Παιδικό παιχνίδι στο Gozo

Η ΚΟΡΗ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ βγαίνουμε από το νερό και μπορώ να τη δω να με πλησιάζει καθώς περπατάμε πίσω στο φορτηγό. Βιάζομαι να βάλω κάτω το ρεζερβουάρ μου και να το ξεκολλήσω drysuit καθώς στριμώχνεται στην αγκαλιά του αδερφού μου που φροντίζει για παιδιά – ξαφνικά θέλει απελπισμένη να ξανασυναντηθεί μετά τη σύντομη παραμονή μου κάτω από τα κύματα.

Ο σύντροφός μου και εγώ αλλάζουμε και μαζεύουμε τον εξοπλισμό μας στο φορτηγό, περνώντας τον Mabel ανάμεσά μας και πίσω στον αδερφό μου όταν αντιμετωπίζουμε εργασίες που απαιτούν δύο χέρια. Την δένουμε στο κάθισμα του αυτοκινήτου της και κοιμάται πριν φτάσουμε στον κεντρικό δρόμο.

Τέτοιες μέρες, η κατάδυση με ένα μωρό κοντά είναι σαν αεράκι.

Είναι πολύ νέο για εμάς. Αυτό το ταξίδι στο Gozo είναι μόλις η δεύτερη φορά που κάνουμε κατάδυση από τότε που γεννήθηκε η Mabel πριν από 14 μήνες, μετά από μια εβδομάδα στο Somabay στην Αίγυπτο όταν ήταν επτά μηνών.

Για εκείνη την πρώτη βουτιά αργία Ταξιδέψαμε με μερικούς φίλους με ένα μωρό και συνεργαζόμασταν με το baby-sitting και τις καταδύσεις, έτσι ώστε να είμαστε σε θέση να κάνουμε παρέα μερικές φορές.

Εδώ στο Gozo, δοκιμάζουμε μια άλλη επιλογή φροντίδας παιδιών. Ο 19χρονος αδερφός μου Yoji κάνει baby sitting με αντάλλαγμα να καλύψουμε τη διαμονή και τις μεταφορές του. Ο σύντροφός μου και εγώ είχαμε υποθέσει ότι θα αφήναμε πίσω τους Yoji και Mabel στο Marsalforn ενώ βουτήξαμε, αλλά οι οδηγοί καταδύσεων Denis Marin και Georgia Mainente – υπεύθυνες του Atlantis Diving Center ενώ οι ιδιοκτήτες Brian και Stephania Azzopardi είναι εκτός πόλης – έσπευσαν να προτείνουμε να έρθουν μαζί μας στο καταδυτικό φορτηγό.

Δεν έπρεπε να εκπλαγώ πραγματικά – η ομάδα μας είχε ήδη οργανώσει ένα διαμέρισμα με κούνια και παιδικό καρεκλάκι και το καταδυτικό κέντρο είναι εξοπλισμένο με ένα μεγάλο σωρό παιχνίδια που ανήκουν στην κόρη του Azzopardis.

Κάπως έτσι έχουμε σκοντάψει στο πιο φιλικό προς την οικογένεια καταδυτικό κέντρο στον κόσμο.

ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ τον ΓΚΟΖΟ εν μέρει επειδή είναι ένας από τους πιο ζεστούς χειμερινούς προορισμούς καταδύσεων στην Ευρώπη, αλλά και επειδή με πιάνει η φαγούρα να επιστρέψω εδώ από τότε που έμαθα να βουτάω στον κόλπο Xlendi πριν από μόλις 10 χρόνια.

Ποτέ δεν έφτασα στα αστέρια υποβρύχια αξιοθέατα του νησιού σε εκείνο το ταξίδι – φοβερά γεωλογικά χαρακτηριστικά όπως η Μπλε Τρύπα, η Εσωτερική Θάλασσα και το Σπήλαιο του Καθεδρικού Ναού – και ήρθε η ώρα να τα ξεχωρίσω από τη λίστα.

Το να έρθουμε εδώ τον Νοέμβριο, και για μόλις μια εβδομάδα, είναι κάτι σαν μια ριψοκίνδυνη κίνηση, αλλά είναι ο μόνος χρόνος που έχουμε, οπότε κρατάμε τα δάχτυλά μας σταυρωμένα για καλό καιρό.

Είμαστε τυχεροί. Μετά από δύο εβδομάδες ισχυρού ανέμου, οι καταδυτικές τοποθεσίες στα βόρεια και δυτικά του νησιού είναι ξανά ανοιχτές για δουλειά, ακριβώς την ώρα της άφιξής μας.

