran, προτού κάνω βρόχο νοτιοανατολικά και μετά δυτικά για να φτάσω στο σημείο ψαρέματος δυτικά του Ras Mohammed. 

Τα πράγματα ήταν λίγο τεταμένα στο σκάφος, γιατί δεν μπορούσαμε να ανάψουμε κανένα φώτα πλοήγησης και ήταν μια σκοτεινή νύχτα χωρίς φως του φεγγαριού.

Ευτυχώς, το ραντάρ μας έπιασε τις κουκκίδες ακριβώς έξω από την ακτή που έδειχναν ότι τα ψαροκάικα ήταν στη θέση τους. Τα συνεργεία κάμερας ετοίμασαν τον εξοπλισμό τους – δεν είχαμε ιδέα τι επρόκειτο να συμβεί. 

Οδηγήσαμε το καταδυτικό σκάφος ακριβώς στο μεγαλύτερο σύμπλεγμα αλιευτικών σκαφών, κινούμενοι στο απόλυτο σκοτάδι. Ο Λένι λάτρευε κάθε λεπτό του. Περίπου 50 μέτρα από τις βάρκες, επέτρεψα στο κινηματογραφικό συνεργείο να βάλει τα πολύ δυνατά φώτα τους.

Σε συνδυασμό με τα φώτα του σκάφους μας φωτίσαμε ολόκληρη τη θάλασσα, εκθέτοντας δεκάδες μικρά ψαροκάικα και μερικά μεγαλύτερα αιγυπτιακά σκάφη κάτω από το Σουέζ. Αυτή ήταν η πρώτη φορά μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών το 1967 που είχαν πρόσβαση σε αυτά τα πλούσια νερά. 

Φρικάραμε τους ψαράδες. Σίγουρα νόμιζαν ότι ήμασταν το ισραηλινό ναυτικό που έφτανε σε μια επιδρομή. Οι κάμερες έτρεξαν, ανεβήκαμε στην πρύμνη του μεγαλύτερου αιγυπτιακού ψαράδικου. Η αραβική μουσική αντηχούσε από μια φορητή κασέτα και τα σπλάχνα ψαριών και το δόλωμα ήταν σκορπισμένα παντού, καθώς μεγάλοι άντρες ήταν ντυμένοι jellabiyas συνέχισαν τη δουλειά τους με πολύ άρωμα. 

Είχα πει σε όλους να μην σκεφτούν να επιβιβαστούν στο σκάφος μέχρι να ζητήσει άδεια ένα από τα αραβόφωνα μέλη του πληρώματος μας, οπότε μπορείτε να φανταστείτε πόσο έκπληκτος –και ανήσυχος– ήμουν όταν ο Lenny πήδηξε ξαφνικά από την πλώρη στο ολισθηρό πίσω κατάστρωμα να συναναστραφεί με τους Αιγύπτιους ψαράδες. 

Πήδηξα γρήγορα πάνω από το κιγκλίδωμα για να τον συναντήσω, αλλά, πριν προλάβω να τον φτάσω, είχε αρραβωνιαστεί σε μια debka χορέψτε με τον μεγαλύτερο, πιο απότομο ψαρά εκεί. 

Η σκηνή ήταν πέρα ​​από σουρεαλιστική. Ο ψαράς ήταν σχεδόν διπλάσιος από το μέγεθος του Λένι και οι δυο τους ήταν σαν Δερβίσηδες που στροβιλίζονταν με τις αραβικές μελωδίες. 

Μετά από πέντε λεπτά από αυτό, ο ψαράς, που προφανώς δεν είχε ιδέα ότι ο χορευτής του ήταν ένας από τους πιο διάσημους μουσικούς και καλλιτέχνες στον κόσμο, τον σήκωσε και του έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο! 

Μέχρι τώρα το σκάφος μας ήταν δεμένο στο ψαροκάικο, και τα συνεργεία της τηλεόρασης και των περιοδικών τραβούσαν βίντεο και έκαναν κλικ μακριά. 

