Και οι δύο πλευρές τώρα

ΤΟ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΟ ΦΑΝΕ ΝΑ ΔΟΝΕΤΑΙ υπό τον ήχο των χαλύβδινων τυμπάνων, και με επιτέθηκαν ο θόρυβος, το χρώμα, οι χορευτές, οι τυμπανιστές και τα πλήθη. Το Καρναβάλι – δύο μέρες διασκέδασης στο Τρινιντάντ & Τομπάγκο – ήταν μόλις μερικές εβδομάδες μακριά.
Κατευθυνόμουν προς το Speyside, στην ανατολική –και την Ατλαντική– πλευρά του Τομπάγκο. Έχοντας πρόσφατη κακοκαιρία, θα κολλούσα σε τοποθεσίες κοντά στην ακτή πριν κατευθυνθώ δυτικά για να συγκρίνω την ανατολή με την πλευρά του νησιού στην Καραϊβική.
Συναντήσαμε μια τεράστια χελώνα μόλις προσγειωθήκαμε στο Coral Gardens. Δεν ενοχλήθηκε από την εγγύτητά μας και κάθισε δίπλα μας για λίγο πριν ανακατευτεί και απομακρυνθεί με κωπηλασία.
Αργότερα, ενώ σκοπεύαμε να παρακολουθήσουμε ένα τεράστιο χοιρινόψαρο, παραλίγο να χάσαμε άλλες δύο μεγάλες χελώνες και έναν μικρό καρχαρία με μαύρο ύφαλο που ερευνούσε προσεκτικά την ομάδα μας από απόσταση.
Εκτός από τους καρχαρίες και τις χελώνες, το Coral Gardens φιλοξενεί το μεγαλύτερο και παλαιότερο κοράλλι εγκεφάλου που έχει τεκμηριωθεί ποτέ. Έχοντας δει μόνο μικρές αποικίες στο παρελθόν, δεν ήμουν προετοιμασμένος για το πόσο μαζική θα ήταν. Με ένα εντυπωσιακό ύψος 3 μέτρα και περίπου 5 μέτρα πλάτος, έπεσε πάνω μου.
Ωστόσο, ενώ το επικό του μέγεθος ήταν θεαματικό, θα ήταν ακόμη πιο εντυπωσιακό πριν από τη μεγάλη λεύκανση που το επηρέασε το 2010.
Ο καθεδρικός ναός, πιο προστατευμένος από τον τραχύ Ατλαντικό, ήταν γενικά μια ήσυχη βουτιά: μερικά αγγελόψαρα, κουτόψαρα και μωβ κρεολάρες που ασχολούνταν με την επιχείρησή τους, καθώς και μερικά ντροπαλά τύμπανα που χόρευαν μακριά από τους φακούς μας .
Το επόμενο πρωί ξύπνησα νωρίς από τους ουρλιαχτούς ανέμους που έπληξαν τη στέγη. Όταν το σκάφος απομακρύνθηκε από την ακτή, ο μελανώδης ουρανός ήταν σχεδόν αδιάκριτος από τη σκοτεινή σιλουέτα του νησιού.
Χάρη στα θορυβώδη κύματα που άξια του Χοκουσάι, η είσοδός μου με τεράστιο βήμα δεν ήταν καθόλου κομψή. Για να το πω ωμά, με εκσφενδόνισαν από τη βάρκα.
Ωστόσο, η κατάδυση drift στο Runway ήταν αρκετά ήρεμη. Υπήρχαν πολλά όμορφα γαλλικά αγγελόψαρα, και τα λεπτά σημάδια τους, αταίριαστα με το σκυθρωπό κατεβασμένο στόμα τους, τα έκαναν να φαίνονται σαν στρεπτικοί έφηβοι ντυμένοι για χορό.

ΚΑΘΩΣ ΓΛΥΣΑΜΕ ΜΑΖΙ Στο ρεύμα, εντοπίσαμε ένα ζευγάρι κοραλλιογενείς γαρίδες με ταινίες, τις άσπρες κεραίες τους να αφήνουν την κρυψώνα τους μέσα σε ένα σφουγγάρι βαρελιού και έναν τεράστιο, αγκαθωτό αστακό με χάντρες.
