ΜΑΛΔΙΒΕΣ ΔΥΤΗΣ
Τα μεγάλα πράγματα είναι πάντα γύρω, αλλά στο πρόσφατο ταξίδι του STEVE WEINMAN στο Mirihi στις Μαλδίβες συναντά χαρακτηριστικά ψάρια που κάνουν μεγάλη εντύπωση
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΧΝΑ ΑΥΤΟ Αισθάνομαι την ανάγκη να γελάσω δυνατά κάτω από το νερό, αλλά το θέαμα των βατράχων που καβαλούν ποδήλατα με έφεραν κοντά στο να χάσω το δεύτερο στάδιο.
Δεν είμαι σίγουρος τι έκανε αυτή η συλλογή από δώδεκα ή περισσότερα κουφώματα ποδηλάτων στον βυθό της θάλασσας, αλλά η απόρριψή τους είχε ξεκάθαρα αναδείξει τον εσωτερικό Wiggins των βατραχόψαρων.
Καθένα από τα μπορντώ Antennariidae είχε κουμαντάρει ένα διαφορετικό ποδήλατο και πόζαρε με περήφανη κατοχή της μηχανής που είχε επιλέξει. Το μόνο που χρειάζονταν ήταν κράνη και μπουκάλια νερού.
Ήταν ένα από τα πολλά αξιοθέατα μιας εβδομάδας παραμονής στο Mirihi Island Resort στη νότια ατόλη Ari των Μαλδίβων.
Το Mirihi γιορτάζει φέτος τα 30 του χρόνια ως θέρετρο υψηλών προδιαγραφών και μπορεί να ισχυριστεί ότι ήταν το πρώτο στις Μαλδίβες που έχτισε μπανγκαλόου πάνω από το νερό, που πλέον θεωρούνται de rigeur στα περισσότερα θέρετρα.
Το Mirihi έχει 30 από αυτές τις πολυτελείς στιλβωμένες κατοικίες, συν δύο σουίτες πάνω από το νερό και έξι παραθαλάσσιες βίλες, και το νησί είναι ευχάριστα συμπαγές σε απόσταση περίπου 330 μέτρων από άκρη σε άκρη.
Έχω μείνει σε αρκετά νησιά των Μαλδίβων, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που είχα καταλήξει σε ένα μπανγκαλόου πάνω από το νερό και όχι σε ένα παραθαλάσσιο μπανγκαλόου.
Μου άρεσε να μπορώ να παρατηρώ την άφθονη δραστηριότητα των υφάλων στα καθαρά νερά κάτω από το κατάστρωμα πίνοντας ένα Nespresso και παίζοντας με τις καταδυτικές μου σημειώσεις. Όταν με κυρίευσε ο πειρασμός, μπορούσα να συμμετάσχω στη διασκέδαση αρπάζοντας ένα αναπνευστήρα και γλιστρώντας από τα σκαλιά.
Αρκετοί καρχαρίες ύφαλου αξιοπρεπούς μεγέθους (δεδομένου ότι σπάνια μεγαλώνουν περισσότερο από περίπου 1.5 μέτρο) έκαναν τακτικές περιπολίες, έτσι με όλα τα ψάρια υπήρχε αρκετός λόγος να με κρατήσει το ενδιαφέρον για το απαλό φως αργά το απόγευμα μετά από μια μέρα καταδύσεις.
ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ Ήμουν στο Mirihi, τον περασμένο Οκτώβριο, είχε γίνει πολλή δημοσιότητα για την πρώτη «υποβρύχια σουίτα» που εγκαινιάστηκε στο κοντινό Conrad Maldives Rangali – ένα απόσπασμα στα 50,000 $ τη βραδιά.
Το Mirihi δεν είναι φθηνό, αλλά αυτό βάζει τα πράγματα σε προοπτική. Μπορούσα να δω το μικρότερο θέρετρο Rangali ακριβώς απέναντι από το νησί, αλλά δεν ένιωσα φθόνο για τους ενοίκους αυτής της σουίτας που άξιζε τα νέα.