Αυτή η παράξενη σκηνή στο απομακρυσμένο Ras Mohammed θα μείνει μαζί μου και όλους όσοι την είδαν για πάντα. Ο Lenny πέρασε την ώρα της ζωής του, και ακόμα θυμάμαι το λαμπερό πρόσωπό του στη μακρά, σκοτεινή διαδρομή πίσω στο λιμάνι! 

1979: Jolanda

Ως μέρος της σταδιακής αποχώρησης του Ισραήλ, το 1979 το Σινά χωρίστηκε σχεδόν στη μέση από βορρά προς νότο. Στα βόρεια ήταν η όαση El Arish στις ακτές της Μεσογείου. Στα νότια τα προσωρινά σύνορα κατέληγαν στο Ras Mohammed, το νοτιότερο άκρο του Σινά.   

Το Ras, όπως το λέγαμε, ήταν ένα από τα πιο διάσημα και καλύτερα σημεία καταδύσεων στην Ερυθρά Θάλασσα. Αυτή η προσωρινή οριακή γραμμή άφησε την καλύτερη κατάδυση εκεί ακριβώς έξω από την πρόσβαση, και μας απαγόρευσαν οι Αιγύπτιοι να βουτήξουμε εκεί.

Αυτή η απαγόρευση κατάδυσης στο Ras Mohammed ήταν μια σοβαρή οπισθοδρόμηση. Μοιράστηκα το πρόβλημα με τον Σαμ και, με την ενεργό παρέμβασή του, αυτό το πρόβλημα λύθηκε. Ο Ras Mohammed ήταν και πάλι διαθέσιμος στους καλεσμένους μας. 

Οι περιπέτειες δεν έλειψαν εκείνη την εποχή. Μόλις ο Ras Mohammed άνοιξε ξανά για κατάδυση, ένα φορτηγό πλοίο πήρε το όνομα Jolanda προσάραξε στον ύφαλο του Καρχαρία εκεί. Καθώς άρχισε να βυθίζεται, προκάλεσε εκτεταμένες ζημιές στο σημείο κατάδυσης. 

Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, ένα σουηδικό σωστικό πλοίο, το Montaigne, αγκυροβολήθηκε στον ύφαλο κοντά για να ξεκινήσει μια επιχείρηση διάσωσης, προκαλώντας περαιτέρω σοβαρή ζημιά στο εύθραυστο κοραλλιογενές οικοσύστημα. Ήταν μια οξεία οικολογική καταστροφή. 

Πήγα στο σημείο, φωτογράφισα τις ζημιές που προκάλεσαν και τα δύο πλοία και επέστρεψα στο καταδυτικό κέντρο για να αναφέρω στις ισραηλινές αρχές. Καταφέραμε να κινητοποιήσουμε αρκετή υποστήριξη, μεταξύ άλλων από την πρεσβεία των ΗΠΑ στο Κάιρο, για να κλείσουμε την επιχείρηση διάσωσης. Έτσι, όχι μόνο καταβάλαμε προσπάθειες για να κρατήσουμε το Ras Mohammed ανοιχτό στους δύτες, αλλά μπορέσαμε να ελαχιστοποιήσουμε τις ζημιές του και να το διατηρήσουμε ως χώρο κατάδυσης.

1979: Dunraven

Η Ντούνρεβεν ήταν μια από τις πιο πολύχρωμες και διάσημες περιπέτειές μας – η ανακάλυψη ενός μυστηριώδους βυθισμένου πλοίου την εποχή των αναμεμειγμένων εντάσεων και ελπίδων που οδήγησαν στην ειρηνευτική συμφωνία.

Στα έξι χρόνια του καταδυτικού τουρισμού μας στην Ερυθρά Θάλασσα, δεν καταφέραμε να προσφέρουμε στους επισκέπτες μια εμπειρία κατάδυσης. Η δημοτικότητα της ιδέας της κατάδυσης βυθισμένων πλοίων προήλθε εν μέρει από τη δημοφιλή ταινία περιπέτειας του 1977 Το Deep με τους Nick Nolte, Jacqueline Bisset και Robert Shaw. 