Αργότερα, συναντήσαμε μια ζοφερή μεγάλη βαρακούδα να μας βολεύει. Λίγο καιρό μετά την εξαφάνισή του, μια άλλη βαρακούδα –ή ίσως η ίδια– μας έκανε κύκλους, με τα μάτια της καρφωμένα πάνω μας επιφυλακτικά. Η ασημένια πλάτη του έσβησε σε απόσταση, αλλά ένιωθα σίγουρος ότι ήταν ακόμα κοντά, κρατώντας μας υπό έλεγχο.
Το τοπίο είχε αλλάξει δραματικά σε αυτό το σημείο, επειδή είχαμε αφήσει το Runway και κολυμπήσαμε σε δύο άλλες τοποθεσίες καταδύσεων: Bookends και Alps.
Θα μπορούσατε να δείτε από πού προήλθε το όνομα Άλπεις, ένα τοπίο από πανύψηλα βράχια.
Κατά τη διάρκεια της στάσης ασφαλείας μας, ένα τεράστιο ταρπόν κολύμπησε ακριβώς δίπλα μας, μετά ένα άλλο και ένα άλλο. Για τα επόμενα τρία λεπτά, οι ασημένιες λάμψεις έτρεχαν έτσι και εκεί, καθώς τα ταρπόν έμοιαζαν σχεδόν να μας τυλίξουν.
Στο τέλος της στάσης μας πεταχτήκαμε καθώς τεράστια κύματα μας τραβούσαν προς την επιφάνεια. Καταφέραμε να σταματήσουμε μέχρι να τελειώσουν τα τρία μας λεπτά πριν μας συρθούν για να καβαλήσουμε τα κύματα που χτυπούσαν.
Η επανεπιβίβαση στο σκάφος ήταν περιπετειώδης. Ο πλοίαρχος προσπάθησε να το κατευθύνει αρκετά κοντά για να ανέβουμε στο πλοίο ενώ το ρεύμα μας παρέσυρε. Ένα «χρήσιμο» κύμα με χτύπησε στη σκάλα και ανέβηκα πάνω, αποφεύγοντας σχεδόν το χαμένο πτερύγιο.

ΙΑΠΩΝΙΚΟΙ ΚΗΠΟΙ έμοιαζε όπως θα περίμενε κανείς - ένα τοπίο από απαλά κοράλλια που φουσκώνουν σαν μαλλιά γοργόνας και εξάρσεις κοραλλιών που μοιάζουν με δέντρα μπονσάι. Ήμασταν κατά μέσο όρο περίπου 13 μέτρα, οπότε υπήρχε άφθονο χρώμα, ζωή και άφθονα κοράλλια στα αμμώδη κρεβάτια, με παπαγαλόψαρο, αγγελόψαρο, σκανδάλη, κουτόψαρο και αγελάδα τριγύρω.
Περίπου στα μισά της κατάδυσης, το ρεύμα ανέβηκε και αδειάσαμε τα BC μας καθώς πλησιάζαμε το Kamikaze Cut. Οποιοσδήποτε αέρας στα μπουφάν μας θα μπορούσε να σημαίνει ότι μας παρασύρει το ρεύμα και ένα πρόωρο τέλος της κατάδυσής μας.
Κολλημένοι στον βυθό, ανεβήκαμε στα ύψη προς δύο μεγάλους ογκόλιθους και μέσα από μια σχισμή μεταξύ των δύο. Ήταν ένα συναρπαστικό τέλος σε μια ειρηνική, γραφική κατάδυση.
Ευτυχώς, το επόμενο πρωί οι άνεμοι είχαν υποχωρήσει, η θάλασσα ήταν πιο επίπεδη και ο ήλιος τελικά έκανε την εμφάνισή του. Ήλπιζα ότι αυτό θα ήταν καλός οιωνός, γιατί σήμερα ήταν ένα σημαντικό ορόσημο – η 100ή μου κατάδυση θα γιορταζόταν με ένα drift στο Black Jack Hole.
Στο βαθύτερο σημείο μας, γύρω στα 25 μέτρα, το νερό ήταν ηλεκτρικό μπλε και το φως εξερράγη από την επιφάνεια. Χωρίς να το κοιτάζω από κοντά υπολογιστή, θα ήταν εύκολο να ακολουθήσετε ένα ψάρι πολύ πιο βαθιά από το προβλεπόμενο καθώς ο ύφαλος έπεφτε μακριά.
