ΜΙΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΔΥΟ ΤΟΠΟΘΕΣΙΩΝ ΜΟΥΚ

ΠΑΘΗΚΑΜΕ ΣΤΙΣ ΜΟΥΚ-ΚΑΤΑΔΥΣΕΙΣ πριν από περισσότερα από 30 χρόνια, πολύ πριν η λέξη αρχίσει να χρησιμοποιείται γενικά στους δύτες. Οι περιπέτειές μου για καταδύσεις με λάσπη με οδήγησαν σε όλη την περιοχή του Ινδο-Ειρηνικού για να εξερευνήσω μια μεγάλη ποικιλία ενδιαιτημάτων τόσο στα τροπικά όσο και στα εύκρατα νερά, και μου επέτρεψαν να δω μερικά καταπληκτικά λάσπη.
Ερωτεύτηκα τις Φιλιππίνες στο πρώτο μου ταξίδι σε αυτό το νησί-έθνος πριν από μια δεκαετία, και τώρα έχω πάει τέσσερις φορές. Συνήθως η σύζυγός μου Ελένη και εγώ στοχεύουμε να κατέβουμε σε μια νέα περιοχή της χώρας, αλλά στο πιο πρόσφατο ταξίδι μας αποφασίσαμε να εξερευνήσουμε έναν προορισμό που ήταν νέος για εμάς και επίσης να επιστρέψουμε σε έναν παλιό αγαπημένο.
Ο νέος προορισμός ήταν ο Dumaguete, ο παλιός κόλπος Sogod. Και οι δύο έχουν υπέροχους κοραλλιογενείς υφάλους, αλλά, το πιο σημαντικό για μένα, μερικές καταπληκτικές καταδύσεις.
Τα τελευταία δύο χρόνια εργάζομαι πάνω σε έναν οδηγό για καταδύσεις και αυτό το ταξίδι επρόκειτο να είναι η τελευταία περιπέτεια λάσπης πριν πάει στο αποτύπωμα.
Είχα μεγάλες ελπίδες να εξερευνήσω μερικές εξαιρετικές τοποθεσίες και επίσης να δω μερικά πλάσματα που δεν είχα ξαναδεί.

Πόλη Κεφαλόποδα
Το Dumaguete βρίσκεται στο νότιο άκρο του Negros και τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς καταδυτικούς προορισμούς στη χώρα. Για την εβδομάδα μας εκεί μείναμε στο Liquid Dumaguete, ένα από τα νεότερα θέρετρα της περιοχής και ένα PADI 5* IDC Dive Resort.
Τις πρώτες μέρες απολαύσαμε τις βουτιές στο Apo, εξερευνώντας τους υπέροχους κοραλλιογενείς υφάλους γύρω από αυτό το υπεράκτιο νησί και βλέποντας άφθονα ψάρια, χελώνες και πολλά θαλάσσια φίδια.
Γνωρίσαμε επίσης μερικές από τις σπουδαίες τοπικές τοποθεσίες λάσπης κατά μήκος της ακτής κοντά στην πόλη Dauin, όπου φιλοξενούνται μια εξαιρετική σειρά από πλάσματα, ειδικά βατράχια.
Η Dumaguete έχει τη φήμη της πρωτεύουσας των βατράχων του κόσμου και δεν απογοητευτήκαμε από τους αριθμούς και την ποικιλία που είδαμε. Ωστόσο, ήταν Νοέμβριος και το πλήρωμα κατάδυσης του Liquid Dumaguete μας είπε ότι ο αριθμός των βατραχόψαρων ήταν μεγαλύτερος μεταξύ Μαρτίου και Μαΐου.
Μπορεί να είχαμε παραβιάσει την εποχή των βατραχοψάρων, παρόλο που είδαμε πολλά, αλλά σύμφωνα με το προσωπικό είχαμε φτάσει την ιδανική στιγμή για να επισκεφτούμε ένα από τα καλύτερα μέρη τους, το Bonnet’s Corner.
