Beyond The Wobble

LIVEBOARD DIVER

Η τηλεοπτική παρουσιάστρια της θαλάσσιας επιστήμης MAYA PLASS έχει επικεντρωθεί σε μεγάλο βαθμό στις καταδύσεις στα βρετανικά ύδατα, έτσι το πρώτο της ταξίδι ζωντανά για να βουτήξει με καρχαρίες και ακτίνες στην Ερυθρά Θάλασσα ήταν μια μεγάλη αναχώρηση – και όχι χωρίς προβλήματα στα δόντια.

ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ! Αυτή ήταν μια γνήσια απάντηση από μια φίλη, όταν της είπα ενθουσιασμένος ότι πήγαινα για το πρώτο μου ταξίδι στην Ερυθρά Θάλασσα με μια ζωντανή κατάδυση καρχαριών αργία. Δεν είμαι σίγουρος ποια πτυχή του ταξιδιού μου την έκανε να αντιδράσει έτσι, αλλά επρόκειτο να της αποδείξω ότι στην πραγματικότητα θα ζούσα.

Ωστόσο, ένιωσα εντελώς πράσινος. Δεν είχα βουτήξει ποτέ από liveaboard, με καρχαρίες ή σε κοραλλιογενείς υφάλους! Ρώτησα φίλους τι να περιμένω, να πάρω και τι να περιμένω.

Καθώς απογειωνόμασταν, σκέφτηκα μερικές από τις διάφορες χρήσιμες συμβουλές που μου είχαν δώσει: «ισχυρά ρεύματα… πάρε ένα μπουκάλι ρούμι… καταπληκτικό φαγητό… όμορφους κοραλλιογενείς υφάλους… καρχαρίες που μετά βίας σε προσέχουν…» και ούτω καθεξής. Σύντομα ξέχασα πολλές από τις συμβουλές τους επιδιώκοντας τη δική μου εμπειρία και την προσωπική μου οπτική. Αν και πήρα το ρούμι.

Έμεινα έκπληκτος όταν είδα το σκάφος – το μπλε Melody ήταν τεράστιο, πολύ μακριά από τα πενιχρά Humber club RIB από τα οποία είχα συνηθίσει να βουτάω.

Το να μπω μέσα ήταν σαν σκηνή από ταινία του Τζέιμς Μποντ. Το σκάφος ήταν αστραφτερό και το εσωτερικό του σαλονιού ήταν καλύτερο από οποιοδήποτε ξενοδοχείο στο οποίο είχα μείνει.

Συνέχισα να ανακαλύψω ότι ακόμη και το νερό του ντους στην καμπίνα μας ήταν ζεστό – όλη την ώρα! Δεν ήταν απλώς μια ντρίμπλα.

Δεν το περίμενα από ένα liveaboard.

Το μόνο μου παράπονο για το σκάφος θα ήταν ότι το φαγητό ήταν πολύ νόστιμο και ήταν πάρα πολύ. Απλωμένο σε στιλ μπουφέ, το να δοκιμάσεις λίγο από όλα αποδείχτηκε ένας πειρασμός που δεν μπορούσε να αντισταθεί – μέχρι που έγινε πολύ.

Τα εξωτερικά καταστρώματα θα γίνονταν σύντομα ένα αγαπημένο σημείο αναψυχής, όπου κοιμόμασταν στον καυτό ήλιο, μετά βουτούσαμε, τρώμε, κοιμόμασταν, επαναλαμβάνουμε τον κύκλο ή πίνουμε μια δροσερή μπύρα τα βράδια και ακούμε ιστορίες που δεν μπορούν να εκτυπωθούν από τους άλλους δύτες. Το σκάφος έγινε γρήγορα το άνετο σπίτι μας για την εβδομάδα και το πλήρωμα ήταν οι εξυπηρετικοί φίλοι μας.