Κρατήσαμε το πιο ρηχό μέρος του υφάλου στα αριστερά μας καθώς πετάγαμε, ρίχνοντας μια ματιά σε σχισμές, τραβώντας φωτογραφίες και γενικά απολαμβάνοντας την έκταση των πορτοκαλιών και πράσινων φαν-κοραλλίων με σχηματισμούς εγκεφάλου-κοραλιού. Έμοιαζε με τη σχολική σκηνή από το Finding Nemo, με τη ζωή να σφύζει από κάθε κατεύθυνση. Εκτός από τον άγγελο, την πεταλούδα, τον χειρουργό, τη σκανδάλη, το κουτί, την τρομπέτα, τον παπαγάλο και το λοχία ψάρι, υπήρχε ένα μεγάλο μπαρακούδα που μας παρακολουθούσε από ψηλά, ένας απέραντος αγκαθωτός αστακός, ένας απειλητικός πράσινος μούρης και ένας γιγάντιος, μάλλον μη κοινωνικός σκαντζόψαρο. Ανοιγοκλείσαμε τα μάτια και τα 45 λεπτά μας στην παιδική χαρά αυτού του δύτη τελείωσαν.
Ο χρόνος μου στο Speyside είχε τελειώσει επίσης.
Μετακόμισα στο ξενοδοχείο Le Grand Courlan για να γνωρίσω τη δυτική ακτή του Τομπάγκο και ήλπιζα ότι η Καραϊβική θα ήταν πιο ήρεμη από τον Ατλαντικό. Αλλά οι πιο ήρεμες θάλασσες θα έδιναν τόση ζωή;
Έφτασα ακριβώς στην ώρα μου για το εβδομαδιαίο κοκτέιλ πάρτι του μάνατζερ και με εξέπληξε μια τεράστια τούρτα πριν από τα γενέθλιά μου την επόμενη εβδομάδα – πολύ στοχαστικό.
Το επόμενο πρωί, ένα ζωηρό ουράνιο τόξο διασχίζει τον βουρκωμένο ουρανό. Μου άρεσε ήδη η δυτική πλευρά του Τομπάγκο!

Ο ΜΑΒΕΡΙΚ ΗΤΑΝ ΑΝ διανησιωτικό πλοίο μέχρι πριν από 20 χρόνια – τώρα είναι ναυάγιο. Όπως στο Speyside υπήρχαν ισχυροί άνεμοι, έτσι και οι συνθήκες ήταν θολές. Ξεκινώντας από το βαθύτερο σημείο του ναυαγίου – γύρω στα 30 μέτρα – κάναμε κύκλους, ανεβαίνοντας αργά με κάθε βρόχο.
Καθώς το κάναμε, πήραμε τον λοχία-μεγαλόψαρο, ένα περαστικό κοπάδι αλμάκο τζακ και ένα ζευγάρι ακτίνες τσιμπήματος που κολυμπούσαν νωχελικά κάτω από τη βάρκα. Η πλώρη κατέρρεε αλλά τα φινιστρίνια έδιναν μια κρυφή κορυφή στην αταξία μέσα. 
Όταν πλησιάζαμε στον χρόνο χωρίς ντεκό ανηφορίσαμε αργά μέσα από τα σκοτεινά γκρίζα νερά.
Μεταξύ των καταδύσεων, αγκυροβολούσαμε ανάμεσα σε βάρκες τόσο υπερφορτωμένες με πελεκάνους που ήταν θαύμα που μπορούσαν ακόμα να επιπλέουν και σκεφτήκαμε πόσο απαίσιο θα ήταν να καθαρίσουν (τις βάρκες, όχι τους πελεκάνους).
Στον σχηματισμό βράχου σε σχήμα νυχιών, στο Όρος Irvin Wall, το σχέδιο ήταν να πλέκει κάθε «νύχι» κυνηγώντας μακροσκοπικά θέματα. Καθώς οι επιβαίνοντες σε άλλα τρία σκάφη είχαν την ίδια ιδέα, φρόντισα να δεσμεύσω τον οδηγό μου πτερύγια στη μνήμη.
Το κοράλλι δεν ήταν ιδιαίτερα πολύχρωμο, αλλά υπήρχαν πολλά να δείτε. Τα νερά γύρω από το Τομπάγκο είναι απίστευτα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά, χάρη στο ρεύμα της Γουιάνας που μεταφέρει μαζί του θρεπτικά συστατικά από τον ποταμό Orinoco.
