ΚΑΤΑΔΥΤΗΣ ΝΑΥΗΓΟΥ
Ένας χαιρετισμός στο… HMS Otranto
Περισσότερο από δύο εκατομμύρια υπηρετικό προσωπικό των ΗΠΑ μεταφέρθηκαν με επιτυχία πέρα από τον Ατλαντικό στην Αγγλία και τη Γαλλία κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, και για τις ΗΠΑ η βύθιση του HMS Otranto ήταν η χειρότερη καταστροφή στη μεταφορά στρατευμάτων αυτής της σύγκρουσης. Ο PETER KENDRICK αναφέρει για την πρόσφατη αποστολή Otranto 100 στο ναυάγιο, που βρίσκεται στα ανοιχτά της Σκωτίας κοντά στο Islay
Σημαίες της Μεγάλης Βρετανίας και των ΗΠΑ υψώθηκαν στην κάννη ενός όπλου ταχείας βολής 6 ιντσών στο Otranto.
ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΣΤΑΣΗ OTRANTO σχεδιάστηκε από εννέα μέλη του St Helens Underwater Group (SHUG) πριν από ένα χρόνο. Έξι ημέρες κατάδυσης στα ανοιχτά του Islay, το νοτιότερο από τις Εσωτερικές Εβρίδες της Σκωτίας, είχαν προγραμματιστεί για αυτόν τον Ιούνιο, δίνοντας σε κάθε δύτη την ευκαιρία να θυμηθεί και να τιμήσει τα θύματα και τους επιζώντες από τη βύθιση του HMS Otranto, στις 6 Οκτωβρίου 1918.
Έναν αιώνα μετά, η ιδέα ήταν να κυματίζουν βρετανικές και αμερικανικές σημαίες από την κάννη του εμπρός όπλου όλη την εβδομάδα, να ερευνούν το ναυάγιο και να βίντεο το για πρώτη φορά. Λέγαμε τους εαυτούς μας Badlads Diving, γιατί με τη συσσωρευμένη ηλικία των 459, τα κυρίως άντρες ανώτερα μέλη του SHUG ήταν όλοι Basic Air Divers!
Αρκετοί από τον αριθμό μας είχαν καταδυθεί ναυάγια Islay, συμπεριλαμβανομένου του Otranto από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Εκείνες τις μέρες το Port Charlotte Hotel είχε προσφέρει καταλύματα σε κουκέτα και πλήρωση αέρα, και το Islay Dive Center είχε προσφέρει επίσης καταλύματα με πλήρη διατροφή και ένα RIB.
Όταν αυτές οι επιχειρήσεις έκλεισαν τη δεκαετία του 1990, η κατάδυση από το Islay έγινε δυνατή μόνο για αυτάρκεις δύτες.
Αυτή τη φορά εξασφαλίσαμε διαμονή στο Ju στο Port Charlotte και κλείσαμε ένα φέρι που διέσχιζε από το Kennacraig στο Port Askaig με την Caledonia Macbrayne. Πήραμε δύο κλαμπ RIB 5.4 μέτρων που ρυμουλκούνται από 4x4 και ένα βαν με μακρύ μεταξόνιο για τον εξοπλισμό, συμπεριλαμβανομένων δύο φορητών συμπιεστών βενζίνης και ό,τι άλλο θα χρειαζόμασταν για μια εντατική βουτιά μιας εβδομάδας.
Το επιβατηγό πλοίο Otranto ναυπηγήθηκε το 1908 για να πλεύσει μεταξύ Βρετανίας και Αυστραλίας, αλλά στο ξέσπασμα του 1ου Παγκοσμίου Πολέμου το Βασιλικό Ναυτικό την επιτάχθηκε και τη μετέτρεψε σε οπλισμένο εμπορικό καταδρομικό.
Χρησιμοποιήθηκε κυρίως για να κυνηγήσει Γερμανούς επιδρομείς του εμπορίου, έπαιξε ρόλο στη Μάχη του Κορονέλ τον Νοέμβριο του 1914. Στις αρχές του 1918 έγινε στρατιώτης.