Η ταινία είχε ήδη συμβάλει σε μια άνοδο του καταδυτικού τουρισμού στην Καραϊβική, γεγονός που δεν χάθηκε. Έτσι, το πλήρωμά μας στο Red Sea Divers, μαζί με τον ταλαντούχο συνάδελφο και γραφίστα Shlomo Cohen, έφτιαξαν μια πραγματική «φαντασία ναυαγίου». 

Είχαμε επινοήσει μια ιστορία για έναν μυστηριώδη θησαυρό – ένα πλοίο που μετέφερε ράβδους χρυσού για να πληρώσει τους Βεδουίνους μαχητές που είχαν ενωθεί με τον Λόρενς της Αραβίας στις μάχες μεταξύ των Βρετανών και των Οθωμανών Τούρκων. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι στο δικό μας τμήμα της Ερυθράς Θάλασσας δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε ούτε ένα βυθισμένο πλοίο. Χρειαζόμασταν ένα ναυάγιο και γρήγορα.

Βεδουίνοι ψαράδες ανέφεραν κατά τη διάρκεια μιας τυχαίας συνάντησης στη θάλασσα ότι στον Κόλπο του Σουέζ, περίπου μία ώρα κρουαζιέρα από το Ρας Μοχάμεντ, ήταν αυτό που νόμιζαν ότι ήταν ένα βυθισμένο πλοίο. Κάποιος μας είπε ότι ήταν μια τοποθεσία λίγο μακριά από την ακτή του Σινά με πολλά ψάρια, και ότι με τον μεσημεριανό ήλιο πάνω από μια ήρεμη θάλασσα ήταν δυνατό να διακρίνει κανείς μια μεγάλη και ασυνήθιστη σκοτεινή περιοχή στη βάση του υφάλου.

Ζητήσαμε μια ακριβή τοποθεσία, αλλά το καλύτερο που πήραμε ήταν: “Αφού στρίψετε τη γωνία στο Ras Mohammed, κατευθυνθείτε στον Κόλπο του Σουέζ με ένα δυτικό ρουλεμάν, καπνίστε δύο τσιγάρα και, στο βάθος, θα δείτε κύματα να σκάνε σε έναν ύφαλο (Sha'ab Mahmoud). Πηγαίνετε στο νοτιοδυτικό άκρο. Έξω από τον ύφαλο, και κάτω από εσάς, είναι η τοποθεσία που πιστεύεται ότι είναι ένα βυθισμένο πλοίο. " 

Ήμασταν δύσπιστοι, αλλά τι είχαμε να χάσουμε, εκτός από χρόνο και καύσιμα; Στη χειρότερη θα ήταν μια ενδιαφέρουσα ημερήσια εξερεύνηση μιας νέας περιοχής κοραλλιογενών υφάλων.

Την επόμενη μέρα ξεκινήσαμε, στρίψαμε στη γωνία στο Ras Mohammed, και ζήτησα από έναν από το προσωπικό δύο τσιγάρα. Παραδόξως, αφού κάπνισα το δεύτερο σκάρωσα τον ορίζοντα και παρατήρησα κύματα να σπάνε σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο μακριά από την ακτή. 

Γρήγορα οργάνωσα μια βουτιά στο Sha'ab Mahmoud και, μόλις έπεσα στο νερό, είδα ένα μεγάλο, ανεστραμμένο πλοίο να βρίσκεται στον βυθό, καλυμμένο με κοπάδια από μεγάλα και μικρά ψάρια. Εύρηκα! Είχαμε το βυθισμένο πλοίο μας.

Ένα χρόνο μετά από αυτή την πρώτη κατάδυση, ένα συνεργείο του BBC ήρθε για να γυρίσει το ντοκιμαντέρ Το μυστήριο του ναυαγίου της Ερυθράς Θάλασσας, για το πλοίο και την ιστορία του.

