Αδελφική τύχη

Η JOSS WOOLF παίρνει την ευκαιρία για λογαριασμό άλλων να κάνει ένα πιο περιπετειώδες από το συνηθισμένο ομαδικό ταξίδι ζωντανής μετάδοσης – αλλά θα έπαιρνε το φταίξιμο ή θα απολάμβανε τα εύσημα;

ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΟΥ στη νότια Αιγυπτιακή Ερυθρά Θάλασσα, σε απόσταση μισού μιλίου, θα βρείτε το Big Brother με τον φάρο του, που χτίστηκε από τους Βρετανούς το 1883, και τον Little Brother. Είναι ένα πολύ απομονωμένο ζεύγος βραχωδών εξάρσεων.

Κανείς δεν μένει εκεί, αλλά περιστασιακά υπάρχει στρατιωτική παρουσία. Τις περασμένες μέρες, ως τιμωρία για κάποιο αδίκημα, το άτυχο θύμα θα αναγκαζόταν να κολυμπήσει από το ένα νησί στο άλλο στα «μολυσμένα από καρχαρίες» νερά.

Πριν από δύο χρόνια, μου δόθηκε η σκυτάλη να τρέξω ένα ετήσιο ταξίδι κατάδυσης στην Ερυθρά Θάλασσα της Βρετανικής Εταιρείας Υποβρύχιων Φωτογράφων, που ξεκίνησε από τον John Bantin πριν από πολλά χρόνια, στη συνέχεια συνεχίστηκε από τη Linda Dunk και για τουλάχιστον τα τελευταία 15 χρόνια από τον Jan Maloney .

Σήμερα οι ηλικίες της ομάδας μας κυμαίνονται από την αθωότητα των 32 έως τη σοφία των 82.

Είμαστε όλοι υποβρύχιοι φωτογράφοι διαφορετικών φιλοδοξιών και μας αρέσει να ταξιδεύουμε μαζί για πολλά χρόνια.

Το συνηθισμένο δρομολόγιό μας ήταν στο βορρά ενσωματώνοντας, καιρού επιτρέποντος, τα ναυάγια στο Abu Nuhas, το Thistlegorm, τον ύφαλο Τζάκσον και τον αμίμητο Ras Mohammed με τον Shark Reef και το ναυάγιο του Yolanda. Περιστασιακά, για αλλαγή, έχουμε αποτολμήσει νοτιότερα στις σπηλιές του St John's και του Fury Shoal, αλλά οι Brothers δεν ήταν ποτέ στην ατζέντα μας.

Αυτό οφειλόταν εν μέρει στο ότι ήταν κλειστά για το κοινό επί σειρά ετών, αλλά και επειδή η μάλλον πιο απαιτητική κατάδυση δεν άρεσε σε όλους.

Αυτή τη φορά, έχοντας πολλές πιθανότητες να δω αλωνιστές, σφυροκέφαλους και ωκεανούς, σκέφτηκα ότι θα παρέσυρα την ομάδα και θα εκμεταλλευόμουν την ευκαιρία να επισκεφτώ τους καρχαρίες.

Ήμασταν 22 άτομα στο Hurricane, ένας από τους στόλους Tornado που χειριζόταν Scuba Travel, και νικητής του φετινού βραβείου DIVER Liveaboard of the Year.

ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ στο St John's, με τα σαγηνευτικά συστήματα σπηλαίων και τις συχνές συναντήσεις με τον Ναπολέοντα, αποχαιρετήσαμε τη μισή ομάδα.

Μια μέρα αργότερα, με μια νέα παρτίδα ενθουσιασμένων καλεσμένων εγκατεστημένοι όλοι ευχάριστα, οι καταδύσεις check-out ολοκληρώθηκαν και οι προμήθειες τζιν ανανεώθηκαν, ήρθε η ώρα για το 12ωρο νυχτερινό πέρασμα στους Brothers, κάτι που δεν θα επέλεγα να ξανακάνω σε ένα βιασύνη

Με πολύ δυνατούς ανέμους και κυματιστές θάλασσες, ήταν ίσως ένα από τα χειρότερα θαλάσσια ταξίδια που έχω ζήσει ποτέ σε ένα ταξίδι κατάδυσης.

Δύο σετ ξύλινες πόρτες στην καμπίνα μας χτυπούσαν δυνατά όλη τη νύχτα. έπρεπε να κολλήσεις στα πλάγια της κουκέτας σου για να αποφύγεις να σε πετάξουν στο πάτωμα και ήξερες ότι οποιαδήποτε προσπάθεια να σηκωθείς από το κρεβάτι για να διορθώσεις τη θέση θα πυροδοτούσε τη ναυτία στην οποία πολλοί από εμάς αναπόφευκτα θα υπέκυπταν.