Αυτό αντικατοπτρίστηκε στον ύφαλο, ο οποίος ήταν γεμάτος ζωή. Ξέρω ότι δεν πρέπει να γράφω λίστες, αλλά δίνει μια ιδέα για την ποικιλία – δίχρωμη κοπέλα παντού. μπλε-ριγέ γρύλισμα? πεταλούδα τεσσάρων ματιών? στίγματα κορμού? παπαγάλος προβολέας? τρομπέτα? ακανθώδης αστακός? κιτρινοουρά snapper? γαλαζοκεφαλή wrasse? Γαλλικά αγγελόψαρα? γκρι αγγελόψαρο? Σχεδόν νέον βασίλισσα αγγελόψαρο? ωκεανός χειρουργός ψαριών? λοχία-ταγματάρχες? σκίουρος? μπλε χρώμιο? πεταλούδα κηλίδα? μια μοναχική μεγάλη μπαρακούδα? και μια κόκκινη κηλίδα μούρη, που μας χαζεύει από την κρυψώνα του.
Λίγο πριν ανηφορίσουμε, εντοπίσαμε ένα τεράστιο πετρόψαρο να κρύβεται στα ελαφρώς λασπωμένα νερά. Ενώ ζοριστήκαμε για να διακρίνουμε την άκρη του καμουφλάζ του στον βράχο, αυτό βαρέθηκε, χτύπησε τα μοβ φτερά του και εγκαταστάθηκε πιο μακριά.
Το επόμενο πρωί το σκάφος τα πήγε εύκολα μέσα από τα ρηχά καθώς τεμπελιάζαμε στο κατάστρωμα. Η ηλιοφάνεια έπεφτε σαν λιωμένο βούτυρο.
Μόλις πιάσαμε βαθύτερα νερά, έγινε μια δύσκολη βόλτα. Αναπηδούσαμε στον αέρα και χτυπούσαμε με κάθε κύμα.

ΕΙΧΑΜΕ ΣΚΟΠΟ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΟΥΜΕ Ο κόλπος Castara αλλά, λόγω των εκπληκτικά ταραγμένων συνθηκών, άλλαξε πορεία για μερικές καταδύσεις σε ρηχούς υφάλους στο Arnos Vale, μετακινούμενος από βορρά προς νότο.
Όπως το Mount Irvin Wall, αυτές οι τοποθεσίες έσφυζαν από ζωή – τόσα πολλά πολύχρωμα και διαφορετικά ψάρια και καρκινοειδή, αλλά αυτή τη φορά θα αρκεστώ στο να αναφέρω τους θαυμαστές της θάλασσας και τα κοράλλια αστεριών και εγκεφάλου. Αλλά ένα μικρό, ναυτικό ψάρι συνέχισε να μου τραβούσε το βλέμμα, με τις αστραφτερές μπλε κουκκίδες του να θυμάμαι τα ψάρια του ουράνιου τόξου από τις παιδικές ιστορίες.
Ήταν ένα κιτρινόπτερο, τα νεαρά με πολλές περισσότερες και πιο φωτεινές κουκκίδες και τα ενήλικα σχεδόν μαύρα, με λιγότερα στίγματα και κίτρινη ουρά.
Ειδικά ένας μικροσκοπικός νεαρός εμφανίστηκε στολισμένος με κοσμήματα.
Γλιστρώντας πάνω από τον ύφαλο, όχι πολύ πάνω από το αμμώδες κρεβάτι, έκανα μια διπλή λήψη για να δω ένα στρογγυλό μάτι να με κοιτάζει. Ενα χταπόδι σφίχτηκε σφιχτά σε μια σχισμή του βράχου από κάτω, ελπίζοντας να περάσει απαρατήρητη.
Δεν είχαμε δει πολλά λεοντόψαρα μέχρι σήμερα, αλλά ήταν αρκετά παρόντα. Και κατά τη διάρκεια της στάσης ασφαλείας στη δεύτερη κατάδυσή μας, εντοπίσαμε ένα γιγάντιο πράσινο μουράι να κολυμπά πολύ κάτω από εμάς. Κυματιζόταν μέσα από το νερό, σπάζοντας τα σαγόνια του.
Στο δρόμο για το σπίτι, περάσαμε από τον ξενώνα στον οποίο έμενε ένας από τους δύτες. Για να εκπλήξει την οικογένειά του, πήδηξε με το πλοίο και γύρισε στο σπίτι.
