Σε ένα απόσπασμα από το νέο του ebook Πολυνησία. Ένα Ocean Realm, περιγράφοντας τις περιπέτειές του με ιστιοπλοΐα και καταδύσεις στον Ειρηνικό τις δεκαετίες του 1980 και του '90, ο PETE ATKINSON θυμάται τις μοναδικές συναντήσεις που μπορεί να ήταν με ένα φιλικό δελφίνι.
ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΣΠΑΝΙΑ χαλκυονημερες που νιωθω γαληνη και η Ειλα ξεκουραζεται. Κάθομαι στο πιλοτήριο με μια μπύρα, ηλιοβασίλεμα στο δρόμο. Ήταν μια δύσκολη μέρα.
Ένα ψάρι πηδά περίπου μισό μίλι μακριά σπάζοντας την ήρεμη λιμνοθάλασσα της ατόλης. Με τα κιάλια κοιτάζω καλύτερα. Δεν είναι καθόλου ψάρι, αλλά δελφίνι – βλέπω την αψιδωτή πλάτη του να αστράφτει στον χαμηλό ήλιο.
Η Βίκυ αρπάζει τον εξοπλισμό για κολύμβηση με αναπνευστήρα. Βγάζω τη θήκη της κάμερας και στοιβαζόμαστε στη λέμβο. Πλανίζοντας, καλύπτουμε την απόσταση σε χρόνο μηδέν. Σταματάμε το μοτέρ σε διακριτική απόσταση και τραβάω έναν φακό 300 mm με την ιδέα να τραβήξω φωτογραφίες «κυλιόμενο δελφίνι ενάντια στο ηλιοβασίλεμα».
Όχι και τόσο απίθανο, αφού μπορούμε να δούμε ότι πρόκειται για ένα δελφίνι. Αλλά πού είναι οι άλλοι; Τα spinners είναι έντονα κοινωνικά ζώα που ζουν συνήθως σε ομάδες των 30 ή περισσότερων.
Η Βίκυ κωπηλατεί τη λέμβο προς το δελφίνι που φαίνεται περίεργο για εμάς, πλησιάζοντας με κάθε πέρασμα. Γλιστράω στο νερό, γυμνός εκτός από εξοπλισμό για κολύμβηση με αναπνευστήρα. Ξαφνικά, εκεί είναι, περνώντας ραβδώσεις στο όριο της ορατότητας, περίπου 20 μέτρα μακριά.
Αντί να κολυμπήσω προς το κομψό ζώο, προσποιούμαι κάποια αδιαφορία, βουτάω με αναπνευστήρα, κάνω δικά μου βαρέλια, κρατώντας ένα ρολόι με την άκρη του ματιού μου. Με τον ουρανίσκο μου φτιάχνω σεκάνς ήχους κρότου, μούμπο τζαμπο στο δελφίνι, αλλά συνομιλία παρ' όλα αυτά.
Όταν μπορώ να δω το δελφίνι, μισοκοιτάζω αλλού με κατευνασμό, για να δείξω στην παγκόσμια γλώσσα των ζώων ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβηθώ.
Κολυμπάω σε στυλ δελφινιού, ούτε προς τα έξω ούτε προς τα έξω. Μέσα σε λίγα λεπτά κολυμπάει, μόλις ένα δελφίνι ανάμεσά μας. Η Βίκυ μας ενώνει στο νερό. Είναι μόνο λίγα μέτρα βάθος με λίγα κοραλλιογενή κεφάλια. Η άμμος ανάμεσά τους αντανακλά ό,τι λίγο απομένει από το φως.
Η συμπεριφορά του δελφινιού θυμίζει κουτάβι – χαιρόμαστε που μας βλέπει μετά από μακρά απουσία. (Το δελφίνι αναμφίβολα περιγράφει τη συμπεριφορά μας σαν να θυμίζει δυο τρελούς.) Κολυμπάει μόνο για να γυρίσει πίσω, απομακρύνεται την τελευταία στιγμή, βομβαρδίζοντάς μας με κλικ και σφυρίχτρες, πετώντας το κεφάλι της σαν να μύριζε ένα πιο καθαρό ηχητικό θέα.