Στις 25 Σεπτεμβρίου έφυγε Νέα Υόρκη ως ναυαρχίδα του Convoy HX-50, που μετέφερε αμερικανικά στρατεύματα στην Ευρώπη.
Αλλά καταιγίδες ξέσπασαν στον Ατλαντικό κατά τη διάρκεια της διέλευσης και τελικά αναφέρθηκαν ως Δύναμη 11, με ορεινές θάλασσες. Με αδύνατη την ακριβή πλοήγηση, η συνοδεία μπορούσε να προχωρήσει μόνο με νεκρό υπολογισμό.
Μια βραχώδης ακτογραμμή αντιμετώπισε τη συνοδεία 3-4 μίλια ανατολικά όταν ξέσπασε το πρωί στις 6 Οκτωβρίου. Τα περισσότερα από τα πληρώματα σκέφτηκαν, σωστά, ότι αυτή ήταν η ακτή της Σκωτίας και έστριψαν νότια, αλλά ο αξιωματικός του ρολογιού του Οτράντο το διάβασε ως ακτή της βόρειας Ιρλανδίας - και στράφηκε βόρεια.
Αυτό την έβαλε σε τροχιά σύγκρουσης με το HMS Kashmir, ένα άλλο πλοίο της γραμμής που στράφηκε στρατευμένο, περίπου μισό μίλι βόρεια. Οι προσπάθειες των πλοίων να αποφύγουν τη σύγκρουση ακυρώθηκαν η μία την άλλη και το Κασμίρ εμπόδισε το Οτράντο από την πλευρά του λιμανιού του στο μέσο των πλοίων. Μια βαθιά τρύπα διανοήθηκε στο Οτράντο, κάτω από την ίσαλο γραμμή και απευθείας ανάμεσα στα λεβητοστάσια, και τα δύο πλημμύρισαν αμέσως, σκοτώνοντας το μεγαλύτερο μέρος του πληρώματος σε αυτούς τους χώρους.
Όταν το μηχανοστάσιο πλημμύρισε λίγο αργότερα, το Otranto έχασε όλη την ηλεκτρική ενέργεια και άρχισε να παρασύρεται προς τη βραχώδη ακτή του Islay, λίγα μίλια μακριά.
Η πίεση του νερού προκάλεσε την κατάρρευση των διαφραγμάτων, πλημμυρίζοντας γρήγορα άλλους χώρους κάτω από την ίσαλο γραμμή και δίνοντας στο πλοίο μια τεράστια λίστα στα δεξιά.
Οι δυνατοί άνεμοι και η πυκνή θάλασσα εμπόδισαν την καθέλκυση σωσίβων λέμβων και ο καπετάνιος Ντέιβιντσον αποφάσισε να αναβάλει την εγκατάλειψη του πλοίου με την αμυδρή ελπίδα ότι κάποιοι επιβάτες και το πλήρωμα θα μπορούσαν να κολυμπήσουν στην ξηρά μόλις το πλοίο πλησιάσει.
Εμφανίστηκε στο DIVER Οκτώβριος 2018
ΠΕΡΙΠΟΥ 30 ΛΕΠΤΑ ΜΕΤΑ στη σύγκρουση, εμφανίστηκε το βρετανικό αντιτορπιλικό HMS Mounsey, το οποίο έψαχνε για τη συνοδεία.
Παρά την εντολή του Ντέιβιντσον να μείνει ξεκάθαρος, ο καπετάνιος του Μούνσεϊ, ο υπολοχαγός Φράνσις Κρέιβεν, τοποθέτησε το πλοίο του στην υπήνεμη πλευρά του Οτράντο για να επιτρέψει στους άντρες της να πηδήξουν.