Φιλοξενούσα άνετα, απολάμβανα τις ίδιες τοποθεσίες καταδύσεων, μπορούσα να έχω πρόσβαση στον υποβρύχιο κόσμο απευθείας από την κρεβατοκάμαρά μου και, για να είμαι ειλικρινής, αν πλήρωνα τέτοια χρήματα, θα ένιωθα υποχρεωμένος να μείνω ξύπνιος όλη τη νύχτα κοιτάζοντας μέσα από το γυαλί. περίπτωση έχασα κάτι ενδιαφέρον. Υπερβολική πίεση!
Εξάλλου, η Mirihi έχει βρει την τέλεια ισορροπία μεταξύ πολυτέλειας και απλότητας. Είναι κακή μορφή να φοράς παπούτσια εκεί. Τρίψτε χαλιά σε όλους τους καλυμμένους χώρους, όπως φουαγιέ, εστιατόρια και μπαρ, και μόλις είστε ξυπόλητοι βρίσκεστε αργία.
Το φαγητό, οι εγκαταστάσεις και η εξυπηρέτηση είναι τόσο άψογα όσο και φιλικά προς το χρήστη. Δεν υπάρχουν ιδιωτικές πισίνες ή τηλεοράσεις. Η έμφαση δίνεται στην προσωπική επαναφόρτιση σε ένα ανεπίσημο περιβάλλον και το θέρετρο καταλαμβάνει ακόμη και τη δική του ζώνη ώρας – είναι μια ώρα μπροστά από την πρωτεύουσα Μαλέ!
Ήμουν όμως εκεί για να βουτήξω και το μακροχρόνιο καταδυτικό κέντρο PADI 5* Ocean-Pro είναι το είδος της λειτουργίας με κοφτερό μαχαίρι που απομακρύνει την καταπόνηση και δεν παραβλέπεται καμία ευκαιρία να βελτιώσετε την καταδυτική σας εμπειρία.
Ποδηλατώντας βατράχια χώρια, εντυπωσιάστηκα από το γεγονός ότι καρχαρίες εμφανίζονταν σε κάθε κατάδυση, καθώς και στα περισσότερα αναπνευστήρες. Αυτή η απόφαση πριν από 10 χρόνια για την προστασία των καρχαριών στα ύδατα των Μαλδίβων μπορεί να μην ήταν καθολική, αλλά πέτυχε.
Όπως συνήθως συναντάμε στις Μαλδίβες, ο λευκός ύφαλος και οι γκρίζοι καρχαρίες σπάνια πλησιάζουν όσο θα θέλαμε,
αν και φαίνονται περισσότερο αδιάφοροι, παρά ενοχλημένοι από τους δύτες.
Το ίδιο ισχύει και για τις ακτίνες του αετού, οι οποίες ήταν πολλές, και ο Ναπολέοντας επίσης, αν και οι χελώνες ήταν λιγότερο απομακρυσμένες.
Υπήρχαν και μικρά μαντάτα τριγύρω, αν και σε αυτό το ταξίδι είδα και πλησίασα μόνο όταν έκανα κολύμβηση με αναπνευστήρα από το σκάφος κατάδυσης κατά τη διάρκεια ενός διαστήματος επιφανείας σε ένα από τα αγαπημένα τους στέκια. Οι Dusky mobula rays έπαιξαν επίσης με χαρά.
ΚΑΙ ΜΕΤΑ υπήρξαν το batfish. Γνωρίζω ότι το να σας συνοδεύουν αυτά τα μεγάλα ψάρια σε καταβάσεις, αναβάσεις και ειδικά στάσεις ασφαλείας είναι μια εμπειρία που συμβαίνει σε πολλές τοποθεσίες αυτές τις μέρες, και ότι συχνά τους αρέσει να πλησιάζουν αρκετά για να κοιτάξουν τη μάσκα σας και ακόμη και να σας βουρτσίσουν. αλλά το απολαμβάνω πολύ – ειδικά καθώς προσφέρει καλές ευκαιρίες φωτογραφίας από κοντά με μεγάλα ψάρια και δύτες στη λήψη.