Ξεκινάμε από το Dwejra, στην Εσωτερική Θάλασσα, ετοιμαζόμαστε στην πετρώδη παραλία δίπλα σε τουρίστες που περιμένουν ένα ψαροκάικο για να τους βγάλει μέσω του καναλιού 80 μέτρων μέσα από τον βράχο. Είναι μια εύκολη είσοδος από την προβλήτα και, μετά από ένα σύντομο κολύμπι στην επιφάνεια μέχρι το άνοιγμα του τούνελ, κάνουμε την κατάβαση μας πάνω από ρηχούς ογκόλιθους που φιλοξενούν γενειοφόρους πυροσκώληκες και πράσινα σκουλήκια του κουταλιού.

Είναι αμυδρό και στενό εδώ, αλλά καθώς κατεβαίνουμε μια σειρά από ράφια στα 24 μέτρα, το κανάλι διευρύνεται και πλημμυρίζει με όμορφο μπλε φως. Η φαινομενικά άπειρη ορατότητα το κάνει αυτό μια απόλαυση μιας πρώτης κατάδυσης.

Στρίβουμε αριστερά έξω από το κανάλι και ακολουθούμε τον καλυμμένο με φύκια τοίχο μέχρι να φτάσουμε σε μια στενή σπηλιά που κόβει βαθιά στον γκρεμό, προσβάσιμη μόνο όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Τραβηγμένος απαλά πέρα ​​δώθε από το φούσκωμα καθώς μπαίνω μέσα, μπορώ να καταλάβω γιατί δεν θα θέλατε να το δοκιμάσετε σε πιο άσχημο καιρό.

Υπάρχει ένα μεγάλο κοπάδι από κοπελιές που μομφές στην είσοδο του καναλιού και μερικά νεαρά παπαγαλόψαρα και σκορπιόψαρα εδώ κι εκεί, αλλά όσον αφορά τη χλωρίδα και την πανίδα αυτή η τοποθεσία (και γενικά το Gozo, όπως θα μάθω τις επόμενες μέρες) είναι πραγματικά ένα για τους λάτρεις των φυκιών και των σφουγγαριών.

Ένα χαλί από έντονο πράσινο, κόκκινο και μοβ σκεπάζει τους τοίχους, παρέχοντας άφθονη βοσκή για τη χούφτα γυμνών κλαδιών που είναι διάσπαρτα γύρω από το μέρος.

Επιστρέφουμε στο Dwejra φωτεινό και νωρίς το επόμενο πρωί για να βουτήξουμε στη Μπλε Τρύπα πριν φτάσει κάποιος άλλος εκεί. Δεν υπάρχουν σχεδόν άλλοι δύτες τριγύρω ούτως ή άλλως - τα περισσότερα από τα καταδυτικά κέντρα στο Gozo είναι κλειστά για το χειμώνα, στην πραγματικότητα - αλλά ο Denis δεν ρισκάρει.

Η προσοχή του αποδίδει καρπούς – έχουμε τη θέση για τον εαυτό μας, και η είσοδος είναι μια εκπληκτική εμπειρία ως αποτέλεσμα, η επιφάνεια του νερού τελείως ακίνητη, δίνοντας τη θέση της στη φωτεινότητα μιας καμάρας στη μία πλευρά και στο σκοτάδι μιας σπηλιάς στην άλλα.

ΕΞΕΡΕΥΝΟΥΜΕ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ (το οποίο, μόλις 14 μέτρα κάτω και με φαρδύ άνοιγμα, είναι προσβάσιμο σε όλους), βρίσκοντας χέλια και γαρίδες που κρύβονται σε ανοιχτές οριζόντιες ρωγμές στο βράχο, πριν βγείτε μέσα από την καμάρα.

Στρίψτε δεξιά, όπως κάνουμε τώρα, και θα βρείτε τα ερείπια του Azure Window, που κάποτε ήταν η πιο διάσημη ευκαιρία φωτογραφίας του Gozo αλλά, από τον Μάρτιο του 2017, μόνο ένας σωρός από τεράστιους ογκόλιθους στον βυθό της θάλασσας.

Η κατάρρευση της αψίδας σε μια ανοιξιάτικη καταιγίδα ήταν ένα πλήγμα για το νησί, αλλά ευτυχώς η απώλεια της περιήγησης στα αξιοθέατα ήταν κέρδος από την κατάδυση – αυτή είναι τώρα μια εξαιρετική τοποθεσία κατάδυσης.

Δεν υπάρχει ακόμα πολλή ζωή – μόνο μια αχνή θόρυβο πράσινων φυκών στους βράχους που έχουν λευκανθεί από τον ήλιο – αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Η περιοχή είναι ένας πραγματικός λαβύρινθος από κολυμβητικές διαδρομές, προσφέροντας ατελείωτες διαδρομές για εξερεύνηση.