Συνδυάστε αυτό το σενάριο με τη συνηθισμένη κοιλιά gippy, που συνάδει σχεδόν με κάθε ταξίδι στην Ερυθρά Θάλασσα, έχοντας δώσει προτεραιότητα στο στομάχι μου ενώ γονατίζω μπρούμυτα πάνω από την τουαλέτα…

Δεν θα πω περισσότερα!

Το πώς ο καπετάνιος και το πλήρωμά μας κατάφεραν να δέσουν το σκάφος με ασφάλεια, στο σκοτάδι στις 3 π.μ., ανάμεσα στα κύματα και τον ουρλιαχτό άνεμο, με έξι σχοινιά που έπρεπε να στερεωθούν σε βυθισμένα αγκυροβόλια, παραμένει ένα μυστήριο για μένα και μια πίστη σε αυτούς.

Παρόλο που το ταξίδι είχε τον αντίκτυπό του στον αριθμό των πρόθυμων δυτών εκείνο το πρώτο πρωί, όσοι κατάφεραν να βγουν στην επιφάνεια στις 5.30 π.μ. ανταμείφθηκαν καλά από μια πολύ κοντινή συνάντηση με έναν τεράστιο αλωνιστή καρχαρία. Φυσικά, αυτή η ομάδα δεν με περιλάμβανε.

Ωστόσο, ένιωσα αρκετά αναρρωμένος αργά το πρωί για να ξεκινήσω τη δεύτερη κατάδυση της ημέρας. Είχαμε ήδη δει δύο ωκεάνιους καρχαρίες να κάνουν κύκλους γύρω από το σκάφος από τα ψηλά καταστρώματα. Μόλις γλιστρήσαμε μέσα, χωρίς απολύτως κανένα ρεύμα, καταγάλανα νερά και αστραφτερή ηλιοφάνεια, είχαμε το είδος της συνάντησης που μόνο ονειρεύεστε.

Τουλάχιστον τρεις ωκεανοί, ο καθένας με την απολαυστική συντροφιά των πιλότων (κρίμα που ήταν μπλε και όχι κίτρινοι, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα, έτσι;).

Για όλη την κατάδυση, συνέχισαν να κάνουν κρουαζιέρα ανάμεσά μας.

Κανείς δεν χρειάστηκε καν να κινηθεί για αυτό το τέλειο σουτ από σχεδόν οποιαδήποτε γωνία. το μόνο που έπρεπε να κάνουμε ήταν να περιμένουμε μέχρι να έρθει η σειρά μας για το παρελθόν.

Μου πήρε πίσω περισσότερα από 20 χρόνια για την πρώτη μου επίσκεψη στο Elphinstone με το καταδυτικό μου κλαμπ. Ακόμα τρομοκρατημένος από την κληρονομιά της ταινίας Jaws, ήμουν πολύ νευρικός για το ενδεχόμενο μιας συνάντησης με ένα «επικίνδυνο» ωκεάνιο λευκό άκρο που ονομάζεται Sid, στο έδαφος του οποίου επρόκειτο να κατέβουμε.

Οι οδηγοί κατάδυσης μας είχαν πει σε όλους να περιμένουμε, πλήρως εξοπλισμένοι, στο πίσω μέρος του σκάφους ενώ έλεγχαν την τοποθεσία για να βεβαιωθούν ότι ήταν ασφαλής. Μετά από 20 λεπτά ακόμη δεν είχαν επιστρέψει και εμείς, ή μάλλον εγώ, πήραμε μια εκτελεστική απόφαση να πηδήξουμε.

Μπορείτε μόνο να φανταστείτε το σοκ που ένιωσα όταν βρήκα τον Σιντ αμέσως κάτω από τη βάρκα.

Οι ανήμποροι οδηγοί μας περίμεναν στον βυθό και δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να κατεβούμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα και να ενώσουμε μαζί τους, όπου μείναμε για το υπόλοιπο της κατάδυσης.

Μπορώ να θυμηθώ, μέσα στα όρια του μικρού μας οροπεδίου, να βρήκα ένα συγκρότημα από καρχαρίες-παιδοκόμους κάτω από ένα μεγάλο επιτραπέζιο κοράλλι και μερικά πετρόψαρα

Δεν θα το είχα προσέξει διαφορετικά.

Ο Σιντ δεν έφυγε. άλλες ομάδες δυτών ήρθαν και έφυγαν, αλλά κάποια στιγμή έπρεπε να βρεθούμε όλοι και, φυσικά, είμαστε όλοι ακόμα εδώ για να πούμε την ιστορία.

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΝΕΚΔΟΤΟ είναι να συγκρίνουμε τον απόλυτο φόβο που νιώσαμε για τους ωκεανούς – στην πραγματικότητα, για κάθε καρχαρία – εκείνη την εποχή με την απόλυτη ευχαρίστηση να βρισκόμαστε κοντά τους σήμερα. Φυσικά, δεν πρέπει να εφησυχάζουμε. υπήρξαν ένα ή δύο θανατηφόρα περιστατικά.