Τέλος, καθώς τα χρώματα σβήνουν με το τέλος της ημέρας, εμφανίζεται ένας γκρίζος καρχαρίας υφάλου. Ελπίζω να δω το πολύ γραμμένο σενάριο για το "δελφίνι σκοτώνει τον καρχαρία" όπου το δελφίνι σπάει τα εσωτερικά όργανα του καρχαρία με το ράμφος του.
Αυτό μπορεί να συμβεί στα όρια ενός ενυδρείου, αλλά στον ωκεανό, όπως και αλλού στη φύση, τα ζώα συνήθως καθιερώνουν ιεραρχίες χωρίς να καταφεύγουν στη βία. Το δελφίνι και ο καρχαρίας είναι αδιάφοροι μεταξύ τους. ο καρχαρίας ενδιαφέρεται περισσότερο για τους εξωγήινους – εμάς.
Το κρύο και το σούρουπο που μαζεύεται μας πείθουν να φύγουμε. Μη θέλοντας να σπάσουμε την ηρεμία, κωπηλατώσαμε πίσω στο Eila, το δελφίνι που οδηγεί το δρόμο σε ένα μήκος λέμβου.
Αυτό, πιστεύουμε, είναι το συμπέρασμα μιας μοναδικής συνάντησης. Στην πραγματικότητα είναι μόνο η αρχή.
Δεν είχαμε σκοπό να έρθουμε καθόλου στο Απατάκι. Αλλά το ξέφρενο εμπόριο που φυσούσε όταν φύγαμε από τον Takaroa μας έπεισε εύκολα ότι το Toau θα ήταν ένα ζοφερό slog για τον αέρα.
Λατρεύω την ελευθερία να αλλάζω σχέδια σε μια στιγμή, οπότε αρνηθήκαμε την πρόκληση και επιλέξαμε το Απατάκι.
Αυτός ο ορθογώνιος δακτύλιος από κοράλλια μήκους 15 μιλίων έχει ένα μόνο χωριό 250 ατόμων στη νοτιοδυτική γωνία. Αλλού υπάρχουν μίλια ακατοίκητου, καλυμμένου με φοίνικες οροφής που περικυκλώνουν τη λιμνοθάλασσα.
Υπάρχουν δύο περάσματα, ένα από το χωριό και ένα άλλο κοντά στη βορειοδυτική γωνία. Εκεί βρήκαμε αγκυροβόλιο έξω από το motu της Rotoava. Όχι μια ψυχή. μόνο τα πουλιά, τα χερσαία καβούρια, μια ρηχή υφάλμυρη λίμνη ανάμεσα στους φοίνικες και οι επίγειοι ερημίτες Coenobita στην άμμο της λιμνοθάλασσας.
Την επόμενη μέρα εξερευνούμε τον λόφο πιο μακριά, παίρνοντας τη λέμβο μερικά μίλια ανατολικά, διασχίζοντας την ήρεμη λιμνοθάλασσα. Του δελφινιού, που η Βίκυ ονόμασε Bojangles λόγω της κουρελιασμένης ράχης της πτερύγιο, δεν υπάρχει σημάδι.
Αργότερα, περνώ μεγάλα διαλείμματα στον ιστό ψάχνοντας στη γυάλινη επιφάνεια της λιμνοθάλασσας για ενδεικτική δραστηριότητα.
Περίπου στις τέσσερις το απόγευμα κατεβαίνουμε τη λέμβο προς το πέρασμα. Η Βίκι βλέπει κάτι - ο Μπόγιαγκλες επέστρεψε.