Ένα ταξίδι στην Ερυθρά Θάλασσα μοιάζει με ιεροτελεστία για όσους ανήκουν στην κοινότητα των καταδύσεων. Χρειαζόμουν να δω τι ήταν η διαφημιστική εκστρατεία και αν ήταν για κάποιον σαν εμένα με καταδύσεις στο Ηνωμένο Βασίλειο αλλά περιορισμένη εμπειρία στο εξωτερικό.

Η ΠΡΩΤΗ ΜΑΣ ΚΑΤΑΔΥΣΗ ΗΤΑΝ ένας απαλός ρηχός ύφαλος στο Abu Dhabab, ένα shake-down για να επιτρέψει σε όλους να προσαρμόσουν το κιτ τους και να εγκατασταθούν. Είδα ό,τι χρειαζόμουν μόνο από αυτή τη μία κατάδυση για να βάλω μπόλ.

Τα κοράλλια ήταν αγαλματώδη, ποικιλόμορφα, όμορφα και οι ύφαλοι γέμισαν ζωή, συμπεριλαμβανομένων ακτίνων με μπλε κηλίδες σε αμμώδεις κηλίδες κάτω από τις καμάρες. Ωστόσο, το Abu Dhabab προφανώς δεν ήταν «ο καλύτερος» ύφαλος - αυτό, μου είπαν, επρόκειτο ακόμη.

Ταξιδέψαμε στους καταδυτικούς υφάλους του Elphinstone and the Brothers. Εδώ είχα τις πρώτες μου εμπειρίες από καθαρούς υφάλους. Όλα αυτά ήταν τόσο καινούργια για μένα, τόσο συναρπαστικά και υπήρχαν τόσα πολλά να δω με τόσα πολλά κοράλλια και ψάρια που πάλεψα να σταματήσω το μυαλό μου και να απορροφήσω την όλη εμπειρία.

Θα περάσω μπροστά σε όλο αυτό το θαύμα στους υφάλους του Δαίδαλου την τέταρτη και πέμπτη ημέρα. Ο άνεμος είχε δυναμώσει και φτάσαμε τη νύχτα σε θαλασσοταραχή.

Κοίταξα έξω από το φινιστρίνι της καμπίνας μου για να δω τον γαλάζιο ορίζοντα να ανεβαίνει και να πέφτει, με λευκά άλογα να καλπάζουν πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Ανέβηκα μέχρι το πάνω κατάστρωμα για έναν ανιχνευτή του ορίζοντα νωρίς το πρωί.

Ο φάρος του Δαίδαλου βρίσκεται στην κορυφή ενός ύφαλου με μια μεγάλη προβλήτα που απλώνεται πάνω από τη βαθιά μελανώδη θάλασσα. Πρέπει να ήταν κάποιο κατόρθωμα της μηχανικής η κατασκευή μιας τόσο τεράστιας κατασκευής σε έναν απομονωμένο ύφαλο στη μέση της Ερυθράς Θάλασσας.

Μια χούφτα άλλα μεγάλα καταδυτικά σκάφη είχαν αγκυροβολήσει στην υπήνεμο του υφάλου. Μερικά νάνοι RIB ξεπέρασαν και αναπήδησαν πάνω από τις θάλασσες, ελέγχοντας για κινδύνους και ρεύματα πριν πέσουν δύτες για να εξερευνήσουν τα νερά.

Είχα νιώσει άπειρος σε σύγκριση με όλους τους globetrotters μέχρι στιγμής στο ταξίδι. Παρατηρώντας τα RIB, που μερικές φορές ήταν σχεδόν κάθετα στο νερό, ένιωσα μια αίσθηση ανησυχίας και φωνές που ψιθύριζαν «ισχυρά ρεύματα, χαμένοι δύτες…». Προσπάθησα να κρατήσω αυτές τις φωνές σε έναν ψίθυρο.

ΚΑΤΑΔΥΤΙΚΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΕΛΚΕ και η Chrissie εξήγησε ξεκάθαρα το σχέδιο κατάδυσης, χρησιμοποιώντας όμορφα εικονογραφημένα διαγράμματα της τοποθεσίας και καλύπτοντας τους σχετικούς κινδύνους.