Αυτά φαινόταν να είναι κυρίως Platax teira (platys είναι στα ελληνικά για τα επίπεδα) ή το μακρόπτερο batfish, το μεγαλύτερο είδος με μέγιστο μήκος 70 cm, καθώς και η πιο στρογγυλή στρογγυλή ποικιλία.
Αυτά τα εκτεταμένα θωρακικά πτερύγια είναι έντονο κίτρινο, επομένως δεν είναι δύσκολο να δούμε γιατί αυτά τα όμορφα ψάρια φαίνεται να δίνουν σημασία στο χρώμα. Οι δύτες με κίτρινα πτερύγια ή άλλο εξοπλισμό θα ευνοούνταν ιδιαίτερα με την προσοχή τους.
Τα ψάρια εμφανίζονταν σε όχλους 30 ή περισσότερων και, ενώ κάποιοι κολλούσαν στο κοπάδι, άλλοι σκορπίζονταν για να δουν τους δύτες, μερικές φορές αρκετά έντονα, και δεν έπαιρναν το όχι για απάντηση.
Όχι ότι θέλαμε να πούμε όχι. Η παρέα τους ήταν πάντα ευπρόσδεκτη, ειδικά σε μια κρεμαστή.
Τα batfish είναι ιδιαίτερα ενδιαφέροντα όταν καθαρίζονται, γίνονται είτε πιο σκούρα είτε πιο ασημί και οι χαρακτηριστικές ταινίες τους πηγαινοέρχονται. Συναρπαστικοί ερμηνευτές, είναι σίγουρα από τα αγαπημένα μου ψάρια που συναντώ σε μια βουτιά.
Η πρώτη μου βουτιά στο Mirihi ήταν στο Aiyabe Thila. Τα αναμενόμενα ρεύματα δεν υλοποιήθηκαν - στην πραγματικότητα το σημερινό μου άγκιστρο παρέμεινε στο BC μου σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού.
Σταματήσαμε στη μέση του νερού με καλή ορατότητα για να παρακολουθήσουμε ένα μεγάλο κοπάδι barracuda να κρέμεται, ενώ από κάτω μας τρεις ή τέσσερις άσπρες άκρες έκαναν το δρόμο τους στον πυθμένα.
Είχα μια νέα κάμερα, μετά την απώλεια της προηγούμενης μου στην πρώτη μου κατάδυση στη Γρενάδα (Passing Through, Φεβρουάριος), αλλά σε αυτήν την παρθενική κατάδυση ήταν δική μου υπολογιστή που αποδείχτηκε ασταθής και τελικά μάζεψε. Χωρίς δράμα, και μετά δανείστηκα ένα πιο αξιόπιστο.
ΘΑ ΥΠΗΡΧΕ ΧΡΟΝΟΣ για άλλες δώδεκα ποικίλες καταδύσεις κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, και δεν υπήρχε κανένας βαρετός ανάμεσά τους.
Η πρώιμη έμπνευση ήρθε με μια ώρα περιήγησης σε σχήμα οστού του σκύλου Thinfushi Matti Thila.
Ξεκινήσαμε σε έναν από τους δύο τεράστιους προεξοχές που φώτιζαν κόκκινο με σφουγγάρια, σκίουρους και στρατιώτες και άλλους πολύχρωμους κατοίκους της σκιάς – και μετά βρεθήκαμε όλοι μέχρι το γόνατο με μπλε ρίγες.
Αυτή ήταν μια θεαματική συγκέντρωση ακόμη και σύμφωνα με τα πρότυπα των Μαλδίβων, και άλλοι δύτες στην ομάδα θα εξαφανίζονταν στιγμιαία στο στροβιλιζόμενο χρυσό σύννεφο.
Καθώς η κατάδυση προχωρούσε, το καστ των χαρακτήρων που περνούσαν από το τοπίο περιελάμβανε καρχαρίες λευκής άκρης και γκρίζου υφάλου και ακτίνες αετού και τα θαμνώδη μαλακά κοράλλια ήταν εντυπωσιακά.