Πολλές φορές τα δύο πλοία χτυπήθηκαν μεταξύ τους, τρυπώντας το κύτος του αντιτορπιλικού, έσπασαν τη γέφυρά του, πλημμύρισαν δύο από τα τρία λεβητοστάσια και έσπασαν πολλά κουφώματα. Ωστόσο, ο Κρέιβεν κράτησε το μικρό του πλοίο κοντά και έσωσε 300 Αμερικανούς στρατιώτες και 266 αξιωματικούς και πλήρωμα του Οτράντο, αν και πολλοί άντρες είχαν ξεπλυθεί από τα καταστρώματα ή καταπλακώθηκαν ανάμεσα στα πλοία.
Η Μούνσεϊ έφτασε στο Μπέλφαστ με ασφάλεια, αν και υπέστη πολύ μεγάλη ζημιά για να επιστρέψει στο λιμάνι της πατρίδας της ενάντια στην καταιγίδα.
Περίπου τρεις ώρες μετά τη σύγκρουση, ένα μεγάλο κύμα έριξε το Otranto στον ύφαλο των Old Women's Reef, περίπου τρία τέταρτα του μιλίου από την ακτή κοντά στην είσοδο του Machir Bay. Δυστυχώς το πλοίο έχασε μια αμμώδη παραλία ακριβώς βόρεια του υφάλου.
Η δράση των τεράστιων κυμάτων έσπασε γρήγορα το πλοίο στη μέση και στη συνέχεια έσκισε τον πυθμένα του. Από τους 489 περίπου άντρες που έμειναν στο σκάφος μετά την αναχώρηση του Mounsey, μόνο 21 μπόρεσαν να κολυμπήσουν στην ξηρά, δύο από τους οποίους πέθαναν αργότερα από τα τραύματά τους. Οι κάτοικοι του νησιού μπόρεσαν να βοηθήσουν στη διάσωση ορισμένων από αυτούς τους άνδρες.
Το επόμενο πρωί το πλοίο είχε γκρεμιστεί από τη σφοδρή θάλασσα και η ακτογραμμή ήταν διάσπαρτη με συντρίμμια και εκατοντάδες πτώματα. Η καλύτερη εκτίμηση για τον αριθμό των θυμάτων ήταν 460, συμπεριλαμβανομένων 12 αξιωματικών και 84 πληρώματος, ενός αξιωματικού και 357 Αμερικανών στρατευμένων ανδρών και έξι Γάλλων ψαράδων.
Μετά τον πόλεμο, τα περισσότερα από τα αμερικανικά πτώματα ενταφιάστηκαν εκ νέου στο Brookwood American Cemetery & Memorial στο Surrey ή επαναπατρίστηκαν στις ΗΠΑ.
Και ένας πέτρινος πύργος 24 μέτρων χτίστηκε στο Mull of Oa από τον Αμερικανικό Ερυθρό Σταυρό για να τιμήσει τους άνδρες που χάθηκαν στο Οτράντο και επίσης στην Τοσκάνια.
ΕΜΕΙΣ ΦΤΙΑΞΑΜΕ ΤΟ Ταξίδι 370 μιλίων βόρεια, προσγειώθηκε στο Port Charlotte, έθεσε σε λειτουργία τους συμπιεστές, άντλησε τις δεξαμενές των 15 λίτρων και εκτόξευσε τα σκάφη.
Η πρόγνωση του καιρού φαινόταν καλή, ξηρή με ηλιοφάνεια και νοτιοδυτικό άνεμο 8 μίλια την ώρα. Το Otranto είναι πολύ εκτεθειμένο σε οτιδήποτε δυτικό, αλλά όσο ο άνεμος έμενε κάτω από τα 14 μίλια/ώρα, θα ήμασταν εντάξει.
Οι πρώτοι δύτες κατέβηκαν στα 15 μέτρα και στερέωσαν τη γραμμή της σημαδούρας κοντά στο εμπρός πιστόλι 6 ιντσών. Η ορατότητα ήταν τέτοια που ήταν δυνατό να φανούν τα RIB που σκιαγραφούνται στην επιφάνεια καθώς τα φύκια καθαρίζονταν από το βαρέλι.