Το φοβισμένο μυαλό μου επικεντρώθηκε στις προειδοποιήσεις. Από την άκρη του ματιού μου μπορούσα να δω ένα RIB να κατευθύνεται, να πλησιάζει τον ύφαλο όπου τα κύματα που έπεφταν χύθηκαν πάνω από το περιθώριο σε βαρέλια για σέρφινγκ.

Οι ψιθυριστές φωνές έγιναν πιο δυνατές και η αυτοαμφισβήτηση άρχισε να σέρνεται: «Είσαι άπειρος, δεν ξέρεις αυτά τα νερά – είσαι ικανός για αυτό;»

Το μυαλό μου ήταν σε πόλεμο με τον εαυτό του. «Θέλω να δω τους καρχαρίες» πάλευε με το «Μην μπαίνεις!»

«Μην μπαίνεις μέσα!» Κέρδισε. Ένιωθα πολύ ανήσυχος για να είμαι ασφαλής και δεν ήθελα να καταστρέψω την κατάδυση του φίλου μου. Παρακολούθησα απογοητευμένος δύτες να βγαίνουν στο RIB, μερικώς ανακουφισμένος και μερικώς ενοχλημένος με τον εαυτό μου.

Αποσπάθηκα την προσοχή μου κουβεντιάζοντας με τον καπετάνιο, μαθαίνοντας μερικούς αραβικούς αριθμούς και χαιρετισμούς.

Φάγαμε πρωινό και οι δύτες μου έβγαλαν την άξια γεύση με τον τρόπο που εμείς οι Βρετανοί είμαστε τόσο καλοί. Ακούγοντας για τις απίστευτες ιστορίες των άλλων για σφυροκέφαλα και μαντάτα, αποφάσισα να συμμετάσχω στη δεύτερη κατάδυση της ημέρας.

Στην ενημέρωση, οι οδηγοί, γνωρίζοντας την προηγούμενη διάσωσή μου, είχαν στοχασμένα προσφέρει μια δεύτερη επιλογή κατάδυσης. Ήταν μια εύκολη κατάδυση να περάσω τη νότια άκρη του υφάλου, και πήδηξα μέσα χωρίς να ανησυχώ και ένιωσα όλους τους φόβους μου να επιπλέουν στα γαλάζια νερά.

Ένα μεγάλο ράσο Napoleon έφτασε για να μου θυμίσει πόσο κρύο ήταν να βρίσκομαι στο μεγάλο μπλε.

Μέχρι την τρίτη κατάδυση, η προσφορά μιας εύκολης επιλογής ήταν ακόμα εκεί, αλλά δεν υπήρχε καμία πιθανότητα. Είχα πάει για να συμμετάσχω στους υπόλοιπους δύτες! Τα RIB αναπήδησαν μαζί με ευκολία, και ορκίζομαι ότι η βουρκωμένη θάλασσα είχε μικρύνει.

Πέσαμε δίπλα στον κατακόρυφο τοίχο των υφάλων, με κοραλλιογενή σχήματα και υφές που δεν περιγράφονται. Μέσα σε λίγα λεπτά δύο σφυροκέφαλοι καρχαρίες κολυμπούσαν δίπλα στον ύφαλο. Ήταν αδιάφοροι, αδιάφοροι για εμάς και ήταν έντονα εντυπωσιακοί και μαγευτικοί για να τους παρακολουθήσουμε.

ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ ΔΑΙΔΑΛΟΣ μας χάρισε τρεις ακόμη έντονα αξέχαστες εμπειρίες. Αφήσαμε την ασφάλεια του τοίχου του υφάλου και κολυμπήσαμε πιο έξω, αφήνοντας τον ύφαλο ως οπτική αναφορά σε απόσταση.

