Βιρμανία Maru

ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ μιας πρύμνης εμφανίστηκε έξω από το σκοτάδι. Και καθώς κολυμπούσαμε γύρω από το κατάστρωμα, το πρώτο κομμάτι μηχανήματος που αποκαλύφθηκε αποδείχθηκε ότι ήταν ο αυστηρός τηλέγραφος. Το όνειρο ενός δύτη!
Όπου κι αν κοιτάξαμε κάτω από την πυκνή ανάπτυξη των κοραλλιών, βρήκαμε στοιχεία ζωής σε ένα ατμόπλοιο σε καιρό πολέμου.
Πέσαμε για λίγο στα αμπάρια. Κάτω από τα καταστρώματα φώναζε για έρευνα, αλλά θα έπρεπε να αντισταθούμε στον πειρασμό στη συγκεκριμένη κατάδυση.
Άρχισα να αναρωτιέμαι τι σκεφτόταν το ιαπωνικό πλήρωμα τις τελευταίες του στιγμές.
Είχαν παραιτηθεί στη μοίρα τους ή είχαν πάει να παλέψουν μέχρι το τέλος; Είναι το είδος του προβληματισμού με το οποίο θα είναι εξοικειωμένοι οι περισσότεροι τεχνικοί δύτες.
Αυτό το ναυάγιο παρέμενε κρυμμένο για 75 χρόνια και τώρα μπορούσαμε να νιώσουμε ότι τα μυστικά του ήταν κοντά στην ομάδα καταδύσεων μας. Ήμασταν πεπεισμένοι ότι είχαμε βρει το ναυάγιο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου που αναζητούσαμε.
Η Burma Maru έκανε το εμπόριο της γύρω από τα γαλαζοπράσινα νερά της Νοτιοανατολικής Ασίας με κοράλλια. Maru ήταν ο τίτλος που δόθηκε σε όλα τα ιαπωνικά φορτηγά πλοία εκείνης της εποχής και σε χαλαρή μετάφραση σημαίνει «στρογγυλός», αναφερόμενος πιθανώς σε ταξίδια επιστροφής από και προς το λιμάνι προέλευσης.
Κατασκευάστηκε στην Ιαπωνία το 1917 από την Kawasaki και ανήκε στον Nanyo Kaiun kk, ήταν ένα εντυπωσιακό πλοίο. Η στο κέντρο της γέφυρας, τα εμπρός και πίσω αμπάρια της και η μεγάλη υπερκατασκευή της περιείχαν καμπίνες για τους επιβάτες που πληρώνουν ναύλο.
Είχε μήκος 117 μέτρα με δοκό 15 μέτρων και μπορούσε να τη θαυμάσει κανείς ως όμορφη ή λειτουργική, ανάλογα με την άποψή σας. Είτε έτσι είτε αλλιώς, το στρωμένο με κοράλλια ναυάγιο που έχει απομείνει είναι μια γιορτή της συνεχιζόμενης μάχης του ανθρώπου με τις δυνάμεις της φύσης.

Η ΒΙΡΜΑΝΗ ΜΑΡΟΥ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ βίαια, στις 4.34 π.μ. της 12ης Ιουνίου 1942. Το υποβρύχιο USS Swordfish κατηγορίας Sargo, με κυβερνήτη τον υπολοχαγό Τσέστερ Καρλ Σμιθ, εκτόξευσε ένα σάλβο από τορπίλες, αστόχησε και στη συνέχεια εκτόξευσε ένα δεύτερο σάλβο. Μία από τις τορπίλες βρήκε τον στόχο της, μπροστά από τη γέφυρα.
Η Burma Maru σταμάτησε νεκρή στο νερό και τα επόμενα 12 λεπτά εγκαταστάθηκε στην πλώρη. Τι θα περνούσε λοιπόν από το μυαλό του καπετάνιου και του νεαρού πληρώματος της, τόσο μακριά από το σπίτι και με λίγες ελπίδες διάσωσης;
Ενδιαφερθήκαμε για πρώτη φορά για το Burma Maru πριν από τρία χρόνια, ενώ αναζητούσαμε αναφορές πολέμου, αρχικά για πιθανούς στόχους γύρω από την καταδυτική μας βάση στο Koh Tao στην Ταϊλάνδη.