Δεν είχα ακούσει για το μέρος στην έρευνα του βιβλίου μου και αναρωτιόμουν πώς είχε διαφύγει της προσοχής μου (αργότερα έμαθα ότι ονομάζεται επίσης Punta, μια τοποθεσία για την οποία είχα ακούσει). Το προσωπικό επέμενε ότι η τοποθεσία «έσβηνε, με σουπιές και χταπόδι παντού". Με τη μεγάλη μας αγάπη για τα κεφαλόποδα, πουληθήκαμε εύκολα.
Την τρίτη μέρα είχαμε την ευκαιρία να βουτήξουμε στο Bonnet’s Corner. Οι οδηγοί μας Rocky και Carlo μας ενημέρωσαν ότι η τοποθεσία ήταν βασικά μια αμμώδης πλαγιά που περιείχε πολλά χταπόδι και σουπιές.
Ο Carlo πρόσθεσε ότι υπήρχαν τόσες πολλές φανταχτερές σουπιές «είναι σαν κατσαρίδες». Πολύ καύχημα, σκεφτήκαμε.

ΦΘΑΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ SITE σε ένα παραδοσιακό σκάφος καταδύσεων Bangka, ετοιμαστήκαμε αλλά χωρίς υψηλές προσδοκίες. Το ξέραμε χταπόδι Οι συναντήσεις σε άχρηστες τοποθεσίες κατά τη διάρκεια της ημέρας θα μπορούσαν να είναι πολύ τυχαίες και πολύ πιο αξιόπιστες τη νύχτα. Αλλά πηδώντας στο νερό, βρήκαμε μεγάλη ορατότητα τουλάχιστον 20 μέτρων και μια αμμώδη πλαγιά με μπάζα, ιδανική για λάσπη, ειδικά χταπόδια.
Μόλις είχαμε φτάσει στον πάτο όταν ο Ρόκι χτύπησε το τανκ του, και μπροστά του ήταν ένα υπέροχο θαύμα.
Μείναμε έκπληκτοι. Ήμασταν μόνο σε 8 μέτρα νερού και λιγότερο από ένα λεπτό στην κατάδυση.
Αφιερώσαμε αρκετά λεπτά φωτογραφίζοντας αυτό το απίστευτο κεφαλόποδο καθώς έτρεχε αργά στον πυθμένα, μετά προχωρήσαμε και γρήγορα βρήκαμε τυπικά ζώα όπως γαρίδες mantis, καβούρια κουτιού, ξυράφι, αμμοδύτες, χέλια κήπου και ένα μικροσκοπικό ζωγραφισμένο βατραχόψαρο.
Περισσότερα χτυπήματα από τον Rocky, και κολυμπήσαμε για να δούμε άλλον χταπόδι, ένα σπάνιο είδος που δεν περιμέναμε – ένα Mototi.
Σχετικά με το μπλε-δαχτυλίδι χταπόδι, το χταπόδι Mototi είναι εξαιρετικά σπάνιο. Είχαμε δει στο παρελθόν μόνο ένα σε δεκάδες καταδυτικά ταξίδια στη Νοτιοανατολική Ασία.
Νομίζοντας ότι αυτό το άπιαστο πλάσμα θα εξαφανιζόταν γρήγορα στα βράχια, τραβήξαμε τρελά εικόνες.
Ωστόσο, αυτό το τολμηρό χταπόδι απλώς κάθισε στην κορυφή του βράχου του και ήρεμα παρακολουθούσε εμάς και τον κόσμο να περνάμε.
Ακριβώς δίπλα στο Mototi ήταν ένα υπέροχο φιδόχελο του Ναπολέοντα, και πέρα ​​από αυτό υπήρχαν πολλά λιοντόψαρα νάνοι και ένα είδος πυροσκώληκα που δεν είχαμε ξαναδεί. Όμως τα κεφαλόποδα έρχονταν πυκνά και γρήγορα τώρα. Ο Ρόκι επεσήμανε μια μικροσκοπική σουπιά, μετά ένα χταπόδι από καρύδα – και μετά δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε όταν είδαμε άλλα δύο χταπόδια Mototi!