Υπήρχαν επίσης υγιή σκληρά κοράλλια στην κορυφή αυτής της θύλας. Στις Μαλδίβες, το πλήρωμα κατάδυσης ζητά συχνά πρώτα συγγνώμη για τις καταστροφές που προκλήθηκαν από διαδοχικά γεγονότα του Ελ Νίνιο, αλλά όταν συναντάτε αρκετά ανθισμένα κοραλλιογενή τοπία, το εκτιμάτε ακόμη περισσότερο.
Συχνά ο όγκος των ψαριών, των μαλακών κοραλλιών και των σφουγγαριών είναι τόσο αποσπώντας την προσοχή που δεν είναι καθόλου ζήτημα για δύτες πάντως.
Και σε άλλες τοποθεσίες, όπως το Mirihi Thila, σίγουρα δεν υπήρχε έκκληση για συγγνώμη, με την ελκυστική πλάκα και την επίθετη κοραλλιογενή οθόνη.
THINFUSHI MATTI THILA και το ενδιάμεσο μαντά για κολύμβηση με αναπνευστήρα ακολούθησε η βουτιά που οδήγησε τους διασκεδαστικούς ποδηλάτες βατράχια να περιπλανώνται στο μυστήριο του ποδηλάτου – στο καταδυτικό κέντρο αρέσει πολύ να το κρατά αυτό για τον εαυτό του – μαζί με τοίχους στολισμένους με snapper και γλυκά, ψάρια τιτάνας και ακτίνες τσιμπήματος, περνώντας τόνο και ένα ζευγάρι σμέρνες απολαμβάνοντας την προσοχή των καθαρότερων γαρίδων.
Ούτε αυτό ήταν όλο για την ημέρα – με βρήκε μια τρίτη βουτιά στο μικροσκοπικό Bobana Thila εκπαιδευτή Ο Yukiko και ένας ηλικιωμένος επισκέπτης που για κάποιο λόγο φορούσε τη μάσκα του και το αναπνευστήρα του από πριν επιβιβαστεί στη βάρκα μέχρι να επιστρέψει στην ξηρά.
Είχε κάποια προβλήματα πλευστότητας καθώς προχωρούσε η κατάδυση, αλλά νομίζω ότι όλοι μας απολαύσαμε τον τεράστιο όγκο και την ποικιλία των ψαριών, διάσπαρτα με πολύχρωμες εκτροπές – μπλε μούρα, κόκκινο χταπόδι, λευκός καρχαρίας και ούτω καθεξής.
Έμεινα στο θέρετρο καταδύσεων στο νησί Vilamendhoo πριν από χρόνια και απόλαυσα τις καταδύσεις εκεί. Στα μέσα της εβδομάδας, το καταδυτικό σκάφος της Ocean-Pro πέρασε στα ανατολικά της ατόλης για να βουτήξει το Vilamendhoo Thila και για άλλη μια φορά παρείχε ένα εξαιρετικό φεστιβάλ ψαριών με καλή ορατότητα, τις απότομες πλαγιές του πλούσιες σε κοράλλια σκληρά και μαλακά και σμήνη κόκκινου -οδοντωτό ψάρι σκανδάλης και άλλα μικροσκοπικά ψάρια υφάλου, που διχοτομούνται από το κυνήγι τρομπετών.
Παρακολούθησα δύο γαλαζοπράσινα αγγελόψαρα να καβγαδίζουν για κάτι σε έναν καυγά που μετατράπηκε σε ένα είδος μπαλέτου, αλλά αυτός είναι ένας ιστότοπος πλούσιος σε χαρακτήρες, από γραφικά πανό, χειρουργό, πεταλούδα και σκανδάλη και ανατολίτικα γλυκά μέχρι χταπόδια και μούρες. Καθώς ετοιμαζόμασταν να ανεβούμε, ο διευθυντής του καταδυτικού κέντρου Philipp ξέσπασε μια τέλεια καταιγίδα από ψάρια που στροβιλίζονταν γύρω από το DSMB του και για μια φορά ένα λευκό άκρο δεν μπορούσε να αντισταθεί στο να κάνει ένα σχετικά κοντινό πέρασμα.