1979: Πρώτη επίσκεψη στην Αίγυπτο

Η συνθήκη ειρήνης μεταξύ Αιγύπτου και Ισραήλ υπογράφηκε το 1979. Ήταν η πρώτη φορά που ένα αραβικό κράτος υπέγραψε μια τέτοια συμφωνία με το Ισραήλ και περιελάμβανε μια σταδιακή αποχώρηση του Ισραήλ από το Σινά, οπότε είχαμε μόνο τρία χρόνια μέχρι τον Απρίλιο του 1982 για να λειτουργήσουμε το καταδυτικό μας κέντρο στο Σαρμ. Τι θα γινόταν μετά από αυτό;

Ένας από τους πελάτες μας, ένας επιχειρηματίας από τη Νότια Αφρική, είχε επαφές με την αιγυπτιακή τουριστική βιομηχανία και μας πρότεινε να πετάξουμε μαζί για να τους συναντήσουμε στο Κάιρο και να συζητήσουμε επιλογές για μελλοντική συνεργασία.

Τότε δεν υπήρχαν απευθείας πτήσεις από το Ισραήλ προς την Αίγυπτο και δεν επιτρεπόταν καν η είσοδος σε Ισραηλινούς πολίτες. Χρησιμοποιώντας το αμερικανικό διαβατήριό μου, πέταξα από το Τελ Αβίβ στην Αθήνα πριν συνδεθώ στο Κάιρο για να συναντήσω τον φίλο μου. Είχε προγραμματίσει διήμερες συναντήσεις με πιθανούς εταίρους και κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένων υπουργών. 

Ήταν συναρπαστικό και παράξενο να βρίσκομαι στο Κάιρο μετά από χρόνια αιματοχυσίας, μεταξύ των πρώτων Ισραηλινών που απόλαυσαν, όπως ήλπιζα, τους καρπούς της ειρηνευτικής διαδικασίας. Οι συναντήσεις μας πήγαν καλά και βρήκα μεγάλο ενδιαφέρον για το Σινά μεταξύ των Αιγυπτίων που γνώρισα, ειδικά για τις δυνατότητες του διεθνούς τουρισμού. 

Αμέσως μετά από εκείνη την ιδιωτική επίσκεψη, κλήθηκα να είμαι μέλος μιας επίσημης αντιπροσωπείας στο Κάιρο, συνοδεύοντας τον Υπουργό Τουρισμού του Ισραήλ για διμερείς διαπραγματεύσεις με τον Αιγύπτιο ομόλογό του ως ειδικός στον καταδυτικό τουρισμό. 

Πρότεινα να ετοιμάσω μια παρουσίαση διαφανειών και, προς χαρά μου, συμφώνησαν και οι δύο υπουργοί. Ήθελα να τονίσω δύο σημεία: πρώτον, ότι ο καταδυτικός τουρισμός θα μπορούσε να είναι η ραχοκοκαλιά μιας επικερδούς βιομηχανίας στο Σινά υπό την αιγυπτιακή κυριαρχία και, δεύτερον, ότι το οικοσύστημα του Σινά πάνω και κάτω από το νερό έπρεπε να προστατευθεί και να διατηρηθεί καλά. 

Θα ήθελα να τονίσω ότι η ισραηλινή κυβέρνηση επέβαλε αυστηρούς περιβαλλοντικούς νόμους κατά των ζημιών στους κοραλλιογενείς υφάλους, συμπεριλαμβανομένης της αλιείας σε περιοχές που προορίζονται για τουρισμό, την πλήρη απαγόρευση συλλογής οστράκων ή κοραλλιών και την απαγόρευση της απόρριψης ρύπων στην Ερυθρά Θάλασσα ή στις παράκτιες περιοχές.

Έψαχνα για μια αρχική πρόταση για να τραβήξω την προσοχή των συμμετεχόντων που δεν καταδύθηκαν και κατέληξα σε αυτό: «Οι τουρίστες θα πληρώσουν πολλά χρήματα για να βουτήξουν με καρχαρίες…"

Στην παρουσίασή μου κάλυψα την όμορφη ορεινή περιοχή του Σινά, το μοναστήρι της Αγίας Αικατερίνης, τις ακτές της Ερυθράς Θάλασσας, τους κοραλλιογενείς υφάλους, τον κόσμο των καταδύσεων και γιατί η Ερυθρά Θάλασσα θεωρούνταν ένας από τους κορυφαίους καταδυτικούς προορισμούς στον κόσμο. Αν κρίνουμε από το χειροκρότημα και όλες τις ερωτήσεις, είχε επιτυχία.