Αυτό ήταν ένα αρσενικό και θηλυκό ζευγάρι, με το αρσενικό να εμφανίζει μια σειρά από χρωματικά μοτίβα καθώς σιγά-σιγά έμπαινε πάνω στο θηλυκό. Πιθανώς ως προοίμιο για το ζευγάρωμα, παρακολουθήσαμε αυτά τα δύο για αρκετά λεπτά, αλλά δεν συνέβη τίποτα περισσότερο.
Εξερευνώντας περισσότερο από αυτήν την καταπληκτική τοποθεσία, και προχωρώντας όχι περισσότερο από 20 μέτρα, είδαμε σφήκες κακάτου, καβούρια ερημίτες, αγελάδες, γυμνόφυτες, νεαρές σουπιές, μια άλλη Mototi και, τέλος, ένα ζευγάρι φανταχτερές σουπιές. Μετά από 75 μαγικά λεπτά, και αρκετές εκατοντάδες εικόνες, ήρθε η ώρα να φύγουμε.
Το Bonnet's Corner είχε ξεπεράσει όλες τις προσδοκίες μας και δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μια επιστροφή. Και επιστρέψαμε, βουτήξαμε την τοποθεσία άλλες τρεις φορές, και κάθε κατάδυση ήταν εξίσου καλή.
Το χταπόδι Mototi και καρύδας ήταν εκεί σε κάθε κατάδυση, αλλά είδαμε επίσης μια σειρά από μεγαλύτερα χταπόδια με μπλε δακτυλίους.
Ωστόσο, ένα ιδιαίτερο εύρημα στη δεύτερη κατάδυση ήταν ένα σπάνιο χταπόδι από φύκια, ένα είδος που δεν είχαμε ξαναδεί και ένα που ήθελα πολύ για το βιβλίο με λάσπη.
Αυτό το είδος αποδείχθηκε ότι δεν ήταν και τόσο σπάνιο στο Bonnet’s Corner, καθώς είδαμε αρκετές ακόμη κατά τις επόμενες καταδύσεις.

Η ΦΑΜΠΗ ΣΟΥΠΙΑ ήταν επίσης εκεί σε κάθε κατάδυση, όχι τόσο συνηθισμένο όσο οι κατσαρίδες, αλλά γενικά είδαμε δύο έως τέσσερις σε μια κατάδυση.
Είχαμε μια αξέχαστη συνάντηση με ένα αρσενικό και θηλυκό ζευγάρι, το αρσενικό που χόρευε γύρω από το θηλυκό ήθελε να ζευγαρώσει.
Ήταν πολύ καλή παράσταση, αλλά τη στιγμή που εκείνος παρατάχθηκε για να κλειδώσει τα πλοκάμια, εκείνη τον απέρριψε. Όλα αυτά λειτουργούν για το τίποτα! Στη συνέχεια, ένα δεύτερο αρσενικό συμμετείχε στις γελοιότητες, κάτι που ήταν μια χαρά με το θηλυκό καθώς άρχισε να ταΐζει, ενώ το πρώτο αρσενικό ήταν απασχολημένο προσπαθώντας να εμποδίσει την πρόοδο του παρεμβαίνοντα.
Το προσωπικό της κατάδυσης μας είπε αργότερα ότι βλέπουν επίσης χταπόδια μίμησης και μακρυβραχίονα στη γωνία του Bonnet, αλλά προειδοποίησε ότι η έκρηξη των κεφαλόποδων συμβαίνει μόνο μεταξύ Οκτωβρίου και Δεκεμβρίου. Αφού είδαμε τη συμπεριφορά ζευγαρώματος από πολλά από τα κεφαλόποδα, και επίσης είδαμε επιδεικτικά αυγά σουπιάς, πρέπει να υποθέσουμε ότι τα χταπόδια και οι σουπιές συγκεντρώνονται σε αυτό το μέρος, αυτή την εποχή του χρόνου, για να ζευγαρώσουν.