Μια επακόλουθη βουτιά στο κοντινό Endiri Thila πρόσφερε παρόμοια ψαράδικα αξιοθέατα και έκανε ένα χαρούμενο κυνήγι για έναν τεράστιο μοναχικό βασιλιά trevally.
Τελειώσαμε εκείνη την ημέρα σε μια άλλη τοποθεσία γεμάτη ευκαιρίες φωτογραφιών, όπως αστακό και χελώνες, αλλά άφησε το στίγμα της κυρίως ως μια πολυσύχναστη πόλη ανεμώνης. Πώς επιλέγετε τα θέματα των φωτογραφιών σας σε έναν τέτοιο βιότοπο; Επικεντρωθείτε σε αυτά που μπορείτε εύκολα να βρείτε παρακάτω.
ΟΧΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ Οι καταδύσεις ήταν ανεπιφύλακτα επιτυχίες όσον αφορά την επίτευξη των στόχων. Ο Hukurudhoo Faru στα δυτικά κοιτούσε στο μπλε κατά τη διάρκεια μιας ήπιας μετατόπισης κατά μήκος της κορυφής ενός ερειπωμένου τοίχου.
Ένας φάρου έχει ύφαλο που εκτείνεται πάνω από την επιφάνεια και είναι γνωστό ότι προσελκύει ακτίνες μάντα όταν οι συνθήκες είναι κατάλληλες.
Ο Whitetips περιπολούσε το περιθώριο, ένας Ναπολέων περνούσε από τη μια μεριά και ένας αετός από την άλλη, αλλά κανένας από αυτούς δεν ήταν πολύ κοντά μας και δεν υπήρχε κανένας υπαινιγμός για μαντάτα.
Τα ρεύματα δεν έπαιζαν μπάλα, αν και ως συνήθως υπήρχε πολύ μικρότερος ύφαλος για να μας διασκεδάσει.
Προσπαθήσαμε να επικεντρωθούμε στα μεγάλα πράγματα στα δυτικά της ατόλης και πάλι την τελευταία μου μέρα.
Αυτό ήταν στο Huruelhi Kandhu, ένα κανάλι που συνδέει τον ωκεανό και την εσωτερική ατόλη.
Η ομάδα των έξι μας, ελπίζοντας να είναι η πρώτη στη δράση, έκανε μια μακρά κολύμβηση ενάντια σε ένα μικρό ρεύμα για να φτάσει σε ένα δημοφιλές σημείο παρατήρησης όπου το κανάλι στένεψε, αλλά ήταν πολύ εύκολο από την άποψη της ροής του νερού. γιατί το Sharknado απέτυχε να υλοποιηθεί.
Μας είχε πειράξει ένας καρχαρίας γκρίζος ύφαλος που περιπολούσε και μια άσπρη άκρη που πήγαινε κατά μήκος του τοίχου, ακολουθούμενος από μερικές ακτίνες αετού και μετά από έναν μακρινό Ναπολέοντα – αλλά όλοι περνούσαν τρένα από μακριά.
Ο πρωταγωνιστής της παράστασης ήταν μια ακτίνα που γλίστρησε κάτω από έναν από τους αριθμούς μας χωρίς να το καταλάβει και έμεινε εκεί, προς πλάκα μας, σαν τη σκιά του στην άμμο.
Οι τελευταίες μου καταδύσεις ήταν ιδιαίτερα αξέχαστες. Στο Mirihi Thila μπορείτε να ριζώσετε κάτω από τους βαθύτερους προεξοχές και να ανεβείτε αργά για να εξερευνήσετε την πολύ ζωντανή κορυφή. Σχεδόν όλα τα οικεία είδη φαινόταν να αντιπροσωπεύονται εκεί, σαν κάποιο είδος υποβρυχίου του Νώε – δεν θα τα απαριθμήσω, θα μπορούσατε απλώς να δείτε μια από αυτές τις κάρτες ψαριών των Μαλδίβων – αλλά με τράβηξε ιδιαίτερα σε αυτήν την περίπτωση ένα ερωτευμένο ζευγάρι σφυρίδα παγωνιού.