Η διασκέδασή μας περιορίστηκε μόνο από την εξάντληση του αέρα μας, αλλά υπήρχαν πολλά χαμόγελα στα πρόσωπα των ανθρώπων μετά από εκείνη την κατάδυση και το μεσημεριανό γεύμα ήταν μια πολύ θορυβώδης υπόθεση. Οι καρχαρίες παρέμειναν σε απόσταση για το υπόλοιπο της ημέρας, δυστυχώς, αλλά ήμασταν ήδη τυχεροί.

Υπάρχουν μερικά πολύ καλά ναυάγια στο Big Brother, όχι μακριά από τον Φάρο. Το Aida 11 ήταν ένα ιταλικό πλοίο που μετέφερε στρατεύματα όταν συγκρούστηκε με τον Big Brother μια νύχτα του 1957. Με το πιο ρηχό του σημείο στα μόλις 15 μέτρα, είναι ένα μεγάλο, σχετικά άθικτο ναυάγιο.

Ωστόσο, αν και το ρεύμα είναι συχνά ισχυρό, τα μαλακά κοράλλια είναι όμορφα και το ναυάγιο προσελκύει άφθονη θαλάσσια ζωή και προσφέρει υπέροχα ευκαιρίες.

Το Numidia, ένα πρώην βρετανικό φορτηγό πλοίο μήκους 130 μέτρων, βυθίστηκε μόλις στο δεύτερο ταξίδι του, με προορισμό την Ινδία, το 1901.

Το σκάφος, το οποίο βρίσκεται τώρα σχεδόν κάθετα μεταξύ 8 και 80 μέτρων, έφερε τροχούς ατμομηχανής, και αυτοί μπορούν ακόμα να βρεθούν. Ωστόσο, το τεράστιο βάθος του το καθιστά γενικά απρόσιτο για τον δύτη αναψυχής.

Προσβάσιμο μόνο από το RIB, στο απέναντι άκρο του νησιού, μπήκαμε για άλλη μια ευκαιρία να δούμε τον άπιαστο αλωνιστή καρχαρία. Πολύ ενοχλητικό, κάποιος κατάφερε να κάνει κρουαζιέρα κάτω από όλους μας χωρίς να τον δει κανείς εκτός από τον Ahmed, τον οδηγό μας, και τον Πρόεδρο του BSoUP, Paul Colley!

Ένα μόνο μαντάτο μπήκε στο οπτικό μας πεδίο προτού παρασυρθούμε στη γωνία πάνω από έναν υπέροχο κοραλλιογενή κήπο με αρκετά ζωηρά πορτοκαλί θηλυκά ανθία για να κατοικήσουμε ολόκληρη την Ερυθρά Θάλασσα.

Όταν πιέζετε το κλείστρο, τα στροβοσκοπικά τα κάνουν όλα να συγκεντρώνονται σφιχτά στον ύφαλο, έτσι πατάτε ξανά το κλείστρο γρήγορα για πιο πυκνή συσσώρευση χρωμάτων.

Θυμάμαι ότι, σε ένα ταξίδι στις Σεϋχέλλες πριν από μερικά χρόνια, ο υπέροχος καταδυτικός μας οδηγός, πρώην γενικός γιατρός από το Γιορκσάιρ, μου είπε ότι η αναλογία των θηλυκών ανθίων προς τα αρσενικά ήταν περίπου 10 προς ένα, ένα στατιστικό στοιχείο που, όπως είπε, αντικατοπτρίζει μάλλον αυτή της ανθρώπινης κατάστασης στη Μάχε όπου ζούσε.

ΕΧΟΥΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ εξοικειωμένος με το μοτίβο του καιρού. ξυπνώντας από δυνατούς ανέμους, ένα μεγάλο κύμα και κύματα που πέφτουν πάνω από την κορυφή του καταστρώματος καταδύσεων, σταδιακά υποχωρώντας κατά τη διάρκεια της ημέρας. Το πρωί της ημέρας που επρόκειτο να βουτήξουμε το Little Brother δεν αποτελεί εξαίρεση.

Κατά τη διάρκεια της νύχτας έχουν φτάσει άλλα δύο σκάφη, το πλήρωμα του ενός εκ των οποίων παλεύει να βρει κάποια αγκυροβόλια. Πώς αυτά τα σκάφη με ξύλινο κύτος φαίνονται να πετούν ανελέητα - χαίρομαι για το πολύ πιο σταθερό ατσάλινο κύτος του Hurricane.