Η εμπειρία του να παρασύρεσαι στο μπλε είναι σχεδόν θρησκευτική. Έγινα μια κηλίδα σε μια γαλάζια θάλασσα. Η αναπνοή μου επιβραδύνθηκε και ένιωσα να με υποστηρίζουν οι απέραντες θάλασσες και οι ωκεανοί που συνδέονται μεταξύ τους. Ήταν αυτός ο ωκεανός της άπειρης συνείδησης για τον οποίο μιλάνε οι γιόγκι;

Το μυαλό και το σώμα μου παρασύρονταν όταν ένας δύτης έδειξε προς την επιφάνεια. Αυτό με έφερε πίσω στη στιγμή, γιατί εκεί ψηλά μπορούσα να δω το αδιαμφισβήτητο σχήμα ενός μαντάτου.

Τα φτερά πετούσαν με τέλεια συμμετρία καθώς γλιστρούσαν προς το μέρος μου σε βαθύτερα νερά. Είναι δύσκολο να πέσει το σαγόνι σας όταν έχετε ένα επιστόμιο σφιγμένο ανάμεσα στα δόντια σας, οπότε άφησα έναν πνιχτό αναστεναγμό.

Η κάμερά μου είχε σπάσει την τρίτη μέρα, όταν ανόητα την έριξα στο πάνω κατάστρωμα. Και τώρα ήμουν ευγνώμων που δεν έβλεπα το μαντάτο με το μάτι της φωτογραφικής μου μηχανής, γιατί ήθελα να πιω με κάθε λεπτομέρεια. Οι δύο remoras που έκαναν μια βόλτα στη χλωμή κοιλιά της ακτίνας είχαν μια εμπειρία πεζοπορίας για να τους νικήσουν όλους.

Ήθελα να ρίξω μια πιο προσεκτική ματιά στην ακτίνα. Το κεφαλικό πτερύγια φαίνονται σχεδόν κουλουριασμένοι καθώς τραβούν την τροφή στο στόμα, το οποίο είναι στραμμένο προς τα εμπρός σε αντίθεση με αυτό των άλλων ακτίνων. Η καρδιά μου χτυπούσε πιο γρήγορα καθώς προσπαθούσα να απορροφήσω την πρώτη μου βουτιά με ένα μαντάτο. Αυτός είναι ο λόγος που καταδυόμαστε.

Έτσι ανακάλυψα ότι μου άρεσε να κάνω καταδύσεις από και προς ένα liveaboard. Έζησα αυτές τις απίστευτες εμπειρίες χάρη στους στοχαστικούς οδηγούς κατάδυσης, το εξειδικευμένο πλήρωμα του σκάφους, την υποστηρικτική φίλη μου για την κατάδυση Emma και λίγη αυτοδιάθεση.

Δεν είναι ντροπή να ταλαντεύεστε έναν δύτη και θα πρέπει να λάβετε όλη την υποστήριξη που χρειάζεστε για να επιστρέψετε στη σέλα και να βουτήξετε ξανά. Εκ των υστέρων, χαίρομαι που έχασα αυτή την κατάδυση. Μου έδωσε την ευκαιρία να ανακτήσω την ψυχραιμία μου, να μην κάνω μια κακή κατάδυση και να μάθω λίγα αραβικά!

ΥΠΟΘΕΤΩ ΟΤΙ ΤΟΥ ΦΙΛΟΥ ΜΟΥ Η προαισθανόμενη δήλωση σχετικά με το ταξίδι προήλθε από το γεγονός ότι βουτώ με καρχαρίες. Η εμπειρία μου στο liveaboard υπογράμμισε αυτό που ήδη ήξερα ότι ήταν αλήθεια, ότι οι καρχαρίες έχουν πολύ περισσότερα να φοβηθούν από εμάς παρά εμείς από αυτούς.

Ήταν μια απόλαυση να δεις τις σφυροκέφαλες, παρόλο που η θέαση είχε περιοριστεί σε αυτά τα άτομα ίσως 5 μέτρα μακριά. Ήμουν ακόμα μπολ. Δεν υπήρχε δύτης στο ταξίδι μας που να μην είχε μια συναρπαστική συνάντηση με έναν καρχαρία, αλλά ήταν αρκετά νωρίς στη σεζόν και μας είπαν ότι οι επόμενοι καλοκαιρινοί μήνες ήταν πιθανό να είναι πιο επιτυχημένοι.