Αξιωματούχοι του Υπουργείου Τουρισμού της Αιγύπτου ζήτησαν να με συναντήσουν το επόμενο πρωί στο ξενοδοχείο μου για να συζητήσουν το ενδεχόμενο να συνεχίσω να διευθύνω το καταδυτικό κέντρο μετά την αποχώρηση του Ισραήλ. Ήμουν ο μόνος Ισραηλινός χειριστής που έλαβε μια τέτοια προσφορά και ήταν μεγάλη τιμή.  

Πιστεύω ότι το να είσαι Αμερικανός πολίτης ήταν ένας παράγοντας. Έχω το συμβόλαιο μέχρι σήμερα και σκέφτηκα την πρόταση, αλλά τελικά αποφάσισα ότι το Ισραήλ ήταν το σπίτι μου και όπου ο Σαρόν και εγώ θέλαμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αρνήθηκα με σεβασμό.

1981: Πρώτες καταδύσεις στο Abu Nuhas

Η περίοδος που οδήγησε στην εκκένωση ήταν μια δύσκολη περίοδος για όλους τους Ισραηλινούς κατοίκους του Σινά. Είχα ακόμα την επιθυμία να συνεχίσω τις καταδυτικές δραστηριότητες στην Ερυθρά Θάλασσα, ελπίζοντας ότι η ειρηνευτική συμφωνία θα μας επέτρεπε να επισκεφθούμε και να βουτήξουμε κατά μήκος των ακτών της και στις δύο πλευρές του Κόλπου του Σουέζ και νότια στα σουδανικά σύνορα.

Υπήρχαν εκατοντάδες χιλιόμετρα παρθένων υφάλων που έπρεπε να βουτήξουν και να εξερευνηθούν ακόμη, και ήθελα να κάνω μια εκκίνηση.

Προς τα τέλη του 1981 παρουσιάστηκε μια ευκαιρία. Ο κυβερνήτης ενός από τα ναυλωμένα καταδυτικά μας σκάφη που φέρει αμερικανική σημαία πρότεινε να «φύγουμε κρυφά» από το Σαρμ προς την αιγυπτιακή πλευρά. Διατηρούσαμε και οι δύο διαβατήρια των ΗΠΑ, οπότε σκεφτήκαμε ότι μόλις ξεπεράσουμε τη δικαιοδοσία του Ισραηλινού Ναυτικού θα μπορούσαμε να βουτήξουμε και να εξερευνήσουμε την αιγυπτιακή ακτή ως Αμερικανοί τουρίστες σε ένα γιοτ με σημαία ΗΠΑ.

Ένα βράδυ κατευθυνθήκαμε νότια στα διεθνή ύδατα πριν αλλάξουμε πορεία δυτικά προς το νησί Shadwan. Με μεγάλο ενθουσιασμό σχεδιάσαμε να εξερευνήσουμε τους υφάλους του ακατοίκητου νησιού αλλά, πλησιάζοντας στην ανατολική πλευρά του, ήταν ξεκάθαρο ότι οι συνθήκες της θάλασσας δεν ήταν καλές για καταδύσεις. 

Ωστόσο, μόλις φτάσαμε στη βορειοανατολική πλευρά, βρήκαμε καταφύγιο κοντά σε δύο προσάραχα πλοία που είχαν κολλήσει στο Abu Nuhas, έναν ύφαλο ακριβώς ανατολικά του νησιού. 

Ο ύφαλος Abu Nuhas είναι ένα νεκροταφείο για βυθισμένα πλοία – τουλάχιστον τέσσερα που θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε. Πραγματοποιήσαμε αρκετές καταδύσεις στο Καρνατικός μέχρι που οι συνθήκες της θάλασσας επιδεινώθηκαν και έπρεπε να τρέξουμε για καταφύγιο.