Είναι ένα πανέμορφο ψάρι, είναι το Argus Cephalopholis, με το μπλε/λαδί χρώμα του και τα σημάδια με αστέρια και ρίγες. Στο πατριαρχικό αρσενικό αρέσει να κρατά χαρέμια με έως και μισή ντουζίνα θηλυκά διάσπαρτα στην επικράτειά του με κεφάλι κοραλλιών. Κυνηγάει πρωί και βράδυ, αλλά κατά τη διάρκεια της ημέρας βρίσκει χρόνο να επισκεφτεί κάθε παλλακίδα του.
Το θηλυκό τον βλέπει να έρχεται, χλωμιάζει πιθανώς από ενθουσιασμό και έρχεται να τον συναντήσει για να τον συναντήσει.
Και τα δύο ψάρια, με τα ραχιαία πτερύγια όρθια, μετά περνούν ποιοτικό χρόνο ωθώντας το ένα πάνω στο άλλο. Αξίζει να παρακολουθήσετε το καθημερινό τελετουργικό – όπως, μου λένε, είναι οι «χρωματομαχίες» αρσενικού με αρσενικό σφυρίδα παγωνιού.
ΟΠΩΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ τα καταδυτικά κέντρα που επισκέπτομαι και ελπίζω να έχετε την ίδια εμπειρία, η ομάδα Mirihi αποδείχθηκε μια συμπαθητική ομάδα με την οποία θα κάνατε ευχαρίστως όλες τις καταδύσεις σας. Ο Σεμπάστιαν, που μπορεί να μην ήταν εκεί μέχρι να πάτε, καθώς φαίνεται να είναι μια ανήσυχη ψυχή, προσφέρθηκε εθελοντικά στην παρέα του για μια νυχτερινή κατάδυση δύο ατόμων για να παρατείνει την ευχάριστη εμπειρία μου στο Mirihi, και τον πίστεψα όταν εξήγησε ότι οποιαδήποτε δικαιολογία στο η κατάδυση ήταν ευπρόσδεκτη.
Του είμαι ευγνώμων, επίσης, γιατί αυτή η κατάδυση ήταν μια καλή κορύφωση στο ταξίδι μου. Μπήκαμε από τα σκαλιά στο τέλος του λιμενοβραχίονα από το κέντρο και περάσαμε μερικές στιγμές από μια ρωγμή στον τοίχο που έσκασε με ριγέ καθαρότερες γαρίδες.
Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε πάνω από την άμμο, ακολουθώντας μια γραμμή προς το Madi Ge, μια τράτα που βυθίστηκε με πλώρη σε ύψος περίπου 24 μέτρων το 2000. Ναι, η Mirihi έχει ακόμη και ναυάγιο, και είναι ωραίο από ό,τι μπορούσα να δω στο σκοτάδι.
Σταθμένοι πίσω από τη φωτεινή κόκκινη προπέλα και κοιτάζοντας το πέδιλο κάτω από το κύτος, παρακολουθήσαμε έναν μεγάλο καστανόξανθο καρχαρία νοσοκόμο να κοιμάται. Στη συνέχεια, ανεβήκαμε και περάσαμε λίγο χρόνο εξερευνώντας το σκάφος, όπου μια βασίλισσα αγγελόψαρο το κυριάρχησε στο πάνω μέρος.
ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΜΑΣ πίσω στον τοίχο του υφάλου κατά μήκος της άμμου, ο οποίος ήταν γεμάτος με φυσαλίδες χαρτών. Η φυσική τους άμυνα σημαίνει ότι δεν χρειάζεται να κρύβονται ενώ βρίσκονται σε ηρεμία.
Περάσαμε μερικά ακμάζοντα πλαίσια πολλαπλασιασμού κοραλλιών. Ένας ντροπαλός μπλε μούρη γλίστρησε μακριά, όπως και αυτό που έμοιαζε με ένα μεγάλο σκουλήκι σε μπορντώ χρώμα. Νομίζω ότι πρέπει να ήταν κάποιο είδος απλωμένου αγγουριού της θάλασσας, καθώς τα χλωμά μύχια του προεξείχαν από τη μία άκρη – ένα καινούργιο πάνω μου.