Πάλι σταματάμε τον κινητήρα και κλείνουμε τη σειρά. Γλιστράω στο νερό, αυτή τη φορά με την κάμερα στο υποβρύχιο περίβλημά της. Το φως είναι φτωχό και τα φλας φαίνεται να ενοχλούν το δελφίνι, οπότε το επιστρέφω στη λέμβο. Μας οδηγεί σε ρηχά νερά, έναν αμμώδη βυθό βάθους 5 μέτρων, γεμάτο με όμορφα κοραλλιογενή κεφάλια που φτάνουν προς την επιφάνεια.
Εδώ παίζει παιχνίδια μαζί μας για μισή ώρα. Το σκοτάδι πέφτει και έχει φύγει, αλλά καθώς επιστρέφουμε στο Eila, ο Bojangles εμφανίζεται δίπλα. τα χαμηλά, δυνατά της άλματα που ταιριάζουν αβίαστα με τους 14 κόμβους μας.
Το πρωί ξαναπαίρνουμε τη λέμβο στο πέρασμα, σκεπτόμενοι ότι ίσως περάσει τη νύχτα έξω, τρώγοντας σε βαθιά νερά με τον συνηθισμένο τρόπο κλώστης με μικρά ψάρια και καλαμάρια. Αν και είναι ήρεμο και εύκολο να δει κανείς οποιαδήποτε επιφανειακή αναστάτωση, δεν υπάρχει κανένα σημάδι της. Μόλις το απόγευμα τη βρίσκουμε, ανάμεσα στα ίδια όμορφα κοραλλιογενή κεφάλια όπως χθες.
Αυτή τη φορά είμαστε σε θέση να περάσουμε δύο ώρες μαζί της, μερικές φορές μόνο ένα χέρι μακριά.
Συχνά η Vicki και ο Bojangles κολυμπούν χαλαρούς κύκλους δίπλα δίπλα γύρω από ένα συγκεκριμένο κεφάλι κοραλλιών. Παρασύρονται το ένα προς το άλλο μέχρι να αγγίξουν σχεδόν. Η Bojangles φαίνεται ενθουσιασμένη, με τα μάτια της να κλείνουν. Μετά ανοίγουν τα μάτια της και σπρώχνει προς τα εμπρός, για να γλιστρήσει ξανά στον ίδιο μαγευτικό ταραχή.
Η Βίκι περνά το μενταγιόν της κατά μήκος του κολιέ της αλυσίδας της και η Μπογιάνγκλες τρελαίνεται, τρέχοντας να πεταχτεί μισό έξω από το νερό μερικές φορές, και μετά κάνει ζουμ προς τα πίσω, σαν να ήθελε να βεβαιωθεί ότι είμαστε ακόμα εκεί.
ΟΤΑΝ Η ΒΙΚΗ ΚΡΥΩΝΕΙ κάθεται στη λέμβο και σταχυολογεί τη λίγη ζεστασιά που απομένει στον χαμηλό ήλιο. Σφυρίζει και μιλά με τον Bojangles που κολυμπάει πολύ αργά, τρύπα και το κεφάλι ψηλά έξω από το νερό για μεγάλες περιόδους. Βγάζω αθόρυβα φωτογραφίες με φυσικό φως.
Όταν κρυώνω Βίκυ και αλλάζω θέση.
Μιλάω και με τον Bojangles και σφυρίζω μια μελωδία των Μαορί που μάθαμε στη Νέα Ζηλανδία. Αισθάνομαι καλά και καθησυχαστικά βλέποντας αυτή την κοινωνία δύο ειδών.
Όταν, τελικά, αφήσουμε και οι δύο από το νερό, ο Bojangles κάνει back-flips και ορμάει γύρω από τη λέμβο. Επιστρέφουμε στην Eila για ταινία, σκοπεύοντας να τραβήξουμε μερικές λήψεις από την κορυφή του βαρελιού της στο ηλιοβασίλεμα. Αλλά είναι ναρκωμένη τώρα και δεν έχει την τάση να παίζει παιχνίδια κατά παραγγελία. Το βράδυ είναι απόλυτα ήρεμο, η διεπαφή ουρανού και λιμνοθάλασσας απολύτως απρόσκοπτη.