Μετά από μια υπέροχη εβδομάδα στο Dumaguete και τέσσερις μαγικές βουτιές που θαυμάζουν την εξαιρετική συλλογή κεφαλόποδων στο Bonnet’s Corner, ήρθε η ώρα να προχωρήσουμε στον κόλπο Sogod.

Εκθαμβωτικό μετά το σκοτάδι
Βρίσκεται στο νότιο άκρο του Leyte, ο κόλπος Sogod είναι ένας προορισμός στις Φιλιππίνες που δεν βλέπει ορδές δύτες.
Μόνο λίγα θέρετρα καταδύσεων βρίσκονται στην περιοχή, κοντά στην πόλη Padre Burgos, συμπεριλαμβανομένου του υπέροχου Scuba Resort Sogod Bay.
Βρίσκεται ακριβώς πάνω στην παραλία, έχει έναν από τους καλύτερους υφάλους που έχω δει. Επισκεφθήκαμε για πρώτη φορά το 2007 και είχαμε ορκιστεί να επιστρέψουμε, καθώς η περιοχή είναι ευλογημένη με μεγάλους υφάλους, υπέροχους καρχαρίες και φαλαινοκαρχαρίες.
Τα τελευταία φαίνονται στον κόλπο Sogod από τον Νοέμβριο έως τον Μάιο, η περιοχή που έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό από αυτούς τους ευγενικούς γίγαντες στη χώρα. Τους είχαμε δει στην τελευταία μας επίσκεψη, αλλά, ενώ πάντα ελπίζαμε για μια αιφνιδιαστική επίσκεψη, δεν σχεδιάσαμε αποκλειστικές αποστολές φαλαινοκαρχαριών σε αυτό το ταξίδι.
Μας ενδιέφερε περισσότερο να κάνουμε κατάδυση σε πολλές νέες τοποθεσίες που είχαν ανακαλυφθεί από την τελευταία μας επίσκεψη, και θέλαμε επίσης να επιστρέψουμε σε μια αξέχαστη τοποθεσία με λάσπη.
Τις πρώτες μέρες βουτήξαμε πολλούς πολύχρωμους υφάλους, βλέποντας πολλά ψάρια και χελώνες. Πολλοί από τους υφάλους στον κόλπο Sogod είναι θαλάσσια καταφύγια, επομένως έχετε έναν καλό πληθυσμό υφάλων και πελαγικών ψαριών.
Εξερευνήσαμε επίσης μια τοποθεσία με λάσπη που ονομάζεται Little Lembeh, που ανακαλύφθηκε από την τελευταία μας επίσκεψη και φιλοξενεί μια υπέροχη σειρά από πλάσματα, ειδικά γαρίδες Coleman.
Αλλά μετρούσαμε αντίστροφα για τη Δευτέρα το βράδυ για την πιο δημοφιλή τοποθεσία καταδύσεων του Sogod Bay, την προβλήτα Padre Burgos.
Αυτή η μικρή προβλήτα δεν αξίζει να την κοιτάξεις, ειδικά καθώς το νερό γύρω της είναι συχνά γεμάτο σκουπίδια. Δεν μπορείτε να βουτήξετε αυτήν την προβλήτα κατά τη διάρκεια της ημέρας λόγω περιορισμών στην κυκλοφορία των σκαφών και του δημοτικού συμβουλίου, ενώ είναι ανοιχτή μόνο για νυχτερινές καταδύσεις τη Δευτέρα, την Τετάρτη και την Παρασκευή.
Στην προηγούμενη επίσκεψή μας καταφέραμε να βουτήξουμε αυτή την προβλήτα μόνο μία φορά, αλλά ήταν μια από τις καλύτερες νυχτερινές καταδύσεις που ζήσαμε ποτέ. Ελπίζαμε ότι θα ήταν τόσο καλό όσο θυμηθήκαμε, αλλά πολλά μπορούν να αλλάξουν σε μια δεκαετία.