Η πρωινή κατάδυση έχει σκοπό να δώσει μεγαλύτερη ευκαιρία να δούμε τους αλωνιστές, αλλά στις 5.30 φαίνεται να βρισκόμαστε ανάμεσα σε 40 αρχάριους ποδηλασίας που έχουν όλοι την ίδια ιδέα! Έτσι, δεν υπάρχουν καρχαρίες σήμερα το πρωί, αλλά εξακολουθεί να είναι μια όμορφη γραφική βουτιά με barracuda, κοπάδια από ψάρια πανό, δεκάδες βελονοειδή και πολλές δραστηριότητες καθαρισμού και σίτισης.

Κάνοντας τον δρόμο μας γύρω από τον ύφαλο, σύντομα χτυπήσαμε έναν τοίχο ισχυρού ρεύματος που μας αναγκάζει να επιστρέψουμε. Υπάρχουν τώρα τόσοι πολλοί δύτες στο νερό που δεν μπορούμε να δούμε τα ψάρια για τις φυσαλίδες.

Αποφάσισα να κατευθυνθώ πίσω προς το σκάφος και να τελειώσω την κατάδυση όταν ένας ωκεανός πλαισιωμένος από πιλοτόψαρα αναδύεται από το σκοτάδι. Προσπαθούμε να το ακολουθήσουμε, αλλά σύντομα εξαφανίζεται και περιμένουμε υπομονετικά κάτω από τη βάρκα να επιστρέψει. Δεν συμβαίνει, οπότε τελικά τα παρατάω και προσπαθώ να πάω στο πίσω μέρος του σκάφους.

ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΕΧΕΙ σήκωσε, και είναι πολύ σκληρός για να φτάσεις στις σκάλες, που τώρα ανεβοκατεβαίνουν βίαια, σε αρμονία με το φούσκωμα της θάλασσας.

Επιτέλους καταφέρνω να κρατηθώ και να ξεκινήσω τον δρόμο μου προς τα πάνω όταν ένα απροσδόκητο κινέζικο πρόσωπο μου λέει ότι βρίσκομαι σε λάθος σκάφος!

Ωχ όχι! Αυτό θα σημαίνει ότι πρέπει να πληρώσω την ποινή ενός παγωτού σε κάθε πλήρωμα;

Αυτό που σημαίνει είναι μια μακρά σκληρή βουτιά ενάντια στο ρεύμα, παρασύροντας μια δυσκίνητη κάμερα. Μπορώ να δω άλλα μέλη της ομάδας μας να προσκολλώνται σε γραμμές αγκύρωσης όπως ανεμοκάλτσες, αλλά αποφασίζω να το κάνω (είμαι δύτης BSAC!) και να κολυμπήσω μέχρι τη σκάλα.

Τώρα μου κόβεται η ανάσα με όλο το βαρύ πτερύγιο, αλλά επιτέλους η γραμμή της πρύμνης είναι σχεδόν εφικτή.

Είναι μόλις 6 ίντσες μακριά, αλλά χρειάζονται ακόμα μια ντουζίνα περίπου καλές κλωτσιές για να μπορέσω, επιτέλους, να το καταλάβω.

Κρατιέμαι για λίγο για να ανακτήσω την ανάσα μου. Η σκάλα είναι μόλις 4 πόδια μακριά, αλλά δεν μπορώ να την φτάσω. Το πλήρωμα μου πετάει μια γραμμή και, τελικά, με τραβούν πίσω στην ασφάλεια.

«Είμαι ζωντανός», δηλώνω, μόλις επιστρέψω στο πλοίο με ένα φλιτζάνι ζεστή σοκολάτα στο χέρι. Αστείο, αλλά τις ίδιες λέξεις λέει ο επόμενος δύτης που θα αναδυθεί.

Ένα από το πλήρωμα δείχνει ένα RIB σε μακρινή απόσταση. Προς έκπληξή μου, αποδεικνύεται ότι είναι ένα δικό μας. Το ξαφνικό ισχυρό ρεύμα έχει παρασύρει μερικούς από την ομάδα μας και τον οδηγό τους τόσο μακριά που μόνο χάρη στα μάτια του αετού και την ευφυΐα του έμπειρου πληρώματος μας επιστρέφουν με ασφάλεια τώρα.

Είδαν πολλούς καρχαρίες στο ανοικτό νερό πριν τα πάρουν.

Πολύ σύντομα, ο χρόνος μας στο The Brothers τελείωσε και ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε στο λιμάνι μέσω Elphinstone. Ο καιρός κλείνει ούτως ή άλλως και το παράθυρο ευκαιρίας μας έχει πλέον παρέλθει.

Σε αντίθεση με το ταξίδι μας εδώ, ο άνεμος θα είναι τώρα πίσω μας σε όλη τη διαδρομή. Έχουμε σταθεί απίστευτα τυχεροί.