Μόνο όταν επιστρέψαμε στο καταδυτικό κατάστημα για να βρούμε τη σαστισμένη σύζυγό του και τα παιδιά του να τον περιμένουν, συνειδητοποιήσαμε ότι η έκπληξή του είχε απωθηθεί!
Είχα απολαύσει την αφθονία των μικρότερων ψαριών υφάλων στο Arnos Grove, αλλά ήλπιζα να τελειώσω το ταξίδι μου με τα μεγάλα πράγματα στη διάσημη τοποθεσία Divers' Dream.
Ήταν ένα ρίσκο. επηρεασμένοι σε μεγάλο βαθμό από τα ρεύματα, οι σκληρές συνθήκες μπορούν γρήγορα να μετατρέψουν αυτή την ενδιάμεση μετατόπιση σε Εφιάλτη Δύτη.
Οι πρόσφατες συνθήκες ήταν τόσο σκληρές που δεν μπορούσαμε να είμαστε σίγουροι ότι θα ήταν δυνατή η κατάδυση της τοποθεσίας μέχρι να φτάσουμε σε αυτήν. Ήμασταν ακριβώς στην ώρα μας, αλλά αν γινόταν πολύ τραχύ θα έπρεπε να δραπετεύσουμε στην κορυφή του οροπεδίου και όχι στα γύρω βαθύτερα νερά.
Το ρεύμα ήταν δυνατό και έκανα πτερύγια με όλη μου τη δύναμη για να μείνω ακίνητος. Αν παρέμενε τόσο δυνατό, θα ήταν μια άθλια κατάδυση, αλλά ευτυχώς δεν έγινε.
Μπορέσαμε να γλιστρήσουμε έξω από το ρεύμα λίγο πριν γλιστρήσει ένας καρχαρίας-τροφός και αγκυροβόλησα τον εαυτό μου σε έναν βράχο για να τον παρακολουθήσω να κολυμπάει.
Κοιτάξαμε στο μπλε και μια χελώνα εμφανίστηκε στην περιφερειακή μας όραση πριν εξαφανιστεί ξαφνικά. Ανοιγόκλεισα, και εμφανίστηκε ξανά. Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά καθώς κολυμπούσε, καταλάβαμε ότι ήταν ένα διαφορετικό ζώο. αυτή ήταν μια μεγάλη πράσινη χελώνα με τραχιά βαρέλια στην πλάτη της.
Στο τέλος της κατάδυσής μας κοιτάξαμε γύρω μας με την ελπίδα μιας τελευταίας έκπληξης. Καμία τέτοια τύχη, αλλά παρόλα αυτά, αυτό που θα μπορούσε να ήταν εφιάλτης είχε αποδειχθεί τελικά μια ονειρική βουτιά.
Πίσω στο Grand Courlan, τελείωσα το απόγευμα μου στο εβδομαδιαίο μάθημα γιόγκα στο ηλιοβασίλεμα του θέρετρου, ακολουθούμενο από ένα χαλαρωτικό μασάζ σε όλο το σώμα.

ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΟΥ ΗΜΕΡΑ, κατευθύνθηκα στο Pigeon Point για ένα μάθημα paddle-boarding με τον Duane από το Stand Up Paddle Tobago. Μου δίδαξε τα βασικά στην άμμο πριν σπρώξει τις σανίδες μας στον ωκεανό. Το να προσπαθώ να σταθώ σε έναν ωκεανό που κυλούσε απαλά ήταν μια περίεργη αίσθηση και, αρχικά, τα πόδια μου έγιναν ζελέ.
Ωστόσο, σύντομα απέκτησα αυτοπεποίθηση, και καθώς περπατούσα, ο ήλιος έδυε πάνω από τον ωκεανό, σκέφτηκα την εβδομάδα μου.
Οι δύσκολες συνθήκες είχαν ως αποτέλεσμα κάποιες δύσκολες καταδύσεις, και κάποιες τοποθεσίες έχασαν εντελώς. Τούτου λεχθέντος, δεν είχα απογοητευτεί από τα μεγάλα πράγματα και είχα εκπλαγεί από την ποικιλία και την αφθονία των ψαριών των υφάλων που εκτρέφονται από τα πλούσια σε θρεπτικά συστατικά νερά.
Θα μπορούσα μόνο να ελπίζω ότι η επόμενη επίσκεψή μου θα έφερνε καλύτερο καιρό!