Πηγαίνοντας πίσω από τη Μπλε Τρύπα, ανεβαίνουμε στην Καμινάδα, ανεβαίνουμε σχεδόν ευθεία από τα 20 στα 12 μέτρα και μετά ξανά στα 7 μέτρα για να βρεθούμε στους Κήπους των Κοραλλιών. Είναι πολύ διασκεδαστικό, αλλά και όμορφο, οι τοίχοι του διαδρόμου με επένδυση από κίτρινες ανεμώνες που δίνουν τη θέση τους σε κιτρινοπράσινα φύκια στην κορυφή που λάμπουν λαμπερά στον ήλιο. Το Coral Gardens, ανακαλύπτουμε, είναι προστατευμένο και ρηχό, ιδανικό για αρχάριους.

Ολοκληρώνουμε τη βουτιά μας στη Μπλε Τρύπα – μόνοι μας για άλλη μια φορά. Στη στάση ασφαλείας, βλέπω τουρίστες να κοιτάζουν μέσα από τα βράχια πάνω και μερικά μικροσκοπικά ψάρια να σκιρτούν ακριβώς κάτω από την επιφάνεια. Αν έπρεπε να διαλέξω έναν τρόπο για να τελειώσω κάθε κατάδυση από εδώ και πέρα, αυτός θα ήταν αυτός.

Το περπάτημα πίσω στο πάρκινγκ, γύρω από ολισθηρές πισίνες βράχου και κατά μήκος ενός μονοπατιού λαξευμένου στους γεμάτους απολιθώματα κοραλλιογενή ασβεστόλιθο, είναι επίπονη, αλλά τίποτα σε σύγκριση με τη διαδρομή που κάνουμε στο Crocodile Rock – άλλο ένα από τα καταδυτικά σημεία του Dwejra – το επόμενο πρωί .

Χαλαρά μέσα μου drysuit και κάτω στολή, Είμαι πολύ ζεστός από τη στιγμή που θα διασχίσουμε την έκταση που μοιάζει με φεγγάρι από αγκαθωτές πισίνες από ασβεστόλιθο, και είναι ανακούφιση όταν μπορώ επιτέλους να μπω στο νερό των 20°. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς πρέπει να είναι αυτή η βόλτα στο απόγειο του καλοκαιριού.

Κολυμπάμε στην επιφάνεια προς την τεράστια προεξοχή του Crocodile Rock για λίγα λεπτά πριν κατεβούμε για να ανακαλύψουμε ότι υπάρχει πολύ περισσότερος βράχος κάτω από το νερό από ό,τι στην κορυφή.

Διατηρώντας το στα αριστερά μας, κατεβαίνουμε σταδιακά στα 39 μέτρα, για να βρούμε ογκόλιθους να βρομίζουν τον πυθμένα της θάλασσας, αλλά δεν υπάρχει ένδειξη του αριθμού των μεγάλων ροφών που μας λένε ότι μερικές φορές κάνουν παρέα εδώ.

Από πάνω μας εμφανίζονται ξαφνικά εκατοντάδες barracuda, που πλέουν σε μια τεράστια υποβρύχια κοιλάδα ανάμεσα σε δύο απότομες κορυφές. Ξεχύνονται στην απόκρημνη άκρη του βράχου προς το μέρος μας, κυκλώνοντας την ομάδα μας πριν εξαφανιστούν σε πιο ρηχά νερά. Είναι ένα μαγευτικό θέαμα.

Μετά από μερικές μέρες παίζοντας με τη Mabel στην παραλία της Inland Sea, ο αδερφός μου θέλει να δει μερικές άλλες περιοχές του νησιού. Έτσι, μετά από μια ακόμη βουτιά στη Μπλε Τρύπα, ο Ντένις μας μεταφέρει στις αλυκές, μια τοποθεσία με μια χούφτα καταδυτικών τοποθεσιών που ταιριάζουν σε διάφορα γούστα και επίπεδα εμπειρίας.

Για να φτάσετε στο Dwejra από το Marsalforn, θα πρέπει να οδηγήσετε στη Βικτώρια, την κύρια πόλη στο κέντρο του Gozo, και πάλι, ένα ταξίδι περίπου 25 λεπτών, αλλά οι αλυκές είναι απλώς μια μικρή διαδρομή κατά μήκος της ακτής.

Οι Gozitan μαζεύουν αλάτι από ρηχές πισίνες σε αυτό το όμορφο κομμάτι της ακτής από τη ρωμαϊκή εποχή. Το καλοκαίρι πρέπει να προσέχετε να μην πατάτε στα τηγάνια στο δρόμο σας προς το νερό, αλλά δεν είναι πρόβλημα το χειμώνα, οπότε περνάμε κατευθείαν.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ Όλοι επιστρέφουμε στα Salt Pans, ο Yoji και η Mabel παίζουν στις πισίνες του βράχου στον ήλιο, ενώ ο Steve και εγώ βουτάμε στο Double Arch με τον Denis.