Μας εντυπωσίασε το κλασικό σχήμα του φορτηγού, αλλά μας εμπόδισε η έλλειψη πληροφοριών για το ναυάγιο.
Η έκθεση έδωσε τη συνηθισμένη θέση του χάρτη, αλλά αυτές είναι τόσο συχνά ανακριβείς, δεδομένων των ορίων των εργαλείων που διαθέτει ένας διοικητής υποβρυχίου κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
Νότια της Ταϊλάνδης, η Καμπότζη, λόγω της ταραχώδους σύγχρονης ιστορίας της, άργησε να εκμεταλλευτεί την τεχνολογία GPS και ηχογράφησης, και τα σημάδια του ψαρά είναι λεπτά στο έδαφος εκεί.
Τότε έγινε μια τυχαία συνάντηση μεταξύ του καταδυτικού μου φίλου Dave Polly και ενός Ταϊλανδού ψαρά στο Koh Chang. Λαδωμένο μαζί με ένα μπουκάλι Black Label, προέκυψαν δύο σημάδια - αρκετά κοντά στην αναφορά του πολέμου στη Burma Maru για να αυξηθεί η αρτηριακή πίεση. Το παιχνίδι ήταν σε εξέλιξη!
Δυστυχώς, ένας τραυματισμός καθυστέρησε την προγραμματισμένη μας αποστολή όχι λιγότερο από δύο χρόνια, και όταν ξανάρχισε έπρεπε να προχωρήσει χωρίς τον Dave.
Ήμασταν τυχεροί, ωστόσο, και κλείσαμε συμφωνία με έναν από τους παλιούς μαθητές του σε ένα κατάστημα καταδύσεων στην Καμπότζη.
Συγκεντρώσαμε μια ομάδα. Ο Leon Webber και εγώ ήμασταν από τον Davy Jones Tech και ο Mikko και ο Ivan από το Koh Tao Tec Divers, και μαζί μας ήρθε ο Dennis Funk από το Dive Shop Cambodia.
Ο Ντένις και ο Ιβάν σχεδίαζαν να βουτήξουν σε ανοιχτό κύκλωμα, έτσι καλέσαμε επίσης τον Όλιβερ Ζάιζερ, έναν δύτη κλειστού κυκλώματος με αναπνευστήρα με έδρα την Μπανγκόκ, για να συνεργαστούμε με τον φωτογράφο Mikko.
Φύγαμε από το Koh Tao στις 16 Φεβρουαρίου σε 16 ώρες οδικώς μέχρι τα σύνορα της Καμπότζης και μετά από κάποιες καθυστερήσεις καταφέραμε να μεταφέρουμε όλο τον εξοπλισμό μας.
Στη συνέχεια νοικιάσαμε μεταφορικό μέσο για να μας πάνε στο Sihanoukville στην ακτή του Κόλπου της Ταϊλάνδης και έξι ώρες αργότερα ήμασταν εκεί.
Τα βάθη στους χάρτες έδειχναν την ανάγκη για ήλιο. Αυτό θα μετριάσει τα προβλήματα με τη νάρκωση, αλλά σημαίνει ότι θα πρέπει να προπαραγγείλουμε ήλιο και οξυγόνο και να κάνουμε την ανάμειξη.
Η ομάδα rebreather θα χρησιμοποιούσε έναν συνδυασμό αερίων – trimix 15/35 επί του σκάφους για να μας δώσει εύκολη επικύρωση κυψέλης στο μέσο βάθος των 57 μέτρων (PO2 1.005) και μια διάσωση στο κάτω μέρος του TMX 19/35, δίνοντάς μας PO2 1.27 στο βάθος.
Αυτό θα επέτρεπε μια φόρτωση νάρκωσης 28 ή 34 μέτρων, ανάλογα με τις απαιτήσεις. Η επιλογή των αερίων μας επέτρεψε επίσης μια ομαλή μετάβαση σε περίπτωση ανάγκης διάσωσης, επειδή τα αέρια θα ταιριάζουν με τη μονάδα σε βάθος.
Θα φέρουμε επίσης μια διάσωση deco 50% nitrox.