Δύο ακόμη δύτες τοποθετήθηκαν από τους άξονες της προπέλας και στερέωσαν μια δεύτερη σημαδούρα στην πρύμνη - τα δύο σταθερά σημεία θα έδιναν πρόσβαση σε όλους τους χώρους κατά τη διάρκεια της εβδομάδας.
Το πολύ σπασμένο ναυάγιο καλύπτει μια μεγάλη περιοχή περίπου 100 x 100 μέτρα, μεγαλύτερη από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου αλλά καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από φύκια, που τοπικά είναι γνωστή ως κουβάρι.
Το δεύτερο κύμα δυτών συνέχισε να απογυμνώνει τα φύκια από γύρω από το όπλο μέχρι που ήταν αρκετά καθαρό για να στερεωθούν οι σημαίες. Καθώς πετούσαν στο ρεύμα, ήταν μια στιγμή για παύση και προβληματισμό. Ήταν τιμή και προνόμιο να συμμετέχω στην έπαρση των σημαιών.
Η ομάδα πέρασε την υπόλοιπη εβδομάδα σαρώνοντας όλες τις περιοχές του ναυαγίου. Τα χοντρά φύκια ταλαντεύονταν στο φούσκωμα και περιστασιακά περνούσαν πάνω μας μάσκες και αδειάζει το όραμά μας.
Καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι όταν η Οτράντο είχε αποκλειστεί στον ύφαλο το τόξο της ήταν στραμμένο προς το βορρά. Είχε σπάσει την πλάτη της σε δύο σημεία, μπροστά από τους μπροστινούς λέβητες και πίσω από τους λέβητες, η πλώρη και η πρύμνη να αιωρούνται προς τα ανατολικά στα ορεινά φουσκώματα και να στρίβουν προς την ακτογραμμή, σχεδόν συναντιούνται μεταξύ τους. Αυτό υποστηρίχθηκε από τα συντρίμμια που βρίσκαμε.
Ξεκινήσαμε να ονομάζουμε τις περιοχές: Bow, Stern, The Pit, The Boilers, Engines και Cordite Alley. Τέσσερις μεγάλοι άθικτοι λέβητες υψώνονταν 5 μέτρα πάνω από τον βυθό της θάλασσας, με τα κάτω μέρη να είναι απαλλαγμένα από ανάπτυξη, ίσως επειδή λικνίζονταν στα χειμωνιάτικα φούρια. Οι κινητήρες ήταν λιγότερο καθαροί, αλλά πίσω από τις ράβδους φύκια, οι κύλινδροι και το μπλοκ ήταν ορατοί.
Μεγάλα τμήματα του εσωτερικού και του εξωτερικού πυθμένα του κύτους μπορούσαν να φανούν, και ένας πυρσός που λάμπει στο εσωτερικό αποκάλυψε στενά περάσματα μέχρι εκεί που μπορούσε να δει το μάτι, και δίδυμους ατσάλινους άξονες στήριξης σχεδόν ενός μέτρου σε διάμετρο.
Στην πρύμνη, το τεράστιο πλαίσιο Α του τιμονιού ήταν 4-5 ψηλά και στο πλάι του βρισκόταν το τεράστιο πηδάλιο.
Είδαμε πολλές ζωντανές κεφαλές οβίδων 6 ιντσών, δύο βαθιά κατά τόπους, και πυρομαχικά μικρού όπλου σκυροδετημένα σε 100 χρόνια άμμου και ιζήματος.
Στην περιοχή της πλώρης, δύο πυροβόλα 6 ιντσών κάθισαν στα βάθρα τους, με τις κάννες να δείχνουν προς τα μέσα ανοικτό νερό. Κάτω από αυτά υπήρχαν μεγάλες ατσάλινες πλάκες γάστρας, μερικές λυγισμένες από τη δύναμη των καταιγίδων, με τις σειρές από φινιστρίνια.