Η ίδια η αψίδα είναι εκπληκτική – που φαίνεται από το μπλε στη μία πλευρά ενός μεγάλου φυσικού αμφιθεάτρου – αλλά δεν δικαιολογεί το κουραστικό 10λεπτο κολύμπι στην επιφάνεια για να φτάσετε εκεί από την ακτή.

Εάν πρόκειται να κάνετε μια προσπάθεια να φτάσετε σε μια τοποθεσία κατάδυσης σε αυτό το μέρος του Gozo, εξοικονομήστε ενέργεια για το Cathedral Cave. Υποτίθεται ότι υπάρχει μια σκάλα στο άκρο των αλυκών που σας βάζει στο σωστό σημείο για το σπήλαιο, αλλά έχει ξεπλυθεί μέχρι την επίσκεψή μας και δεν θα αντικατασταθεί μέχρι την άνοιξη.

Πράγμα που σημαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να φτάσετε εκεί είναι να κατεβείτε 100 σκαλοπάτια στο φαράγγι Wied il-Ghasri, ακολουθούμενη από άλλη μια 10λεπτη κολύμβηση στην επιφάνεια – αυτή τη φορά σε μάλλον πιο γραφικό περιβάλλον.

Κάτω από το νερό είναι ο συνηθισμένος συνδυασμός νεαρών σκορπιών, γυμνών και φυκιών, μέχρι που ξαφνικά είμαι τυχερός και εντοπίζω

λίγο χταπόδι κρύβεται σε μια τρύπα σε έναν τοίχο. Από εκεί και πέρα, η θαλάσσια ζωή είναι αδιάκοπη, ο Ντένις επισημαίνει έναν αστακό και μια ελβετική αγελάδα γυμνό, ενώ μια σουπιά παραμονεύει σε μια ρωγμή στο άνοιγμα της σπηλιάς.

Το Σπήλαιο του Καθεδρικού είναι τεράστιο, τόσο πάνω όσο και κάτω από το νερό, δικαιολογώντας απόλυτα το όνομά του. Ένα μικρό παράθυρο αφήνει καθαρό αέρα και αρκετό φως που δεν χρειαζόμαστε τους πυρσούς μας για να το δούμε, και όταν ξαναπατάμε κάτω από το νερό για να επιστρέψουμε, το στόμιο της σπηλιάς λούζεται στο μπλε.

Στο κολύμπι πίσω στο φαράγγι, τα κύματα χτυπούν δυνατά τους βράχους από πάνω μας, ένα σημάδι της άφιξης ενός καιρικού μετώπου που σημαίνει ότι αυτή θα είναι η τελευταία μας επίσκεψη στις φημισμένες τοποθεσίες καταδύσεων στη βόρεια και τη δυτική ακτή του Gozo αυτή την εβδομάδα.

Η ανάβαση στο φαράγγι είναι εξαντλητική, αλλά θα τα έκανα όλα ξανά σε μια φωτογραφία για άλλη μια ματιά στο Cathedral Cave.

ΚΑΤΑΦΕΡΟΥΜΕ ΣΤΟ ΝΟΤΟ του νησιού για τις τελευταίες μας βουτιές, δοκιμάζοντας τον απάνεμο κόλπο Mgarr ix-Xini και το χαραγμένο επιβατηγό πλοίο Karwela. Το wreck-dive δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο – με το κατάστρωμά του στα 33 μέτρα, δεν υπάρχει αρκετός χρόνος για να εξερευνήσετε σωστά σε μια κατάδυση χωρίς deco.

Επιπλέον, η Karwela καταδύεται τόσο συχνά που δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου ζωή εκεί, ακόμη και μετά από 12 χρόνια βυθισμένη στο νερό.

Το αντίθετο ισχύει για την περιοχή του θαλάσσιου λιβαδιού που προσπερνάμε στο δρόμο της επιστροφής προς την ακτή, όπου εντοπίζω τέσσερα χταπόδια, συν τον πρώτο μου ιππόκαμπο με μακριά μύτη.

Το Mgarr ix-Xini, εν τω μεταξύ, φιλοξενεί μια ταραχή από σουπιές και λάχανες, μια ευκαιρία για τον Steve να βγάλει τον μακρο φακό του μετά από μέρες που τραβούσε θεαματικές ευρυγώνιες λήψεις και ένα κατάλληλα ανταποδοτικό σημείο για τον αδερφό μου να δώσει μια πρώτη ευκαιρία για καταδύσεις χρόνος.