Μετά το σκοτάδι έρχεται να επισκεφθεί την Eila. μπορούμε εύκολα να ακούσουμε την ανάσα της από κάτω. Πηγαίνουμε έξω για να μιλήσουμε μαζί της, πιστεύοντας ότι η ίδια η συνομιλία είναι πιο σημαντική από αυτό που λέγεται.
Στο παρελθόν είχαμε καλές απαντήσεις από δελφίνια με τον Μπαχ, οπότε δοκιμάζουμε το διπλό κονσέρτο για βιολί στο κασετόφωνο. Αυτή τη φορά η συμπεριφορά της φαίνεται αμετάβλητη.
Κατά τη διάρκεια της νύχτας ο Bojangles μας επισκέπτεται άλλες τρεις φορές. κάθε φορά νιώθω την υποχρέωση να βγαίνω έξω για μια κουβέντα, να της δείξω ότι δεν την έχουν ξεχάσει.
Το πρωί την εντοπίζουμε περίπου στις 9.30. Επιτέλους αυτό είναι το είδος του φωτός που χρειάζομαι για λογικές φωτογραφίες. Κάνουμε τη γνωριμία της στο συνηθισμένο της σημείο.
Σήμερα η συμπεριφορά της είναι πιο παιχνιδιάρικη, πιο οικεία. Συχνά καθώς κολυμπά δίπλα της, σκάει ένα λασπωμένο μονοπάτι ατμών αεροπλάνου. Έτσι μπορούμε να δούμε τον πρωκτό ακριβώς δίπλα στην κοιλιακή σχισμή που μας επιτρέπει να της κάνουμε σεξ. Τα αρσενικά κητώδη έχουν ένα κενό μεταξύ του πρωκτού και της κοιλιακής σχισμής.
ΠΕΡΝΑΜΕ ΔΥΟΜΙΣΙ ώρες μαζί της, απλά χαζεύοντας στα ρηχά.
Συχνά μας δείχνει την κοιλιακή της επιφάνεια, συχνά πετάει τον εαυτό της μισό έξω από το νερό και ξεφεύγει μόνο για να επιστρέψει. Προσπαθώ να ρίξω μια ματιά μαζί της, αλλά δεν απαντά.
Μπορώ να χρησιμοποιήσω ένα στολή αυτή τη φορά, και εξοπλισμό κατάδυσης κατά διαστήματα. Παραδόξως οι φυσαλίδες δεν την αναστατώνουν. Οι υποβρύχιες εκπνοές μερικές φορές χρησιμοποιούνται ως προειδοποιήσεις από τα κητώδη.
Μετά, υπάρχει το φύλλο. Ένα παλιό φύλλο στο μέγεθος ενός χεριού, που παρασύρεται στην επιφάνεια. Ξαφνικά πιάνεται στο βατραχοπέδιλό της. Τώρα είναι παραγκωνισμένο. Πιάνω το φύλλο, κολυμπάω μαζί του και το αφήνω. Η Bojangles γλιστρά μέχρι το φύλλο, του γνέφει με το ράμφος της και πιάνεται ξανά στο πτερύγιο της.
Η Βίκυ και εγώ ανταλλάσσουμε χαρούμενα χαμόγελα πίσω μας μάσκες – που πλημμυρίζουν ακαριαία! Τέσσερις φορές το δελφίνι πιάνει και απελευθερώνει το φύλλο.
Επιτέλους είμαστε ψυχροί, εκτός ταινίας και συναισθηματικά μπερδεμένοι. Επιστρέφουμε σιγά σιγά στην Εϊλά, το δελφίνι ακολουθεί όλη τη διαδρομή. Κάνει δυο κυκλώματα γύρω από την Εϊλά και επιστρέφει στα ρηχά.