Ούτε είχα συναντήσει αυτό που με έκανε να ξεκινήσω καθώς φαινόταν ξαφνικά στη φωτεινή μου δέσμη. Ήταν ένας κιτρινόπτερος αυτοκράτορας που ακουμπούσε στο χαλίκι, αλλά είχα εκπλαγεί από το μέγεθός του – αυτοί είναι οι μεγαλύτεροι από τους αυτοκράτορες.
Είναι ένα άλλο ελκυστικό ψάρι, με το λαμπερό μπλε κεφάλι του, το πράσινο σώμα με έντονα λέπια και τα χοντρά πτερύγια στο χρώμα της φλόγας.
Λόγω της χρωματικής αντίθεσης, μια πολύ χλωμή γαρίδα mantis που προεξείχε από μια αμμώδη τρύπα του ίδιου χρώματος σε κοντινή απόσταση αποδείχθηκε δύσκολο να καταγραφεί στην κάμερα.
Υπήρχαν πολλά περισσότερα. Στα ρηχά άρχισα να δυναμώνω λίγο, αλλά σχεδόν κατάφερα να μείνω βυθισμένος καθώς κάναμε την πλάτη μας κάτω από τα πόδια του λιμενοβραχίονα, δίνοντας στους ανθρώπους του εστιατορίου ένα μέτριο φως με τις δάδες μας.
Λατρεύω τις νυχτερινές καταδύσεις, και αυτό ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο. Ένα ντους, μια αλλαγή και ήρθε η ώρα να δούμε αν είχε απομείνει κανένας από τον πολύ καλό μπουφέ που δεν πρέπει να χάσετε στο κεντρικό εστιατόριο με θέα στην προβλήτα. Περιττό να πούμε ότι υπήρχε.
ΦΑΚΕΛΟΣ
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΕ: Ο Steve πέταξε με τη Sri Lankan Airways από το Λονδίνο στο Μαλέ με μια σύντομη στάση στο Κολόμπο. Ένα υδροπλάνο εκτελεί απευθείας πτήσεις προς το Mirihi, αν και κατά την έξοδο λόγω κακοκαιρίας έπιασε μια τακτική πτήση για Maamigili στα νότια της ατόλης και τον παρέλαβε ένα ταχύπλοο Mirihi.
ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ & ΔΙΑΜΟΝΗ: Το Ocean-Pro Dive Center παρείχε nitrox σε δεξαμενές 15 λίτρων όταν χρειαζόταν, προς ικανοποίηση του συντάκτη, στο Mirihi Island Resort. Ο Mirihi προσφέρει επίσης ταξίδια με φαλαινοκαρχαρίες όλο το χρόνο (ήταν πολύ απασχολημένος με τις καταδύσεις!)
ΠΟΤΕ ΝΑ ΠΑΕΙ: Οποτεδήποτε. Είναι πιο ήρεμο και ξηρό από τον Δεκέμβριο έως τον Μάρτιο, κατά τη διάρκεια του βορειοανατολικού μουσώνα και πιο υγρό με πιο ταραχώδεις θάλασσες κατά τους νοτιοδυτικούς μουσώνες από τον Μάιο έως τον Νοέμβριο. Η θερμοκρασία του νερού κυμαίνεται μεταξύ 25-30°C.
ΧΡΗΜΑΤΑ: Rufiyaa των Μαλδίβων, απαιτείται πιστωτική κάρτα μόνο στο θέρετρο.
ΤΙΜΕΣ: Πτήσεις με επιστροφή στο Μαλέ με τη Σρι Λάνκα από περίπου 800 £. Μεταφορά μετ' επιστροφής με υδροπλάνο περίπου 360 £. Οι τιμές για τη νύχτα στο Mirihi ξεκινούν από 600 $ ανά μπανγκαλόου (δύο κοινόχρηστα) συν χρέωση υπηρεσιών και φόρους. Ένα πακέτο 10 καταδύσεων κοστίζει 540 $.
Πληροφορίες επισκεπτών: Επισκεφθείτε τον ιστότοπο των Μαλδίβων