Βρήκαμε ένα ασφαλές αγκυροβόλιο ακριβώς εκεί όπου, αρκετά χρόνια πριν, οι Αιγύπτιοι είχαν χειριστεί έναν από τους πιο εξελιγμένους σταθμούς ραντάρ της Ρωσίας. Κατά τη διάρκεια του πολέμου της φθοράς, μια ισραηλινή επιδρομή κομάντο το είχε διαλύσει και το είχε μεταφέρει στο Ισραήλ. 

1982: Ώρα να φύγουμε

Η ημερομηνία αποχώρησης του Ισραήλ από το Σινά τον Απρίλιο του 1982 πλησίαζε. Οι Αιγύπτιοι ίδρυσαν μια κυβερνητική εταιρεία για να αγοράσει όλη την τουριστική υποδομή του Ισραήλ, συμπεριλαμβανομένου του κέντρου Red Sea Divers. Από την ισραηλινή πλευρά, μια στρατιωτική επιτροπή διαπραγματεύτηκε την πώληση των ακινήτων.

Οι Αιγύπτιοι δεν παζάριασαν πολύ – φαινόταν ότι ήθελαν απλώς να φύγουμε το συντομότερο δυνατό, χωρίς μακροχρόνιες διαπραγματεύσεις για τις τιμές.

Φύγαμε από το Σινά τον Απρίλιο του 1982 με το κεφάλι ψηλά. Υποστήριξα την ειρηνευτική διαδικασία, έκανα ό,τι μπορούσα για να είναι επιτυχημένη και η συμφωνία κράτησε περισσότερα από 40 χρόνια. Επηρέασε σοβαρά την προσωπική και επαγγελματική μου ζωή, αλλά η οικογένειά μας έφυγε από το Σινά με μια αίσθηση ολοκλήρωσης και υπερηφάνειας.

Μια χούφτα σκληρά εργαζόμενοι Ισραηλινοί επιχειρηματίες, με την υποστήριξη της ισραηλινής κυβέρνησης, κατάφεραν να μετατρέψουν ένα αιώνιο πεδίο μάχης όπου η σύγκρουση είχε επικρατήσει από αμνημονεύτων χρόνων σε έναν διεθνώς αναγνωρισμένο και περιζήτητο διεθνή τουριστικό προορισμό.  

Ομάδες και μεμονωμένοι ταξιδιώτες είχαν φτάσει από όλο τον κόσμο. Δημοσιεύτηκαν άρθρα σε κορυφαία περιοδικά και υπέροχες ταινίες που δημιουργήθηκαν για τις καταδύσεις στην Ερυθρά Θάλασσα – όλα αυτά ήταν μια μεγάλη πηγή υπερηφάνειας που κουβαλάω μέχρι σήμερα. Ήμασταν πραγματικά αναπόσπαστο μέρος της ιστορικής διαδικασίας.

Εξίσου σημαντικό, συνεργαστήκαμε για να δημιουργήσουμε νόμους που θα επιβάλλουν την προστασία της μοναδικής ομορφιάς πάνω και κάτω από το νερό σε αυτό το αξιόλογο μέρος. 

Ένα χρόνο μετά την απόσυρση, επέστρεψα στην επιχείρηση καταδύσεων στην Ερυθρά Θάλασσα με την Fantasea Cruises, μια εταιρεία που δημιούργησα αφού φύγαμε από το Sharm, με τα δύο ζωντανά καταδυτικά γιοτ μας Fantasea 1 και Fantasea 2. Τελικά σταματήσαμε όλες τις καταδυτικές δραστηριότητες στην Ερυθρά Θάλασσα το 1997 – 25 χρόνια αφότου άρχισαν όλα! 

Ευχαριστώ ιδιαίτερα το πρωτοποριακό καταδυτικό πλήρωμα της Ερυθράς Θάλασσας που βοήθησε στην εκπλήρωση του ονείρου μου και στη σύζυγό μου Sharon, που βοήθησε να γίνει πραγματικότητα αυτό το Fantasea.