Καθώς φεύγαμε από τον Δαίδαλο, μια μεγάλη ωκεάνια λευκή άκρη κυκλοφόρησε τη βάρκα μας, και είχα εντοπίσει καρχαρίες υφάλου περίπου 10 μέτρα κάτω από εμένα – ένας φαλαινοκαρχαρίας θα ήταν καλός, αλλά ήμουν απλώς άπληστος!

Καθώς η Ερυθρά Θάλασσα συνορεύει με πολλές διαφορετικές χώρες με διαφορετική νομοθεσία για την αλιεία καρχαριών, οι καρχαρίες της απειλούνται. Οι καρχαρίες αργούν να παράγουν απογόνους και είναι ευαίσθητοι στις ανθρώπινες πιέσεις από το ψάρεμα και το πτερύγιο, αλλά ελπίζω ότι με τη ζήτηση για καρχαρίαπτερύγιο Οι εκστρατείες απόρριψης σούπας και διατήρησης αυξάνονται, ίσως αυτά τα όμορφα πλάσματα να είναι κοντά για να τα δουν όλοι για τα επόμενα χρόνια. Αυτό είναι πιο πιθανό εάν θεωρηθεί ότι βοηθούν στη στήριξη των οικονομιών των χωρών που αντιμετωπίζουν την Ερυθρά Θάλασσα μέσω του τουρισμού των δυτών.

ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΡΚ ΤΑΞΙΔΙ σίγουρα επωφελήθηκε από την παρουσία του Dr Elke Bojanowski, ιδρυτή και διευθυντή της φιλανθρωπικής οργάνωσης Red Sea Sharks. Οι ομιλίες της ήταν πάντα καλές και αυτές οι χαλαρές παρουσιάσεις ήταν γεμάτες με πληροφορίες για το πώς να αναγνωρίζεις τους καρχαρίες και να συμπεριφέρεσαι μαζί τους στο νερό – ζωτικής σημασίας για αυτό το ταξίδι καρχαρία.

Ο Έλκε μετέδωσε επίσης πολλά στοιχεία όχι μόνο για τις προσαρμογές και την εξέλιξη των καρχαριών, αλλά και για τον θλιβερό χαμό τους ως αποτέλεσμα κυρίως του πτερυγίου του καρχαρία.

Νομίζω ότι κάθε δύτης που έφευγε από το σκάφος είχε ανανεώσει το σεβασμό, τον θαυμασμό και την κατανόηση αυτών των θαυμάσιων αρπακτικών κορυφαίων, που ενισχύθηκαν από το θαύμα να τους δεις στο νερό αλλά και από τις ενημερωτικές συνομιλίες του Έλκε.

Φαίνεται τόσο προφανώς καλή ιδέα να μάθουμε περισσότερα για το θαλάσσιο περιβάλλον μας ενώ βρισκόμαστε σε ταξίδια live. Με λίγη επιπλέον κατανόηση μπορούμε να συνεχίσουμε να είμαστε παθιασμένοι θεματοφύλακες του θαλάσσιου περιβάλλοντος μας.

Έφυγα από την Ερυθρά Θάλασσα νιώθοντας σίγουρος για τις καταδυτικές μου ικανότητες, καλύτερα μορφωμένος, πιο εμπνευσμένος και απελπισμένος να κλείσω το επόμενο ταξίδι μου. Μέχρι τότε, θα επιστρέψω με χαρά στην ακτή του Ντέβον και θα βουτήξω στις βρετανικές θάλασσές μας, περνώντας μέσα από δάση φυκιών και πολύχρωμα φύκια.

Θα εξασκήσω τις καταδυτικές μου δεξιότητες και θα ονειρεύομαι την επόμενη φορά που θα δω ένα μαντάτο να πετάει δίπλα μου ή ένα σφυροκέφαλο καρχαρία φίδι από κάτω μου σε γαλανές θάλασσες.