Αν και κουρασμένοι από το μακρύ ταξίδι, κατά την άφιξή μας ασχοληθήκαμε με την ανάμειξη αερίων πριν φορτώσουμε τα φορτηγά και ξεκινήσουμε για το λιμάνι.

Η ΠΡΟΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ Ήταν καλό. Ξεκινήσαμε για τα σημάδια, φτάνοντας στις 7 το πρωί. Ανέλαβα το σκάφος για να εκτελέσω την έρευνα και μέσα σε λίγα λεπτά το βυθόμετρο έδειχνε μια εικόνα.
Πηγαίνοντας ξανά γύρω από το σημείο, ετοιμάσαμε τη γραμμή βολής και αναπτύξαμε, αλλά η θάλασσα παραιτήθηκε από τα μυστήρια της, και όταν ο Leon και ο Tim είχαν κατέβει από τη γραμμή για να δέσουν στο ναυάγιο, το ρεύμα είχε μετακινήσει τη βολή.
Πραγματοποιήσαμε μια αναζήτηση για να βρούμε ξανά το ναυάγιο, αλλά ανταμειφθήκαμε με μια βουτιά λάσπης στα 67 μέτρα. Κάθε τεχνικός δύτης γνωρίζει αυτό το αίσθημα βύθισης της ολοκλήρωσης μιας ώρας deco χωρίς ανταμοιβή.
Πυροβολήσαμε ξανά το ναυάγιο και οι Mikko και Oliver ήταν οι επόμενοι, αλλά το ρεύμα τους νίκησε επίσης. Τώρα είχαμε ένα μικρό πρόβλημα – ο Ivan και ο Dennis ολοκλήρωναν ένα μάθημα και περιορίζονταν στο βάθος.
Έτσι ξαναπυροβολήσαμε το ναυάγιο με επιπλέον βάρος, και ο Ιβάν έτρεξε έναν κύλινδρο σε ένα ρουλεμάν προς το σημάδι.
Κρατώντας το βάθος του, κατάφερε να δέσει μια πετονιά στην πρύμνη, αλλά λόγω αυτού του βάθους και του διαθέσιμου αερίου του πλήρωσε την ποινή και δεν μπόρεσε να προσδιορίσει τον τύπο του πλοίου που βρήκαμε.
Ήμουν στη συνέχεια με τον Leon, και με το πλεονέκτημα του ηλίου, αυτό ήταν το σημείο στο οποίο μπορέσαμε να διακρίνουμε το ξεχωριστό σχήμα της πρύμνης.
Αλλά μόνο αφού ο Mikko και ο Oliver επέστρεψαν με το βίντεο, μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι βρήκαμε το Burma Maru.
Αυτό επιβεβαιώθηκε σε επόμενες καταδύσεις. Κατά την τρίτη καταφέραμε να φτάσουμε στη γέφυρα, περνώντας τις καμπίνες και το χωνί που είχαν καταρρεύσει με το πέρασμα του χρόνου.
Όλα ήταν εκεί – το τιμόνι, ο κεντρικός τηλέγραφος και ο μεγάλος χάλκινος φωνητικός επικοινωνητής φώναζαν για την προσοχή μας.

ΚΑΘΩΣ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΥΡΙΖΕΙ για άλλη μια φορά στο 1942, οι σκέψεις μου διακόπηκαν από το βουητό μιας προειδοποίησης κυψέλης – πιθανότατα υδρατμοί, μια έκπλυση διαλύτη που δεν μπορεί να κινηθεί.
Ήταν ώρα να στρίψω. Ευτυχώς το κελί πρόλαβε τους άλλους και ο συναγερμός σταμάτησε. Έφυγα πάλι με τις σκέψεις μου, παρασυρθήκαμε πίσω στην πρύμνη, με το ρεύμα να μας βοηθάει.
Η πολύχρωμη φύση είχε επαναφέρει τη ζωή στην παλιά σκηνή της καταστροφής. Προς το παρόν, η μοίρα του καπετάνιου και του πληρώματος παραμένει μυστήριο, αλλά λόγω της απομονωμένης θέσης του πλοίου πρέπει να υποθέσουμε ότι χάθηκαν όλα τα χέρια.
Η έρευνά μας συνεχίζεται και περαιτέρω καταδύσεις βρίσκονται στο σχεδιασμό.