Φτάσαμε στο πίσω μέρος του φορτηγού με επίπεδη επιφάνεια του Sogod Bay Scuba Resort. Οι συνθήκες δεν ήταν ελκυστικές για μια βουτιά στην ξηρά, με τους ανέμους στην ξηρά να δημιουργούν κύματα και θολά νερά στα ρηχά. Αλλά ξέροντας τι μας περίμενε κάτω από την προβλήτα, ετοιμαστήκαμε.
Μετά από μια αναμέτρηση κάτω από τα ολισθηρά σκαλοπάτια, περπατούσαμε στα ρηχά, σπρώχνοντας κατά καιρούς σκουπίδια από τη μέση. Ευτυχώς, μια φορά στα 2 μέτρα νερού η ορατότητα έφθασε στα 15 μέτρα και ήρθε η ώρα να κατέβουμε.
Ο Ντέιβ, ο οδηγός μας, μας οδήγησε γρήγορα κάτω από την προβλήτα, και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα έδειξε ένα όμορφο λευκό φακιδωτό βατραχόψαρο που καθόταν σε έναν πυλώνα. Ένα από τα σπανιότερα μέλη της οικογένειας των βατράχων, αυτό το είδος εμφανίζεται συνήθως μόνο τη νύχτα, οπότε αυτό ήταν μια εξαιρετική αρχή.
Πέσαμε στο κάτω μέρος για να βρούμε ένα σκοτεινό λουλούδι, ένα άλλο σπάνιο είδος που δεν είχαμε ξαναδεί. Τα πλάσματα μετά άρχισαν να έρχονται γρήγορα. Στο κάτω μέρος, ανάμεσα στα συντρίμμια, βρήκαμε αστεράκια, εύθραυστα αστέρια, διακοσμητικά καβούρια, λεοντόψαρα, καβούρια κοραλλιών, πλατόσκουληκες, γαρίδες και πολλά κοχύλια.

ΣΚΑΡΦΑΛΙΣΜΕΝΟ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΚΔΡΟΜΗ ήταν μεγάλα καλάθια, τα χέρια τους απλώνονταν διάπλατα για να πιάσουν σωματίδια τροφής. Ήταν τόσα πολλά που έπρεπε να καταβάλω μια συνειδητή προσπάθεια για να μην χτυπήσω σε ένα ενώ ήμουν απορροφημένος στη λήψη φωτογραφιών.
Στη συνέχεια, ο Ντέιβ επεσήμανε αρκετούς ιππόκαμπους που είναι συνηθισμένοι και ιπποουρά που προσκολλώνται στα συντρίμμια στο κάτω μέρος, καθώς και στους γοργόνες που ξεφυτρώνουν από τους πυλώνες. Πριν προλάβω να πάρω ένα από τους ιππόκαμπους είχε κολυμπήσει ανάμεσά μας ένα λουράκι θαλάσσης.
Καθώς μετακινούμασταν από πυλώνα σε πυλώνα, ήταν δύσκολο να ξέρουμε προς ποια κατεύθυνση να στρίψουμε την κάμερα – στα πολύχρωμα κοράλλια, τα εχινόδερμα, τα καρκινοειδή, τα ψάρια ή τα μαλάκια. Είναι κρίμα που δεν μπορείτε να βουτήξετε αυτήν την τοποθεσία κατά τη διάρκεια της ημέρας, γιατί οι γοργόνες, τα σφουγγάρια και τα μαλακά κοράλλια που καλύπτουν τους πυλώνες είναι εξαιρετικά.
Μετά από 30 λεπτά κάτω από την προβλήτα, η οποία έχει μόνο 50 μέτρα μήκος και 8 μέτρα στο βαθύτερο, στρέψαμε την προσοχή μας στην άμμο γύρω από αυτήν την κατασκευή. Δεν χρειάστηκε πολύς χρόνος για να βρεθούν γαρίδες mantis, θαλάσσιο στυλό, σωληνοειδείς ανεμώνες, θαλάσσιο σκόρος Πήγασος, σφηκόψαρο κακάτου, σουπιές, γυμνόκλαδα, καβούρια και πολλά άλλα. Αλλά τα κυριότερα σημεία σε αυτή τη ζώνη ήταν τα φιδόχελα και οι αστερόβιες.