Μετά το μεσημεριανό γεύμα και αλλάζοντας ταινίες επιστρέφουμε, βρίσκοντάς τη σε διαφορετικό μέρος, όπου το νερό γύρω από το κοράλλι είναι θολό με ζωοπλαγκτόν.
Φαίνεται απρόθυμη να αλληλεπιδράσει στην αρχή και είναι πιο ήρεμη τώρα. Συχνά κολυμπάει προς τα βαθύτερα νερά, αλλά η λέμβος είναι αγκυροβολημένη και εμείς διστάζουμε να την ακολουθήσουμε. Επιστρέφει κάθε φορά και περνάει από κοντά σαν να ρωτάει «Γιατί;»
Τελικά εξαφανίζεται σε βαθύτερα νερά και δεν επιστρέφει. Στο δρόμο της επιστροφής μας στην Εϊλά δεν βλέπουμε κανένα σημάδι της. Ο άνεμος, ωστόσο, σχεδόν απών τις τελευταίες τέσσερις ημέρες, έχει ξεκινήσει – το νοτιοανατολικό εμπόριο.
Δεν έχουμε καμία προστασία εδώ από τα νοτιοανατολικά και 10 μίλια από τη λιμνοθάλασσα είναι πάρα πολλά για άνεση, επομένως προετοιμαζόμαστε για αναχώρηση.
Ως τελευταίο αντίο, μας επισκέπτεται εκείνο το βράδυ –μόνο μια φορά– και βγαίνουμε έξω να πούμε αντίο.
Μέχρι το πρωί το αγκυροβόλιο είναι οριακό.
Παίρνω τη λέμβο στα αγαπημένα της κοραλλιογενή κεφάλια αλλά δεν μπορώ να τη δω. Επιστρέφω απρόθυμα στην Eila ενάντια στο μπριζόλα που ξεκίνησε από το νέο εμπόριο.
Η Βίκυ κι εγώ είμαστε σιωπηλοί καθώς στοιβάζουμε την εξωλέμβια κάτω και τη λέμβο στο κατάστρωμα, ανταλλάσσοντας μακριές ματιές στις οποίες οι λέξεις θα ήταν μια επισφαλής προσθήκη. Μέχρι τα μέσα του πρωινού είμαστε κάτω από το πανί, καθ' οδόν για την Ταϊτή.
Την αυγή, με φόντο ένα γκρίζο σύννεφο, παρακολούθησα το πράσινο, μοβ και πορτοκαλί χρώμα του αέρα στην ανατολή. Στα νοτιοδυτικά, η πρώτη πινελιά χρώματος και ανακούφισης ήρθε στην Ταϊτή.
Ενώ βρισκόμουν στο Papeete μπόρεσα να αλληλογραφώ με τον Wade Doak στη Νέα Ζηλανδία, μια κορυφαία αρχή σε εκτεταμένες συναντήσεις μεταξύ ανθρώπων και κητωδών και συγγραφέα πολλών βιβλίων για τις φάλαινες και τα δελφίνια.
Αν και υπήρξαν αλληλεπιδράσεις με ομάδες σπινερ δελφινιών στη Βραζιλία, αυτή είναι η πρώτη εκτεταμένη αλληλεπίδραση με ένα μοναχικό δελφίνι που γνωρίζει.
Πολυνησία – Ένα ωκεάνιο βασίλειο
Μάθετε περισσότερα για το eBook 242 σελ. Polynesia – An Ocean Realm: Underwater Exploration in the South Pacific από Πιτ Άτκινσον ή κατεβάστε το μέσω iBooks. Η τιμή είναι 9.99 $ ΗΠΑ. Ένας περιορισμένος αριθμός εκδόσεων με σκληρό εξώφυλλο είναι διαθέσιμος με 57 £.