Δύο κολώνες στερέωσης κάθονταν όρθιες και υπήρχαν γενικά συντρίμμια παντού – σπασμένα και σάπια ξύλα, καλωδιώσεις, κάτι που έμοιαζε με πλακάκια δαπέδου και πολλά εξάγωνα πλακάκια τοίχου 2 ιντσών, αρχικά λευκά.
Πάνω στον λάκκο υπήρχαν συντρίμμια από όπου είχαν συγχωνευθεί οι περιοχές της πλώρης, της πρύμνης και του μέσου του πλοίου, με πυρομαχικά μικρού όπλου και περιστασιακά μπότες στρατιωτών, σάπια αλλά σαφώς αναγνωρίσιμα.
Δύο κάννες όπλων 6 ιντσών βρίσκονταν δίπλα-δίπλα στο φύκι, με τα τρουκς να δείχνουν προς τον ουρανό και, 6 μέτρα μακριά, ένα άλλο όπλο 6 ιντσών δίπλα σε πολλές από τις κεφαλές του.
Υπήρχαν ενδείξεις ότι οι τουαλέτες και οι τουαλέτες σε σχήμα σπασμένων ειδών υγιεινής Ένα τεράστιο κατάστρωμα-βαρούλκο καθόταν όρθιο ανάμεσα σε σπασμένη υπερκατασκευή, με γάστρα και πλάκες καταστρώματος παντού.
Ο καλός καιρός μας επέτρεψε σε όλους να ολοκληρώσουμε τις δύο καταδύσεις μας την ημέρα, αλλά η πρόβλεψη για το νοτιοδυτικό Force 10 Storm Hector θα σταματούσε, ξέραμε, τις καταδύσεις μέχρι την Πέμπτη.
Έτσι, ανακτήσαμε τις σημαίες και αφαιρέσαμε τις γραμμές και τις σημαδούρες μας, αφήνοντας τίποτα άλλο παρά αναμνήσεις για να μοιραστούμε.
ΕΠΙΣΚΕΠΤΗΚΑΜΕ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ISLAY για να δείτε την αυθεντική σημαία που χρησιμοποιήθηκε για τις ταφές των αμερικανικών στρατευμάτων από το Οτράντο και την Τοσκάνη, ραμμένη στο χέρι πολύ γρήγορα από τις γυναίκες του Islay προς τιμήν τους.
Το ίδρυμα Smithsonian στην Αμερική είχε δανείσει αυτή τη σημαία για την 100ή επέτειο από τη βύθιση.
Την ίδια μέρα πήγαμε να επισκεφτούμε το μνημείο, παίρνοντας μαζί μας τις σημαίες που κυματίζαμε κάτω από το νερό όλη την εβδομάδα στο Οτράντο και επιτρέποντάς τους να κυματίσουν για λίγο εκεί για άλλη μια φορά.
Ο καθαρισμός της παραλίας στον κόλπο Kilchearan ολοκλήρωσε την ημέρα. Τα βαθιά συναισθήματα που ένιωσε η ομάδα κατά τη διάρκεια αυτής της αξιομνημόνευτης αποστολής κυμαίνονταν από τιμή σε θλίψη.
Οι 54 ώρες που περάσαμε κάτω από το νερό μας επέτρεψαν να ολοκληρώσουμε έναν χάρτη και υποβρύχια βίντεο δείχνει πώς βρίσκεται το ναυάγιο σήμερα.
Οι σημαίες πρόκειται τώρα να ταξιδέψουν στην Αμερικανική Λεγεώνα στο Νάσβιλ της Τζόρτζια, η οποία διοργανώνει παρέλαση μνήμης κάθε 6 Οκτωβρίου. Φέτος σχεδιάζει να τα εμφανίσει μαζί με το βίντεο πλάνα στο δημαρχείο.
Οι άλλοι οκτώ δύτες στην αποστολή Otranto 100 ήταν οι Dave Marshall, Jeff Kenrick, Paul Allen, Mike Armitage, Fred Mousdale, Jane Barker, Sam Barker και John Hardman.