Την τελευταία φορά που είχαμε καταδυθεί σε αυτόν τον ιστότοπο, μας είχαν υποσχεθεί και τα δύο, αλλά δεν είδαμε κανένα. Αυτή τη φορά είχαμε μια απόλαυση. Ο Ντέιβ έδειξε τον πρώτο αστρολόγο και μέχρι το τέλος της κατάδυσης εντοπίσαμε άλλους τέσσερις.
Πιο εντυπωσιακά όμως ήταν τα κροκοδείλια φιδόχελα. Στους περισσότερους καταδυτικούς προορισμούς έχετε την τύχη να βρείτε ένα από αυτά τα εντυπωσιακά φιδόχελα σε μια εβδομάδα καταδύσεων, αλλά στην προβλήτα Padre Burgos είδαμε πέντε, συμπεριλαμβανομένων τριών από τα εντυπωσιακά κόκκινα είδη.
Μετά από μια ώρα γύρω από την προβλήτα, ήρθε η ώρα να βγείτε, αλλά αυτή μπορεί να είναι μια αργή διαδικασία καθώς σκοντάφτετε για πάντα σε ένα άλλο πλάσμα που απλά πρέπει να παρατηρήσετε και να φωτογραφίσετε. Όταν τελικά βγήκαμε από το νερό, δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε να μιλάμε. Η προβλήτα ήταν τόσο καλή όσο, αν όχι καλύτερη, τη θυμόμασταν.

ΔΥΟ ΝΥΧΤΕΣ ΑΡΓΟΤΕΡΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΑΜΕ, και αυτή τη φορά η προβλήτα ήταν ακόμα καλύτερη. Έπρεπε να το μοιραστούμε με μια ομάδα από ένα liveaboard επισκεπτών, αλλά με τόσα πολλά να δούμε αυτό δεν είχε σημασία.
Για άλλη μια φορά είδαμε άφθονο άλογο, ιππόκαμπο και φιδόχελα, αλλά και σωλήνες, σουπιές, χταπόδια και μια γαρίδα Ντόναλντ Ντακ.
Το λευκό φακιδωτό βατραχόψαρο ενώθηκε από τρεις φακιδωτούς φίλους, χρώματος πράσινο, καφέ και κρεμ. Βρήκαμε επίσης τρία γιγάντια βατράχια που είχαν μετακομίσει από την τελευταία κατάδυση και είδαμε ένα να τινάζει το δέλεαρ του και μάλιστα να ρουφάει ένα καρδινάλιο.
Φαινόταν επίσης να υπάρχουν περισσότερα κοχύλια που τροφοδοτούνταν, με πολλά καούρια, στροβιλίσματα, κράνη, κώνους και κοχύλια φεγγαριού να κυκλοφορούν. Βγήκαμε υποφέροντας από αισθητηριακή υπερφόρτωση. Καταδύσεις Padre Burgos Pier τη νύχτα, χρειάζονται αρκετές ώρες για να επεξεργαστείτε όλα όσα έχετε δει. Χρειάστηκαν μερικές μπύρες San Miguel για να επιβραδύνουν τη σκέψη μας και να μας επιτρέψουν να κοιμηθούμε.
Είχαμε κάνει περισσότερες από 40 καταδύσεις σε δύο ένδοξες εβδομάδες εξερευνώντας το Dumaguete και τον κόλπο Sogod, αλλά οι τοποθεσίες που θα θυμόμαστε για καιρό, εκείνες που θα μας τραβήξουν πίσω σε αυτούς τους προορισμούς, ήταν το αξέχαστο Bonnet’s Corner και η εκθαμβωτική προβλήτα Padre Burgos.